***นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสั้นๆที่ผู้เขียนสนองneedตัวเอง มีเนื้อหาเกี่ยวกับการใช้คำพูด กึ่งๆ pwp18+ มีคำหยาบคายการมีsexโดยอีกฝ่ายไม่มีสติ การเสพสิ่งมึนเมา แอลกอฮอล์ เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นตามความต้องการของผู้เขียนเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 📌

^^^swphsm^^^

เด็กหนุ่มผมสีดำขลับครอบครองกรอบหน้าจิ้มลิ้มนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่กับกองหนังสือตรงหน้า ที่เขาจะต้องขนขึ้นคอนโดหมดทุกเล่มและนั่นก็ไม่ใช่หนังสือของเขาด้วย

ดูก็รู้ว่ามันคือการกลั่นแกล้งกันชัดๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่สามารถต่อกรอะไรได้ มันน่าเจ็บใจจริงๆ

"ไอ้กานต์ รีบๆ ตามขึ้นมาได้แล้ว! " เสียงแตกแหบพร่ากู่ประท้วงเมื่อเห็นว่าร่างบางที่ตามมานั้นชักช้า นั่นล่ะ คือเจ้าของเสียงของคนใจยักษ์

"..โอเค"

ร่างสูงโปร่งใบหน้าคมลูกครึ่งเดินขึ้นลิฟต์โดยไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแม้ที่จะเปิดลิฟต์รอเขาด้วยซ้ำ

เด็กน้อยกัดฟันจนสันกรามบอบบางปูดนูนความน้อยเนื้อต่ำใจเข้าปกคลุม เขาฮึดหายใจยกลังหนังสือขึ้นอย่างทุลักทุเล

ใช่แล้ว แอนดี้ทำแบบนี้ประจำนั่นแหละ

กว่าจะเดินมาถึงห้องก็เรียกได้ว่าเหนื่อยเอาเรื่อง มันเป็นเรื่องปกติมากๆ ที่แอนดี้จะเรียกใช้เขาแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง เขาไม่โอเคเอาซะเลย ทำอย่างกับว่าเขาเป็นทาส ทั้งโกรธแล้วก็เจ็บใจ..

แต่ถ้าคิดอีกแง่มุมนึง นี่ก็น่าจะเบาแล้วนะ ..อย่าลืมสิเขามีสิ่งนั้นอยู่ในมือ สิ่งที่กานต์ไม่อยากให้ใครรู้

"ยืนซื่อบื้ออะไรอยู่? เขามาแล้วก็ไปปิ้งบาร์บีคิวซะ"

เด็กน้อยไม่ได้ตอบอะไรออกไป ไม่แม้ที่จะมองหน้า และทำตามที่ร่างสูงสั่ง นี่คงจะมีปาร์ตี้สินะ

เวลาผ่านไปนานพอสมควร ร่างบางระหงษ์ยกถาดบาร์บีคิวมาวางตรงหน้าโดยไม่พูดจาอะไรกับแอนดี้ซักคำเดียว ในระหว่างที่คนน้องกำลังจะม้วนตัวกลับก็ถูกฉุดแขนเอาไว้

"!!!!"

เห็นท่าทางกระตุกเฮือกของคนตัวเล็กรอยยิ้มร้ายก็ผุดขึ้นบนใบหน้า

"กูไม่กินหัวหอม ไปเอาออก"

"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก!"

ร่างบางเริ่มทนไม่ใหว ปรี๊ดแตกไปหนึ่งช็อต นั่นทำให้ฝ่ามือหนาบีบรัดแขนเรียวนั่นแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บ

"..กูสั่งคือทำ"

"กูจะกลับบ้าน"

เด็กน้อยบิดเร่าพยายามดึงแขนของตนออกจากการจับกุม แต่เรื่องขนาดตัวของทั้งคู่ค่อนข้างจะเป็นอุปสรรค แอนดี้ตัวใหญ่ได้โครงสร้างของชาวต่างชาติมาเต็มๆ ต่างจากกานต์ที่เป็นเหมือนเด็กหยุดโต (?) ก็เขาไม่สูงขึ้นเลยหลังจากอายุครบสิบหกปี จนตอนนี้ก็อายุยี่สิบแล้ว

"..หรือมึงอยากโดนแบบนั้นอีก?"

"..."

คนตัวเล็กเงียบไป เพราะแอนดี้ฟื้นความหลังที่ไม่อยากจะจดจำ คงไม่ต้องอธิบายความรู้สึกของเขาตอนนี้ เขาโกรธและเจ็บใจจนตัวแทบระเบิด

"เข้าใจแล้วก็ไปทำมาใหม่"

แอนดี้ยิ้มเยาะ ปล่อยให้กานต์เป็นอิสระ เด็กน้อยก้มหน้าหันขวับเข้าครัวไปอย่างรวดเร็ว สายตาคมมองแผ่นหลังบางพลางคิดถึงเรื่องตอนปีหนึ่ง ที่กานต์พลาด.. และมันก็จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง เหมือนกับสัญญาทาส

คงจะเป็นตอนรับน้องปีหนึ่ง ระหว่างที่ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า มีรุ่นพี่โรคจิตตั้งกล้องถ่ายเอาไว้ แต่คนซวยมันดันเป็นกานต์

ดีที่แอนดี้ใหวตัวทันซัดคนโรคจิตนั่นจนอ่วมและแย่งกล้องมาได้ ซ้ำยังขู่อีกว่าถ้าเจอภาพกานต์ไปโผล่ตามเว็ปโป๊ หรือตามเพจใหน เขาจะเอาให้ตายเลย พอเจ้านั่นได้ยินก็กลัวจนหัวหด ไม่กล้าเข้ามายุ่งกับกานต์อีกเลย

นี่พอกานต์เดินมาเห็นเขาอยู่กับกล้อง เขาแกล้งน้องมันแรงๆ มาตั้งแต่ใหนแต่ไร กานต์จะคิดว่าเขาเป็นคนถ่ายก็ไม่แปลก แต่มันน่าหงุดหงิดนะ คนน้องไม่ปล่อยให้แอนดี้อธิบายเลยสักคำก็ตีโพยตีพายว่าเขาเป็นคนร้ายแล้ว

