เรื่องนี้สร้างขึ้นในจินตนาการของแอดไม่ได้ทำให้ภาพหรือบุคคลในเรื่องเสียหายอย่างใด ถ้าเขียนผิดหรือไม่สนุกขออภัย ณ ที่นี้

เว อนันต์ อายุ22ปี

หล่อหน้าตาดีน่ารัก นิสัยดี

กัน กรภัทร อายุ23ปี

รวยหน้าตาดีหล่อ เกเร เอาแต่ใจ

เช้าที่แสนสดใสแสงแดดที่ทอดประกายยามเช้า เวชายหนุ่มร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงและลุกออกไปจากเตียงเพื่อชำระร่างกายและเดินลงไปจากชั้นสองของบ้านเพื่อ

ไปหาหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม

พอเดินมาถึงผู้เป็นแม่เวก็เดินมาหอมแก้มแม่และเอ่ยพูดกับแม่

"มอนิ่งครับแม่" ยิ้มและเดินไปข้างๆผู้เป็นแม่

"จ้ะลูก เอ่อเวออกไปซื้อของที่ตลาดให้แม่หน่อยสิลูก"

"ครับแม่ งั้นเวไปนะ"

"จ้ะ"

พอผู้เป็นแม่จบบทสนทนาเวก็เดินออกจากบ้านเพื่อตรงไปที่ตลาดเพื่อซื้อของตามที่แม่สั่งไว้ในกระดาษที่ถือในมือ พอมาถึงตลาดเวก็เดินหาของที่แม่สั่งทันที

อีกฝั่งของตลาดชายหนุ่มร่างสูงหล่อดูดีมีฐานะกำลังเดินลงมาจากรถตู้ขันสีดำ เพื่อจะมาเก็บค่าตลาดแทนแม่ เขาเดินตรงมายันร้านแรกของตลาดที่ตั้งอยู่พร้อมกับบอดี้การ์ด4-5คน ก่อนที่บอดี้การ์ดคนหนึ่งจะพูดขึ้น

"วันนี้เก็บค่าตลาดแล้วจ่ายเงินมาด้วย" เสียงดังฟังชัด

"ฉันยังไม่มีหรอกจ้ะ เดียวฉันจะรีบหามาให้นะของฉัยขายไม่ได้เลย"

กันชายหนุ่มร่างสูงผู้มาเก็บค่าตลาดแทนแม่ยังนิ่งเฉยไม่พูดอะไร พอการ์ดเขาหยุดพูดเพื่อให้กันพูด กันพูดเสียงนิ่งไม่ดังมากขึ้นมา

"แต่ม๊าฉันจะเอาวันนี้"

"ฉันยังไม่มีจริงๆจ้ะขอร้องนะจ้ะ"

"ไม่มี...ก็ออกไป!"

คำสุดท้ายกันเน้นคำเพื่อให้รู้ว่าเขาไม่ได้ใจดีเหมือนแม่เขาที่เคยมาเก็บพอพ่อค้าแม่ค้าขอเลือนวันจ่ายแต่ไม่จ่ายสักที แม่ค้าคนนั้นก้มหน้าร้องไห้และขอร้องกัน

"อย่าไล่ฉันออกจากที่นี้เลยนะจ้ะ ฉันหาเงินเลี้ยงลูกคนเดียว" ร้องไห้

"ฉันบอกให้ !! ออกไป!!"

กันขึ้นเสียงพร้อมกับเดินมาร้านต่อมาและปล่อยแม่ค้าคนนั้นร้องไห้เมื่อโดนไล่ออกจากตลาด กันมายืนหน้าร้านของสาวคนหนึ่งเขาทำท่าทางกลัวกันและเหมือนจะไม่มีเงินจ่ายเหมือนกัน กันถอนหายใจและมองดูของในร้านที่ตั้งอยู่ต่อหน้า แต่ก็ไม่ลืมที่จะถามเงิน

"จ่ายเงินมา"

"ฉันไม่มีให้คุณหรอกฉันพึ่งให้ผัวฉันไปซื้อเหล้ากิน"

