ข้าคือคุณชาย3ของหนึ่งใน3ตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดตระกูลสวี ตระกูลอัครมหาเสนาบดี"สวีหยางหลง"

...ข้ามีพี่ชายอีก2คนคนหนึ่งเป็นขุนนางกรมคลังส่วนอีกคนเป็นแม่ทัพที่คุมกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งที่สุดในต้าหลงพี่ใหญ่"สวีเซียว"พี่รอง"สวีหยวน"พวกข้าสนิทกันมากจนวันหนึ่งท่านพ่อหาคู่หมั้นคู่หมายมาให้ข้าเขาคือคุณชาย3ตละกูลจ้าวตระกูลหัวหน้ากรมขุนนาง"จ้าวหรงหยวน"แต่ท่านพ่อมิได้บังคับข้าให้ต้องหมั้นหมายกับเขาท่านให้พวกข้าลองไปมาหาสู่กันก่อนข้ายอมรับเลยว่าข้าชอบเขาตั้งแต่วันแรกที่ข้าได้พบกับเขาเขาดูสุภาพ อ่อนโยน อบอุ่น อยู่ไกลๆแล้วสบายใจข้าจึงย่อมตกลงแต่งงานกับเขาหลังจากที่เราได้รู้จักกันประมาณ 3เดือน เเต่ผู้ใดจะรู้ว่านี้เป็นเพียงกลอุบายที่จะยึดทุกอย่างที่เป็นของตระกูลสวีมาทั้งหมดเเล้วก็กำจัดคนตระกูลสวีด้วยข้อหากบฏ พ่อ แม่ พี่ ของข้าตายหมดแล้วหากจะถามว่าตระกูลสวีมีอำนาจมากมิใช่หรือแล้วเหตุใดจึงโดนกำจัดง่ายเช่นนี้นั้นเป็นเพราะข้าเองข้าเป็นคนให้ข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลสวีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเส้นสายของตระกูลสวี กิจการของตระกูลสวี กองกำลังทหารของพี่ใหญ่ หรือแม้แต่อำนาจที่พี่รองมีอยู่ตอนนี้ข้อมูลพวกนี้ข้าเป็นคนบอกเขาทั้งหมด เหตุผลนะหรือเพราะว่าข้ารักเขาอย่างไรเล่าข้าทำได้ทุกอย่างถ้าเขาต้องการให้ข้าทำ จุดจบของข้านะหรือคงไม่ต้องบอกพวกเจ้าก็น่าจะรู้อยู่แล้วใช่ข้าก็โดนเขาฆ่าทิ้งหลังจากตระกูลสวีโดนกวาดล้างเช่นเดียวกัน แต่สวรรค์คงจะเห็นใจข้าจึงได้มอบชีวิตใหม่ให้กับข้า ข้าขอสาบานต่อสวรรค์ข้าจะรักษาโอกาสครั้งนี้เอาไว้ให้ดี...

...-------------...

หลังจากการกวาดล้าวตระกูลสวีได้เพียงแค่7วัน

ณห้องที่ไม่มีแสงสว่างเล็ดรอดเขามามีแค่เเสงสว่างจากคบเพลิงกลิ่นอับและกลิ่นคราวเลือดจากการโดนทรมานของสักคนบนแท่นตรงกลางห้องมีร่างของคนผู้หนึ่งโดนโซ่ตรึงเอาไว้กลางแท่นคนผู้นี้มีลักษณะใบหน้าที่สวยและหล่อเหลาในเวลาเดี๋ยวกันผิวขาวที่ตอนนี้ซีดราวกับศพเนื้อตัวก็มีแต่บาดแผนเต็มไปหมดคนผู้นี้คือคุณชายสามตระกูลสวี สวีหยางหลง

สวีหยางหลง "เจ้ามันเลวจ้าวหลงหยวน"

จ้าวหลงหยวน"หากข้าเลวเเล้วคนอย่างเจ้านับเป็นตัวอะไร"

สวีหยางหลง"นั้นก็เพราะข้ารักเจ้าอย่างไรเล่าข้าถึงมีสภาพเช่นนี้!"

