...ตอนที่ 1 ผู้ชายก็เหมือนกันหมด...
... “แม่คะพ่อคะริชากลับมาแล้วค่ะ”...
... ริชาโผล่เข้ากอดผู้เป็นแม่ ด้วยความคิดถึงจากที่ยุ่งกับการดูแลร้านมาหนึ่งเดือนเต็มๆ จนทำให้เธอไม่มีเวลากลับบ้าน...
... “คิดถึงจังเลย ไม่เจอตั้งหนึ่งเดือนผอมลงไหมนิ อย่าหักโหมกับงานมากนะลูก”...
...ผู้เป็นแม่กล่าวกับลูกสาวอันเป็นที่รัก ด้วยความเป็นห่วง...
...“หะ ผอมลงหรอคะ ริชาก็ว่าปกตินะ งานที่ทำก็ไม่ได้หนัก เพราะมีลูกน้องช่วยดูแล แถมกินเก่งมากกว่าเดิมอีกนะคะ เห็นอาหารอร่อย ๆ ไม่ได้เลย แต่ละเดือนหมดไปกับของกินล้วนๆ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”...
...“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีซิแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เออ…ริชา ดูนี่ซิ”...
...“อะไรคะ”...
...ริชาถามด้วยความสงสัย ก่อนที่ผู้เป็นแม่ จะยืนโทรศัพท์ให้ลูกสาวดูผู้ชายในรูป ที่หล่อเหลาเอาการเลย หนุ่มตี๋ดีกรีนายแพทย์ชื่อดัง ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง...
...“แม่คะ อีกแล้วนะ”...
...ลูกสาวพูดพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ...
...“หนูบอกแม่กี่ครั้งแล้ว ว่าหนูไม่อยากมีแฟน แม่ไม่ต้องเอาใครมาแนะนำอีกแล้วนะคะ”...
...“แต่พี่เขานิสัยดีจริงๆนะลูก เป็นสุภาพบุรุษ รักสัตว์ ชอบทำบุญด้วย ดูซิหล่อก็หล่อ เหมาะกับลูกสาวแม่มากเลย”...
...ผู้เป็นแม่พูดไปยิ้มไปพลางยกรูปขึ้นเทียบกับ ลูกสาวที่อยู่ตรงหน้า...
...“เฮ้อ”...
...ริชาถอนหายใจ เฮือกใหญ่...
...“แม่คะ หนูบอกแม่กี่ครั้งแล้ว ว่าชาตินี้หนูจะไม่มีแฟน ไม่แต่งงาน ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดละค่ะแรกๆ ก็ดีไปหมดพอหลังๆ มันก็ออกลายซะทุกคน ผู้ชายมันเฮ็งซวยค่ะ!”...
...ริชาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง ถึงกับทำให้ผู้เป็นพ่อ ที่ยืนเงียบๆอยู่ในเหตุการณ์ถึงกับสะดุ้ง...
...“(หะ ลืมไปแล้วหรอว่าพ่อเป็นผู้ชาย)”...
...ผู้เป็นพ่อได้แต่คิดในใจ...
...“ไม่ทุกคนหรอก ดูอย่างพ่อซิ หนูแค่ปิดกั้นตัวเองนะริชา ลองเปิดใจดูอีกครั้งนะ นะๆ”...
...“ไม่เอาค่ะแม่ ริชาเหนื่อยแล้วขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ”...
...“แต่…ริชาลูก”...
...ผู้เป็นแม่พูดด้วยสีหน้ากังวลใจ...
...“เอาน่าคุณ ตามใจลูกเถอะ”...
...ผู้เป็นพ่อพูดเสริม ช่วยลูกสาวอีกแรง...
...“นะค้าาแม่”...
...ริชาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนผู้เป็นแม่ มีหรือที่แม่ของเธอจะไม่แพ้ลูกอ้อนนี้...
...“ก็ได้จ๊ะ ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแม่จะไปทำกับข้าวไว้ให้ทาน”...
...พอผู้เป็นแม่พูดจบ เธอก็โผเข้าไปจุ๊บแก้มคนทั้งสอง ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้านอย่างสบายใจ โดยมีสายตาทั้งสองจับจ้องอย่างเอ็นดู แม้ว่าเธอจะอายุจะ28แล้ว แต่ในสายตาทั้งสองนั้นก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ...
...“สงสัยชาตินี้แม่จะไม่ได้อุ้มหลานแล้วละพ่อ” ...
