นี่คือบ้านศุดีวิวัตร
คฤหาสน์สุดหรูของตระกูลนักธุรกิจพันล้าน
ลูกครึ่งไทยฮ่องกงที่พึ่งย้ายถิ่นฐานรกราก
มาจากฮ่องกง ได้ไม่นานเพื่อมาต่อยอด
ธุรกิจใหม่ในไทย ธุรกิจที่กำลังรุ่งเรือง
ของพวกเขาคือธุรกิจทางด้านนำเข้าและ
ส่งออก อย่างเช่นธุรกิจนำเข้าเรือ รถยนต์
อาหารและยาเวชภัณฑ์ต่างๆมากมาย
และที่โด่งดังมากคือธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
และที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือธุรกิจในด้านมืด
ศุดีวิวัตรเป็นตระกูลมาเฟียมาหลายชั่วอายุ
คน ถือได้ว่าพวกเขาคือตระกูลมาเฟียที่เก่า
แก่และทรงอิทธิพลมากๆ อำนาจและ
ชื่อเสียงมีมาช้านานมากสำหรับตระกูลนี้
คนเด่นคนดังในแวดวงสังคมไฮโซต่าง
รู้จักว่าพวกเขาเล่านี้สามารถทำอะไรได้
บ้าง ขนาดคนที่ว่ายิ่งใหญ่ในบ้านเมือง
ส่วนมากยังต้องก้มหัวและขออาศัยใน
บารมีของคนตระกูลนี้
*****
"โธ่!!! พ่อครับ พ่อเคยคุยกันกับผมน่ะไว้แล้ว
นะครับพ่อ ไหนพ่อบอกจะพอแล้วไงครับ
ไหงมาวันนี้พ่อบอกจะเอามาอีกคน ถ้าจับ
ผู้หญิงพวกนั้นมาต่อกันเป็นบันได ผมว่า
พ่อไปถึงดวงดาวนอกโลกแล้วมั้งครับ"
อลันลูกชายคนโตของนักธุรกิจใหญ่
อย่างหวังหม่า ถกเถียงกันกับพ่อเรื่อง
ผู้หญิงที่พ่อหอบมาเลี้ยงไว้ตั้งหลายสิบ
อลันเกลียดชังผู้หญิงจำพวกนี้มากเข้าไส้
เป็นเพราะพ่อมีเมียเล็กเมียน้อยไปทั่ว
แม่ของอลันจึงตรอมใจตายคนเดียวลำพัง
" ฮ่าฮ่าฮ่า"
เสียงหัวเราะดังมาจากปลายสาย
ทำให้อลันนั้นต้องถึงกับเอามือยกขึ้นมากุม
ขมับอย่างปวดหัว
"พ่อสนใจผมบ้างเถอะครับ นี่ผมซีเรียส
จริงๆนะเนี่ย แค่งานทุกวันนี้ผมก็ไม่มี
เวลาจะพักเลย พ่ออย่าเที่ยวเอาใครต่อใคร
มาให้ผมหาเงินให้ใช้อีกเลยนะครับ ผมขอ"
อลันเอ่ยปากขอร้องพ่อพลางพูด
กระแหนะกระแหนพ่ออย่างหมั่นไส้
หวังหม่า พ่อของอลันในตอนนี้เขาอายุ
ได้64ปีแล้ว แต่เพราะความชอบสนุกไป
เรื่อยของเขา ในตอนนี้เขาจึงมีเด็กที่รับเลี้ยง
ไว้ถึง29คน ถ้านับรวมคนที่จะมาใหม่ก็30คน
พอดี นี่คือสาเหตุนึงที่อลันมักจะห้ามพ่อของ
เขาอยู่เสมอ
"ได้ ฉันจะยอมปล่อยเด็กคนนี้ไป แต่มีข้อแม้
แกต้องแต่งงานและรีบมีหลานให้ฉัน ภายใน
ปีนี้ ถ้าแกทำได้ ฉันจะไม่เอาใครอีกเลย"
อลันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูด
ออกไปสั้นๆด้วยน้ำเสียงที่เอื่อมระอา
"พ่อมีไปอีก100คนเลยนะครับ พ่ออย่าคิด
หาทางให้ผมแต่งงานเลย เชิญพ่อมีเผื่อผม
ไปด้วยเลยนะครับ ผมจะวางแล้วนะครับ"
อลันทำหน้าเซ็งกับการกระทำอันซ้ำซาก
ของพ่อที่มีต่อเขา ก่อนหน้านี้สองสามปี
หวังหม่าก็พยามลบเล้าเจ้าลูกชายคนโต
