'ลุงบุญ' เป็นคนทางภาคอีสาน ท่านมาอยู่ทางใต้ตั้งแต่อายุ 13 ปี ตอนแรกที่ทำงานก็อาศัยอาชีพรับจ้างโดยอาศัยอยู่กับคนที่รู้จักที่เพื่อนแนะนำ แต่ต่อมาลุงบุญได้เข้าบวชเรียนอยู่ที่วัดแห่งหนึ่ง ในช่วงที่บวช ท่านก็ได้ศึกษาทั้งธรรมและด้านไสยศาสตร์ จนมีวิชากล้าแกร่งพอตัวโดยมีฉายาว่า 'อนุตตโร ภิกขุ'

ภายหลังลุงบุญได้ลาสิกขาบทออกมา แล้วก็มีครอบครัว และพากันโยกย้ายถิ่นฐานไปที่อื่นแต่ก็ยังประกอบอาชีพรับจ้างเหมือนเดิมคือรับจ้างสานแข่งไสถ่าน ซึ่งขณะนั้นเขงถ่านเป็นที่ต้องการของตลาดมากแต่เมื่อถึงเวลาลูกๆจะเข้าโรงเรียนค่าใช้จ่ายในบ้านก็เพิ่มสูงขึ้นการสานเข่งอย่างเดียวยังไม่พอค่าใช้จ่ายตอนนั้นลุงบุญมีลูกชาย 4 คนอายุระหว่าง 15 - 18 ปีลุงบุญเล่าว่า ตอนนั้นอยากจะทำอะไรก็ได้เพื่อให้บรรดาลูกๆได้มีโอกาสมีการศึกษาเล่าเรียน แต่ก็จนปัญญา เพราะตัวเราไม่มีความรู้จึงได้ถามบุตรชายคนที่ 3 ว่าพ่อจะไปตัดหวายจะไปกับพ่อไหม "ผมลืมบอกไปว่าบุตรชายคนที่ 3 ของลุงบุญมีชื่อว่า อัมพร เป็นคนที่เก่งที่สุดในครอบครัวของลุงบุญ"

อัมพรได้ตอบพ่อของเขาว่า ผมจะไปตัดหวายกับพ่อครับ ซึ่งตอนนั้นหนทางทั้งหลายไม่ได้สะดวกสบายเหมือนทุกวันนี้ แต่ละคนที่เข้าไปจะต้องเตรียมเสบียงที่สามารถอยู่ได้หลายวัน เพราะไว้ที่ลุงบุญแกจะไปตัดนั้นจะอยู่ในป่าใหญ่หนทางไปก็ลำบากฉะนั้นไปครั้งนึงจึงใช้เวลาหลายวันและสิ่งหนึ่งที่ลงบุญย้ำนักย้ำหนาก็คือ "เข้าป่าต้องเคารพเจ้าป่าเจ้าเขาอย่าไปลบหลู่ดูหมิ่นเป็นอันขาด"

เมื่อคณะของลุงบุญเดินทางเพื่อขึ้นเขาไปหาหวายก็ได้หยุดพักแรมที่เชิงเขาโดยแวะหุงหาอาหารพวกหนึ่งอีกพวกหนึ่งไปหาปลาในลำธารช่วงสมัยนั้นปลาชุกชุมมาก อัมพรที่ยังเป็นเด็กวัยรุ่นจึงไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับความเชื่อหรืออาถรรพ์ในป่ามากนักเมื่อเห็นปลาอยู่ในลำธารมากก็พูดในทำนองว่าปลาเยอะจริงๆตัวก็ใหญ่อย่างนี้ต้องหาเก็บไว้เยอะๆแล้ว