"เฮ้อออ"

กันถอนหายใจยาวพร้อมมองของในร้านของหญิงสาวสักพักก็ใช้มือจับโยนทิ้งและการ์ดที่ยืนมองอยู่ก็เข้ามาโยนทิ้งและพังร้านหญิงสาวหญิงสาวตกใจและร้องขึ้นมา กันมองทุกอย่างนิ่งๆและปล่อยให้การ์ดเขาทำลายทุกอย่าง

"อย่านะ อย่าทำของฉันนะ"

หญิงสาวห้ามการ์ดที่พังของในร้านแต่ก็ไม่มีใครสนใจและทำต่อไป

ชายหนุ่มร่างเล็กที่เดินผ่านมาจะมาซื้อของที่แม่สั่งในร้านนี้พอมาถึงและเห็นเหตุการ์ดก็รีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวทันที

"พี่กวาง เกิดอะไรขึ้นทำไหมพวกเขาถึงทำแบบนี้!!"

เวถามด้วยความตกใจเมื่อวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวที่ร้องไห้อยู่ผู้คนก็มองดูพร้อมทั้งอัดคริปไว้

"พี่ไม่มีตังจ่ายค่าตลาดเขาเขาเลยทำลายพังข้าวของพี่"

เวที่ได้ฟังก็รีบพุ้งเข้าไปถีบการ์ดที่กำลังทำลายข้าวของของหญิงสาวอยู่ทันทีทั้งที่ยังไม่เห็นชายร่างสูงที่ยื่นดูผลงานของลูกน้องอย่างนิ่งๆ

ลูกน้องของกันล้มกันเพราะโดนร่างเล็กถีบถึงแรงจะน้อยแต่ทำให้พวกลูกน้องของร่างสูงล้มลงกับพื้นได้ กันที่เห็นก็รีบเข้ามาจะต่อว่าร่างเล็กพอกำแขนร่างเล็กและจับหันมาหาตัวเองก็ต้องตกใจไปทันที่ และอุทานออกมา

"เว"

ร่างเล็กที่เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยใบหน้าที่หล่อสายตาที่คมจมูกที่โดง ก็ทำให้เขาตกใจไปตามกัน

"พี่กัน"

ขณะที่ทั้งสองมองกันอยู่ลูกน้องกันที่ไม่รู้เรื่องอะไรและคิดว่าเวจะมาช่วยหญิงสาวโดยการทำร้ายพวกเขาก็จะเขาไปชกเวทันทีที่กำปั่นนั้นจะถึงหน้าขาวนั้นมือหนึ่งก็กำหมัดการ์ดคนนั้นไว้ทันทีและอีกมือก็จับแขนร่างเล็กไว้

"พอ"

กันสั่งลูกน้องพร้อมกับเสียงนิ่ง ลูกน้องทุกคนเข้าใจในสิ่งที่กันพูดทุกคนก้มหน้าและถอยออกจากร้านหญิงสาว

กันพาเวมาคุยที่หลังตลาดสองคนเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว

"เวหายไปไหน เวรู้ไหมว่าพี่ตามหาเวแทบเป็นบ้า"

สายตาอ้อนวอนจากชายร่างสูงที่เปลี่ยนไปเมื่อพูดกับร่างเล็ก ร่างเล็กยังไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าร่างสูงจับมือทั้งสองข้างของร่างเล็ก

"เวครับ เวเป็นอะไรเวบอกพี่สิไม่ใช่อยู่ๆก็หายไปแบบนี้"

เสียงที่อ่อนหวานและไพเราะของชายร่างสูง แต่ชายร่างเล็กยังไม่มีท่าทีจะตอบร่างสูงเลย

"เวอย่าเงียบดิ เว "

"พี่กลับไปถอะพี่กัน"

คำตอบของเวทำให้กันเงียบไป เวที่ไม่อยากจะตอบอะไรกันอีกก็จะเดินออกไปจากกันแต่ก็ต้องหยุดเมื่อกันจับมือเวไว้

