"หลีซูฮวา"ลูกสาวเจ้าสำนักซีเหยา นางเป็นคนที่ผิวขาว ริปฝีปากแดงพอประมาณใบหน้างดงาม สูงตามแบบมาตรฐาน นางเป็นที่รักที่น่าเอ็นดูของพ่อนางพี่สาวนางและศิษย์พี่ทั้งสำนักผู้ที่เอ็นดูนางที่สุดคือศิษย์พี่ใหญ่ นางเป็นคนร่าเริงและนางยังเป็นศิษย์น้องเล็กของสำนัก นางเป็นคนที่รู้จักกาละเทศะ

ตอนนี้หน้าห้องโถงใหญ่ที่มีลานกว้างของสำนักซีเหยา ศิษย์ทุกคนมายืนเรียงกันอย่างพร้อมเพรียงตามเสียงกลองรวมถึง"หลีซูฮวา"และ"หลีซูซ่าน"พี่สาวของนาง หลีซูซ่านเป็นคนหน้าตางดงามไม่แพ้ผู้เป็นน้อง ผิวพันธุ์ขาวผ่องใสเหมือนผู้เป็นน้อง นางทั้งสองได้เดินเข้ามาและยืนอยู่หน้าสุดและข้างๆของนางคือศิษย์พี่ใหญ่"ซางเฟยหลง"ของทุกคน ศิษย์พี่คนนี้เป็นคนรูปหล่อ พ่อรวย เฮ้ย!ไม่ใช่ไม่ใช่555 อาภรณ์สีขาวปนเหลือง ยืนอยู่ข้างๆนางและผู้เป็นพี่สาว และในตอนนี้"หลีกั๋ว"บิดาของพวกนางทั้งสองที่เป็นเจ้าสำนักได้เดินออกมาพร้อมกับรองเจ้าสำนักและผู้อาวุโสคนอื่นๆ หลีกั๋วจึงเอ่ยปากขึ้นว่า"วันนี้จะเป็นวันที่พวกเจ้าที่เป็นศิษย์ได้ออกไปท่องยุทธภพกันนะ...พวกเจ้าออกเดินทางกันวันพรุ่งได้เลย.." ศิษย์ทุกคนก็กล่าวน้อมรับ เจ้าสำนักและรองเจ้าสำนักรวมถึงผู้อาวุโสทั้งหลายได้เดินกับเข้าไปในห้องโถง หลังจากนั้นศิษย์ทุกคนก็ได้แยกย้านไปเรียนวิชาและทำอย่างอื่นตามประสา ส่วนหลีซูฮวาและหลีซูซ่านก็ได้ไปเดินเล่นที่ป่าท้อตีนเขา

ในป่าท้อตีนเขานางทั้งสองเดินเล่นกันอย่างสนุกสนาน อยู่ๆหลีซูซ่านก็พูดขึ้นว่า"น้องซูฮวาวันพรุ่งพวกเราก็จักได้ไปท่องยุทธภพแล้วเต้าดีใจหรือไม่" หลีซูฮวาได้ตบกลับพี่สาวไปว่า"ดีใจสิ ข้าดีในมากด้วย ท่านพ่อไม่ให้ข้าและท่านออกจากเขาซีเหยาแห่งนี้มาห้าร้อยปี ไม่ได้ไปไหนเลย"หลีซูซ่านคิดๆแ้วจึงตอบว่า"ก็จริง...แต่ที่ท่านพ่อทำแบบนั้นก็เพื่อปกป้องพวกเราจากอันตราย"หลีซูฮวากล่าวอีกว่า"ใช่แล้ว"พวกนางก็เดินเล่นไปพูดถึงเรื่องที่ที่จะได้ออกไปท่องยุทธภพก็มีความสุขมากๆ แต่พวกนางหารูปไม่ว่ามีคนผู้หนึ่งมองดูพวกนางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแต่คนผู้นี้ไม่ใช่ศิษย์สำนักเซียนเชกเช่นพวกนางแต่กลับเป็นมารปีศาจที่จอมมารส่งมาให้แฝนตัวอยู่ในสำนักซีเหยา

พอค่ำพวกนางจึงกลับเข้าสำนักและไปทำธุระของตนแล้วเข้านอน วันรุ่งขึ้นศิษย์ทุกคนก็พากันเข้ามาลาเจ้าสำนักรองเจ้าสำนักและผู้อาวุโสแล้วเดินทางออกจากสำนักไปอย่างน่าตื่นตาตื่นใจ หลังจากนั้นหลีซูฮวาและหลีซูซ่านก็เขามาหาผู้เป็นพ่อ หลีซูซ่านพูดขึ้น"ท่านพ่อพวกข้าสองพี่น้องจะไปแล้วนะเจ้าคะ"ผู้เป็นพ่อจึงตอบว่า"หืม..พวกเจ้าสองพี่น้องดูแลกันและกันด้วยล่ะ"นางทั้งสองจึงตอบว่า"เจ้าค่ะท่านพ่อ"แลเวพวกนางก็เดินออกไปจากสำนัก

