ซือโจคือทาสรักของข้า
ตอนที่ 1 ( คืนจันทร์เพ็ญ )
ณบ้านของซือโจในยุคสมัยปีพ.ศปัจจุบันในโลกปัจจุบันโลกอนาคตในช่วงปี 2024
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
แม่ครับ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ตอนเช้ามีอะไรให้ผมทานบ้างไหมครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
มีขนมปังกับไข่ดาวกับนมนะจ๊ะ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ลูกจะกินเลยไหม?
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ครับๆก็ได้ครับแม่ผมไปรอที่โต๊ะนะครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
จ้าๆรอเดี๋ยวนะแม่กำลังไปนะจ๊ะ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
เออนี่ลูกวันนี้ลูกมีสอบเอ็นไม่ใช่เหรอจ๊ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ครับแม่ใช่ครับผมก็เลยรีบกินรีบไปนะครับแม่ผมกลัวจะสอบไม่ทันน่ะ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ตั้งใจสอบนะจ๊ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ครับแม่ขอบคุณนะครับ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เช้านี้กินฝีมือแม่เนี่ยอร่อยจังเลยนะครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ปากหวานจังนะเรา
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
พูดหวานแบบนี้จะขออะไรแ***น่ะสิท่า
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ครับๆไม่มีอะไรหรอกครับผมแค่
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
อยากกินฝีมือแม่ทุกวันเลยนะครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
จ้าๆไว้งั้นลูกสอบได้สอบติดยังไงบอกแม่นะจ๊ะ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
เออนี่ลูกแม่เห็นโทรศัพท์เรามันเก่าแล้วน่ะลูกน่ะใช้มาหลายปีแล้วนะซื้อใหม่มั่งก็ได้นะลูก
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ไม่เป็นไรหรอกครับแม่เสียดายตังค์เปล่าๆผมยังใช้ได้อยู่ครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
มันเก่าแล้วเอาเป็นว่าเดี๋ยวแม่จะซื้อให้ใหม่นะจ๊ะไว้หลังจากลูกสอบเสร็จแม่จะซื้อให้ละกันนะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ครับๆแม่ผมตามใจแม่ก็แล้วกันจะซื้อให้ผมก็ได้ครับแต่ผมจะรักษามันไว้อย่างดีเลยล่ะ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
จ้าตกลงจ้ารีบไปเถอะรีบกินซะเดี๋ยวจะสายเอานะแม่ไม่กวนแล้วล่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
อิ่มแล้วล่ะครับแม่ผมไปนะเย็นเจอกันนะครับแม่บาย
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ไปซะลูกบายจ้าเย็นเจอกัน
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ณโรงเรียนมัธยมในกรุงเมืองหลิงซาน
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เฮ้ยฟูหลิวนายมาเช้าจัง
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ฉันขอโทษนะที่ฉันมาสายนะเออคือรถมันติดน่ะฉันขอโทษนะ
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
ไม่เป็นไรฉันก็รอนายอย่างนี้ทุกวันล่ะ
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
นายกินอะไรมาหรือยังอ่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออฉันกินขนมปังกับนมมาแล้วล่ะ
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
นี่ไปกันเถอะเดี๋ยวจะเข้าเรียนสายนะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออได้ดิ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
สมัยในยุคโลกคู่ขนานสมัยราชวงศ์ชิง
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ฉิงหลงเจ้าไปสืบให้ข้าที
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
สืบอะไรหรือพระยะค่ะฝ่าบาท
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
กองทัพหนุนหลังของเมืองหลิว
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
ได้พะยะค่ะแล้วฝ่าบาทจะให้หม่อมฉันไปสืบเรื่องอันใดหรือพะยะค่ะ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ข้าได้ข่าวมาว่าในเมืองหลิวน่ะประชาชนค่อนข้างจะลำบากนักดังนั้นข้าอย่าให้เจ้าไปสืบความเป็นอยู่ของประชาราษฎรเมืองหลิวให้ข้าที
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
ได้พะยะค่ะฝ่าบาทกระหม่อมรับทราบ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
เจ้าได้เรื่องอย่างไรเจ้าก็มารายงานข้าก็แล้วกัน
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
พะยะค่ะฝ่าบาทน้อมรับคำสั่งพะยะค่ะข้าน้อยขอทุนลาพะยะค่ะฝ่าบาท
นะโลกปัจจุบันของโลกคู่ขนาน
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เฮ้ย....ทำข้อสอบได้หรือเปล่าสู้ๆนะ
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
ได้ข้อสอบเนี้ยมันก็ไม่ได้ยากนี่นา
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
วันนี้นายว่างไหมอ่ะ...?
