โลกของโรบิน
𝟎: นักเขียนชี้แจงก่อนเริ่มเรื่อง?
ก่อนอื่นขอทักทายท่านที่กดเข้ามานะครับ~
แล้วก็ขอขอบคุณที่กดเข้ามาด้วย
ผมเองก็บอกไม่ได้เพราะไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร
เพราะน้องตัวเองของเราเอาตามจริง
นับจากนี้เป็นการแนะนำตัวเรื่องนะครับผม✨
ตัวเอกของเราคือโรบิน วิลสัน
ตั้งแต่แรกเจ้าตัวนั้นมีพ่อแม่ มีน้องสาวมีครอบครัว
แต่แล้ววันหนึ่งเขาต้องเสียมันไป
โดยที่เขาไม่รับรู้อะไรเลย
เด็กน้อยรอดตายจากเหตุการล่าของชนชั้นสูง
่่่่่่่่่------------------------------
่่่่่่่่
่่่่่่่่
แต่ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะจากไปเธอพยายามนำร่างที่โซเซ แทบจะสิ้นลมหายใจ
มาเพื่อฝากลูกของเธอไว้กับคุณแม่ของเธอ
`` ท่านแม่...ชื่อของเขาคือวิลสัน เขา คือ ลูกชายข้า...``
นางสิ้นไปพร้อมน้ำตาที่เออล้น ความเสียใจ ความดีใจ....แม้ครั้งนี้คือครั้งสุดถ้ายที่นางจะได้ทำหน้าที่แม่
เด็กชายเกิดมาพร้อมความเชื่อที่ว่าเขานั้นโดนทิ้งไป
เอ่ยเรียกคุณยายว่าแม่ตั้งแต่เด็กแม้จะรู้ว่านี่คือคุณยาย
ความรักที่เขาไม่เคยได้แต่ก็ไม่เคยขาด
ภาพไม่ใช่เครดิตแต่เป็นที่มาของภาพ:พิน
𝟎𝟏:ครอบครัวโรบิน
ณ บ้านหลังเล็กแห่งหนึ่งในป่าใหญ่
เสียงชายหนุ่มผู้ขึ้นดังขึ้นอย่างงัวเงีย
โรบิน วิลสัน
`` ฮื้ม...ผ้าห่มหนักจริงๆ ฮะๆ ``
เขาขยี้ตาเบาๆก่อนพยายามดันผ้าห่มออกจากตัว
โรบิน วิลสัน
``แหม...ตัวใหญ่ซะป่าวจริงๆฉัน``
โรบิน เซน่า
`` อ้าว...หลานรักตื่นแล้วเหรอจ๊ะ``
หญิงสาวเดินเข้ามาแม้เธอจะอายุมากเเล้วแต่ความงดงามยังคงไม่แปรเปลี่ยน
โรบิน วิลสัน
``อรุณสวัสดิ์ครับมาดามโรบิน``
โรบิน เซน่า
``เจ้าหลานคนนี้นี่! เดี๋ยวก็ปั๊ดเหนี่ยวเลย``
โรบิน วิลสัน
``ฮ่าๆ ช่วยหน่อยสิครับ~``
โรบิน เซน่า
``จ้าๆ แปปนึงนะลูก``
เธอเดินไปเปิดม่าน ก่อนเจ้าไปช่วยดึงผ้าห่มออก
โรบิน วิลสัน
``...ถ้าพ่อแม่ยังอยู่ผมคงเเข็งเเรงกว่านี้``
โรบิน เซน่า
``....หลานรัก ฟังยายนะถึงร่างกายของเจ้าจะอ่อนแอแต่เจ้า ไม่ได้อ่อนเเอ..จิตใจของเจ้ายังแข็งแรง หากเจ้าพบเจอคนที่รักเจ้าก็จะเหมือนคนอื่นนะ``
เธอนั่งลงข้างๆรอยยิ้มบางๆพร้อมมืออันอบอุ่น
โรบิน วิลสัน
``..ขอรับ เฮ้อ~ เเค่คิดว่าต้องเดินไปเรียนข้าก็เหนื่อยเเล้วขอรับ``
เจ้าหลานตัวโตกอดคุณยายพรางออดอ้อน
โรบิน เซน่า
``หึ ยายไม่ใจอ่อนลาให้หรอกนะ ``
โรบิน วิลสัน
``แต่หลานต้องไปเป็นเดือนเลยนะ! ยายไม่สงสารหลานเหรอ``
โรบิน เซน่า
``จะสายแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวยายเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว``
โรบิน วิลสัน
``ครับครับ~``
เขาลุกขึ้นก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป
โรบิน เซน่า
``เจ้าหลานคนนี้นี่..``
โรบิน เซน่า
``เหมือนเจ้าไม่มีผิด...ลูกข้า``
เมื่อเก็บผ้าเเล้วจึงเดินลงไปเตรียมจัดโต๊ะต่อ