เอางั้นก็ได้ ถ้าอยากให้เขาเป็นคนทำขนาดนั้น แอนดี้ก็จะเป็นคนทำเอง ยอมรับเลยว่าน้อยใจมาก อุตส่าห์ช่วยแต่ถูกมองว่าเป็นคนร้าย แอนดี้จึงได้บทบาท'ไอ้ชั่ว'ในสายตากานต์โดยปริยายนับตั้งแต่นั้นมา

ด้วยความหงุดหงิดเขาจึงลุกขึ้นและปลดปล่อยโดยการออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียง ถ้าเขาอยู่คนเดียวคงสูบข้างในแล้วล่ะ แต่นี่มีแต่นี่มีไอ้กานต์อยู่ด้วยไง เขาจำได้ว่ากานต์ไม่ถูกกับบุหรี่อย่างมาก แล้วก็เรื่องสุขภาพก็ไม่อยากให้กานต์มาพลอยโดนลูกหลงไปด้วย

สักพักใหญ่ๆ เสียงกระแทกกระทั้นจากถาดเหล็กลงบนโต๊ะไม้เนื้อดี บ่งบอกได้ว่ากานต์ทำเสร็จแล้ว ร่างหนาจึงหันกลับเข้าไปเพื่อตรวจความเรียบร้อย

"ถ้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ" สำหรับกานต์แล้ว คำพูดนี้ช่างยียวนกวนประสาทมาก แต่ก็นะ กับแอนดี้ คนแบบนี้เขาไม่อยากต่อปากต่อคำให้ปวดหัวหรอก เด็กน้อยเลยเลือกที่จะเงียบ

"นั่นนิ้วไปโดนอะไรมา?" แอนดี้สังเกตเห็นว่ากานต์ผิดปกติไปจากเดิม เพราะน้องเอามือกุมนิ้วข้างซ้ายไว้ตลอดเวลา คงจะเจ็บตัวเข้าล่ะสิ

"..." และน้องเลือกที่จะเงียบแทนการตอบออกไปเช่ยเคย

คิ้วข้างหนึ่งของเขากระตุกด้วยความเหลืออด แอนดี้ถอนหายใจหนึ่งเฮือกก่อนที่จะคว้าร่างบางให้ปลิวละลิ่วตามตนมาที่โซฟาตัวยักษ์

"เจ็บ!! มึงทำอะไรเนี่ย!"

"ปากจะหุบก็หุบให้มันได้ตลอด อยู่นิ่งๆ แล้วก็เงียบซะ" แอนดี้กดร่างบางให้นั่งจุ้มปุ๊กกับโซฟา ส่วนเขาก็หาพวกยาทาแผลมาให้

"กูทำเองได้" เด็กน้อยพยายามยื้อแย่งกล่องยาจากร่างสูง แต่เมื่อเหลือบเห็นแววตาดุดันชวนขนหัวลุกของอีกฝ่ายก็ทำให้กานต์ทำตัวเรียบร้อยขึ้นทันใด

ระหว่างทำแผลกานต์ไม่ได้ขัดขืนเพราะอยากให้มันเสร็จไวๆ ยังไงซะเขาก็อยากกลับบ้าน ต้องรีบปลีกตัว เพราะแอนดี้จะสรรหาเรื่องที่สามารถแกล้งเขาได้ตลอดนั่นแหละ

แน่นอนว่าเมื่อมันเสร็จเรียบร้อย น้องก็รีบลุกขึ้นและถอนห่างแอนดี้ทันที

"กูกลับได้แล้วใช่มั้ย?" น้องเอ่ยถามเรียบๆ

"ไม่ได้"

แอนดี้ตอบออกมาอย่างเด็ดขาด นั่นทำให้กานต์ไม่พอใจ ถึงขนาดออกอาการทางสายตา

"ไปเก็บห้องให้หน่อย มันรกมาก" แอนดี้ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับมันเลย แผ่นหลังหนาเอนตัวพิงโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นหน้าตาเฉย รู้บ้างมั้ยว่าทำให้กานต์หงุดหงิดและเกลียดขี้หน้าขนาดใหน "เร็วสิ อยากกลับไม่ใช่รึไง?"

"..." คำพูดนั้นทำให้น้องดีดตัวขึ้นจากโซฟาและก้าวฉับๆ หายลับเข้าไปในห้องนอนของแอนดี้อย่างไม่เต็มใจ

เด็กน้อยเมื่อได้เห็นภายในห้องก็พบว่ารกอยู่พอสมควร ข้าวของกระจัดกระจายเหมือนเจ้าตัวจงใจทำ (?) แต่ยังไงซะเขาก็ต้องเร่งมือเพราะจะได้ออกไปห่างๆ แอนดี้สักที!

กานต์เริ่มจากเก็บของให้เข้าที่เข้าทาง เสื้อผ้าที่ใช้แล้วต่างๆ ก็เอารวมใส่ตระกร้า และปัดกวาดเช็ดถูอย่างตั้งอกตั้งใจ จนกระทั่งไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ขยุกขยุยอยู่ใต้เตียง และเมื่อรู้ว่ามันคืออะไร เจ้าตัวถึงกับร้องจ๊าก

"เฮ้ยยย" หน้าของกานต์แดงแจ๋ เพราะสิ่งที่เขาเอาไม้กวาดเขี่ยออกมามันคือถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ว

...แล้วทำไมมันไม่ทิ้งลงถังขยะดีๆ วะ!!...

...ทุเรศ!!...

"อะไรอีก ร้องทำไม?"

"!!!" เด็กน้อยสะดุ้งโหยงเมื่อหันหลังไปปะทะกับเจ้าของเสียง แอนดี้ที่ได้ยินกานต์ร้องคงเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น กานต์ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เขารีบหันหลังซ่อนใบหน้าที่ร้อนจัดของตน แล้วก็โมโหตัวเอง กะอีแค่ถุงยางมันจะเขินทำลิงอะไรเนี่ยยย

แต่ถ้าเจอถุงยางแสดงว่าต้องมีsexน่ะสิ กับแอนดี้อะนะ!!กับแอนดี้ บ้าน่าา แอนดี้อายุสิบเก้าเองนะ!