...“เอาน่าแม่ให้เวลาลูกหน่อยนะ ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก ในอนาคตยัยหนูของเราอาจจะเจอคนที่พร้อมจะเปิดใจอีกครั้งก็ได้”...
...“แม่หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ”...
...ฝ่ายสามีพูดปลอบใจพลางยื่นแขนไปโอบไหล่ภรรยา...
.......
.......
.......
.......
...“เฮ้อ เมื่อไหร่พ่อกับแม่จะเลิกพูดเรื่องนี้สักทีนะ”...
...ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พลางนึกถึงอดีต...
.......
.......
.......
.......
... 5 ปีที่แล้ว...
...“วันนี้เป็นวันครบรอบทั้งทีต้องมีอะไรพิเศษไปเซอร์ไพรส์ซะแล้ว”...
...หญิงสาวคุ้นคิดพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ ร้านค้าต่าง ๆ นานา อยู่สักพัก ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับดอกไม้ช่อใหญ...
...“สวยจังช่อเท่าไรคะ”...
...“500 บาทครับ”...
...“อื้ม…ช่อไหนดีนะ แล้วช่อนี้ละคะ”...
...ริชากวาดสายตาไปรอบ ๆ...
...“500 เหมือนกันครับราคาเดียวทั้งร้าน”...
...“อ่อค่ะ เลือกไม่ถูกเลย มีแต่ช่อสวย ๆ ทั้งนั้น”...
...“จะซื้อไปให้ใครหรอครับ”...
...“ซื้อไปให้แฟนค่ะ พอดีวันนี้เป็นวันครบรอบ 5 ปี ที่เราคบกันค่ะ”...
...“งั้นช่อนี้ไหมครับ น่าจะเหมาะ ความหมายดีสื่อถึงรักที่มั่นคง”...
...พ่อค้าชี้ไปยังดอกไม้ช่อใหญ่...
...“อื้มหรอคะ สวยจริง ๆ ด้วย งั้นเอาช่อนี้ค่ะ”...
...“ได้ครับ”...
...พ่อค้ายิ้มก่อนเอื้อมไปหยิบช่อดอกไม้นั้น...
...“นี่ครับ”...
...“ค่ะ”...
...พ่อค้ายื่นช่อดอกไม้ให้กับริชา ก่อนที่เธอจะยื่นเงินให้กับเขา...
...“ขอบคุณที่อุดหนุนครับ ของให้รักกันนานๆนะครับ”...
...พ่อค้ายิ้มกว้าง...
...“ขอบคุณค่ะ”...
...พูดจบหญิงสาวยิ้มตอบ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป...
...“สวยจัง”...
...ริชาพูดพลางก้มมองดอกไม้ช่อใหญ่ที่อยู่ในอ้อมกอด...
...“เวธัสต้องชอบมากแน่ๆ”...
...พบจบหญิงสาวก็รีบตรงดิ่ง ไปยังคอนโดแฟนหนุ่มทันที...
.......
.......
.......
.......
...ณ คอนโดเวธัส...
...ริชามาถึงคอนโดของแฟนหนุ่นก่อนเวลานัดสองชั่วโมงเพื่อจะมาเซอไพรส์ มือหนึ่งหอบช่อดอกไม้ใหญ่อีกมือหนึ่งพลางกดสายโทรออก เดินขึ้นลิฟต์ไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข...
...📞 “ทำไรอยู่น้า ทำไมไม่รับสาย หรือว่าเข้าห้องน้ำอยู่ ว่าจะแกล้งบอกว่าวันนี้จะไปสายสักหน่อย งั้นไปเลยดีกว่า”...
.......
.......
...ณ ห้องเวธัส...
...“เวธัสคะใครโทรมาก็ไม่รู้”...
...“ไหน”...
...เวธัสรีบหยิบโทรศัพท์จากมือเอมมี่...
...“(ริชา! มีอะไรหรือเปล่า เวลานัด17.00 นิ)”...
...เวธัสได้แต่คิดในใจ...
...“เออ…เอมมี่กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวผมไปส่งผมมีธุระนะ ขอโทษด้วยนะที่วันนี้ไปกินข้าวด้วยไม่ได้จริงๆ”...
... “ไม่เป็นไรค่ะเอมมี่เข้าใจ แล้วเอกสารหาเจอไหมคะ”...
