ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งบนภูเขา ที่ห่างไกลจากตัวเมืองอากาศดีมากมีหมอกตอนเช้า หญิงสาวผมยาวสลวยสีออกน้ำตาลดวงตาโต ริมฝีปากเล็กสีชมพูผิวขาวออร่า เธออาศัยอยู่กับพ่อผู้พิการกับพี่สาวและพี่สาวเธอคือสาเหตุทำให้ผู้เป็นพ่อพิการ เธอกำลังทำอาหารให้ผู้เป็นพ่อได้กินอาหารเช้า

พิชชาาาาาผู้เป็นพ่อเรียกชื่อเธอฉันหิวข้าวเเล้ว..เศษฐาพ่อของณัฏฐ์พิชชาร้องเรียกชื่อเธอ ค่าาามาแล้วค่าาพิชชาตอบกลับ

(ลูกที่รักมักไม่ได้เลี้ยง)ครอบครัวนี้มีอยู่3คนแม่ของพิชชาเสียตอนที่เธอเรียนม.ปราย พ่อของเธอรักพี่สาวของเธอมากเพื่อที่จะส่งพี่สาวเธอเรียนเขาขายสมบัติที่ดินที่มีอยู่ส่งเธอจนเรียนจบเเล้วเธอก็หนีเข้าเมืองกรุงไม่ติดต่อมา..จนทำให้ผู้เป็นพ่อเส้นเลือดสมองเเตกเเค่พิการไม่ถึงกับตุย

พิชชาทำงานพิเศษรับจ้างทุกอย่างจนเธอเรียนจบมหาลัยแต่เธอก็ทิ้งผู้เป็นพ่อไม่ได้..เธอจึงหาทำงานแถวบ้านเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน..แต่พอจะมีเก็บบ้างพี่สาวตัวดีก็โทรมาขอเธอ..ขู่เธอถ้าไม่ให้ฉันจะมาหาพ่อแล้วให้เขาขายบ้านหลังนี้ซะ..พิชชาก็ต้องยอมจำนน

อมราพี่สาวของเธอเป็นคนหัวสูงชอบเอาเปรียบนางเอกเธออาศัยว่าเธอเป็นคนที่พ่อยอมทุกอย่างพอตัวเองเรียนจบรู้ว่าที่บ้านไม่ได้มีเงินมากมายเหมือนเมื่อก่อนเธอจึงรับสภาพไม่ได้..หนีออกจากบ้านไป..แต่ก็ยังเอาตัวไม่รอดเพราะเเต่ก่อนเธอทำอะไรไม่เป็นแม้แต่ทอดไข่

พิชชาทำงานตอนกลางคืนในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งเธออาศัยช่วงพ่อนอนมารับงานเธอเป็นคนสวยเเละขยันกตัณญู..เจ้าของร้านเอ็นดูเธอเห็นเธอมาตั้งเเต่เด็ก..

พิชชาเสียงเรียกของเฮียเจ้าของร้านเป็นไงบ้างเหนื่อยไหม..ไม่เหนื่อยค่ะป๊า(เฮียเจ้าของร้านให้เธอเรียกแบบนั้นเอ็นดูเหมื่อนเป็นลูกสาวเเท้ๆ)ตามจริงก็อยากให้เป็นลูกสะใภ้ป๊าเคยเเซวว่ารอลูกชายป๊าจบจากนอกก่อนนะ..พิชชายิ้มหัวเราะ☺😄

พิธาเพื่อนกะดึกของเธอ เขาทั้งคู่เรียนมาด้วยกันตั้งเเต่สมัยอนุบาลพิธามีความรู้สึกดีกับพิชชาเขาคอยช่วยเหลือพิชชาทุกอย่าง..แต่ด้วยความเป็นเพื่อนจึงเก็บไว้เพียงในใจกลัวเสียเพื่อนไป

พิชชาวันนี้ออกกะเราะไปกินข้าวด้วยกันไหม ไม่อ่ะพิชชาบอกต้องรีบกลับไปอาบน้ำทำกับข้าวให้พ่อ..งั้นไปทำอะไรกินบ้านเธอกันพิธาบอก..อืมไปสิ

กินข้าวเสร็จพิธาก็ขอตัวกลับบ้านมาอาบน้ำพักผ่อน..พิธาเป็นหนุ่มหน้าตี๋ขาวสูงเขาเป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งฐานะปานกลางที่บ้านไม่ได้รวยมากพ่อเเม่เป็นเจ้าของสวยที่มาทำงานเพราะอยากอยู่ใกล้นางเอก

