[ 12:17 ] ตี๊ดๆ

…

“ อืมม…หนวกหูจัง..ฉัน..เผลอหลับไปตอนไหนกันนะ? ” รางบางกระพริบตาไปมาด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย เมื่อมองไปรอบๆห้องก็พบสิ่งแปลกปลอมในมือเป็นจี้สร้อยคอเส้นเล็กมีดอกทานตะวันตรงกลางทำให้ดูน่ารัก

“ … ไม่จริงน่า ทำไมมันถึงอยู่นี่ละ!? ” เธอทำหน้าตกใจ เมื่อพบสิ่งที่อยู่ในมือก่อนจะตั้งสติและเริ่มใช้ความคิดอย่างหนัก

“ ฉันจำได้ว่า มีคนยื่นสร้อยเส้นนี้ให้ฉันแล้ว…แต่..เขา/เธอ? เป็นใคร ฉันจำอะไรไม่ได้เลย อึก! บ้าชิบ! ” เธอสถบออกมาเมื่อเกิดอาการปวดหัวขึ้น ในหัวของเธอตอนนี้มันขาวโพลนไปหมด

เธอจำอะไรไม่ได้เลย แต่เธอรู้สึกได้ว่ามันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ? ไม่งั้นทำไมสร้อยเส้นนี้ถึงได้มาอยู่นี่ละมันควรที่จะอยู่ในฝันสิ?!

อ่า…ฉันคงต้องอธิบายก่อนว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง ต้องย้อนไปไกลเลยละ

สวัสดีฉันชื่อ ธิดารัตน์ อำนาจวงค์ อาเคมิ เอมิ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไทยกับคุณพ่อที่เป็นคนไทยส่วนคุณแม่แยกทางกับคุณพ่อตั้งแต่ฉันสี่ขวบ คุณแม่ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านเกิดที่ญี่ปุ่นกับ??? ฉันย้ายมาอยู่กับคุณพ่อตอนอายุ12จนตอนนี้ฉันอายุ17อีกไม่กี่เดือนก็จะ18แล้ว

ช่วงนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ ฉันฝันเรื่องเดิมๆวนไปวนมาทั้งอาทิตย์ พอตื่นมาก็จำได้บ้างจำไม่ได้บ้างแหละ แต่วันนี้มันแปลกกว่าทุกที!…สร้อยเส้นนี้มันมาอยู่ในมือฉันทั้งๆที่มันควรจะอยู่ในฝันสิ?!

ตอนนั้นในฝันฉันจำได้ว่าฉันกำลังคุยกับใครอยู่สักคนเขาดูเหมือนผู้ชายก็ไม่หญิงก็ไม่เชิง เขามอบสร้อยเส้นนี้ให้ฉันพร้อมกับพูดอะไรสักอย่างแล้วฉันก็ตื่นขึ้นมา?…แบบ..ห้ะ? มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน!

“ ช่างมันคิดแล้วปวดหัวชิบ ไปหากินข้าวดีกว่า ” เอมิลุกเก็บที่นอนแล้วทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ

…

[ 18:23 ]

…

“ เอมิ ปะป๋ากลับมาแล้ว ซื้อไอติมชาเขียวมาให้ด้วยนะ ” คินเดินเข้ามาพร้อมกับบอกลูกสาวสุดที่รับด้วยใบหน้าอบอุ่น

“ ปะป๋า!! ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจังคะ? อ่ะไอติมชาเขียวนี่นาขอบคุณค่ะ ” เอมิยิ้มรับพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้า

“ วันนี้งานเสร็จเร็วน่ะ ปะป๋าคิดถึงเอมิมากๆเลย ” คินกอดลูกสาวพร้อมกับหอมแก้มเอมิไปมาก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ

“ เอมิไปดูหนังรอนะเดี๋ยวปะป๋าจะไปทำกับข้าวก่อน ” คินบอกเอมิก่อนจะเปลี่ยนชุดไปทำกับข้าวในครัว

“ เอ๋ แต่ปะป๋าเพิ่งทำงานมาเหนื่อยๆเดี๋ยวเอมิทำให้เองนะ ปะป๋าไปนั่งพักเลย ” เอมิหน้านิ่วก่อนจะบอกคินให้ไปพัก

“ ไม่ได้ๆ ถ้าลูกเข้าครัวปะป๋ากลัวว่าหนูระเบิดครัวทิ้งแทนที่จะได้กินนะลูก เอมิไปนั่งรอเลยปะป๋าไม่เป็นไรปะป๋าไม่เหนื่อยเลนค่ะ ”คินทำหน้าตื่นตระหนกก่อนจะรีบเข้าไปขวางคนตัวเล็กก่อนที่จะเข้าครัว

“ ฮึย ก็ได้ๆ หนูจะทำตามที่ปะป๋าบอกก็ได้ค่ะ ” เอมิแก้มป่องทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แล้วเดินไปนั่งตามที่คินบอก

…

คุณพ่อของฉันชื่อ คิน เป็น CEO ของบริษัทนำเข้า-ส่งออก ทั่วประเทศ เป็นคุณพ่อลูกติดที่โสดและรวยมาก อายุ 44 แต่หน้า 25 ตั้งแต่เลิกลากับคุณแม่ไปก็ไม่เคยมีใครอีกเลย เสียดายหน้าหล่อๆเนอะ ก็ดูสิตัวสู198 ผมดำเงา ตาสีดำเฉี่ยวๆ หน้าคมเข้ม รูปร่างก็ดี อะไรก็ดีหมดอ่ะ เสียดายแท้!!

โอ๊ะๆแต่หน้าตาฉันได้แม่มานิด?หน่อยเลยไม่ได้ดูคมเข้มขนาดพ่อนะ หน้าฉันออกไปทางหวานนิดๆหล่อหน่อยๆ ผมสีเทา ตาสีม่วงเพราะขาดเมลานินหรือเม็ดสีในดวงตา แล้วฉันก็เป็นโรคผิวเผือกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงขั้นเจอแดดแล้วตายนะ แค่แสบนิดๆแค่ทาครีมกันแดดก็ไม่เป็นไรแล้ว เแต่ก็ลงตัวนะ ก็ฉันชอบหน้าตัวเองอ่ะ+55

“ เอมิมากินข้าวลูก! ” คินตะโกนบอกเอมิที่นั่งเล่นอยู่โซฟา

“ค๊าาา จะไปแล้วว ” เอมิขานรับก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินไปที่ครัวแล้วนั่งลงกินข้าวกับคินไปคุยไปเรื่อยๆจนเสร็จและแยกย้ายกันไปนอน.

……

[ 07:02 ]

...

