"อ..อืม..อื้ม"สึนะในร่างเด็กวัยแปดขวบลุกขึ้นมาหันมองรอบๆที่เป็นพื้นที่โล่งราบเรียบด้านหลังของเขาก็เป็นป่ารกทึบ

"เอ๋..ที่นี้ที่ไหนกันนะ"สึนะน้อยได้พูดขึ้นมาด้วยความไม่รู้เขาจำได้ว่ากำลังอยู่ในงานเลี้ยงฉลองการร่วมมือกันของวองโกเล่แฟมมิลี่และชิม่อนแฟมมิลี่อยู่เลยไหงเมื่อตื่นขึ้นมาอีกวันเขาถึงมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ล่ะเนี้ย

"สึนะคุง??"เด็กชายผมแดงที่อยู่ข้างไปเอ่ยขึ้นด้วยความงงๆไม่ใช่ใครที่ไหน โคซาโตะ เอ็มมะ บอสชิม่อนแฟมมิลี่ที่กำลังร่วมมือกับ ซาวาดะ สึนะโยชิ บอสซ่องโกเล่เดซิโม่นั้นเอง

"เอ็มมะคุงใช่มั้ย??"สึนะถามเอ็มมะด้วยลางสังหรณ์สุดยอดของเขาบอกว่าเด็กชายตรงหน้าคือเอ็มมะนั้นเอง

"เฮ้ยไอ้สวะที่นี้มันที่ไหนกันว่ะ!!!"เสียงที่ไม่ดังไม่เบาจนเกินไปตะโกนขึ้นขัดพวกเขาและใช่ในเมื่อคนของว่องโกเล่ยังระแวงคนของชิม่อนอยู่ทำให้พันธมิตรของว่องโกเล่มาร่วมงานเลี้ยงด้วยนั้นเองและคนที่ตะโกนคงไม่ใช่ใครที่ไหนอีกแล้วมีอยู่คนเดียวที่เรียกเขาว่าไอ้สวะแบบนี้ ซันซัส นั้นเองครับ

"รุ่นที่ 10 ครับที่นี้มันที่ไหนกันครับ"เสียงเด็กน้อยที่นับถือเขาสุดขั้วหัวใจดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยใดๆทั้งสิ้นคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก โกคุเดระ ฮายาโตะ

"ฮ่าๆๆๆ สึนะพวกเราอยู่ที่ไหนหรอ"เสียงเด็กน้อยร่าเริงตามแบบฉบับนักกีฬาอารมณ์ดีคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ยามาโมโตะ ทาเคชิ

"บอส"เสียงเด็กน้อยหญิงสาวดูจากเสียงก็ต้องรู้ว่าอีกฝ่ายน่ารักแค่ไหนพร้อมอุ้มนกฮูกเดินมาทางเขาด้วยท่าทางหวาดกลัวอยู่ไม่น้อยไม่ใช่ใครที่ไหนอีกแล้วนอกจาก โครม โดคูโร่ และนกฮูกที่อยู่กับเธอก็ไม่ใช่นกธรรมดาแต่เป็นนกที่ โรคุโด มุคุโร่ ยืมร่างให้สิงอยู่ได้เท่านั้น

"พี่สึนะคุณแรมโบ้หิวแล้ว"เสียงเด็กน้อยวัยห้าขวบตอบเขาไม่ใ่ใครที่ไหนอีกแล้วนอกจาก โบวีโน่ แรมโบ้ นั้นเอง

"สุดขั้ว!!!!"เสียงเด็กน้อยที่ร้อนแรงดังเปลวไฟร้องขึ้นเมื่อเขามาอยู่ในที่แปลกตาเป็นอย่างมากไม่ใช่ใครอีกแล้วนอกจาก ซาซางาวะ เรียวเฮ