ที่ร้านสะดวกซื้อ..กะดึกของอีกวันพิธากับพิชชาทำงานกันตามปกติ..กลางดึกนางเอกรับหน้าที่เอาชนะไปทิ้ง พิชชาเดินร้องเพลงมาเพื่อกลบความเงียบ..เธอกำลังหันหลังเดินกลับได้ยินเสียง อึกๆ..ช่วยด้วย

พิชชา:หึเสียงไรว่ะ..รึว่าจะเป็นผี(ตอนนั้นประมานตี2)นางกำลังจะวิ่งแต่ก็ได้ยินเสียงเหมือนบอกว่า..คนๆนางค่อยๆเดินไปพุ่มไม้เจอขาก่อน ขายาวมากเหมือนขาผู้ชาย เธอค่อยเดินไปใกล้ๆเขาหลับตาไม่มีเรี่ยวเเรงเหมือนหนีตาย หัวของเขามีเลือดอาบ ไหล่ะโดนกระสูน

พิชชา:ฉันจะพาคุณไปรพ.

ชายแปลกหน้า:พอ.ลืมตาขึ้น..ไม่..อย่าพาฉันไปที่นั่นมีคนกำลังตามฆ่าฉันอยู่..อย่าเพิ่งบอกใคร

นางเอกไม่รูู้จะทำไงส่งข้อความหาพิธาบอกเขาว่าฉันไปที่บ้านก่อนนะมีเรื่องด่วน นางเอกเป็นคนเเข็งเเรงพยุงผู้ชายคนนั้นขึ้นรถมอไซคู่ใจบอกเขาเกาะแน่นๆ

ใช่ค่ะนางเอกไม่รู้จะพาไปไหนพาไปที่บ้านของเขา นางเอกพาเขาเข้าห้อง(ใช่ค่ะนางพาผู้ชายเข้าห้องคนเเรก)พิชชาเริ่มปฏิบัติการเบื้องต้นเธอเป็นคนใจเด็ด..มีสติเธอให้เขานอนที่นอนของเธอให้เขาเอาผ้ายัดปากไว้เธอใช้มีดดวงคมกรีดเอากระสุนที่ไหล่เขาออก..จนเขาทนพิษไม่ไหวสลบไป.....

หลังจากที่เธอเอากระสุนออกเธอทำแผล..เช็ดคราบเลือดที่หัวที่หน้าเช็ดทำความสะอาดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา..

พิชชา:เรียบร้อยแล้ว..เหนื่อยวุ้ย..จะตายไหมวะฉันยิ่งไม่เคยทำอยู่..เธอยืนมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า..

คนอะไรวะขนาดนอนยังหล่อ สูงยาวผิวไม่ขาวมาก หน้าเล็ก ดั้งเป็นสันคิ้วดกดำริมฝีปากน่าจุ๊บ..เห้ยๆไอ้พิชแกมันบ้าาาาา

เขาสลบไป3วัน..เมื่อเขาค่อยๆๆลืมตาขึ้นเห็นห้องนอนที่เป็นห้องผู้หญิง ในขณะที่พิชชาเปิดประตูเข้ามา..เขากำลังจะร้องตกใจ พิชชาทำปากจุ๊ๆเดี๋ยวพ่อฉันก็ได้ยินหรอก

ชายแปลกหน้า:นี่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันหรอ

พิชชา:ก็ใช่หน่ะสิ

ชายแปลกหน้า:นี่เธอ..เธอไม่รู้สึกอายบ้างหรอ

พิชชา:ตื่นขึ้นมาแทนที่จะขอบคุณ..เอาเเต่โวยวาย..พ่อฉันก็พิการ..แค่ผู้ชายฉันเห็นหมดเเระ เสื้อผ้านั้นก็ของพ่อฉัน ถ้าดีขึ้นเเล้วก็รีบไปซะ

ชายแปลกหน้า:เธอไล่ฉันหรอ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร..ฉันเป็น..//ยัยนี่หยิ่งดีฉันแกล้งลองใจดีกว่า(คิดในใจ)ฉันเป็นคนธรรมดาไม่รู้ไปเหยียบหางใครเข้า..ฉันขออาศัยอยู่นี่สักหน่อยนะหายดีเเล้วเดี๋ยวฉันไปเอง

พิชชา:อยู่ได้..เเต่มีกฎ ก่อนอื่นฉันต้องรู้ชื่อนายก่อนเป็นใครมาจากไหนทำงานอะไรลูกเต้าเหล่าใคร

ชายแปลกหน้า:ฉันชื่อดินทร์(นฤบดินทร์)ไม่บอกชื่อจริงนางเอก อยู่เมืองข้างๆไม่มีพ่อแม่ทำงานรับจ้างทั่วไป(โกหกทั้งเพ)

พิชชา:อืม..กฏของฉันข้อเเรกห้ามเดินให้พ่อฉันเห็น

ข้อ2ช่วยฉันทำงานบ้าน(พระเอกพอทำเป็นเคยอยู่ต่างประเทศตัวคนเดียว)

ไม่มีไรแล้ว ต่อไปนอนโซฟาตรงนั้น...เข้าใจไหม

ดินทร์:เข้าใจแล้ว

เล่าตอนเกิดเหตุกับพระเอก..

