ฉันระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้ออกมา  ฉันเดินเข้าไปในป่าด้วยความเจ็บปวด. นัยน์ตาของฉันเต็มไปด้วยความชอกช้ำ  ร่างกายฉันเต็มไปด้วยรอยแผล พกช้ำและรอยแผลที่เต็มไปด้วยเลือดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลทะลักออกมาจากดวงตาของฉัน.

ฉันเดินโซซักโซเซเข้าไปในป่าฉันพูดด้วยความเจ็บปวดออกไปว่า "อย่าร้องไปเลยชาร์ล็อตที่ผ่านมาเจ้าก็ทำได้" ฉันนั่งลงด้วยความเหนื่อยล้า  ฉันเงยหน้ามองดวงดาวเหมือนมันกำลังมองดูเธอด้วยความสมเพช พระจันทร์ที่ยังส่องสว่างในยามราตรีพระจันทร์ที่อยู่อย่างเดียวดายแต่กับยังส่องสว่างด้วยความสวยงาม เสมอ  ดวงตาเริ่มปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า

สาเหตุที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับชาร์ล็อตเหตุเกิดจากเธอต้องเข้าไปซื้อของในเมืองที่หากจากบ้าน40กิโล. ที่ผ่านมาเธอก็เดินเข้าหรือไม่ก็ของติดรถม้าของชาวบ้านที่จะเอาของเข้าไปขายในเมือง แต่ครั้งนี้เธอเห็นไม้กวาดใหม่ของคินพี่ชายของเธอ เธอจึงอยากที่จะรอขี่ไม้กวาดเข้าเมืองเหมือนคนอื่น ๆ. พอถึงเวลาที่ชาร์ล็อตกลับบ้าน

เธอเห็นชายร่ายใหญ่ยืนอยู่หน้าบ้าน ผมสีดำดวงตาสีเหลือแต่ดวงตาก็เปลี่ยนไปดวงตาดำสนิทมองเธอด้วยความโกรธเหมือนกับจะฆ่าเธอ คือ คินพี่ชายของเธอ. ดวงตาของเธอเริ่มดำสนิทแฝงไปด้วยความกลัว. เธอลงจากไม้กวาดพี่ชายของเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา"ใครอนุญาตให้แกขี่ไม้กวาดของฉัน" เธอเริ่มหน้าซี เธอพูดด้วยความอึกอัก"ไม่มีคะ.....หนูแค่จะไปซื้อของในเมืองแต่มันไกลหนูจึงใช้ไม้กวาดของพี่คะ..ะ.. หนูขอโทษจริงๆคะ" คินเริ่มจับผมของเธอและลากเธอเข้าบ้านและโยนลงหน้าคีเนียนา

แม่ของคิน "แม่ครับใยนี้มันเอาไม้กวาดผมไปขี่โดยไม่ขอ ช่วยดัดสันดานมันด้วยนะครับไม่งั้นผมได้ฆ่ามันแน่" คินเดินถือไม้กวาดของเขาและเดินเข้าห้องและปิดประตูเสียงดัง เธอเงยหน้ามองคีเนียนาด้วยความ อ้อนวอน "ได้โปรดอยากทำอะไรหนูเลย"ผมสีน้ำตาล ดวงตาสีเหลือคู่นั้นน่ากลัวกว่าคมมีด เธอเริ่มลุกขึ้นเดินไปจับไม้และเริ่มตีเธอ เธอร้องด้วยความเจ็บปวดแต่คีเนียนากับไม่มีท่าที่จะหยุดเลยแม้แต่น้อย.     

