...“คะ คุณ หยุดนะ ผมเป็นผู้ชายนะ คุณตั้งสติหน่อยสิ ทำแบบนี้มันผิดผีเดี๋ยวฟ้าก็ผ่าเอาหรอกนะ ปะ ปล่อยผมก่อน อะ อื้ออ “...
...ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้นแต่น้ำเสียงที่ออกมากลับฟังดูเว้าวอนเหลือก่อนในความคิดของอีกฝ่าย ถึงอย่างไรความพยายามของเขาก็ถูกเผิกเฉยอย่างไม่ใยดีด้วยคำพูดของหนุ่มหน้าขาว...
...“ช่วยเงียบก่อนได้ไหมครับคุณวัวน้อยของผม เสียงดังแบบนี้ผมรู้สึกเวียนหัวนะ”...
...ทันทีที่พูดจบประโยคศิลาก็ใช้ปากปิดปากเป็นการแก้ปัญหานี้ ลิ้นชุ่มของชายผู้ดีให้รสสัมผัสที่หวานจับใจพาให้ฝ่ายที่ถูกจูบเผลอไผลไปกับอารมณ์รักอย่างไม่รู้ตัว ในหัวของรักแรกตอนนี้เอาแต่คิดถามตัวเองว่าเขามาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง มันเริ่มผิดพลาดตั้งแต่ตรงไหนกัน กับการเข้ามาดูคนที่ทีท่างไม่สู้ดีด้วยความเป็นห่วงในตอนแรกกลับกลายมาเป็นถูกกระทำการล่วงละเมิดในที่สาธารณะซะได้ หากจะโทษใครก็คงต้องโทษตัวเองที่ดวงซวย...
.......
.......
.......
.......
...“เอ้า เด็กๆ มาต่อแถวรับการบ้านเร็ว ใกล้จะเลิกเรียนแล้วเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ เอาการบ้านเก็บใส่กระเป๋าดีๆ ล่ะ”...
...เสียงคนครูดังขึ้นบอกเหล่าเด็กอนุบาลสอง ที่ฟังบ้างไม่ฟังบ้างอย่างกระตือรือร้น พร้อมกับหยิบแบบฝึกหัดเล่มบางๆ ที่มีชื่อของนักเรียนแต่ละคนติดอยู่มอบให้ทีละคน จนครบแล้วทุกคน...
...“เด็กๆ ไปเล่นรอที่สนามเด็กเล่นกันก่อนนะครับ ห้ามออกไปข้างนอกเองโดยเด็ดขาดนะเข้าใจไหม ใครที่ผู้ปกครองมารับครูข้าวจะไปเรียกเองนะ เข้าใจไหมครับ”...
...คุณครูขวัญข้าวถามย้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าเหล่านักเรียนชั้นอนุบาลสองของเขากำลังฟังอยู่...
...“ข้าววจายยแย้ววค้าบบ”...
...เด็กๆ ตัวน้อยตอบพร้อมกันเป็นเสียงยืดยาวตามฉบับเด็กน้อย ไหนจะพูดไม่ชัดอีก ทำเอาครูอดยิ้มไม่ได้...
...เข็มนาฬิกาเริ่มคล้อยต่ำลงเรื่อยๆ เด็กๆ หลานคนมีผู้ปกครองทยอยกันมารับกลับบ้าน บางส่วนก็ยังคงเล่นกันอยู่ในสนามเด็กเล่น เพราะผู้ปกครองเลิกงานช้า บ้างครั้งก็จะมีเด็กที่ผู้ปกครองมารับไม่ทันเวลาจนถึงเวลาปิดทำการของโรงเรียน แต่คุณครูขวัญข้าวก็ไม่เคยอารมณ์เสียเลยสักครั้ง ซ้ำยังมักจะพาเด็กๆ ไปส่งที่บ้านด้วยตัวเองอยู่บ่อยๆ และมีหลายครั้งที่มักจะได้ของตอบแทนเป็นของกินต่างๆ ติดไม้ติดมือกลับมาด้วยตลอด และเช่นเดียวกันกับวันนี้...