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ว่างทำไมหรอ
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
ฉันอยากชวนนายไปกินข้าวตอนเย็นน่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ได้ ok เจอกันเรียนเสร็จแล้วเรากินข้าวกันนะพวก
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
OK ตอนเย็นเจอกัน
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
เฮ้ย.....ชื่อโจไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวแล้วล่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ได้ไปดิไปดิฉันกำลังรอนายอยู่พอดีเลย
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
ได้รับทราบ
ฟูหลิว ( แอบชอบซือโจ)
ไปกินกันที่ไหนดีขึ้นรถก่อนสิเดี๋ยวฉันพาซิ่ง......///
ตอนที่ 2
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว คือโจรก็ได้กล่าวพูดถึงกับแม่เขาว่า
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
แม่ครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ว่าไงจ๊ะลูก มีอะไรหรือเปล่า
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
แม่ครับผมคิดว่า พระจันทร์คืนเดือนเพ็ญวันนี้รู้สึกมันแปลกๆนะครับแม่ แม่ว่าไหม
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
แม่ว่ามันอาจจะเป็นสีแดงก็ได้นะจ๊ะท้องฟ้าที่กำลังใกล้จะตกดินนะลูก ขึ้นเดือนเพ็ญแม่ไม่เคยเห็นเป็นสีแดงเช่นนี้นะ แม่ไม่เคยนะลูกลูกคิดอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ผมสงสัยผมก็เลยถามไปอย่างนั้นแหละ ดึกแล้วผมนอนแล้วนะครับแม่ฝันดีครับพรุ่งนี้เช้าเจอกัน
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ได้จ้าฝันดีนะลูก
หลังจากนั้นในวันเดือนคืนหงายเป็นจันทร์เพ็ญเป็นซึ่งเป็นเวลาคู่โลกขนานได้ติดชนกันและ ได้เข้ามาครอบงำในโลกของปัจจุบันโดยที่เหล่าขุนนางนั้นได้เห็นปรากฏการณ์อันน่าประหลาดใจ
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
นั่นอะไรกัน น้องพี่เจ้าดูนั่นสิ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมท้องฟ้าเป็นเช่นนั้นแล้วดวงจันทร์เพ็ญทำไมเป็นสีแดงเช่นนั้น มันจะต้องเกิดอาเพศอะไรแน่นอนถ้าว่า
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ท่านใจเย็นๆก่อนท่านพี่ข้าว่ามันคงเป็นแค่เพียงบังเอิญเท่านั้นแหละฉันอย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
เจ้าจะไม่ให้ข้าคิดได้อย่างไรเจ้าดูนั่นสิ วันเดือนเพ็ญมันกลายไปเป็นสีแดง มันจะต้องเกิดอาเพศแน่ๆ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
อะไรกัน สีแดงท้องฟ้าของจันทร์เพ็ญนั่น ทำไมช่างดูน่ากลัวยิ่งนัก ฟ้าท้องฟ้าสีแดง แล้วลมพายุมาเช่นไร อะไรกันผู้เฒ่าหายไปไหนกันหมดช่วยข้าด้วยท่านพี่ ทหาร พวกเจ้าหายไปไหนกันหมดเนี่ย แล้วแล้วค่าทำไมมาอยู่ในพายุหมุนแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยข้าที อณาๆๆๆ
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
สะบัดพระบาททรงเสด็จไปไหนพยัคฆ์ค่ะพระบาท ฝ่าพระบาท หายไปไหน แล้วลมพายุหมุนนั่น ทำไมดึงดูดฝ่าบาทไปเช่นนั้น พวกเราต้องช่วยกันแล้วล่ะ
เมื่อนั้นท้องฟ้าได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นในคืนวันเพ็ญพระจันทร์เป็นสีแดงเรากับว่า ท้องฟ้านั้นได้แปรปรวนเป็นหนึ่งในโลกคู่ขนานที่ฮ่องเต้ หลินเจีย ได้โดนพัดไปยังอีกโลกของโลกหนึ่งเป็นเศษเสี้ยวของโลกที่อยู่ท่านขณะกึ่งกลางและตกลงไปในอยู่ช่วงโคตรอายุสมัย 2024 หรือดังนั้นทำให้เขาได้ตกใจยิ่งนัก เขาตกลงมาจากท้องฟ้า และวิ่งเข้าสู่ ทะลุบ้านของซือโจ เขาตกใจยิ่งนักที่ได้เห็นหนุ่มน้อยนั้น อยู่บนที่นอนแต่ตัวเขานั้นตกลงมากับพื้น อย่างเจ็บสาหัส
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ช่วยข้าด้วย เจ็บยิ่งนัก อะไรกันเนี่ย นี่มันที่ไหนแล้วข้าอยู่ที่ใด ทำไม ราชวังถึง 8 ยิ่งนักวังของข้า บ้านของข้า ที่ประทับของข้า อะไรกัน ข้าอยู่ที่ไหนเนี่ย เจ็บชะมัดเลย
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
อะไรกันเนี่ย เฮ้ย นี่ไง นายเป็นใครกันเนี่ยนายมาอยู่ในบ้านของฉันได้ยังไง แต่งตัวก็แปลก ออกจะหน้าตาดี แล้วทำไม นายถึงแต่งตัวแบบนี้ แปลกจัง บ้าหรือเปล่า
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
เฮ้ยนี่เจ้า มันเกินไปแล้วนะ เจ้ามาด่าข้าว่าบ้าได้ยังไง ข้าไม่ได้บ้าซะหน่อย แล้วเจ้าน่ะแต่งตัวอะไร เจ้าแต่งตัว เหมือนพวกฝรั่งเลย ถ้าไม่รู้หรอกนะ ถ้าเจ้าว่าข้าเช่นนี้ เจ้าที่โดนตัดหัวแน่
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