"หนวกหู!!"เสียงเด็กน้อยแสนเย็นชาดังขึ้นทำให้คนที่อยู่แถบนี้แทบจะเงียบกันในทันทีไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก ฮิบาริ เคียวยะ

"โว้ยยยยย!!!! ที่ไหนวะเนี้ยเจ้าหนูดาบญี่ปุ่น!!!!"เสียงเด็กน้อยดังขึ้นมาทันทีแต่ความดังนั้นทำเอาคนที่แถบนี้แทบจะเอามือปิดหูกันแทบไม่ทันเลยเพราะเสียง 180 เดซิเบลที่ดังเกินไปไม่ใช่ใครที่ไหนอีกแล้วนอกจาก สเปลบี สคอลโล่

"ชิชิชิ ผ.บ.ยังเสียงดังเหมือนเคย"เสียงเด็กน้อยที่ฟังดูยังไงก็โรคจิตดังขึ้นและก็คงไม่ใช่ใครที่ไหนที่แทนที่ตัวเองด้วยสรรพนามน่าขนลุกอย่าง ชิชิชิ นอกจาก เจ้าชาย(ของเก๋) เบลเฟกอล

"บอส"เสียงเด็กน้อยที่นับถือคนอย่างซันซัสมีคนเดียวและไม่ใข่ใครที่ไหนนอกจาก เลวี่ อาแทน

"ที่ไหนเนี้ย"เสียงเด็กน้อยที่ฟังไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิงดังขึ้นแต่ดูจากลักษณะกาแต่งตัวที่เอาฮู้ดที่ตัวเองใส่อยู่มาปกปิดใบหน้าแล้วเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก มาม่อน(ไวเปอร์)

"สึนะเกิดอะไรขึ้น"เด็กน้อยที่ดูเป็นห่วงสึนะเอ่ยขึ้นมาและเดินมาหาสึนะแต่แล้วก็สดุดล้มอากาศล้มหน้าคะม้ำไม่ใช่ใครที่ไหนอีกแล้วที่จะซุมซามได้ขนาดนี้นอกจาก คาบัคโลเน่ ดีโน่

"สึนะโยชิคุง"เสียงเด็กน้อยที่ฟังดูแล้วไม่แยแสต่ออะไรทั้งสิ้นดังขึ้นขณะกำลังแกะซองมาชเมลโล่กินอยู่นั้นไม่มีใครไม่รู้จักอีกแล้วไม่ใช่ใครที่ไหนที่ชอบกินมาชเมลโล่เป็นชีวิตจิตใจนอกจาก เจซโซ่ เบียคุรัน

"บอสฮ้าเกิดอะไรขึ้นฮ้าเนี้ย"เสียงเด็กน้อยที่ฟังดูเป็นผู้ใหญ่(กระเทย)ดังขึ้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก ลูซซูเรีย

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแล้วทำไมทุกคนถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะครับมีใครพอจำได้มั้ยว่าหลังงานเลี้ยงเกิดอะไรขึ้น"สึนะที่ไม่รู้อะไรเลยได้ถามทุกคน ณ ที่นี้ที่กำลังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอยู่

"ผมจำได้ลางๆครับ"เป็นเสียงเด็กน้อยที่ดูถ้าจะกวนอยู่ไม่น้อยดังขึ้นไม่ใช่ใครอีกแล้ว ฟราน นั้นเองหลังฟรานพูดจบทุกคนดูเหมือนจะเงียบลงเพื่อให้ฟรานเล่าต่อ

"ตอนที่ว่องโกเล่กำลังจับมือชิม่อนเพื่อผูกพันธมิตรกันอยู่นั้นเจ้าเด็กนั้นเมื่อสิบปีก่อนก็โผล่พร้อมกราดยิงอะไรสักอย่าท่อม่วงๆอมชมพูใส่เราทั้งหมดเลยครับ"ฟรานพูดพร้อมชี้ไปที่แรมโบ้ส่วนแรมโบ้ที่กำลังงงอยู่นั้น

