"ผู้หญิงคนนี้ใครคะคุณ" เสียงวิวถามขึ้นมา "คือ..." กวีไม่ทันได้พูดก็มีเสียงของแขไขพูดขึ้นมา "ฉันกำลังท้องลูกของคุณกวี" วิวได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไปพักนึง "หมายความว่าไง!!" สิ้นเสียงวิวเธอก็เดินออกไปทันที "เธอจะท้องได้ไงเราไม่ได้มีอะไรกัน" กวีพูดขึ้น "คุณเมาคุณจะไปจำอะไรได้คะ...หรือคุณจะไม่รับผิดชอบแข..ฮึก...." ตอนนั้นกวีมีลูกชาย 1 คนอายุ 10 ขวบ ชื่อ กวิน เขาจำได้คืนนั้นเมื่อ 2 เดือนก่อนเขาเมามากจนหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็เจอแขไขสภาพนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆเขาและบอกว่าเขาข่มขืนเธอจนมาวันนี้ก็ว่าว่าเธอตั้งท้องลูกของเขา เขามั่นใจมากว่าเป็นไปไม่ได้ส่วนวิวตอนนี้ก็ไม่ได้สนใจเขาเหมือนแต่ก่อนได้แต่ขอหย่าจนกวีต้องยอมหย่าเพราะกลัวว่าเธอจะหอบลูกหนีไป กวินจากเด็กที่อารมณ์ดีร่าเริงกลับเป็นเด็กเก็บตัวไม่เหมือนก่อน แขไขก็ใช้ชีวิตของเธอปกติจนวันคลอดก็มีกวีไปอยู่ดูแล เวลาผ่านล่วงเลยมา 5 ปี สีเทียนเด็กสาวที่ไม่รู้ประสีประสาก็ได้ออกมาวิ่งเล่น "พี่วิน....พี่วินมาเล่นกับหนูมั้ยคะ" กวินเห็นเด็กสาวที่วิ่งเล่นอยู่เรียกตน "พี่ไม่ว่าง" สิ้นเสียงกวินเด็กสาวก็มองตามหลังกวินที่เดินออกไป เด็กสาววิ่งตามกวิน "พี่วินจะว่างตอนไหนหนูเล่นคนเดียวไม่สนุกเลย" กวินเมื่อได้ยินสีเทียนพูดแบบนั้นก็ยอมเล่นด้วย "อย่าวิ่งล่ะเดี๋ยวล้มมาจะเจ็บเอา" เมื่อสาวน้อยลุกวิ่งกวินก็ดุทันที เวลาความสุขที่เขาบอกว่ามันมักจะผ่านไปเร็วเสมอก็คงจะจริง สีเทียนอายุครบ 10 ขวบ แขไขก็เสียแต่ก่อนจะเสียเธอได้บอกความจริงทุกอย่างกับกวีและได้ขอโทษเขาเธอได้ฝากให้กวีดูแลสีเทียนแทนเธอด้วย "แขฝากด้วยนะคะ" กวีได้ยินความจริงจากปากเธอก็โกรธเพราะมันทำให้เขาเสียคนที่รักไป "ฮึก...คุณแม่อย่าทิ้งเทียนไป" สีเทียนร้องไห้เหมือนโลกทั้งใบของเธอแตกสลายกวินที่ได้ยินทุกอย่างก็เดินออกไปทันที งานศพของแขไขก็เสร็จเรียบร้อยด้วยความเสียใจของสีเทียนเมื่อเธอกลับมาบ้านกวีได้ให้แม่บ้านขนของในห้องเธอไปไว้บ้านเล็กที่อยู่ท้ายสวนหลังบ้านเขา "ต่อให้ฉันเลี้ยงเธอมาแต่สุดท้ายแล้วแม่เธอก็หลอกว่าเธอคือลูกฉัน....ต่อไปนี้เธอก็ไปอยู่บ้านเล็กแล้วกัน" สีเทียนที่ไม่เข้าใจก็ถามขึ้น "หมายความว่าไงคะคุณพ่อ" กวีไม่อธิบายต่อได้แต่เดินออกไป...เธอเป็นแค่เด็ก 10 ขวบที่ต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่างไว้คนเดียว