นี่ให้มันน้อยๆหน่อยนะนายอ่ะ นายเป็นใครฉันก็ยังไม่รู้จักและแถมมาตกอยู่กับบ้านฉันอีกบ้านฉันพังหมดแล้วมั้งเนี่ย เฮ้ย ร้ายจริงๆเลย แล้วนายอยู่ยุคสมัยไหนเนี่ย นายถึงได้แต่งตัวบ้าๆแบบนี้ นายนี่ มันบ้านของฉันนะ ที่บ้านนายซะหน่อย อย่ามาปากดีนักเลย เจ็บตัวนายจะปากเก่งอีกจะมาเติมมาตัดหัวอะไรฉันนักหนาล่ะฉันไปทำอะไรให้นายล่ะ เราจะไปตัดหัวฉันทำไม ที่นี่มันมีให้นายตัดหรือไง นายสูงศักดิ์นักหรอ เจ็บ ตัวแล้วยังจะปากเก่งอีก
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
นี่เจ้า เจ้าว่าข้าเช่นนั้นได้อย่างไร เจ้านี่นะ ช่างเถอะ ข้าเจ็บตัวแล้วข้าเจ็บขา เจ้าช่วยพยุงข้างขึ้นก่อนได้ไหมอ่ะแล้วข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง ได้ ได้โปรดช่วยข้าด้วย
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
เออขอบคุณมาก ขอบคุณท่านแล้วลำบากท่านแล้วล่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ไหนไหนว่ามาซิมันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมจู่ๆนาถึงตกลงมาจากฟ้าแล้วมาทำบ้านฉันพังเนี่ยนะ ฉันก็ไม่มีปัญญาซ่อมเหมือนกันน่ะบ้านหลังนี้เป็นบ้านของแม่ฉัน แม่ฉันเอาไปทำงานต่างจังหวัดนานๆทีก็กลับมาทีนึงน่ะ เฮ้ยทั้งแม่รู้นะเป็นเรื่องแน่เลยนะ บ้านพังแบบนี้ เอาเป็นว่าน่าจะชดใช้ฉันยังไงอ่ะ นายมีตังค์ไหมล่ะ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ข้าวไม่มีหรอก ค่าเอง ก็เป็นฮ่องเต้อยู่ในราชวัง เรื่องเงินทองน่ะถ้ามีมากมายข้าย่อมมีแต่มันไม่ใช่ตอนนี้แล้วบ้านของข้าก็หายสาบสูญส่วนข้าก็มาอยู่ในบ้านเจ้า ถ้าจะอธิบายให้เจ้าฟังก็แล้วกัน
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
เจ้าคงจะ เป็นคนโลกปัจจุบันสินะ ข้าเอง ก็แปลกใจเช่นกันว่าจู่ๆข้าก็โดนลมเพลมพัดเข้ามา โดนแรงพายุพัดตัวข้าเข้ามา ในมุมล้อมอกพร้อมร่วมไปด้วยลมพายุที่หนัก แล้วท้องฟ้าก็แดงจ๋า แจ่มแจ้ง ท้องฟ้าในเดือนในเดือนจันทร์ แผลแดงออกมาเป็นพระจันทร์เต็มดวงและเป็นพระจันทร์ที่สีแดงอย่างที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนมันจึงดึงดูดค่าให้ข้ามมาอยู่ในยุคสมัยของเจ้าแน่ๆข้าว่า
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เอาล่ะนายเลิกโกหกได้แล้ว ไร้สาระน่ะนี่มันยุคไหนแล้ว เอาเป็นว่าฉันฟังเรื่องที่ไหนเล่าก็แล้วกันแต่ฉันก็ไม่ได้ปักใจเชื่ออะไรนายหรอกนะ เอาเป็นว่านายหิวข้าวหรือเปล่า งั้น บ้านฉันพังอ่ะนายก็ชดใช้ในการช่วยฉันทำงานในบ้านก็แล้วกัน
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ได้ๆ ค่ารับปากเจ้า ข้าจะช่วยงานเจ้า ทุกอย่างเลย แต่ขอให้เจ้า ได้ช่วยให้ข้า กลับไปยังโลกของข้าด้วย
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออแล้วจะให้ฉันเรียกนายว่าอะไรอ่ะ ฮ่องเต้ หรอ ให้เรียกอย่างนี้หรอ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ไม่นะไม่นะ ข้ามีชื่อถ้าชื่อหลินเจีย หลิวหลินเจี่ย ค้าเป็นองค์ฮ่องเต้ของในราชวังถิ่นถ้าอยู่ในเมือง หลิวหยาง ข้าขอโทษด้วยที่ค่าเสื่อมและญาติกับท่าน
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
นายชื่อหลิวหลินเจียหรอ OK ยินดีที่ได้รู้จักกันแล้วกัน เอาเป็นว่า ฉันชื่อ ชื่อโจ เอาเป็นว่านายเรียกฉันชื่อนี้ก็แล้วกัน แล้วตกลงนายจะให้ฉันเรียกนายชื่อหลิวหลินเจียเหรอ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ไม่ไม่เป็นไรเราเรียกข้าว่าหลินเจียก็ได้ถ้าไม่ถือข้าไม่ถือ แต่ตอนนี้ข้าหิวข้าวมากเลย เจ้าหาอะไรให้ข้ากินหน่อยได้ไหม
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ได้ดิ เอาที่บ้านฉันมีแต่มาม่านายกินได้หรือเปล่าอ่ะ ถ้ากินไม่ถูกใจก็บอกฉันได้นะเดี๋ยวฉันออกไปหาของอะไรมาให้นายกินก็แล้วกัน
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ดูไปเจ้าก็เป็นคนดีเช่นกันนะ ถ้าไว้ใจเจ้า เอาเป็นว่า ถ้าจะอยู่กับเจ้าก็แล้วกันนะคือโจ ข้าจะช่วยเจ้าทำงานบ้านทุกอย่าง ตอนที่เจ้าต้องการเลยล่ะ แต่ถ้าเจ้าช่วยข้ากลับไปในยังโลกของข้าได้ข้าจะช่วยเหลือเจ้าทุกอย่างข้าจะให้เงินเจ้าไม่อั้นเลยล่ะจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงามเลย
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ไม่ล่ะไม่เป็นไรหรอกเรามนุษย์เหมือนกันน่ะ ย่อมช่วยเหลือกันได้อ่ะ เรื่องเงินทองฉันไม่เอาหรอกนะ สิ่งที่ฉันต้องการเงินทองอ่ะ ฉันสู้ฉันทำงานดีกว่า หาเงินด้วยตัวเองดีกว่านะ ฉันเพิ่งจะอายุแค่ 24 เท่านั้นเองอ่ะ แล้วนายล่ะอายุเท่าไหร่หรอ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ข้าหรอ ข้า อายุ 34 นะ เค้าขอโทษเจ้าด้วยนะ ถ้าแก่มากเลยใช่ไหม ไอ้เจ้าเนี่ยเขาเรียกว่าอะไรหรอ มันดูเหมือน เป็นเส้นหมี่ ใช่ไหม ในยุคสมัยข้าข้ากินไม่เป็นหรอกนะ ถ้าจะกินแต่ขนมฮัว ขนมกล้วยมา ขนมกล้วยไม้ ช้างไม่กินเช่นนี้หรอกแต่ถ้าข้าจะกินกับข้าว ข้าก็จะกินต้มไก่ ต้มจืดต้มฟัก ตุ๋น หูกวางน่ะ ถ้าจะกินเช่นนั้น