...///กริ๊งๆๆ...
...เสียงกริ่งของจักรยานดังขึ้นเมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนราวกับจะเป็นการส่งสัญญาณให้ใครรู้ถึงการมาของตน...
...“สวัสดีจ้ะครูขวัญข้าว ฉันมารับดวงใจแล้วจ้ะ”...
...เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทักทายทันทีที่เห็นคุณครูของลูกชาย กำลังส่งเด็กให้ผู้ปกครองคนอื่นๆ อยู่ เจ้าตัวจอดจักรยานสีขาวคันเก่าแอบๆ ไว้ริมรั่วโรงเรียนก่อนจะเดินไปหาคุณครู...
...“อ้าว สวัสดีครับคุณรัก วันนี้มาเร็วกว่าปกติรึเปล่าครับเนี่ย”...
...คุณครูตัวเล็กหันมาคุยกับคนที่เพิ่งมาถึง ดูเหมือนว่าวันนี้ผู้ปกครองคนนี้จะมาเร็วกว่าทุกวันนิดหน่อย...
...“วันนี้ไม่มีจ๊อบที่ร้านลุงมาน่ะจ้ะเลยได้กลับเร็ว ว่าเดี๋ยวจะพาเจ้าดวงไปตัดผมด้วยเลย”...
...“งี้นี่เอง เดี๋ยวครูขวัญไปเรียกดวงใจให้นะครับ “...
...คุณครูหนุ่มว่าพลางเดินไปที่โซนสนามเด็กเล่นเพื่อเรียกเด็กน้อย โดยมีผู้ปกครองยืนมองตามหลังอยู่หน้าประตูโรงเรียน...
...“น้องดวงใจครับ คุณพ่อมารับแล้วนะครับ “...
...“อะ! พ่อจ๋ามารับดวงแย้วหย๋อจ๊ะ...
...เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยดังตอบทันทีที่ได้ยิอะนคุณครูเรียกชื่อตัวเอง ใบหน้าอ้วนกลมยิ้มร่าอย่างสดใส ดวงใจรีบวางของเล่นในมือแล้วส่งต่อให้เพื่อนข้างๆ...
...โน่ พ่อจ๋ามารับดวงแย้ว ดวงกลับบ้านก่อนนะ...
...เด็นน้อยไม่ลืมที่จะบอกลาเพื่อนสนิทก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าเป้สีแดงลายซุปเปอร์ฮีโร่ของตัวเองที่ชั้นวางกระเป๋า เด็กตัวเล็กสะพายกระเป๋าเองอย่างคล่องแคล่ว ทั้งยังสวมรองเท้าคู่น้อยๆ ได้ถูกข้างอีกด้วย ทันทีที่สวมรองเท้าเสร็จดวงใจก็รีบวิ่งปรี่ไปยังหน้าประตูโรงเรียนโดยมีคุณครูเดินตามมาไม่ห่าง...
...ร่างเล็กวิ่งกระเตาะกระแตะตรงไปหาผู้ปกครอง กระเป๋าสีแดงใบใหญ่กว่าตัวเล็กน้อยมีเสียงกรุ๊งกริ๊งดังมาจากพวกตุ๊กตาห้อยกระเป๋า กับท่าทีที่ร่าเริงใบหน้ายิ้มแป้นเมื่อเห็นพ่ออยู่ไม่ไกล ทำเอาคนเป็นพ่อรู้กสึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทั้งเมื่อได้มองดูภาพนี้ ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันหายวับไปราวกับไม่เคยเหน็ดเหนื่อยมาก่อนก็ไม่ปาน...
