" สวัสดีค่ะฉันชื่อ พีช อายุ 25 ปีค่ะ เป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตมาจากบ้านเด็กกำพร้า ฉันอยู่ที่นั่นก็มีความสุขดีค่ะแต่ตอนนี้ฉันออกมาอยู่คอนโดที่พึ่งซื้อด้วยการทำงานและความพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มีทุกอย่าง เพราะฉันไม่มีที่พึ่งและไม่มีญาติที่ไหนนอกจากบ้านมีรักค่ะ "

ณ บริษัทเอลพี พีชเดินเข้ามาก็มีพนักงานคอยต้อนรับและทักทายเธอเป็นอย่างดีเพราะที่นี่คือบริษัทที่พึ่งเกิดใหม่ได้ไม่นานของเธอ "สวัสดีค่ะท่านประธาน.." เมย์เลขาคนสวยของเธอทักทายทันทีที่เจอเธอ "วันนี้มีงานอะไรบ้างคะคุณเมย์" เธอถามพลางก็เดินเข้าไปในห้องที่มีโต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ตัวประจำ "วันนี้มีแค่เซ็นเอกสารค่ะ" พีชยิ้ม "ดีค่ะเพราะพีชมีธุระต่อ" พูดจบเมย์ก็เดินออกไปเอาเอกสารที่เธอเตรียมไว้แล้วมาให้เจ้านายของเธอเซ็นพร้อมทั้งอธิบายเอกสารทั้งหมดให้เธอด้วย ไม่นานนักเอกสารกองโตก็เสร็จพีชหยิบกระเป๋าใบโปรดเดินออกไป "คุณเมย์เอกสารเสร็จแล้วนะพีชออกไปข้างนอกคงไม่กลับเข้ามาแล้ว" ........"ค่ะท่านประธาน" จบบทสนทนาพีชก็เดินออกไปธุระที่ว่าของเธอคือธุระที่ไม่ดีนักก่อนจะก่อตั้งบริษัทเอลพี พีชได้ตกหลุมรักชายคนนึงแรกๆทั้งคู่ก็รักกันมากจนกระทั่งได้แต่งงานกันแต่อยู่มาวันนึงเคน คนรักของพีชก็เริ่มเปลี่ยนไป "พี่เคนคะวันนี้จะกลับหรือเปล่า" เมื่อปลายสายรับโทรศัพท์จากเธอเขาก็มีน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ "ไม่กลับ!!และก็ไม่ต้องโทรมาอีก" พีชก็ได้แต่เงียบไม่พูดอะไรต่อจนสายตัดเธอชินกับการที่ต้องอยู่แบบนี้ไปแล้ว เพราะตั้งแต่แต่งงานกันได้ 2 วันเคนก็เริ่มเปลี่ยนไปจนวันนึงเคนก็พาผู้หญิงเข้ามาเธอชื่อโรส "พีช!!" ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพีชก็รีบวิ่งลงมาจากชั้น 2 ของบ้าน "พี่กลับมาแล้...แล้ว" เธอตกใจเล็กน้อยที่เห็นมีผู้หญิงยืนข้างเขา "นี่โรสเธอจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะผู้หญิงของฉัน" ได้ยินแบบนั้นเธอก็ยิ่งตกใจ "หมายความว่าไงคะ" โรสยิ้มเยาะก่อนพูดออกมา "ก็หมายความว่าฉันเป็นเมียพี่เคนอีกคนไง" พีชได้แต่กำมือแน่น "ได้ถ้าจะอยู่ก็ช่วยเซ็นใบหย่าให้ด้วยนะคะ" พูดจบเธอก็เดินขึ้นห้องเธอไป.......

"ใบหย่าหรอ..หึ..ฝันไปเถอะ" โรสมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอนิ่ง "ทำไมพี่ไม่เซ็นไปเลยคะ" เคนก้มมองโรส "จะหย่าง่ายๆก็ไม่สนุกสิคะ" โรสฟังและได้แต่สงสัยก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ "ไปค่ะเดี๋ยวพี่พาไปดูห้อง" พูดจบเคนก็จับมือโรสเดินขึ้นไปซึ่งเคนกับพีชนอนกันคนละห้องตั้งแต่แต่งงานกันมาเคนแทบจะไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวเธอเลยพีชก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทั้งที่ก่อนหน้านั้นเธอกับเขารักกันมากแท้ๆ

ตัดมาที่ธุระของพีช เธอเดินออกมาหน้าบริษัทของเธอก็มีรถหรูมาจอดรออยู่แล้ว "เชิญครับคุณพีช" พีชเดินขึ้นรถไป "สรุปลูกค้ารายใหญ่ที่ฉันให้ไปติดต่อเขาว่าไงบ้าง" คนขับรถที่กำลังขับรถออกไปมองกระจกมองหลังก่อนจะตอบ "เขาบอกให้คุณพีชไปคุยรายละเอียดกับเขาด้วยตัวเองครับ" พูดจบพีชก็ยิ้มและบอกให้นัดลูกค้าคนนั้นทันที "คุณพีชครับทางนั้นบอกว่าตกลงครับให้ไปเจอกันที่ร้านอาหาร.....ครับ" ลูกน้องอีกคนของเธอกล่าวพีชก็บอกให้พาเธอไปทันทีรันได้ยินแบบนั้นก็พาเจ้านายไปยังจุดหมาย "ถึงแล้วครับคุณพีช" พูดจบคมก็ลงไปเปิดประตูรถให้เจ้านายของเขาเมื่อพีชลงจากรถคมก็เดินตามพีชเข้าไปยังห้องอาหารที่ฝั่งนั้นจองไว้