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
อันนี้เขาเรียกว่ามาม่าหรือเส้นหมี่ฉันเข้าใจล่ะว่านายไม่เคยกินหรอกเอางี้นายลองกินดูสิอร่อยนะ นายกินแล้วนายจะติดใจเลยล่ะ กินสิเดี๋ยวเย็นเอา
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
คืนนี้นายก็นอนที่นี่กับฉันแล้วกันแล้วก็ถ้าแม่มาฉันก็จะอธิบายให้แม่ฟังก็แล้วกัน เอาเป็นว่านายกินมาม่านี่หมดแล้วนายก็ขึ้นไปบนห้องฉันแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าเดี๋ยวฉันจะเตรียมเสื้อผ้าให้นายก็แล้วกันนะ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ได้ๆถ้าตกลง ข้าเชื่อฟังเจ้า
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
องค์ชาย องค์ชายพะยะค่ะ ฝ่าบาทหายไปเช่นนี้จะทำเช่นไรดี ข้าน้อยสมควรตายข้าน้อยสมควรตาย
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
เฮ้ยจะทำยังไงได้แล้ว ฮ่องเต้น่ะ ฮ่องเต้หลินเจีย หายตัวไปเช่นนี้ข้าก็ลำบากใจ งั้นเราช่วยหาคิดวิธีตามหา ฮ่องเต้หลินเจียก็แล้วกัน
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
พวกเจ้าเอาไปสืบคดีสืบตามหาว่าห้องเต้าหลินเจียอยู่ที่ใดลมพัดไปทางใดหาไม่เจอไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ซูหลิน เจ้าเป็นยังไง เจ้าได้ความอะไรบ้างไหม เจ้าได้เห็นฮ่องเต้พัดไปทางใดตกน้ำไปที่ใด ถ้าเดือดร้อน เจ้าช่วยเป็นห่วงเป็นตาให้ข้าที
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
องค์ชายรอง หม่อม ฉันก็ไม่รู้นะเพคะ ว่าองค์ฮ่องเต้เสด็จหายไปที่ใด ข้าเองก็ยังนึกแปลกใจว่าจู่ๆมีลมพัดกระโชกโฮกฮากเข้ามาแล้วสามารถพักฮ่องเต้หายออกไปได้เช่นนี้มันน่าแปลกอยู่นะเพคะ ถ้าเป็นไปได้ข้าน้อยจะสืบให้
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ดีขอบใจมากนะ ซูหลิน ถ้าต้องขอเสียมารยาทรบกวนเจ้าแล้วล่ะคนใช้อย่างเจ้าข้าก็ขอบใจมากนะ นางรับใช้อย่างเจ้านี่ ซึ่งดีจริงๆ ซื่อสัตย์ดีจริงๆ แค่ยอมรับว่าน้องชายข้าดูแลคนของประชาชนได้ดีจริงๆดูพวกเราขุนนางและคนรับใช้ได้ดีจริงๆ แค่นับถือ
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
ไม่เป็นไรเจ้าค่ะองค์ชาย ข้าน้อย ซูหลิน จะขอรับใช้ องค์ฮ่องเต้ฝ่าบาทและองค์ชายรองไปตลอดกาลเพคะ
หลังจากนั้นมา ทั้ง ชื่อโจ และหลินเจีย ก็ได้นอนร่วมพักชายคาเดียวกัน และเขาก็ได้ต่างคนต่างดูแลกันซึ่งและกันจนเรื่อยมา
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออขอโทษนะ ฉันว่าผมนายมันยาวไปมากเลยล่ะ เอางี้นะ ให้ฉันตัดผมให้ไหม นายจะได้ดูเหมือนคนปกติเขาเวลาออกไปข้างนอกน่ะ ฉันกลัวเขาจะหาว่านายเป็นคนบ้านอ่ะ โอเคไหมตกลงนะ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ข้าดูเหมือนคนบ้าขนาดนั้นเลยหรอ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ก็ใช่น่ะสิ ก็ดูชุดนายสิ ออกจะใส่ชุดออกจีนโบราณขนาดนี้ออกจะ ดูเป็นฮ่องเต้ขนาดนี้แต่ถ้านายน่ะมาอยู่ในยุคนี้นายไม่สามารถจะใส่ได้นะเขาจะคิดว่านายน่ะเป็นนักแสดงซะด้วยซ้ำ แต่การกระทำคำพูดของนายอ่ะ มันทำให้เขาคิดว่าน่าจะเป็นคนบ้า นี่มันยุคไหนแล้ว นายก็ดูเอาเองเถอะ นี้นะเสื้อผ้า เดี๋ยวผมฉันจะตัดให้นายก็แล้วกัน
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ได้ๆข้าเชื่อเจ้าข้าฟังเจ้าแต่ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่เชื่อฟังนะ ถ้าเชื่อฟังเจ้ากับแม่เจ้าเท่านั้น
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
นี นี่แล้วเวลานายขอไปข้างนอกกับฉันนายก็ห้ามพูดข้ากับเจ้านายท่านเด็ดขาด เขาจะสงสัยนายเอา เอาเป็นว่านายอ่ะ พูดกับฉันว่านายฉันก็แล้วกัน เขาจะได้ดูไม่สงสัยนายไงโอเคไหม แล้วทำตัวเป็นปกติให้มากที่สุด ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องพูดอะไรเลยดีกว่า ถ้ามีคนมาถามว่านายชื่ออะไรนายก็บอกว่าผมชื่อนี้ชื่อนี้ก็ว่าไป คุณน่าจะต้องพูดว่าผมคุณฉันเธอคุณนายพูดแค่นั้นพอ
หลิวเจีย (อดีต ฮ่องเต้)