  ฉันค่อยๆเลือมตาขึ้นมาแสงแดดส่องมาที่ตัวด้วยความอบอุ่นมีดอกไม้เกิดรอบตัวฉัน เสียงนกน้อยที่กำลังรอพ่อและแม่ของมันมาให้อาหาร ผีเสื้อ2-3 ตัวบินลอยรอบตัวฉัน   ฉันค่อยๆลุกขึ้นมาฉันมองเห็น สัตว์หลากหลายชนิดนั่งมองดูฉันด้วยความสงสัยแต่ก็ยังมีความอ่อนโยนในตัวของพวกสัตว์ ฉันคงยังสงสัยฉันกับมาดูตัวเองร่างกายฉันไม่มีรอยแผลแม่แต่อันเดียวขาที่ช้ำกับมาเหมือนเดิม  สักพักหนึ่งพวกสัตว์น้อยใหญ่ก็วิ่งหนีฉันไป.  แต่ฉันกับยังสงบใจอยู่ไม่ได้ ตื่นตระหนกแต่ฉันกับรู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัย ฉันลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆต้นไม้สีเขียวสดดอกไม้หลายสี ลมพัดไปที่หน้าฉันเบาๆผมสีแดงยาวของฉันพัดปลิว ดวงตาสีม่วงของฉันวิบวับเป็นประกายเต็มไปด้วยความสงสัยสีหน้าฉันกับมาสดใสดูมีชีวิตชีวา ฉันกวาดสายตาไปรอบๆฉันเห็นกับ กวางสีขาวอ่อนเหมือนมีแสงสว่างสีทองออกมาจากตัว กวางได้จ้องมองมาฉันดวงตาสีเหลืองทองเหมือนมีเพชร อยู่ในตาของกวางทำให้ฉันหลงไหล ฉันเริ่มลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปหามันกวางเห็นจึงเดินเข้าไปในเรื่อยๆ ฉันเห็นจึงรีบเดินตามไปด้วยความหลงไหล กวางเริ่มเดินเร็วขึ้นและเริ่มวิ่ง ฉันจึงเริ่มวิ่งเร็วขึ้นเพื่อให้วิ่งตามทันแต่ไม่ว่าฉันจะพยายามวิ่งเร็วเท่าไหร่แต่กลับดูเหมือนว่าไม่ทางวิ่งตามทันได้เลย แต่ฉันก็ยังพยายามวิ่งต่อไปกิ่งไม้แหลมขวัญเข้าที่ขาฉันจนเป็นแผล  แต่ฉันก็ยังไม่รู้สึกตัว จนตัวฉันเริ่มลอยขึ้นสูง

ขาที่ยังขยับอยู่ จนกวางวิ่งหายไป เธอเริ่มรู้สึกตัวในตอนที่ตัวลอยสูงขึ้นเหนือต้นไม้

ฉันตกใจมากแต่ขาก็ยังขยับเหมือเดิม อยู่ดีๆฉันก็ตกลงมาแบบดื้อๆ ฉันตกลงมาจนเข่าถลอกเป็นแผล

ในโลกแม่มดพ่อมดแห่งนี้ จะแบ่งแม่มดพ่อมดออกเป็น  4 ระดับแบ่งตามพลังของตัวและบุคคล

แม่มดพ่อมดที่มีพลัง. สีเหลือง ถึงเป็นระดับ4 เป็นระดับที่มีพลังน้อยที่สุด มักจะจะถูกกลั่นแกล้งเรียกได้ว่าคน ระดับ 4. ไม่มีวันได้ลืมหูลืมตาเลย. ระดับ 3  สีเขียว ก็ไม่ต่างจากสีเหลืองมากหนัก ระดับ 2 ถึงว่าเป็นคนมีระดับมากฐานะดีและมีพลังสูงหรือบ้างคนก็ไม่ได้ฐานะดี ระดับ 1  เป็นระดับที่สูงสุด ฐานะดีจนสามารถซื้อเมือง  เมืองหนึ่งได้เลย เป็นระดับที่ไม่ควรยุ่งด้วย ถึงคุณจะมีความสามารถมากกว่าก็ตามเพราะยังไงก็แพ้คนที่มีระดับมากกว่าอยู่ดี แต่ส่วนจะไม่ลงมือเอง เพราะเขาคงมีเงินมากพอที่จะจ้างคนอื่น เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องแปดเปื้อน.และการวัด ระดับจะเกิดขึ้นเมื่อคุณอายุได้ 6 ขวบ

