ผมชื่อ โฮคารุ อายุ18ปี ตอนนี้กําลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่เฉยๆ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยจริงจังกับอ่ะไร "หันไปมองที่หน้าต่าง" เช้าวันนี้ก็สดใสเหมือนเดิมเลยสินะ "ระหว่างที่มองท้องฟ้าอย่างเพลินๆ" เสียงกิ่งเลิกเรียนช่วงเช้าก็ดังขึ้น "เเกร็ง เเกร็ง" เลิกเรียนเเล้วหรอไวจังเเหะ ออกไปหาอ่ะไรกินดีกว่า "บิดตัวเล็กน้อย" ก่อนเดินออกจากห้องไป วันนี้จะกินอ่ะไรดีนะ มีข้าวไข่ดาว ไข่เจียว "สาเหตุที่เลือกได้เเค่2อย่างนี้เพราะที่บ้านผมนั้นค่อนข้างขาดสนเรื่องตัง" "เอาเป็นไข่เจียวละกัน" "ป้าครับข้าวไข่เจียว 1จานครับ" "ได้เลยลูกนั่งรอสักเเปปนะ เดี๋ยวป้าผัดให้" โอเคครับป้า "ผมนั่งสักเเปปก็ได้ข้าวไข่เจียว จากนั้นผมก็หยิบชามข้าวมานั่งกินที่โต๊ะเหมือนอย่างเคย สาเหตุที่ไม่มีใครมานั่งกินกับผม เพราะผมเป็นคนไม่มีเพื่อนครับ ผมเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยอ่ะไรกับใครเท่าไหร่ จะทําเเค่สิ่งที่คิดว่ามีประโยชน์กับตนเท่านั้น

เพราะเเค่การใช้ชีวิตในเเต่ละวันมันก็เหนื่อยมากพอเเล้ว ตังก็ไม่มี ข้าวก็กินอย่างอดๆ อยากๆ เเต่เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาต่อผมสักเท่าไหร่ เอาละกินข้าวต่อดีกว่า "อิ่มจังวันนี้ข้าวไข่เจียวก็อร่อยเหมือนเคย" ไปเก็บจานดีกว่า หลังจากเก็บจานเสร็จผมก็เดินไปที่ห้องเรียนพร้อมที่จะเรียนวิชาต่อไป ถึงห้องเเล้วผมก็กลับไปนั่งเรียนอยู่ที่โต๊ะของผม พร้อมกับมองหน้าต่าง เเละคิดในใจว่า "เมื่อไหร่จะหมดวันสักทีนะ พร้อมกับค่อยๆก้มตัวลงนอนหลับไป" หาวว~ อื้มพึ่งตื่นเลย ง่วงนอนจัง เเล้วคนที่ห้องหายไปไหนกันหมด หันไปมองที่หน้าต่าง เเสงจากพระอาทิตย์สีส้มก็สาดเข้ามา นี่เย็นเเล้วหรอ กลับบ้านดีกว่าเรา ระหว่างที่เดินกลับดันคิดถึงเรื่องผีซะได้ รีบเดินดีกว่า บึ๋ย~ โชคดีจังประตูทางออกโรงเรียนยังไม่ปิด ระหว่างเดินก็คิดอ่ะไรเพลินๆ "วันนี้ต้องไปทํางานพาร์ทไทม์ตอน2ทุ่ม เเล้วก็ผ้าที่ยังไม่ได้ตากคิดเเล้วก็ปวดหัวจังเลย งานเยอะจริงวุ้ย" ระหว่างที่เดินออกจากโรงเรียนนั้น ก็มีเเสงของรถสาดเข้ามาพร้อมกับเสียงบีบเเตร!!!