ตกลงตามนี้นะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ได้ๆ ได้ครับ ผมจะฟังคุณก็แล้วกันนะครับ แบบนี้ใช่ไหม ข้าพูดถูกหรือเปล่า ถ้าข้าพูดอะไรผิดพลาดไป อย่าโกรธข้าเลย ข้าคงยังไม่เคยชินน่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ถูกแล้วล่ะ เอาเป็นว่านายไปอาบน้ำแล้วก็นอนนะ นี่ ถ้านายไม่รังเกียจฉัน ในบรรดาบนเตียงกับฉันก็ได้ ฉันจะนอนฝั่งซ้ายนายนอนฝั่งขวาก็แล้วกันนะ ตกลงไหม เราแบ่งที่นอนกัน แต่น่าจะต้องอยู่กับฉันในฐานะเพื่อนเท่านั้นถ้าแม่ถามฉันนายก็บอกว่านายเป็นเพื่อนมาจากต่างจังหวัดมาเรียนกับฉัน แล้วก็นายยังไม่มีที่พักนายอย่ามาพักเดียวบ้านเดียวกับฉันก็แล้วกันตกลงไหม พูดตามนี้นะ แม่จะได้ไม่สงสัย
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ได้สิ ก็ข้าบอกว่าข้าตามใจเจ้า โอเค ไม่สิ ฉันโอเค ฉันตามใจนายก็แล้วกัน ตกลง ฉันจะไปอาบน้ำแล้วล่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
นายดูหล่อขึ้นเยอะเลยนายตัดผมแบบนี้ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
เจ้าพูดอะไรก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะนะ แค่เจ้าตัดผมข้า ข้าก็แปลกใจตัวข้าพระมากพอแล้วล่ะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ก็ได้ก็ได้ฉันนอนแล้วนะ นายไม่นอนฝั่งไหนนุ่น หลับฝันดีก็แล้วกันบาย
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
หลับฝันดีหรอ OK ได้ ให้พูดแบบนี้ใช่ไหม ฝันดีนายด้วยก็แล้วกันนะ บาย
หลังจากนั้นเขาทั้งสองก็ได้นอน หลับไปถึงเช้ารุ่ง เมื่อถึงวันที่แม่กลับมา แม่ก็ได้รีบทำอาหารเช้าเตรียมให้เขาแต่แปลกใจว่า เอ๊ะ มีเพื่อนมาทำไมไม่บอกแม่ กันนะ ไม่เป็นไร ก็เดี๋ยว จัดการให้ทั้งคู่ก็แล้วกัน แม่ของเขาพูดจบ เขาก็เดินลงไปข้างล่าง และไปเตรียมอาหารให้กับลูกชายและเพื่อนของเขา
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
อรุณสวัสดิ์ครับแม่ แม่ครับแม่มาแล้วหรอ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ซือโจ นั่นลูกพาเพื่อนมานอนบ้านเหรอจ๊ะ มาเรียนที่เดียวกันหรือเปล่าถ้ามาเรียนที่เดียวกันอยู่กับเราก็ได้นะพักกับเราก็ได้นะจ๊ะจะได้ไม่ต้องไปลำบากเสียเงินค่าเช่าห้องนะ อยู่ที่นี่ได้ไม่ว่านะจ๊ะ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
เออแล้วเราล่ะชื่ออะไรเหรอ เรียกฉันว่าแม่ก็ได้นะจ๊ะ ฉันเป็นแม่ของซือโจน่ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ผมชื่อหลิวหลินเจียครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ผมมาจากต่างจังหวัดนะครับเพราะแม่ผมไม่มีหรอกครับผมหาเงินทำงานเรียนด้วยตัวเองนะครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
จ้าไม่มีหรอกจ้ะอยู่ได้ไม่เป็นไรหรอกเนาะ เราอยู่กันได้ใช่ไหม เอาละๆเดี๋ยวจะสายรีบทานข้าวเถอะ เดี๋ยวแม่ก็จะไป ธุระแล้วล่ะจ้ะแล้วเดี๋ยวเย็นเจอกันนะจ๊ะ ทั้งสองคนเลย
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
หลินเจีย เธออายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ ปีนี้
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ตามจริงผมอายุ 34 แล้วครับ ผมมาหางานทำผมเป็นรุ่นพี่เขาชื่อโจนะครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
เป็นรุ่นพี่เหรอจ๊ะเป็นรุ่นพี่ที่ทำมาหางานทำใช่ไหม เออก็ดีแล้วล่ะ เธอเพิ่งจบออกไปก็ อยู่ที่นี่ด้วยกันและกันนะจ๊ะ เป็นเพื่อนกันก็แล้วกันอยู่ดูแลบ้านด้วยก็แล้วกันนะจ๊ะ น้าไม่คิดค่าบ้านหรอกจ้ะอยู่ด้วยกันนี่แหละเนาะ เอาเถอะไปเถอะเดี๋ยวจะสายเอา เธอเองก็รีบไปหางานทำใช่ไหม ส่วนซื้อโจ๊กก็รีบไปเรียนหนังสือนะจ๊ะ เดี๋ยวเย็นก็ต่างคนต่างกลับมาเจอกันละกันเนาะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ครับแม่ขอบคุณนะครับ
ซือเฟย ( แม่ซือโจ
ไม่เป็นไรจ้าไม่เป็นไรเลยดีซะอีกมีคนอยู่กัน แม่รู้สึกดีนะจ๊ะ ขอบใจมากนะ หลินเจีย อยู่ด้วยกัน 3 คนอบอุ่นออก ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านเรานะจ๊ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ขอบคุณครับคุณอา
ตอนที่ 3
ในวันรุ่งขึ้นเขาทั้งสองก็ได้ต่างคนต่างตื่นกันและมีหน้าที่ของตัวเอง
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
อันนี้หลินเจีย ฉันจะไปเรียนหนังสือแล้วล่ะแล้วก็นาย ช่วย เก็บห้องให้ดีก็แล้วกัน แล้วก็ตอนเที่ยงนายมาเจอฉันที่สวนสาธารณะนะ เอาไม่สิตอนเย็นตอนเย็นนายก็มันจะชั้นที่สวนสาธารณะก็แล้วกันเพราะว่าเดี๋ยวฉันจะพานายไปหางานทำก็แล้วกันเนาะงานพิเศษ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ได้สิ ฉันก็อยากจะลองทำงานอย่างอื่นเหมือนกันโดยที่ฉันเป็นคนธรรมดาในโลกของนายแต่ถ้าเป็นโรคของฉันฉันมีงานของฉันอยู่แล้วก็ไม่แปลกอะไรถ้าฉันจะลองทำงานในโลกของนายดู