เธอเริ่มลุกขึ้นเดินเพื่อกลับบ้านในขนาดที่เธอนั้นกำลังเจ็บขา แต่อยู่ๆๆก็มีสุนัขจิ้งจกน้อยเดินมากับแม่ของมัน จิ้งจกเริ่มเดินมาหาจิ้งจกแม่เริ่ม เลียที่แผลเธออย่างอ่อนโยน เข่าเธอจากที่เป็นแผลก็เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม  เธอขอบคุณจิ้งจก เธอหยิบขนมปังในกระเป๋าของเธอ ออกมาให้จิ้งจอกน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ ขนมปังที่พี่ชาย2คนของเธอ กินเหลือ อีก 2 เดือน จะคบวันคบรอบวันเกิดอายุ 6 ขวบของเธอ พี่ๆของเธอก็ต่างอยู่ในกลุ่ม 2 กันทั้งนั้นพ่อและแม่เลี้ยงของเธอก็ด้วยพ่อฉันทำงานใน กระทรวงเวทมนต์มา4ปีแน่นอนบ้านของชาร์ล็อตมีฐานนะแต่คน ภายนอกไม่เคยรู้การมีตัวตนของชาร์ล็อตเลย

พ่อของฉันคงอายที่จะบอกทุกคนว่าฉันเป็นลูกที่เกิดมาจากความมั่วของพ่อหรอก และแน่นอนฉันไม่ได้ใช้นามสกุลของพ่อฉันแน่นอนฉันจึงได้นานสกุลแม่มาคือ  ลูคัส วิลเลียม  และชื่อเต็มๆของฉันคือ ชาร์ล็อต. ลูคัส. วิลเลียม

หากแอดมีข้อผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะคะ (สามารถบอกแอดได้นะคะหากแอดเขียนผิดหรือบ้างคำอ่านแล้วแปลกๆก็สามารถบอกแอดได้นะคะ)

เช้าอันสดใสอยู่ในช่วงดอกเดซี่กำลังผลิบาน เวลาผ่านไป 2 เดือนเร็วเหมือนโกหก ถึงเวลาที่ฉันจะได้ไปวัดพลังแต่ฉันเลือกที่จะทำความสะอาดบ้านซักผ้าเหมือนเดิม

ถึงฉันจะไปวัดพลังก็ไม่มีความหมายเพราะฉันยังไงก็ไม่ได้เรียนหนังสืออยู่ดีเพราะคีเนียนาบอกว่ามันไม่จำเป็นสำหรับฉันเพราะว่าชีวิตของฉันต้องทำงานบ้านอยู่ที่บ้านเท่านั้นฉันละสงสัยจริงๆว่าถ้าวันหนึ่งฉันไม่อยู่ บ้านจะอยู่ในสภาพไหน

 วันนี้อากาศสดใสฉันจึงคิดว่าจะไปเก็บเห็ดในป่าฉันถือตะกร้าใส่และใส่เสื้อคุมในเสื้อคุมนั้นฉันใส่กางเกงขาสั้นเพื่อจะได้สะดวกในการเคลื่อนที่และใส่เสื้อสายเดียว. จริงๆเวลาเข้าป่าไม่ควรใส่ชุดแบบนี้เลยเพราะมียุ่งและแมลง แต่เพราะฉันใช้สมุนไพรกันยุ่งและแมลงที่หาได้ตามป่ามาทาที่ตัว. เสื้อผ้าฉันมีไม่กี่ตัวเองส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าของแม่ฉัน.