" เอมิ! เสร็จรึยังลูกมันจะสายแล้วนะ!! " คินตะโกนเรียกเอมิให้รีบลงมาเพราะวันนี้เค้าจะไปส่งเธอที่ร.ร

" ค๊า\~ กำลังจะลงไปแล้ว " เอมิวิ่งไปหยิบกระเป๋าก่อนจะรีบลงไปหาคินที่รออยู่หน้าบ้านะพร้อมกับขึ้นรถไปร.รทันที

เธอเรียนอยู่ร.รนานาชาติ และวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกดังนั้นจึงไม่มีอะไรมากนอกจากปฐมนิเทศ นักเรียนใหม่!น้องใหม่!ฟังดูดีเนาะว่ามั้ย55จะแก่แล้วอ่ะฮิๆ ปีนี้เธอขึ้นม.6 ถึงจะยังไม่18ก็เถอะฮึๆ

เมื่อถึงร.รก็ร่ำลากันเสร็จเอมิก็รีบวิ่งไปเข้าแถวเพราะเธอมาเกือบจะสายแล้วอีกแค่ไม่กี่นาที เอมิทักทายเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วเริ่มทำกิจกรรมหน้าเสาธงและต่อด้วยการฟังครูบรรยายนิดหน่อย?แล้วขึ้นห้องไป

" เอมิ\~ รินคิดถึงเอมิมากๆๆๆๆเลยละงื้อ..°^° เอมิคิดถึงเก๊าอ่ะป่าว\~ " รินยิ้มหวาน เข้าไปกอด(รัด)แน่นๆให้หายคิดถึง

" อื้ม\~ เค้าคิดถึงรินกับทุกรนมากๆเลย\~°^° " เอมิอมยิ้ม กอดตอบเพื่อนรักตรงหน้าให้หายคิดถึง

" แล้ว..คนอื่นไปไหนกันหมดอ่ะ? " เอมิปล่อยกอดก่อนจะมองไปรอบๆห้องแล้วไม่เจอเพื่อนคนอื่นในกลุ่มของเธอนอกจากริน

" อ๋อ\~ พอดีไอ้พวกนั้นมันโดนอาจารย์ใช้ไปยกของให้อ่ะ " รินยิ้มกว้าง ปล่อดกอดก่อนจะตอบเพื่อนสาวคนสวยตรงหน้า

" โห..เดี๋ยวนี้พวกมันกลายเป็นคนดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ไม่เห็นจะรู้เลย+55 " เธอยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา เพราะเธอรู้ว่าเพื่อนเธอไม่มีทางจะทำเรื่องแบบนี้แน่ๆอ่ะ55

" เนาะๆ วันนี้พวกมันแปลกๆนะอยู่ดีๆก็อยากเป็นคนดีขึ้นมาสะงั้น555 ตอนนั้นฉันกลั้นขําเกือบไม่ไหวอ่ะแก ตอนนั้นนะมันแย่งกันช่วยอาจารย์กันใหญ่เลยอ่ะแก\~ " รินหัวเราะออกมาพร้อมกับทำสีหน้าท่าทางให้เอมิดู

" จริงดิ! อาจารย์คนไหนอ่ะ? ครูพิมพ์ป่ะ?! " เอมิทำหน้าตกใจ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

" ใช่เลยค่ะเบบี๋\~ หึๆฉันว่ามันหลงครูพิมพ์กันแน่ๆ ก็ครูเขาสวยน่ารักมากเลยนิ แต่ว่านะก็สวยสู้เอมิหวานใจของเค้าไม่ได้หรอก\~ จุ๊บๆ " รินทำท่าจุ๊บส่งไปให้เอมิพร้อมท่าทางน่ารักๆ

" เฮ้!! ได้ยินนะโว้ย แอบนินทาฉันหรอห้ะ!ยัยริน " เจไดยิ้มเหี้ยม เดินคล้องคออีกคนเดินเข้ามาในห้อง

" พวกฉันก็แค่อยากช่วยอาจารย์เพราะของมันเยอะเอง\~ " ไอดินยิ้มรับ เดินเข้าไปหาสองสาวที่นั่งนินทาพวกเขาอยู่

" อ๋อหรอ\~ เชื่อตายแหละพ่อคุณ " รินยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่คนคนตรงหน้าที่เข้ามาใกล้ตน

" 555 ใครเชื่อก็บ้าแล้ว " เอมิหัวเราะออกมาก่อนจะมองหน้าเพื่อนชายสุดที่เลิฟทั้งสองที่ทำหน้างอใส่พวกเธอ

"เออน่า เชื่อพวกฉันบ้างก็ได้\~ (¬_¬)ﾉ " เจไดหน้างอเมื่อเห็นเพื่อนสาวทั้งสองทำหน้าไม่เชื่อแถมเหมือนกำลังด่าพวกเขาในใจว่า"ไอ้ตอแหล" งั้นแหละ（￣へ￣）

" จ้าๆ เชื่อก็ได้ " เอมิยิ้มตอบ " ไอ้ดิน วันนี้แกพาฉันไปซื้อไอติมด้วยนะพอดีว่าฉันไปเจอร้านเด็ดๆมาอ่ะ " รินยิ้ม มองไปที่ไอดินที่เอาหน้ามุดโต๊ะพร้อมนอนเรียบร้อยแล้ว

" เออๆ แล้วพวกแกอ่ะจะไปด้วยม่ะ? " ไอดินหันหน้าไปถามเจไดกับเอมิที่คุยกันเรื่องอื่นอยู่

" อื้ม\~ วันนี้ขอไม่ไปนะพอดีจะไปดูหนังสือสักหน่อย " เอมิขมวดคิ้ว ก่อนจะตอบออกไปก่อนจะหันไปมองเจไดที่คิดหนักว่าจะไปดีมั้ย

" อ่า..คงไปไม่ได้ว่ะพอดีมีงานช่วงเย็นอ่ะ " เจไดยิ้มเศร้า " เสียดายจัง งั้นเอาไว้ครั้งหน้าไปด้วยกันหมดนี่นะ " รินหน้าบึ้งก่อนจะยิ้มออกมา

" ได้สิ ถ้าว่างนะ " เอมิ&เจได

…………

[ 15:30 ]

…

เสียงออดดังขึ้นเมื่อหมดคาบเรียน

“ อ่า ได้กลับบ้านสักทีฉันง่วงจะตายแล้ว\~ ” รินบ่นออกมาพร้อมกับเอนตัวลงบนโต๊ะ เมื่อหันไปมองเพื่อนๆของเธอแต่ละคนสภาพของทุกคนก็ไม่ต่างจากเธอมากนัก

“ นี่..เราโดนอาจารย์หลอกใช่มั้ยทำไมมันถึงมีการบ้านโผล่มาได้ละ!! ไหนว่าวันนี้ไม่มีสอนไงเล่า ” เจไดทำหน้าบึ้ง พร้อมกับเอนตัวตามรินไปเป็นคนที่2

“ นั่นสิ ได้มาแบบงงๆ ” ไอดินหลับตา เอนตัวลงตามเป็นคนที่3

เอมิมองเพื่อนๆแต่ละคนด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก็นี่ละน๊าเพื่อนเธอบ่นไปงั้นแหละสุดท้ายก็ยอมทำอยู่ดีนั่นแหละ เอ๊ะ..เราก็เหมือนกันนี่หว่า? คิๆ ว่าแล้วก็เอนตัวลงบนโต๊ะตามเพื่อนๆไปเป็นคนที่4

“ อืม..ขี้เกียจแล้วอ่า\~ ” เอมิบ่นพึมพำเบาๆ

“ หึๆ ยังไงเธอก็ได้ทำอยู่ดีนั่นแหละน่าเอมิ ” ไอดินลืมตาขึ้นมามองคนที่นอนอยู่ด้านข้างพร้อมกับทำหน้าตากวนๆใส่เธอ

“ เช๊อะ! ยังไงนายก็ได้ทำเหมือนกันนั่นแหละน่า\~ ” เธอมุ่ยหน้าใส่เขาก่อนจะหันไปสนใจเพื่อนสาวที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าไอดิน

