...ตึงงงงง!!!...

เสียงร่างมอนสเตอร์คล้ายเทวทูตกระทบกับพื้นหินอ่อนสีขาวสว่างเสียงดังไปทั่วห้องบอสจนคนกลุ่มหนึ่งต้องลงไปคลุกคลีกับพื้นโดยไม่ได้นัดหมาย

"ในที่สุดดดด" นักเวทย์ชายเอ่ยออกมาอย่างดีใจก่อนจะเปลี่ยนท่าคลานเป็นนอนหงายไปกับพื้น

"มานาหมดหลอดพอดีเลยค่าา" ฮีลเลอร์

สาวแว่นทรุดตัวลงจนขาเป็นตัวMในมือถือ

ไม้คฑาสีขาวยันตัวไม่ให้ลงไปนอนกับพื้น

"เห้อ. .จบสักทีนะคับชุดเกราะนี้หนักอึ้งไปหมด" แทงค์พูดพลางถอดหมวกเหล็กมีลายประดับสวยงามแต่ยับเยินและนั่งข้างฮีลเลอร์สาวไท่ใกล้ไม่ไกล

"หัวหน้าไม่เหนื่อยหรือคะ" หญิงสาวหุ่นxเก็บกริซลงมิติเก็บของพลางถามหัวหน้าที่ยืนดูรูปอะไรบางอย่างในมือ และต้องขอบคุณสายตาของเธอที่ดีกว่าคนปกติมากจึงเห็นคนในรูป

คนในรูปนั้นมีร่างกายสมส่วนน่ารักผิวขาวอมชมดูแบบเกือบซีดผมสีขาวอมชมพูดวงตาไร้รูม่านตาสีเทาพระจันทร์และใบหน้าที่ยิ้มอย่างอบอุ่นในอ้อมกอดมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมีลักษณะคล้ายคนกอดทุกอย่างและรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าตนมีความสุขอย่างมาก

เธอจึงเงยหน้ามองหัวหน้าเธอที่มีผิวขาวอมชมพูแต่ทั้งร่างกายมีรอยแผลเล็กใหญ่เต็มไปหมดและสีผมขาวซีดใบหน้าไร้อารมณ์แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เศร้ามาก ๆ

"คุณแม่ของหัวหน้าสินะคะ" ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เธอมาอยู่ข้างหังหน้าพอเห็นสีหน้าของหัวหน้าเธอที่ดูหดหู่ขึ้นจึงตบไหล่หัวหน้าไป2-3ที

"ฮึก. ." เสียงสะอื้นของร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลหลิน ***อเล็กซ์***

ยกภาพนั้นขึ้นมาและสัมผัสที่ใบหน้าของคนในภาพอย่างแผ่วเบา

คนในทีมที่เห็นหัวหน้าคนร้องไห้เหมือนเด็กประถมก็อดไม่ได้ที่จะสงสารสุดหัวใจเพราะที่ผ่านมาหัวหน้าเค้าต้องผ่านอะไรมามากและเป็นหัวหน้าที่ทำหน้าที่แข้มแข็งสุขุม และ ใจเย็นอยู่ตลอดจนคนส่วนใหญ่คิดว่าหัวหน้าเป็นคนที่ไร้ความรู้สึกเหมือน

บอสมอนสเตอร์

ผ่านไปสักพักที่อเล็กซ์ปรับอารมณ์ตัวเองก่อนจะไปหน้าแท่นบูชาที่มีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องมองอเล็กซ์อย่างไม่วางตา

\[*พวกเจ้าคือคนที่จัดการพวกนั้นงั้นรึ*\]

"คับ. ."

\[*อืม*. . .\]

ดวงตาคู่นั้นหลับตาลงสักพักก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและถามคำถามใหม่

\[*แล้วพวกเจ้าต้องการอะไร ทรัพย์สิน*

เงินทอง หรือ อำนาจในการปกครองโลก]

"พวกผมขอการย้อนเวลา. ." อเล็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อยนัยน์ตาสั่นไหวตามอารมณ์

\[*พวกเจ้าต้องการพรข้อนี้จริง ๆ ใช่มั้ย*\]

"คับ/ค่ะ" ทุกคนในปาร์ตี้ตอบกันอย่างพร้อมเพรียงแต่ที่ตอบรับไม่ใช่เพราะโดนบังคับแต่อย่างใดแต่คนในปาร์ตี้มีมีเหตุผลเดียวเดียวกันคือการย้อนเวลาไปแก้ไขเรื่องราวในอดีต

"*งั้นก็ย่อมได้ เพราะลูกแม่ขอทั้งทั้งที*"

ร่างผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏออกมาตากหลังแท่นพิธีจนทำให้อเล็กซ์ถึงกับน้ำตาคลออีกรอบและพุ่งไปกอดร่างบางอย่างรวดเร็ว

"โอ๋ ๆ นะคับเราเก่งทากเลยนะที่ผ่านมาได้" ร่างบางกอดลูกตนด้วยความห่วงใยและลูบหัวอเล็กซ์ไปมาอย่างอ่อนโยน

"ที่ผ่านมาแม่คอยดูผมใช่มั้ย ผมทำได้แล้วนะ" อเล็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาก่อนจะทรุดลงไปนั่งบนพื้น

"แน่นอนอยู่แล้วลูกแม่น่ะเก่งที่สุดเลยคับ แม่ภูมิใจมากเลยล่ะ" เธอนั่งลงตามอเล็กซ์และเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นด้วยความเอ็นดู

"ผมขอโทษระคับที่ตอนนั้นทำนิสัยแบบนั้นกับแม่ผม ฮึก!" อเล็กซ์น้ำตาไหลนองจนเห็นภาพข้างหน้าไม่ชัดจึงรีบใช้แขนเสื้อเช็ดอย่างลวก ๆ

"ไม่เป็นไรแม่เข้าใจคับ" ร่างบางยังพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและใบหน้าที่ยิ้มอ่อนโยนอยู่ตลอดเวลา

คนในปาร์ตี้ผู้กล้าที่เหลือมองภาพตรงหน้าด้วยความปิติยินดีกับหัวหน้าพวกเค้าที่ในที่สุดก็ได้เจอคนสำคัญอีกครั้ง

"เด็กดีไม่ร้องนะคับแม่อยู่นี้ไง" ร่างบางกางแขนกอดอเล็กซ์ไว้ในอ้อมกอดและพูดปลอยคนที่ร้องไห้โหออกมาก่อนจะหันไปมองคนที่หลือ

"ขอบคุณที่อยู่ข้างเค้ามาตลอดนะคับ"

ร่างบางยิ้มให้คนกลุ่มนั้นก่อนร่างกายค่อยๆ

แตกหักออกทีละเล็กละน้อยกลายเป็นผีเสื้อ

"คับ ต่อไปนี้คุณน้านอนหลับให้สบายแล้วเตอกันอีกครั้งนะคับ" แทงค์ของทีมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มและมองหัวหน้าตนที่กล่าวอำรากับคนตรงหน้า

...ยังไม่ตรวจคำผิด ...