จ้าวหลงหยวน"เจ้าทำตัวเองต่างหากจะมาโทษข้าได้อย่างไรกันข้าไม่ได้ขอให้เจ้ามารักข้าสักหน่อย"แสยะ

จ้าวหลงหยวน"เอาละพวกเจ้าเฝ้าเขาเอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะเขามาจัดการเขาด้วยตัวเอง"เดินออกไป

ข้ารู้สึกว่าตัวเองโงเง่าเหลือเกินข้าหลงมัวเมาในรักจนยอมให้ตัวเองเป็นคนเลวทรามข้าทำให้ตระกูลสวีต้องล้มสะลายเข้าทำให้ทุกคนในตระกูลต้องถูกสาปแช่นไปทุกชาติในขอหากบฏทั้งที่พวกเขาไม่ผิดอะไรเลยพวกเขาตายเพราะความเห็นแก่ตัวของข้า ข้ายังจำสายตาของทุกคนที่มองมายังข้าตอนถูกประหารได้มันมีทั้งความผิดหวัง ความเสียใจ ความเศร้าโศกแต่ทำไมกันทำไมถึงไม่โกรธไม่เกลียดข้าเลยทำไมกันพี่ใหญ่พี่รองข้าเลวขนาดนี้แล้วเหตุใดยังยิ้มให้ข้าอยู่อีก'ข้าขอโทษพวกท่านข้าขอโทษหากย้อนเวลากลับไปได้ข้าจะทำทุกวิธีทางให้ตระกูลสวีอยู่รอดข้าจะทำให้พวกมันได้รับผลกรรมในสิ่งที่พวกมันทำ'

เช้าของอีกวัน

จ้าวหลงหยวนเดินเข้ามาในห้องอย่างสบายอารมณ์พร้อมทั้งยังมีกระบี่คู่กายมาด้วย

วันนี้แล้วสินะที่ข้าจะได้ไปพบพวกท่านแล้วข้าจะไปสู้หน้าพวกทานได้อย่างไรกันละข้าไม่กล้าสู้หน้าพวกท่านแล้วสักนิด ข้าสร้างปัญหาครั้งใหญ่เลยนะข้าทำให้ตระกูลสวีต้องด่างพล้อยข้าไม่สมควรเกิดเป็นคนตระกูลสวีไม่สมควรเลยจริงๆ

จ้าวหลงหยวน"เป็นอย่างไรเมื่อคืนเจ้านอนหลับสบายหรือไม่"ยิ้ม

สวีหยางหลง"......."

จ้าวหลงหยวน"เหตุใดเจ้าไม่พูดกับข้าเลยน่าน้อยใจยิ่งนัก"

สวีหยางหลง"เจ้าจะทำอะไรก็เร็วๆชักช้ายิ่งนักรอผู้ใดมาจุดธูปอันเชิญเจ้ารึ"

จ้าวหลงหยวน"จะตายแล้วยังปากดีได้อีกนะเจ้าเนี่ย"

จ้าวหลงหยวน"ในเมื่อเจ้าร้องขอความตายข้าก็จะหยิบยื่นมันให้เจ้าเอง

ฉึก

อ๊ะ

ที่แท้ความตายมันก็ไม่ได้หน้ากลัวอยางที่คิดไว้กลับกันข้ากลับรู้สึกเหมือนได้เป็นอิสระอีกครั้ง

ยิ้ม

พวกท่านรอข้าก่อนนะข้าจะไปพบพวกท่านเดียวนี้ละ

สวรรค์ทรงเห็นใจ

ประทานพรให้ได้

กลับไปมีชีวิตอีกครั้ง

พร้อมกับความสามารถ

พิเศษบางอย่างติดตัวไปด้วย

"นายน้อยเจ้าคะตื่นเถิดเจ้าคะเช้าแล้วนะเจ้าคะ"

นั้นมันเสียงของหนิงหนิงนี้น่านี้คงจะเป็นโลกหลัง

ความตายสินะข้าจะได้พบพวกท่านแล้ว

แต่ตอนนี้เปลือกตาข้าหนักเหลือเกินรู้สึกง่วงมากแม้แต่โลกหลังความตายก็ทำให้ข้าเลิกนิสัยขี้เซาไม่ได้สินะหลังจากนั้นเปลือกตาก็ค่อยๆเปิดขึ้นทำให้เห็นภาพตรงหน้าชัดเจนมากยิ่งขึ้น

!!!!