...“เจอแล้วครับ ป่ะ”...
...“ค่ะ”...
.......
.......
.......
...ด้านเวธัส...
...เวธัสเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ก็ต้องผงะ เมื่อเจอแฟนสาวที่ยืนอยู่หน้าห้อง พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ ร่างสูงจากที่สีหน้ายิ้มแย้มเริ่มแปรเปลี่ยนไปด้วยความตกใจ ส่วนริชาจากที่มีรอยยิ้มเต็มใบหน้า ต้องรีบหุบยิ้มพร้อมกับทำหน้างุนงง...
...“ใครหรอคะเวธัส”...
...เอมมี่เอ่ยปากถามเวธัส พร้อมเดินมาคล้องแขน...
...“เออ…”...
...เวธัสอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบอะไร จนทำให้เอมมี่ต้องเอ่ยขึ้นอีกครั้ง...
...“ฉันเป็นคู่หมั้นเวธัสค่ะ คุณเป็นใครคะ”...
...“คู่หมั้นงั้นหรอ”...
...ริชาได้แต่คิดในใจ ก่อนจะตอบคำถามที่ผู้หญิงตรงหน้าสงสัย...
...“เออ…ฉันเป็นเพื่อนเวธัสค่ะ พอดีเวธัสฝากซื้อดอกไม้มาให้ค่ะ มันบอกว่าจะเอามาให้แฟน เอานี่เอาไปซิ ฉันกลับก่อนนะ”...
...ริชายื่นดอกไม้ให้เวธัส แล้วรีบหันหลังวิ่งออกมาพร้อมกับน้ำตาไหลอาบข้างแก้ม ในหัวของเธอตอนนี้เกิดคำถามขึ้นมากมาย ทำไมชายคนที่เธอรักมากที่สุด ถึงทำกับเธอแบบนี้ ...
...“เพราะอะไรทำไมกัน T_T”...
...ริชาพูดออกมาด้วยความเสียใจ โดยสองเท้ายังวิ่งไปไม่ยอมหยุด เพื่อจะออกไปจากสถานที่อันเลวร้ายแห่งนี้ จนทำให้เธอไม่ได้ระวัง เผลอไปชนกับใครบางคนเข้า...
...ผละ โอ๊ย!...
...“โอ๊ยย ขอโทษค่ะ”...
...ร่างบางปะทะกับร่างหนา จนทำให้เธอล้มก้นกระแทกพื้น...
...“อะไรของเธอเนี่ย ทำไมไม่มองทาง” ...
...หญิงสาวเงยหน้าที่อาบด้วยน้ำตาขึ้นมองไปตามเสียง ก็เจอกับชายหนุ่มยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่...
...“เออ…”...
...ภาวินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด ถึงหน้าตาเขาจะดูเคร่งขรึม เย็นชา แต่พอเจอใบหน้าเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา ก็ทำให้ใจชายคนนี้อ่อนฮวบลง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความโมโห ...
...“ฉันขอโทษค่ะ”...
...ภาวินยังไม่ทันพูดอะไรต่อ ริชาก็เลือกที่จะพูดตัดบทขึ้น ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป...
...“เธอ…”...
...“เดี๋ยวก่อนซิ!!”...
...ภาวินร้องตามหลังร่างบาง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเธอไม่แม้แต่จะหยุดหรือหันกลับมามอง ก่อนที่จะมีชายวัยกลางคน วิ่งหอบเข้ามาพร้อมด้วยความตกใจ...
...“นายครับ! มีอะไรหรือเปล่าครับ”...
...“ไม่มีอะไร แค่บังเอิญชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งเฉยๆ”...
...“ทางก็ตั้งกว้างนะครับ ชนเข้าได้ยังไง”...
...สมศักดิ์ทำหน้าครุ่นคิด ด้วยความสงสัย...
...“ผมจะรู้ไหม ไม่ได้ถามเธอด้วยซิ”...
...“หรือจะเป็นพรหมลิขิตครับนาย”...
...สมศักดิ์พูดด้วยท่าทีจริงจัง...
...“เหอะ ผมไม่เคยเชื่ออะไรพวกนั้นหรอก”...
...ภาวินตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย...
...“ไม่แน่นะครับ สวยไหมครับนาย”...
...สมศักดฺิ์ยังไม่จบกับเรื่องนี้ ถามผู้เป็นเจ้านายด้วยความสงสัย ส่วนภาวินก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยออกมา...