พอหลีซูฮวาและหลีซูซ่านออกมาจากสำนักได้ไม่นานก็มีเสียงเสียงหนึ่งเรียกพวกนางว่า"ซูซ่าน ซูฮวา"พวกนางหันกลับไปมองคนผู้นั้นแล้วเอ่ยพร้อมกันว่า"ศิษย์พี่ใหญ่ซาง"ใช่แล้วเขาก็คือศิษย์พี่ใหญ่ของพวกนางหรือก็คือซางเฟยหลงนี่เอง เขาได้รีบเหาะอย่างรวดเร็วเพื่อมาให้ทันพวกนาง หลีซูซ่านได้ถามไปว่า"ศิษย์พี่ท่านจะไปด้วยหรือ แต่เท่าที่ข้าจำได้ท่านได้ไปปีที่แล้วแล้วมิใข่หรือ"พอได้ยินดังนี้ซางเฟยหลงจึงตอบอย่าไวว่า"นั้นก็จริง แต่ที่ข้าออกมาได้ก็เพราะว่าอาจารย์บอกให้ข้ามาปกป้องพวกเจ้าทั้งสองข้าจึงมา"นางที้งสองจึงตอบว่า"อืม"แล้วรีบเหาะเหินต่อ

ต่อมาหลีซูฮวาก็เห็นอะไรบางอย่าแปลกไปนางจึงบอกผู้เป็นพี่ว่า"พี่ซ่านซ่าน เหตุใดตรงป่าแห่งนั้นถึงมีอะไรสีดำดำลอยอยู่กัน"ทุกคนได้มองไปตรงป่าแห่งนั้น พอซางเฟยหลงหันไปดูก็รู้ว่าคืออะไรจึงเอ่ยขึ้นว่า"นั้นคือไอแค้น และที่นั้นเหมือนว่าจะเป็นป่าอู่ถงด้วย"หลีซูฮวาจึงบอกเสริมว่า"เหมือนว่าจะมีปีศาจอยู่ที่นั้นด้วยสิ"หลีซูซ่านจึงบอกเสริมอีกว่า"หากที่ใดมีไอแค้นก็ต้องมีปีศาจใช่หรือไม่"ซางเฟยหลงตอบนางว่า"ใช่"หลีซูฮวาจึงบอกอีกว่า"พวกเขาลงไปดูกันเถอะ หากมีปีศาจจักได้ปราบมันเพื่อไม่ให้มันไปทำร้ายผู้คน"หลีซูซ่านและซางเฟยหลงจึงตอบคำสั้นๆว่า"อืม"หลังจากตกลงกันเสร็จทั้งสามคนก็ได้ลงไปยังป่าอู่ถง

