“หยางไค! ได้เวลาเปลี่ยนกะแล้ว!” ชายตัวใหญ่สวมชุดนักรบตะโกนเรียก สิ้นเสียงชายตัวใหญ่ชายผู้หนึ่งวิ่งมาหาชายตัวใหญ่ เขามีรูปร่างธรรมดาสวมชุดเช่นเดียวกันกับชายตัวใหญ่ เจ้ามาช้าห้านาทีนะรู้ไหม?ชายตัวใหญ่ด้วยเสียงที่ดุดัน “โทษทีพอดีข้าท้องเสียนะฮ่าฮ่าฮ่า” อืม..ไงก็ชั่งจับตาเฝ้าระวังไว้ให้ดีด้วยล่ะข้าไปพักก่อนอีกสองชั่วยามค่อยมาเรียกข้า “อืมได้” สิ้นคำกล่าวหยางไคชายตัวใหญ่ก็เดินจากไป “เฮ้อข้าคิดถูกรึเปล่าเนี่ยที่มาทำงานคนเฝ้ากำแพงเมือง” ทว่าในขณะหยานไคถอนหายใจอยู่นั้น ลูกไฟขนาดใหญ่นับพันลูกพุ่งลงมาจากฟ้า หยานไคตกตะลึงตาหดเล็กลง ไม่ทันใดลูกไฟนับพันลูกได้ลงมาแตะที่พื้น ทำให้พื้นที่ลูกไฟตกในระยะ50เมตรเกิดหลุมขนาดใหญ่กำแพงเมืองพังทลายบ้านเมืองบางส่วนได้รับความเสียหาย “เกิดอะไรขึ้นกัน! ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย แขน..แขนข้าขาดใครก็ได้ช่วยตามหมอให้ที”ผู้คนภายในเมืองต่างพากันแตกตื่นหวาดกลัวสับสน บนฟ้านั้นปรากฏร่างชายชราผู้หนึ่งรอยอยู่บนอากาศ มือไขว้หลังสวมชุดสีม่วงลายดำ ผมสีขาวยาวถึงเอว หนวดยาว “หึ~...ท่านผู้นั้นคิดเรื่องใดกันถึงให้ข้ามาทำลายเมืองไร้นามเช่นนี้..แต่..ถึงกระนั้นข้าก็ต้องทำตามจุดประสงค์ของท่านผู้นั้น สิ้นคำกล่าวชายชรา ร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าชายชรา ชายผู้นั้นสวมชุดสีทองสวมมงกุฎสีทองดวงตาแหลมคม ผมสีดำยาวถึงเอว อยู่ในร่างเด็กหนุ่ม

พวกทั้งสองอยู่ห่างกันหนึ่งร้อยก้าว ตาแก่เหตุใดเจ้าถึงมาโจมตีเมืองของข้ากัน? ข้าจำได้ว่าไม่เคยทำให้ใครขุ่นเคร่ง

หึ! ข้าไม่สนทนากับคนตายเช่นเจ้า!ชายชรากล่าวด้วยเสียงที่เย่อยิ่ง

ปากดีนัก สิ้นคำกล่าวชายสวมมงกุฏทอง

ชายชราก็ปรากฏมาประชิดชายสวมมงกุฏ และผลักฝ่ามือเข้าโจมตีชายสวมมงกุฎทอง

ชายสวมมงกุฎทองไม่สามารถป้องกันได้ทัน เขาโดนฝ่ามือชายชราโจมตีเข้ากลางอก ทำให้ชายสวมมุงกฎทองกะอักเลือดคำโตออกมา และทำให้เขาพุ่งถอยหลังออกไปแต่ในจังหวะนั้น ชายชราจับแขนชายสวมมงกุฎทองไว้

ตายซะ! ชายชราผลักฝ่ามือเข้าโจมตีอีกครั้ง

แต่รอบนี้ชายสวมมงกุฎทองสามารถตอบโต้ชายชรา ฝ่ามือพิชิตมังกร! แสงสีทองส่องประกายที่มือของชายสวมมงกุฎทอง

ฝ่ามือทั้งสองเขาปะทะกัน ปึบ! กลุ่มควันปกคลุมสนามรบของทั้งสอง เมื่อควันเริ่มจางหายไป

ปรากฏร่างชายชรายืนนิ่งอยู่บนฟ้าเสื้อผ้าร่างกายชายชราไร้รอยขีดข่วน ในมือชายชราถือแขนของชายสวมมงกุฎไว้

ชายสวมมงกุฎทองเสียชีวิต ท่านเจ้าเมือง!

