"วิลเลียมคับ ฟังแม่นะ" เสียงนุ่มอ่อนโยนดังขึ้นขัดกับบรรยากาศรอบ ๆ โดยสิ้นเชิงที่ถูกซอมบี้ฝูงหนึ่งวิ่งตามมาไม่ไกล
"คับ. .ฮึก!" เด็กชายสะอื้นและดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาด้วยความกลัว
"วิลเลียมต้องอยู่ให้ได้นะถ้าไม่มีแม่ . . ถ้าแม่วางวิลเลียมลงให้วิ่งไปทางคนกลุ่มนั้นนะ" ประโยคหน้านั้นแสนเบา เบา จนวิลเลียมจับใจความไม่ได้
"แล้วแม่ล่ะคับ" วิลเลียมแย้งขึ้นในขณะที่ถูกแม่วางตนลง
"ไปสิคับ" ผู้เป็นแม่พลักหลังวิลเลียมเบา ๆ จนวิลเลียมลังเล
"แม่จะพาพวกนั้นหนีไปเดี๋ยวแม่ตามไปนะ" ร่างคล้ายหญิงสาวเอนตัวไปจูบแก้มวิลเลียมและลุกขึ้นก่อนจะวิ่งออกไปอีกทางเพื่อล่อซอมบี้
"ฮึก! แม่. . ." เสียงสั่นและเสียงสะอื้นนั้นเรียกความสนใจของกลุ่มทหารที่บังเอิญผ่านมาพอดี
คนหนึ่งในกลุ่มนั้นมองหัวหน้าก่อนจะวิ่งไปทางวิลเลียมที่ยืนน้องไห้เรียกผู้เป็นแม่โดยมีกระเป๋าสะพายหลังที่อยู่ข้าง ๆ
_______________________________
"นายพล วิลเลียม มาแล้วสินะ" เสียงทุ้มแก่ของเบื้องบนดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มการค้าบนใบหน้า
"ฉันชื่อ วิคเตอร์ . . วิคเตอร์ เซอร์การ์ด เป็นตาของแก"
"ผม อเล็กซ์ เรนเดลล์ คับ" เสียงนิ่งเย็นชาดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย
"ฉันได้ยินวีรกรรมของนายมาเยอะไม่นึกว่าจะได้มาเจอตัวจริงด้วยนะเนี่ยฮ่ะ ๆ ๆ "
เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่ดังและไม่เบาแต่ไม่ได้ลดแรงกดดันในห้องนี้ลงเลยสักนิด
"เป็นเกียรติอย่างยิ่งคับ" อเล็กซ์เพียงตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์จนคนที่นั่งสูบซิกก้าราคาแพงถึงต้องจ้องเข้าไปในดวงตาของนายพล
"ได้ยินมาว่านายเสียแม่ให้กับฝูงซอมบี้นั้นนิ" ชายแก่พูดด้วยรอยยิ้มเศร้าหมองและมองดูใบหน้าที่ไร้อารมณ์ขมวดคิ้วและมองเค้าด้วยสายตาไม่พอใจ
"เข้าเรื่องกัน. .หน่วยสำรวจทางเหนือของแอเรียเจอโลงศพที่ทำมาจากกระจกอยู่" ชายแก่หันไปหยิบซิกก้าม้วนใหม่และตัดปลายมันออกหนึ่งทาง
"อยากให้ผมไปตรวจสอบสินะคับ" อเล็กซ์ถอนหายใจเล็กน้อยและทำใบหน้าเรียบตึงเหมือนเดิม
"เข้าใจอะไรง่ายดีนี้แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลแค่นั้นหรอกนะไอ่หลานแสบ" ชายแก่หัวเราะชอบใจก่อนจะดีดนิ้วและเปลวไฟเล็ก ๆ ก็ถูกจัดขึ้นปลายซิกก้า
"เพราะข้างในโลงศพนั้นมีคนอยู่แถมชีพจรยังเต้นปกติอีกด้วย. .เห้ออ" ชายแก่ถอนหายใจยาวพร้อมปล่อยควันจากซิกก้าออกมาเป็นกลิ่นสมุนไพร