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออว่าแต่ว่าแต่ว่านาย ไปสวนสาธารณะถูกไหม ก็เอาอย่างนี้เดี๋ยวฉันจะ เอาโทรศัพท์ให้นายอีก 1 เครื่องพอดีฉันมีเครื่องสำรองอยู่น่ะนายใช้เป็นไหมถ้านายใช้ไม่เป็น อ่า ฉันจะสอนนายก็แล้วกันนะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ขอบใจนะ นายเป็นคนดีมากๆเลย
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ว่าแต่ว่า สถานที่ที่เจ้าว่านั้นน่ะสวนสาธารณะมันอยู่ที่ไหนกัน ได้โปรดบอกข้าเถิด
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
สวนสาธารณะหรอ ถ้านายออกจากบ้านฉันไป นายก็คง จะเดินตรงออกไปด้านหน้า แล้วเลี้ยวถนนด้านซ้าย แล้วก็ตรงไปด้านขวาอีกนิดนึงแล้วก็เดินตรงไปหน่อยนึงมันจะอยู่เอี้ยงสะพานฝั่งตรงข้ามบ้านน่ะ ถ้านายไม่เข้าใจก็ถามคนแถวนั้นก็ได้นะ งั้นโทรศัพท์ฉันจะสอนนายตอนที่ไปสาธารณะก็แล้วกันฉันจะเอาเครื่องนึงไปให้นายด้วยล่ะ ตกลงนะ ตามนั้น
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ได้ๆถ้าจะรอเจ้าที่นั่นละกัน เราเรียนหนังสือเสร็จแล้ว ต่อไป เจ้าก็รีบมาแล้วกันนะ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ได้ๆโอเคไว้เย็นนี้เจอกันและกันบาย เก็บห้องให้ดีล่ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
เฮ้ยทำไมเราจะต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ เจ้าบ้าน เราเป็นฮ่องเต้อยู่ดีๆ กับการมาเป็นคนใช้เจ้าบ้านนี้เฉยเลย เฮ้ยช่างเถอะช่างเถอะ ข้าเองก็ไม่เคยทำงานเช่นนี้เหมือนกัน
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่รู้ป่านนี้ ท่านพี่กับเราขุนนางจะเป็นเช่นไรบ้างนะ ข้าเป็นห่วงแล้วจะโดนจัง ข้าจะทำอย่างไรดี ข้าจะกลับไปเช่นไร ข้าก็ไม่รู้ทางกลับไม่รู้ว่าข้ามาได้อย่างไร เฮ้ยเหนื่อยใจจัง ยังไงจำใจข้าก็ต้องทนอยู่ที่นี่ สักพักก็แล้วกันถือสิว่า ข้าพักผ่อนก็แล้วกัน ถ้าเจ้าบ้านั่น หาข้ากลับไปได้แล้วก็ มันก็จะเป็นส่วนดีของข้าและของเจ้าบ้านด้วย ความดีของเจ้าบ้านเนี่ย มันก็ทำให้ข้ารู้สึกแปลกๆกับเจ้าหนี้เหมือนกัน มันเรียกว่าอะไรนะ ไม่สิ บ้าเหรอ ถ้าจะมาคิดอะไรเช่นนั้น บ้าจริง
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
คนอย่างข้าเนี่ยนะจะมาชอบเจ้านั่นบ้าไปแล้ว
เฮ้ย ซื่อโจซื่อโ ข้าเป็นอะไรของข้าเนี่ย ทำไมข้าถึงมองดูรูปของเจ้าทำไมทำให้ข้ารู้สึก แปลกๆกับเจ้าขึ้นมานะ อเมริกาและจะทำเช่นไรดี ฉันเถอะฉันเถอะรีบทำความสะอาดบ้านก็แล้วกัน
เมื่อหลังจากนั้นได้ย้อนอดีต กลับมาที่ ยุคของหินเจียรอีกครั้ง
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
เป็นอย่างไร เรื่องที่ข้าให้สืบน่ะ ผู้เช่าสืบกันได้ไหม ว่าห้องเต้หายไปเช่นไร
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
ยังไม่ได้พระเจ้าค่ะ ข้าน้อยเรียนองค์ชายรอง ข้าน้อยหมดความสามารถสุดปัญญาที่จะหาแล้วนำพระเจ้าค่ะ ข้าน้อยก็ไม่รู้เช่นกัน ว่าฮ่องเต้เสด็จไปอยู่ที่ใด ข้าน้อยก็ร้อนโดนใจ กลัวห้องเตี้ยจะเป็นอันตราย เช่นกันพระเจ้าค่ะ
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
แล้วเจ้าล่ะ ซูหลิน แล้วเจ้าล่ะเป็นเช่นไร เจ้าหาข้อมูลได้หรือไม่เจ้าสืบเสาะหาได้ว่าอย่างเช่นไรเจ้าตอบข้าที
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
ข้าน้อยได้ความมาว่า เมื่อ 2 วันที่ผ่านมา นี่เกิดเหตุการณ์ประหลาดจริงๆเป็นโรคของยุค ซึ่งเป็นโลกของเขตแบ่งแดน ซึ่ง เป็นโรคอดีตกาล ที่มาเกิดการเป็นโรคคู่ขนาน ข้าน้อยคิดว่า ฝ่าบาทน่าจะ โดนพัดหายไปในยุค ที่อยู่ในยุคปัจจุบันนะเพคะ ข้าน้อยคิดว่า น่าจะเป็นเพราะเหตุนี้อาจจะเกิดในยุคการที่ท้องฟ้ามืดมิดเดือนเพ็ญเป็นสีแดงทำให้เกิดเหตุการณ์ประหลาด ถ้าคิดว่าฮ่องเต้น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องเช่นนี้ถึงได้กลับหายตัวไปพร้อมลมพายุเช่นนั้น
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ซูหลิน แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรล่ะ ว่ามันจะต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เกิดเหตุการณ์ปรากฏการณ์อะไรบ้าๆเช่นนี้ จนทำให้ฮ่องเต้ของเราหายไปเช่นนี้มันเป็นเพราะอะไรกัน
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
ที่สามารถจะทะลุร่วงไปกันได้ ถ้าเราได้ว่าเช่นนั้นนะ องค์ชายรอง
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
แล้วเจ้าดูจากที่ใดทำไมเจ้าถึงรู้ว่า มีปรากฏการณ์เช่นนี้ ทำให้เส้นคู่ขนานมาบรรจบกันเช่นนี้แล้วเจ้าดูเช่นไร
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
องครักษ์ท่านองครักษ์เจ้าคะ ข้าคิดว่าเรื่องนี้มันจะต้องมีอะไร ที่มันซ่อนลึกอยู่ในเรื่องงามแน่นอนค่าคิวว่าข้ากะท่านควรจะเสาะหาเรื่องนี้อีกทีนะ
ฉิงหลง ( องครักษ์ผู้ติดตาม)