เสียงผู้คนในเมืองดังเรียกร้องชื่อชายสวมมงกุฎด้วยความโศกเศร้า หวาดกลัว

ชายชราแสดงใบหน้าที่เย็นชา

เวลาผ่านไปเมืองของชายสวมมงกุฎทองกลายเป็นซากปรักหักพังศพชาวเมืองนอนตายเกลื้อน

ท่ามกลางซากเมืองที่พังทลายเต็มไปด้วยศพมนุษย์

มือร่างหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากเศษหินเศษไม้

ร่างของหยางไค โผล่ขึ้นมาจากเศษซากเมืองที่พังทลาย ร่างของหยางไคเต็มไปด้วยบาดแผล

“ข้ายังมีชีวิตอยู่แม้จะได้รับบาดเจ็บอยู่บาง แต่นั้นไม่ถือเป็นสิ่งใด ฮึก!...ข้าต้องยารักษา”

หยางไค ค้นหายารักษาในซากเมือง ค้นศพผู้คน

“เจอแล้ว!” ในมือของหยางไคถือลูกบอลสีนํ้าตาล

ขนาดเท่าเมล็ดถั่ว

หยางไค นำยาเม็ดเข้าปากในทันทีเวลาไปสามลมหายใจ บาดแผลของหยางไคเริ่มจางหายไป แต่ยังคงเหลือบาดแผลบางส่วน

“อืม~~...แม้มันจะรักษาบาดแผลแต่ก็เหลืออยู่บางส่วน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”

หยางไคเดินออกจากเมืองที่พังทลาย

“เมืองที่ข้าอาศัยมาตั้งแต่เกิดพังทลายไม่เหลือสิ่งใด...ต่อจากนี้ข้าต้องเอาชีวิตรอดในป่าหรือไม่ก็หาเมืองไหม่”

หยางไคเดินอยู่ท่ามกลางป่า เขาเดินมาได้สามวัน

ตลอดทางไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น หยางไคสามารถเดินทางได้อย่างสะดวก

“เมื่อไรข้าเดินพ้นป่านี้ชักที ข้าเดินอยู่ในป่านี้มาสามวัน แต่กับไม่พบทางออก อืม~~เจ้าเมืองบัดซบเหตุใดเจ้าถึงสร้างในป่าลึกแบบนี้กัน”

หยางไคพูดด้วยนํ้าเสียงที่โกธร,อารมณ์เสีย

วินาทีนั้น หยางไคตกหลุม เขาตะโกนโว้ยว้าย

ตุบ! โอ้ย~!ที่นี้ที่ใดกัน

หยางไคมือควํ่านำทางในความมืด

“เหตุใดข้าถึงได้ซวยเช่นนี้กัน บ้านเกิดถูกทำลาย เดินหลงทาง และนี้ยังมาตกหลุมที่ไหนไม่รู้อีก เฮ้อ~เกตุใดข้าถึงโชคร้ายเช่นนี้”

หยางไคเดินไปในความมืดเรื่อยๆ จนกระทั่งหยางไคพบกับห้องโถงขนาดใหญ่ มันมีขนาดใหญ่เทียบภูเขาขนาดเล็ก แสงไฟปรากฎขึ้นตามกำแพงเส้าหิน ห้องโถงในสุดมีดาบเล่มหนึ่งปักไว้ในแท่นศิลา

“ที่นี้ ที่ใดกัน?”

หยางไคสงสัย เขาเดินผ่านเส้าหินจนมาหยุดที่หน้าแท่นศิลา

“แท่นศิลานี้มีดาบปักไว้อยู่งั้นรึ~ โอ้~มีรอยแกะสลักอยู่”

หยางไคแสดงสีหน้าสงสัย

“ใครเป็นคนสร้างที่นี้กัน?...ชั่งมัน ข้าไม่สนใจ ใครจะสร้างไม่สำคัญที่นี้สำคัญข้าต้องหาทางออกที่นี้”

หยางไคอ่านรอยสลักที่เขียนไว้ในแท่นศิลา

“จักรพรรดิเลือด? ดูเหมือนจักรพรรดิเชือดจะเป็นผู้สร้างเเห่งนี้”

หยางไคหันมองที่ดาบ ดาบเล่มนั้นมีลักษณะคล้ายดาบอัศวิน ยาวสองเมตร

หยางไคเห็นดาบโดยไม่กระพริบตา ราวกับว่าเขาถูกสะกดโดยดาบเล่มนั้น

“เหตุใดข้าถึง ไม่สามารถลดละสายตากับดาบนี้ได้กัน? “

หยางไคยื่นมือไปสัมผัสที่ดาบเล่มนั้น เสี้ยววินาทีนั้น ร่างกายของหยางไคสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง

“เกิดอะไรขึ้น!? ฮึก อ๊ากกกกกกก!”