“ คิคิ\~ เอาน่าแค่นิดเดียวเองรีบทำรีบส่งเนอะ ถ้างั้นเรากลับกันเลยดีมั้ยพอดีฉันกลัวว่าร้านมันจะปิดก่อนอ่ะ “ รินลุกขึ้นพลางหัวเราะเบาๆพร้อมกับดึงคนที่นอนมอบลงบนโต๊ะข้างหลังให้ลุกขึ้น

” อ่า..เอาสิฉันก็จะไปทำงานแล้วพอดี “ เจไดตอบก่อนจะลุกขึ้น ” ได้/โอเค “ เอมิ&ไอดิน ลุกขึ้นตามทั้งสองคนก่อนจะพากันเก็บของใส่กระเป๋าแล้วพากันเดินออกจากห้องไป

” งั้นไว้เจอกันนะ “ เอมิบอกลาเพื่อนๆก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดรอเธออยู่ตั้งแต่เธอลงมาจากห้อง ” อื้ม/ไว้เจอกัน “ ริน&เจได&ไอดิน บอกลาเพื่อนสาวก่อนจะแยกกันไป เจไดขับรถออกไปคนเดียวส่วนรินขึ้นรถมอไซค์ไปกับไอดิน

พอเธอขึ้นรถมาก็เจอกับเลขาของคุณพ่อที่มารับเธอแทนคนขับรถที่ลาป่วยไปเมื่อวันก่อน เธอบอกเขาให้ไปส่งที่ร้านหนังสือก่อนจะไปที่บริษัทของคุณพ่อเพื่อรอกลับบ้านพร้อมกัน

ระหว่างทางไปบริษัทเธอก็อ่านหนังสือที่ซื้อมารอข้ามเวลาไปเรื่อยๆ เธอซื้อหนังสือเรียนสรุปเนื้อหาม.ปลายของญี่ปุ่นมาอ่านกับมังงะyama◼️◼️มา เธอติดเรื่องนี้มากๆมันเป็นแนวรักโรแมนติกใสๆคลายเครียดได้ดีเลยละ แล้วก็นะเธอชอบพอ.มากๆเลยละเขาตรงสเปกฉันเลย ถึงเขาจะมีนอ.แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะเพราะเธอน่ารักสดใสสุดๆทำเอาฉันเกลียดไม่ลงเลยกลับกันฉันกับชอบเธออีกต่างหาก…เอ๊ะ?เม้าจนถึงแล้วหรอเนี่ย คิคิๆ

เอมิเปิดประตูรถออกแล้วเดินเข้าไปด้านในตึกกับคุณเลขาสุดหล่อ?

เธอเคยมาบริษัทของคุณพ่อแล้วครั้งหนึ่งตอนนั้นเธอยังเด็กมากๆเลยละ เธอจำได้ดีเลยละตอนเข้ามาครั้งแรกเธอทำหน้าเหวอไปเลยคิๆ เธอนึกว่าได้มาโรงแรมหรูห้า5ดาวแหนะ55นึกแล้วขำตัวเองชะมัด ก็ตอนนั้นเธอคิดว่าบ้านเธอฐานะปานกลางน่ะสิ55เลยตกใจนิดหน่อย…เอาละตอนนี้เธอถึงห้องทำงานเรียบร้อยแล้วเธอนั่งกินขนมที่คุณเลขาเอามาให้รอคุณพ่อทำงานให้เสร็จแล้วกลับบ้าน…สุดท้ายพวกเราก็ได้ไปกินข้าวที่ร้านอาหารเพราะมันเลยเวลามาไกลแล้วพอถึงบ้านแล้วก็พากันพาอาบนํ้าแล้วเข้านอนกันเลยเพราะวันนี้เหนื่อยกันมาก…

…

[ ฝัน ]

…

’ เธออยู่ที่ไหน..โต๊ะคอม? เอ๊ะ!แต่ห้องฉันไม่มีคอมนิ? เธอขมวดคิ้ว หันไปมองรอบๆห้องที่เหมือนจะไม่ใช่ห้องของเธอ? ’

แกร็ก…

‘ เอ๊ะ?? เธอหันไปเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น มีผู้ชายหน้าตาดี?ไม่สิๆหล่อสุดๆไปเลยอ่ะแก\~เขาเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือแล้ววางไว้ที่โต๊ะคอมก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ’

“ เอ่อ..ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอคะ? ” เธอทำหน้าลำบากใจ+มึนงงเล็กน้อยใส่เขา

“ อ่า..ฉันเจอเธอนอนสลบที่หน้าบ้านก็เลยอุ้มเข้ามานอนในห้อง ”

‘ ห้ะ? สลบ? เดี๋ยวๆเราจำได้ว่าเรานอนอยู่ในห้องตัวเองนะแล้วทำไมถึงได้ตื่นมาอยู่ที่นี่ละ? แถมเขายังพูดญี่ปุ่นใส่เราด้วย?..ยังดีนะพูดได้ฟังออกอ่ะ ’

“ เอ่อ..ฉันถามอะไรหน่อยสิ..ที่นี่ที่ไหนหรอ? ”

“ บ้านฉัน ” เขามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้

“ …… ” เออรู้แล้ว!

“ เอ่อ..ฉันหมายถึงที่นี่ประเทศไรอ่ะ..ญี่ปุ่นป่ะ? ”

“ ใช่ ถามบ้าอะไรของเธอ ” เขาขมวดคิ้วใส่เธออ่ะ บ่ะ! บักนี่นิมาใส่เดี๋ยวกันเลยม่ะ! หึ

“ อ่า..โทษที แล้วนายชื่อไรอ่ะ? ” เธอหน้ามุ่ยใส่เขา

“ ยามาดะ อากิโตะ ” เขาทำหน้านิ่งมองไปที่ยูกิที่ทำหน้ามุ่ยใส่เขา

‘ อ่า..ยามาดะ? ทำไมเหมือนกันงี่อ่ะ คงแค่ชื่อเมือนนั่นแหละ นี่ก็อาจจะเป็นฝันก็ได้ 55 นิ่งไว้ตัวเรา! ‘

“ ฉันธิ- เอ่อ อะ..อาเคมิ อำนาจวงค์ เรียกว่า เอมิ ก็ได้นะ ” เห้อ\~เกือบลืมชื่อญี่ปุ่นของตัวเองชะแล้วไม่ได้ไช้นานจนเกือบลืมแหนะ

“ หืม? เธอไม่ใช่คนญี่ปุ่น? ” ยามาดะทำหน้าสงสัย

“ อะอื้ม ชะใช่แล้วฉันเป็นคนไทย แล้วก็นะฉันจำได้ว่าเมื่อคืนนี้ฉันยังอยู่ที่ห้องของตัวเองที่ไทยอยู่เลยอ่ะ แล้วๆฉันก็ตื่นขึ้นมาที่ห้องนายเฉยเลยอ่ะ ” เธอทำหน้าเครียดแล้วอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง เขาทำหน้างง ก่อนจะตอบเธอ

“ อ่า..ไม่รู้สิ ” เขาทำหน้าไม่เข้าใจเพราะเรื่องที่เธอบอกมามันออกจะเกินความเป็นจริงไปหน่อย?