"บาซูก้าทศวรรษงั้นหรอ"สึนะที่ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ก็พยักหน้าเข้าใจ

"แล้วทำไมเรามาอยู่กลางที่โล่งๆเรียบๆแบบนี้เล่าแถมยังกลายเป็นเด็กอีก"สึนะตั้งคำถามกับทุกคนโกคุเดระที่นึกคำตอบได้จึงตอบกลับไปว่า

"บางทีบาซูก้าทศวรรษอาจจะเสียมั้งครับรุ่นที่ 10"โกคุเดระพูดแบบนั้นทำให้สึนะหน้าเครียดขึ้นมาทันที

"เป็นอะไรไปสึนะ"ยามาโมโตะที่เห็นสึนะทำหน้าเครียดก็ถามขึ้นเพื่อความสบายใจของตนเอง

"ไม่รู้แต่ลางสังหรณ์ของฉันบอกว่าให้หนีไปเราอยู่ที่นี้ไม่ได้นะ"สึนะตอบยามาโมโตะตามความจริงก่อนที่พวกเขาจะทำหน้าเครียดกันลางสังหรณ์สุดยอดของสึนะไม่เคยผิดพลาดถ้าลางสังหรณ์บอกว่าให้หนีไปพวกเขาก็ต้องรีบหนีแต่ทำไมพวกเขาถึงเอาแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่กันล่ะราวกับว่ากำลังอะไรบางอย่างมาอยู่ยังไงยังงั้น

แกร๊บ อยู่ๆพวกเขาก็ได้ยินเสียงคนเหยียบกิ่งไม้ใกล้ๆกับพวกเขาเข้าก่อนที่จะมีเสียงตะโกนโหวกแหวกโวยวายเกิดขึ้น

"ตามจับเด็กนั้นให้เจอ!!! อย่าให้หายไปได้ล่ะ!!! นั้นสิ้นค้าขั้นดีเลยนะ!!!"พวกเขาที่ไม่เข้าใจคำว่าเด็กนั้นแต่ที่ตรงนี้มีเด็กน้อยอยู่กลุ่มเดียวซึ้งก็คือพวกเขาพวกเขาก็รู้ได้ในทันทีเลยว่าพวกนั้นกำลังตามหาพวกเขาอยู่

พวกเขาจึงต้องหลบหน้านี้แทบจะติดพื้นหญ้าอยู่แล้วก่อนที่พวกมันคนหนึ่งจะตะโกนขึ้น

"ผมได้ยินเสียงแถวๆนี้ครับ"หนึ่งในชายพวกนั้นชี้มาทางพุ้มไม้ที่พวกเขาใช้ซ่อนตัวอยู่และพวกมันก็เดินเข้ามาใกล้ๆพวกเขาเรื่อยๆพวกเขาไม่มีอาวุธติดตัวเลยสักอย่างเดียวนั้นทำให้พวกเขารู้สึกหน้าเสียมากสมิงสั่งการว่าให้วิ่งแต่ขาดันก้าวไม่ออก

ซึ่งในที่สุดเมื่อพวกมันเข้ามาในระยะแทบจะประชิดแล้วสมองก็สั่งการแทนขาทันทีว่าวิ่งพวกเขาวิ่งไปข้างหน้าผ่านคนเหล่านั้นอย่างสุดความสามารถที่มีทั้งหมดทันทีเรียวแรงทั้งหมดถูกส่งไปยังขา

พวกเขาได้ยินเสียงตะโกนบอกให้หยุดอยู่ไกลๆแต่พวกเขาไม่หยุดสมองสั่งการว่าถ้าหยุดจะโดนจับไป