ให้รีบแต่งงานมีลูกมีหลานให้พ่อได้อุ้ม
ซะที แต่อลันไม่เคยทำตามใจของคน
เป็นพ่อเลยสักครั้ง อลันปฎิเสธการไปดูตัว
ปฎิเสธการแต่งงานมาโดยตลอด และเช่น
เคยครั้งนี้เขาก็ยังปฎิเสธเสียงแข็งว่าจะ
ไม่ยอมให้ผู้หญิงมาเป็นภาระและตัวถ่วง
ในการใช้ชีวิตของเขาอย่างแน่นอน
สาเหตุที่อลันไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน
ก็เพราะเขาเห็นตัวอย่างจากคนเป็นพ่อ
มาเยอะแล้ว เขาคิดว่าผู้หญิงสมัยนี้มีแต่
จะคิดจับคนรวยทำผัวแล้วไม่ทำมาหากิน
อะไร รู้จักแต่ผลาญเงิน กิน เล่น เที่ยว
ไปวันๆ มิหนำซ้ำยังเอาแต่ใจ งี่เง่าไม่เข้าเรื่อง
ชอบทำตัวไร้สาระ วันๆถ้าไม่ไปช็อปปิ้ง
ของแบรนด์เนมก็ไปเที่ยวลั้ลลากับกลุ่มแก๊ง
"จะแต่งไปทำไม ผู้หญิงเป็นสัตว์สองเท้าที่
น่าเบื่อจะตาย อยู่ด้วยก็คงจะมีแต่เรื่องมา
ให้ปวดหัวทั้งวัน อยู่คนเดียวดีกว่าเยอะ"
อลันปฎิญาณกับตัวเอง และที่ผ่านมา
อลันมีแฟนแค่ครั้งเดียวในชีวิต เขาแทบ
จะไม่ยอมให้ผู้หญิงเข้าใกล้และสัมผัสตัว
เขาได้ง่ายๆ จะมีเพียงคุณนมและลูกน้องคน
สนิทมากๆเท่านั้นที่สามารถเข้าใกล้และ
เข้าถึงตัวเขาได้ อลันกับอลอนเติบโตที่
ฮ่องก่งก็จริงแต่ตอนเด็กๆสองพี่น้องเคย
อาศัยและใช้ชีวิตอยู่กับคุณแม่ที่ไทย
แต่เพราะคุณแม่ของพวกเขาเสีย ทั้งหมดจึง
ต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศ และ
เมื่อสองปีที่ผ่านมาทั้งครอบครัวพึ่งจะย้าย
กลับมาอยู่ไทยเป็นการถาวร อลันถูกสั่ง
ถูกสอนให้ใช้ชีวิตแบบมาเฟียเต็มตัวมาตั้ง
แต่เด็กๆ อายุแปดขวบเขาได้เรียนการยิงปืน
ศิลปะป้องกันตัว และสิบขวบเขาได้ฆ่าคน
เป็นครั้งแรก นิสัยของอลันจึงเป็นคนค่อน
ข้างที่จะระวังตัว ไม่ให้ใครเข้าถึงประชิดตัว
ได้ง่ายๆ เป็นคนเนี๊ยบเจ้าระเบียบสุดๆ
ขนาดห้องนอนของเขาถ้าใครไม่ใช่คนที่
เขาอนุญาตหรือไว้ใจจะไม่สามารถเข้าได้
เลย แต่ส่วนอลอนน้องชายกลับเป็นคน
ละคนกับพี่ชาย อลอนเป็นเด็กหนุ่มที่ร่าเริง
ยิ้มง่ายนั่นซึ่งต่างจากคนพี่ที่ไม่ยิ้มเลย อลอน
พูดเก่งคุยเก่งเข้าสังคมง่ายและไม่ถือตัว มี
เพื่อน ชอบออกไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่ตลอด
ไม่ชอบเข้าบ้านเพราะเขามักจะโดนพี่ชาย
เทศนาอยู่บ่อยๆ อลอนเป็นสายชิลๆง่ายๆ
สบายๆ ผิดกันกับพี่ทุกอย่างแต่ทั้งคู่ก็ไม่เคย
ทะเลาะกันเลยสักครั้งเพราะอลอนนั้นกลัวพี่
ชายมาก เขาบอกว่าพี่ชายของเขาเป็น
ซาตานในร่างมนุษย์ที่หล่อเหลา เป็นผีดิบ
ในร่างเทพบุตรเลือดเย็น เป็นคนโรคจิตใน
ร่างของหนุ่มนักธุรกิจใจบุญ
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