...“ก็งั้นๆ แหละ”...
...“นั่นไง แปลว่าสวย”...
...สมศักดิ์ยิ้มกว้างออกมา พร้อมกับชี้มือทำท่าว่าถูกต้อง...
...“อะไร ผมก็บอกมางั้นๆ”...
...“ทำไมผมจะไม่รู้จักนายครับ ถ้าพูดแบบนี้แปลว่าเธอสวยมากแน่ๆ”...
...สมศักดิ์ยิ้มด้วยความภูมิใจ...
...“ทำเป็นรู้ดี จะหยุดพูดหยุดถามกี่โมง แล้วเอกสารที่ให้กลับไปเอาละ”...
...“นี่ไงครับ”...
...สมศักดิ์ชูเอกสารที่อยู่ในมือ ให้ผู้เป็นเจ้านายดู...
...“อื้ม ไปกันเถอะ”...
...พูดจบร่างหนาก็รีบเดินออกไป โดยมีลูกน้อยเดินตาม พร้อมกับพูดไม่หยุด ...
...“แต่นายครับก็น่าคิดนะครับ”...
...“หยุด”...
...ภาวินยกมือขึ้นห้ามด้วยความรำคาญ...
...“จริงๆนะครับ”...
...“3”...
...ภาวินเริ่มนับถอยหลัง...
...“อะไรจะบังเอิญขนาดนี้”...
...“2”...
...“นายนับอะไรครับ”...
...“ดูทางซิครับนาย กว้างขนาดนี้ คิดซิครับนาย”...
...“โอเค!”...
...ภาวินพูดกระแทกเสียง...
...“นั่นไง นายยอมเชื่อผมแล้วใช่ไหม”...
...สมศักดิ์ยิ้ม พร้อมด้วยท่าทีดีใจ เมื่อเขาคิดว่าโน้มน้าวใจเจ้านายสำเร็จ...
...“โอเค ที่แปลว่า เงินเดือนเดือนนี้ ผมจะโอนเข้าบัญชีเมียพี่ทุกบาท”...
...ภาวินหยุดเดินแล้วหันกลับมาหาคนที่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ซึ่งน้อยคนนักที่จะเห็นเขายิ้ม ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทจริงๆ...
...“หะ!”...
...สมศักดิ์ลมแทบจับเมื่อได้ยินแบบนั้น...
...“แต่นายครับ ถ้าให้มันเนี่ย ผมจะไม่ได้ใช้สักบาทนะครับ”...
...“ช่วยไม่ได้”...
...ภาวินพูดพร้อมกับเดินต่อไป...
...“นายครับผมขอโทษ ผมจะไม่พูดอีกแล้ววววว”...
...สมศักดิ์ ร้องตามหลังเจ้านายด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง ก่อนจะรีบวิ่งตามเจ้านายไป...
...“นายยยยยครับ รอผมก่อน”...
...ภาวินทำเฉยไม่สนใจเสียงที่ได้ยิน พร้อมกับรีบเดินไปยังจุดหมาย...
.......
.......
.......
.......
...จบตอน...
...ตอนที่ 2 ความคิดถึง...
...ปัจจุบัน...
...ก๊อกๆ...
...“ริชาๆ”...
...“ริชาลูกอาหารเสร็จแล้วนะ”...
...ผู้เป็นแม่เรียกผ่านประตูห้อง...
...“ค่ะแม่ เดี๋ยวริชารีบลงไปเลย”...
...ริชาสะดุ้งตื่นจากเสียงปลุกของผู้เป็นแม่ หลังจากที่เธอคิดถึงคนใจร้ายแล้วเผลอหลับไป...
...“เฮ้อ”...
...เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่...
... “ทำไมฉันต้องนึกถึงคนใจร้ายด้วยนะ”...
...ริชาพูดพลางเดินลงมาด้านล่าง พร้อมกับสะลัดความคิดนั้นออกไป...
.......
.......
.......
.......
...“อะ มาแล้ว”...
...ผู้เป็นแม่พูดขึ้น เมื่อเห็นลูกสาวกำลังเดินลงมา...
...“มาเร็วลูก มีแต่อาหารที่ลูกชอบเลยนะ”...
...ผู้เป็นพ่อพูดเสริม...
...“หูยยย น่ากินมาก กลิ่นหอมไปถึงด้านบนเลยค่ะ”...