ฉันจะเอาชุดของแม่มาตัดเย็บให้เข้ารูป เวลาเข้าป่าฉันจะไม่ใส่รองเท้าเพราะไม่มี ฉันเริ่มเดินเข้าป่าและกระโดดขึ้นต้นไม้ และเริ่มกระโดดข้ามต้นไม้ไปมาเหมือนลิงต่างกันที่ฉันนั้นไม่ใช้มือแต่ใช้เท้าเพื่อเคลื่อนที่ไปมาฉันเริ่มเข้าไปในป่าลึกกว่าเดิมและลึกกว่าเดิมฉันเริ่มได้ยินเสียงแปลๆ

เป็นเสียงปีศาจร้องด้วยความโกรธ ก่อนที่ฉันจะเข้าป่าฉันได้เดินไปดูที่กลางเมืองมันจะรวมข้อมูลข่าวสารต่างๆเอาไวรวมถึงการปรากฏตัวของปีศาจฉันตรวจสอบและแน่ใจและว่าจะไม่มีปีศาจอยู่ในป่าแห่งนี้ในตอนที่ฉันนั้นกำลังจะรีบกับบ้านเพื่อควาปลอดภัยของฉัน อยู่ดีก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งร้องของความช่วยเหลือฉันจึงรีบไปที่เกิดเหตุทันทีฉันเห็นผู้ชายร่ายใหญ่รายคนนอนสลบอยู่รอบข้างเด็กผู้ชายที่ดูทรงจะอายุเยอะกว่าฉัน ปีศาจตัวนั้นคือเจ้าชายแห่งป่าเป็นปีศาจที่จะอยู่ในต้นไม้ขนาดใหญ่โต

และจะมีรูปทรงแปลๆที่คนเข้าป่าจะรู้ดีถ้าอยู่ในชวนฤดูผสมพันธุ์ของเจ้าชายแห่งป่า. มันจะเริ่มเคลื่อนที่ไปตามป่าเพื่อหาเจ้าหญิงแห่งป่าและผสมพันธุ์แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของมันแล้วพวกมันมาจากไหนกัน ดูทรงมันคงจะหมายตาเด็กคนนั้นสินะ อีกอย่างคือปกติการที่จะเจอมันถึงว่ามีโอกาสน้อยมากเพราะปกติมันจะปรากฏตัวในป่าส่วนที่ลึกมากๆแต่ตรงที่เราอยู่ตรงนี้มันไม่ได้ลึงมากพอที่จะเจอมัน. เด็กคนนั้นมีแผลที่หลังใหญ่มากๆฉันเห็นก็เจ็บแทนเห็นแล้วก็สงสาร เด็กคนนั้นเอาแต่เรียกหาแม่ของเขาอยู่ ตลอดคนที่คิดจะเข้าไปช่วยดูทรงน่าจะถูกหมายหัวไปด้วย แต่ตัวฉันก็มาปรากฏอยู่ต่อหน้าเจ้าชายแห่งป่าได้ไงก็ไม่รู้ มันเริ่มคำรามออกแต่ฉันกลับไม่รู้กลัวแม้แต่น้อยเพราะเหตุการณ์แบบเกิดขึ้นกับฉันบ่อยมาก บ้างที่ก็รู้สึกสู้ไม่ไหวจึงเลือกที่จะแอบแทนฉันต้องทนเห็นฉากน่ากลัวกว่านี้เป็นพันเท่าเพื่อที่จะรอดชีวิต