ซึ้งในตอนนี้เป็นโกคุเดระที่ทนไม่ไหวกับการวิ่งที่เหน็ดเหนื่อยนี้ทำให้เขานึกภาพระเบิดอยู่ในใจก่อนที่ร่างกายจะรู้สึกบางอย่างเขาเอามือจับทั่วร่างกายร็อคเก็ตบอมไดนาไมท์ตอนเด็กอยู่ทั่วร่างกายเขาแล้วเขาแสยะยิ้มขึ้นมาทันทีก่อนที่จะพูด

"รุ่นที่ 10 วิ่งไปครับ..ดับไปซะ!!!บอม 2 เท่า!!!"โกคุเดระตะโกนก่อนจะปาไดนาไมท์ไปทางพวกมันที่วิ่งตามมาจึงเกิดเป็นเสียง ตู้ม!! ตู้ม!! ตู้ม!! ขึ้น

ในขณะที่โกคุเดระปาไดนาไมท์ใส่พวกมันพวกเขาก็ยังไม่หยุดวิ่งจนสุดท้ายก็มาถึงถนนใหญ่พวกเขารีบวิ่งตามทางถนนทันทีก่อนจะเห็นรถคันสีดำดูหรูหราขับอยู่

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้

"คุยธุระเสร็จแล้วหรอพรีโม่"จีผู้พิทักษ์วายุว่องโกเล่พรีโม่เอ่ยได้ถามพรีโม่ที่เดินมาขึ้นรถด้วยใบหน้านิ่งสงบดุจดั่งนภา

"อืม..จีจากนี้มีงานอะไรอีกมั้ย"พรีโม่เอ่ยถามจีผู้เป็นลูกน้องด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปสักนิด

"ไม่มีแล้ว..จากคุยงานธุรกิจก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว..ก็น่าจะว่างนะ"จีตอบพรีโม่ด้วยท่าทางเหนื่อยหนายอย่างถึงที่สุด

"งั้นก็ไปกันเถอะขอรับ..ออกรถได้เลยขอรับ"อุเก็ตสึที่เห็นดั่งนั้นก็หันไปสั่งคนขับรถให้ออกรถได้เลย

รถขับไปตามทางเรื่อยๆจนใกล้จะถึงปราสาทว่องโกเล่ก็เห็นเด็กน้อย 18 คนวิ่งด้วยสีหน้าตื่นๆจนคนขับรถต้องจอดรถกะทันหัน

"จอดรถทำไมหรือขอรับ"อุเก็ตสึถามคนขับรถที่จู่ก็จอดรถกะทันหันเหล่าผู้พิทักษ์เองก็สงสัยเช่นกันก่อนที่คนขับรถจะหันกลับมาตอบพวกเขา

"เด็กครับ"เมื่อเหล่าผู้พิทักษ์ได้ยินเช่นนั้นก็ะโงกหน้าออกจากรถไปดูเหล่าเด็กน้อยทันทีก่อนที่พวกเขาจะต้องเบิกตากว้างขึ้นรวถึงผู้เป็นบอสด้วยเด็ก 6 คนหน้าเหมือนพวกเขาอย่างกับแกะรวมถึงพันธมิตรอย่างชิม่อนที่มี โคชาร์ต เป็นบอสอยู่รวมถึง ริคาโด้ ลูกศิษของพรีโม่อีกต่างหาก

พวกเขารีบลงจากรถทันทีที่เห็นแบบนั้นรีบลงมาดูหน้าเด็กๆให้ชัดๆก่อนที่จะเห็นเด็กคนหนึ่งวิ่งตามมาสบทบเด็กคนนั้นหน้าเหมือนจีมากอย่างกับฝาแฝดตอนนี้มีเด็ก 7 คนหน้าเหมือนพวกเขา 1 คนหน้าเหมือน โคชาร์ต และอีก 1 คนหน้าเหมือน ริคาโด้

ก่อนที่พวกเขาจะสังเกตุเห็นคนพวกหนึ่งที่วิ่งตามเด็กไปมาก่อนที่เด็กที่หน้าเหมือนจีจะตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย

"โว้ยยย ตามไม่เลิกสักทีนะพวกแก"โกคุเดระตะโกนอย่างอดไม่ได้ก่อนจะหยิบไดนาไมท์ขึ้นมาจุดแล้วปาใส่พวกมัน

ตู้ม!! ตู้ม!! ตู้ม!! เสียงคล้ายๆระเบิดที่มีแรงอัดมหาสารอยู่ในรูปทรงแบบทรงกระบอกทำให้จีถึงกับอ้าปากค้างทั้งการปาที่โดนจุดตายทันทีและแม่นยำราวกับไม่ใช่เด็กยังไงยังงั้น

คนขับรถที่เห็นแบบนั้นหันไปหาว่องโกเล่พรีโม่แล้วถาว่า"พวกคุณคงไม่ได้ไปมีลูกกันก่อนแต่งงานใช่มั้ย"และแน่นอนว่าพวกเขาส่ายหัวกันแทบพันวัล

พวกเขามองเหล่าเด็กน้อยที่วิ่งเหนื่อยหอบกันมาอย่างรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างก่อนจะหันไปหาพวกที่ไล่ตามเด็กๆมาว่าพวกเขาเป็นใคร

"พวกคุณเป็นใครทำไมถึงได้ตามเด็กน้อยที่ไม่รู้อะไรแบบนี้"เป็นพรีโม่ที่เอ่ยถามก่อนที่พวกคนที่ไล่ตามจะตอบแบบประชดประชันว่า

"พวกมันคิดหนีนะสิทั้งไปที่ถูกขายให้กับผับของเราแล้วแท้ๆ"หนึ่งในพวกที่ไล่ตามเด็กไปพูดขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ

"ไม่ใช่นะครับ..พวกเราถูกบังคับต่างหาก"สึนะพูดเพื่อแก้ไขสถานการณ์ที่ตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่เลย

"พี่โกคุเดระไม่เป็นอะไรนะครับ"แล้วก็รีบเข้าไปดูเจ้าเด็กที่หน้าเหมือนจีทันทีแต่เพราะใช้พลังเยอะบวกกับต้องมีความแม่นยำมากทำให้โกคุเดระทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นแล้ว

จากคำพูดของสึนะก็พอเดาได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเด็กๆเป็นยังไง

"งั้นฉันขอซื้อเด็กพวกนี้ต่อ"อยู่พรีโม่ก็เดินเข้าไปหาชายคนนั้นที่ตกใจไม่หายที่พรีโม่จะซื้อเด็กพวกนี้ต่อ

"แน่ใจแล้วหรอคุณเด็กพวกนี้รวมกันก็หลายพันล้านเลยนะ"หนึ่งในคนพวกนั้นพูดพรีโม่เหลือบตามองเหล่าเด็กๆเพียงแวบเดียวก่อนจะตอบเสียงดังฟังชัด

"อืม..ฉันจะซื้อเด็กพวกนี้ต่อ"หลังพรีโม่พูดจบเหล่าเด็กๆก็เบิกตากว้างขึ้นมาทันทีโกคุเดระพูดขึ้นมาอย่างไม่ยอมรับเด็ดขาดกับการซื้อต่อครั้งนี้

"จะบ้าเรอะ!!!..งั้นตั้งหลายพันล้านเอาไปปลูกบ้านสร้างธุรกิจยังดีกว่าเลยนะ"พูดจบก็ก้มหน้าลงสลบลงไปทำให้สึนะตกใจมากบวกกับความเครียดของลางสังหรณ์ที่บอกกับเขาว่าหนีไปพวกเราไม่ควรอยู่ที่นี้หนีไปทำให้สลบลงไปเช่นกัน

"ไม่เป็นอะไร"พรีโม่บอกแค่นั้นก่อนจะหันหน้าไปหาพวกมันทันทีก่อนที่พวกมันคนหนึ่งจะพูดขึ้น