“พ่อจ๋าาาาา “
เด็กน้อยยิ้มตาหยี จนแทบมองไม่เห็นทางแต่สองเท้ากลับวิ่งอย่างรวดเร็วจนคุณครูที่เดินตามหลังมาต้องร้องเรียก
“น้องดวงใจ อย่าวิ่งสิครับ”
“เจ้าดวงอย่าวิ่งเร็วนักสิเดี๋ยวก็หกล้มหน้าคะมำกันพอดี”
คนเป็นพ่อไม่พูดเปล่าสองท้าวสาวเข้ามาหาลูกชายตัวน้อยพร้อมกับอ้าแขนรับเด็กตัวน้อยที่พุ่งเข้าใส่
//หมับ!//
เจ้าตัวจิ๋วกระโจนกอดพ่อจ๋ายังไม่ยั้งแรง ใบหน้ากลมซบเข้าที่อกแกร่งพอดีเมื่อยามพ่อย่อตัวลงรับเขา ดวงตากลมโตเปล่งประกายเป็นพิเศษเมื่อได้กอดคนเป็นพ่อ
หลังจากบอกลาคุณครูเสร็จสรรพ สองพ่อลูกก็พากันปั่นจักรยานกลับบ้าน เด็กน้อยซ้อนท้ายเกาะเอวพ่ออยู่ที่เบาะหลัง จักรยานคันเก่าสีขาวค่อยๆ เคลื่อนไปบนถนนลาดยาง ผ่านไปเพียงชั่วครู่ก็กลายเป็นถนนลูกรังสองริมทางเต็มไปด้วยหญ้าหางกระรอก สายลมเย็นที่พัดผ่านใบหน้าชวนให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีสองพ่อลูกก็มาถึงบ้านหลังเล็กของพวกเขา
“ไป เอากระเป๋าไปเก็บเร็ว เดี๋ยววันนี้พ่อจะพ่อไปตัดผมที่ร้านลุงมีนะ”
คนเป็นพ่อพูดกับลูกชายตัวน้อยที่กำลังลงจากจักรยาน ส่วนตัวเองก็เข็นรถไปเก็บที่โรงจอดข้างบ้าน ดวงใจรีบวิ่งไปเก็บประเป๋าในบ้านทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้ไปร้านตัดผม ดวงใจไม่ได้ชอบตัดผมหรืออะไร แต่เขาชอบที่จะได้ไปร้านลุงมีต่างหาก ร้านตัดผมลุงมีเป็นร้านที่อยู่ข้างบ้านนี่เอง เวลาที่ไปตัดผมทีไรลุงมีจะชอบเปิดการ์ตูนซุปเปอร์ฮีโร่ให้เขาดูเสมอ
สวัสดีจ๊ะลุงมี//ซาหวัดดีจ้าลุงมี สองพ่อลูกทักทายลุงมีเจ้าของร้านตัดผมวัยหกสิบที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่เพลินๆ เสียงเรียกของทั้งคู่ทำให้ชายแก่สะดุ้งเล็กน้อย
“อ้าว! นึกว่าใครที่ไหน เจ้าดวงกับเจ้ารักเองรึ มาๆ เข้ามาก่อนสิ”
“ลุงมีเปิดการ์ตูนเอแมนให้น้องดวงดูหน่อยได้ไหมจ๊ะ”
เด็กชายพูดจุดประสงค์ของตัวเองอย่างชัดเจน ส่วนผู้ใหญ่ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
“นี่ตั้งใจมาดูการ์ตูนหรือมาตัดผมกันแน่ฮะ”
ลุงมีพูดอย่างเอ็นดูพลางลูบหัวทุยน้อยๆ ของเจ้าดวงไปด้วย
ก่อนจะเดินไปเปิดการ์ตูนที่เด็กน้อยร้องขอ พอหันมาอีกทีเจ้าเด็กซนก็ขึ้นไปนั่งบนเก้าอีกตัดผมรออย่างกระตือรือร้นแล้ว คุณลุงใจดีก็จัดแจงเริ่มการตัดผมให้เด็กน้อยทันที
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