น้องยังคงตกใจ เพราะsexเป็นอะไรที่กานต์ไม่เคยสัมผัสมาก่อนทั้งยังหัวโบราณเอาเรื่อง พร่ำคิดเสมอว่าตัวเองยังเด็กอยู่ ยังไม่พร้อม และคนที่มีsexคือคนที่ใจแตก! แอนดี้ใจแตก!!

"อ๋อ โทษที พอดีมันเร่าร้อนจนโยนไปมั่วทั่วน่ะ"

"มะ...ไม่ได้อยากรู้!!"

แอนดี้กดยิ้มลึกและอดที่จะเอ็นดูน้องไม่ได้ เขาจึงก้มลงหยิบสิ่งนั้นใส่ถึงขยะแทน

"นี่ ฉันเอาไปทิ้งแล้ว กวาดต่อสิ"

ได้ยินคำพูดนั้นกานต์จึงค่อยๆ หันกลับมา แก้มเนียนของเขายังเป็นสีเรื่อจางๆ อยู่เลย น่ากัด

"ถอยไป!" ใหล่บางจงใจชนกระแทกร่างหนา แม้มันจะไม่กระทบกระเทือนอีกฝ่ายเลยก็เถอะ เป็นสัญญาณบอกว่า อย่ามายุ่ง น้องไม่รีรอตั้งอกตั้งใจเก็บกวาดต่อจนเสร็จ

เด็กน้อยสืบเท้าออกมาหาเจ้าของห้องหรูหลังจากที่เขาทำความสะอาดเรียบร้อย

"กลับได้แล้วใช่มั้ย?"

"..."

เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ เจ้าตัวก็ไม่รอหรอก ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ! จะกลับบ้านแล้ว!! กานต์ม้วนตัวหยิบกระเป๋าเตรียมจะเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกฉุดแขนเอาไว้

"..รู้มั้ยวันมะรืนเป็นวันอะไร?"

จู่ๆ เเอนดี้ก็พูดขึ้นมา ทำให้กานต์เงยหน้ามองเจ้าของเสียง เด็กน้อยทำตาล่อกแล่กพยายามนึก และสุดท้ายก็ถึงบางอ้อ

"วันเกิดมึง?" ใช่!กานต์จำได้! เพราะโดนโขกหัวใช้ตลอดเลยไง!!

"มาด้วยนะ" เหมือนจะเป็นขอร้อง แต่ให้ความรู้สึกขู่บังคับมากกว่า ในความรู้สึกของกานต์

"แต่กูไม่อยากไป"

"ต้องมา" น้ำเสียงแอนดี้ดูจริงจังมาก จนคนที่ถูกจ้องต้องกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ

"..."

"มาเถอะ กูไม่แกล้งหรอก" จู่ๆ กานต์รู้สึกถึงความแตกต่างของแอนดี้ที่เคยรู้จัก "เข้าใจที่พูดมั้ย ถึงมึงจะไม่อยากมา แต่กูบังคับไง"

"..."

"อย่าให้ถึงขั้นไปดักฉุดหน้าหอมึงเลยนะ"

"..รู้แล้ว! ไปก็ได้" เด็กน้อยตอบออกไป แม้ว่าจะไม่อยากไปเท่าไรนัก คงจะเอาไปใช้งานอีกตามเคยล่ะสิ เพื่อนฝูงของแอนดี้มีตั้งมาก การชวนเขาไปร่วมงาน ตัวคงบิดเป็นเกลียวไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ แน่

แม้สีหน้าของแอนดี้จะดูเรียบเฉย แต่ข้างในกลับดีใจจนเนื้อเต้น

* สองวันหลังจากนั้น ณ เวลา 20.05 น.

ที่เดิมเวลาเดิมเด็กน้อยลังเลที่จะกดกริ่งเรียกคนข้างใน มือบางยังไม่ทันได้สัมผัส ประตูก็ถูกเปิดออกจากอีกด้าน

"อ้าว กานต์เองก็มาหรอ? วันนี้นึกว่าจะไม่มาแล้วนะ" เพื่อนของแอนดี้กล่าวอย่างอารมณ์ดี

"แอนดี้บอกให้มา เลยแวะมาแปปนึงน่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว" เด็กน้อยตอบตามความเป็นจริง เพราะเขาก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับแอนดี้นานนักหรอก

" ซันนี่จะไปใหนหรอ? มีอะไรให้เราช่วยมั้ย?"

" อ๋อ ไม่มีหรอก กานต์เข้าไปข้างในเลย เราไปซื้อเบียร์เพิ่มอ่ะ"

"..ไม่มีเลยหรอ?" เด็กน้อยทำหน้าตาเหรอหรา เพราะปกติเขาจะเป็นคนทำทุกอย่าง

" จริงๆ กานต์ไปกินเค้กเถอะ แอนดี้มันแบ่งส่วนของกานต์ไว้ให้เเล้ว"

"แอนดี้เนี่ยนะ?" เด็กน้อยเบิกตากว้าง ท่าทางน่ารักนั่นทำให้ซันนี่หลุบยิ้ม

"น่า! ถ้าแอนดี้แกล้งก็มาฟ้องเรา" ซันนี่ตบบ่าของคนตัวเล็ก

เมื่อสิ้นคำพูด เขาคนนั้นก็จากไป กานต์จึงต้องเดินเข้าไปในห้องเพียงลำพังก็พบว่ามีคนอื่นๆ ที่ไม่คุ้นตาทั้งชายหญิง แต่คนน้องก็แปลกใจอยู่ดี เพราะวันนี้เหล่าเพื่อนๆ ดูบางตาไปรึปล่าว (?) ก็ทุกทีที่แอนดี้มีปาร์ตี้ที่บ้าน คนจะเยอะมาก สงสัยว่าแอนดี้คงจะชวนแค่เพื่อนสนิท

...ชวนแค่เพื่อนสนิท (?)...

...สนิท.....

......ชวนเรา (?)...

เมื่อคิดอะไรที่มันลามปามขัดกับหลักความเป็นจริงกานต์ก็รีบสลัดความคิดนั่นออกจากหัว และหาที่นั่งแทรกตัวลงไปเงียบๆ มีคนชวนดื่มบ้างชวนกินของว่างบ้างแต่เขาก็รับและดื่มมันพอเป็นมารยาท

แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเผลอหลับไปซะได้ รู้ตัวอีกที่ก็สะดุ้งตื่นในอ้อมแขนของแอนดี้ซะแล้ว..