"จะไปแบบดื้อๆแบบนี้เลยหรอ เหตุผลอะไรก็ไม่มี ทำอะไรผิดก็ไม่ได้ทำ หรือพี่ทำอะไรให้เวไม่พอใจหรอ เวบอกพี่ดิไม่ใช่หายไปเเบบนี้"

"เวเบื่อพี่แล้ว"

คำพูดของเวทำให้กันอึ่งไปสักพักก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกจากตา ร่างเล็กที่อึดอัดและไม่กล้าบอกความจริงว่าวันนั้นทำไหมถึงหายไปก็ได้แต่ทำให้กันออกจากชีวิตไปด้วยคำพูดที่ทำให้กันเจ็บปวด

"เบื่อพี่หรอ พี่ทำให้เวทุกอย่างที่เวอยากให้ทำพี่รักเวมากเวรู้ใช่ไหม หรือเวมีคนอื่น"

"ใช่ เวมีแฟนแล้ว พี่เลิกยุ่งกับเวและหาคนที่ดีกว่าเวเถอะนะ"

เวจบประโยคและเดินจากกันไปปล่อยกันไว้กับน้ำใสๆที่ออกมาจากตากันไม่รู้ว่าทำอะไรผิดคนที่รักถึงจากไป กันยกกำปั่นขึ้นและชกเข้าที่กำแพงอย่างแรงพร้อมกับร้องโวยวายออกมา

"กูทำเหี้ยไรผิดว่ะ มีคนอื่นหรออย่าหวังว่าจะได้อยู่กันอย่างมีความสุขเลย!!"

กันโวยวายและชกกำแพงและทรุดตัวลงและนึกถึงคำตอบของเวที่ได้มาทำให้เขาปวดหัวใจมากเพราะเขารักเวเหมือนดวงใจของเขาแต่เวทิ้งเขาไปแบบดื้อๆ

...********...

...****************...

ฝากติดตามและอ่านนิยายด้วยนะค่ะ เดียวจะมาอัพเดทอีดน่าาาา

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

ชายร่างเล็กเดินกลับมาบ้านพร้อมความโศกเศร้าและคิดนึกถึงวันที่เขาจากกันไป

เมื่อ3ปีที่แล้ว

"พี่กันเวขอโทษนะ เวขอให้พี่เจอคนที่ดีกว่าเวนะ"

ชายร่างเล็กยืนร้องไห้ข้างเตียงเบาๆขณะที่ชายร่างสูงนอนเปลือยกายอยู่ในผ้าห่มไม่รู้อะไร ร่างเล็กถอดแหวนในนิ้วนางออกและวางใว้บนหัวเตียงพร้อมกับเดินจากไปและร้องไห้

ปัจจุบัน

ร่างเล็กพาลคิดไปก็น้ำตาไหลอาบแก้มขาวๆ แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้ไม่อยากให้แม่รู้ว่าร้องไห้ร่างเล็กเช็ดน้ำใสๆที่ไหลจากตาและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเดินเข้าบ้านไปหาแม่

"แม่ครับเวมาแล้ว"

"เอ้าเวลูก"

แม่เวยิ้มที่เห็นลูกมาแต่เวมองชายร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟากับแม่ตัวเองอย่างไม่วางตาและของในมือเวก็ตกเพราะชายที่อยู่ตรงหน้าคือชายที่ตัวเองพึ่งจากมาไม่กี่นาทีแต่เขากลับมาโผล่ที่บ้านตัวเอง แม่เวมองเวเพราะทำของตก

"พี่กัน"

"เวเป็นอะไรลูก"

แม่เวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าเวไม่ดี กันลุกและมองเว

"พี่กันพี่มาทำอะไร"

"อ่อ พี่เขามาหาแม่นะลูกพี่เขาแวะมาเยี่ยมเพราะผ่านมาทางนี้พอดี"

"เห็นพี่เหมือนกับเห็นพี่เลย พี่หน้าตกใจขนาดนั้นเลยหรอ"

กันพูดเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น มือกันที่ชกกำแพงก็ได้รับการรักษาจากแม่เว เวมองดูมือกัน

"งั้นเดียวแม่ไปทำกับข้าวให้ดีกว่า ลูกๆจะได้คุยกัน"

แม่เวเก็บของที่เวทำตกและเดินไปห้องครัวปล่อยให้เวกันอยู่ด้วยกันกันเดินเข้ามาหาเว

"เว เวพูดจริงๆหรอที่เวมีคนอื่น"

น้ำเสียงของร่างสูงบงบอกว่าเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินและอยากขอโอกาสจากร่างบาง

"เวให้โอกาสพี่หน่อยได้ไหม ให้พี่ได้อยู่กับเวพี่อยากกอดเวอยากจับมือเวเหมือนที่เคยได้ทำ"

"พี่กันพอได้แล้ว เรื่องของเรามันจบแล้วพี่ และพี่ก็ควรไปเจอคนที่ดีกว่าเว"

"จบหรอ? จบยังไงอ่ะพี่ไม่เห็นจะรู้เลยว่าเราจบกันอ่ะเวจบอยู่ฝ่ายเดียว"

"เรื่องเรามันจบตั้งแต่พี่สาวพี่มาบอกเวให้เลิกยุ่งกับพี่แล้ว!"

ร่างบางไม่อาจเก็บความอึดอัดและความจริงต่อกันได้เลยพูดออกไปผ่านอารมณ์ตอนนั้น กันยืน งง กับคำที่เวพูดเพราะไม่คิดว่าพี่สาวเขาจะทำแบบนั้น

"เวหมายความว่าไง"

"พี่สาวพี่อยากให้พี่เจอคนที่ดีกว่าเวพี่เขาเลยให้เวออกจากชีวิตพี่ "

"พี่กรีน... เวจะฟังคนอื่นทำไหมเวไม่รักพี่ไง"

"ไม่ใช่ไม่รักแต่เพราะรักจึงยอมปล่อยพี่ให้เจอคนที่ดีกว่า เวมันไม่มีอะไร พี่ยังมีอนาคตที่ดีมีครอบครัวที่รอความสำเร็จจากพี่"

ร่างบางพูดพร้อมเช็ดน้ำใสๆที่ไหลอาบแก้ม

"พี่ไปจากเวเถอะ เราจบกันตรงนี้นะ"

"จบ มันจบง่ายขนาดนั้นเลยหรอเวพี่ตามหาเวมา3ปี วันนี้พี่ได้มายืนตรงนี้ตรงที่เวยืนพี่จะไม่ยอมปล่อยเวไปอีกแล้ว"

"(🙁)"

"เวจะมีใครไม่ได้นอกจากพี่เข้าใจไหม ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธ์ได้เว!"

ร่างสูงเสียงแข็งกล่าวบอกคนตัวเล็กตรงหน้าให้รู้ว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ร่างบางไปเป็นของใคร ร่างบางที่รู้สึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาเป็นแน่ก็รีบจะตัดบท

"พี่กลับไปได้แล้ว และไม่ต้องมาเจอกันอีก"

"เวยังไม่ทำตามที่พี่ขอเลยทำไหมพี่ต้องทำตามที่เวสั่ง"

กันทำหน้านิ่งเสียงแข็งใส่เวก่อนจะหันไปตะโกนบอกแม่เวว่าจะกลับแล้ว

"คุณน้าครับผมขอตัวก่อนนะครับ เดียวผมมาหาใหม่"

กันพูดพร้อมหันมาหาเวก่อนจะเดินออกไปจากบ้านเว เวถอนหายใจโล่งเมื่อกันออกไปในใจพาลคิดว่ากันต้องกลับมาวุ้นวายกับตัวเองแต่ก็กลัวว่าพี่สาวกันจะรู้และจะทำให้กันเดือดร้อนด้วย

เวหยุดคิดเรื่องนั้นและเดินไปหาแม่ที่ห้องครัว

...***********...

...****************...

ฝากนิยายด้วยน่าาางับ💜💜💜💜