"ร่างผู้หญิงแต่เป็นเพศชายสายพันธุ์พิเศษอายุ 39 ปีมีรอยสักภาษารูนที่รอบข้อมือซ้าย" ชายแก่พูดพลางเปิดวอชฉายภาพขึ้นและขยายให้เห็นรอยสัก
กึก! อเล็กซ์ชะงักจนแทบหยุดหายใจชายแก่ที่สังเกตเห็นจคงถามออกไป
"รู้จักงั้นเหรอ ?" ชายแก่มองใบหน้า
อเล็กซ์ที่ดูเหมือนจะมีหลายอารมณ์จนแสดงไม่ถูก
"คนนั้น. .แม่ผมเอง. ." อเล็กซ์พูดด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่สับสนปนดีใจจนชายแก่สังเกตได้
"สรุปภารกิจนี้นายรับใช้มั้ย"
"คับ กรุณาส่งที่อยู่มาตอนนี้ผมจะตอนนี้และเดี๋ยวนี้" อเล็กซ์ยังไม่ทันที่จะได้หมุนตัวกลับหลังก็ถูกรั้งไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อนหลานรัก แม่แกก็ลูกฉัน ฉันไม่ได้เจอมาตั้งแต่เธออายุ 10 ปี" ชายแก่เผยใบหน้าอ่อนโดยเวลาพูดถึงลูกของตน
"เพราะงั้นถ้าพาเธอกลับมาแล้วอย่าลืมพามาหาฉันล่ะ" ชายแก่หันเก้าอี้ให้หันหลังมองโบกมือไล่อเล็กซ์ออกไป
". . ส่งที่อยู่ทางนั้นมาด้วยคับ" อเล็กซ์พูดก่อนจะหันหลังและเดินออกจากห้องไปอย่างรีบเร่ง
"หึ. .นางฟ้าของพ่อเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้เลยนะ" ชายแก่พึมพำออกมาเสียงเบาก่อนจะเอนตัวลงและคิดถึงเรื่องในอดีตตอนเค้าจับได้ว่าภรรยามีชู้รัก
วันนั้นเหมือนกับจิตใจของเค้าล่องลอยอยู่ในหลุมลึกในห้วงอวกาศจะมีก็แต่นางฟ้าตัวน้อยที่แวะเวียนมาปลอบใจและให้กำลังใจทุกครั้งที่มีโอกาส
หลังจากวันที่เทลาะกันได้หลายสัปดาห์วันหนึ่งหลังจากที่เค้าทำภารกิจเสร็จและกลับมาบ้านหวังที่อยากจะได้กำลังใจจากปากน้อย ๆ ของนางฟ้าตัวน้อย
แต่ก็ต้องใจสลายเพราะภรรยาได้เก็บข้าวของและพานางฟ้าของเค้าไปอยู่กับไอ่หน้าจืดที่ไหนสักแห่งของประเทศจากวันนั้นก็ไม่เห็นนางฟ้าน้อยและเสียงปลอบใจของลูกแท้ ๆ มาตลอด
จนกระทั่งได้ยินมาว่านางฟ้าตัวน้อยของเค้าตั้งท้องและคลอดมาเป็นบุตรชายและหน้าตาที่ก๊อปปี้มาจากพ่อแท้ ๆ ทุกส่วน
แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็ไม่เคยเห็นหน้าหลานชาย นางฟ้าตัวน้อย และสามีของนางฟ้าเลยสักครั้ง
จนเกิดเหตุการณ์วันสิ้นโลกและเจอกับเด็กชายตัวน้อยที่ทหารพากลับเข้ามาในแอเรียที่มีดีเอ็นเอของนางฟ้าตัวน้อยอยู่ในตัวจนแน่ใจถึงได้เลี้ยงและจับตามองอยู่ห่าง ๆ ตอนเจ้าตัวไปทำภารกิจและส่งคนไปช่วยทุกครั้งเมื่อคาดว่ามันอันตรายเกินกว่าที่เจ้าตัวจะรับไหว
จนมาถึงวันนี้ที่ได้คุยกันเป็นครั้งแรกหัวใจที่เคยแห้งแล้งได้รับการเติมเต็มมานิดหน่อยและพอรู้ว่าจะได้เจนนางฟ้าตัวน้อยอีกครั้งหัวใจก็กลับมามีแรงอีกครั้งในรอบหลายสิบปี
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