"...ตื่นได้สักทีนะ"

เมื่อรู้สึกตัว คนร่างเล็กก็ถอยห่างออกมามองรอบๆ นี่เขาหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ยอมรับเลยว่าเผลอดื่มเข้าไปจนมึนๆ อยู่เหมือนกัน จะหลับปุ๋ยแบบนี้มันคงไม่แปลก นี่มันก็เริ่มดึกแล้วด้วย คนส่วนใหญ่ก็กลับไปกันเยอะ เหลือเพียงเขา กับแอนดี้ กับเพื่อนอีกสองสามคนที่กำลังเมาแอ๋ แบบว่าจะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้?

"กูไปสูบบหรี่แปปนะ" แอนดี้ถอยออกมาจากกานต์โดยดี เมื่อเห็นท่าทีไม่ไว้วางใจของอีกฝ่าย แม้ว่าตัวเองจะรู้สึกหน่วงในอกก็ตาม

คนตัวเล็กเองก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งเงียบๆ นี่ห้าทุ่มกว่าแล้วใครจะไปส่งได้ รถเมล์สายสุดท้ายมันก็หมดเที่ยวไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าเผลอหลับเลย

"แอนดี้มันเสียใจนะกานต์" เสียงของเพื่อนที่นั่งข้างๆ เอ่ยขึ้นพร้อมกับตบที่บ่าของเจ้าตัวจนสะดุ้ง เขาเมามากแล้ว กานต์ก็ไม่อยากจะใส่ใจคำพูดของคนเมามากนักหรอก

"พวกซัน เมามากแล้วนะ กานต์ว่าหยุดดื่มเถอะ" กานต์ยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นพวกเขากำลังเปิดอีกขวด (?)

"ขวดนี้ของกานต์ ยังไม่เคยชนแก้วกับกานต์เลย"

"มันดูแรงมากเลยนะ เราคอไม่ค่อยแข็ง" คนน้องพูดตามจริง เพราะเมื่อกี้ซัดไปครึ่งแก้วก็โดนแอนดี้กอด ถ้ากินขวดนี้เข้าไปเผลอๆ อาจเสียตัว;-;

"เถอะน่า ขวดนี้แอนดี้มันหวงมาก ไม่อยากแกล้งมันคืนหรอ?"

ท่าทางตลกๆ ของซันนี่ ทำให้กานต์หลุดหัวเราะและยอมรับแก้วเหล้ามาไว้ในมือ

ในกลุ่มของแอนดี้ ซันนี่เป็นคนที่กานต์อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดแล้วล่ะ

รสชาติหวานซ่านติดขมที่ปลายๆ มันถูกปากคนตัวเล็กอย่างมาก เป็นอะไรที่ดื่มง่ายกว่าเหล้าเมื่อสักครู่นี้หลายขุม

แต่น้องหารู้ไม่ว่าเหล้าที่กินง่ายไม่ได้แปลว่าจะไม่เมา เหล้าที่กินง่ายนี่แหละตัวดี เป็นที่มาของคำว่ากินง่ายแต่หงายหลังยังไงล่ะ

จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม เมื่อเริ่มเมามันก็ดื่มจนลืมตัว ร่างบางนอนซบสะบัดร้อนสะบัดหนาวเนื้อตัวแดงเรื่อบนโซฟาตัวนุ่ม บ่งบอกถึงความน่ารักน่าใคร่

'เหนือ' เพื่อนอีกคนที่นั่งข้างๆ ช่วยพยุงซันนี่ออกไปจากห้อง นี่ถ้าแอนดี้มาเห็นพวกมันทั้งคู่นอนเอาหัวชนกันอย่างนี้ แอนดี้มันเอาไอ้ซันตายแน่

ดูเหมือนรถที่บ้านจะมารับแล้ว พวกเขาเลยต้องบอกลากับแอนดี้พอเป็นพิธี เพราะเหนือเองก็เมาไม่แพ้กัน คงติดรถบ้านซันนี่กลับนี่แหละ ดูทรงแล้วขับกลับเองไม่ใหว ความจริงเขาก็อยากเอากานต์กลับด้วยนะ แต่พอนึกถึงแอนดี้

"ให้พวกมันอยู่กันสองคนนี่แหละ" อยากจะรู้เหมือนกันว่าแอนดี้มันจะปากแข็งไปได้สักกี่น้ำ

^^^to be continued^^^

ร่างหนาเมื่อส่งเพื่อนทั้งสองที่ประตูก็กลับมาดูคนตัวเล็กบนโซฟา วันนี้คงจะต้องให้กานต์ค้างที่ห้องเขาก่อนซะแล้ว แอนดี้นังลงข้างๆ พลางจ้องมองคนตัวเล็กกว่าอย่างใคร่เอ็นดู เงื้อมือเข้าเกลี่ยเส้นผมนุ่มที่ปรกใบหน้านวล ขนตาดกดำหนาเป็นแพพับลงอย่างเป็นระเบียบ ใบหน้าขาวมัวเมาไปด้วยแอลกอฮอล์มันทำให้แก้มนุ่มนิ่มยิ่งแดงสะพรั่งราวลูกเชอร์รี่

"อื้อ.." ร่างบางบิดกายสะลึมสะลือ เปลือกตาค่อยๆ เปิดช้าๆ เมื่อเห็นทุกอย่างเต็มตาก็ลุกพรวดขึ้นมา

"อย่าเพิ่งรีบลุก เดี๋ยวล้ม!" เห็นท่าทางโซซัดโซเซของกานต์ จึงเข้าไปช่วยพะยุง

แต่เมื่อฝ่ามือหนาถูกต้นแขนของร่างระหงษ์ คนตัวโตกว่าหยุดชะงัก ผิวกายของกานต์ช่างร้อนรุ่ม แอนดี้ที่เคยอยู่เมืองหนาวมาก่อน การที่ได้สัมผัสอะไรอุ่นๆ มันรู้สึกดีอย่างมาก อยากสัมผัสมากกว่านี้..