"พี่ว่าไงนะครับ พ่อจะพาเด็กเข้าบ้าน
งั้นหรอครับพี่ ไม่ได้นะครับพี่!! พี่ยอมหรอ"
อลอนทำน้ำเสียงตกใจหลังพี่ชายบอก
ข่าวเรื่องพ่อจะเอาเด็กเข้าบ้าน
"ถ้าไม่ยอมแล้วต้องทำไงล่ะ ไม่เคยมีใคร
ห้ามเขาได้หรอก แกก็น่าจะรู้ดีนี่นา"
อลันพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยชาเขานั่งนิ่ง
อ่านหนังสือพิมพ์อย่างคนไม่รู้ร้อนรู้หนาว
" ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ คนนี้เขาเป็นใคร
งั้นหรอถึงมีอภิสิทธิ์ได้เข้ามาอยู่ร่วมชายคา
เดียวกันกับเราอ่ะ ปกติแล้วเด็กของพ่อไม่มี
ใครได้เข้าบ้านเราเลยนะพี่ พ่อต้องบ้าไปแล้ว
แน่ๆเลยเนี่ย"
อลอนพูดด้วยสีหน้าแอบโมโหนิดๆเพราะ
บ้านหลังนี้ใช่ว่าใครก็จะเข้ามาได้ง่ายๆ
และทุกๆครั้งที่พ่อของเขามีเด็กๆใหม่ พ่อ
ก็ไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้ามาที่นี่เลยสักคน
เพราะบ้านหลังนี้คืออาณาจักรส่วนตัวสำหรับ
พี่น้องสองคนเท่านั้น แต่ครั้งนี้จู่ๆพ่อก็จะให้
ผู้หญิงคนใหม่ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ เข้ามาอยู่ที่
บ้านนี้ร่วมกันกับพวกเขา
"พ่อนะพ่อ อายุก็ตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังจะมี
อิหนูอีก ไม่ดูสังขารตัวเลย แล้วนี่เขาจะ
มาเมื่อไหร่อ่ะพี่ แล้วหน้าตาเป็นไง สวยมาก
มั้ยแล้วคราวนี้อายุเท่าไหร่พี่"
อลอนยิงคำถามใส่พี่ชายกลับอย่างรัวๆ
โดยไม่ได้สนสายตาคนที่กำลังจับจ้องอยู่
"อีกอาทิตย์หนึ่ง พ่อให้เราไปรับเขาที่บ้าน
มีอะไรอีกมั้ยรบการการอ่านหนังสือพิมพ์ฉัน"
อลอนทำหน้าเหวอเมื่อเห็นสีหน้าพี่ชายที่
กำลังจะเริ่มเดือดแล้วนิดๆ
(คำนินทาพี่ชายตัวเอง)
"ผมชื่ออลอน ศุดีวิวัตรครับ ผมเป็นลูก
ชายคนที่สองของประธานหม่าแห่ง
AAPAcวิชั่นกร๊ป บริษัทอสังหาริมทรัพย์
ที่ใหญ่สุดระดับประเทศ ปีนี้ผมอายุ23
แล้วครับ ส่วนคนเมื่อกี้พี่อลันพ่อคนที่สอง
ของผมเอง ปีนี้เขาอายุ28แล้วครับ ผมมีอะไร
จะมาเม้าเรื่องพี่ลัน เขาคนนี้เป็นคนที่แปลก
สุดติ่งเลยล่ะครับ เป็นคนเนี๊ยบแบบคือเนี๊ยบ
แบบหน้าหมั่นไส้อ่ะทุกคน เสื้อผ้าหน้าผมจะ
ต้องเป๊ะอยู่ตลอดเวลา เรื่องเวลาก็ต้องเป๊ะ
ช่วงนี้สงสัยเมนส์จะมา เที่ยวไล่แม่บ้านออก
ไม่เว้นแต่ละวัน สาเหตุที่โดนไล่ออกคือ
เขารีดผ้าเช็ดตัวไม่เรียบ ไม่ตรงสเปค
คนบ้าอะไรแม้นแต่ผ้าเช็ดตัวก็ให้รีด ผมว่า
บนโลกนี้คงมีพี่ผมคนเดียวนี่แหละครับ
ที่ทำแบบนั้น นิสัยโหดก็สุดติ่งเช่นกัน
พี่ผมมีงานอดิเรกยามว่างอยู่อย่างที่ไม่
เหมือนชาวบ้านช่องเขาคือการจับคนเป็นๆ