มันเริ่มใช้แขนของมันตีมาที่ฉัน ฉันลบได้และยิบมีดในกระเป๋าที่ขาของฉันออกมาเพื่อฟันไปที่มันมีดฉันเล็กจนแทงไม่เข้าเลย จุดอ่อนของมันจะอยู่จุดที่สูงที่สุดของมัน มันมักจะจมตีในขนาดที่เรากำลังคิดที่จะปีนมัน. มันจึงเป็นการยากที่จะปีนขึ้นไป เพื่อฆ่ามันเพราะมันมีขนาดตัวใหญ่ฉันเริ่มพยายามปีนขึ้นไปที่หัวมันฉันตีลังกา หลบแขนอันใหญ่ของมันฉันจับกิ่งไม้เล็กๆของมันเพื่อปีนขึ้น ฉันใช้เวลาในการสู้กับมันเป็น ช.ม เพื่อที่จะฆ่ามันให้ได้และสุดท้ายฉันใช้พลังครั้งสุดท้ายเพื่อกระโดดขึ้นไปหักกิ่งไม้เล็กๆบนหัวมันจนสำเร็จและดูเหมือนจะโดดมันฟันที่หน้าอกจนเป็นแผลมันเลือดออกมา . ฉันเดินไปที่เด็กคนนั้นเเละถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เด็กผู้ชายผมดำสนิทมองมาที่ฉันด้วยดวงตาสีแดงและร้องไห้ ฉันไม่รู้จะทำยังจึงได้แต่ถามชื่อของเด็กคนนั้นไว้ เด็กคนนั้นพูดขึ้น"ชื่อนิโคน. เบญจามิลเลียม"เขาพูดด้วยความสะอึกสะอื้น น้ำมูกของเขาเริ่มไหลออกมา ฉันได้แต่ยิ้มมุมปาก "โอเคไม่เป็นไรแล้วนะใจเย็นๆ"ฉันเดินไปปลุกพวกคนตัวใหญ่ๆที่มากับเขา หลักจากฉันปลุกเสร็จก็ได้จากไปแบบไม่ได้ลา.

ฉันกระโดดข้ามต้นไม้ไปมาจนไปถึงที่เห็ดขึ้นข้างๆที่เห็ดขึ้นมีสระน้ำเล็กๆฉันจึงไปล้างแผลและเอาสมุนไพรที่เก็บไว้กับตัวเอามาใส่แผลเพื่อ ลดอาการเจ็บ ฉันทำแผลจนเสร็จและฉันก็ได้เก็บเห็ดกับบ้านและนำไปทำอาหารเย็นนี้. บ้างที่ฉันก็คิดนะถ้าฉันไปโรงเรียนมันจะวิเศษแค่ไหนฉันเองก็อยากมีเพื่อนๆเหมือนคนอื่นๆ ฉันอาจจะได้เล่นกับเพื่อนผู้หญิงแบบเด็กทั่วไปเล่ย ตุ๊กตา ทำอาหารเล่น มันคงจะมีความสุขมาก

ชีวิตฉันบ้างที่ก็วุ่นวายจนลืมอะไรไปบ้างอย่างฉันลืมตอนที่ฉันนั้นเจอกวางสีขาวตัวนั้นและลืมไปว่าตอนนั้นฉันบินได้ด้วย ฉันเริ่มสงสัยฉันเดินเข้าไปป่าอีกครั้ง ฉันปีนต้นไม้และยืนบนกิ่งไม้และค่อยๆกระโดดลงมาสรุปฉันก็ตกลงมาจากต้นไม้เหมือนเดิม. ฉันเริ่มทำ หลายๆรอบแต่ผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นเหมือนเดิมฉันตกลงมาจากต้นไม้จนมีแผลที่ขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนพระอาทิตย์จะตกดินแล้วฉันจึงรีบกลับบ้านวันต่อมาฉันก็ทำเหมือนปีนต้นไม้และกระโดดลงมาบ้างคนมองดู ดูเหมือนฉันเป็นคนบ้าตัวจริงและ แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น ฉันยังทำเเบบนี้เหมือนเดิมทำไปเรื่อยๆ จนขาฉันมีแต่แผลเต็มไปหมด. แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันเพราะจะมีสัตว์น้อยใหญ่มาดูแลแผลของฉันให้เสมอที่นี้ก็เข้าทางฉันเลย ฉันทำแบบนี้ไปหลายอาทิตย์เลยแต่ก็ไม่มีท่าทีจะบินได้เลย อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายมีอายุพูดขึ้น " เธอจะฝึกแบบนี้ไปถึงเมื่อไร" เขาเดินออกมาผู้ชายคนนั้นมีผมสีแดงตาสีมวงใส่เสื้อคุมตัวใหญ่ๆๆออกมาจากพุ่งไม้ ฉันเริ่มเดินถอยหลังช้าๆที่ละก้าว ฉันพูดขึ้น  "คุณเป็นใคร"  ชายคนนั้นหัวเราะและพูดขึ้น   "ชาร์ล็อตเจ้ามีพรสวรรค์นะแต่แค่เจ้าอยู่ผิดที่"  ฉันพูด  "หมายความว่าไงคุณต้องการอะไร" ชายคนนั้นพูดขึ้นด้วยความมั้นใจ  "เจ้าหนูน้อยเจ้ามาเป็นลูกศิษย์ฉันเถอะ"  ฉันงงและพูดขึ้นด้วยความงง    " หมายความว่าไงฉันไม่เข้าใจ "เขาพูดขึ้น"เชื่อฉันเถอะเธอยังไม่เก่งพอและยังไม่พร้อมจะออกไปเจอโลกข้างนอก" ฉันถามเขา "แล้วคุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง" เขาพูด "เชื่อฉันเถอะมันอาจฟังดูแปลสำคนเพิ่งเคยเจอกันแต่การที่ฉันไม่บอกเธอมันเป็นผลดีกับตัวเธอมากกว่า"

