...****************...

คืนนั้น

ผมจะไม่ขอแนะนำตัว คุณผู้อ่านสามารถกำหนดรูปแบบของผมได้ตามใจเลยครับ

...เวลา : 20:43...

ในค่ำคืนหนึ่ง ผมนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เก่า ๆ ใช้ทำรายงานคณิตศาสตร์ที่ต้องส่งครูในสัปดาห์หน้า เป็นช่วงเวลาที่ต้องรับกรรมจากการผัดวันประกันพรุ่งตั้งแต่ต้นเทอม แต่ในคืนนั้น ผมก็ได้พิมพ์รายงานไปแล้วกว่า 24 หน้า รอบตัวผมเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรเลย มีเพียงผมที่นั่งอยู่ที่มุมขวาของห้องกลางบ้าน

ขณะที่กำลังจะพักจากจอคอมพิวเตอร์ ผมรู้สึกแปลก ๆ ทุกอย่างดูปกติเหมือนทุกวัน แต่บรรยากาศกลับเปลี่ยนไป ความเงียบสงบทำให้เกิดความกลัวเล็ก ๆ พ่อแม่และน้อง ๆ ออกไปกินข้าวนอกบ้าน ซึ่งปกติของบ้านเราที่จะกลับมาดึก ๆ หรือเกือบเช้า ผมไม่อยากไปด้วย เลยอยู่บ้านคนเดียว บ้านเราเป็นตึก 4 ชั้น ผมอยู่ชั้น 2 มีเพียงเสียงหลอดไฟหน้าห้องที่ติด ๆ ดับ ๆ

แมวดำตัวหนึ่งนั่งอยู่นอกประตู ผมเห็นมันผ่านช่องประตูที่เป็นตะแกรง ดวงตาของมันจ้องมาที่ผม ความรู้สึกสยองลอบเข้ามาในใจผม ดวงตาของมันเหมือนลึกลงไปในความมืด บรรยากาศรอบตัวทำให้ผมตัดสินใจสลัดความกลัวและเข้านอน

... เวลา : 03:06...

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องไห้ เสียงที่คุ้นเคย เสียงของน้องเล็ก แต่เสียงนั้นกลับมาจากระเบียงหลังบ้านที่ติดกับป่ามืด พื้นหลังตึกเต็มไปด้วยต้นไม้และหญ้ารก ทุกอย่างดูน่าขนลุก ไฟก็ดับลงทันที เสียงร้องไห้ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ผมสั่นไปทั้งตัว จะพูดก็ไม่ได้เพราะเสียงไม่ออก เสียงร้องไห้หยุดที่หลังโซฟากลางห้องที่มืดทึบ

ความกลัวท่วมท้นในใจ แต่ความสงสัยก็เข้ามา ผมตัดสินใจเดินไปที่โซฟาเพื่อตรวจสอบ ทุกก้าวเต็มไปด้วยความกลัว เสียงร้องไห้เริ่มจางลงเมื่อผมเข้าใกล้โซฟา แต่พอถอยออกมา เสียงก็กลับดังขึ้นทันที หัวใจผมเต้นแรงและเหงื่อออกมามาก ผมไม่มีความกล้าพอจะเดินต่อไปเพื่อคลายข้อสงสัย ได้แต่ยืนเหงื่อตก

ตอนนั้นผมนึกขึ้นได้ว่า พ่อแม่และน้อง ๆ ของผมยังไม่กลับบ้าน มันทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น เพราะเสียงร้องไห้นั้นไม่ควรมีใครอยู่ที่นี่ เสียงปริศนานั้นดังขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาและไม่ทราบสาเหตุ ความมืดและความเงียบที่อยู่รอบตัวทำให้ทุกอย่างดูน่ากลัวไปหมด

เวลาผ่านไปชั่วขณะ ผมตัดสินใจทิ้งความสงสัยและกลับไปนอน เสียงร้องไห้ในคืนนั้นไม่กลับมาอีกเลย

จบ

ขอบคุณที่อ่านครับ นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่ได้เสริมอะไรเลย เหตุการณ์ที่เจอกับตัวปัจจุบันผมก็ยังอยู่ที่ห้องเดิมและยังติดอยู่ในใจว่าจะมีวันไหนเจอเสียงร้องไห้อีก แต่ไม่เจอดีแล้ว ฮ่า ฮ่า จบแล้วครับ

วันสิ้นโลก

ในคืนวันหนึ่ง ผมกำลังหลับอย่างปกติสุข แต่ไม่นานก็ต้องตื่นเมื่อได้ยินเสียงปลุกที่พูดซ้ำๆ "ตื่น...ตื่น...เร็วตื่น..!!!!"

เสียงปลุกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนในที่สุดผมก็ตื่นและพบกับแม่ของผมเองที่ดูร้อนรนและตื่นกลัว แม่ไม่รอช้า รีบไปปลุกน้องคนกลางให้ตื่นขึ้นเช่นกัน

ในตอนนั้น ผมในสภาพงัวเงียและสงสัยว่าปลุกขึ้นมาทำไม ผมจึงถามแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น

แม่ชี้ไปที่ประตู ผมเดินไปที่ประตูและเปิดออก แล้วผมก็พบกับ...

เป็นภาพที่แปลกตาผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับอะไรที่ผมก็หาคำอธิบายไม่ได้เกิดจากอะไรมันคือ

ท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่ต่างออกไป มันเป็นท้องฟ้าสีแดงอมส้มเล็กน้อย และมีเสียง "บึ้ม! บึ้ม!!!" ดังขึ้นมา

ผมสงสัยว่าเสียงอะไรและมาจากไหน

เวลาผ่านไปไม่นาน ก็มีเสียงประกาศจากกรมทหารมาว่า หม้อแปลงระเบิด จึงขอให้ทุกท่านโปรดอยู่ในความสงบ

ผมที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับ "อ่อ เสียงระเบิดนั่นเกิดจากหม้อแปลงระเบิดสองจุดนั่นเอง" แต่ท้องฟ้าสีแดงผมไม่ทราบและไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่

ผมกลับเข้าบ้าน พร้อมกับปิดประตู

แม่ที่อยู่ในอาการตื่นตระหนก ผมจึงพยายามบอกว่า "มันไม่มีอะไร แค่หม้อแปลงระเบิด"

แม่สวนกลับมาทันที "ท้องฟ้ามันสีแดงแบบนี้ ต้องมีอะไรแน่ๆ อาจจะเป็นลางบอกเหตุอะไรสักอย่าง"

แม่เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วแม่ก็พูดขึ้นมา "สงครามมาแล้วแน่ๆ วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้มีชีวิตอยู่ อย่างน้อยในท้ายที่สุด แม่อยากอยู่กับลูกๆ ในวาระสุดท้ายของชีวิต มานอนห้องเดียวกันแม่เถอะทั้งสองคนเลย"

ผมที่ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วจึงนอนที่โซฟาแทน และน้องสาวคนกลางก็เข้าไปนอนกับแม่ในห้อง และแล้วผมก็หลับไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

และแล้ว

.

.

.

.

.

ก็ถึงตอนเช้า ทุกอย่างปกติสุข ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ที่แปลกก็มีแค่แม่ผมที่เขินอายเพราะเมื่อคืนพูดเอาไว้ด้วยความมั่นใจว่า "เราจบแล้วแน่ๆ"

จบครับ เป็นหนึ่งในช่วงเวลาชีวิตที่ผมจำได้ดีและอยากเล่าให้ฟัง แม้อาจจะไม่มีอะไรสำคัญหรือสนุก ผมแค่อยากเล่าไว้ก็เท่านั้นครับ

ผมไม่ผิด

: ในตอนนี้ จะเป็นเรื่องราวที่ค่อนข้างฝังใจผมเลยตั่งแต่เด็กหากใครมีความรู้สึก อ่อนไหวแนะนำให้ ข้าม บทนี้ ไปได้เลยครับ มันไม่ได้อะไรมากแค่ แนะนำเผื่อไว้สำหรับคนที่อาจจะอ่อนไหวเรื่อง ประมาณนี้ครับ

 : ถ้าเลื่อนมาอ่านถึงตรงนี้แปลว่าคุณอยากจะอ่านต่อดังนั้นเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาผมจะเริ่มเล่าเรื่อง

ได้เลยครับ ลองดูเวอร์ชันนี้ครับ:

---

ในช่วงเย็นของวันธรรมดา ทุกอย่างดูปกติ ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ กับน้องสาว หลังเลิกเรียนวันนั้น เราสองคนกำลังเล่นเกมกระดานบนโซฟาที่มุมขวาล่างของห้องกลาง แสงแดดสุดท้ายของวันลับขอบฟ้า อากาศเริ่มเย็นลง

เวลาเริ่มผ่านไป เข้าสู่ยามค่ำ พ่อแม่กลับมาบ้านและเข้าไปในห้องนอน เสียงคุยเบาๆ ในตอนแรกเริ่มกลายเป็นเสียงทะเลาะที่ดังขึ้น คำพูดรุนแรงและเสียดสีสะท้อนออกมานอกห้อง

ผมไม่ได้สนใจเสียงเหล่านั้น เราเล่นเกมกระดานต่อ ดูการ์ตูนช่องประจำเหมือนทุกๆ วัน แต่ความสนุกของการ์ตูนเริ่มจางลงเมื่อเสียงทะเลาะดังขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงประตูดัง "เอี๊ยด!" แม่สั่งให้เราเข้าไปในห้องนอน ผมกับน้องสาวไม่ได้เอะใจ คิดว่าอาจจะคุยเรื่องการเรียน

แต่ไม่ใช่...

