...ช่วงเวลาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากช่วงเวลาที่ผ่านมาเลยสักนิด...เฮ้อ "ฉันชื่อ เพลง ก็อย่างที่พูดนั้นแหละที่ผ่านมาไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย"ฉันยังคงใช้ชีวิตกับสิ่งเดิมๆทำหน้าที่นักเรียนที่ดีเหมือนเดิมเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่เหมือนอย่างเคยและใช้ชีวิตอยู่ในห้องคนเดียวนอนฟังเพลงและคิดอะไรไปเลื่อยเปื่อยเหมือนเดิมในแต่ละวัน...

"มัน..เป็นอะไรที่จำเจและน่าเบื่อมากเลยแหละ"บางทีฉันก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรที่ช่วยเติมเต็มความว่างเปล่าในความรู้สึกของฉันได้แล้วแหละไม่ว่างจะผ่านกี่วันกี่คืนทุกอย่างก็เหมือนเดิม"ฉันไม่รู้แล้วว่าต้องทำยังไง"จะได้หายจากชีวิตที่แสนน่าเบื่อสักทีจะมีบางไหมใครสักคนที่จะทำให้เราได้เป็นคนที่ดีกว่าเดิมเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นยอมรับในสิ่งตัวเองเป็น"จะมีบางไหมนะ"เพลงยังคงคิดเรื่องซ้ำไปซ้ำมาโดยไม่คาดหวังมากเพราะเพลงมักจะใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้มาโดยตลอดจนเริ่มชินแต่ถึงอย่างนั้นในใจลึกๆแล้วเพลงยังคงต้องการบางอย่างที่ตัวเพลงเองยังไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่บางทีอาจจะเป็น ความรัก เพื่อนที่เข้าใจเธอ หรือการได้ไปทำสิ่งใหม่ๆ "บางทีการได้ออกไปเที่ยวอาจจะได้เจอใครสักคนที่อาจเปลี่ยนชีวิตที่แสนน่าเบื่อให้มีสีสันกว่าเดิมก็ได้"เพลงพูดแล้วคิดว่าน่าจะลองไปเที่ยวข้างนอกบางดีกว่าน่าจะเจออะไรน่าสนใจที่ข้างนอกบางพอตัดสินใจแบบนั้นแล้วก็ถึงเวลานอน

วันทัดไป 6:00 "ฮ้าว~ เฮ้อเช้าแล้วสินะ"เพลงลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปอาบน้ำ ตึ่ก ตึ่ก "อ้าวลูกตื่นแล้วหรอนั่งก่อนนะใกล้เสร็จ"แม่เพลงยังคงทำอาหารให้คนในบ้านกินเหมือนอย่างเคย "ค่ะแม่ แล้วพ่อไปไหนหรอค่ะ"เพราะปกติจะเห็นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหาร"อ๋อ พ่อเขารีบไปทำงานนะลูกเห็นบอกว่ามีงานเร่งด่วน"พูดเสร็จแม่ก็นำข้าวผัดมาวางไว้ตรงหน้าวันนี้อาหารก็อร่อยเหมือนเดิมเลยพอกินเสร็จเสร็จก็ช่วยแม่ล้างจานก่อนไปโรงเรียน"หนูไปแล้วนะ"เพลงบอกแม่แล้วเดินไปโรงเรียน

"เฮ้อ ถึงสักทีเกือบไม่ทันแล้วไหมละ"

เพลงต้องเดินไปโรงเรียนแทบทุกวันเพราะพ่อของเธอไม่วางไปรับไปส่งเธอเหมือนแต่ก่อนแล้วตั้งแต่ที่ได้รับตำแหน่งใหม่จากพนักงานทั่วไปเป็นหน้าฝ่ายการตลาดพ่อก็ไม่มารับเธออีกเลย

"เพลงมาแล้วหรอเดินมาโรงเรียนเองเหนื่อยหน่อยนะ" เสียงเด็กสาวคนหนึ่งที่พูดกับเพลงอย่างสนิทสนม

"อ้าว พิณทำไมถึงมาเร็วจังปกติเราจะมาถึงก่อนเองนิ"

"อ๋อวันนี้รถตู้มารับเร็วนะ เอาจริงๆเราก็เกือบตกรถแล้วอะ มาเร็วเกินน" กริ่ง กริ่ง เสียงกริ่งโรงเรียนดัง"พิณได้เวลาเข้าเรียนแล้วเราไปก่อนนะ"เพลงกับพิณเป็นเพื่อนสนิทที่อยู่คนละห้องกันแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะทั้งสองก็ยังหาเวลามาเจอกันได้ตลอดผ่านทางแชท"อืมเคโอ โอเคไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ"