ชายคนนั้นพูดขึ้น

" ถ้าเธอไม่เชื่อฉันก็มาสู้กับฉันใครถูกแตะตัวก่อนคนนั้นแพ้   "

"..."

" ฉันจะเชื่อใจคุณได้ยังไง " ฉันพูดด้วยความ ประมาท

" ไม่ต้องห่วง.  ..เธอคงยังใช้เวทมนต์ไม่ได้สินะ"

การที่แม่มดพ่อมด ในโลกนี้จะใช้เวทมนต์ได้ก็ต่อเมื่อจะไปวัดพลังที่โบสถ์คุณจะได้รับการ อวยพรจากพระเจ้าและเวทมนต์

"....."

"ถ้าฉันใช้เวทมนต์แม้แต่น้อยฉันจะยอมแพ้และกับไปแต่ถ้าฉันชนะ ชาร์ล็อต. ลูคัส. วิลเลียมเธอต้องมาเป็นลูกศิษย์ฉัน"

"ได้" ฉันตอบเสียงดัง

" และจะเริ่มเมื่อ มีดเล่มนี้ตกลงพื้น"

ชายคนนั้นโยนมีดขึ้นและเมื่อมันตกลงมาฉันพุ่งเขาหาชายคนนั้นและเขาก็ หลบได้

" อ่า..ฉันลืมแนะนำตัวไปเลย"

ชายคนนั้นพูดไปด้วยและหลบฉันได้แบบง่ายๆ

" ฉันชื่อ  อามิน. และฉันอายุเยอะกว่าเธอเพราะงั้น. "

อามินหลบฉันและไปโผล่อยู่ข้างหลังฉันในตอนไหนไม่รู้ ฉันหันหลังและใช้มือรับการโจมตี หน้าของอามินเปลี่ยนไปทั้งทีเมื่อเห็นฉันหันหลังกับมารับทัน  แต่มือของเขากำลังจะแตะโดนแขนฉัน มันเร็วเกินไปๆ อามินหยุดมือของเขาก่อนที่จะแตะโดนตัวฉัน ฉันงง

"เธอแพ้แล้วและชาร์ล็อต"

ฉันมองไปที่เอว ฉันเห็นบาดแผลที่เอวเล็ก

"....."   ฉันยืนนิ่งฉันถอนหายใจเบาๆอย่างช่วยไม่ได้ " ฉันไม่ยอมเป็นลูกศิษย์คุณหรอก " ฉันเดินหันหลังไป อามินพูดขึ้นเสียงดัง "ชาร์ล็อต !!"