โรบิน เซน่า
``ลงมาได้สักทีนะ``
โรบิน เซน่า
``เเต่งตัวเสียหล่อเหลา ที่โรงเรียนคงต้องมีหญิงสาวงามๆสินะ``
โรบิน วิลสัน
``ยายทำไมยังไม่ทานข้าวล่ะครับ``
โรบิน เซน่า
``ก็ต้องรอกินพร้อมหลานไง...จะไปตั้งนานครั้งสุดถ้ายที่จะได้กินด้วยกันแล้วนี่``
โรบิน เซน่า
``ทำไม เจอหน้ายายละกินไม่อร่อยรึ``
โรบิน วิลสัน
`` ไม่เลยครับๆ กินอร่อยขึ้นเยอะเลยต่างหาก``
เขาเดินไปหยิบน้ำชาวางให้คุณยายและตักข้าวให้กับเธอ
โรบิน เซน่า
``ขอบคุณนะจ๊ะ``
โรบิน เซน่า
``ถ้าหลานไปยายคงเหงาเเย่เลย``
โรบิน วิลสัน
``เหรอครับ ยายควรดีใจที่ไม่มีคนทำบ้ารรกนะฮะๆ``
โรบิน เซน่า
``...ไม่เลย ยายดีใจที่ยังรู้ว่าต้องมีห้องให้เก็บ..กินข้าวเถอะยายจะให้คุณริบไปส่งนะ``
โรบิน วิลสัน
``ยายไม่ส่งผมเหรอ``
โรบิน เซน่า
`` ยายส่งหน้าบ้านนะ``
โรบิน วิลสัน
`` อือ...เข้าใจแล้ว``
สองยายหลานนั่งทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข
โรบิน วิลสัน
{แม้เวลา15ปีที่อาศัยอยู่กับท่านจะยาวนานสำหรับคนอื่น แต่สำหรับหลานมันสั้นเหลือเกิน ``
โรเบล ริบ
ได้เวลาเดินทางแล้วค่ะ
โรเบล ริบ
มิต้องทำน้ำเสียงเช่นนั้นเลยนะคะ
โรบิน วิลสัน
``ไม่เอาน่า ถ้าผมไม่อยู่ดูแลคุณยายโรบิน เซน่าให้ดีๆนะครับ``
โรเบล ริบ
หึๆ นั่นก็หน้าที่ปกติของฉันนี่คะ
เธอพูดด้วยน้ำเสียงแห่งชัยชนะก่อนเดินเชิดหน้านำไป
โรบิน วิลสัน
``ผมจะตั้งใจเรียน!!!และกลับมาหายายนะครับ!!!!!!``
โรบิน เซน่า
`` บ๊ายบายจ่ะ~``
เเม้จะอยู่ใกล้เขาก็สังเกตได้ถึงน้ำตาของนาง
โรบิน วิลสัน
|คุณยายที่แสนดี|
โรบิน วิลสัน
|คุณยายที่ค่อยดูแล|
โรบิน วิลสัน
|ท่านดูแลตัวเองด้วยนะครับ|
เขาได้แต่เอ่ยในใจพรางโบกมือและยอมรับว่าต่อจากนี้ต้องดูแลตัวเองแล้ว
𝟎𝟐: รุ่นพี่สุดป่วนกับรุ่นน้องสุดกวน
เทพี แห่งพืชผลและความอุดมสมบูรณ์
โรเบล ริบ
เดินทางปลอดภัยนะคะ
โรเบล ริบ
ฮึก...ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ห้ามนอนดึกนะเจ้าคะ
เสียงสั่นเครือราวดับว่ากำลังกลัว
โรเบล ริบ
อย่าให้ใครจับได้นะคะ นายหญิงรอท่านกลับไปหานางนะคะ
โรบิน วิลสัน
`` คุณริบ ผมจะไม่เป็นไร ``
โรเบล ริบ
ของนี่หนักมากให้ฉันเข้าไปส่งเถอะนะคะ
โรบิน วิลสัน
``ไม่เป็นไร ผมจะยกไปเองคุณกลับไปเถอะ``
โรบิน วิลสัน
``ไปเถอะน่า เดินทางปลอดภัยนะครับฝากบอกคุณยายด้วยว่าผมจะดูแลตัวเอง และขอให้ท่านรอผมกลับไป``
โรเบล ริบ
...ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ท่านก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอย่าได้เศร้าใจไม่ว่าเรื่องใดขอให้ท่านโรเซลีนป้องป้องท่านด้วยนะเจ้าคะ
ชายหนุ่มยกของออกมา แม้จะมีแค่นิดหน่อยแต่ด้วยร่างกายเเละโรคที่เป็น มันหนักมากจริงๆ
โรบิน วิลสัน
`` ดูแลตัวเองและดูแลคุณยายให้ดีนะครับ!``
เจ้าค่ะ ดิฉันจะดูแลท่านให้ดีดิฉันจะทำหน้าที่ให้ดี ฮึก นะคะ....
