16:00น.

ซ่า~ๆๆๆๆๆๆ

เสียงฝนที่ตกลงมาแบบไม่แรงแต่ตกลงมาเเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าจะหยุด ในวันที่ลืมพกร่มนี้ ทำให้ชั้นเดินกลับบ้านอย่างยากลำบาก เพราะต้องวิ่งฝ่าฝนกลับบ้าน

"เฮ้ออ เฮ้อๆๆๆ"

"เหนื่อยจัง ดีนะบ้านไม่ไกลเท่าไหร่น่ะ เฮ้อๆๆ"

แล้วทันใดนั้นชั้นก็เห็นใครไม่รู้นอนหนาวอยู่หน้าเซเว่นโดยไม่มีใครสนใจเลย

"ทำไงดีนะ จะเข้าไปถามไถ่ดีมั้ยนะ?"

"แต่ถ้าเค้าเกิดเป็นไรขึ้นมาล่ะ?"

คิดได้ดังนั้นชั้นก็เดินเข้าไปดูเผื่อมีไรไม่ดีก็รีบวิ่งไง แต่ตอนนี้ขอดูก่อน เผื่อเค้าต้องการให้ช่วยแต่ไม่มีใครช่วยไง

"ลุงๆ"

ภายใต้เสื้อคลุมเหมือนคนแก่ที่ใส่คลุมแม้กระทั่งใบหน้า ทำให้ชั้นใช้คำเรียกคนตรงหน้าแบบนั้นออกไป

"คุณลุงคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ?"

"หิววว หิวเหลือเกิน~~" "หนาวด้วย"

"หรอคะ? งั้นรอแป๊บนึงนะคะ"

ด้วยความที่ที่นี่คือหน้าเซเว่น ชั้นจึงไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปซื้ออาหารและน้ำออกมาให้คนตรงหน้า

5นาทีผ่านไป

"นี่ค่ะ อาหารและน้ำ ทานให้อร่อยนะคะ"

"เท่าไหร่?" พูดทั้งที่ปิดหน้าอยู่

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยากช่วยจริงๆ หนูต้องไปแล้ว บ้ายบ้ายย"

ไม่รอให้อีกคนตอบ ชั้นก็วิ่งออกมาทันที

"หึ แล้วเจอกันนะ พี่สาวววว" ยิ้มมุมปาก

"กลับมาแล้วค๊าาาา"

"มาพอดีเลยพาย พ่อกับแม่มีเรื่องคุยด้วยน่ะ"

"มีอารัยหรอคะ??" บนหน้าที่มีแต่เครื่องหมายคำถาม

"คือว่า......พ่อเค้า...ตกงานน่ะลูก" "เงินที่มีก็กะจะเอาไว้เป็นทุนทำอาชีพต่อไปน่ะจ่ะ ถ้าลูกยังอยากเรียนอยู่ แม่ขอให้หนูหาเงินเรียนเองได้มั้ย?"

"ไม่ก็ดรอปเรียนไว้ก่อน หาเงินได้แล้วค่อยเรียนต่อ ได้มั้ยลูก?"

ชั้นที่มีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ก็ตอบออกไปอย่างไม่เต็มใจนักแต่ก็พอจะเข้าใจ

"ค่ะ หนูจะดรอปเรียนและไปทำงานก่อนค่ะ"

"ขอบใจมากนะลูก" ทำท่าดีใจและก็เศร้าในเวลาเดียวกัน

"ขอโทษนะลูก ที่พ่อไม่สามารถส่งหนูถึงฝั่งฝันได้" พ่อที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ เดี๋ยวหนูไปหาข้อมูลเกี่ยวกับงานก่อนนะคะ เริ่มเร็วก็ไปได้เร็วน่ะค่ะ" พายพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าเธอไม่ได้โกรธเคืองพวกท่านเลย

21:00น.