ฉันตกใจมากเหมือนเสียงเสือที่กำลังโกรธ

"ชาร์ล็อต เธอดูเหมือนแม่เธอมากเลยนะ ที่ไม่ยอมรับความจริง " 

ฉันยิบมีดเล็กในกระเป๋าขาและโยนใส่อามินมันเฉี่ยวไปที่หน้าของอามินจนเป็นแผลที่หน้าฉันพูดขึ้น

" คุณเป็นใครกันแน่ทำไมรู้จักเเม่ฉันรวมถึงตัวฉันด้วย  " จริงๆอามินสามารถหลบมีดเล็กๆของฉันได้ง่ายๆแต่เขากับไม่หลบ

" ถ้าเธออยากรู้ก็มาเป็น..."

ฉันพูดเสียงดัง " ได้ "  อามินยิ้มมุมปากเขาหน้าเหมือนใครกันนะเหมือนเคยเห็นที่ไหน  " งั้นตามฉันมา" ฉันเดินตามเขาเข้าไปในป่าโดย เว้นระยะห่างจากอามิน 2 เมตร เพื่อความปลอดภัย อามินเดินเข้าไปในป่าลึกๆ ฉันเห็นกระท่อมในป่าเล็กๆฉันเพิ่งรู้นะแน้ว่ามีกระท่อมเล็กๆบนเขาด้วยเพราะเขาลูกนี้สูงมากจริงๆ ฉันจึงยังไม่ได้ขึ้นมาสำรวจ กระท่อมหลังนั้นดูสวยงามมาก มีดอกไม้สีสันเต็มไปหมดเมื่อฉันเดินเข้าไปในอาณาเขตกระท่อมของเขาแสงแดดส่องลงมากระทบที่หน้าฉันเบาๆมันอบอุ่นมา ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆมันช่างวิเศษมากมันรู้สึกสดชื่นกว่าที่ฉันคิด ฉันมองลงไปมันสูงมากจนเห็นบ้านฉันและเมือง บ้านฉันอยู่ห่างจากเมืองมากจริงๆ หน้ากระท่อมของเขามีเก้าอี้นั่งเล็กๆอามินเดินไปนั่งและจิบกาแฟ และยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านดูจากน้ำเสียงอามินเหมือนคนอายุ30ขึ้นแต่หน้าของเขากับยังเด็กอยู่มีเสน่ห์กว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ยชายหนุ่มผมเเดงตาสีม่วงนั่งจิบกาแฟอยู่หน้าบ้านลมพัดไปที่หน้าของชายหนุ่มผมแดงปลิวพัดไปตามลบมองดีๆอามินหล่อกว่าที่ฉันคิดนะเนี่ยอามินหล่อขนาดนี้ไม่มีภรรยาเลยหรอก ฉันรอถามเขาดู

" คุณไม่มีภรรยาหรอก "

อามินตอบ " มีสิ ภรรยาและลูกของสาวของฉันอยู่ใกล้จากที่นี้มากจนฉันไม่สามารถพาพวกเธอมาได้ด้วย"

" แล้วคุณไม่คิดถึงพวกเขาหรอก "

อามินพูดขึ้น " ฉันพาเธอมาเพื่อมาเล่าเรื่องส่วนตัวของฉันให้เธอฟังหรอกและมัมไม่ได้อยู่ในเป้าหมายของฉันหรอกนะ "

ก่อนที่ฉันจะเดินไปถึงตัวอามินเขาก็บอกให้ฉัน

" หยุดอยู่นั้นและ ตอนนี้ถึงเธอจะมีพื้นฐานมาบ้างแล้วก็เถอะ เธอเห็นถังน้ำที่อยู่นั้นไหม "

ฉันมองไปที่ถังน้ำ อามินพูด

" ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วเธอต้องลงไปตักน้ำที่ตีนเขาและนำขึ้นมาใส่ถังน้ำของฉันสะ " 

ฉันงง ".... "