"..แอนดี้"

กานต์เมามากแล้วจริงๆ ท่อนขาทั้งสองอ่อนเปลี้ย เซถลาเข้าหาแผงอกแกร่ง แอนดี้ไม่ได้ปฏิเสธ กลับใช้ท่อนแขนกอดเกี่ยวให้ร่างทั้งสองใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม มือหยาบกร้านก็แอบลูบไล้แผ่นหลังบางกลายๆ ยอมรับเลยว่า ณ เวลานี้ไอ้กานต์มันน่ารักสุดยอด

ใบหน้าเนียนเล็กก้มลงซุกไซร้ที่บ่ากว้างหวังออดอ้อน การกระทำนี้แอนดี้ถึงกับตาเหลือก ถ้ารู้ว่าเมาแล้วมันดีอย่างงี้ก็ให้มันเมาซะตั้งนานแล้ว

ดวงตากลมโตสุกใสช้อนขึ้นมอง ก่อนที่จะหยาดฉ่ำไปด้วยหยดน้ำตา เด็กน้อยสะอึกสะอื้นอย่างห้ามไม่ได้ จนฝ่ามือหนาต้องลดลงสัมผัสที่แก้มนวลเบาๆ

"ร้องทำไม?"

"ฮึก ..แอนดี้ ลบคลิปกูเถอะ.. " ร่างบางร้องขอ มือทั้งสองกุมปกเสื้อของคนตัวโตกว่าแน่น "..กูยอมทุกอย่างเลยนะแอนดี้ ลบเถอะ ฮึก ลบนะ.."

ได้ยินน้ำเสียงที่น้องโอดครวญ ทำให้แอนดี้แพ้ยับเยิน กานต์ไม่เคยร้องไห้ให้เขาเห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ความจริงเขาอยากเห็นอยู่เหมือนกัน แต่พอได้เห็นก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ เขาเองก็แค่อยากแก้เผ็ดคนตัวเล็กเท่านั้นเอง..

ทั้งที่ไม่มีคลิปอย่างว่านั่นจริงๆ หรอก แอนดี้ลบทิ้งไปตั้งนานแล้ว

"ฮือ..ลบนะ.. แอนดี้ ลบนะ" เด็กน้อยเขย่าแขนเสื้อเพื่อเพิ่มดาเมจเป็นคริติค่อลหลายพันเท่า จนน้ำตาสองสามเม็ดก็หยดเผาะตามลงมาด้วย

"..โอเค กูลบ" ความลุ่มหลงในตัวของอีกฝ่ายทำให้แอนดี้เออ ออตาม แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ระยำ ข่มเหงรังแกเขา แล้วยังคิดเรื่องหื่นกามบนเรือนกายขาวละเอียดนี้อีก อย่างว่านะถึงเขาจะแกล้งกานต์เรื่องคลิป แต่ก็ไม่เคยบังคับกานต์ในเชิงนี้ ลึกๆ แล้วก็อยากให้น้องยอมเขาแบบเต็มใจ แล้วเขาจะไม่มีทางปฏิเสธเลย

"ฮึก..จริงๆ ใช่มั้ย" เด็กน้อยซบหน้าลงที่อกกว้าง ออดอ้อนพึงใจราวลูกแมวน้อย

ร่างหนาสะดุ้งเฮือกเมือรู้สึกคมเขี้ยวที่ฝังบริเวณเนินอกซ้าย ริ้วมือบางสอดคล้องรอบคอพลางเบียดร่างกายเล็กเข้าหาจนไม่มีที่ว่าง แอนดี้ทนไม่ใหวอีกแล้ว รวบตัวกานต์โถมลงบนโซฟาตัวยักษ์

มือหนาบีบปลายคางของคนตัวเล็กก่อนจะทาบริมฝีปากลงมาบดคลึง ตอนแรกกานต์ยังคงตื่นๆ ไม่ยอมเปิดปากให้ แต่พอดูดดุนไปเรื่อยๆ ริมฝีปากจิ้มลิ้มจึงยอมเผยอออก ให้เรียวลิ้นหยาบระคายเข้าคว้านสำรวจอย่างตะกละตะกราม

"อื้อ!.."

คนใต้ร่างครางฮือเพราะไม่เคยกับสัมผัสอันแปลกใหม่นี้ มือหนาลูบไล้ตั้งแต่เอวบางลงไปถึงซอกขาด้านใน ทิ้งรอยนิ้วมือแดงเรื่อไว้ทั่วทั้งร่าง

เขารับรู้ได้ทันทีว่าส่วนที่น่ารักของคนใต้ร่างกำลังแข็งชัน แสดงความต้องการอย่างลามก กำปั้นเล็กๆ ทุบเตือนสติเพราะแอนดี้ไม่ยอมถอนจูบซักที คนตัวโตจึงยอมผละออก ยามลิ้นสีสดแยกกันทำให้เห็นรอยเชื่อมน้ำลาย ดูหื่นกามปลุกอารมณ์ดีสุดๆ

กานต์หายใจหอบระรัว ใบหน้าแดงเรื่อดวงตาเอ่อคลอฉ่ำหวานเชิญชวนให้กระทำย่ำยี แอนดี้กดจมูกลงกับพวงแก้มนิ่มหนักๆ ไล้เลียเบาๆ เลื่อนลงมาถึงซอกคอขาวละเอียดก็ซุกหน้าเข้าหาขบกัดดูดดึงจนเป็นรอยช้ำหลายจุด ยิ่งเด็กน้อยครางอู้อี้ เขายิ่งชอบใจ

"อ่า..มึงน่ารักไปหมดเลยกานต์" เสียงต่ำพร่าเอ่ยขึ้นทั้งที่ใบหน้ายักซุกไซร้แนบเนื้อขาวจัด

เด็กน้อยถึงกับไปไม่เป็นและทำให้คนน้องเขินกว่าเดิมอีก ยิ่งมือไม้ของแอนดี้นั้นแล้วใหญ่ เอาแต่ลูบไล้เอวคอดกิ่วของเขาไปมา ทั้งยังกดแรงบีบทำให้กานต์สยิววาบบริเวณท้องน้อยอย่างน่าอาย

" มึงตัวเล็กมากเลย.." เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำพร่าก่อนสายตาคมปลาบจะลากขึ้นมอง "กลัวมึงช้ำคามือ"

"ฮึก.."