แต๊กๆๆๆๆๆ

เสียงนิ้วเรียวที่กำลังกดลงที่แป้นพิมพ์บนคีย์บอร์ดของเธอทำให้รู้ว่า เธอกำลังตั้งใจหางานทำแค่ไหน

"เฮ้ออ อันนั้นก็ไกลไป อันนี้ก็ยากไป ไม่มีอันไหนเวิร์คสำหรับเราเลยแฮะ" พายพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย

ติ๊ง! 

เสียงข้อความแชทจากโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้นิ้วเรียวทั้งสองข้างหยุดการกระทำทันที

...แชท...

...พิมพ์...

"เป็นไงบ้างมึง"

^^^"อ้าว พิมพ์นี่นา"^^^

^^^"หายหัวไปเลยนะคะ"^^^

"กูก็การงานกำลังรุ่งเนาะ"

"มึงเถอะเป็นไง?"

^^^"ก็ดรอปเรียนอยู่อ่า"^^^

^^^"กำลังหางานทำ"^^^

"หรอ?"

"กูแนะนำมั้ย?"

"งานพี่เลี้ยง"

^^^"เฮ้ย เอาดิ งานขนัดเลย"^^^

"แต่เด็กนี่ไม่ใช่เด็กธรรมดา"

^^^"หรอ?"^^^

^^^"เป็นไงอ่า?"^^^

"ไปดูเองเถอะ"

"เห็นว่าเป็นเด็กที่อายุ21น่ะ"

"แต่เงินเดือนดีมากกกนะเว้ย"

"มึงเก็บเงินไม่กี่เดือนได้เรียน

ต่อแน่นอน"

^^^"ขนาดนั้นเลยหรอ?"^^^

^^^"แกคิดว่าชั้นจะไหวหรอวะ?"^^^

^^^"เด็กที่โตแต่ตัวอ่านะ"^^^

"เงินดีมาก 

มึงเก็บไปคิดดูแล้วมาบอกกู"

"ok"

^^^"K"^^^

"อุ๊ย ผัวเรียก

"ไปก่อนนะ"

...จบแชท...

​

...21:30น....

...ในสาย...

"คุณจินคะ"

^^^"ว่าไง?"^^^

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"

^^^"ดีมาก ขอบคุณ"^^^

^^^"เงินผมโอนเข้าบันชีแล้วนะ"^^^

"ขอบคุณค่ะ"

...วางสาย...

...(จินเบ)...

ที่เพื่อนของพี่พายทักไปแบบนั้น เป็นฝีมือของผมเองแหละ ผมเป็นคนวางแผนทุกอย่างเอง แม้กระทั่งที่พ่อของพี่พายตกงานก็ผมเองนี่แหละ จะว่าผมโรคจิตก็ได้นะ ผมน่ะรู้จักพี่แกและแอบชอบพี่แกมานานแล้วล่ะ ตั้งแต่มัธยมเลย แต่ผมไม่กล้าจีบ เพราะพี่แกค่อนข้างจะฮอต 

"หึ ในที่สุด เราก็ใกล้จะได้เจอกันแล้วว"

...แอ๊ดดดด...

"คุณหนูคะ ได้เวลานอนแล้วค่ะ"

พี่เลี้ยงได้เอานมมาให้ผมและจะพาเข้านอน

"ไม่อ๊าาาว ไม่เอาๆๆๆๆ"

"ผมยังอยากเล่นอยู่เลย" จากที่นั่งนิ่งๆจินเบก็กระโดดโลดเต้นด้วยความขัดใจ เพราะเค้าอยากเล่นต่อ

"ไม่เอาสิคะ นี่มันเริ่มดึกแล้วน๊าาา" 

"เธอน่ะออกไปเลย เดี๋ยวผมนอนเอง"

"ผมจะเล่นกับหุ่นยนต์ของผม" พูดจบก็หยิบเอาหุ่นยนต์ตัวโปรดมาเล่น

"นี่แหนะ! ชั้นจะฆ่าแก" "ชั้นต่างหากที่จะฆ่าแก" พูดด้วยเสียงสองเสียงสลับกัน

"เฮ้ออ ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่จะกลับมาดูอีกที กลับมาอีกคุณหนูต้องนอนนะคะ"