ได้ๆข้าจะช่วยหาและข้าจะ คอยติดตามเรื่องราวเรื่องพรุ่งนี้ไว้ว่าฮ่องเต้เจอเหตุการณ์เรื่องนี้ได้อย่างไรประหลาดยิ่งนักข้าจะต้องเอาฮ่องเต้กลับมาให้จนได้ เมื่อถึงเวลานั้น
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ดีพวกเจ้าบอกได้ดี งั้น ข้าฝากพวกเจ้าทั้งสองคนด้วยก็แล้วกัน ถ้าเป็นห่วงฮ่องเต้ของพวกเจ้าข้าเป็นห่วงน้องชายของข้ามาก
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ข้าน้อยรับทราบพะยะค่ะ ในช่วงเวลานี้ องค์ชายรองควรที่จะ ดูแลราษฎรแทนองค์ฮ่องเต้เช่นกันเพราะว่าตอนนี้ ฮ่องเต้ ไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าน้อยควรคิดว่าองค์ชายรองควรที่จะช่วยเหลือฮ่องเต้ก่อน เพียงแค่ขออย่าให้ราษฎรได้รับรู้ว่าห้องเต้หายไปเช่นใด
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
องค์ชายรองสิคะ ข้าน้อยคิดว่า ถ้าเป็นเหตุผลเช่นนี้ถ้าเราจะทำให้ประชาชนได้ไว้วางใจได้ ข้าน้อยคิดว่าเราน่าจะควรบอกให้โจ่งแจ้งว่าตอนนี้องค์ชายรองจะทำหน้าที่แทนฮ่องเต้ในชั่วคราว เพราะฮ่องเต้นั้นเสด็จประทวนเพคะ ข้าน้อยคิดว่าเราต้องทำเช่นนี้อยู่ในเบื้องหน้าและถ้าเบื้องหลังเราอย่าให้ผู้ใดล่วงรู้ว่าฮ่องเต้หายไปเด็ดขาดเพคะ
หลิวเย่ (พี่ชายหลิวเจีย)
ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผลนะ ซูหลิน ข้าก็ฝากเจ้าดูแลเรื่องนี้ด้วยก็แล้วกัน ถ้าเจ้า ได้เรื่องอย่างไร ก็มาแจ้งบอกข้าได้ทันที
ซูหลิน ( นางรับใช้ของซือโจ)
น้อมรับคำสั่งสิคะ ตอนนี้ องค์ชายรอง ก็อยู่ในฐานะแทนฮ่องเต้ก่อนก็แล้วกันนะเพคะ เพื่อเป็นการ ช่วยเหลือฮ่องเต้ด้วยช่วยเหลือฝ่าบาทช่วยเหลือทุกคน แล้วพวกเจ้าทั้งหมดที่รู้เรื่องนี้ห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาดไม่อย่างนั้น ค่าจัดการพวกเจ้าแน่
ฟางฟูจื่อ ทหารในกองทับ
รับทราบครับ
ในขณะนี้ฮ่องเต้ที่อยู่ในสภาพ ในโลกอนาคตปัจจุบันหรือ หลินเจีย นั้นได้ เก็บกวาดห้องจนเรียบร้อยและถึงเวลาที่เขาจะต้อง ออกไปด้านนอกสวนสาธารณะที่เขาได้รับมอบหมาย ให้ไปเจอกันที่นั่น แต่แล้วเพราะเขาไปถึงเขาก็ตกใจเช่นกัน เขานั่งรออยู่ดีๆ ก็มีวัยรุ่นพวกแก๊งอันธพาล 11 กลุ่ม เข้ามาวุ่นวายและมาสอบถามเขาจนมีเรื่องทะเลาะกัน
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยพวกแกเห็นนั่นไหม ฉันว่า เรามีอะไรสนุกๆทำแล้วว่ะ พวกเรา ไปกันดีกว่า
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยว่าไง น้องชายแกไม่รู้หรอว่าที่นี่มันเป็นถิ่นฉัน ยังอีกยังจะมามองหน้าอีก แค่งงอะไรของแกวะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
อะไรกัน ผมไม่ได้ทำอะไรพวกคุณซะหน่อย แล้วพวกคุณรู้จักผมด้วยหรอ ทำไมถึงเข้ามาหาเรื่องพวกผมแบบนี้ล่ะผมทำอะไรพวกคุณให้คุณกดเคืองกันนักหรอ
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
กระเป๋านี่แต่ที่เนี่ยมันถิ่นฉันเว้ย ใครคิดจะมานั่งที่นี่ก็ต้องเสียค่า ที่ให้ฉันทุกคนนั่นแหละ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ผมไม่มีเงินหรอกครับ ไอ้เงินที่ว่ามันนั่นเท่าไหร่เหรอครับพี่
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยแกพูดเป็นเล่นน่ะไอ้หน้าหล่อคนอย่างแกเนี่ยนะ จะไม่มีเงินให้พวกฉันแค่พื้นที่ตรงนี้ 500 หยวนเว้ย มีหรือเปล่า ไม่มีก็ออกไป ถ้ามีจะเอามาซะ เฮ้ย พวกแกคน
หยงเหยา ลูกน้องนักเลง
ได้ครับลูกพี่รับทราบ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
เดี๋ยวๆหยุดนะหยุดผมไม่มีเงินให้พวกคุณหรอกพวกคุณจะมาเอาเงินอะไรจากผม ผมไม่มีเงินสักบาทติดตัวเลย ผมเอง ก็แค่มารอเพื่อนเท่านั้น จะมาบีบคั้นอะไรผมกันนักหนา
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
ปากดีเหลือเกินนะมึงเนี่ย ฉันว่าแกรีบเอาเงินมาให้ฉันดีกว่าแล้วแกจะนั่งอยู่ที่นี่ก็นั่งไป แต่เงินต้องมาให้ฉัน ไม่ว่าใคร ก็ไปไหนไม่ได้ถ้าไม่ให้เงินฉันเว้ย
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
นี่มันอะไรกันน่ะอยู่เดี๋ยวนี้นะ พวกนายเป็นใครเริ่มมายุ่งอะไรกับพี่ฉัน พี่ชายฉันไม่มีเงินหรอกนะ แค่ 500 หยวนน่ะนายอยากได้ก็เอาไปสิ
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยแล้วนี่แกเป็นใครวะแกเป็นใครอีกวะเนี่ย แกจะบอกว่านี่เป็นพี่ชายแกงั้นหรอแล้วทำไมมันไม่มีเงินให้ฉันเลยวะแกไม่รู้หรือไงว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะของฉันฉันเป็นเจ้าถิ่นที่นี่เว้ย
หยงเหยา ลูกน้องนักเลง
ใช่ลูกพี่พูดถูก
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