"เออ..งั้นขอให้มาพบกับเจ้านายเราหน่อยแล้วกันเจ้านายบอกว่าให้ไปตกลงราคาที่นั้น"หนึ่งในพวกมันพูดและพาพรีโม่ไป

"จีฝากพวกเด็กๆด้วยนะ..อลาวดี้ตามมาหน่อยนะ"พรีโม่หันไปสั่งจีที่เป็นลูกน้องทันทีทางด้านจีนั้นกำลังตกใจไม่หายที่พรีโม่จะซื้อเด็ก

"จีอ็อตโต้..เห้!!..เดี๋ยวสิจีอ็อตโต้!!!"จีที่ได้สติกลับมาแล้วได้สบถอยู่ในใจและเรียกพรีโม่ที่ตอนนี้เดินไปไกลแล้ว

"เห้อ..พวกแกขึ้นรถไป"จีที่ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ถอนหายใจออกมาและเชิญพวกเด็กๆขึ้นรถ

"เราต้องพาเด็กๆบางส่วนไปโรงพยาบาลก่อนนะขอรับ"อุเก็ตสึที่เห็นสภาพเด็กๆแล้วถึงแม้ตนจะเหนื่อยใจกับการตัดสินใจของพรีโม่ไม่น้อยก็เถอะแต่เขาเป็นพวกรักเด็กและพเห็นสภาพเด็กๆที่มีแต่บาดแผลแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

"เออๆเข้าใจแล้ว"จีขึ้นรถไปหันไปสั่งคนขับรถทันทีว่าให้ไปส่งที่โรงพยาบาลก่อน

"เออ..ขอบคุณที่ช่วยนะคะ"เสียงเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มเรียกความสนใจได้เป็นอย่างดีก่อนที่จะกล่าวกับพวกผู้ใหญ่ที่ช่วยพวกเธอไว้

"ไม่ต้องไปขอบคุณหรอกนะครับพี่โครม"เด็กชายที่อายุน้อยสุดในกลุ่มเอ่ยขึ้นกับโครม

"เอะ..ทำไมล่ะคะแรมโบ้..พวกเขาช่วยเราไว้นะคะ"โครมเอ่ยถามเสียงหวานอย่างน่ารักน่าชัง

"คิดว่าคนที่ซื้อต่อพวกเราจากเจ้าพวกนั้นจะเป็นคนดีที่แค่จะช่วยพวกเราหรอโครม"เด็กชายผมซอยสั้นสีเทาขาวพูดขึ้น

"คนพวกนี้เองก็คงไม่ต่างจากพวกตาแก่พวกนั้นและครับพี่โครม"เด็กชายที่อายุน้อยพูดต่อจากเด็กผู้ชายอีกคน

"อะไรกันพวกพี่แล้วก็แรมโบ้ด้วย"โครมเอ่ยอย่างหวาดกลัวเพราะเป็นอย่างที่แรมโบ้กับเรียวเฮพูดพวกเธอเจอคนที่ซื้อต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้แต่สุดท้ายพวกเขาก็แค่อยากใช้งานพวกเธอแค่นั้น

"หึหึหึ พวกเธอนี้ถ้าจะเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะเหมือนกันนะครับ"เดม่อนกล่าวพร้อมหัวเราะออกมาทำให้ซัสซันที่โดนพยุงอยู่นั้นถึงกับฉุน

"ยังไงซะตอนนี้ต้องพาพวกเธอไปส่งที่โรงพยาบาลก่อนล่ะนะ"นัคเคิลขึ้นมาบ้างขณะที่อุ้มเด็กชายหน้าเหมือนจีรายนี้ถ้าจะหนักเอาการเพราะสลบไปแล้ว

พวกเด็กๆก็พากันขึ้นรถไปแต่ด้วยรถที่มันเล็กและก็แคบเกินไปที่จะขนเด็กทั้งหมด18คนขึ้นมาได้ทำให้เด็กบางส่วนไม่ขึ้นรถ