หลังจากรถที่พุ่งชนมาที่ผมด้วยความเร็ว ผมตื่นมาอีกทีก็อยู่บนทุ่งหญ้าที่กว้างสุดลูกหูลูกตา เเละค่อยๆสํารวจตัวเองว่ามีบาดเเผลอ่ะไรตามตัวไหม ไม่มีเลยเเฉะ ที่นี่ที่ไหน "ผมยังคง งง กับสถานที่เเห่งนี้" เดินสํารวจหน่อยดีกว่า "ผมเดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับคิดอ่ะไรเพลินๆ จนถึงริมเเม่น้ำ" หิวน้ำจังกินน้ำที่เเม่น้ำดีกว่า อึก อึก สดชื่นจังเเฮะ มีปลาด้วย เเย่จังที่ผมจับปลาไม่เป็น กินผลไม้ตามต้นไม้เเทนละกัน เเถวนี้มีเยอะด้วย มีทั้งเเอปเปิ้ล ลูกองุ่น เเละ หลายอย่างเลย อื้มน่ากินสุดๆ ไปเด็ดมาดีกว่า เเฮะๆได้มาเยอะเลย กินเลยดีกว่า อื้มม อร่อยย สมเเล้วที่เป็นผลไม้สดๆ เอาหล่ะ กินเสร็จเเล้วก็เดินไปต่อเลยดีกว่า "ผ่านไปหลายชั่วโมง จนเห็นหมู่บ้าน" เห็นหมู่บ้านเเล้ว"วิ่งด้วยสุดเเรงจนถึงหน้าหมู่บ้าน" ในที่สุดถึงสักที ที่นี่จะมีคนอยู่ไหมนะ ผมเดินเข้าไปพร้อมมองสํารวจรอบๆ เอะนั่นมันตัวอ่ะไร "มองดูดีๆ" นั่นมันครึ่งคนครึ่งหมานี่นา เอะน่ารักจัง คุณครับ คุณครับ "เธอค่อยๆหันมา พร้อมตะโกนขอความช่วยเหลือ ช่วยด้วยมีคนบุกลุก!! เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมไม่ใช่ผู้บุกลุก "พูดไม่ทันจบ อยู่ๆ ก็มีครึ่งคนครึ่งสัตว์ อยู่รอบๆตัวผมพร้อมถืออาวุธจ่อมาที่ตัว"

"เเกเป็นใคร! เเกเข้ามาที่นี่ทําไม"

"ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ ผมหลงทางมา"

"เเต่ละหมู่บ้านมีกฎ เเกผิดกฎ! เเกไม่รู้รึไง"

"ผมมาจากที่เเห่งไกลครับ ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจครับ ไว้ชีวิตผมได้โปรด" "ผมพูดในขณะที่น้ำตาผมไหลออกมาพร้อมความกลัว"

"พวกนายลดอาวุธลงซะ เขาน่าจะไม่รู้จริงๆ ไม่งั้นคงไม่กล้าทําเรื่องเเบบนี้"

"ไหนเเกลองเล่าให้ข้าฟังสิ ว่าเเกมาจากที่ไหน"

"ผมจึงเริ่มเล่าเรื่องของผมทั้งหมดให้ฟัง"

"จากที่ฟังมาเเกน่าจะเป็นผู้มาเยือน"

"ผู้มาเยือนคืออ่ะไรหรอครับ"

"ผู้มาเยือนคือ บุคคลที่ไม่ได้กําเนิดเกิดมาจากที่เเห่งนี้ เเต่มาจากที่อื่น ปกติเเล้วผู้มาเยือนจะเกิดได้2วิธี วิธีที่1 ถูกอัญเชิญจากนักเวทขั้นสูง16คน เเละวิธีที่2คือ เเบบเจ้า ถูกส่งตัวมาโดยไม่รู้สาเหตุ ส่วนมาก2วิธีนี้เป็นไปได้น้อยมาก เพราะวิธีที่1 นักเวทที่อัญเชิญ ผู้มาเยือน ตามตํานานที่เล่ามาก็เมื่อ200ปีที่เเล้ว เเละ นักเวทขั้นสูงถ้านับจากสถิติที่เก็บมา ก็มีเพียง6คนบนโลก ในตอนนี้ ส่วนกรณีเเบบเจ้าตามตํานานก็ 600ปีที่เเล้ว"

"งั้นมีวิธีกลับไปที่ๆ ที่ผมจากมาได้ไหมครับ"

"เรื่องนั้นเองข้าก็ไม่สามารถบอกเจ้าได้"

"งั้นหรอครับ" ผมเริ่มกังวลว่าต่อจากนี้จะต้องทํายังไง

"มันก็มีวิธีอยู่"

"วิธีนั้นคืออ่ะไรหรอครับ"

"เจ้าต้องไปที่ทางเหนือ เเล้วก็ขึ้นไปบนภูเขาเเห่งความเเตกหัก ที่นั่นมีผู้มาเยือนคนเเรกเมื่อ600ปี อาศัยอยู่!"