แอนดี้ยังคนรังแกน้องต่อไปเรื่อยๆ จนถึงหลุมไหปลาร้าก็ลากลงไปอีก ไม่พ้นยอดอกที่ตั้งชันสู้เนื้อผ้า แอนดี้ถลกเสื้อยืดเฉิ่มๆ ของกานต์ขึ้น เพื่อจะได้มองยอดอกสีชมพูแสนหวานนั่นชัดๆ นิ้วมือหนาสะกิดบีบคลึงหยอกเย้าจนกานต์ต้องสะอื้นเบาๆ

"อ้ะ.. อ๊า!" เด็กน้อยอายที่จะหวีดคราง แต่มันก็หลุดออกมาแล้ว และก็ทำได้น่ารักมากๆ ทำให้รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

เขารู้ว่าคนตัวเล็กรู้สึกดี แอนดี้ก็กลั่นแกล้งหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มใช้ปากกอบกุมยอดอกสีหวาน เนื้อตัวบางสั่นใหวทันทีที่รู้สึกถึงความอุ่นลื่นของลิ้นซุกซน เขากัดขยี้เบาๆ จนอกข้างหนึ่งของน้องแดงจัด ทิ้งรอยเขี้ยวจางๆ เอาไว้ และก็ไม่ลืมที่จะทำมันอีกข้าง

"อ๊ะ! อะ แอนดี้.." เขาชอบที่สุดเลยเวลาได้ยินชื่อของตัวเองจากปากของอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน เขาชอบ เขาชอบสุดๆ

สันจมูกคมเลื่อนต่ำลงมาอีกหนึ่งระดับ ไล้ลงหน้าท้องแบนราบและหยุดลงที่หลุมสะดือสวย แอนดี้กดจูบหนักๆ ตรงบริเวณนั้น ทำเอายัยน้องหยัดเอวขึ้นสู้เพราะตกใจ โถ่ ขวัญเอ้ยขวัญมา

มือหนาไล้เอวบางลงมาถึงขอบกางเกงยีนที่แสนเรียบง่ายก่อนจะถลกมันลงอย่างง่ายดาย

คนน้องตัวสั่นเงียบกริบและรู้สึกได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่สูงขึ้นอย่างมหาศาล ในที่สุดแอนดี้ก็ได้ยลมันกับตา ร่างที่เปลือยหมดจดของกานต์ ทำเอาเขาแทบคลั่งเลย แต่ก็เก็บอาการไว้อย่างดี

"..."

ใบหน้านวลหลบลงต่ำสลับกับช้อนขึ้นมอง แก้มแดงเรื่อครุ่นคิดราวกับสับสน แอนดี้ที่มาถึงขั้นนี้แล้วจะหยุดได้ยังไง

"!!!"

"เอาจริงใช่มั้ย?ถ้ากูได้เอาแล้วกูไม่หยุดนะ"

ดวงตากลมโตสั่นระริก หัวสมองประมวลผลอะไรช้ามาก แอนดี้จับมือทั้งสองของกานต์ให้โอบรอบคอของเขาพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่เป็นเอกลักษณ์ ถือคติที่ว่า ไม่ตอบคือตกลง

ส่วนกลางกายที่ขาวสะอาด เบียดชิดกับต้นขาอวบอิ่มมีน้ำมีนวล ทำเอาแอนดี้เกิดตาพร่าชั่วขณะ เขาแอบรู้สึกนิดนึงด้วยว่ากานต์น่ะสั่นอยู่...

ก็เข้าใจนะ ว่าคนตัวเล็กยังไม่เคย แต่ไม่ต้องห่วง เขาจะไม่รุณแรงอะไรกับกานต์มากนักหรอก ถ้าทำได้ละก็นะ

ริมฝีปากอุ่นชื้นครอบครองส่วนหัวสีชมพูอย่างอ่อนโยน ดูดเม้มให้มันหลั่งความต้องการออกมา แผ่นหลังขาวที่แนบกับโซฟาอยู่นั้นหอบสะท้านแทบจะทันที

"อ๊ะ! อะ อะแอนดี้! -ไม่เอา"

แทบจะสร่างเมากันเลยเชียว เมื่อริมฝีปากของคนตัวโตครอบครองส่วนน่ารักนั่นได้ทั้งหมด เด็กน้อยบิดเร่าตามจังหวะเม้มเข้าออกอย่างควบคุมไม่ได้

"อ๊า!!"

เรียวมือบางจิกที่ใหล่กว้างแน่นก่อนที่จะกระตุกอย่างรุณแรง เสียงกลืนน้ำลายของแอนดี้ดังกรึบ การกระทำนั้นทำให้คนที่นอนเอาหน้าซบกับโซฟาถึงกับร้อนวูบวาบ เขากลืนไปจนหมดเลย..

ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว กานต์ก็ถูกยกตัวลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแอนดี้อีกครั้ง ท่อนขาล่ำสันก้าวฉับๆ อย่างร้อนรน จนเด็กน้อยรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกโยนลงบนเตียงขนาดคิงไซส์เสียแล้ว

กานต์ร้องดังแอ๊ก แต่ทว่าก็ไม่ได้เจ็บอะไร ดวงตาปรือพยายามเบิกให้กว้างที่สุดแม้มันจะปิดอยู่รอมร่อ เด็กน้อยค่อยๆ หยัดตัวขึ้นนั่ง เตียงนี่กว้างชะมัด เขานอนกลิ้งได้ห้าตลบเลยมั้งเนี่ย;-;

เอี๊ยด

เสียงเตียงลั่นและรู้สึกถึงบริเวณรอยยวบของเตียงที่ปลายเท้าทำเอาเด็กน้อยได้สติ

หลังจากที่ร่างสูงหันไปค้นอะไรบางอย่างออกมาได้ก็คว้าข้อเท้าเล็กเข้าไปหาตัว เด็กน้อยลอยหวือลงไปอยู่ระหว่างขาของแอนดี้โดยปริยาย ท่อนขาขาวโพลนถูกแยกอ้าออกจากกัน ตอนนี้เหมือนกับว่ามันเป็นสัญชาตญาณของกานต์ที่เอามือลงไปปิดบังส่วนนั้นไว้ทันที