ไปเป็นอาหารจระเข้แล้วนั่งจิบกาแฟดูเขา
ตาย บ้างก็เอาคนไปเข้าเครื่องชำแหละ
หั่นแร่เป็นชิ้นๆให้เสือกับสิงโตกิน คนบ้า
อะไรมันจะเลือดเย็นได้ขนาดนั้นถ้าไม่ใช่
คนที่จิตผิดปกติ โดยมากบางคนก็สมควร
ที่จะตายแหละครับ เช่นพวกที่เป็นหนี้บ่อน
เยอะๆแต่ไม่ยอมจ่าย พวกอยากลองของบ้าง
แต่มีคนหนึ่งครับที่มันเคยทำร้ายพี่ตอนเรียน
มัถยมด้วยมีดปอกผลไม้แล้วมันรอด ผมว่า
ไอ้นั่นมันคงยังไม่ถึงคาดรึเปล่า พี่โดนมัน
แทงมือจนทะลุ แอดมิดอยู่โรงพยาบาลตั้ง
หลายวัน ประธานหม่าหมายหัวมันจนถึง
ปัจจุบันนี้เลยนะ แต่พี่บอกว่าจำหน้ามันไม่ได้
มันเลยรอดตัวไป แต่ผมว่าพี่จำได้นะแค่ไม่
อยากให้มันตายแค่นั้น อีกเรื่องที่จะเม้าพี่
คือเรื่องหญิงครับทุกคน ตั้งแต่เกิดมาผมไม่
เคยเห็นพี่มีแฟนเลย จะมีอยู่แค่คนเดียวนะ
ที่พี่สนใจเธอคือเพื่อนสนิทพี่ตอนเรียนมัถยม
ต้น ตอนแรกก็เห็นเทคแคร์กันดีแต่พอเรา
ได้ย้ายบ้านเขาทั้งคู่ก็ไม่ติดต่อกันเลยย จน
บางทีผมก็แอบคิดนะ ว่าตอนนี้พี่ผมยังเวอจิ้น
อยู่เพราะวันๆก็เห็นเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำ
แต่งาน งาน งาน แล้วก็งาน เพื่อนก็มีน้อย
ต่างจากผมที่ทำตัวอิสระ ไปทุกที่ที่อยากไป
ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ สายชิลก็เงี้ยะ ฮ่าฮ่า"
อลอนทำหน้าระรื่นนินทาพี่ชายตัวเองในใจ
โดยที่อลันก็มองและสังเกตอยู่ตลอด
" มีไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นแอบนินทาฉัน
อยู่ในใจงั้นสิ ช่วงนี้ก็งดการเที่ยวลงบ้างนะ
ลอนถ้าเผื่อป๊ามาแล้วเห็นสภาพแกเหลืองซีด
แบบนี้มีหวังนมโดนด่าเละแน่ ข้อหาดูแลนาย
ไม่ดีพอ อย่าทำให้นมต้องเดือดร้อน โตแล้ว
หัดรับผิดชอบชีวิตตัวเองบ้าง"
อ้อแล้วนี่ก็รูปแม่เลี้ยงคนใหม่ของแกกับฉัน


"เห็นว่าชื่ออังซิน อายุรุ่นราวเดียวกันกับแก
เรียนจบจากแคนดาพึ่งบินมาไทยได้ยังไม่
ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำมั้ง"
อลันเผยรูปให้น้องชายดูตัวว่าที่เด็กใหม่
ของพ่อตัวเอง อลอนเห็นรูปแล้วก็ต้องอ้าปาก
ค้าง
"โฮ้วพี่ ทำไมสวยจังครับเนี่ย น่ารักโคตรๆ
นี่สเปคผมเลยนะครับ พี่ๆ ถ้าผมขอพ่อ พี่ว่า
พ่อจะยอมยกเธอให้ผมมั้ยอะ "
อลอนทำตาโตป้อพี่ชายว่าอยากได้คนนี้
"ไม่รู้สิ ถ้าแกอยากได้ก็โทรไปขอพ่อเลยสิ
แต่อย่าเอามาเป็นน้องสะใภ้ฉันนะฉันไม่ปลื้ม
ผู้หญิงพวกนี้เหมาะแก่การเอาไปลงบ่อจระเข้
มากกว่า ไม่เหมาะแก่การจะเอามาเป็นแม่พันธุ์"
อลันฉีกยิ้มร้ายๆออกมาอย่างหน้าสยดสยอง
เขาใช้หางตามองไปที่รูปของอังซินแล้วทำ
หน้าอยากจะกินเลือดกินเนื้อ