"ห๊ะ 600ปีเลยหรอครับ!"

"มันจะเป็นไปได้หรอครับ คนที่อายุ600ปี"

"ใช่ฉันคิดว่ามันเป็นไปได้ มันเป็นตํานาน เเละ มีอยู่จริง!"

"อ่ะไรทําให้คุณคิดว่าเขามีอยู่จริงครับ!"

"คําสาปไงหล่ะ คําสาปของน้ำเเข็ง ที่ยังคงอยู่เเละไม่เคยเสื่อมคาย!"

"จริงหรอครับ ผมจะพบเขาได้ยังไง เเล้วต้องทํายังไงบ้างครับ"

"ตามตํานานบอกว่า เจ้าต้องได้รับพรเเห่งไฟ พรเเห่งชีวิต เเละ พรเเห่งปัญญา ถึงจะสามารถก้าวเข้าสู่ที่นั่นได้ ผู้มาเยือนนั้นอยู่บนภูเขา ที่รายล้อมไปด้วยน้ำเเข็งที่หนาวเย็น เจ้าจะต้องผ่านที่นั่นไปให้ได้ เพื่อพบกับ ผู้มาเยือนคนเเรก"

"การจะตามหาพรให้ครบทั้งหมดนั้น ผมจะต้องทําอย่างไรบ้างครับ"

"พรข้อเเรก พรเเห่งไฟ เจ้าจะต้องเดินทางไปที่ ทางใต้ ที่นั่น เป็นพื้นที่ร้อนละอุ อันดับต้นๆ ของโลก เจ้าจะต้องไป สักการะบูชาเทพที่นั่น เเละ ทําตามประสงค์ของเทพที่ได้รับมา เมื่อเทพพอใจในตัวเจ้าจะได้รับสิ่งที่ต้องการเอง"

"เเล้วพรข้ออื่นหล่ะครับ?"

"เทพจะเป็นคนบอกเจ้าทั้งหมดเอง! ข้าไม่สามารถรู้ข้ออื่นได้เลย ยกเว้นข้อเเรก!"

"ขอบคุณสําหรับข้อมูลนะครับ นี่ก็เย็นเเล้วผมคงต้องออกเดินทางต่อ"

"พักที่นี่สิ มืดเเล้วมันอันตราย เดี๋ยวมาพักที่บ้านของฉัน"

"ได้ครับ ขอบคุณสําหรับความเมตตานะครับ"

~1คืนผ่านไป~

"อื้มเช้าเเล้วสินะ ถึงเวลาออกไปจากหมูบ้านเเล้วสิ"

"อ่าวตื่นเเล้วหรอ มากินข้าวเช้าก่อนสิ นี่เป็นเนื้อหมูป่า ที่ฉันคนนี้ล่าเองเลยนะ"

"ขอบคุณครับ คุณเป็นคนที่เก่งเเล้วก็มากความสามารถมากเลยครับ"

"เป็นเรื่องปกติหน่ะ ครึ่งคนครึ่งสัตว์อย่างเรา ไม่มีการคุ้มครอง หรือ ได้รับความช่วยเหลือจากการปกครองของกษัตริย์หรอก"

"ผมพอจะช่วยอ่ะไรได้บ้างไหมครับ"

"ไม่เป็นไรเลย พวกเราสบายอยู่เเล้ว พวกเราไม่ต้องพึ่งคนพวกนั้นก็สามารถเอาตัวรอดได้"

"โอเคครับ ถ้ามีอ่ะไรที่ผมพอช่วยได้ บอกผมได้เลยนะครับ"

"ได้เลยไม่มีปัญหา ว่าเเต่นายเป็นถึงผู้มาเยือน นายมีความสาทารถ อ่ะไรติดตัวมาไหม!"

"ไม่มีเลยครับ ความสามารถติดตัวคืออ่ะไรหรอครับ"

"ทุกคนที่โลกนี้ จะมีความสามารถติดตัวต่างกันออกไป เรียกเป็นอาชีพ เเต่สําหรับคนที่เป็นผู้มาเยือน จะมีสิ่งที่เรียกว่าสกิล วิธีการดูก็คือ คิดในใจ ไม่ก็พูดว่า skill open"

"งั้นหรอครับ งั้นก็ skill open!!"