ตอนที่ 1 ความรักมีไว้พุ่งชน แบบรถบรรทุกที่พุ่งมา

เอี๊ยด!!?  โครม!?!

ภายในเสี้ยววินาที เสียงรอบข้างที่เคยเงียบสงัด พลันเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องโวยวายของใครหลายคน ภาพที่รถบรรทุกคันใหญ่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ก่อนที่ร่างกายของใครคนหนึ่งจะถูกชนทะลุผนังกระจก

กวี รับรู้ได้เพียงกลิ่นคาวเลือดและเสียงของใครคนหนึ่งที่เอาแต่เรียกชื่อของเขา เปลือกตาหนักอึ้ง ความเจ็บปวดมากมายพลันถาโถมเข้ามา

"กวี อย่าเป็นอะไรไปนะ รถพยาบาลกำลังมาแล้ว"

น้ำเสียงสั่นเครือของคนที่กำลังประคองศีรษะของเขาอย่างเบามือ เอาแต่ร่ำร้องขอให้เขาอย่าเป็นอะไร หยดน้ำตาเล็กๆที่หยดลงมาบนใบหน้าทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้ กวีทำเพียงฝืนยิ้มบางๆเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้น

ก่อนที่สติอันน้อยนิดของเขาจะดับวูบไปพร้อมกับเสียงรอบข้างที่เคยวุ่นวายพลันกลับมาเงียบสงัดดังเดิม

.

.

ร่างบางที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงพลันสะดุ้งตัวขึ้น บนใบหน้าสวยชุ่มไปด้วยเหงื่อ

" เจ็บเหมือนจะตายเลย "

พอตั้งสติได้ กวีก็รีบสำรวจร่างกายตัวเองอย่างรวดเร็ว น่าแปลกใจที่ร่างกายของเขากลับไร้บาดแผลเว้นเสียแต่ผ้าขาวที่พันรอบศีรษะของเขาอยู่ตอนนี้เท่านั้น อีกทั้งผิวขาวๆนี่มันอะไรกัน เขาไม่ใช่ผู้ชายตัวขาวหรือแขนเรียวเล็กแบบนี้

ก่อนที่กวีจะได้สงสัยไปมากกว่านี้ จู่ๆประตูบานเล็กก็ถูกเปิดออกจากคนข้างนอก ปรากฏร่างกายของเด็กชายตัวเล็กที่แอบแง้มหน้าเข้ามาเพียงครึ่งเดียว

เด็กคนนี้คือใคร แล้วเพื่อนของเขาล่ะ? กวีตั้งคำถาม

"เอ่อ นี่หนู หนูเป็นใครหรอ"

เขาเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แต่เด็กคนนั้นกลับรีบวิ่งออกไปโดยทันที

กวีจึงได้แต่ทำหน้าสงสัย ก่อนจะพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

.

.

วันนี้เป็นเพียงวันธรรมดาๆเหมือนทุกวัน เขาและเพื่อนสนิทมักจะไปดื่มด้วยกันหลังเลิกงานเป็นประจำ แต่วันนี้สร้อยข้อมือที่เขามักสวมไว้เป็นประจำกลับขาดออกจากกันอย่างไม่ทราบสาเหตุ

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักก่อนจะชวนเพื่อนสนิทออกไปดื่มเหมือนทุกวัน แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายกลับไม่ยอมดื่ม ให้เหตุผลเพียงว่าไม่อยากดื่ม เขาจึงไม่ได้คะยั้นคะยอมาก

ครั้นเมื่อร้านใกล้ปิด เขาจึงถูกอีกฝ่ายลากกลับมา ก่อนจะพากันไปนั่งที่หน้าร้านมินิมาร์ทแห่งหนึ่ง อีกฝ่ายอาสาไปซื้อน้ำเย็นมาให้ เขาจึงต้องนั่งรออยู่หน้าร้านเพียงลำพัง แต่จู่ๆ รถคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็ว ก่อนที่เขาจะรู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกาย แล้วภาพทุกอย่างก็ตัดไป

.

.

"เชี่ย!!"