...ริชารีบวิ่งลงมาร่วมโต๊ะอาหาร...
...“งั้นก็ทานเยอะ ๆ นะ”...
...“ค่ะพ่อ”...
...แล้วทั้ง 3 คนก็ทานข้าวอย่างมีความสุข ซึ่งเธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับมาที่บ้าน ปกติแล้วเธอจะกลับมาอาทิตย์ละครั้ง เพราะต้องดูแลร้านที่อยู่ในตัวเมือง...
.......
.......
...ก๊อกๆ...
...“ขออนุญาตค่ะบอส”...
...บงกชเอ่ยผ่านประตู...
...“เชิญ ครับ”...
...“ขอบคุณค่ะ นี่เอกสารค่ะ”...
...บงกชวางเอกสารลงบนโต๊ะ...
...“ขอบคุณครับ”...
...“ตารางมะลืนนี้มีอะไรที่สำคัญบ้าง”...
...ภาวินเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า พลางเปิดดูเอกสาร...
...“นายต้องบินไปที่เชียงใหม่ เพื่อไปดูสถานที่ ในการสร้างโรงแรมค่ะ”...
...“อ่อ ผมลืมไปเลยมัวแต่ทำงาน พี่จองตั๋วเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”...
...“ใช่ค่ะ”...
...“โอเค ขอบคุณ นี่ครับ”...
...ภาวินเซ็นเอกสารก่อนจะส่งคืนให้กับเลขาของเขา...
...“ขอบคุณค่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ”...
...“ครับ”...
...บงกชกำลังจะเดินออกไป แต่ต้องหยุดซะก่อน เมื่อผู้เป็นเจ้านายเอ่ยขึ้น...
...“เดี๋ยวก่อน ผมว่าจะเอาตะหนูไปด้วยจะพาไปเที่ยวสัก 3-4 วัน พี่ช่วยแจ้งคุณครูประจำชั้นด้วยนะ”...
...“ได้ค่ะ แต่นี้เป็นวันสุดท้ายของภาคเรียนแล้วนะคะ”...
...“เอ่อใช่ ที่ผมยุ่งขนาดนั้นเลยหรอ จนลืมไปเลย”...
...“บอสน่าจะหาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ งานที่นี้เดี๋ยวพี่ดูแลให้ค่ะ”...
...“ผมก็คิดอย่างงั้นแหละ เดี๋ยวผมจะพาตะหนูไปพักผ่อน ไหนๆ ก็ปิดเทอมแล้ว โอเค ไม่มีอะไรแล้วไปทำงานของพี่ต่อเถอะครับ”...
...“ค่ะ”...
...บงกชยิ้มให้กับท่านประธาน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เธอเป็นเลขาที่ภาวินไว้ใจในการทำงานมากที่สุด เธอเป็นทั้งเลขาและเปรียบเสมือนพี่สาวของภาวินเลยก็ว่าได้...
...ณ บ้านตระกูลภักดีพิศุทธิ์...
...“ปะป๊ามาแล้วเย้”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ยรีบวิ่งเขามากอดผู้เป็นพ่อ ด้านผู้เป็นพ่อก็รีบอุ้มลูกชายพลางเดินมาที่โต๊ะอาหารที่มีคุณปู่และคุณย่ารออยู่...
...“วันสุดท้ายของภาคเรียนแล้ว ดีใจไหมครับ”...
...“ไม่เลยครับ ภูผาไม่อยากปิดเทอมเลยคิดถึงเพื่อนๆ”...
...“หวา”...
...ภาวินพูดด้วยสีหน้าเสียดาย...
...“ป๊าว่าจะพาไปเที่ยวสักหน่อย นี่ภูผาคิดถึงเพื่อน ๆ งั้นไปเรียนพิเศษต่อเลยไหมครับ”...
...“หะ ไม่เอา”...
...“ทำไมละ”...
...“ไหนคุณปู่คุณย่า บอกว่าปะป๊าจะพาภูผาไปเที่ยวภูผาไม่คิดถึงเพื่อนๆ แล้วก็ได้ครับ ภูผาจะไปเที่ยวกับป๊า เย้ๆ”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ยพูดด้วยท่าทางดีใจ โดยมีสายตาของทั้งสามมองด้วยความเอ็นดู...
...“นี่ป๊ากับม๊าบอกตะหนูแล้วหรอครับ ผมว่าจะเซอไพรส์ลูกสักหน่อย”...