“ อ่า นายคงไม่เชื่อฉันสินะ ขนาดฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย ” เธอทำหหน้าเศร้านิดหน่อย ก่อนจะมองไปที่เขา

“ อ่า ”

“ เอ่อ..คือว่า ฉันขออยู่ที่นี่ไปสักพักได้มั้ยอ่ะ ดะเดี๋ยวเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆฉันจะคืนให้นะ ได้มั้ย ฉันจะไม่ไปรบกวนนายแน่นอน!! ได้มั้ย\~ ฉันไม่มีที่ไปแล้วอ่ะ คนที่รู้จักตอนนี้ก็มีแค่นายอ่ะ “ เธออ้อนวอนขอให้เขายอมให้เธออยู่ด้วยเพราะเธอไม่รู้จะไปที่ไหนแถมยังไม่รุว่าจะตื่นตอนไหน แถมยังไม่มีเงินอีก เห้อชีวิตมันช่างบัดซบสิ้นดี

“ ไม่! ” เขาปฏิเสธเธอเพราะเธอน่าสงสัยไปหมด

“ นะๆ ได้โปรด\~ ฉันไม่มีใครแล้วจริงๆนะ ” เธอตีหน้าเศร้าอ้อนวอนเขาต่อเผื่อจะยอม

“ ไม่ ” เขาชำเลืองมองเธอก่อนจะหันหลังใส่เธอ

“ นะน๊าาา ฉันขออยู่แค่แป๊ปเดียวเอง ถ้าฉันหาที่อยู่ได้เมื่อไหร่ฉันจะออกไปทันทีเละนะ ได้โปรด ” เธอเกือบจะร้องไห้ออกมาเมื่อเขาหันหลังใส่เธอ พอได้ยินที่เขาพูดอีกครั้งเธอก็ยิ้มกว้างออกมาทันที

“ อืม ก็ได้แต่ห้ามสร้างความวุ่นวายนะ ” เขาถอนหายใจก่อนจะยอมแพ้ให้เธอจนได้

“ เย้!! นายใจดีที่สุดเลย ” เธอยิ้มแก้มปริ ก่อนจะเดินไปกินข้าวต้มที่เขายกมาให้เธอ

“ ขอบคุณนะ ที่ให้อยู่ด้วย แล้วก็ฉันขอยืมชุดนายหน่อยนะฉันไม่มีชุดใส่อ่ะ ” เอมิอมยิ้ม หันไปมองคนข้างๆ

“ อืม ” เขาเลิกสนใจเธอแล้วหันไปเล่นเกมต่อ

เธอขอบคุณเขาก่อนจะรีบกินแล้วไปอาบนํ้าให้เรียบร้อย

……

°°°°

...

สั้นหน่อยเด้อพอดีเขียนแล้วหลงออกอะมันเฟล ฮื่ออ????

[ 14:28 ]

…

“ นี่ ยามาดะ\~ ” ยูกิทำหน้ามุ่ย นอนเล่นโทรศัพท์ของยามาดะอยู่ที่นอน เธอเรียกเขาแต่เขาไม่สนใจเธอเลยอ่ะ

“……”

“ นี่ยามาดะ\~ ตอบหน่อยสิ ” ยูกิกลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อให้เขาสนใจเธอบ้าง

เขาถอนหายใจก่อนจะวางมือจากคีย์บอร์ดแล้วหันไปมองเธอที่กลิ้งตัวไปมาจนเกือบจะตกเตียงอยู่แล้ว

” นายพาฉันไปซื้อของหน่อยได้มั้ยอ่ะ “ เธอเจอเงินที่อยู่ในกระเป๋าที่ติดตัวเธอมา(เขาว่างั้นอ่ะ) เธอไม่รู้ว่ามันเป็นของใครแต่เขาบอกว่าเป็นของเธอ? ช่างสิเธอไม่สนหรอก ในกระเป๋ามีบัตรประชาชนที่มีชื่อเหมือนเธอแต่ต่างกันแค่นามสกุลแล้วก็บัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัด?

“ อ่า..ได้สิแต่ตอนนี้ฉันยังไม่ว่างนะ ” เขาตอบเธอก่อนจะหันกลับไปช่วยทีมตีบอสต่อ

“ งั้นนายว่างตอนไหนอ่ะ? ” เธอยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปหาเขาที่โต๊ะคอม

“ อีก 20 นาทีก็จบแล้ว ” เขาตอบเธอก่อนจะช่วยเพื่อนในทีม

“ อื้ม ฉันรอได้ “ เอมิอมยิ้ม

เธอนั่งมองเขาเล่นเกมกับเพื่อนในทีมก่อนจะหันไปสนใจเขาที่กำลังตีบอสอยู่ เธอสังเกตเขามานานแล้วเขาเหมือนจริงๆนะเหมือนกันแม้กระทั่งชื่อรูปร่างหน้าตา? คงไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกมั้ง?!

เธอนั่งดูเขาเล่นไปโดนเพื่อนในทีมเซ้าซี้ไปเธอไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เธอเห็นแต่เขาตอบปฏิเสธรวดเดียวเลย

อ่ะๆทำไมเราถึงดูเหมือนจะสนิทกันเร็วจัง? ก็เพราะฉันรู้สึกถูกชะตากับเขามากๆก็เลยพยายามจะตีสนิทเขาน่ะสิฮึๆ

……

[ 14:52 ]

…

ในที่สุดเธอก็ได้ออกจากบ้านสักที เขามัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละ จะแต่งหล่อออกไปไหนพ่อคุณ\~ ส่วนเธอก็ใส่เสื้อฮูดกับกางเกงขาสั้นของเขาเพราะเธอไม่มีชุด!!ไม่งั้นฉันก็ไม่รีบหรอก55

หลังจากออกจากบ้านมาเธอก็บอกให้เขาพาเธอไปห้างเพื่อซื้อของใช้ต่างๆที่จำเป็นเพราะเธอไม่มีอะไรติดตัวมาเลยยกเว้นเงิน!!

แล้วเราจะไปยังไงอ่ะหรอ? เดินไป? บ้า! ก็ต้องไปรถเมย์น่ะสิ!

ระหว่างทางเธอก็ชวนเขาคุยนู่นนี่นั่นไปเรื่อยเพราะเธอต้องการข้อมูลเกี่ยวกับโลกนี้ว่ามันใช่แบบที่เธอคิดรึป่าว ส่วนมากจะเป็นเธอนั่นแหละที่ชวนคุย เขาดูจะสื่อสารไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ดูเงียบๆ แบบนี้ยิ่งเหมือนกันเข้าไปใหญ่อ่ะแก! ฉันขอคิดเข้าข้างตัวเองได้ป่ะ ถึงจะไม่ได้คบแต่ก็ขอเป็นเพื่อนก็ยังดี…

เอาละๆตอนนี้พวกเรามาถึงห้างกันแล้ว วันนี้ฉันคงต้องขอใช้แรงงานเขาหน่อยละกันฮึๆ

“ ยามาดะ นายอยากได้อะไรรึป่าว? จะได้ไปซื้อก่อนอ่ะ ” ยามาดะหันไปมองคนตัวเล็กข้างๆที่เอาแต่ถามเขาตลอดตั้งแต่ออกจากบ้านด้วยใบหน้าเฉยชาก่อนจะตอบเธอ

“ ไม่ละ เธอไปซื้อของเลย ” เอมิพยักหน้าเข้าใจก่อนจะจูง?มือเขาเดินเข้าไปด้านใน แล้วเดินเข้าไปยังโซนเสื้อผ้า

เธอลองชุดไปมาก่อนจะหันไปเห็นเสื้อโอเวอร์ไซด์ที่ดูเหมือนจะเข้ากับเขาเอามากๆ เธอรีบหยิบแล้วเอาไปให้เขาลอง