โรบิน วิลสัน
`` ทีนี้ก็ต้องรอสินะ``
เสียงอะแฮ่มดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
เดฟรานซ์ สกา
`` หวา ท่านมิตกใจเสียด้วย เป็นนักเรียนที่มาใหม่ใช่หรือไม่?``
เดฟรานซ์ สกา
`` เดฟรานซ์ เป็นผู้นำทางน่ะ``
เดฟรานซ์ สกา
``หรือเป็นรุ่นพี่ของนายปีนึง``
โรบิน วิลสัน
`` อ๋า โตกว่าสินะครับ``
เดฟรานซ์ สกา
`` ไม่แน่ๆ เพราะเราไม่ได้วัดกันที่อายุ``
โรบิน วิลสัน
``แล้ว~วัดจากอะไรเหรอครับ``
เดฟรานซ์ สกา
``ชนชั้นไงล่ะ แล้วก็ ความสามารถ``
โรบิน วิลสัน
`` แต่รุ่นพี่ยังไม่รู้ชนชั้นและความสามารถของผมเลยนะ``
เดฟรานซ์ สกา
``ก็เพราะยังไม่รู้เลยยังเป็นรุ่นพี่ไง``
โรบิน วิลสัน
``ทำไมต่องพี่ล่ะครับ``
เดฟรานซ์ สกา
``เอาน่าเขาสั่งให้เรียกก็เรียกๆไปเถอะ``
เดฟรานซ์ สกา
``โว้ย ไว้ไปถามอาจารย์เองเลยไป มาข้าช่วยถือ!``
ตัวเขาหยิบสัมภาระของอีกฝ่ายบางส่วนก่อนเดินนำไป
โรบิน วิลสัน
`` หว่า~ ยังถามไม่หมดเลย~``
โรบิน วิลสัน
``อ้าว รอด้วยสิครับคุณเดฟรานซ์!``
เขาหยิบกระเป๋าของตัวเองก่อนวิ่งตามไป
เดฟรานซ์ สกา
`` บอกให้เรียกรุ่นพี่ไง!``
โรบิน วิลสัน
``ครับๆรุ่นพี่ก็รุ่นพี่``
ทั้งสองเดินผ่านบ้านเรือนต่างๆ
โรบิน วิลสัน
``โห่~ สวยจัง``
เดฟรานซ์ สกา
``เจ้าหมายถึงต้นไม้หรือผู้หญิงคนนั้นอะ``
โรบิน วิลสัน
``ครับก็ต้นไม้สิครับ``
โรบิน วิลสัน
``แต่เธอก็สวยนะครับ``
เดฟรานซ์ สกา
``แน่นอนนั่นอาจาร์ แอนนา``
เดฟรานซ์ สกา
`` เธอสอนวิชาปรุงยา``
โรบิน วิลสัน
``คิดว่าเวทมนต์ สายควบคุมด้วยน้ำ``
เดฟรานซ์ สกา
`` ฮ่าๆ ช่างพูดช่างกล่าวตอนแรกข้าก็คิดงั้นอะ``
โรบิน วิลสัน
``อ้าว ซะงั้น``
เดฟรานซ์ สกา
``ของนายหนักนะเนี่ย``
โรบิน วิลสัน
``รุ่นพี่อยากถือเองนะครับ~``
｡
*
ﾟ
+
｡
*
ﾟ
+
｡
*
ﾟ
+
｡
*
ﾟ
+
โรบิน วิลสัน
``ที่นี่โรงเรียนจริงๆเหรอครับ``
เดฟรานซ์ สกา
`` โรงเรียนของเหล่าดวงดาว ``
เดฟรานซ์ สกา
``ยิ่งใหญ่ใช่ไหมเข้าไปทีล่ะไม่ต่างจากวังแน่นอน``
โรบิน วิลสัน
``จริงเหรอครับ``
เดฟรานซ์ สกา
``แน่นอนเพราะที่นี่เคยเป็นพระราชวังของพระราชินีโรเซลีนที่2``
โรบิน วิลสัน
`` ชื่อเหมือนท่านเทพีเลยครับ``
เดฟรานซ์ สกา
`` เทพี่แห่งความอุดมสมบูรณ์น่ะเหรอ``
เดฟรานซ์ สกา
``ก็ราชวงศ์นี้เขาเชื่อกันว่าตั้งแต่ดั้งเดิมท่านเทพีได้ช่วยชีวิตพระราชาไว้แล้วท่านก็เลยตั้งชื่อตระกูลเป็นงี้เลยอ่ะข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันเหมือนได้คำอวยพรฮ่าๆแปลกเนอะ``
โรบิน วิลสัน
``ถ้าราชวงศ์นี้ยังอยู่ท่านน่าจะโดนตัดหัวเป็นคนแรกเลยนะครับรุ่นพี่``
เดฟรานซ์ สกา
`` แหม ปั๊ดเหนี่ยวหรอกเจ้าเด็กนี่``
โรบิน วิลสัน
``นี่ก็พูดเหมือนคุณยายผมอีก``
เหมือนกับว่าเขาจะได้คู่กัดตั้งแต่เปิดเรียนซะแล้ว
｡
*
ﾟ
+
｡
*
ﾟ
+
｡
*
ﾟ
+
｡
*
ﾟ
+｡
*
ﾟ
+
｡
*
ﾟ
+
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