หยางไคร้องด้วยเจ็บปวดเขานำมือมาจับที่หัว เขาปวดหัวมาก ราวกับว่าเขาถูกเข็มนับพันทิบแทง

สามลมหายใจต่อมาเขาก็สลบด้วยอาการความเจ็บปวด

เมื่อหยางไคเริ่มตาขึ้น เขาพบเขายืนอยู่หน้าบุคคลผู้หนึ่ง ดวงตาสีดำทมิฬ ยาวถึงเอว ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคือชายหรือหญิง เขาชสวมชุดสีแดงเลือด

“เจ้าคือคือใครกัน?และข้าอยู่ที่ใดกัน?”

หยางไคถามด้วยความสงสัย บุคคลผู้นั้นไม่ได้กล่าวสิ่งใด เขาเดินเข้ามาใกล้หยางไค ทั้งสองอยู่ห่างเพียงหนึ่งก้าว หยางไคไม่สามารถที่ขยับร่างกายได้ เขาทำได้เพียงแค่พูดและมองดูเท่านั้น

บุคคลผู้นั้นยื่นมือมาแตะที่หน้าผากหยางไค

“เจ้าจะทำอะไรกับข้า” หยางไคตื่นตะหนก

บุคคลผู้นั้นไม่ได้ตอบคำถามหยางไค แต่เขาพูดว่า

“จงทำให้โลกถูกย้อมไปด้วยเลือด ถูกอย่างก้าวของเจ้าคือภัยพิบัติ จงสายต่อเจตนารมณ์ของข้า”

“เจ้าหมายคำว่าอะไร?”

“ข้าจะมอบที่สิ่งที่ข้าครอบครองให้กับเจ้าทั้งหมด

อย่าทำให้ข้าผิดหวัง“เทพปีศาจ”โลหิต”

หยางไคงงงวยกับคำพูดของบุคคลผู้นั้น

“นี้ข้า... อึก..” หยางไคสลบไปอีกครั้ง

เมื่อเขาตื่นเขาพบเขายังอยู่ในห้องโถงเหมือนเดิมแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ กระบี่ที่ถูกเสียบไว้บนแท่นมันหายไป

“นี้..ข้าฝันไปงั้นหรือ ฮืม!... นี้มันคืออะไรกัน? เหตุใดข้าถึงมีรอยตราทับที่มือของข้ากัน?”

หยางไคยกแขนที่มีตราประทับขึ้นมา มันลักษณะคล้ายดอกบัวสีแดงที่เบ่งบาน และมีรูปคล้ายหยดนํ้าอยู่รอบ

เวลาผ่านไป หยางไคไม่คิดที่จะหาทางออกต่อไปแต่กลับกัน หยางไคฝึกกระบี่ นั่งบ่มเพาะ เขาทำสิ่งนี้ไปเรื่อยๆ

“ทำไมข้าถึงมาทำอะไรเช่นนี้กัน ทำไมข้าไม่มีความคิดที่จะหาทางออกไปจากที่แห่งนี้แต่ความรู้สึกของข้าอยากจะทำสิ่งนี้ไปเรื่อยๆ กระบวนท่าที้ข้าทำกับให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยราวกับว่าข้าเคยทำอะไรแบบนี้มากัน”

ศิษย์พี่รอข้าด้วย เด็กหญิงในชุดคลุมสีขาวชมพู ตะโกนเรียกศิษย์ของนาง

เฮ้อ~~ ศิษย์น้องหากเจ้ายังเดินช้าเช่นนี้เราจะไปถึงที่หมายกันไหนกัน หญิงสาวในชุดคลุมสีขาวชมพู นางมีใบหน้าที่งดงาม ผิวขาวราวหิมะ

ก็ข้าเดินมา2ชั่วยามแล้วนะ ข้าขอพักหน่อยเถอะ

ศิษยฺพูดด้วยนำเสียงที่เหนื่อยล้า

เฮ้อ~~ตกลงเราจะพักกันก่อนซักพัก

เวลาต่อมา หญิงทั้งสองเดินมาหยุดหน้าทางเข้าถ

เราจะเข้าไปกันล่ะนะ

ค่ะ!ศิษย์พี่

ตลอดทางเดินในถํ้านั้น มีลูกไฟเปล่งแสงสลัวๆค่อยส่งแสงตลอดทาง ลอยอยู่บนกลางอากาศ

หญิงทั้งสองมาหยุดที่หน้าประตูหินขนาดใหญ่ มันมีขนาดเทียบเท่าตึกสามชั้น