...“แฮร่ ม๊าขอโทษ ก็ม๊าดีใจเนาะเลยเผลอพูดออกไป”...
...“สปอยหลานเก่งนะครับ”...
...“ใช่”...
...ภูมินทร์พูดเสริมลูกชาย...
...“ป๊าก็เหมือนกันแหละ”...
...“5555 ทำไงได้ก็มีหลานแค่คนเดียวเนาะ ใช่ไหมคุณ”...
...ภูมินทร์หันไปพูดกับภรรยา...
...“ใช่ค่ะ อะกินนี่ของโปรดภูผาเลย”...
...นภาพูดเสริมก่อนจะหันไปตักอาหารให้หลานชาย ตัวน้อย...
...“ขอบคุณครับ”...
...“วันนี้จะนอนกับใคร นอนกับปะป๊าไหม”...
...ภาวินเอ่ยถามลูกชาย...
...“นอนครับ วันนี้ภูผาขอดูการ์ตูนด้วยนะครับ”...
...“ได้ครับ แต่ไม่นอนดึกนะ”...
...“เย้ งั้นภูผาจะรีบกินเลย”...
...เด็กน้อยรีบตักข้าวเข้าปาก...
...“ใจเย็นๆลูก ไม่ต้องรีบเดี๋ยวติดคอนะ ยังไงก็ต้องได้ดูแน่”...
...ภาวินพูดพลางเช็ดข้าวที่เลอะปากลูกชาย...
...ด้าน เวธัส...
...“ว่าไงที่ให้ไปสืบมา”...
...เวธัสเอ่ยถามชายที่อยู่ตรงหน้า...
...“คุณริชาอยู่ที่เชียงใหม่ เปิดคาเฟ่ที่นั้นครับ นี่รูปถ่ายครับ”...
...ชายร่างกำยำ ยื่นรูปถ่ายจำนวนหนึ่งให้กับเวธัส...
...“ขอบใจมาก ไปได้แล้ว”...
...เวธัสเอ่ยกับลูกน้อง พลางมองดูรูปถ่ายทีละรูป...
...“ครับ”...
...พูดจบผู้เป็นลูกน้องก็เดินออกจากห้องไป...
...ก๊อกๆ...
...“บอสคะ”...
...หญิงสาวเรียกผ่านประตู...
...“เชิญ”...
...“ขอบคุณค่ะ”...
...พูดจบหญิงสาวก็รีบเปิดประตูเข้ามา...
...“ผมมีงานที่ต้องเคลียร์อีกไหม ช่วยจัดเวลาให้ผมว่างสัก 1 อาทิตย์นะ ผมจะไปเชียงใหม่ และจะพา เอวาไปด้วย...
...“ได้ค่ะบอส”...
...“ไม่มีไรแล้ว ขอบคุณมาก”...
...“ค่ะ”...
...พูดจบเลขาสาวก็เดินออกจากห้องไป ส่วนผู้เป็นเจ้านายก็ได้ต่อสายหาใครบางคน...
...📞 “เอมมี่วันนี้ผมจะไปรับลูกนะ ผมจะพาลูกไปเที่ยวที่เชียงใหม่สัก 1 อาทิตย์”...
...📞 “ได้ซิคะ เอวาต้องดีใจมาก ๆ แน่ พาไปมากกว่า 1 อาทิตย์ ก็ได้นะ ไหนๆ เอวาก็ปิดเทอมแล้ว”...
...📞 “อ่าวหรอ งั้นก็ดีเลยซิ คุณจะไปด้วยไหม”...
...📞 “อืม…ฉันขอดูก่อนนะ”...
...📞“ อืมโอเค แล้วเจอกันนะ”...
...📞 “ค่ะ คุณอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวเอมมี่ทำไว้รอ”...
...📞 “อืมมม…ต้มยำกุ้งแล้วกันครับ”...
...📞 “ 5555 แล้วทำน้ำเสียงคิดนานเลยเนาะ ถามกี่ครั้งก็เมนูนี้”...
...📞 “คุณรู้ แต่ก็ถามผมทุกครั้งไม่ใช่หรอ”...
...📞 “ก็ใช่ ก็เผื่อคุณเปลี่ยนใจบ้างไงคะ”...
...📞 “ไม่เปลี่ยนใจหรอกครับ แล้วเจอกันนะ”...
...📞 “อะๆ เดี๋ยวเวธัส”...
...📞 “ครับ?”...