"อือ"

"พูดอือ ไม่น่ารักเลยนะคะ คุณนายจะไม่ชอบนะคะ" 

"แล้วแต่สิ ไปชอบไอ้เจนโน่นสิ"

"เฮ้ออ ค่ะ" เดินออกไปเลย

"หึ เธอก็แค่ทำงานนี้เพราะอยากได้เงินเท่านั้นแหละ ไม่เห็นตั้งใจทำงานเลย นอนดีกว่า" นอนลงบนที่นอน

"อีกไม่นานก็จะได้พี่เลี้ยงคนใหม่แล้ววว" กลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความดีใจ

(พาย)

ชั้นที่นอนคิดอารัยไปเรื่อยเปื่อยและนอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่นั้น ชั้นจึงตัดสินใจบางอย่าง

"ในเมื่อเราไม่มีทางเลือก ลองไปดูก็ไม่เสียหายนี่นา"

"งานอื่นๆ ถ้าเพิ่งทำงานใหม่ๆเงินเดือนมันน้อยนี่นา ในเมื่อที่นี่ได้เงินเดือนเยอะก็จะลองทำดู" "ทำแล้วไม่ชอบ อยู่ไม่ได้ก็ค่อยหางานใหม่ก็ได้นี่นา" 

ชั้นนอนบ่นคนเดียวอยู่อย่างนั้น แล้วชั้นก็หลับไป

...หลายวันต่อมา...

...ในที่สุดชั้นก็มาที่นี่จนได้...

"เฮ้ออ สู้ๆพาย"  พูดกับตัวเองจบแล้วก็เดินเข้าไป

...ภายในบ้าน...

"กำลังรออยู่เลย"

"เธอใช่มั้ย? ที่ส่งอีเมลสมัครงานเข้ามาน่ะ"

"ค่ะ"

"พี่เลี้ยงคนเดิมอยู่ๆจินเบก็ไม่ชอบขี้หน้าซะงั้น เลยต้องหาใหม่ เพราะถ้าเค้าไม่ชอบก็ยากที่จะกำหราบเค้า"

"อ๋อค่ะ" ยิ้มเป็นมารยาท

(พาย)

ชั้นได้แต่ตอบไปแค่นั้นเพราะไม่รู้จะพูดอารัย เพราะตอนนี้ชั้นเกร็งมากๆเลย

"อยู่ที่นี่ก็ทำตัวตามสบายเถอะไม่ต้องเกร็ง" "ถ้าจะกำหราบลูกชายชั้นได้ต้องทำตัวสบายๆให้ได้ก่อน"

"ค่ะ แล้วน้องอยู่ไหนค่ะ?"

"อ๋อ ลืมไปเลย" "นี่พวกเธอ พาจินเบมาหาชั้นหน่อย" พูดกับสาวใช้แถวนั้น

...5นาทีผ่านไป...

"คือว่าคุณนายคะ คุณจินเค้าอยากเจอพี่เลี้ยงใหม่เป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ" พูดด้วยท่าทีน้อบน้อม

"อ่อ okขอบใจ เธอไปได้"

"ค่ะ" เดินออกไป

"ถ้าชั้นจะให้เธอเริ่มงานวันนี้และตอนนี้เลยเธอจะสะดวกมั้ย?"

ทำท่าดีใจมากๆ "สะดวกมากๆเลยค่ะ เพราะหนูร้อนเงินและอยากทำงานมากม๊าาากเลยค่ะ อิอิ" >_<

"ทำตัวปรกติได้แล้วหนิ ดีล่ะ ชั้นจะให้สาวใช้พาเธอไปหาจินเบนะ เค้าไม่ชอบให้ขัดใจ เค้าชวนเล่นอารัยต้องเล่น เข้าใจมั้ย?"