“ นี่\~ ยามาดะมาลองตัวนี้หน่อยสิ ฉันเห็นว่ามันเข้ากับนายดีอ่ะ ”เธอยื่นเสื้อให้กับเขาที่ยืนทำหน้างงใส่เธอก่อนเขาจะรับ

ไปสวม

” …… “ ยามาดะทำหน้างงก่อนจะลองสวมชุดที่เธอให้มา

“ ว้าว นายดูดีเลยนี่น่า หล่อมากเลย! มันเข้ากับนายจริงๆด้วย ” เอมิยิ้มกว้างแล้วยกนิ้วให้เขา

“ อืม ” เขาเขินนิดหน่อย

“ แล้วนายจะซื้อมั้ยอ่ะ… ” เอมิอมยิ้ม

“ …… “

” งั้นเดะฉันซื้อให้เอง เป็นค่าตอบแทนที่นายพาฉันมาซื้อของนะ ฮิๆ “ เธอเห็นเขาลังเลที่จะซื้อเธอเลยเสนอตัวว่าจะซื้อให้เขา

“ ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันจ่ายเอง ” เขาทำหน้าเกรงใจ เขาถอดชุดก่อนจะดูราคาเสื้อ

“ ไม่เป็นไรฉันเต็มใจที่จะซื้อให้จ้ะ ” เธอแย้งเขาก่อนจะเดินเข้าไปหยิบชุดที่เขาถอดออกมาก่อนจะไปคิดตังค์

“ เดี๋ยว- ” เขากำลังจะปฏิเสธเธอแต่เธอก็คว้าเอาเสื้อที่อยู่ในมือเขาไปก่อนจะเดินหนีไป

พอซื้อเสื้อเสร็จพวกเราก็เดินไปซื้อของใช้ต่างๆ แล้วก็ไปหยุดที่ร้านชุดชั้นใน เธอเดินเข้าไปโดยที่มียามาดะเดินถืกของต่างๆตามหลังเธอมา เธอแกล้งเขาโดยการที่เธอใส่ชุดว่ายนํ้าไปให้เขาดู แล้วเขาดูเหมือนจะเขินมากๆเลยด้วยเพราะหูเขาแดงมากๆเลยละคิๆ เธอชอบที่ได้แกล้งเขาจัง มันดูน่ารักดี

และสุดท้ายเราก็มาจบกันที่ร้านหนังสือ…แต่มาซื้อมังงะ/นิยาย? แล้วหนังสือเรียนไปไหนคุณพรี้้้!! วันนี้เธอซื้อของเยอะนิดหน่อย? พวกเรา?เหนื่อยกันมาก ก็เลยซื้อของกินกลับไปกินแทน

พอถึงบ้านก็พากันแยกย้ายไปอาบนํ้าแล้วก็มากินข้าว และเธอก็นอนกับเขา!!! เดี๋ยวๆอย่าพึงคิดไปไกลนะ คือที่บ้านเขามีแค่ห้องนอนห้องเดียวเพราะอีกห้องกลายเป็นห้องเก็บของแล้วนั่นเอง และเธอก็ไม่ได้ให้เขานอนล่างนะตอนแรกเธอก็จะไปนอนล่างเองด้วยซํ้าแต่เขาก็ไม่ยอมสุดท้ายก็ได้ลงเอยที่เอาหมอนมากั้นซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรเลยจ้า สุดท้ายก็หลับกันไปโดยที่ตื่นมาเธอก็อยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว!! แต่เธอไม่ถือเพราะเขาหล่อเธอให้อภัย?! เพราะงั้นถึงเขาจะดูเกร็งๆในตอนแรกแต่เดี๋ยวเขาก็จัเริ่มชินไปเอง

เพราะงั้นตอนนี้ก็เลยพากันนอนหลับเป็นตายเลยจ้า

………

[ ยามาดะ ]

…

หลังจากที่ผมลากเธอคนนั้นเข้ามานอนในห้องทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

ตอนที่เธอบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟังมันดูแฟนตาซีเกินไปจนไม่น่าเชื่อเลยละ พอเธอจะขอมาอยู่ด้วยผมก็เลยปฏิเสธไปทันที แต่เธอก็ตื้อผมไม่เลิกจนผมย้อมแพ้ไป

ผมสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเธอมากๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

วันนี้ผมก็โดนคนในทีมเซ้าซี้เรื่องของเธออีกแล้ว ผมรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ ระหว่างนั้นเธอก็บังคับ?ให้พาไปห้าง พอไปถึงผมรู้สึกเบื่อมากๆจนอยากจะหนีกลับไปนอนเลยละ

ระหว่างที่ผมนั่งดูโทรศัพท์ไปเรื่อย เธอก็เดินถือเสื้อเข้ามาใกล้ผมก่อนจะบอกให้ผมลองใส่ดู พอใส่เสร็จเธอก็ชมผมก่อนจะยิ้มออกมา มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย?เธอบอกว่าจะซื้อให้ผมแต่ก่อนที่ผมจะปฏิเสธเธอไปเธอก็หายไปแล้ว

หลังจากนั้นเธอก็ซื้อของไปเรื่อยจนมันจะล้นมือผมอยู่แล้ว และเธอก็เดินมาหยุดที่ร้านชุดชั้นในผู้หญิง มันเป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้เดินเข้ามาแถมยังโดนเธอแกล้งโดยที่เธอไปลองชุดว่ายนํ้าให้ผมดู ผมรู้สึกว่าตัวเองจะหน้าแดงนิหน่อย? เพราะผมไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลยไม่เข้าใจสักเท่าไหร่

หลังจากกลับมาผมก็นอนหลับเป็นตายเลยละ

ส่วนเธอก็นอนกับผมเพราะมันไม่มีห้องแล้วและผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากด้วยแต่ผมก็ให้เกียรติเธอโดยที่จะนอนด้านล่างแต่เธอไม่ยอมแถมยังเสนอให้ไปนอนด้วยกัน สุดท้ายตื่นมาเธอก็นอนอยู่ในอ้อมกอดผมสะงั้น แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดอะไรมากนะ ผมก็เลยตามเลย

………

[ 07:00 ]

…

“ งื้ม\~ เอ๊ะ?! ” เอมิตกใจเมื่อลืมตามาเจอกับใบหน้าได้รูปของยามาดะ ถึงจะเจอบ่อยแต่เธอก็ยังไม่ชินกับมันสักที ใครจะไปชินละตื่นมาก็เจอผู้หล่อ หน้าตาดี นอนอยู่ใกล้ๆ

เธอพยายามลุกออกจากอ้อมกอดเขาโดยที่ไม่ให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่กลับโดนเขาดึงเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม!! แล้วแบบนี้เธอจะลุกยังไงกันเล่า!!

เห้อ\~ เธอจะไม่ทนอยู่ในสภาพนี้แน่ๆ ไม่งั้นหัวใจวายตายกันพอดี!

“ นี่! ยามาดะปล่อยฉันก่อน\~ ” ฮื่อออ เธออยากจะบ้าตายเมื่อเขารัดเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม

“ ……… ” เธอพยายามดันแขนเขาออกแต่มันไม่ขยับเลยอ่ะ ฮื่ออช่วยเธอด้วย ใครก็ได้\~

“ อ่า… ” ยามาดะลืมตาขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงียก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระแล้วหลับต่อ

ในที่สุด!! เธอก็ได้รับการปลดปล่อยแล้ว!

เอมิลุกออกจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปอาบนํ้าแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำอาหารเช้าให้กับเขาเป็นกิจวัตรประจําวันเพื่อตอบแทนที่ให้เธอมาอยู่ด้วย

ถามว่าทำเป็นมั้ย? คำตอบคือ ไม่! ทำไม่เป็นเลยสักนิดเดียว!

แล้วเธอทำได้ไง? ก็ต้องทำตามคลิปเอาน่ะสิก็เธอไม่เคยทำอาหารญี่ปุ่นนี่นา แต่หน้าตามันออกมาดีนะแต่รสชาติไม่รู้อ่ะ เสี่ยงดวงเอาแล้วกันนะยามาดะคุง คิๆ

หลังจากเธอทำอาหารเสร็จได้ไม่นาน เขาก็ตื่นพอดีเธอจึงไล่ให้เขาไปอาบนํ้าแต่งตัวเพื่อที่จะได้มาทานอาหารเช้าพร้อมกัน

“ วันนี้ฉันลองทำอาหารญี่ปุ่นดู ไม่รู้ว่านายจะชอบรึป่าว? ” เธออมยิ้ม ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขาที่จ้องอาหารตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

“ ขอบคุณนะ จะทานแล้วนะครับ ” เขาตอบเธอก่อนจะกินเข้าไป

“ เป็นยังไงบ้าง…มันโอเครึป่าว? ” เธอมองเขาด้วยความตื่นเต้น เพราะเขาไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกกังวลนิดๆ

“ ก็..อร่อยดีนะ ” เขาตอบเธอก่อนจะมองสีหน้าที่ดูโล่งใจของเธอ

“ ค่อยยังชั่วหน่อย ฉันนึกว่ามันจะไม่ถูกปากนายสะอีก ” เธอยิ้มกว่างด้วยความโล่งใจทันทีเมื่อเขาบอกว่ามันอร่อย เธอดีใจสุดๆไปเลยละ

หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จเขาก็กลับเข้าห้องไปเล่นเกม เธอเลยขอให้เขาสอนเล่นเกมที่เขาเล่นหน่อย ซึ่ง!? ชื่อเกมมันคล้ายกันมากคล้ายทุกอย่างแต่เธอก็คิดว่ามันอาจจะเป็นเกมที่ออกแบบมาจากมังงะก็ได้ มันมีเยอะถมเถกันไปนี่นาเธอเลยปล่อยความสงสัยเอาไว้

“ นี่แล้วฉันต้องทำไงต่ออ่ะ? ” เอมิหันไปถาม “ เธอต้องเก็บนี่ก่อน ทำนี่แล้วก็นี่นะ ” ยามาดะอธิบายเกี่ยวกับเกมต่างๆให้กับเธอ

ตอนนี้เธอกำลังเล่นเกมตามที่เขาสอนอยู่ เขาสอนดีมากจริงๆ มันทำให้เธอเล่นได้ในทันที

[ ยามาดะ ]

…

หลังจากที่ผมสอนการเล่นต่างๆให้กับเธอ ผมก็พาเธอไปอัพเลเวลเรื่อยๆ ถึงมันจะน่าเบื่อที่จะต้องมาเริ่มใหม่ก็เถอะ แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเธอกับเสียงหัวเราะซะใจนั่นเวลาที่ตีบอสได้มันก็ทำให้ผมรู้สึกสนุกขึ้นมานิดหน่อย?

…

[ เอมิ ]

…

“ นี่ ยามาดะ ทำไมนายถึงเป็นหัวเฮ้ย!ตัวอะเอ่อ..เเอฟโฟร่ละ? “

“ อ่าก็ พอดีมีคนรู้จักที่น่าหงุดหงิดนิดหน่อย ก็เลยเอามาเป็นต้นแบบน่ะ ” ยามาดะคุ้นคิดก่อนจะตอบออกไปแบบเฉยๆ ไม่ได้ใส่ใจ?

“ งั้นหรอ? แล้วนายอยู่กิลด์ไหนอ่ะ ” เธอถามเขาเพื่อที่จะได้แน่ใจในข้อสัญนิฐานของเธอ

“ ช็อกโกแลตแรบบิท ” ยามาดะมองเธอที่นิ่งค้างไป

พระเจ้า!! บอกฉันทีสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เป็นเขาจริงๆ เป็นเขาจริงๆด้วย อร๊ายยย ฉะฉันควรจะโฟกัสอะไรก่อนดี ระว่างเขาคือ ยามาดะเมนที่รัก! กับเรื่องที่ผ่านๆมา ฮื่ออ ฉันทำอะไรลงไป\~\~\~

“ เธอ เป็นอะไรรึป่าว? ” ยามาดะเขย่าตัวเอมิไปมาเพื่อเรียกสติ พอเห็นเธอได้สติก็หยุดมือ

“ ปะป่าว ฉันสบายดี แฮะ ” เธอได้สติก่อนจะตอบเขาไปอย่างเกรงๆ

“ ……… ”

“ น่ะนี่ แล้วถ้าฉันอยากจะอยู่ด้วยจะได้มั้ย? ” เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติเหมือนเดิมก่อนจะหันไปมองเขา

“ อ่า ต้องไปถามเอตะก่อนน่ะ ” เขาบอกเธอก่อนจะพิมพ์ถามเอตะในกลุ่มกิลด์ก่อนที่ตอบเธอไป

ยามาดะที่พิมพ์ถามในกลุ่มก็โดนซัดคำถามกลับมายกใหญ่ เพราะยามาดะผู้ที่ไม่สนใจใครถึงกับกำลังขอให้คนอื่นเข้ากิลด์ด้วยตัวเอง!! นั่นทำให้ช่องกิลด์ระเบิดทันที

“ อือๆ แล้วว่าไงอ่ะ ” เธอมองเขาที่กำลังคุยกับเพื่อนในกิลด์อย่างตื่นเต้น

“ อ่า เขาว่าตกลงน่ะ เดี๋ยวฉันจะส่งคำเชิญไปให้ ” หลังจากที่เรื่องวุ่นวายจบลงเขาก็ส่งคำเชิญไปให้เธอ

“ เย้\~ ดีจังเลยฉันอยากจะเจอทุกคนแล้วสิ ” เอมิยิ้มกว้างเธอตื่นเต้นไปหมดที่จะได้เจอกับตัวละครหลักทุกๆคน เธอรอไม่ไหวแล้วอ่า\~

…

[ ยามาดะ ]

……

เขานั่งมองคอมเม้นในกิลด์ที่กำลังลุกเป็นไฟเพราะเมื่อเอมิเข้ามาในกิลด์ เธอโดนรุริฮิเมะ(เอตะ)ซัดคำถามใส่ไม่หยั่ง แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะสนุกกับมันนะ

[ ห้องแชทกิลด์ ]

…

{ได้คุยกับมินนะจังแล้วรู้สึกสนุกมากๆเลยละ } รูริฮิเมะ

มินนะ ชื่อในเกมfosของเอมิ

{ อื้ม! ทางนี้ก็เหมือนกัน ฉันดีใจที่ได้เจอรูริฮิเมะจังนะหลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ } เอมิ

{ อื้ม! ทางนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็มาปรึกษาได้นะ จะเป็นเรื่องของยามาดะก็ได้นะ คิๆ } รูริฮิเมะ