แค่ฉันเดินขึ้นมากับเขาก็เหนื่อยจะบ้าอยู่แล้วนะ " กี่ถั..."   ก่อนที่ฉันจะพูดจบเขาก็พูดขึ้น

" จนกว่าพระอาทิตย์จะตก " 

ฉันตกใจ " ห๊ะบ้าหรือเปล่าจะให้เด็กอายุ 6 ขวบ ทำเรื่องแบบนั้นนี้นะ " 

อามินพูดขึ้น   " นั้นไม่ใช่ปัญหาของฉัน  ถ้าเธอสามารถแตะตัวฉันได้เมื่อไรถึงว่าการฝึกนี้จบลง  และเธอจะได้รู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของเธอเซเลน่า. ลูคัส. วิลเลียม"  

เขามองมาที่ฉันและมองขึ้นลง

" เธอไม่มีชุดอื่นแล้วหรอก "

ฉันพูด " นี้เป็นชุดที่ดีที่สุดของฉันในการเข้าป่าแล้วนะ "

อามิน ว่างหนังสือพิมพ์ลงและเดินเข้าไปในบ้าน

" ตามฉันมา "  เขาเดินไปที่ห้องเก็บ  แต่ฉันกับมั่วแต่มองไปรอบๆบ้านของเขาบ้านหลังนี้มีแค่ผู้ชายคนนี้เท่านั้นหรอกที่ดูแล ข้าวของเก็บเป็นระเบียบมาก บ้านสะอาดจนทุกมุมทุกซอกแทบจะไม่มีฝุ่นสะอาดกว่าบ้านฉันอีก เพราะฉันคงไม่ว่างพอที่จะเก็บกวาดสิ่งที่พวกเขาทำไว้ได้สะอาดทั้งหมด  อามินเรียกฉัน " ชาร์ล็อต   มานี้"

ฉันตกใจแล้วเดินไปที่ห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยของสระพัด อามินหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาเป็นเสื้อกล้ามและกางเกงขายาวรัดรูป อามินพูด

" ฉันไม่ให้ชุดสวยๆไปแบกถังน้ำหรอกนะ " เขาพูดในขณะที่ฉันมองไปชุดนั้น มันสวยมากสำหรับคนอื่นอาจเป็นชุดทำธรรมดาแต่เป็นชุดใหม่ในรอบหลายปีของฉันเลย

" แค่นี้ก็สวยมากพอแล้วละ "  ฉันใส่ชุดนั้นแล้วออกมาสวยมากเลยละหรือคิดไปเองก่อนที่ฉันจะเดินไปให้อามิสดูเขาเห็นแล้วตกใจมา

"  เธอหน้าเหมือนแม่เธอมากกว่าที่ฉันคิดอีกนะ " เขารีบหันหลังให้ฉันเเละบอกให้ฉันไปทำหน้าที่ของฉันสะ ฉันถามเขาว่าเป็นอะไรแต่เขาก็ไม่พูดอะไรและเดินกลับเข้าห้องของเข้ากลับไป ฉันเดินออกมาจากบ้านด้วยความงง.   ฉันหยิบถังน้ำและเริ่มเดินลงเขาเพื่อไปตักน้ำที่ตีนเขา ฉันใช้เวลา 2 ชั่วโมง เพื่อลงไปถักน้ำฉันเดินเข้ามา

อามินนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจอยู่หน้าบ้าน ฉันเดินไปหาอามินและเขายิบถังน้ำเล็กๆมาให้ฉัน. ฉันกำลังจะเทน้ำลงถังน้ำแต่ถังน้ำที่ฉันแบกมา2อันกับไม่มีน้ำเหลือเลย ฉันนั่งลงด้วยความเหนื่อยเหงื่อฉันออกเป็นสายน้ำเลย อามินพูด " ลงไปตักใหม่สะ  " ฉันลุกขึ้นหยิบถังน้ำและลงไปตักน้ำต่อ