พอพวกนางลงมาถึงป่าอู่ถง ทั้งสามก็ได้เดินดูรอบๆ อยู่ๆ

หลีซูฮวาก็เอ่ยขึ้นว่า"สะถานที่แห่งนี้ไม่มีแม้แต่สัตว์เล็กสัตว์ใหญ่สักตัวงั้นก็แปลว่ามีปีศาจจริงๆ"อยู่ๆซางเฟยหลงก็พูดขึ้นว่า"ระวัง!!"แล้วเขาก็พลักหลีซูฮวาให้ไปอีกด้านและดึงหลีซูซ่านมากับตัวเองเพื่หลบอาวุธขอบคนปริศนาผู้นั้น จู่ๆก็มีปีศาจหลายตนออกมาจากหมอกที่หนาทึบด้านหน้าพวกเขาทั้งสามคน ปีศาจตนที่เป็นหัวหน้าได้เอ่ยออกมาว่า"ที่นี่เป็นที่ของพวกข้า พวกเจ้ากล้ามากนะที่เข้ามาในที่ของพวกข้า เด็กๆจัดการ"ปีศาจเหล่านั้นได้เข้ามาต่อสู่กับพวกเขาทั้งสามคนแต่ปีศาจพวกนั้นก็พ่ายแพ้พวกนางไปและในตอนนี้เหลือเพียงหัวหน้า มันคิดจะวิ่งหนีแต่หลีซูซ่านรีบจับไว้ได้มันจึงร้องขอชีวิตว่า"ท่านเซียนปล่อยข้าไปเถอะ ข้าผิดไปแล้ว"แล้วมันก็เอ่ยอีกว่า"ข้าเป็นปีแค่ปีศาจตัวเล็กๆ อย่าทำอะไรข้าเลย" "ข้าๆข้าจะออกไปจากที่นี่เอง ข้าขอร้องล่ะ" "ปล่อยมันไปเถอะ"หลีซูซ่านและซางเฟยหลงหันไปมองหลีซูฮวา หลีซูซ่านถามขึ้น"ทำมัยหรอ?"หลีซูฮวาจึงตอบว่า"เขาเป็นแค่ปีศาจตัวเล็กๆอีกอย่าง..."นางหยุดพูดแล้วหันไปทางต้นไม้ใหญ่แล้วพูดว่า"เขายังมีครอบครัวรออยู่"พอหลีซูฮวาเอ่ยเสร็จหลีซู่ซ่านและซางเฟยหลงหันไปตามทางที่หลีซูฮวามองแล้วเห็นปีศาจหญิงตนหนึ่งและปีศาจเด็กตัวเล็กหลายคนที่นั่งหลบด้วยความกลัวอยู่อย่างเงียบๆ พอเห็นแบบนี้ทั้งสามก็ปล่อยปีศาจตนนี้ไปและก่อนจะปล่อยมันหลีซูฮวาบอกกันมันว่า"ข้าปล่อยเจ้าแล้วเจ้าจงอย่าไปทำร้ายใครล่ะดูแลลูกๆเจ้าให้ดีพวกข้าสามคนปล่อยเจ้าไปแต่ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าจะปลอดภัย" "เพราะยังมีศิษย์พี่ศิษย์น้องของพวกข้าอีกหลายคนที่อาจจะเดินทางมาแถวนี้" "ข้าจะช่วยร่ายมนต์ปกป้องพวกเจ้าเอาไว้ละกัน"ปีศาจตนนั้นแปลกใจอย่างมากแต่ก็ดีใจอย่างมากที่นางจะช่วยปกป้องภรรยาอันเป็นที่รักและลูกๆของเขาเขาจึงเอ่ยออกมาอย่างดีใจและจริงใจว่า"ขอบคุณท่านเซียนมากๆหากมีอะไรให้ข้าช่วยข้าจะช่วยท่านทุกเมื่อ" "ข้าและภรรยาและลูกๆติดค้างบุณคุณชีวิตท่าน"อยู่ๆภรรยาของปีศาจตนนี้ก็พาลูกไปทั้งสามวิ่งเข้ามาและนั่งลงขอบคุณหลีซูฮวาที่ไว้ชีวิตพวกตนและร่ายมนต์เพื่อปกป้องพวกเขา "เอาล่ะๆข้าจะรีบร่ายมนต์แล้วข้าก็จะรีบไปแล้ว"นางเอ่ยจบก็ร่ายมนต์ให้ครอบครัวปีศาจครอบครัวนี้ พอร่ายมนต์เสร็จทั้งสามก็เหาะเหินออกไปจากที่แห่งนั้น

 ในตำหนักอันมืดมิดที่เต็มไปด้วยไอแค้นกลับมีบุลคลคนหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังสีดำปนแดงที่มีไอแค้นวนอยู่รอบๆและมีนางมารปีศาจตนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้า เขาได้คุกเข่าลงแล้วพูดว่า"ท่านจอมมาร"คนผู้นั้นที่กำลังปิดตาทำสมาธิก็ได้ลืมตาขึ้นมา ปีศาจตนนั้นจึงบอกต่อว่า"ท่านจอมมารตอนนี้พวกศิษย์ของพวกสำนักเซียนออกมาในโลกมนุษย์แล้วเจ้าค่ะ" "หึ...เช่นนั้นข้าจะไปดูเสียหน่อย"คนผู้นั้นได้สบัดมือเพียงเล็กน้อยเขาก็หายไป เมื่อปีศาจตนนั้นเห็นจอมมารของเขาไปแล้วเขาจึงได้ลุกขึ้นและเดินออกไป อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงๆหนคางเรียกเขาว่า"ซื่อหลาน"นางหันมองตามเสียงที่เรียก คนผู้หนึ่งได้เดินมาหานางแบ้วถามว่า"ท่านจอมมารไปแล้วหรือ" นางจึงตอบว่า"ใช่" นางเอ่ยต่อว่า"แล้วเจ้าจักไปหรือไม่ล่ะจิ่นหยาง" เขาก็ตอบนางว่า"ต้องไปสิ"แล้วพวกเขาทั้งสองก็ได้ออกจากแดนมารตามผู้เป็นนาย