ท่านผู้อ่านเชื่อไหมครับ ไม่ว่าจะเอาทั้งแห หรืออวนไปวางไว้ดักอย่างไรก็ไม่ได้ปลาสักตัวจนต้องเกือบที่พักแรมมือเปล่าลุงบุญก็ได้ถามอัมพรขึ้นว่า อ้าวอัมพรแกไม่ได้ปลามาสักตัวเลยหรอ ลุงเชิดได้เดินมาแล้วพูดขึ้นว่าไอ้อัมพรปากมันไม่ดีเจ้าที่เจ้าทางเลยไม่ให้ปลามันมา ลุงบุญก็พยักหน้าอย่างเข้าใจและแกหันไปหยิบควรเดินลงไปตามลำธารซึ่งผู้ใหญ่ลุงบุญก็หิ้วปาปูนใหญ่มาทำกับข้าวกินกัน

อัมพรได้ถามพ่อขึ้นมาว่า พ่อไปเอาปลามาจากไหนเยอะแยะ ลุงบุญก็ได้ตอบอำพรในทำนองทีเล่นทีจริงว่า"เจ้าป่าเจ้าเขาเขาให้มา"

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนก็เก็บสัมภาระเดินขึ้นเขายังแหล่งที่มีหวายชุกชุมก็ใช้เวลาประมาณ 1 วันที่จะต้องเดินทางตามสันเขาไปเมื่อได้ทำเลที่เหมาะสมทุกคนก็ช่วยกันสร้างขนำเล็กๆพอพักกันได้ชั่วคราวแล้วก็จัดแจงอาบน้ำอาบท่าทำกับข้าวกินกันตามอัตภาพแล้วก็นอนพักผ่อนเมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นจะได้ทำงานกันต่อ

พอรุ่งเช้า ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันออกไปหาหวายโดยให้อัมพรไปกับพ่อ แต่จนแล้วจนรอดอัมพรก็หลงป่าจนได้ โดยอัมพรพลัดหลงกับลุงบุญช่วงลงจากสันเขาไปหาลำธารด้านล่าง ซึ่งอัมพรเล่าให้ฟังว่าช่วงนั้นรู้สึกกลัวมากจะกู่ตะโกนอย่างไรก็ไม่มีผู้ใดตอบรับ อากาศก็เริ่มมืดเข้ามาทุกทีฝนก็ตกพรำๆหวายที่แบกอยู่ก็หนักไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่เดินมุ่งหน้าขึ้นสันเขาไปเรื่อยๆแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าน่าจะลองบนบานศาลกล่าวดูเผื่อเจ้าป่าเจ้าเขาท่านจะช่วยได้บ้างนึกได้ดังนั้นจึงได้วางสายลงพร้อมยกมือพานพขึ้นพร้อมอธิษฐานว่า"ถ้าหลุดจากป่าไปลงที่พักได้เขาจะนำไก่บ้าน 2 ตัวสุราขาว 2 ขวดมาเซ่นไหว้เจ้าป่าเจ้าเขา" อัมพรเล่าต่อไปอีกว่ามันน่าอัศจรรย์ใจมากจากเดินที่มองไปทางไหนมันมืดปนไปหมดหาทางออกไม่ได้เลยแต่พอบนบานศาลกล่าวเสร็จป่าบริเวณแถบนั้นรู้สึกโปร่งใสและพบทางเดินกลับที่พักโดยปลอดภัย

หลังจากวันนั้นอัมพรก็ได้นำไก่บ้าน 2 ตัวพร้อมสุราขาวมาเซ่นไหว้เจ้าป่าเจ้าเขาแต่อัมพรดำเนินการเซ่นไหว้ไม่ถูกต้องโดยที่อัมพรก็ไม่รู้คนที่อัมพรเขาให้ไปเซ่นไหว้เจ้าป่าเจ้าเขานั้นทำพิธีไม่เป็นและก็ไม่ได้บอกให้อัมพรด้วยเมื่อตัดหวายมาได้พอประมาณคณะของลุงบุญทั้งหมดก็พากันเดินทางกลับบ้านคล้ายบ้านมันและอัมพรก็ลืมเหตุการณ์ที่ได้ทำไว้บนเขาเสียสิ้น