My Memories:)
ความทรงจำที่1
คำเตือนโปรดใช้วิจารณญานในการรับชม
แอนนา
ไปทำกับข้าวให้แม่หน่อยเร็ว
แอนนา
เดี๋ยวแม่ต้องไปข้างนอก
y/u
ขอโทษนะคะลีกทางหน่อยคะ
ผิงผิง
อะไรของแกเนี่ยy/uห้ะ
ในขณะที่y/uกำลังทำกับข้าวอยู่นั้น
y/u
ทำกับข้าวคะ//กำลังผัดข้าว
เจสัน
เสร็จนี้แล้วไปซักผ้าให้หน่อยนะ
y/u กำลังจัดกับข้าวใส่กล่อง
y/uขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน
เดินเอาของไปเก็บที่ล็อกเกอร์
โจเซฟ
ยัยขี้แพ้มาแล้วว่ะฮ่าฮ่า
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่หัวเราะใส่เธอ
น้ำหวาน
เขียนการบ้านอยู่เหรอจ้ะ
น้ำหวาน
แกทานข้าวต้มเนี่ยนะ
น้ำหวาน
อึ้ยแกกินเข้าไปได้ยังไงเนี่ย
น้ำหวาน
อาหารมีตั้งเยอะเเยะ
น้ำหวาน
//มองด้วยสายตาที่สงสัย
ทั้งคู่นั่งทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย
อย่าลืมเก็บด้วยนะยัยตัวประหลาดฮ่าๆ
โธมัส
ใครทำห้องเรียนรกเนี่ย
y/u
หนูไม่ได้ทำคะทุกคนในห้องเป็นคนทำคะ
y/u
หนูไม่สามารถโยนกระดาษได้มากขนาดนี้หรอกคะ
y/u
เว้นแต่มีคนจงใจทำให้หนูโดนลงโทษคะ
โธมัส
ทุกคนในห้องเรียนนี้เก็บห้องเดี๋ยวนี้
โธมัส
ก่อนที่ครูจะลงโทษพวกเธอ
โจเซฟ
หน้าฉันเหมือนพ่อแกหรือไงห้ะ
วันนี้เราจะเรียนเรื่อง****
โธมัส
ถ้าเจ็บบอกนะ//เริ่มทำแผล
y/u
ไม่มีใครทำร้ายหนูหรอกคะ
โธมัส
อย่าให้แผลโดนน้ำเยอะนะ
ผิงผิง
มานั่งอะไรตรงนี้คะเนี่ย
y/u
//มองหน้าทั้งสองด้วยความมึนงง
ผิงผิง
คุณโยมิพูดจริงเหรอคะ
y/u
นี้นายหมายถึงแฟนคลับเหรอ
โยมิ
แต่รอยยิ้มนั้นมันอะไรกัน
y/u
//แหละเดินหนีไปอีกครั้ง
โยมิ
รอผมด้วยสิคุณ//วิ่งตามมา
ความทรงจำที่2
ผิงผิง
โอ้ยนี้มันเรื่องบ้าอะไรว่ะเนี่ย
โยมิ
เธอไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว
โยมิ
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านเธอ
เห็นแม่ตัวเองกำลังมีอะไรกับคนอื่นอยู
y/u
แล้วนายมีเรื่องอะไรล่ะ
โยมิ
ถ้าเป็นเธอเธอยอมไหมล่ะ
โยมิ
ไม่อยากหมั่นกับผิงๆจริงๆ
y/u
ทำไมนายไม่ลองหาคนอื่นดูล่ะ
โยมิ
ไม่งั้นแม่ฉันก็ไม่ยอม
โยมิ
หมั่นกันเฉยๆเหรอไม่จริงอ่ะ
โยมิ
เธอก็รู้ว่าผิงผิงคิดอะไรอยู่
y/u
โอ้ยปวดหัวโว้ย//กุมขมับ
โยมิ
เธอมีเวลาตัดสินใจแค่สองอาทิตย์
โยมิ
เธอจะช่วยหรือไม่ช่วยก็แล้วแต่เธอเลยนะ
y/u
จะให้หนูหมั่นกับคนที่หนูนับถือเป็นพี่ชายอ่ะนะ
y/u
จะเชื่อได้ยังไงล่ะว่าพี่จะไม่ทำอะไร
โยมิ
คิดว่าฉันเป็นคนอย่างนั้นเหรอ
ความทรงจำที่3
อาเธอร์
บ่นอะไรอยู่เหรอครับ
y/u
ทำไมเราถึงจำหน้านายไม่ได้ล่ะ
y/u
พี่เล่นหายไปเป็นปีแหนะ
รับอะไรดีจ้ะสุดหล่อของป้า
ผมเอาเบอร์เกอร์เฟรนฟรายและไก่ทอดครับ
อาเธอร์
ไปต่างประเทศตั้งหลายปี
อาเธอร์
คิดถึงโรงเรียนเป็นบ้าเลย
y/u
ไม่ใช่คิดถึงสาวหรอกเหรอฮ่าฮ่า
อาเธอร์
อย่าบอกว่ามีคนที่ชอบแล้วนะ
ผิงผิง
คนอย่างy/uจะมีแฟนได้ไง😏
ผิงผิง
คิดแค่คู่นอนเท่านั้นแหละฮ่าๆ
y/u
นี้เป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย
y/u
ที่พูดมาทั้งหมดนี้หมายถึงตัวเองสินะ
y/u
เป็นผู้หญิงที่นิสัยไม่ดีเอาชะเลย
อาเธอร์
หยุดครับ//จับมือผิงๆไว้
อาเธอร์
คิดว่าผมอยากจับมากหรือไง
y/u
ได้คำตอบตั้งนานแล้วล่ะ
ลินดา
วันนี้ค้างบ้านแม่ก่อนสิลูก
ลินดา
เดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวก่อนนะ//เดินไปในห้องครัว
y/u