"จะอยู่ได้มั้ย...ฮึกคุณแม่เทียนกลัว..ฮือๆๆ" สีเทียนนั่งร้องไห้อยู่ในบ้านเล็กป้าอุ่นเดินเข้ามาก็เห็นสีเทียนนั่งร้องไห้อยู่ "คุณหนูของป้าร้องไห้ทำไม" ป้าอุ่นเดินเข้ามากอดเทียน "หนูกลัวป้าอุ่น..ทำไมคุณพ่อให้หนูมาอยู่ที่นี่ท่านไม่รักหนูแล้วหรอ" สีเทียนร้องไห้จนหลับไป สีเทียนโดนย้ายโรงเรียนให้มาอยู่โรงเรียนรัฐธรรมดาและเปลี่ยนนามสกุลให้มาใช้นามสกุลแขไขโดนสั่งห้ามไม่ให้ไปเหยียบบ้านใหญ่แต่กวีก็ให้เงินเธอจ่ายเดือนละหมื่นอาหารก็คอยให้ป้าอุ่นเอาจากบ้านใหญ่มาให้ทาน กวินไปเรียนต่างประเทศหลังจากเผาศพแขไขแล้วจนตอนนี้ก็ 5 ปีแล้ว สีเทียนเมื่อรู้ว่าวันนี้กวินกลับมาก็รีบไปแอบดูข้างสวนเธอเห็นกวินลงมาจากรถและเดินเข้าบ้านไป "พี่วินกลับมาแล้ว" เมื่อเห็นแบบนั้นสีเทียนก็เดินกลับเข้าบ้านเล็ก "หนูเทียนวันนี้บ้านนู้นเขามีงานเลี้ยงต้อนรับคุณชายหนูอย่าเข้าไปล่ะเดี๋ยวคุณท่านจะดุเอา" ได้ยินแบบนั้นสีเทียนก็เศร้าทันที "ค่ะป้าอุ่น" บ้านใหญ่กวินเดินเข้าไปก็เดินขึ้นห้องทันที "แม่...ผมจะทำให้เธอต้องชดใช้ที่ทำกับครอบครัวของเราแบบนี้" กวินมองรูปแม่ของเขาที่ตั้งไว้ตรงหัวเตียง ตกเย็นกวีก็จัดงานเลี้ยงต้อนรับลูกชายคนเดียวของเขางานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นสีเทียนไม่ได้เข้ามาวุ่นวายในงานเธอได้แต่แอบมองกวินอยู่ห่างๆ กวีที่เห็นเข้าก็ให้ป้าอุ่นไปตามสีเทียนไปพบตนที่ห้องหนังสือ "ค่ะ..คุณท่าน" สีเทียนยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้ากวี "ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนิว่าอย่าเข้ามาเหยียบที่นี่" กวีนั่งมองสีเทียนด้วยสีหน้าเรียบเฉย "หนะ....หนู..ขอโทษค่ะ" เธอยืนก้มหน้าอยู่แบบนั้น "แค่ขอโทษหรอ" สีเทียนนั่งคุกเข่าลง "อย่าตีหนูเลยนะคะคุณ..พะ..คุณท่าน" สีเทียนยกมือไหว้คนตรงหน้าเธอไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่างไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าที่เป็นพ่อของเธอทำไมไม่ให้เธอเรียกว่าพ่อตั้งแต่แม่ของเธอจากไป ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไรแม้แต่กวินเองก็เปลี่ยนไปจากที่เมื่อก่อนกวินจะอ่อนโยนกับเธอมากแต่ตอนนี้เขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ สีเทียนโดนกวีตีจนกวีพอใจแล้วก็ปล่อยเธอ ออกมาสีเทียนเดินร้องไห้ออกมาเนื้อตัวมีแต่รอยแดงเธอตัวสั่นเทารีบเดินกลับบ้านเล็กของตัวเองแต่ระหว่างทางก็เจอเข้ากับกวินเธอรีบเดินก้มหน้าไปทันทีต่อให้เธออยากเจอพี่ชายของเธอแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถมองหน้าเขาได้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว......