...📞 “ซื้อเค้กมาให้เอวาด้วยนะ เห็นบ่นว่าอยากกิน ต้องร้านนี้เท่านั้นนะคะ เดี๋ยวเอมมี่ส่งรูปไปให้”...
...📞 “อ่อได้ซิ”...
...📞 “แล้วเจอกันค่ะ”...
...📞 “อื้ม”...
...พูดจบเวธัสก็วางสายไป ก่อนจะหยิบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ ขึ้นมาดูอีกครั้ง...
...“ชา ตอนนี้ชาเป็นยังไงบ้าง ยังจะเหมือนเดิมอยู่ไหม เวคิดถึงชาเหลือเกิน”...
...เวธัสได้แต่พึมพำเบา ๆ ในห้องคนเดียว...
...ณ เชียงใหม่...
...“คุณตาจะข้ามไปฝั่งนั้นหรอคะเห็นรอนานแล้ว”...
...หญิงสาวรีบวิ่งเข้ามาหาชายชรา เมื่อเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว ...
...“ใช่ๆ ตาข้ามไม่ได้สักที รถเยอะมากไม่มีรถคันไหนหยุดให้ข้ามเลย”...
...ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า...
...“เดี๋ยวหนูพาข้ามนะคะ”...
...“โอ้ขอบใจมากๆเลยนะหนู”...
...“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูช่วยพยุงคุณตานะคะ”...
...ริชากล่าวพร้อมช่วยพยุ้งคุณตา...
...“หยุดรถทำไมครับ”...
...เด็กน้อยที่กำลังเพลิดเพลินกับการชมบรรยากาศข้างทางเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่ารถที่ตัวเองนั่งมากำลังหยุดลง...
...ภาวินที่ก่อนหน้านั้นกำลังก้มมองโทรศัพท์อยู่ ก็ต้องละสายตาขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะไปเจอเข้ากับหญิงสาวที่เขาบังเอิญเจอเธอเมื่อหลายปีที่แล้ว...
...ภาพที่อยู่ตรงหน้าชายคนนี้ คือภาพหญิงสาวที่ช่วยพาชายชราเดินข้ามถนนผ่านรถของเขาไป เธอก้มหน้าแสดงความขอบคุณโดยไม่รู้เลยว่าเธอกำลังเป็นที่สนใจของชายที่อยู่ในรถ...
...“มันเป็นทางม้าลาย เราต้องหยุดให้คนข้ามถนนครับ”...
...“อ่อ แบบนี้นี่เอง ภูผาเข้าใจแล้วครับ”...
...“เก่งมากลูก”...
...ภาวินลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู...
...ณ โรงแรมภักดีพิศุทธิ์...
...รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดในบริเวรโรงแรมก่อนที่ภาวินจะเอ่ยขึ้น...
...“ภูผาครับ ถึงแล้วนะ”...
...ภาวินเอ่ยเรียกลูกชายที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่...
...“ภูผา”...
...“คร๊าบบบ”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ยตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะมองไปยังรอบๆ...
...“ถึงแล้วปะลงไปหาคุณอากัน”...
...“ครับ”...
...เด็กชายร่าเริงทันทีเมื่อได้ยินคำนี้...
...“ให้ป๊าอุ้มไหม”...
...“ไม่ครับ”...
...พูดจบผู้เป็นพ่อก็เดินจูงมือลูกน้อยเข้ามายังโรงแรม พนักงานที่อยู่โดยรอบต่างยกมือไหว้เป็นเสียงเดียวกัน เพราะโรงแรมนี้เป็นของตระกูลภักดีพิศุทธิ์ โดยมีลูกชายคนเล็กเป็นคนดูแล...
...“มาแล้ว ตะหนูของอาคิดถึงจังเลยมาให้กอดหน่อยซิ อาซื้อของเล่นกับขนมไว้เยอะเลย”...
...ภูริชที่เฝ้ารออย่างใจจดจ่อเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าหลานชายตัวน้อยกำลังเดินเข้ามากับผู้เป็นพ่อ ส่วนเด็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้น ก็รีบปล่อยมือผู้เป็นพ่อ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาคุณอาสุดที่รัก คุณอาที่ไม่ได้เจอหลานชายนานแล้วทั้งกอดทั้งฟัดแก้มด้วยความคิดถึง ส่วนภาวินเมื่อได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู...