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
เช้าของวันส่งตัว อังซินงอแงไม่ยอม
ทำตามที่เคยตกลงกันไว้
"แม่สั่งให้ลูกไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้ อย่าดื้อกับ
แม่นะลูก พอไปอยู่บ้านเขาให้ลูกทำตัวดีๆ
เขาสั่งให้ทำอะไรก็ทำไปนะ"
เมื่ออังซินได้ฟังคำพูดแบบนั้น มันก็สามารถ
การันตีได้100%แล้วว่า เธอไม่ได้ไปแค่
ทำงานอย่างแน่นอน
"ป๊าม๊าขายหนูให้เขาหรอคะ ป๊าม๊าขาย
ลูกกินหรอคะ ทำแบบนี้กับลูกตัวเองได้ไง"
อังซินยืนร้องไห้เช็ดน้ำตาที่กำลังไหลอาบ
แก้มขาว เธอมองหน้าพ่อแม่ก่อนจะเดิน
ออกไปยังหน้าบ้านซึ่งตอนนี้มีรถตู้สีดำจอด
รออยู่แล้ว
บนรถอลันที่รออยู่นานแล้วเขาจึงสั่ง
ให้ลูกน้องจัดการอุ้มร่างอังซินขึ้นรถ
" อาผิง ไปจัดการสิ เอาตัวขึ้นรถเลย
ร่ำลากันไม่จบไม่สิ้นสักที ฉันรอมาจะ
ชั่วโมงหนึ่งแล้วนะ น่ารำคาญชะมัด"
อาผิงลูกน้องมือซ้ายคนสนิทก้มหัวรับ
คำสั่งแล้วเดินไปจจัดการอุ้มร่างบาง
ขึ้นรถทันที
บนรถอังซินนั่งหันหน้าเผชิญหน้ากัน
เป็นครั้งแรกกับอลัน เธอสังเกตเห็นว่า
อลันนั้นดูทรงแล้วจะไม่ชอบหน้าเธอเลย
" นาย........ จะพาฉันไปไหนหรอ ป๊าม๊า
ขายฉันให้พวกนายเท่าไหร่ แล้วเจ้านาย
ของพวกนายเป็นใคร ชื่ออะไรหรอ"
อังซินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
แล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าสวยราวกับ
ใบหน้าหญิงสาวที่ทรงเสน่ห์
"นายเป็นผู้หญิงหรือ... "
อังซินเอ่ยปากพูดอีกได้เพียงไม่กี่คำ
อลันก็สั่งให้หุบปาก
" เธอช่วยหุบปากหน่อยจะได้มั้ย เธอทำ
ฉันเสียเวลาเป็นชาติ กับการร่ำลากัน"
อังซินเมื่อโดนสั่งเธอจึงตะโกนยิงคำถาม
ใส่อลันรัวๆโดยไม่สนคำสั่งนั้นๆเลย
"นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันหุบปากห๊ะ
ฉันต้องการรู้ ว่าป๊าม๊าฉันขายฉันเท่าไหร่
นายก็แค่ตอบฉันมาก็แค่นั้นเอง ตอบคำถาม
แค่เนี้ยะ มันจะตายรึไงวะ!!! "
อลันเมื่อเจอตะโกนตอกหน้ากลับ เขาจึง
ลุกขึ้นจู่โจมอังซินแบบไม่รีรอ
"ถ้าขืนเธอแหกปากอีกแม้นแต่คำเดียว
ฉันจะให้เด็กพวกนั้น จับเธอไปถ่วงน้ำซะ
คราวเนี้ยะ เธอได้หุบปากแบบถาวรแน่ๆ"
อลันใช้มือใหญ่จับที่ใบหน้าเล็กเรียว
แล้วออกแรงนิดๆบีบปากของอังซิน
เมื่อเป็นเช่นนั้นอังซินก็ยิ่งโมโห เธอใช้
แรงทั้งหมดที่มีผลักตัวเขาออกให้ห่าง
แล้วกัดไปที่ต้นแขนของอลันสุดแรง
" นายคงจะเป็นพวกบ้าอำนาจล่ะสินะ
ดี!! งั้นก็เจอฤทธิ์ฉันบ้าง ดูสิว่าใครจะ
แน่กว่าใคร ฉันจะกัดนายให้พรุนเลย"
"เอ้ยยยยยยย!!!! เป็นหมาหรอถึงได้
เที่ยวกัดคนเขาไปทั่วแบบเนี้ย ห๊ะ!!"