{ มันกะเกี่ยวอะไรกับเขากันเล่า!! >////< } เอมิ

{ คิๆมินนะจังเขินละ\~ น่ารักจังเลย } รูริฮิเมะ

{ งื้อ\~รูริฮิเมะอ่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะเดี๋ยวคราวหน้าจะมาเล่นด้วย } เอมิ

{ งั้นก็ขอตัวก่อนนะครับ } ยามาดะ

{ อื้ม!! ไว้เจอกันนะทั้งสองคน } รูริฮิเมะ

………

[ เอมิ ]

…

อ๊ากกกก >//////< เขินง่ะ

“ เธอเป็นอะไรมั้ย? ” ยามาดะหันไปมองคนข้างๆที่กำลังเอามือปิดหน้าตัวเองเอาไว้

“ ปะป่าว ” เธอไม่กล้ามองหน้าเขา! เธอคิดว่าตอนนี้หน้าของเธอจะต้องแดงมากๆแน่เลย งื้อ\~

“ แน่ใจนะ? ” เขามองเธอที่ยังไม่ปล่อยมือออกมาจากหน้าแถมยังหันหน้าหนีเขาแล้วยังขยับออกไปไกลจากเขาอีก?

“ อะอื้ม ฉันก็แค่ขะเขินนิดหน่อยน่ะ>///< ” เธอหันหน้ากลับมาหาเขาก่อนจะปล่อยมือออกแล้วขยับเข้ามาที่เดิม

“ นายจะเล่นเกมต่อหรอ เกมไรอ่ะ? ” เอมิหันไปมองเขาอีกครั้งก่อนจะถามเขา

“ อ่า FPS เป็นเกมยิงปืนน่ะ เธออยากลองเล่นดูมั้ย? ” ยามาดะ

“ เอ๋ งั้นเอาไว้คราวหน้าละกันตอนนี้ฉันขอดูนายเล่นดีกว่า “ เอมิยิ้มแห้ง

“ อืม… ” เขาเลิกสนใจเธอแล้วหันกลับไปดูเพื่อนร่วมทีม

ระหว่างที่นั่งดูเขาเล่นเกมเธอก็สังเกตฝีมือของเขา มันแบบโครตจะโปรอ่ะ แกก็เก่งเกินน\~

………………

…………

……

“ นี่ยามาดะ นายไปเรียนวันไหนอะ? ” เอมินั่งมองเขาที่กำลังพักสายตาอยู่

“ พรุ่งนี้น่ะ ทำไม? ” เขาหันมามองเธออย่างสงสัย

“ แล้วเรียนไหน…ปีไรหรอ? ” เธอทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูดก่อนจะถามอีกครั้ง

“ …โทเซ ม.ปลายปี3…ทำไม? ” เขาทำหน้างงก่อนจะตอบเธอไป

“ ..ไม่มีไร…ก็แค่รู้สึกเหงาละมั้ง? ” เอมิทำหน้าเคร้าแว็บนึงก่อนจะยิ้มกวนๆให้เขา

“ ……… ” เขาสังเกตเห็นเธอดูจะเศร้าไปแว็บนึง แล้วคุ้นคิดก่อนจะตัดสินใจถามเธอไป

“ เธอ..อยากมาเรียนด้วยกันมั้ย? ” เขามองหน้าเธอที่ดูเหมือนจะอึ่งไปแล้ว

“ เอ๊ะ!? ได้หรอ? ” เธอตกใจก่อนจะตื่นเต้นออกมา

กรี๊ดดดด ฉันจะได้ไปเรียนกับเขาหรอ?

“ อืม เป็นช่วงเปิดเทอมพอดีเดี๋ยวฉันไปขอใบสมัครกับอาจารย์ให้ ” ยามาดะยิ้ม

“ งื้ออ\~ ยามาดะใจดีที่สุดเลย รักนะน๊าาา ” เอมิกระโดดเข้าไปกอดเขาแน่นจนเขาเกือบตกเก้าอี้

อร๊ายยยจะได้ไปเรียนกับสามีละเธ๊อออ เขายิ้มให้ฉันด้วยนะกรี๊ดดด!!

“ อ่ะ มันหนักนะ ” ยามาดะตกใจที่เธอเข้ามากอดแบบไม่ทันตั้งตัวก่อนจะบอกให้เธอรีบปล่อย

“ โถ่\~ ยามาดะอ่ะ! ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นสักหน่อย ” เธอพองแก้มป่องใส่เขาก่อนจะปล่อย

“ ……… “ ยามาดะถอนหายใจ

“ อ๋อนี่ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาคอนโดอยู่จะได้ไม่รบกวนนายแล้วนะ ” เยมิยิ้ม

“ …อ่า.. ” ยามาดะนิ่งไป เขารู้สึกแปลกๆแฮะ เหมือนไม่อยากให้เธอไปเลย ทั้งๆที่พึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเอง หรือเพราะจะติดสกินชิพจากเธอกันนะ?

“ …อ่ะ!? หรือว่า..นายจะเหงางั้นหรอ ไม่มีฉันคอยกวนละสิฮิๆ “ เธอเห็นสีหน้าเขาดูจะเศร้านิดหน่อย?

“ ก็ไม่นะ? เธอไปก็ดีที่นี่คงจะสงบขึ้นน่าดู “ ยามาดะทำหน้านิ่ง

” ง่ะ! ยามาดะใจร้ายยย ” เอมิหน้ามุ่ยใส่เขาก่อนจะยิ้มออกมา เธอรู้ว่าเขาจะต้องเหงาแน่นอน ทำซึนไปงั้นแหละพ่อคุณ\~

“ ..หึ.. ” ยามาดะยิ้ม

เขาเดินไปนอนที่เตียงแล้วปล่อยให้เธอนิ่งค้างไปกับรอยยิ้มของเขาที่ดูมีเสน่ห์สุดๆ ตอนนี้เธอต้องหน้าแดงสุดๆแน่ๆ เลย อ๊ากกกกเขินอ่ะ>/////<

…………

[ 07:30 ]

…

เธอตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกของเขา วันนี้ยามาดะไปร.ร เธอก็เลยจะไปหาดูคอนโด

“ นี่วันนี้เขาว่าฝนจะตกละ นายเอาร่มไปด้วยสิ ” เอมิยื่นร่มส่งไปให้เขาที่กำลังจะเดินออกจากบ้าน

“ อ่า…ขอบคุณนะ ” เขาว่าก่อนจะเดินออกไป

“ อื้ม ” เอมิยิ้มตอบ หันหลังกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนออกจากบ้าน

เห้อ วันนี้เธอก็มีที่ๆจะต้องไปเยอะด้วยสิ เฮ้ออ ขี้เกียจซะแล้วสิ\~

…………

……

“ สวัสดีครับ คุณเอมิใช่มั้ยครับ? ”

“ ใช่ค่ะ คุณคือ.. ”

“ ผมโชอิจิ เป็นนายหน้าที่จะพาคุณไปดูคอนโดในวันนี้ครับ ”

“ เอ่อ สวัสดีค่ะ หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะคุณโชอิจิ ”

