ช่วงเย็นวันหนึ่ง

@บ้านนิน่า

บ้านที่ดูจากภาพนอก หลายคนมองว่าดูแสนอบอุ่น แต่ถ้ามองจากหญิงสาววัย 20 ปีที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มาตลอด กลับคิดแตกต่างกันออกไป

"พอจะมีสักวันไหมที่บ้านนี้จะอยู่กันอย่างมีความสุข" เสียงของนิน่าบ่นพึมพัมกับตัวเอง

"ใครจะดีเท่านางนั่นล่ะ!" นารีผู้เป็นมารดาได้พูดเสียงดังโวยวายใส่ผู้เป็นบิดาของนิน่า

"ก็เพราะคุณชอบเอาแต่พูดเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆมีนเลยน่าเบื่อไง!" วีรชัยก็ได้ตอบโต้กลับเช่นกัน

นิน่ารู้สึกว่าการปะทะครั้งนี้ของพ่อกับแม่เริ่มรุนแรงขึ้น จึงเข้าไปห้าม "พอได้แล้ว หนูขอสักหนึ่งวันจะได้มั้ยที่...พ่อกับแม่ไม่ทะเลาะกัน หนูเห็นแบบนี้ไม่ได้มีความสุขเลยนะ" นิน่าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะเธอเห็นเหตุการณ์แบบนี้เป็นประจำทำให้เกิดความอึดอัดในใจ

หลังจากนิน่าห้ามพ่อกับแม่ก็หยุดและเดินแยกกันออกไป นิน่าจึงเข้าห้องนอนไป

ติ้ง ติ้ง

เสียงการแจ้งเตือนจากมือถือของนิน่าดังขึ้นมา เธอจึงหยิบมือถือมาดู

แชท สามสาวน.ยกกำลังสาม

"มึงง วันนี้จารย์ได้สั่งงานมั้ยอ่ะ" น้ำหวานเริ่มแชทสนทนาขค้นมาในกลุ่ม

"ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้จารย์สอนเยอะมาก เบลอๆหมดแล้วเนี่ย" ทันใดนั้นนินิวก็ได้ตอบกลับย้ำหวานทันที

เมื่อนิน่าเห็นข้อความก็หลุดยิ้มกับข้อความของเพื่อนทั้งสองที่คนหนึ่งก็แอบหลับในคาบ ส่วนอีกคนก็เกือบจะหลับเช่นกัน

"ไม่มีนะ สงสัยวันนี้จารย์สอนเยอะไปพวกมึงเลยเบลอหมดแล้ว" นิน่าได้ข้อความกลับไป

"เซ็งอ่ะ พ่อกับแม่ทะเลาะกันอีกล่ะ" นิน่าได้พิมระบายลงไปในแชทกลุ่ม แล้วเธอก็จะทำแบบนี้เสมอ เพราะน้ำหวานและนินิวเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยม ที่เหมือนดวงตรงกันทำให้เมื่อมาเรียนมหาลัยก็ยังติดที่เดียวกันและคณะสหเวชเหมือนกันอีกด้วย

"มีอะไรระบายให้พวกกูฟังได้เสมอ" เป็นข้อความที่นินิวและน้ำหวานส่งมา

"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ สถานการณ์ดีแล้วมึง" ขิน่าบอกให้เพื่อนสบายใจ เพราะรู้ว่าเพื่อนทั้งสองเป็นห่วงเธอมาก

"โอเค พักผ่อนนะมึง พรุ้งเจอกันที่ม." น้ำหวานบอกนิน่าด้วยความเป็นห่วงอยู่

"เจอกัน"

"เจอกันจ้าา"

นิน่าก็ได้วางมือถือ ทำธุระส่วนตัวแล้วเข้านอน

กริ้งๆๆๆ

"ตายแล้วๆ วันนี้มีเรียนเช้าด้วย"

เสียงนาฬิกาได้ปลุกให้นิน่าตื่น แต่เมื่อดูเวลากลับทำให้เธอต้องรีบลุกไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย เพราะนี่คือเวลา 8.00 น. แล้ว

เมื่อเรียบร้อยแล้วเธอก็เตรียมออกจากบ้านทันที "พ่อคะแม่คะ...ไปเรียนแล้วนะคะ" เธอพูดพร้อมวิ่งไปที่รถ

@มหาลัยQ

8.50 น.