"จองไว้ในชื่อคุณแทนคุณครับ" คมเอ่ยกับพนักงานจบรันก็เดินตามมาพอดีกับพนักงานพาทั้ง 3 ไปยังห้องอาหาร "เชิญค่ะคุณแทนอยู่ด้านในแล้วค่ะ" พูดจบพนักงานก็เดินออกไป "คม..รัน..รอด้านนอกก็ได้" คมและรันพยักหน้าก่อนเปิดประตูให้เจ้านายของเขา พีชเดินเข้ามาก็พบกับผู้ชายที่มีรูปร่างสูงอกกว้างไหล่หนาหน้าตาสุขุมผิวไม่ขาวมากนั่งรออยู่แล้ว "สวัสดีค่ะ..คุณแทนคุณ" พีชเอ่ยทักทายก่อนคนตรงหน้ายืนขึ้น "สวัสดีครับคุณพีช..เรียกผมว่าแทนก็ได้นะครับ" เขาเอ่ยขึ้นหน้านิ่งๆ "เชิญนั่งก่อนครับ" เขาพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงด้วยบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารเขาน่าจะสั่งไว้ก่อนที่เธอจะมา "ผมเตรียมอาหารไว้ให้คุณแล้วหวังว่าคุณจะทานได้นะครับ" พีชยิ้มก่อนที่จะพาเขาเข้าเรื่องงานที่ค้างคากันไว้ "เรื่องสินค้า....ข้อเสนอที่ฉันให้คุณไปคุณแทนโอเคมั้ยคะ" ........

"แหม่ใจร้อนจังเลยนะครับคุณพีช" เขาพูดขึ้นก่อนจะจ้องมองคนตรงหน้า "ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะแต่...." เธอชะงักเพราะคนตรงหน้าพูดขัด "ผมรับข้อเสนอของคุณนะครับแต่สินค้าก่อนจะส่งผมจะต้องไปเช็คด้วยตัวเอง" พีชยิ้ม "ได้สิคะ" แทนมองคนตรงหน้าก็ไม่เข้าใจผู้หญิงตัวแค่นี้ทำไมถึงกล้าทำธุระกิจสีเทาแบบนี้กันนะ "ผมขอถามหน่อยสิครับ"

"คะ?...ถามอะไรคะ?" เธอกินไปคุยไป " ทำไมคุณถึงมาทำธุรกิจแบบนี้ครับ?" พีชวางช้อนลง "เพราะอะไรนั้นหรอคะ..หึ..ไม่รู้สิคะ" พีชตอบไปแบบนั้นเพราะไม่อยากคิดถึงเรื่องที่เธอต้องแบกความรู้สึกนั้นไว้คนเดียวความรู้สึกที่ว่าคือมันโดดเดี่ยวเคว้งคว้างไร้ที่พึ่งพิงจึงต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะอยู่รอด "ผมเริ่มสนใจคุณแล้วสิ" แทนยิ้มก่อนจะตักกุ้งให้เธอ "เอ่อคุณแทนคะพีชแพ้กุ้งค่ะ" แทนคุณชะงักก่อนชักมือกลับและเอากุ้งใส่จานตัวเอง "ผมขอโทษครับผมไม่ทราบว่าคุณแพ้กุ้ง" พีชมองท่าทางของเขา "ไม่เป็นไรค่ะคุณแทนไม่รู้หนิคะ" ทั้งคู่คุยกันไปสักพักก็พากันเดินออกมาจากห้องอาหาร "คุณพีชครับผมว่าเราออกทางด้านนั้นดีกว่าครับ" พีชและแทนทำหน้างงก่อนจะชำเลืองไปเห็นโต๊ะด้านหน้าซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน เคนกับโรสนี่เอง "อืมไปสิ" พีชหันไปมองแทนก่อนยิ้ม "งั้นเราแยกกันตรงนี้นะคะคุณแทน" แทนหันมาก็พยักหน้าก่อนที่พีชจะเดินออกไป "ภีมไปสืบประวัติคุณพีชมาให้ฉันหน่อย" เขาเอ่ยสั่งลูกน้องก่อนมองไปยังโต๊ะที่พีชมองไป "คุณพีชโอเคมั้ยครับ" พีชมองรัน "เรื่องงานก็โอเคสิ" รันถอนหายใจ "ไม่ใช่เรื่องงานครับ..เรื่อง"

"หึ..ก็ต้องโอเคสิไม่งั้นจะอยู่ได้จนถึงขนาดนี้หรอ" รันได้แต่มองนิ่งเพราะรู้ว่านายของเขาต้องทุก

ขนาดไหน "ผู้หญิงคนนั้นจะให้ผมจัดการให้มั้ยครับ"

"ไม่ต้องหรอก" พีชถอนหายใจเพราะต่อให้จัดการไปเขาก็หาผู้หญิงคนใหม่มาอยู่ดีเหมือนที่ผ่านๆมาขับรถมาไม่นานนักก็ถึงบริษัทที่ส่งออกสินค้าของเธอ เธอจัดหาทุกอย่างที่ตลาดมืดต้องการโดยที่ถูกกฏหมายทุกอย่างลูกค้ารายใหญ่ถึงชอบซื้อขายกับเธอเพราะไม่อยากวุ่นวายกับพวกตำรวจพูดง่ายๆคือไม่มีใครไม่รู้จักเธอ แต่สำหรับเคนเขารู้แค่ว่าเธอเป็นเจ้าของบริษัทเล็กๆเท่านั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอมีอิทธิพลแค่ไหน....