อลันสุดทนกับพฤติกรรมของอังซิน
เขาจับเธอกดลงนอนที่เบาะแล้วทำ
สิ่งที่อังซินหรือใครๆก็ไม่คาดคิด
" ได้ ชอบให้ใช้ความรุนแรงใช่มั้ย
วันนี้ฉันจะทำให้เธอรู้ ว่านรกมันมีไป
ตั้งแต่บนดินยันใต้ดินเลย เธอจะต้องร้อง
ขอความตายจากฉัน อาผิงสั่งทุกคนบน
รถหลับตา!! อ้อ ปิดหูด้วยล่ะ"
อลันจับเสื้อของอันซินฉีกจนขาด เขาจับ
เธอถอดเสื้อผ้าทั้งๆที่มีคนอยู่บนรถมากมาย
เขาออกแรงจับแขนอังซินตรึงไว้ด้วยมือแค่
ข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างของเขาใช้โอบเอว
บางๆไว้ให้แนบชิดกับตัวเขา
" ไอ้บ้าา!!! ปล่อยฉันนะ ไอ้เลว ทำบ้าอะไร
เนี่ย นายทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ อ๊ายยย!!"
เสียงอังซินกรีดร้องเสียงดังอยู่บนรถ
เธอโดนอลันลวนลามไปทั้งร่างกาย
อลันทั้งจูบทั้งไซร้ ทั้งจับขยี้ไปทั่วทั้งร่าง
อังซินที่ตัวก็บางร่างก็เล็กจึงทำได้เพียง
กรีดร้องขอความช่วยเหลือจากผู้คนที่นั่ง
นิ่งเหมือนท่อนไม้ที่ตายแล้ว
" ไม่นะ อย่าทำแบบนี้ ช่วยด้วย!!!
ช่วยฉันที ฮืออออออ"
"ชอบให้ออกแรง ฮ่าๆๆ ทีนี้จะหุบปาก
ได้รึยังล่ะ อาผิง เร่งเครื่องให้ถึงบ้านให้เร็ว
ที่สุด ฉันว่าฉันได้ของเล่นใหม่แล้วล่ะ"
อลันยิ้มยั่วโมโหอังซินที่ตอนนี้นอนแน่นิ่ง
เพราะไม่มีแรงจะสู้ เธอเหลือแค่ชุดชั้นใน
บนล่างอย่างละชิ้น เพราะส่วนที่เหลือ
อลันฉีกขาดไปหมดแล้ว
ลอันก้มลงไปชิมริมฝีปากปากบางอีกครั้ง
ส่วนอังซินที่ดิ้นได้ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์
ก็พยามจะร้องให้สุดเสียง แต่ก็เสียแรง
เปล่าเพราะอะไรใช้ปากงับปากเล็กไว้
อังซินเริ่มหายใจแรงขึ้นแรงขึ้นเมื่ออลัน
ดูดดื่มริมฝีปากของเธอนานเกินไปจนเธอ
เกือบจะหายใจไม่ออก ขาเล็กๆที่เรียวขาว
ดิ้นไปมาเพื่อแสดงว่าตอนนี้เธอเริ่มจะขาด
อากาศหายใจเต็มที่แล้ว แต่อลันก็ไม่ยอม
ลดแรงจูบที่ตอนนี้กำลังเมามัน ไม่นานอังซิน
ก็สลบไปอย่างง่ายดาย
เมื่อถึงบ้านอลันใช้ผ้าห่มบางๆผืนเล็ก
ห่อหุ้มร่างที่เปลือยเปล่าของอังซิน
เดินเข้าไปในบ้าน มีสายตาหลายสิบคู่
จ้องมองมาที่อลันและอังซิน สายตานั้น
คงมีความสงสัยอยู่มากว่าทำไมเธอถึง
มาในสภาพแบบนี้
"คุณหนูคะ มันเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย
ทำไมเธอถึงมาในสภาพแบบนี้ล่ะคะ"
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