"ผมว่าแบ่งๆกันไปเถอะครับรถนี้บรรจุคนได้มากสุดแค่ 14 คนเองนะครับ"แรมโพแย้งขึ้นเมื่อเห็นจำนวนคนที่มากเกินไปกว่ารถจะบรรจุได้ไหว

"พาพวกพี่ซันซัส พี่สคอลโล่ พี่เคียวยะ พี่เรียวเฮ พี่เลวี่ โกคุเดระ สึนะ เอ็มมะ แรมโบ้ ไปก่อนเลยก็ได้ครับ"เด็กชายหน้าเหมือนอุเก็ตสึเห็นรถที่ใช้ขับมันเล็กเกินไปที่จะบรรจุพวกเขาไปได้จึงกล่าวขึ้น

"เดี๋ยวสิฉันไม่เอาด้วยหรอกมันมีที่ไหนอีกนะที่มาช่วยคนแปลกหน้าอย่างพวกเราแถมจะพาไปโรงพยาบาลด้วยแบบนี้นะ"เด็กชายหน้าเหมือนอลาวดิพูดขึ้น

"ความจริงพวกเราจะปล่อยให้พวกเธอตายอยู่ที่นี่ก็ได้"จีกล่าวขึ้นเพราะหมดความอดทนกับท่าทางของเด็กๆที่ไม่ยอมรับพวกตน

"นี้คุณ"เด็กชายหน้าเหมือนริคาโด้กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมากนี้ถ้าเกิดว่าเขามีปืนเขาคงยิงคนพวกนี้ไปแล้วแล้วอยู่ๆซันซัสก็รู้สึกถึงบางอย่างเขารีบเอามือไปล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทันทีก่อนที่จะตกใจเพราะในกระเป๋ากางเกงของเขามีปืนสัญลักษณ์ตัวxอยู่ปืนของเขาในปัจจุบัน(อนาคต)นั้นเอง

"แต่เพราะเป็นคำสั่งของหมอนั้นและนะ"จีว่าจบก็โยนเรียวเฮเข้าไปในรถก่อนจะขึ้นไปนั่งรถตาม

"งั้นก็ตามนั้นนะคนที่ดูอาการหนักให้ขึ้นรถมาก่อน"อุเก็ตสึตัดสรุปก่อนที่คนที่ถูกเรียกชื่อจะพากันขึ้นรถและขับออกไป

"เอาล่ะไปพักกันตรงนั้นเถอะ"ยามาโมโตะพูดก่อนจะเดินไปนั่งพักตรงแถวๆต้นไม้แถวนั้นที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ด้วย

"ชิชิชิ พวกนายไว้ใจพวกนั้นมากเกินไปแล้ว"เบลพูดก่อนจะย่อนสะโพกนั่งข้างๆยามาโมโตะ

"แต่พวกเขาก็ช่วยให้พวกเรารอดูจากคนพวกนั้นมาได้นะเบลเฟกอล..อะ..เรียกพี่เบลดีกว่า"ยามาโมโตะไม่ยอมแพ้ที่จะเชื่อพวกเขา

"คิดง่ายไปแล้วยามาโมโตะถ้าต่อจากนี้พวกเราไปเจออะไรที่แย่กว่าล่ะ"มาม่อนเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"เรื่องนั้นนะ"ยามาโมโตะถึงกับไปต่อไม่เป็นมันก็จริงอย่างที่มาม่อนพูดถ้าเกิดพวกเขาไปเจออะไรที่แย่กว่านี้ล่ะ

"เอาน่าเดี๋ยวพวกเราหายบาดเจ็บแล้วค่อยคุยกันอีกทีแล้วกันนะฮ้า"ลูซซูเรียพูดเพื่อปลอบทุกคน