"แอนดี้..กูกลัว.." กานต์กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางจ้องมองคนตัวโตกว่าผ่านม่านน้ำตา แสดงความกลัวอย่างไม่ปิดบัง

"ไม่ต้องกลัว" เขาเริ่มรู้สึกว่าท่าทางเหมือนลูกเจี๊ยบนั่นจะทำให้เขาเอ็นดูแล้วสิ

ดวงตาคมเฉี่ยวของคนตรงหน้าฝังลงหยั่งลึกลงไปในจิตใจ แต่ไม่รู้เพราะอะไรน้องก็พยักหน้ารับ

กานต์ค่อยๆ ยกมือขึ้นและรวบเอาไว้ที่กลางอก เขาไม่กล้าแม้จะมอง จึงได้แต่นอนเหงื่อซ่กหลับตาหยี๋อยู่อย่างนั้น

แอนดี้ที่หน้ามืดเต็มทน อยากจะกระแทกให้สุดแรงเกิดแต่ก็ทำไม่ได้ เขาไม่อยากให้sexครั้งแรกของคนตัวเล็กเป็นภาพจำที่ไม่ดี

เขาไม่รีรอจับขาของน้องให้อ้ากว้างพาดกับหน้าขาของตนก่อนจะบีบเจลสีใสจนชุ่มท่อนล่าง

"อ๊ะ!"

นิ้วมือแข็งเริ่มรุกล้ำ กานต์หยัดตัวหนีแทบจะทันที แต่ก็ถูกคว้าเอวไว้ทัน พอเห็นท่าทางร้อนรนของคนใต้ร่างนั่นทำให้แอนดี้อยากแกล้งให้หนักเข้าไปอีก ปกติเขาไม่ชอบที่กานต์ร้องไห้นะ แต่ถ้าร้องบนเตียงนี่ก็อีกเรื่อง

ข้างในของกานต์ช่างอุ่นร้อนและตอดรัด สัมผัสเมือกลื่น ดูดเข้าและดึงออก นี่ขนาดแค่นิ้วแอนดี้ยังร้องซี้ด

"อ๊ะ!! "

"ตรงนี้หรอ.." แอนดี้เลียรึมฝีปากเมื่อเจอจุดเร้าอารมณ์ของกานต์ เขาเพิ่มจำนวนนิ้วและขยับเข้าออกบริเวณนั้นถี่ๆ จนเกิดเสียงเฉอะแฉะชวนลามก

เมื่อเห็นว่ามันน่าจะรับตัวตนของเขาได้แล้ว แอนดี้จึงค่อยๆ ถอนนิ้วฉ่ำเยิ้มออกมา เขาถอดเสื้ออย่างลวกๆ ปลดซิบกางเกงและรั้งอันเดอร์แวร์ลง เผยให้เห็นตัวตนความเป็นชายที่ผงาดชัน

เด็กน้อยที่สะลึมสะลือเหลือบมาเห็นก็แทบจะสร่างเมารอบสอง ขนาดนี้มันไม่ใช่ขนาดของคนแล้วมั้ย!?!!! จุกแน่..ไม่สิ ปอดเคลื่อนเลยเถอะ!!

แอนดี้ที่สังเกตุท่าทางของกานต์ตลอดเวลา กานต์ตัวสั่น เหงื่อแตกพลั่กทั้งยังจ้องเขม็งมาที่เจ้าน้องชายของเขาอีก แอนดี้หลุดยิ้มและนำถุงยางมาสวม

เมื่อทุกอย่างโอเค ส่วนกลางกายใหญ่โตเริ่มดุนดัน ช่องทางคับแคบเข้ามา กานต์ตัวเล็กมาก เขาจึงใส่เข้ามาทีเดียวไม่ได้

"อื้อ!! แอน..แอนดี้ ฮึก เจ็บ.."

เด็กน้อยสะอื้นฮั่กๆ ร้องไห้โยเยเหมือนเด็กน้อย เอวขอดบางสั่นเร่า นิ้วมือบางฝังรอยเล็บไว้ที่แขนของแอนดี้ยาวเป็นแนว เขาไม่รู้จะปลอบกานต์ยังไง เลยโน้มหน้าลงไปพรมจูบซับน้ำตาอย่างแผ่วเบา

"..ครึ่งทางเองนะ อย่าเกร็ง.." แอนดี้ขยับเข้าออกช้าๆ และก็ค่อยๆ เข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้น มือที่ว่างอยู่ก็ช่วยกอบกุมส่วนที่น่ารักของกานต์ไปด้วยจนกระทั่ง...

"อ๊า!!!"

ร่างแดงเรื่อหวีดร้องสุดเสียงเมื่อจู่ๆ แอนดี้ก็ดันพรวดเข้ามาเลย "ฮึก...แอนดี้!" เด็กน้อนหวีดดังลั่นพลางขืนตัวไปมา เขาจึงต้องระดมจูบเพื่อดึงความสนใจจากกานต์มากขึ้น

"..อย่าร้องงอแงตอนนี้"

"ฮึก..ทำไม?" เสียงเครือสะอึกสะอื้นเอ่ยถามเบาๆ พร้อมกับดวงตาปริ่มน้ำ แบบนี้ไง..มันถึงน่าเอาให้แรงๆ

"กูร้องไห้แล้วจะทำไม? "

คำพูดแสนใสซื่อนั่นทำเอาแอนดี้หน้ามืดอีกครั้ง หมั่นเขี้ยวก็หมั่นเขี้ยว แต่จะเอาแรงก็ไม่ได้ เขาทำได้เพียงหัวเราะออกมาเบาๆ

"กูไม่ทำไมหรอก มันน่าเx็ด"

"!!!" สิ่งที่แอนดี้พูดมันลามกและหยาบโล้นเกินกว่าจะรับใหว เด็กน้อยอ้าปากพะงาบๆ ไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"กูอยากกระแทก "

"อ๊ะ!"

แอนดี้เริ่มสอบสะโพก และน้องก็หลุดเสียงหวานทุกครั้งที่ร่างหนาขยับเข้าออก เจ้าตัวไม่ปราณีน้องเลย มันร้อนแรงตั้งแต่เริ่ม!