โอเคคะ//เดินเข้าไปอาบน้ำ
โยมิ
ได้เยี่ยมมากเลย//เลือดกำเดาไหล
y/u
//หยิบทิชชู่มาเช็คเลือดให้
โยมิ
ไปอาบน้ำก่อนนะ//เอามือปิดจมูก
โยมิ
โอเคครับที่รัก//พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
y/u
คุณแม่ทำอาหารได้น่าทานมากๆเลยคะ
ค้าบแม่//กำลังเดินลงมาจากบันได
ผิงผิง
แล้วแม่จะเอายังไงคะ
แอนนา
นั้นคู่หมั้นพี่สาวแกนะ
ผิงผิง
แม่ไม่เคยตะคอกใส่หนู
ตั้งแต่วันนั้นมาy/uก็ไม่ได้กลับบ้านมาอีกเลยสาเหตุที่y/uไม่กลับบ้านเพราะเธอถูกกดดันจากครอบครัวเธอโดนครอบครัวทำร้ายร่างกายโดยเฉพาะผิงผิงเธอใส่ร้ายy/uเพื่อให้เจสันเข้าใจผิดเพื่อให้เจสันเข้ามาทำร้ายเธอหลังจากนั้นได้1เดือนกว่าๆy/uเธอได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับโยมิในถานะคู่หมั้นทั้งสองทำเหมือนเป็นแฟนกันจริงๆแต่พอนานไปโยมิเริ่มชอบy/uขึ้นมาจริงๆแต่โยมิไม่ได้บอกy/uเพราะกลัวว่าเธอจะยกเลิกการหมั้นเลยเลือกที่ยังจะไม่บอกทางด้านy/uเธอเองก็ได้ชอบโยมิขึ้นแต่เธอก็ไม่กล้าบอกต่างคนต่างไม่กล้าบอกกันจึงยังอยู่ด้วยกันด้วยความระแวงตลอดทางด้านผิงผิงนั้นเอาแต่ร้องไห้เพราะชอบโยมิมากๆจนวันหนึ่งเธอได้คิดที่จะฆ่ๅพี่สาวตัวเอง
ผิงผิง
ถ้าหนูไม่ได้หมั้นพี่ก็ต้องไม่ได้หมั้น
สำลักเลือด//เลือดเริ่มไหลออกมา
//เลือดเริ่มไหลออกมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ
โยมิ
อุ้มy/uวิ่งออกมาข้างนอก
ครูครับช่วยแฟนผมด้วย//เสียงสั่นคลอน
อุ้มy/uขึ้นรถไปด้วยความรีบร้อน
ทางเราจะช่วยอย่างเต็มที่คะ
ฝากแฟนผมด้วยครับหมอ//เข่าทรุด
ครอบครัวโยมิเฝ้ารอด้วยความกังวล
หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
ทางเราต้องแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
ทางเราช่วยอย่างเต็มที่แล้วคะ
บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด ทุกคนไม่คุยกันเลยสักคำ
ครอบครัวโยมิมองไปที่รูปหน้างานศพ
ทุกคนเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
เสียงร้องไห้ของโยมิทำให้ทุกคนเริ่มแย่ลงอีกครั้ง
ทุกคนในงานต่างคนต่างร้องไห้
เพราะy/uคือรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ที่สุด
ตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาชีวิตของโยมิก็ไม่เคยเงียบเหงาอีกต่อไป
ทุกอย่างกับเหมือนว่าเราได้ทำสิ่งที่สำคัญที่สุดหล่นหายไป
บ้านที่เคยอบอุ่นบ้านที่เคยมีเสียงหัวเราะ
เธอเคยกลับบ้านแล้วเจอy/uที่นั่งรอเธออยู่ทุกวัน
ไม่ว่าจะดึกแค่ใหนy/uเธอก็จะรอถึงตัวเองจะง่วงแค่ใหนก็ตาม
ทุกอย่างดูเงียบเหงาอีกครั้ง
ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับมืดมนลงทุกวัน
มองเข้าไปในบ้านยังคงภาพเธอที่เคยนั่งรออยู่เสมอ
ไม่ว่าจะทำอะไรก็เอาแต่นึกถึงเธอ
ถึงแม้ว่าโยมิจะรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่กลับมา
แต่ก็ยังคงรอคอยเธออยู่เสมอ
เธอได้จากโลกนี้ไปเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยน
ทั้งครอบครัวของโยมิเริ่มเสียชีวิตไปที่ล่ะคน
สวนครอบครัวของy/uนนั้นได้เสียชีวิตลงแล้วเมื่อ6ปีก่อน
พบเพียงรอยเลือดที่ลากยาวเข้าไปในป่า
คิดเห็นยังไงกับเรื่องราวนี้
รับชมด้วยความบันเทิงนะครับ
โปรดใช้วิจารณญานในการรับชม
ถ้าอยากให้ต่อก็คอมเมนท์มานะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