เมื่อตอนนี้เรื่องมันยังไม่เข้าที่เข้าทางพวกเขาคงต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อนล่ะนะและหลังจากที่พวกเขาได้รับการรักษาแล้วค่อยมานั่งคิดกันอีกที

"อ้าว พวกเธอยังอยู่อีกหรอ"เสียงทักดังขึ้นพร้อมร่างสูงสองร่างเดินกลับมา

"พอดีรถมันเต็มนะครับก็เลยต้องแบ่งๆกันไป"ยามาโมโตะเดินไปบอกทั้งสองที่เดินมา

"งั้นหรอแต่พวกนั้นมันน่านักทิ้งไว้ตั้งหลายคนแถมไม่มีคนคอยเฝ้าดูอีก"อลาวดิถึงกับบ่นถึงความบกพร่องของเพื่อนร่วมทำงานมาด้วยกันอย่างยาวนาน

"ช่างเถอะ ว่าแต่พวกเธอชื่ออะไรกันบ้าง"พรีโม่ถามชื่อเด็กน้อยที่เขาพึ่งได้เจอกันไม่กี่วิก็ตัดสินใจไปซื้อพวกเขาต่อจากผับมาซะแล้ว

"...."เด็กๆถึงกับเงียบเด็กที่หน้าเหมือนอุเก็ตสึหันหน้าไปหาพี่น้องทั้งหลายของเขาที่ไม่มีใครยอมแนะนำตัวเองเลยเขาจึงต้องเป็นฝ่ายเอ่ยก่อน

"ยามาโมโตะ ทาเคชิ ครับ"ยามาโมโตะเอ่ยแนะนำด้วยท่าทางร่าเริงฉบับนักกีฬาอารมณ์ดี

"ชิชิชิ เจ้าชาย เบลเฟกอล"เบลเฟกอลแนะนำตัวเองได้เหมือนเบลเฟกอลจริงๆ

"แต่ก็เป็นเจ้าชายของเก๋นะสิครับ"ฟรานพูดแขวะเบลเฟกอลก่อนที่จะโดนก้อนหินปาโดนหัว

"me เจ็บนะครับรุ่นพี่เบล"ฟรานพูดก่อนจะโดนเบลเฟกอลแขวะกลับซะก่อน

"อย่ามาตอแหลเจ้ากบเจ้าชายรู้ว่าเจ้ากบนะไม่เจ็บหรอกนะ ชิชิชิ"เบลพูดแขวะกลับ

"เออ มิลฟิโอเล่ ลูซซูเรีย ฮ้า"ลูซซูเรียแนะนำตัวทำให้ทุกคนหันไปมองแทบจะทันทีเพราะคำว่ามิลฟโอเล่มันเป็นชื่อองค์กรของเบียคุรัน

"เจซโซ่ เบียคุรัน"ว่าจบพลางแกะห่อมาชเมลโล่กินต่อไปหน้าตาเฉย

"คาบัคโลเน่ ดีโน่"ดีโน่พูดพลางเดินมาหายามาโมโตะแต่ดันสดุดล้มอากาศหน้าคะม้ำไปกับพื้นก่อนซะได้

"โครม โดคุโร่ คะ"โครมเสียงหวานพูดแนะนำตัวอย่างน่ารักน่าชัง

"ส่วนนี้ท่านมุคุโร่"โครมไม่ลืมที่จะแนะนำตัวนกฮูกคู่ใจของตนด้วย

"ไวเปอร์ มาม่อน"มาม่อนพูดจบก็ก็นับก้อนหินเล็กเล่นระหว่างรอรถมารับแทนเงิน

"วาเรีย ฟราน ครับ"ฟรานเอ่ยแนะนำตัวสั้นๆได้ใจความแต่ก็ทำตัวไม่มีพิรุทใดๆทั้งสินราวกับเด็กน้อยตัวเล็กๆผู้น่าสงสาร(ก็เหี้ยล่ะ..ตอแหลได้โล่มากจ้ะน้องฟราน)