กวีสบทออกมาเมื่อนึกถึงสร้อยที่ขาดได้ แม่ของเขาเคยบอกไว้ว่าหากสร้อยเส้นนี้ขาดจะเกิดเรื่องร้ายกับเขา แต่เขากลับลืมมันไปซะได้

"แล้วนี่ อยู่ที่ไหนเนี่ย"

กวีหันไปมองภายในห้องที่เขาอยู่ มันไม่ใช่ห้องในโรงพยาบาลที่ควรจะเป็น แต่เป็นเพียงห้องเล็กๆที่ไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์มากนัก กวีรีบพาร่างกายของตัวเองไปหากระจกบานเล็กเพื่อส่องดูใบหน้าของตัวเอง

"เชี่ย?!"

เขาสบทออกมาอีกครั้ง เมื่อใบหน้าที่สะท้อนในกระจกไม่ใช่ใบหน้าของเขา แต่บนใบหน้านั้นไม่ว่าจะเป็นดวงตา จมูกหรือริมฝีปากต่างสมบูรณ์แบบราวกับถูกบรรจงสร้างขึ้นมา

กวีรีบพาร่างของตัวเองกลับมานั่งที่เดิมแล้วจะพยายามนึก ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ภาพความทรงจำหนึ่งจะฉายขึ้นมา

.

"คนโปรด ทำไมนายทำแบบนี้กับผม"

เสียงสั่นไหวของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น บนใบหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด

"ก็เพราะมีแกอยู่ พวกพี่เขาถึงไม่รักฉัน"

เสียงโกรธเกรี้ยวของคนที่กวีจำได้ว่าเป็นใบหน้านี้จะดังสวนขึ้น

"ถ้าไม่มีแก พวกฉันคงได้รักกันแล้ว!!"

หลังจากพูดจบ ใบหน้าสวยก็ถูกตบเข้าอย่างจัง เป็นฝีมือของชายคนหนึ่ง ถึงแม้จะไม่เห็นใบหน้า แต่กวีก็พอเดาได้ว่าคงจะเป็นชายหนุ่มที่ทั้งคู่พูดถึง

"คนโปรด พวกพี่ไม่เคยคิดกับเธอเกินน้องชายคนหนึ่งเลย"

ชายหนุ่มอีกคนพยายามพูดอย่างใจเย็น แต่นั่นยิ่งทำให้เจ้าของชื่อโกรธเกรี้ยวมากกว่าเดิม ก่อนที่เจ้าตัวจะพุ่งตัวเข้าไปหมายจะกระชากเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลังของทั้งคู่

แต่ก่อนจะถึงตัว ร่างกายของเจ้าของใบหน้านี้ก็ถูกมือคู่หนึ่งผลักออกมาอย่างแรงจนพลัดตกบันได

.

กวีกุมศีรษะตัวเองด้วยความเจ็บปวด ภาพเมื่อกี้ราวกับเป็นตัวเขาเองที่ถูกผลักตกบันได

กวีพยายามข่มความเจ็บก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเหตุการณ์มันคล้ายกับนิยายเรื่องหนึ่งที่เขาเคยได้มาเมื่อยามเป็นแค่เด็กอายุสิบแปด แต่เขาคิดว่าคงเป็นแค่เหตุการณ์ที่คล้ายกันเท่านั้น และนิยายเรื่องนั้นเขาก็ไม่ได้อ่านมานานแล้ว

แต่สิ่งหนึ่งที่กวีไม่เข้าใจคือ เขามาอยู่ในร่างของใคร ร่างกายของเขาอยู่ที่ไหน? แล้วเพื่อน...

กวีนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยายามนึกในใจว่าเพื่อนสนิทของเขาชื่ออะไร แล้วเหตุใดเรื่องน่าเหลือเชื่อนี้ถึงเกิดขึ้นกับเขา แต่เมื่อคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก พลันท้องน้อยๆของเขาก็ร้องประท้วงขึ้น

"เรื่องอื่นช่างมันก่อน หาอะไรกินรองท้องก่อนดีกว่า"

กวีรีบลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินพาร่างที่หิวโหยของตัวเองไปที่ประตูบานเล็ก เมื่อเปิดออกไปเขาก็เห็นเด็กผู้ชายที่แง้มประตูเข้ามาดูเขาเมื่อครู่ นั่งชันเข่าอยู่เงียบๆ เนื้อตัวของเด็กน้อยมอมแมม แถมยังใส่เสื้อผ้าขาดๆอีกด้วย

"นี่ ทำไมเมื่อกี้วิ่งหนีพี่ล่ะ"

กวีก้มลงไปถามเด็กตัวเล็กเบื้องหน้า ก่อนจะได้รับความเงียบกลับมา

"หนูชื่ออะไรครับ"

กวีไม่ย่อท้อยังคงเอ่ยปากถามเด็กชาย

"พบรักฮะ"

เสียงตอบคำถามที่ไม่ได้ดังมาก แต่กวีที่อยู่ใกล้ก็ย่อมได้ยิน

"หืม พบรักหรอ ชื่อน่ารักจังเลย"

เสียงใจดีที่เอ่ยชมทำให้เด็กชายตัวเล็กหันมามอง แต่เมื่อเห็นว่าเขามองอยู่ก็รีบหันกลับไป

"แล้วพ่อแม่ของหนูล่ะ"

คำถามนี้ กวีได้รับเพียงความเงียบกลับมา อีกเช่นเคย ก่อนที่กวีจะเอ่ยปากถามอีกฝ่ายอีกครั้ง

"งั้น หนูหิวรึเปล่าครับ"

เขาได้รับเพียงการส่ายหน้าเบาๆแต่เสียงท้องร้องประท้วงของเด็กน้อยทำให้กวีหลุดยิ้มออกมา

"หิวก็บอกสิครับ ปิดไว้ทำไมหืม"

กวีนั่งยองๆข้างเด็กชายตัวเล็ก พลางลูบหัวของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว

"พี่คนโปรด อย่าตีน้องพบรักเลยนะฮะ"

เสียงสั่นเครือของคนข้างกายทำให้กวีตกใจ เขาไม่เข้าใจ

"ทำไมพี่ต้องตีหนูครับ หนูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"

เมื่อเห็นไหล่น้อยๆสั่นเทา กวีจึงรีบพูดบอกอีกฝ่าย เขาไม่รู้ว่าเจ้าของร่างเคยทำอะไรไว้บ้าง แต่ดูจากที่เด็กน้อยกลัวจนร้องไห้คงจะใจร้ายมากๆ

"มาครับ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง"

กวีอ้าแขนออกเพื่อหวังกอดปลอบเด็กน้อย แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมขยับมาให้เขากอดซะได้

"งั้นพี่คนนี้จะพาไปกินของอร่อยเอง"

กวีจึงรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะพาอีกฝ่ายไปหาอะไรทาน ถึงแม้เด็กน้อยจะไม่ยอมเข้าใกล้เขาเลยก็ตาม

หลังจากที่อีกฝ่ายเรียกเขาว่าพี่ กวีคาดเดาว่าเจ้าของร่างและเด็กคนนี้คงจะเป็นพี่น้องกันไม่ผิดแน่ เขาดูแล้วเด็กคนนี้คงอายุประมาณแค่ห้าถึงหกขวบเท่านั้น แต่กลับมีร่างกายที่ค่อนข้างผอม สงสัยเขาต้องพากินของอร่อยให้ตัวอ้วนแล้วล่ะ

เอาล่ะพบรัก พี่ชายคนนี้จะดูแลหนูอย่างดีเลย

____________________________________

พบรัก : พี่คนโปรดอย่าตีน้องพบรักเลยนะฮะ

ㅠㅠ น้องพบรักน่าสงสารฝุดๆ ไม่รู้พี่ชายคนก่อนทำอะไรกับน้องไว้บ้าง แต่ไม่เป็นไรพี่กวีคนนี้จะดูแลหนูอย่างดีแน่นอน

เป็นอย่างไรบ้างครับ คอมเม้นท์ติชมได้นะครับ

ฝากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้พี่กวีกับน้องพบรักด้วยนะครับ