พระเอกเรียนอยู่ต่างประเทศเพื่อศึกษาเรียนรู้การบริหารธุรกิจ..เมื่อเขาเรียนจบเขาจึงกลับมาบริหารเป็นเจ้าของบริษัทแห่งหนึ่งรับช่วงต่อจากพ่อแม่..บริษัทของเขาเติบโตอย่างรวดเร็ว...ซึ่งเป็นที่หมายตาจากคู่เเข่ง..ผ่านไปสักพักคู่แข่งโจมตีเขาอย่างหนักสร้างข่าวเสียหาย.ลงทางโชเชี่ยลบ้างออกข่าวทางทีวีบ้าง..จนทำให้หุ้นบริษัทเขาไหลลงเรื่อยๆเเต่ก็ยังพยุงได้อยู่ไม่ถึงกับล้มละลาย..เขากำลังแก้ไขปัญหาอย่างเงียบๆเพื่อที่จะลองใจแฟนสาวด้วยว่าจะยังยืนอยู่ข้างเขาในวันที่ล้มไหม...ถ้าแฟนเขาอยู่เธอคือผู้หญิงที่เขาจะขอแต่งงานด้วย

เขามีแฟนสาวที่คบกันพอกลับมาจากต่างประเทศพระเอกเหมือนรับรู้การเปลี่ยนแปลงของแฟนสาว..เเต่เขายังไม่ได้ทำอะไรเพราะความยังเชื่อใจอยู่..ตอนนี้เขากลับมายืนได้แล้วเเต่เขาใช้เงินเพื่อที่จะไม่ให้แฟนรับรู้ข่าวแต่....เธอกลับรับรู้ตลอด..ทางโน้นให้เธอเยอะกว่าพระเอกเป็น10เท่า..(สรุปคือเธอรักเงินค่ะ)

วันนั้นพระเอกกับแฟนไปเที่ยวกัน

ดินทร์:ที่รักมีความสุขไหม

ออร่า:ค่ะ(แวะเลี่ยนโง่เอ้ยย)

ในขณะขับรถกลับที่พักที่เขาจองไว้..มีรถคันหนึ่งขับรถตามเขาหวังจะชนเอาชีวิตพระเอก

เขาจอดรถข้างทาง..รีบวิ่งไปจับมือออร่า..ออร่ารู้ว่าเป็นใครเขาสบัดมือออกจากพระเอกแล้วบอกว่าเราจบกันเถอะ..อย่าโง่หน่อยเลยฉันไม่ได้รักคุณแล้วฉันมีคนใหม่..รถอีกคันจอดแล้วเดินออกมา

ไงไอ้เพื่อนรัก..

ดินทร์:แกเองหรอฉันคิดไว้ไม่มีผิด

กษิเดช(ตัวร้าย):แกอย่ามาพูดเยอะ..แฟนแกมันเป็นเมียฉัน..แกมันโง่บริษัทแกก็มันเป็นคนเอาความลับมาบอกฉันเอง

ดินทร์:งั้นหรอ

ออร่า:ดินทร์คุณเองก็รู้ว่าถ้าไม่มีเงินฉันอยู่ไม่ได้

ดินทร์:อืมเข้าใจเเล้ว

กษิเดช:วันนี้คือวันตายของแก..เขาสั่งให้ลูกน้องไปกระทืบใช้ไม้ฟาดหัวพระเอก..

พระเอกลุกขึ้นกำลังจะวิ่งหนีเข้าไปในป่า..เขายกปืนยิงโดนไหล่พระเอก..แต่พระเอกก็ยังวิ่งเข้าไปในป่าบนเขาตรงไปเป็นทางหมู่บ้านซึ่งเขามาเที่ยวเเถวนี้บ่อยๆเขาคิดเเค่ว่าทางข้างหน้า..เป็นหมู่บ้านเล็กๆคงมีผู้คนอยู่บ้าง..จนทำให้ตัวร้ายเลิกตามเขา

จนเขาไปล้มลงข้างพุ่มไม้ที่นางเอกไปทิ้งขยะ

😍😍😍