"ดีนะที่ถึงก่อนเวลาเรียน 10 นาทีน่ะ รีบไปหายัยน้ำหวานยัยนินิวดีกว่า" เมื่อนิน่าจอดรถเสร็จก็รีบวิ่งไปที่ประจำที่พวกเธอนั่งทันที แต่ทันใดนั้น

"โอ๊ะ ขอโทษค่ะๆ พอดีฉันรีบค่ะ" นิน่าได้วิ่งชนกับคนนึง แต่ด้วยความรีบเธอแค่เพียงก้มหน้าขอโทษและรีบเดินไปหาเพื่อนทันที

ชายหนุ่มหันกลับไปมองนิน่า "คนอะไรซุ่มซ่ามจริงๆ" ในขณะนั้นคนที่ถูกเดินชน ควรจะต้องโกรธ แต่เขาดันยิ้มและพึมพัมอยู่คนเดียว

"เห็นเหมือนกูป่ะ ไอ้กัปตันมันยืนยิ้มเพราะโดนชนเนี่ย" เสียงกลุ่มเพื่อนของกัปตันเอ่ยแซว

"พวกมึงต้องไปตัดแว่นแล้วล่ะ กูไม่ได้ยิ้มเว้ย ไปๆรีบไปเข้าเรียนดีกว่า" กัปตันเอ่ยปฎิเสธไป เพราะเขานั้นเป็นพวกปากแข็งสุดๆ

 กลุ่มของกัปตันนั้นมีกันอยู่ 3 คน คือ กัปตัน ฟอร์ด และกังยู เป็นนักศึกษาปี 3 ของคณะวิศวะ ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลา กลุ่มของเขานั้นเป็นที่หมายปองของสาวๆเสมอ

"หมดคาบแล้ว เรียนแล้วรู้สึกง่วงไม่ไหวเลย" น้ำหวานเอ่ยพูดจบก็หาวออกมา

"ยัยหวานอย่าพึ่งง่วง ไปหาไรกินดีกว่าเที่ยงแล้วเนี่ย" นิน่าเอ่ยชวนเพื่อนไปกินข้าว เพื่อนก็พยักหน้าแล้วพากันเดินไปโรงอาหารทันที

เมื่อซื้ออาหารเสร็จ กลุ่มของสาวๆก็มานั่งทานข้าวและเมาส์มอยตามภาษาสาวๆ จู่ๆนินิวก็ได้เปิดประเด็นถามคำถามนิน่าขึ้นมา "ช่วงนี้มึงคุยๆกับใครอยู่บ้างป่ะ"

"ทำไมอยู่ๆถึงถามล่ะ" นิน่าเกิดความสงสัยที่เพื่อนสาวของเธอถามคำถามนี้

"ก็อยากรู้ไง ว่าช่วงนี้เพื่อนเป็นไงบ้าง อัพเดทสถานะของคนในกลุ่มไง"

"อ้อ ไม่มีนะ มึงก็รู้นิว่ากูไม่ค่อยกล้าที่จะมีความรัก"

"อ้ออ" นินิวตอบเพื่อนกลับไป

"แล้วมึงอ่ะ" เอ่ยถามพร้อมหันหน้าไปมองน้ำหวาน"

น้ำหวานตอบกลับทันที "ไม่มีค่ะ อยากอยู่เป็นคนโสดที่สวยและรวยมากย่ะ"

"ค่าาา แม่คนสวย" แล้วทุกคนก็หัวเราะคิกคักออกมาพร้อมกัน

เมื่อทุกคนกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ เพราะวันนี้ช่วงบ่ายอาจารย์ยกคลาส

หลายวันต่อมา

@มหาลัย เวลา 8.30 น.

กลุ่มของนิน่าก็ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำหน้าตึกคณะเรียน

ติ้ง

เสียงมือถือของน้ำหวานได้ดังขึ้น เมื่อเธอเปิดอ่านก็... "เอิ่ม..รอฉันแปปนะ ไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ"

"อ้าว ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย?" นิน่าถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะน้ำหวานมีท่าทีรีบมาก

"ไม่ต้องๆ!!"

"เอ่อ...ฉันไปแปปเดียว พวกมึงรอตรงนี้แหล่ะ"

น้ำหวานรีบเดินไปทันที

ผ่านไปสักพักน้ำหวานเดินกับมาและถือกล่องขนมกลับมาด้วย

"นินิว เมื่อกี้ยัยหวานบอกว่าจะไปห้องน้ำนี่ แต่...ทำไมถึงมีช็อคโกแลตกลับมาเนี่ยย"

"ใช่ ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกัน"

"นี่ไม่ใช่ของฉันจ้า" น้ำหวานเอ่ยปฏิเสธแะยื่นกล่องขนมให้นิน่า "มีคนฝากมาให้ยัยนิน่าน่ะ" น้ำหวานพูดเชิงแซวกลับทันที

"ห้ะ ใครฝากมา?" นิน่าทั้งตกใจและสงสัยจึงถามน้ำหวานทันที

"เอ่อ..."

ใครกันน้าา??