"อ๊า!! ฮึก..อื้อ!!" กานต์สะอึก น้ำหูน้ำตาผสมรวมกันไปหมด ทั้งยังหวีดร้องตัวโยกคลอนตามแรงกระทั้นอย่างน่าสงสาร ไอ้ชั่วแอนดี้ ฮึก..จำไว้เลย

"กานต์.. อา.."

มีบางครั้งที่น้องพยายามหยัดเอวหนี แอนดี้ทำไม่ถนัดเพราะเขาตั้งใจจะเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาชอบที่เอวบางส่ายเร่า และร่องนุ่มลื่นที่ดูดกลืนตัวตนของเขาเข้าออกอย่างหิวกระหาย

"อ๊ะ! อ๊ะ.. อ๊า!" นี่น้องยังขืนเอวหนีไม่หยุดเลย ทำไมดื้อขนาดนี้นะ

"อย่าดันออก" แอนดี้พูดด้วยสีหน้าที่ดำมืด เพราะลุ่มหลงในตัวอีกฝ่ายจนหูตามัวไปหมด " ยิ่งมึงต่อต้านมัน มันก็จะยิ่งเข้าไปลึกขึ้นนะ" แอนดี้เลิ่กคิ้วยิ้มอย่างแพรวพราว นิ้วมือหนาก็ลากเกลี่ยเหนือหลุมสะดือเป็นเส้นตรง

"..." เด็กน้อยนิ่งกึกเลยหลังจากที่ได้ยิน และดูท่าแอนดี้มันจะเอาจริงด้วย กานต์ไม่รู้จะทำยังไง แรงก็มีเท่ามด น้องน้ำตาใหลใส่แม่งเลย นี่แน่ะ!

"บอกว่าอย่าร้อง" แอนดี้กุมขมับ "มันเจ็บจนต้องขยับหนีเลยหรอ? บอกกูสิ" แอนดี้พยายามใจเย็น แม้ตอนนี้อยากรังแกคนใต้ร่างมากก็ตาม

สิ้นคำพูดนั้น กานต์นิ่งไป ดวงตากลมโตช้ำเรื่อกระพริบโดยไม่สบตา ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน

"..มะ มันดันโดนท้อง มันจุก..." น้องสะอึกและพูดออกมาอย่างอ้อมแอ้ม "..เสียวด้วย ทะ ทำเบาๆ หน่อย.."

"อ๊ะ- อ แอนดี้!!"

คนใจร้ายรวบมือน้องกดลงไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง โดยที่ไม่สัญญาณบอกกล่าวคนตัวเล็กเลย ตัวน้้องที่โดนยึดไว้ก็ขืนตัวหนีไปใหนไม่ได้ จึงรับแรงกระทั้นที่โถมเข้ามาแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย

"ฮือ..แอนดี้ อย่านะ.." น้องส่ายหน้าทั้งน้ำตา โดนพันธนาการทั้งที่โดนกระแทกอยู่ ดูน่าสงสารสุดๆ เป็นแบบนี้อยู่สักพักใหญ่จนน้องไม่มีแรงจะขืนแล้ว

หากแต่แอนดี้ไม่พูดอะไรทั้งนั้น สอบสะโพกเข้าหาอย่างดุเดือดจนน้องหวีดครางอีกระลอก เขารู้ว่าน้องไม่ได้หนีเพราะเจ็บแต่หนีเพราะเสียว ทีนี้น้องก็หนีเขาไม่ได้แล้ว

ริมฝีปากหยักสวยกดยิ้มลึกเมื่อเห็นท่าทีเลื่อนลอยของอีกฝ่ายจากการปรนเปรอของเขา แต่ด้วยความที่น้องดูอ่อนแรงมากจึงยอมรามือ

ทันทีที่เขาปล่อยให้กานต์เป็นอิสระ รอยจ้ำแดงก็ผุดขึ้นบริเวณของมือเล็ก ทั้งที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ออกเเรงอะไรมากมากมาย ความลุกลี้ลุกลนและขาดประสบการณ์ของคนตรงหน้าทำให้เขาอ่อนยวบ มือไม้ของกานต์ไร้ที่ยึด ไม่สิ! เพราะไม่รู้ว่าควรเอาไปไว้ตรงใหนต่างหาก แอนดี้เลยตัดปัญหาก็รวบมือน้องให้โอบรอบคอเขาซะเลย และพอได้จับก็กอดซะแน่นจนแทบจะสิงกัน ความไรเดียงสานี้เกือบหลุดหัวเราะออกมาเลยนะ อยากจะฟัดให้ตาย

ร่างทั้งสองนัวเนียกันนานแสนนาน ต่างฝ่ายต่างต้องการและไม่มีวี่แววว่าจะพอ

"ฮึก..จะเลิกแกล้งกูแล้วใช่มั้ย.." คนตัวเล็กถามทั้งที่ร่างกายกำลังไถลขึ้นลง แม้มันจะไม่ดุเดือดเท่าตอนแรกแต่ตอนนี้ก็นับว่าหนักหน่วงพอสมควร ปะปนกับเสียงเฉอะแฉะลามก แอนดี้ไม่ตอบแต่ก้มหน้าลงมาใกล้ๆ

" ตลอดชีวิตเลย" แอนดี้กระซิบข้างหูแผ่วเบา และเงยหน้าขึ้นตามปกติ

"น่ารักแบบมึงไม่ควรเป็นเบ๊ แต่ควรเป็นเมียกูตั้งแต่แรก"

กานต์นิ่งงันไป เพราะสับสน ไม่รู้ว่าที่ได้ฟังมันจริง หรือว่าเป็นเพราะเขาเมากันแน่

"เป็นเมียกู กูเลิกแกล้งเลย ตกลงนะ" แอนดี้ขยิบตาอย่างร้ายกาจ นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ แต่ยังไม่ทันที่กานต์จะเปิดปากโต้แย้งก็โดนแรงกระทั้นจากด้านล่าง ทำให้สิ่งที่จะพูดมันดันกลายเป็นเสียงครางแทน

"แต่โดนกูเอาทุกวันนี่ก็ไม่แน่"

"แอนดี้!!!"

^^^END^^^

Talk; เป็นนิยายpwpเรื่องแรกที่เขียน ยังอ่อนหัดมากๆเละ;-; สามารถติชมได้และขอบคุณที่เข้ามาอ่านคั้บบ♥️

^^^Thank you 🥺💖^^^