Midnight.
พบเจอ
sun
ทำไมแถวนี้ไม่มีร้านค้าเลยเนี่ย
sun
แถวนี้มีพิพิธภัณฑ์เปิดใหม่ด้วยหรอ
ภายในพิพิธภัณฑ์ที่เงียบกริบ
มีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงเดินของซัน
เรนตกใจเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากถาม
rain
แล้วเข้ามาในนี้ได้ยังไง
sun
เราเดินออกมาหาของกินยามดึก
sun
แล้วบังเอิญเจอที่นี่เข้า
sun
เราจะมองไม่เห็นได้ยังไง
ซันขำคำถามของเรนอยู่ซักพัก
sun
เรายังไม่รู้ชื่อเธอเลย
sun
ชื่อของเธอแปลว่าฝนใช่มั้ย
sun
เราชอบฤดูฝนมากเลยแหละ!
" เธอชั่งแปลกคน "
" คนส่วนใหญ่ไม่ชอบเพราะพื้นแฉะแท้ๆ "
sun
ชื่อเรามาจากพระอาทิตย์
sun
เวลาพระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาแดดก็จะออก
sun
แล้วเธอชอบฤดูไหนมากที่สุดหรอ
ซันนั่งเงียบและคิดอยู่ตลอดว่า
"ทำไมเด็กคนนี้ถึงดูร่าเริงขนาดนี้ล่ะ
ไม่เหนื่อยบ้างรึไงนะ"
ซันนั่งเงียบซักพักจึงเอ่ยปากพูดขึ้น
sun
ร้อนจะตาย เหงื่อออกด้วยนะ
rain
ทุกครั้งพอถึงฤดูร้อน เราก็จะไม่เหงา
rain
ความเหงาก็เลยมีมากเป็นพิเศษ
sun
ตอนนี้ที่เราคุยด้วยยังเหงาอยู่รึเปล่า
sun
ถ้าเธอเหงาเราจะมาคุยกับเธอบ่อยๆเลย!
ว่าทำไมเธอถึงดูคิดบวกทุกครั้งที่เอ่ยปาก
เธอไม่เคยเจอคนที่พูดเก่งขนาดนี้มาก่อน
sun
พึ่งรู้ตัวเลยว่ายืนอยู่
ซันลากเสียงยาวด้วยน้ำเสียงเสียดาย
rain
ตอนนี้เราก็อยู่บ้านเรา
sun
อ้าวนี่เราบุกบ้านคนอื่นหรอนี่
เรนยิ้มมุมปากและหัวเราะในคอเบาๆ
rain
เธอต้องรีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้
rain
มาก็ได้แต่ตอนนี้เธอต้องออกไป
เรารีบดันซันออกจากพิพิธภัณฑ์แปลกประหลาด
sun
พิพิธภัณฑ์เมื่อวานหายไปไหนแล้วเนี่ย
sun
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า
sun
เราจะต้องรอจนกว่าพิพิธภัณฑ์นั่นจะปรากฏขึันให้ได้
ผ่านไปซัก10นาทีซันก็ผลอยหลับไป
ซันรีบเดินเข้าไปยังพิพิธภัณฑ์ตรงหน้า
ซันมองหาเรนจนมองสิ่งแวดล้อมที่สวยงามรอบกาย
ซันเอ่ยได้ซักพักก็มีเสียงนิ่งๆของผู้หญิงดังขึ้น
rain
เข้ามาก็ทำเสียงดังเลย
rain
เราอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องนะ
ซันเอ่ยชื่อเรนด้วยน้ำเสียงดีใจ
" เหมือนเห็นหูกับหางงอกขึ้นมาเลย "
จิตปรุงแต่งของเรนเริ่มทำงาน
rain
แต่เธอไม่ได้มาทำให้หายเหงา
sun
วันนี้เรามาหาเธอตอน8โมงกว่าๆ
sun
แต่ทำไมเราถึงไม่เห็นพิพิธภัณฑ์นี้เลย
rain
จริงๆเธอไม่ควรจะเห็นทุกเวลาด้วยซ้ำ
และคิดว่า"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
" ปกติพิพิธภัณฑ์นี้เป็นสิ่งที่มองเห็นไม่ได้เหมือนเช่นวิญญาณงั้นหรอ "
เรนมองหน้าซันและพอเดาออกว่าเธอคิดอะไร
เรนหายใจเข้าลึกและตัังสติ
สับสน
sun
เธอล้อเล่นอะไรเนี่ย5555555
ซันขำอยู่ซักพักแต่สีหน้าของเรนไม่ได้ล้อเล่นเลย
เรนพยักหน้าด้วยสีหน้าลำบากใจ
sun
แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง
sun
แล้วทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่
sun
แล้วพิพิธภัณฑ์นี้มันคืออะไรกันแน่
rain
ตอนนั้นเรากำลังมีความรัก
rain
แต่ทุกคนไม่ยอมรับความรักของเรา
rain
เพราะไม่ได้ชอบเพศตรงข้าม...
rain
แล้วพบพิพิธภัณฑ์แห่งนี้
rain
ตอนนั้นเราก็สงสัยไม่ต่างจากเธอ
rain
ว่าที่นี่มีพิพิธภัณฑ์ด้วยหรอ
rain
พอเราเข้ามาเราไม่เจอใครเลย
rain
แต่แทนที่เราจะรู้สึกเหงารู้สึกโดดเดี่ยว เรากลับรู้สึกสงบ
rain
ตอนนั้นเราอยู่ในพิพิธภัณฑ์นี้จนเช้า
rain
เราออกไปข้างนอกก็พบว่า
rain
ทุกคนคิดว่าเราตายไปแล้ว
rain
และไม่เห็นพิพิธภัณฑ์นี้ด้วย
rain
ทุกๆเที่ยงคืนเราจะออกมานั่งเล่นข้างนอกบ้าง
rain
ทุกคนเดินผ่านเราไปถึงแม้เราจะตะโกนเรียก
เรนพูดจบได้ไม่นานฝนก็เทลงมา
sun
เราจะเกลียดเธอได้ยังไง
sun
เธอมีสิทธิ์ที่จะรักไม่ว่าจะรักใครก็ตาม
sun
อย่างน้อยเราก็อยากให้เธอยอมรับตัวเอง...
เรนคิดอยู่ซักพัก "ที่เธอบอกว่ายอมรับ"
"ความหมายของคำที่เอ่ยมาคืออะไร"
หัวใจเรนเริ่มเต้นตุบๆอีกครั้ง
"รอยยิ้มที่เธอส่งมามันมีความหมายอย่างไร"
ซันเอื้อมไปคว้ามือของเรนขึ้นมา
sun
เราจะแตะตัวและมองเห็นเธออย่างนี้ได้ยังไง
sun
ตั้งแต่เกิดมาเรายังไม่เคยเห็นผีเลยนะ
sun
ทำไมเราถึงยังไม่กลัวเธอเลยล่ะ
"ทำไมถึงพูดจาเหมือนชวนมารักกันแบบนั้น"
"อย่าทำให้หัวใจของฉันทำงานหนักได้มั้ย"
rain
เพราะเธอน่ากลัวกว่าล่ะสิ
sun
เธอรูัมั้ยเราอ่านนิยายมาเยอะมาก
sun
ในหนังสือมีเรื่องนึงที่ใช้ความรักทำลายคำสาปด้วยนะ
rain
เราไม่ได้โดนคำสาปซักหน่อย
sun
เธอออกไปนอกพิพิธภัณฑ์ได้ใช่มั้ย
sun
อยากให้เธอได้ดูโลกภายนอก
ซันได้พาเราวิ่งออกจากพิพิธภัณฑ์
มีเพียงทั้งคู่ที่อยู่ใต้ฝนนั้น
rain
เธอเปียกหมดเลยเห็นมั้ย?
sun
เรามีที่ที่อยากให้เธอไปกับเรา
เพราะตัวซันนั้นไม่เคยเอ่ยชื่อของเรนเลย
sun
ออกมานอกพิพิธภัณฑ์นานเกินเที่ยงคืน
sun
เดี๋ยวเราไปอยู่เป็นเพื่อน
sun
จนกว่าจะใกล้หมดเที่ยงคืนเลย
sun
งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาหาใหม่นะคะ
rain
แสดงว่าเธอหลับไม่สนิท
rain
เธออาจจะมีเรื่องที่กับวลใจ
rain
เราอยากให้เธอหลับสนิทไร้กังวลนะ
"จริงๆมันเป็นคำบอกรักต่างหาก"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