“ ครับ ยินดีครับ งั้นเราไปกันเลยมั้นครับ? “

” ได้ค่ะ “

………………

…………………………

……

เฮ้ออออ ในที่สุดเธอก็ได้ห้องสักที เธอไปดูห้องมาตั้งหลายที่มันสวยนะน่าอยู่ด้วย แต่ติดตรงที่ว่ามันห้ามเลี้ยงสัตว์อ่ะสิ แถมไกลร้านค้าอีก สุดท้ายก็มาจบที่คอนโดใกล้ย่านการค้าเมืองเดียวกับยามาดะอยู่ดี

หลังจากที่เธอทำสัญญาเช่าเสร็จฝนก็ดันมาตกซะงั้น ยิ่งลืมร่มอยู่ เห้ดวงซวยสุดๆ เธอรีบเข้าไปในร้านคาเฟ่ที่อยู่ไม่ไกลก่อนที่ฝนจะตกลงมามากกว่านี้

กริ่ง! \~

เอมิเปิดประตูร้านเข้าไปก่อนจะเดินไปนั่งที่มุมด้านหลังที่ไม่ค่อยจะมีคนเยอะ เธอหันไปมองรอบๆก็รู้สึกว่ามันดูคุ้นๆยังไงก็ไม่รู้

หลังจากนั่งไปได้ไม่นานพนักงานก็เดินเอาใบเมนูมาที่โต๊ะเธอ เธอหันกลับมามองก็ตกใจมากที่ได้เจอกับคนตรงหน้า เธอไม่คิดว่าจะได้มาเจอเขา เมนรองของเธอ เออิตะ ซาซากิ (เอตะ)พ่อหนุ่มสุดฮอตในหมู่สาวๆไม่ต่างจากยามาดะในโลกของเธอ เธอถึงกับช็อคค้างไปเลย จนเอตะเรียกสติให้กลับคืนมา

“ เป็นอะไรรึป่าวครับ? ” เอตะยิ้ม ถามด้วยความเป็นห่วง

“ อะเอ่อ..ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะค่ะ >

“ โอเคครับ นี่เมนูครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยนะครับ ” เอตะยิ้มหวานก่อนจะเดินออกไป

กรี๊ดดดดด เธอจะละลายแล้ว ไม่คิดว่าดาเมจมันจะรุนแรงขนาดนี้ จับทำผัวเลยดีม่ะ!! ไม่ๆเราจะต้องไม่นอกใจเมนหลักสิ! ตะแต่ว่านะยังไงก็ไม่ได้คู่กับเขาอยู่แล้วง่ะงั้นขอคนนี้ได้ป่ะ! ฮื่อออ แต่เขาจะเอาเรามั้ยก่อน พูกแล้วแล้วเจ็บชิบ!

“ เลือกได้รึยังครับ? “

” อะอุ้ย! ..เอ่อ ได้แล้วค่ะ ขอเค้กชาเขียวกับชานม ค่ะ “ เอมิตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเดินกลับมาอีกเธอรีบตอบเขากลับไป

” ได้ครับ เค้กชาเขียวกับชานมนะครับ “ เอตะยิ้มก่อนจะทวนอีกรอบ

“ ใช่ค่ะ ” เอมิยิ้ม มองเขาที่เดินออกไปก่อนจะคิดแผนตีสนิทยังไงดี

หลังจากนั่นไม่นานเอตะก็เดินกลับมาพร้อม เค้กและนํ้าที่เธอสั่งไป ก่อนที่เขาจะไปเธอก็รั้งเขาเอาไว้ก่อน

” เดี๋ยวก่อนค่ะ! เอ่อคุณ.. “

” ผมเออิตะครับ เรียกว่าเอตะได้เลยนะ\~ “ เอตะยิ้มกว้าง

” ฉันเอมิค่ะเรียกได้ตามสบายเลยนะคะไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้นะ แล้วเอตะคุงทำงานที่นี่นานแล้วหรอคะ? “

” ครับก็นานพอควร^^ “ เอตะยิ้มก่อนจะนั่งลงที่ตรงข้ามกับเธอ

” ถ้าฉันจะขอมาสมัครจะได้มั้ยคะ? “ เอมิอมยิ้ม

” เอ่อต้องถามเจ้าของร้านก่อนน่ะ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน “ เอตะทำหน้าไม่เเน่ใจ

” งั้นหรอ…ขอบคุณนะ พอดีฉันกำลังหางานพาร์ทไทม์ทำอยู่น่ะ “ ไม่อ่ะแค่หาเรื่องชวนคุย><

” เอ๋? เอมิจังทำไมถึงอยากทำละ? “

“ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันก็แค่อยากหาประสบการณ์น่ะ ”

“ เอมิจังยังเรียนอยู่สินะ ”

“ อื้ม อยู่ม.6 น่ะ แล้วเอตะคุงละ ”

“ ผมอยู่มหาลัยปีแรกน่ะ แสดงว่าผมเป็นพี่หนึ่งปีสินะ “

” คิๆ แค่ปีเดียวเอง หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะเอตะคุง “

” อื้ม! หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะเอมิจัง\~ “

“ เอมิจัง อยู่แถวนี้หรอ? ”

“ อื้ม! ฉันอยู่คอนโดใกล้ๆนี้น่ะ ”

“ เห้\~ ถ้างั้นก็มาอุดหนุนบ่อยๆนะ ”

“ อื้ม! ถ้าไม่ได้ทำงานที่น่ละนะ คิๆ ”

“ ถ้างั้นก็ขอให้ได้ทำนะ ฉันอยากคุยกับเอมิจังเยอะๆเลย รู้สึกเหมือนได้เตอเพื่อนสนิทเลยล่ะ ” เขาคิดแบบนั้นจริงๆนะ

“ งั้นหรอ\~ดีจังฉันก็เหมือนเลย ถ้างั้นก็ขอให้ได้ละนะ!” กรี๊ดดด เขาคิดแบบนั้นกับฉันด้วยละ แบบนี้เขาเรียกมีหวังป่ะ คิๆ ไม่เอาเดะเจ็บอก

“ อื้ม สู้ๆนะ ผมขอไปทำงานต่อละ ” เอตะยิ้มก่อนจะลุกออกไปทำงานต่อ

“ โอเคจ้า เอตะคุงก็สู้ๆนะ ” เอมิยิ้มก่อนจะหันไปมองเขาที่ลุกออกไปแล้ว

…………

………

……………

หลังจากที่ฝนหยุดตกแล้วเธอว่าจะกลับไปบ้านยามาดะก่อน แต่ก่อนจะถึงบ้านเธอกับเจอเข้ากับอากาเนะ นางเอกของเรื่องที่สถานีเข้าชะงั้น พอเธอเห็นอากาเนะแล้วมันยิ่งตอกย้ำเธอว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะรักเขาที่มีเจ้าของอยู่แล้ว…มองความจริงบ้างยัยเอมิ…

อยู่ๆนํ้าตาเธอก็ไหลออกมาก่อนจะหันหลังกลับไปที่คอนโด…

เจ็บชะมัด เธอควรจะทำยังไงดี..จะกลับบ้านก็ทำไม่ได้..ไม่รู้ว่าจะกลับยังไง

ทุกคนจะเป็นยังไงบ้างนะ คิดถึงชะมัด.ฮึก..ปะป๋า..เอมิควรจะทำยังไงหรอ?..ฮึก..เอมิน่ะ ฮึก…เอมิ..หลงรักเขาไปแล้วน่ะสิ ..รักที่ไม่มีวันเป็นไปได้น่ะ..ฮืออ ..เธอร้องไห้ก่อนจะหลับไป

…………

…………………