ตอนนี้ก็ยังฝันอยู่ทุกคืน ฝันถึงอ้อมกอดกว้างนั่น อกที่ปกป้องเราจากความหวาดกลัว

ณ สำนักงานการบัญชีแฮรี่

พนักงานในบริษัท// "ท่านประธานจะทำศูนย์เด็กเล็กในบริษัท"

"คุณแฮรี่ยังโสดอยู่แท้ๆ กลับคิดข้อเสนอแนะได้ยอดเยี่ยมสุดๆ เลยเนอะ เจน"

"นั่นสิ ตอนบอกให้แม็ค ที่เป็นผู้รับผิดชอบการก่อตั้ง ไปถามความคิดเห็นของผู้หญิงและผู้ชายที่ท้อง ยังตกใจจริงๆ นะ"

จูเลีย พนักงานคนหนึ่งหันหน้าไปทาง มากี้

"เออ...มากี้ เธอเป็นเลขาท่านประธานรู้มั้ยทำไมจู่ๆ ท่านถึงเสนอโครงการอย่างนั้นขึ้นมา?"

มากี้นิ่งคิดไปสักพัก

"เอ่อ..ฉันก็ไม่เข้าใจเลยจูเลีย แต่สรุปว่าจู่ๆ เมื่อวานก็มีคำสั่งออกมาแล้วว่าอยากรู้ความคิดเห็นและขอให้เช็คจำนวนพนังงานที่กำลังท้องอยู่ตอนนี้"

"นี้เป็นสถานการณ์ที่น่าสนใจจริงๆ นะ"

"พนักงานที่อยากทำงานพร้อมกับเลี้ยงลูกไปด้วยได้ก็ชอบใจกันใหญ่"

ขณะที่พวกพนักงานพูดถึงโครงการศูนย์เด็กเล็กในบริษัทอยู่นั้น โรแลนก็หันไปมองหน้า คริส ที่ซีดเซียวอยู่ด้านข้าง

"คริส เป็นอะไรรึเปล่า วันนั้นเหรอ"

วันนั้นที่โรแลนพูดถึง คือ วันที่ชายที่มีร่างกายพิเศษจะต้องเป็นซึ่งมีอาการคล้ายกับหญิงที่มีประจำเดือน จึงทำให้คนที่มีร่างกายพิเศษนี้สามารถท้องได้ แม้จะเป็นผู้ชายก็ตาม

"ขอโทษครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่เหม่อไปหน่อย"

"ไม่สบายรึเปล่า?"

"เมื่อวานไปหาหมอมาแล้วครับ ไม่เป็นอะไรมาก แค่เป็นหวัดนิดหน่อยเองครับ"

"ต้องขอตัวก่อนนะครับ ยังมีงานค้างอยู่" คริสรีบปลีกตัวออกมาจากกลุ่มอย่างรวดเร็ว พร้อมจะเดินขึ้นชั้นบนเพื่อกลับไปทำงานที่ห้อง

"เชิญค่ะ ขึ้นข้างบนมั้ยคะ ช่วยเร็วหน่อยค่ะ" พนักงานที่อยู่ในลิฟท์เห็นคริสจะขึ้นชั้นบน

คริสได้แต่ตอบกลับด้วยความเกรงใจ

"เอ่อ..ไม่ครับไม่เป็นไร"

เพื่อนร่วมงานถามต่อ" ทำไมล่ะ ยังขึ้นได้นะ?"

คริสปฏิเสธอย่างสุภาพ

"เอ่อ..ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ พอดีผมไม่ขึ้นลิฟท์"

"เหรอค่ะ" เพื่อนร่วมงานทำหน้าสงสัย

คริส คิดในใจ// "ขึ้นลิฟท์ตวอื่นได้ เฉพาะตัวนี้ที่ขึ้นไม่ได้"

"เพราะมันยังฝังใจ ลิฟท์หมายเลข 6 เมื่อ 2 เดือนก่อน ผมเคยถูกขังอยู่ในนั้นตั้งหลายชั่วโมง"

2 เดือนที่แล้ว

คริสที่กลับมาจากการติดต่อกับลูกค้า และเมื่อเขากำลังขึ้นลิฟท์ แต่อยู่ดีๆ ลิฟท์ก็หยุด อีกทั้งไฟยังมาดับอีก

"เอ๋..เกิดอะไรขึ้นน่ะ"

"ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับ มีคนติดอยู่ในลิฟท์"

คริสตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง หวังแค่ต้องการให้มีคนได้ยินแล้วมาช่วย เพราะตอนนี้สำหรับผมแล้วมันหน้ากลัวมาก ทั้งมืดมาก ผมสิ้นหวังมากๆ

อยู่ๆ ก็มีมือมาสัมผัสผมจากทางด้านหลัง ผมตกใจและกลัวมาก แต่มือนั้นกลับสัมผัสผมอย่างอ่อนโยน

"ไม่ต้องกลัวนะ ผมเคน คุณล่ะ?"

"คริส" ตอบเสียงสั่น

"เรามาคุยกันดีกว่า คุณชอบทานพิชช่ารึเปล่า"

"เอ๋..คะ..ครับ"

"ดีจังช่วยแนะนำหน่อยชิว่า ร้านอร่อยผมจะได้ไป"

คริสได้แต่อึ้งแต่ก็ตอบ จากนั้นเคนก็ชวนคุยอีกหลายเรื่องและกอดผมไว้ในอ้อมแขนที่ทั้งอุ่น และแข็งแรง

"กลิ่นโคโลญจน์ของคุณหอมจัง" สบหน้าเข้ากับอก

"ชอบเหรอ"

เสียงกระซิบข้างหูทำให้เราเคลิบเคลิ้ม

"อืม มันหอมมากๆ เลย"

เคนเมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ก็อดใจไม่ไหว ใช้มือจับปลายคางของคริสและประกบปากจูบทันที

"อืม..อืม" คริสไม่ขัดขืน และปล่อยตามอารมณ์

จากมือที่เคยกอด เปลี่ยนเป็นเริ่มอยู่ไม่นิ่ง เคนจูบ

คริสอย่างดูดดื่มรุนแรง แต่ก็อ่อนหวาน มือทั้งสองข้างของเคนทำงานได้อย่างคล่องแคล้ว โดยการปรนเปรอเม็ดบัวทั้งสองข้างจนหนำใจ จึงเลื่อนลงไปด้านล่าง

"อ.อืม เคน"

"ครับ ผมอยู่นี้" เคนใช้มือสัผัสกับแกนกายของคริสและเริ่มขยับจากช้า และค่อยๆ เพิ่มความเร็ว

"อะ.อ้า.อ้า.ผะผมไม่ไหวแล้ว อ้าาาา"

น้ำสีขาวพุ่งใส่รดเต็มมือเคน แต่เขาไม่หยุดเพียงเท่านี้ เคนใช้น้ำรักที่เปื้อนมือมาช่วยเป็นสารหล่อลื่นในช่องทางด้านหลัง

"อะอืม คุณจะทำอะไรน่ะ"

"มันจะช่วยให้ผมเข้าไปได้ง่ายยังไงล่ะ"

คริสยังไม่ทันได้ปฏิเสธ ก็มีบางสิ่งรุกล้ำเข้ามาในคร่าเดียวจน คริสถึงกับตกใจ

"โอ้ย ผมเจ็บ"

เคนไม่รอช้าประกบปากจูบคริสทันที พร้อมกับกระซิบข้างหู

"อย่าเกรง ผมจะช่วยไม่ให้เจ็บนะ" เคนไม่รอช้าจูบอย่างอ่อนโยน และค่อยร้อนแรงเพื่อกระตุ้นคริสอีกครั้ง เมื่อเคนสัมผัสได้ว่าคริสพร้อมแล้วจึงเริ่มขยับ

"อ้า อ้า"

"อ้า คุณสุดยอดมาก"

เคนเริ่มกระแทกอย่างรวดเร็ว จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกับอย่างรุนแรง

"อะ..อะ..อ้า. ผะ.ผมไม่ไหวแล้ว"

"งั้นเรามาเสร็จพร้อมกันนะ"

เคนกระแทกเร็วขึ้น จนในที่สุด

"อ้าาาา"

"อ้าาา"

คริสสลบทันที เคนเมื่อเห็นดังนั้น จึงค่อยๆ ถอนแกนกายและใช้ผ้าเช็ดหน้าของตน ทำความสะอาด พร้อมกับใส่เสื้อผ้าให้คริสแล้วกอดไว้ในออมแขนเหมือนเดิม

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ

ทีมช่วยเหลือก็เข้ามาช่วย

"ข้างในมีคนกี่คนครับ"

"2 คน ครับ" คริสที่ตื่นแล้วเป็นคนตอบ

"รบกวนพวกคุณช่วยออกห่างจากประตูด้วยครับ"

"ครับ/ครับ"

จากนั้นผมก็ถูกช่วยออกมา แต่เมื่อมองหาเคน ก็เห็นว่าเขาได้เดินจากไปแล้ว โดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากที่คริสได้นึกถึงเรื่องเมื่อ 2 เดือนก่อน ขึ้นมาอีก คริสเศร้าใจ เพราะคริสตกหลุมรักเขา เขาคนนั้นทั้งปลอบใจ และเข้าใจเราในช่วงเวลาที่อ่อนแอ่ แต่มันเป็นความรักที่แสนสั้น ในที่สุดเขาก็เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไป จนกระทั่งเมื่อวาน

"ว่าไงนะ ตั้งครรภ์?"

"ใช่ คริส"

"ที่ไม่ค่อยสบาย เพราะตั้งครรภ์ได้ประมาณ 2 เดือนแล้ว จะรีบทำบันทึกประวัติคนไข้ให้ใหม่นะ และอย่าลืมมาตรวจให้ตรงตามที่หมอนัดละ"

"แล้วชื่อของพ่อเด็กล่ะคะ"

"มะ..ไม่ครับ ไม่มี"

เมื่อนึกถึงคู่ของพ่อกับแม่ทำให้เราไม่อยากแต่งงาน หากลึกๆ ก็อยากมีลูก แต่ไม่ใช่แบบนี้ ลูกที่น่าสงสารแม้แต่ชื่อพ่อเรายังบอกไม่ได้เลย

ปัจจุบัน

คริส เดินคิดถึงเรื่องเมื่อวาน จนได้ยินเสียงที่ทำให้ตื่นจากภวัง

"คริส อยู่นี้เองผมตามหาคุณแทบแย่"

"เอดี้ มีอะไรเหรอครับ"

"พอดีเลยไปห้องประธานด้วยกันหน่อย"

"ห้องท่านประธานไปทำไมค่ะบอส" คริสถามด้วยความสงสัย

"เมื่อกี้ท่านโทรมา โอเคกับข้อเสนอของผมแล้ว"

"ยินดีด้วย คริส คุณได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว การทำงานที่ผ่านมาของคุณได้รับการยอมรับแล้วนะ"

คริสทั้งตกใจ และดีใจ จากนั้นทั้งสองก็พากันเข้าไปในห้องประธานบริษัท

"ยินดีกับคุณด้วยที่ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ"

"ขอบคุณครับท่านประธาน"

"อย่างที่ทราบกันดีคุณเป็นมือขวาของ เอดี้ และงานแรกในตำแหน่งนี้คือ รับผิดชอบโครงการ

บริษัทเคเตอร์"

"เคเตอร์ บริษัทที่พัฒนาที่ดินที่กำลังเติบโตมากตอนนี้ใช่มั้ยครับ ผมกลัวว่าผมจะทำไม่ได้"

"ไม่ต้องห่วงคุณทำได้" เอดี้ให้กำลังใจ

"ใช่ ผมก็ว่ายังงั้น เพราะคุณเป็นลูกน้องที่เอดี้ภูมิใจ"

"ขอบคุณครับ ท่านประธานผมจะทำให้ดีที่สุด" เลื่อนตำแหน่งอะไรจะดวงดียังงี้

คิดในใจ//โอ..ขอบคุณพระเจ้า ถ้ามีลูกก็ต้องใช้เงิน ตำแหน่งขึ้นเงินเดือนก็ต้องขึ้นไปด้วย อาจเหนื่อยขึ้นกว่าเดิม แต่เพื่อลูกต้องพยายามให้ถึงที่สุด//

ในขณะที่คริสได้คิดเรื่องลูกอยู่ก็ได้เอามือมาลูบที่ท้อง ท่านประธานเห็นดังนั้นจึงเอ่ยทัก

"เอ่อ คริส คุณสบายดีรึเปล่า"

"ครับ?"

"ก็ผมเห็นคุณกุมท้องอยู่เรื่อยๆ"

"ทำไมหรอครับ" สังเกตเห็นเลยเหรอ

"เปล่า ในตำราเลี้ยงเด็ก เอ่อ..คือจะทำศูนย์เด็กเล็กก็เลยลองอ่านดู เขาว่า..แม่จะเอามือลูบท้องบ่อยๆ เพราะคิดถึงลูก ถ้าเป็นความจริงแล้วที่คุณลูบท้อง เมื่อกี้"

คริสตกใจ

"อ่า..เอ่อ..ตาจองเขม็งจนน่ากลัวเลยครับ ท่านประธาน"

"ท่านประธานทำไมเหรอครับ"เอดี้ถามด้วยความสงสัย

"อ๊ะ..เปล่าเอดี้ ฮ่า..ฮ่า คงเพราะหมู่นี้คิดถึงแต่เรื่องเด็ก.." แฮรี่ตอบอย่างร้อนลน

"เด็ก" เอดี้คาดคันต่อ

"เอ่อ..แบบว่า โอ๊ย! โทษทีหมู่นี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้"

"ผมเป็นอะไรไปเนี้ย" แฮรี่พูดกับตัวเองซ้ำไปมา

"เอ่อ/เอ่อ"

เมื่อคริสและเอดี้เห็นว่าท่านประธานต้องใช้ความคิดจึงได้ขออนุญาตออกไปทำงานต่อ