...“ภูผาคิดถึงคุณอาที่สุดเลยครับ”...
...“คุณอาก็คิดถึงภูผาที่สุดเลย”...
...ภูริชพูดกับหลานชายที่อยู่ในอ้อมแขน...
...“แกไม่คิดจะทักพี่ชายแกหน่อยหรอ”...
...“ไงพี่ เมื่อไหรพี่จะแต่งงานครับ”...
...“เหอะ ถ้าจะทักแบบนี้แกหุบปากเหอะ”...
...“5555 ล้อเล่นน่าพี่”...
...“แล้วเป็นไงบ้างงานทางนี้มีปัญหาอะไรไหม”...
...“ไม่มีหรอก สบายมาก อ่อนี่จะเริ่มประชุมแล้วทุกคนรออยู่ด้านใน รีบไปกันเถอะครับ ภูผาครับ รอบอาประชุมก่อนนะ เดี๋ยวอาจะรีบออกมาหานะครับ”...
...“ภูผาครับป๊ากับคุณอาจะเข้าประชุม รออยู่กับคุณลุงสมศักดิ์นะครับ อย่าชนละ”...
...“ภูผาไปด้วยไม่ได้หรอครับ”...
...เด็กน้อยทำหน้าเศร้า...
...“ไม่ได้ครับ”...
...“ภูผาสัญญาครับ ว่าภูผาจะไม่ดื้อ”...
...“ไม่ได้ครับ ในนั้นมีแต่ผู้ใหญ่ และเรื่องที่จะคุยก็สำคัญมากด้วย”...
...“แต่…”...
...เด็กน้อยแก้มยุ้ย น้ำตาเริ่มคลอเบ้า...
...“ให้ภูผาไปเหอะพี่ ไม่มีอะไรหรอก”...
...ผู้เป็นอาเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นหลายชายกำลังจะร้องไห้ก็ทำให้เขาใจอ่อน...
...“ไม่ได้เราจะตามใจภูผาทุกเรื่องไม่ได้นะ ไม่งั้นภูผาจะเอาแต่ใจ”...
...“แต่พี่”...
...“แกก็เหมือนป๊ากับม๊าเลยนะ”...
...ภาวินไม่ทันให้ภูริชพูดจบ ก่อนจะไปอุ้มลูกน้อยจากอ้อมแขนภูริชแล้วส่งให้ ลุงสมศักดิ์ที่ยืนรออยู่ ถึงภูริชไม่อยากปล่อยก็ต้องจำยอม เพราะพี่ชายเขาพูดคำไหนคำนั้นไม่มีใครที่จะขัดเขาได้...
...“ปะ ไหนว่ารีบ”...
...ภาวินเอ่ยกับน้องชาย...
...“แต่พี่…”...
...“เร็ว”...
...ภาวินพูดพลางเดินไปยังห้องประชุม...
...“เอ่อๆ”...
...ภูริชตะโกนตอบพี่ชายก่อนจะหันมาพูดกับหลานตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อยู่...
...“ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวคุณอามานะ ออกมาจะพาไปเที่ยวไปกินขนมอร่อยๆ เด็กน้อยคนเก่งเขาไม่ร้องไห้กันหรอก ระหว่างรอคุณอาเดี๋ยวคุณลุงจะพาไปดูการ์ตูนที่ภูผาชอบนะครับ”...
...เมื่อเด็กน้อยได้ยินแบบนั้นก็ใจชื้น...
...“สัญญานะครับ”...
...เด็กน้อยยกนิ้วก้อยน้อยๆ ขึ้น...
...“อาจะสัญญาก็ต่อเมื่อภูผาหยุดร้องก่อน”...
...พอได้ยินดังนั้นเด็กน้อยก็รีบเช็ดน้ำตาทันที...
...“อาสัญญาครับ”...
...พูดจบชายหนุ่มก็รีบเกี่ยวก้อยกับหลานชายตัวน้อย...
...“อาไปก่อนนะครับ”...
...“ครับ”...
...ภูริชลูบหัวหลานชายอย่างเอ็นดู ก่อนจะรีบวิ่งตามพี่ชายไป...
...“คุณพ่อกับคุณอาไปประชุมแปปเดียวก็ออกมาแล้ว เดี๋ยวลุงจะพาไปดูการ์ตูนที่คุณภูผาชอบนะครับ”...
...ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นปลอบใจเจ้านายตัวน้อย...
...จบตอน...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