ทั้งคู่แยกย้ายกันไปเข้าเรียน ตึ่กตึก "เฮ้อ ทำไมต้องได้เรียนที่ชั้น4คาบแรกด้วยเนี่ยโคตรเหนื่อย"เพลงบ่นแบบนี้ตลอดทุกครั้งที่ได้เรียนชั้น4เลยก็ไม่แปลกหรอกเป็นใครๆก็เหนื่อยกันทั้งนั้น "ขออนุญาตค่า"เหมือนวันนี้ครูสังคมจะเข้าสอนเร็วกว่าปกตินะ "โอเคเพื่อนมาคบแล้วนะงั้นครูเริ่มสอนเลยนะ"ครูอิงเป็นครูสังคมที่สอนดีมากเลยแหละเวลาไม่เข้าใจที่สอนก็จะอธิบายให้ฟังใหม่อย่างละเอียดโดยไม่บ่นเลยสักนิดนักเรียนหลายคนส่วนใหญ่ชอบเรียนกับครูอิงมากแต่..ก็ติดอยู่อย่างเดียวนี่แหละ "เพลงครูขอใช้เราหน่อยนะ ไปเอาเอกสารที่ชั้น1ให้หน่อยนะลูกรู้โต้ะครูอยู่ใช่ไหม"...ใช่นั้นแหละมันติดอยู่อย่างเดียวนั้นแหละจะใช้นักเรียนทั้งทีก็ใช้แต่ตูคนอื่นมีตั้งเยอะก็ไม่ใช้ เฮ้อชีวิตเอาเถอะทำให้มันเสร็จๆ "เฮ้อ ถึงแล้ว"เดินจากชั้น1มาชั้น4 เป็นครั้งที่10แล้ว แล้วยังเป็นอีกครั้งที่โดนใช้แบบนี้ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ขอไม่มาสนิทกับครูคนนี้ตัั้งแต่แรกจะดีกว่าถ้าสนิทด้วยแล้วต้องมาเหนื่อยแบบนี้ขอไม่ต้องรู้จักกันเลยจะดีกว่า เฮ้อ เพลงยังคงบ่นแบบนี้ต่อไปจนถึงห้องเรียน"นี่ค่ะครู" เพลงส่งเอกสารให้ครูแล้วไปนั่งทำงานของตัวเองต่อ

12:00 "เฮ้อ พิณเราเหนื่อยอะ" เพลงบ่นด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าจากการถูกครูใช้งาน

"บ่นแบบนี้แสดงว่า...ครูคนนั้นใช่ไหม"พิณพูดเหมือนรู้อยู่แล้วว่าเพลงต้องโดนครูคนนั้นใช้งานแน่ๆเพราะคนที่เพลงบ่นถึงตลอดคือครูสังคมที่ชื่ออิง "ก็ใช่นะสิพิณเราทำเวรทำกรรมอะไรไว้ไม่รู้ถึงต้องใช้ชีวิตรันทดแบบนี้" เพลงบ่นแล้วกินข้าวไปด้วย "ไม่เป็นไรหรอกแกก็อดทนหน่อยพอขึ้น ม.6 ก็ไม่ได้เรียนกับแครูแกแล้ว" ก็จริงเพราะครูน่าจะสอนแค่เฉพาะม.5 ก็คงต้องอดทนต่อไปอะนะ "เออว่าแต่แกวางไหมพิณ" คำถามของเพลงทำให้แอบแปลกใจนิดหน่อย "ทำไมหรอมีอะไรรึเปล่า" ปกติเพลงแทบไม่เคยถามแบบนี้เลยกับพิณเลย

"คือ..เราว่าจะชวนแกไปเที่ยวเล่นหลังเลิกเรียนนะ อยากเปลี่ยนบรรยากาศ" พิณได้ยินแบบนั้นก็แอบดีใจนิดหนึ่งที่เพื่อนสนิทชวนตัวเองไปเที่ยวบางเพราะพิณจะเป็นฝ่ายชวนตลอด แต่ก็ต้องเสียดายเพราะวันนี้ดันต้องไปทำธุระกับที่บ้าน "ขอโทษนะเพลงเราไม่วางวันนี้นะไว้คราวหน้านะ" "ไม่เป็นไรเดี๋ยวคราวหน้าเราจะชวนแกอีกครั้งนะ" คำพูดของเพลงทำให้พิณรู้สึกโล่งใจนิดๆเพราะกลัวว่าเพื่อนจะเสียใจที่ปฏิเสธคำชวน "เพลงหมดเวลาพักเที่ยงแล้วอะไปเรียนกันเถอะ" "อืม ไปกันเถอะ"

15:45 ตึง ตึ้ง "เอาล่ะเลิกเรียนแล้วไว้เจอกันใหม่นะค่ะนักเรียน" ค่ะ ครับ "พิณกลับบ้านดีๆนะ"

"อืมแกก็ไปเที่ยวก็อย่ากับดึกล่ะ" จากนั้นเพลงกับพิณก็แยกย้ายกันไป

เอาล่ะได้เวลาเปิดโลกราตรีแล้ว

น่ะตลาดตอนเย็น มีของขายเยอะมากเลย รวมถึงคนก็ด้วยถึงจะแอ่ะอัดไปหน่อยแต่บรรยากาศโดยรวมก็ถือว่าโอเค "เว้า มีมังคุดคัดด้วยซื้อสักหน่อยดีกว่า" หลังจากซื้อเสร็จเพลงก็เดินกินระหว่างทานมองชมบรรยากาศตอนเย็นที่ดูแอ่ะอัดแต่ก็ไม่แย่ถึงขั้นไม่อยากมาเลย

18:00 ตอนนี้ก็กินอิ่มเรียบร้อยแล้ว แม่คงไม่เหงาใช่ไหมที่เราไม่ไปกินข้าวที่บ้าน แต่ก็บอกไปแล้วแหละว่าจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนแม่ก็ดูแปลกใจนิดๆแต่แม่ก็ดูดีใจที่ฉันออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง

"เอ้ะร้านเกมนี่นาเข้าดูหน่อยดีกว่า"