พี่ชายผมไม่มีเงินให้พวกคุณหรอกพี่ชายผมน่ะน่าจะต่างจังหวัดผมเป็นคนไปรับมาผมให้เขามารอผมอยู่ที่สวนสาธารณะที่นี่ ถ้าพวกคุณคิดว่าที่นี่เป็นถิ่นของพวกคุณทำไมคนอื่นไม่เห็นโดนบ้างเลยล่ะครับ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
พวกนายน่ะถ้าจะมาไถตังค์กันน่ะฉันไม่มีหรอกนะ พวกนายไปซะเถอะ อย่ามารีดหายตังค์คนที่เขาไม่มีเงินเลยได้ไหม ต่อให้ฉันมีฉันก็ไม่ให้ มันไม่ใช่หน้าที่ที่กงการอะไรของพวกนาย
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
ถ้าพวกนายอยากได้เงินฉันล่ะก็ค่าส่งฉันไปก่อนแล้วกัน
ญวนเป่า ( นักเลงอันตพาน )
เฮ้ยไอ้น้องไอ้หน้าจืดพูดอย่างนี้ แกอยากมีปัญหาเราป่ะ ได้ดิ เฮ้ยจัดการเว้ย
หลังจากนั้นมาทั้งนักเลง และซือโจ ก็ได้มีเรื่องชกต่อยกันในส่วนที่สาธารณะนี้จนทำให้หลินเจียทนไม่ได้จึงต้องเข้าวิ่งเข้าไปช่วย จนเจ็บตัวกันทั้งคู่
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
จะไม่ให้หรอกพูดให้ตายยังไงฉันจะไม่ให้ถ้าแกอยากได้แกก็ไปฟ้องตำรวจเอาสิ เจ็บชะมัดเลยว่ะ โอ๊ย ไอ้บ้าพวกนี้ ต่อยหมัดหนักชะมัดเลย และนายเป็นยังไงบ้างหรือเปล่านะ หลินเจีย นายไม่เป็นอะไรใช่ไหมนายเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่ล่ะไม่เป็นไร เรื่องนี้มันเล็กน้อยน่ะ ข้าขอโทษนะ ที่ข้าทำให้เจ้าต้องเจ็บตัว เพราะข้าแท้ๆ ก็ข้าไม่มีเงินให้มันนี่นา จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ข้าจะยอมปล่อยให้เจ้าเจ็บตัวแทนค่าเช่นนี้มันไม่ได้ไง ข้าเลยจึงต้องช่วยเจ้าแล้วก็เลย บาดเจ็บกันทั้งคู่เลย ข้าขอโทษเจ้านะ
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออไม่เป็นไรหรอก นาย ก็เจ็บตัวไม่น้อยแพ้ฉันหรอกนะ ป่ะเรากลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน เฮ้ย ฉันละเบื่อจริงๆเลยไอ้พวกบ้านักเลงแบบนี้ ช่างมันเถอะ อย่างน้อย ถึงเราจะเจ็บตัวแต่มันก็ไม่ได้เงินจากเราไปซะเมื่อไหร่ ไปเถอะไป เดี๋ยวฉันจะกลับไปทำยาให้นายแล้วกัน
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่เป็นไรหรอก ถ้าชินแล้วล่ะ แต่ข้าคิดว่าเจ้าเจ็บตัวมากกว่านะ กลับไปถึงบ้านเจ้าหากล่องยามาเดี๋ยวฆ่าจะทายาให้เจ้าก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากกินอะไร กินแค่มาม่าที่เจ้าให้ข้ากินก็พอแล้ว แค่นี้ข้าก็อิ่มท้องแล้วล่ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
หลังจากนั้นเข้าทั้งสองคนก็พยุงตัวเดินกลับบ้านกันไปทั้งๆที่เจ็บทั้งคู่ต่างคนต่างทาแผลให้กันและกัน จนเกิดความรู้สึก แปลกๆขึ้นมาทั้งคู่ โดยที่ไม่รู้ตัว
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
เจ้าเนี่ย ช่างเป็นลูกกตัญญูจริงๆข้านับถือข้านับถือมันไม่เหมือนค่าพ่อของข้ากับแม่ของข้าก็ลาจากโลกนี้ไปตั้งแต่ข้ายังเยาว์วัย ข้าก็เปรียบเสมือน แค่รูปที่กำพร้าพ่อแม่เท่านั้นเอง
ซือโจ ( ตอนปัจจุบัน )
เออน่าอย่าคิดมากเลยนะนายน่ะ รีบกินเถอะ เดี๋ยวมันจะหยุดเดี๋ยวมันจะเย็นเอาแล้วมันก็จะตื่นไม่อร่อยซะล่ะฉันไปอาบน้ำล่ะ เดี๋ยวเจอกันที่ห้องแล้วกัน
หลังจากนั้นมาเข้าทั้งสองก็ได้สนิทกันมันอยู่พักนึง เขาก็รู้สึกแปลกใจ ที่จู่ๆ หลินเจียได้ทำอะไรๆหลายๆอย่าง เป็นหมดแล้ว ส่วนโทรศัพท์หลินเจียก็ใช้งานเป็นแล้ว ก็พากันไปทำงาน Part Time อยู่ที่เดียวกันเวลาช่วยเหลือกันเขาก็มักจะคอยดูแลกันมาตลอด จนมีอยู่ 1 วัน เขานั้น ไม่เคยกินเหล้า และเมามายมาก จนทำให้ หลินเจียนั้น ต้องทำอะไรอย่างที่เขาไม่คาดคิด โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
นายไม่เคยกินเหล้าฝรั่งแบบนี้หรอ ไม่เคยกินเหล้าแบบนี้ มันคงจะแรงสำหรับนายมากสินะ ไปเถอะฉันจะพานายขึ้นห้องไหนเมามากแล้วล่ะ
หลิวเจีย ( ตอนปัจจุบัน)
ไม่เมาไม่เมาถ้าไม่เมาแค่อยากกินอีก
เขาทั้งสองได้ขึ้นไปที่ห้อง และ เกิดเหตุการณ์โดยที่ไม่คาดคิด หลินเจียนั้น เมามาก และขาดสติอย่างรุนแรง จนทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นโดยไม่รู้ตัว หลินเจียนั้น เขาได้ ผักซื้อโจ ลงกับเตียงแล้วกดแขน และเขาได้จูบ ลูบไล้ ซือโจ โดยไม่รู้ตัว แต่ฉะนั้น ซื้อโจ๊กเขาได้ตกใจอย่างมาก ที่เห็น หลินเจียได้ทำกับเขาเช่นนั้น เขารู้สึกตกใจ แต่ก็ไม่ได้หวาดกลัวอย่างใด เขารู้สึกแค่ ตอบสนองความต้องการ ทางอารมณ์โดยที่ เขาก็ไม่รู้สึกตัวเช่นกันต่างคนต่างเมาโดยที่ไม่รู้ตัว หลินเจียนั้น ได้จับมืออย่างอ่อนโยน และจูบคอจูบปากนั้นเป็นสัญลักษณ์ว่าเป็นของเขา และลูบไล้ จูบไปทั่วร่างกาย ของซือโจ คือโจนั้น มิอาจต่อต้านแรง ของหลินเจียได้ เขาก็เลย ต้องตอบสนอง ความต้องการทั้งคู่โดยไม่รู้ตัวจนถึงรุ่งเช้า
เช้าวันรุ่งขึ้นต่อมา ต่างคนต่างตกใจ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