"เอ่อ...คนที่ทักหามึงช่วงนี้ไงเขาฝากมาให้"

"อ้าว! มึงรู้จักหรอเนี่ย"

"แปปนะ ทำไมกูไม่ทันข่าวเรื่องนี้?" นินิวถามด้วยความสงสัย

น้ำหวานเห็นท่าทีเลิ่กลั่กของนิน่าจึงตอบนินิวแทน "ช่วงนี้ยัยน่ามีคนมาแอบเล็งน่ะ" เมื่อนินิวได้ยินแบบนั้นก็ตกใจ เพราะตั้งแต่รู้จักนิน่ามาจนพวกเธอเรียนปี 2 ก็ไม่เคยมีใครเข้ามาจีบนิน่าเลย ปกติที่พอจะเห็นได้ก็มักจะเป็นน้ำหวานส่วนใหญ่ เพราะน้ำหวานน่ะสวยหวานสมชื่อเลยจริงๆ ส่วนเธอน่ะก็ไม่เคยมีใครเข้ามาจีบเหมือนกัน อาจเพราะกลุ่มพวกเธอเป็ยคนนิ่งๆและไม่ค่อยสนใจที่จะคบหากับใคร

"อย่าไปเชื่อยัยหวาน เชาแค่ทักมาถามเรื่องงานของมหาลัยมั้ยล่ะ" นิน่ากลัวเพื่อนเข้าใจผิดจึงรีบแก้ไขให้ตรงกับความเข้าใจของเธอทันที

"หรอ..แล้วช็อคโกแลตนี่ล่ะ?!" เสียงของเพื่อนทั้งสองถามออกมาพร้อมกัน

"ก็...น่าจะให้เพราะมาปรึกษาเรื่องงานของม.ไงล่ะ"

"โอ๊ะ แม่คนซื่อ" นินิวที่พอเดาทางของเรื่องได้ ก็อดว่าความซื่อของนิน่าไม่ได้ และถามต่อ "แล้วเขาชื่ออะไรอ่ะ"

"อลันน่ะ" นิน่าตอบ

"ไหนๆ เพื่อนขอสแกนคนนี้ก่อน" นินิวเอ่ย และหันไปหาน้ำหวานเพื่อถาม "คนนี้เป็นไง"

"เท่าที่รู้จักมาอลันก็นิสัยดีนะ แต่รู้สึกว่าอลันมันน่าจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วยนะ" และได้พูดอีกว่า "อ้อ แล้วก็ดีกรีหนุ่มบริหารฯด้วยนะ" น้ำหวานพูดตามเท่าที่รู้จักอลันมาเพราะแม่ของน้ำหวานและอลันเป็นเพื่อนกัน ทำให้น้ำหวานกับอลันสนิทกันช่วงเด็กๆ แต่พอโตมาต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตจนกระทั่งอลันแอบชอบเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ จึงขอให้เธอช่วยเป็นแม่สื่อให้ นินิวเห็นว่าน้ำหวานสนับสนุนอลัน ก็สนับสนุนอีกคน "อุ้ยย ฉันเชียร์เลยคนนี้"

เมื่อเห็นเพื่อนๆเริ่มถามและเอ่ยแซวๆ นิน่าจึงตัดบทสนทนาด้วยการชวนเข้าไปเรียนทันที

เมื่อเรียนเสร็จสาวๆก็ชวนกันมากินข้าวที่โรงอาหารคณะ พวกเธอเอาอาหารมาวางที่โต๊ะและกำลังจะเดินไปซื้อน้ำ จู่ๆก็มีคนกลุ่มหนึ่งมายืนที่ข้างโต๊ะพวกเธอ "อ่ะน้ำเปล่า พี่ซื้อมาให้" ฟอร์ดพูดพร้อมยื่นน้ำ 2 ขวดไปให้น้ำหวานทันที "และนี่อีกขวดหนึ่งที่มีคนที่เขาถูกเพื่อนน้องเดินชนฝากมาให้" ฟอร์ดพูดพร้อมหันหน้าไปมองกัปตัน ตอนนี้กลุ่มของพวกเธอก็เป็นที่สนใจเป็นอย่างมาก เพราะกลุ่มของกัปตันมายืนคุยด้วย

"อ้อ ขอโทษด้วยนะคะ เอ่อ...พอดีวันนั้นน่ารีบ พี่กัปตันไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ" นิน่านึกได้ จึงเอ่ยขอโทษอีกครั้ง เพราะวันนั้นเธอรีบมากจริงๆ

ด้วยความที่กลุ่มของกัปตันนั้นหล่อเหลาเป็นที่รู้จักของคนมากมาย ทำให้สาวพอรู้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ต่างคณะของพวกเธอ

"ขอบคุณที่ซื้อน้ำมาให้นะคะ แต่น่าเป็นคนเดินชนต้องเป็นคนให้พี่มากกว่านะคะ"

"ไอ้ฟอร์ดมันพูดมั่ว แต่พี่ไม่เป็นอะไรหรอก" พูดจบกัปตันก็ชวนเพื่อนเดินออกจากโรงอาหารทันที

"ยัยนิน่าช่วงนี้เสน่ห์แรงนะเนี่ย" น้ำหวานเอ่ยแซวพร้อมกับนินิวที่มองด้วยสายตาแซวๆ

"ไม่ใช่ล่ะ แต่มึงกับพี่คนนั้นน่ะยังไงกันน้าา"

"ไม่มีอะไร๊" น้ำหวานเอ่ยปฏิเสธเสียงสูง

"แหม๋ เสียงสูงเชียวน้า" นิน่ากับนินิวพากันแซวกลับทันที

"รีบกินรีบเข้าเรียนดีกว่า"