"ค่ะ"

"ไปได้ สาวใช้ยืนรออยู่" 

หลังจากคุณนายพูดจบชั้นก็เดินมาหาพี่เลี้ยงที่ยืนรออยู่ แล้วเธอก็พาชั้นไปยังห้องคุณหนูเด็กโข่งนั่น

...ในห้อง ...

ทันทีที่ชั้นเข้ามา สาวใช้ที่พามาก็ออกไปทันทีเสมือนกลัวคนที่อยู่ในห้อง

แล้วชั้นก็เจอร่างหนานั่งหันหลังให้ชั้นบนเก้าอี้ที่ดูหรูหรานั้น

พอเค้ารู้ตัวว่ามีคนมา เค้าก็หันหน้ามาและยิ้มให้ชั้นอย่างร่าเริ่ง

"พี่เลี้ยงคนใหม่หรอ" ยิ้มและวิ่งมากอดพาย

ชั้นไม่ได้ตอบโต้อารัยกลับไป เพียงแต่ทำหน้าตกใจและทำตัวแข็งทื่อ

"0()0"

"อุ๊ย! ตัวนุ่มนิ่มจังเลย><" กอดไม่ปล่อย

"เอ่อ คุณหนูคะ ปล่อยพี่ก่อนเถอะค่ะ พี่อัดอัดนะ"

"หรอครับ ผมขอโทษนะ" ปล่อย

"มาเล่นกันเถอะๆๆๆ" วิ่งไปวิ่งมา

"เอ่อ~~" 

แรกๆที่เจอเค้าชั้นก็คิดอยู่ว่าเค้าดูผิดปรกติตรงไหน อ่อ ผิดปรกติตรงยิ้มหน้าบานอยู่ตลอดเวลานี่เอง

​

บ้านจินเบ

"คุณหนูคะ ถึงเวลากินข้าวแล้วนะคะ" ถือจานข้าวมาวาง

ชั้นเป็นพี่เลี้ยงแต่พวกสาวใช้ไม่ช่วยทำอาหารให้เลยแฮะ พวกเธอให้เหตุผลว่า ชั้นมาทำงานที่นี่ได้เพราะคุณจินเบให้ทำ เพราะงั้นอาหารก็ต้องทำเอง เพราะคุณจินเบไม่กินอาหารที่คนอื่นทำนอกจากพี่เลี้ยงที่เค้าเลือกเอง 

วันนี้วันแรกก็ได้ทำนอกเหนือจากงานเลยแฮะ นึกว่าจะมีคนทำอาหารให้ซะอีก

"ผมไม่ชอบกินข้าวคนเดียว" ทำหน้านิ่ง

"แต่ว่าพี่ทำมาให้แค่ของคุณหนูนะคะ"

"ตั้งเยอะ ผมกินไม่หมดหรอก"

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ พี่จะกินด้วย" ยิ้มเจื่อนๆ

"จริงนะ" ยิ้มหน้าบาน

"จริงสิคะ" 

เพราะเค้าเป็นลูกผู้ดีรึเปล่านะ เค้าจึงมีหน้าตาผิวพรรณที่สวยงามอย่างกับผู้หญิงอย่างนี้น่ะ เวลายิ้มนี่น่ารักเชียว  เอ่อ ชั้นกำลังคิดอารัยอยู่กันเนี้ยะ!

20นาทีต่อมา

"ผมอิ่มแล้ว" เช็ดปากแบบผู้ดี

"แต่ข้าวยังเหลืออยู่นะคะ"

"พี่พายน่ะ ผอมเกินไปแล้วนะ พี่กินให้หมดสิ" 

"ก็ได้ค่ะ " รีบกินให้หมดในไม่กี่คำ

"พี่กินหมดแล้ว พี่เอาจานไปเก็บก่อนนะคะ"

"นั่นมันหน้าที่คนใช้ไม่ใช่หรอ เอาออกไปวางหน้าห้องให้เค้ามาเก็บสิ" "แล้วพี่ก็มาเล่นกับผม" (: 

"ค่ะ"

เฮ้ออ ไม่กล้าเถียงเลยแฮะ

"เรามาเล่นซ่อนแอบกันเถอะ ให้พี่ซ่อนผมจะแอบ เอ๊ย ผมจะหานะ" 

"คิกๆๆๆๆ นี่คุณหนูเล่นมุกหรอคะ?" 