"เจ็บมั้ย" เสียงป้าอุ่นถามขึ้น "มะ...ไม่เจ็บค่ะ" สีเทียนตอบก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง "หนูเทียนพรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้วนะ" สีเทียนได้ยินแบบนั้นก็โทรศัพท์หาเพื่อนคนเดียวของเธอ "น้ำพรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้วเราเจอกันที่เดิมนะ" ปลายสายได้ยินแบบนั้นก็ดีใจ "ได้สิ ได้สิ" น้ำเป็นหญิงสาวที่ฐานะทางบ้านรวยระดับนึงเลยก็ว่าได้แต่เธอกลับเลือกเรียนโรงเรียนที่ไม่ค่อยสมฐานะของเธอสักเท่าไหร่นัก เมื่อเช้าวันเปิดเรียนมาถึงสีเทียนเด็กสาวอายุ 15 ได้แต่งตัวเดินลัดเลาะประตูหลังบ้านเพื่อไปเรียนการกระทำของเธอได้ถูกจับตามองโดยชายคนนึงที่มีรูปร่างสูงกำยำเขามองเธอท่าทางนิ่งเฉย เมื่อหญิงสาวถึงโรงเรียนก็มีน้ำยืนรออยู่แล้ว "ทำไมมาช้าจังเทียน" สีเทียนรีบเดินเข้าไปหาเพื่อน "ก็เทียนรอรถอยู่....ไปเหอะน้ำเราเข้าห้องกัน" ทั้งสองเดินเข้าห้องเรียน "เทียนเลิกเรียนแล้วจะไปไหนต่อมั้ย" เทียนทำท่าคิด "วันนี้เทียนรับงานไว้อ่ะเงินดีด้วย" น้ำมองเพื่อนด้วยสายตาสงสารเพราะเธอรู้เรื่องทุกเรื่องของสีเทียนดี "นี่เธอต้องไปทำงานอีกหรอ" น้ำถามขึ้น "อื้มเก็บเอาไว้เป็นค่า

เทอมอ่ะเผื่อต้องใช้" เทียนตอบเพื่อนไปตามตรงหลังเลิกเรียนทุกๆวันสีเทียนจะออกไปทำงานร้านอาหารเป็นเด็กเสิร์ฟบางทีเสร็จงานแล้วเธอก็จะไปรับขนมมาช่วยแพ็คกว่าจะได้กลับถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืน "หนูเทียนมาแล้วหรอ" เสียงป้าอุ่นถามขึ้นเมื่อเห็นสีเทียนเดินเข้ามา "ดึกแล้วป้ายังไม่นอนหรอคะ" สีเทียนวางกระเป๋าลงก่อนถามป้าอุ่น "ยังจ้า...ป้าก็รอหนูเทียนนี่แหละ" สีเทียนเดินไปกอดป้าอุ่น "คราวหน้าป้าไม่ต้องรอหนูนะป้านอนก่อนได้เลยค่ะ" ป้าอุ่นลูบหัวสีเทียนด้วยความเอ็นดูก่อนจะบอกให้เธอไปอาบน้ำพักผ่อน "แม่คะ...หนูคิดถึงแม่จังเลยค่ะ" สีเทียนมองรูปแขไขก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียวลูบไปที่รูปถ่ายของเธอ "พรุ่งนี้ก็วันเกิดหนูแล้วแม่อวยพรให้หนูด้วยนะ" พูดพรางเธอก็ยิ้มพร้อมน้ำตาที่อาบแก้มสีเทียนหลับไปพร้อมกับกอดรูปภาพแม่ของเธอเวลาล่วงเลยผ่านไปจนสีเทียนเรียนจบมหาลัยเธอได้ชะเง้อมองคนในบ้านใหญ่เมื่อเห็นกวีเดินออกมาเธอก็รีบเดินเข้าไปหา "คุ..คุณท่านคะ" กวีหยุดชะงักและหันมามองต้นเสียง "มีอะไร" น้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก