ความรู้สึกที่ไม่เคยพบ อยากค้นหาคำตอบมากขนาดไหน หัวใจยิ่งเต้นรัวด้วยความกลัว ทุกก้าว และทุกครั้งที่หายใจ เหมือนถูกบีบอัดถึงข้างในด้วยมือคู่นั้น
เฮือก!
นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะ ซึ่งอยู่ใกล้เตียง ได้ส่งเสียงดังเมื่อครบเวลาที่ตั้งไว้ กานดา รีบปิดเสียงด้วยความรำคาญ เห็นว่าตีสี่ครึ่ง แต่ก็เช้าเหลือเกิน ตะวันไม่ทันขึ้นฟ้า หากเปิดม่านออกไปดูภายนอก ยังคงมืดอยู่ ไม่ถึงเวลาที่จะอรุณ
ฮืม
นึกถึงฝันอันเลือนลาง แต่ตอนนี้ต้องจัดการธุระส่วนตัวของตนเองให้เสร็จ หยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จทิ้งไว้ออกมา นิ้วชี้แตะหน้าจอสองสามครั้ง หน้าจอโทรศัพท์ก็เปิด ใส่รหัสผ่าน แล้วกดดูข้อความที่ตนยังไม่ได้อ่าน
หืม?
เป็นข้อความที่กานดาไม่รู้จัก ผ่านทางแอปพลิเคชันอย่างไลน์ เพียงแค่ลองกดอ่านด้วยความอยากรู้เท่านั้น
“ กานดา ฉันชื่อเมธา ยินดีที่ได้รู้จัก ”
ข้อความดังกล่าว ทำให้กานดาสนใจอยู่สักพัก เลื่อนข้อความลงช้าๆ เพื่อตั้งใจอ่าน
“ เธออยู่ม.6/4ใช่มั้ย ฉันเป็นเด็กใหม่นะ ”
“ ตอนนี้ฉันอยู่ร้านเครื่องซักผ้า ฉันรออยู่นะ พอดีว่าฉันหาห้องพักไม่ได้เลย ”
ข้อความสุดท้ายเป็นช่วงห้าทุ่มกว่าๆ กานดาครุ่นคิด เด็กใหม่งั้นหรือ แล้วทำไมต้องทักมาหาเธอ? กานดาจึงพิมพ์เพื่อตอบข้อความ
“ เธออยู่ที่ไหนเหรอ ตอนนี้น่ะ? ”
ทันใด ข้อความก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ โอ้ ในที่สุดเธอก็ตอบ ฉันอยู่ที่ร้านเครื่องซักผ้าอยู่เลย ”
กานดาตอบกลับข้อความ
“ เธอมาใช้บริการที่เครื่องซักผ้าเหรอ เธอพอมีเงินติดตัวด้วยมั้ย ”
เมธาตอบกลับ
“ ไม่มีเงินเท่าไหร่หรอก แค่นั่งหน้าร้านน่ะ ”
กานดารู้สึกสงสารขึ้นมาเล็กน้อย
“ ใช่ร้านที่อยู่ตรงข้ามกับร้านก๋วยเตี๋ยวเก่ารึเปล่า ”
“ อือ ใช่ ”
“ โอเค เดี๋ยวไปรับนะ ”
เมื่อตอบกลับข้อความนั้น กานดาวางโทรศัพท์ลง กานดารีบอาบน้ำแต่งตัว ทานซีเรียลเป็นมื้อเช้า เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เธอออกจากบ้านพัก ล็อคประตูเก็บกุญแจอย่างปลอดภัย
ใช้เวลาประมาณ สิบสามนาที
จนถึงร้านเครื่องซักผ้า ที่ตรงข้ามกับร้านก๋วยเตี๋ยว
เห็นเมธานั่งหัวซบเข่า เธอใส่ชุดกระโปรงมีกีบสีดำเงา เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว มีกระดุมหกเม็ด ผูกโบว์สีขาวสะอาด ผมของเธอค่อนข้างยุ่งเหยิง มัดรวบเอาไว้ ติดกิ๊บด้านหน้าเป็นลายการ์ตูนเชอร์รี่ ทรงหน้าม้าแบบญี่ปุ่น
" มาแล้วเหรอ กานดาใช่มั้ย "
" ใช่... "
เมธาเงยหน้ามอง ขอบตาเธอคล้ำ นี่ไม่ได้นอนเลยใช่มั้ยเนี่ย ในใจของกานดารู้สึกหวั่น เป็นห่วงอยู่เพียงนิด
" เธอไม่มีบ้านให้อยู่เหรอ "
" ใช่ ไม่มี ครอบครัวก็ไม่มี "
" เธอมาจากสถานกำพร้าเหรอ "
" อือ ใช่แล้ว "
" เหนื่อยมากเลยล่ะสิ ข้าวได้กินบ้างมั้ยเนี่ย "
เมธาส่ายหน้าเพื่อแทนการตอบว่า ไม่ได้กิน
กานดาจึงถามเมธา
" เธอแอดไลน์เราได้ยังไง "
เมธามองต่ำ แล้วจ้องกานดา
" ก็เข้ากลุ่มโรงเรียนน่ะ พยายามหาเพื่อนคุยเผื่อช่วยเหลือกันได้ แต่พอแอดไปหาใคร ต่อใคร ก็ไม่มีใครทักมาเลย "
" ตามจริง... เธอไม่จำเป็นต้องหาห้องพักหรอกนะ ฉันคิดว่าเธอควรอยู่แบบ พวกบ้านพัก ที่อยู่อาศัย น่าจะดีกว่านี้น่ะ "
เมธาทำหน้าเศร้า ปากของเธอบีบกัน คล้ายปากขีด กานดายกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
" เอางี้มั้ย มาอยู่กับฉันก็ได้นะ "
เมธามีสีหน้าที่ตื่นเต้น
" จริงเหรอ! "
เมธาจับมือกานดาไว้แน่น
" วันนี้ยังวันเสาร์อยู่นะ หาอะไรกินก่อนดีมั้ย "
" อะ อือ "
เมธาปล่อยมือ กานดาเดินตามเส้นทาง หาม้านั่ง
ทั้งสองพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางสวนสาธารณะ อันเย็นหยิบและเงียบสงบ
.
.
.
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