ทันทีที่ผมเข้าห้องไป ผมรู้สึกหนาวและอึดอัด อากาศเย็นจัดจากแอร์ในห้อง บรรยากาศตึงเครียดจากพ่อที่นั่งอยู่บนเตียง แม่ปิดประตูและขึ้นไปนั่งข้างหลังพ่อ สีหน้าของพ่อและแม่เต็มไปด้วยความโกรธและตึงเครียด

ผมรู้สึกกลัว ขาเริ่มสั่น หัวใจเต้นเร็วขึ้น 

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆๆๆ ...

"นั่งคุกเข่าลง" พ่อสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผมกับน้องสาวนั่งคุกเข่าต่อหน้าพ่อ พื้นเย็นของห้องกระแทกเข้ากับเข่าทั้งสอง สมองผมคิดเป็นร้อยเป็นพันเรื่อง ผมทำอะไรผิดหรือ? ทำไมต้องถูกเรียกเข้ามาแบบนี้? พ่อพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน "สารภาพมา ใครเอาทองไป" 

ผมมึนงง ทองอะไร ผมไม่รู้ น้องสาวก็เช่นกัน พ่อมองเราด้วยสายตาเฉียบคม เหมือนต้องการคำตอบที่ไม่ใช่ "ไม่รู้"

เหมือนทุกอย่างจะจบ แต่ไม่...

"ลุกขึ้น กอดอก หันหลังไป" พ่อสั่งอีกครั้ง

แม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าไลน์ เริ่มโทรวีดีโอคอลเข้ากลุ่มบ้านที่มีญาติๆ และปิดเสียงหันกล้องมาที่เรา ความกดดันเพิ่มขึ้นเมื่อรู้ว่าญาติๆ กำลังดูอยู่

"ใครเอาทองไป" พ่อถามอีกครั้ง

"ไม่รู้ครับ/คะ" เรายืนยันคำตอบเดิม

พ่อเริ่มอารมณ์เสีย เขาเดินไปหยิบไม้แขวนเสื้อมาและพูด "จะยอมรับสารภาพดีๆไหม หรือให้ต้องใช้กำลัง" 

เสียงตีที่เตียงดัง "ปัง!" แรงมาก ผมเริ่มกลัว ขาสั่น พ่อพูด "พ่อจะตีไปจนกว่าจะยอมรับ"

ไม้แขวนเสื้อฟาดมาที่ตูดของผมและน้อง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่ว น้ำตาผมไหล น้องสาวร้องไห้สะอื้น แม่ยังคงถ่ายวิดีโออยู่ ผมคิดในใจ "จะให้ยอมรับได้ยังไงถ้าไม่ได้ทำ"

ทุกครั้งที่ไม้แขวนเสื้อฟาดลง ผมรู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยเหล็กน้ำแข็ง เสียงร้องของน้องสาวทำให้ใจผมสลาย ความเจ็บปวดจากการถูกตีเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่พ่อถามคำถามเดิมซ้ำๆ "ทองอยู่ไหน ใครเอาไป" และ "ยอมรับสารภาพมาจะได้จบๆ" 

สุดท้ายแม่พบว่าทองอยู่ในกระเป๋ากางเกงของพ่อ ผมโกรธมาก ไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อน

พ่อไล่ผมออกไปจากห้อง ไม่มีคำขอโทษ หลังจากนั้นผมวิ่งไปที่ห้องเล็กๆ ของผม ฝุบตัวลงบนที่นอน ร้องไห้อย่างสุดเสียง มันไม่ทำให้หายเจ็บแต่ช่วยระบายความรู้สึก ผมร้องไห้หลายชั่วโมงจนหลับไป

ถึงตอนนี้ผมยังคงกลัวการกลับมาบ้านหลังนี้ ไม่กล้ามองหน้าพ่อ แผลที่ก้นทำให้เจ็บไปหลายวัน ความเจ็บปวดนี้ฝังใจผมมาจนถึงปัจจุบัน

ขอจบเรื่องไว้เท่านี้ หากมีประสบการณ์คล้ายๆ กันกับผม ขอให้สู้ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้

---

หวังว่าเวอร์ชันนี้จะช่วยให้คุณถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกได้ชัดเจนมากขึ้นครับ