ในแดนมนุษย์พวกเขาทั้งสามได้ได้เดินเขาไปในเมืองชู่ฉิ่งและได้หาที่พักในโรงเตียมกันเสร็จสัพ หลีซูฮวาและหลีซูซ่านได้อกมาเดินเที่ยวเล่นในตลาดของเมือง "พี่หญิงข้าได้ยินว่าคืนนี้จะมีการจักงานเทศกาลไหว้พระจันทร์ของเมืองท่านจะมาไหม" หลีซูซ่านทำท่าคิดสักครู่ก็ตอบว่า"อื้มมาสิ" "วันนี้เจ้ากับพี่ต้องแต่งตัวให้งามๆเลยนะ" หลีซูฮวายิ้มพรางตอบว่า"อื้ม"พวกนางเดินเล่นได้สักพักใหญ่ๆก็ชวนกันกลับไปอาบน้ำเตรียมตัวมาเที่ยวคืนนี้ ในอีกด้านหนึ่งจอมมารก็ร่ายมนต์เปลี่ยนอาภรสีดำมืดสนิดเป็นอาภรสีขาวและได้เขาไปในโรงเตียมเพื่อหาที่พักให้ตนในการปลอมตัว สักพัก ซื่อหลานและจิ่งหยางเขามาในห้องนั้น พวกเขาทั้งสองคุกเข่าลงซื่อหลานจึงเอ่ยขึ้นว่า"ท่านจอมมารตอนนี้ดูเหมือนคุณหนูสั้งสองของเจ้าสำนักเซียนหลีมาด้วยเจ้าค่ะ" "หึ...ดี"เขาหันมาแล้วบอกให้ซื่อหลานและจิ่งหยางกลับวังมารไปก่อน

ตกเย็น หลีซูฮวาและหลีซูซ่านก็เดินออกมาเที่ยวเล่นในงาน อยู่ๆพวกนางก็ถูกแยกกันเพราะมีรถขบวนแห่ของชาวบ้านอย่างยิ่งใหญ่และอลังการ หลีซูฮวาหันไปหาผู้เป็นพี่สาวแต่กลับไม่เจอ นางจึงจะไปตามหา แต่อยู่ไสตรีสองนางบนรถแห่ที่ใหญ่ที่สุดก็เชิญให้นางขึ้นไปเพื่อปล่อยโคม พอนางขึ้นไป สตรีอีกสองคนก็มารับนางขึ้นไปและสตรีสองนางที่เชิญนางขึ้นไปก็ลงไปแล้วพาบุรุษผู้หนึ่งมา เขาก็ขึ้นมาพร้อมกับคลี่ยิ้มให้นางบางๆ เขาเป็นบุรุษรูปงานผิวขาวผ่องใสริมฝีปากอมชมพูหน่อยๆ ขอเขาขึ้นมาถึง เหล่าสตรีที่อยู่บนนั้นก็เอาโคมมาให้นางและเขาลอง นางจึงถามว่า"แม่นางพวกข้าสองคนต้องลอยโคมอันเดียวกันหรือ"สตรีนางที่หลีซูฮวาถามก็ได้ตอบว่า"ใช่แล้วเจ้าค่ะ"สตรีอีกนางหนึ่งก็เดินมาแล้วพูดว่า"แม่นางท่านมิใช่คนในเมืองนี้หรือ "หลีซูฮวาจึงตอบว่า"ใช่ ข้ามาจากต่างเมือง"และเขาก็พูดขึ้นว่า"ข้าเป็นคนเมืองนี้หากแม่นางไม่รู้อะไรก็ถามข้าได้" สตรีนางหนึ่งพูดขึ้นว่า"อ้อ แล้วก็มีอีกอย่างคือพวกท่านทั้งสองต้องเดินคู่กันในงานนี้ด้วยนะเจ้าค่ะ"สตรีนางจึงบอกว่า"เอาล่ะตอนนี้ถึงเวลาแล้วเจ้าค่ะ...ลอยโคมก่อนนะเจ้าคะ"หลีซูฮวายิ้มตอบแล้วหันมาจับโคมและลอยโคม พอทั้งสองลอยโคมเสร็จทั้งสองก็เดินลงมาและเดินเล่นด้วยกัน อยู่ๆเขาก็ถามนางขึ้นมาว่า"แม่นางท่านมีนามว่าอะไรหรือ"นางยิ้มแล้วตอบว่า"ข้ามีนามว่าหลีซูฮวา..ท่านล่ะ?"(หึ...นางนี่เอง)เขาตอบนางว่า"ข้ามีนามว่าจางหมิ่นเจิน"นางจึงตอบว่า"อ๋อ"แล้วพวกเขาทั้งสองก็เดินเล่นด้วยกันพอคำมากๆแล้วทั้งสองก็เดินกลับที่พักของตนเอง และพักผ่อน เพื่อที่วันรุ่งขึ้นจะไปทำธุระของตนเองต่อ