"พี่ยิ้มด้วยล่ะ น่ารักจัง" 

เค้าพูดแค่นั้นแต่มันทำให้หน้าของชั้นขึ้นสีนิดๆ

"ทำไมถึงหน้าแดงล่ะ ในนี้เปิดแอนะ หรือว่า...." ลากเสียงเหมือนจับผิด

"พี่กำลังเขินผมอยู่" จ้องจับผิด

"เปล่า จะบ้าหรอ อาการเมื่อกี้มีพลิก พี่รีบกินไปหน่อยเผลอกินพริกลงไปเป็นเม็ดเลย มันเลยยังเผ็ดอยู่ต่างหาก" หลบตา

"อ๋อ แล้วไป" "มาเล่นกันเถอะๆๆๆๆ" วิ่งไปวิ่งมาเหมือนสุนัขได้ของเล่นใหม่

"ค่ะ พี่ไปแอบก่อนน๊าาาา" รีบเดินไปแอบ

"ผมจะเริ่มนับแล้วนะ 1  2  3"

.

.

.

.

"8  9  10" หันหน้าออกจากกำแพง

"ผมจะหาแล้วน๊าาาา"

ชั้นไม่รู้จะไปซ่อนที่ไหน ชั้นเลยไปซ่อนในตู้เสื้อผ้า

"ผมรู้นะว่าพี่ซ่อนในนี้ ไม่ได้ออกไปข้างนอกน่ะ เอ๊ะในห้องน้ำรึเปล่า" เปิดประตู

"ไม่มีนี่นา ว๊าาา ถ้าผมหาเจอถือว่าพี่แพ้ แล้วผมจะลงโทษด้วยการหอมแก้มน๊าาา"

จะบ้าหรอไอ้คุณหนูนี่หนิ มัดมือชกชัดๆเลย

.

.

.

.

"ผมหาทั่วห้องแล้วนะ เหลือแต่ตู้เสื้อผ้าอันนี้"

"ผมจะเปิดแล้วนะ"

แอ๊ดดดด

"ข้างนี้ไม่มี"

แอ๊ดดดด

"ข้างนี้ก็ไม่มี เหลือประตูสุดท้าย"

แอ๊ดดด

เค้าเปิดประตูสุดท้ายออกทันทีเมื่อรู้ว่าไม่เจอ และนั่นคือที่ที่ชั้นซ่อนอยู่

"0()0" ตกใจอย่างแรง

"ฮั่นแน่ ออกมาเลย ให้ผมมุมุซะดีๆนะ"

"อารัยกันคุณหนู นี่ไม่ได้ตกลงกันไว้ซะหน่อย" มุดออกมาจากตู้เสื้อผ้า

"ไม่รู้แหละ พี่แพ้ ผมจะทำยังไงก็ได้นี่นา"

"พี่เป็นผู้หญิงนะ คุณหนูจะทำแบบนี้กับคนอื่นไม่ได้" 

"ไม่เอาๆๆๆๆ ผมไม่ยอมๆๆๆ" ลงไปดิ้นกับพื้น"

เฮ้ออ เป็นเด็กก็ว่าไปอย่าง แต่มันก็น่ารักแปลกๆแฮะ เอ๊ย คิดไรเนี้ยะ

"ผมไม่ยอมๆๆๆ"

"ไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ไม่ได้"

"ผมจะฟ้องแม่นะ"

"ฟ้องไปเลย พี่ก็ไม่ชอบงานที่ดูเปลืองตัวแบบนี้หรอกนะ แค่วันนี้วันแรกพี่ก็เปลืองตัวขนาดนี้แล้วอ่า นานๆไปจะขนาดไหนเนี้ยะ" "เธอน่ะผิดปรกติจริงป่ะ ไม่ใช่ว่าแกล้วทำแล้วมาแต๊ะอั๋งพี่เลี้ยงไม่ก็สาวใช้นะ"

จากที่ดิ้นไปมา เค้าก็หยุดทันที

"ผมยอมก็ได้ฮะ แต่พี่อย่าลาออกเลยนะ"

"ผมสัญญาว่าผมจะเป็นเด็กดี" ทำท่าทางหงอยๆ

"เหอะ อยู่ๆก็ยอมเฉยเลย เพราะชั้นรู้ทันใช่มั้ยล่ะ" 

"ไม่ใช่นะครับ"

"แน่หรอ?"

"ก็บอกว่าไม่ใช่ไง!!!  แง๊~~~พี่แกล้งผมอ่า" น้ำตาไหลพราก

"0_0" "เอ่อ คือว่า..พี่ขอโทษ~~"

"ok พี่เชื่อแล้ว พี่ไม่ออกแล้วก็ได้ พี่สัญญาจะดูแลอย่างดีเสมือนน้องในไส้เลยอ่า หยุดร้องได้ยัง?" 

"หยุดก็ได้ครับ" เสียงปรกติแต่มือเช็ดน้ำตา

ตายแล้ว ไอ้หน้าขาวๆ ตาแดงๆแล้วกำลังยิ้มให้ชั้นที่รู้ว่าชั้นไม่ไปนี่ทำไมมันน่ารักอย่างนี้น๊าาา >_<

"พี่หน้าแดงอีกแล้วนะฮะ" (: 

"อ๋อ ไม่มีไร คือท่าทางหนูมันน่ารักไงลูก พี่ก็เลยเอนดูไง" >_< 

"ดูเอ็นผมด้วยมั้ยครับ?"

"ห๊ะ อารัยนะ!?"

"อ๋อ เอ็นดูผมด้วยหรอ ดีจัง" ><

"อ๋อ"

"กินข้าว เล่นตามอัธยาศัย แล้วคุณหนูต้องไปอาบน้ำนะคะ"

"พี่อาบด้วยสิ"

"คุณหนู~~~" กดเสียงต่ำ

"ผมล้อเล่นครับ แฮะๆ" ยิ้มเจื่อนๆ

แล้วเค้าก็ไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย

10นาทีผ่านไป

"เสร็จแล้วครับ"

"คุณหนูมีเรียนเปียร์โนนะคะ ครูเค้ามารอแล้วนะคะ" 

"พี่อยู่กับผมไม่ได้หรอ ครูเค้าดุมากเลยอ่า" สีหน้าเบื่อหน่าย

"ก็ได้ค่ะ"

1ชั่วโมงผ่านไป

"เฮ้ออ แค่นี้ก็ทำไม่ได้" เดินออกไป

"พี่พายย ปลอบผมหน่อย" อ้าแขน

"เอ่อ ก็ได้ค่ะ" กอดปลอบ

"อย่าคิดมากนะคะ ครูเค้าแค่อยากให้เป็นไรๆแค่นั้นเอง" "แต่ก่อนอื่น" ปล่อยกอด

"คุณหนูอายุ21แล้วนะคะ คุณหนูมีความฝันอยากทำอารัยมั้ย? ถ้ามีก็เดินทางสายนั้นเลยก็ได้นะคะ พี่ว่าที่คุณนายให้เรียนน่ะ มันไม่น่าจะใช่ทางของคุณหนูนะคะ"

"นั่นสินะ งั้นผมจะยกเลิกทุกอย่างแล้วไปทางที่ชอบแทนดีกว่า ขอบคุณนะครับ" 

"พี่ก็ได้แค่แนะนำเท่านั้นแหละค่ะ"