"นี้มันเกิดอะไรขึ้นข้าตายไปเเล้วเหตุใดข้าถึงกลับมาอยู่ที่จวนได้"

"กระจกๆกระจกอยู่ไหน"

"นี้เจ้าคะนายน้อย"

หมับ

นี้มันข้าตอนอายุ15หนาวไม่ใช่หรือข้าอายุ17หนาวแล้วนะ หรือว่า!!!

"หนิงหนิงวันนี้ข้ามีนัดหมายกับผู้ใดไว้หรือไม่"

"มีเจ้าคะเห็นว่านายท่านเชิญคู่หมั้นของนายน้อยมาร่วมโต๊ะทานอาหารเช้าด้วยเจ้าคะ"

"......"

"นายน้อยเป็นอะไรไปเจ้าคะไม่สบายตรงไหนหรือ"

"ข้าไม่ได้เป็นอะไรเจ้าไปเอานํ้าล้างหน้ามาเถอะเดี๋ยวข้าจะไปสาย"

"เจ้าคะ"

ขอบคุณสวรรค์ที่ยอมให้โอกาสใหม่กับข้าแต่ท่านส่งข้ามากระชันชิดเกินไปหรือไม่ ฮือ ข้ายังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ╥﹏╥

"นํ้ามาแล้วเจ้าคะ"

หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็มีอีกเรื่องที่ทำเอาข้าตกใจจนแทบเป็นลม ข้าอ่านใจผู้อื่นได้เพียงเเค่มองไปทางเขาแค่เพียงไม่กี่วิข้าก็จะได้ยินเสียงของคนคนนั้นเข้ามาในหัวทันที ข้าอยากจะกราบขอบพระคุณเทพบนสวรรค์ยิงนักท่านมีความเมตตากับข้ามากจริงๆ

โถงกลางของตระกูลสวีวันนี้มีแขกมาเยือนแต่ก็ใช่ว่าจะครึกครื้นกลับกันบรรยากาศมันน่าอึดอัดมากกว่าปกติสะอีกและหากสังเกตดีๆเหมือนจะมีจิตสังหารเบาบางกระจัดกระจายอยู่จนน่าอึดอัดเข้าไปอีก"คำนับทุกท่าน" และเเล้วก็มีคนทำลายบรรยากาศอันหน้าอึดอัด

'มันเป็นบรรยากาศที่ข้าคิดถึงมาตลอดวันนี้ข้าได้กลับมาสัมผัสมันแล้วดีใจจัง'

"หลงเอ๋อร์มานั่งกับแม่สิ"

ยิ้ม

"ขอรับ"

"แม่จะแนะนำให้ลูกรู้จักนี้คือเสนาบดีกรมขุนนาง 'จ้าวเสียวหง' ส่วนนี้คือบุตรชายของท่านเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของท่านด้วยเช่นกัน "จ้าวหลงหยวน" และเขาคือคู่หมั้นของลูก"

"ท่านแม่ขอรับคือลูก..."

"ไม่ต้องหวงแม่กับพ่อแล้วก็พี่ๆของเจ้ามิได้บังคับให้แต่งแต่ดูๆกันไปก่อนสัก2-3เดือนแล้วถ้าเจ้าแน่ใจแล้วเจ้าค่อยมาให้คำตอบกับแม่ดีหรือไม่"

"ขอรับ"

หลังจากทานอาหารเสร็จข้าก็ขอตัวออกมาเดินเล่นที่ส่วนในจวนโดยมีพี่ใหญ่กับพี่รองตามมาด้วย

"หลงเอ๋อร์หากเจ้าไม่อยากแต่งเจ้าก็ปฏิเสธไปเลยก็ได้นะไม่มีใครกล้าว่าร้ายเจ้าอยู่แล้ว"

"พี่ใหญ่ท่านต้องใจเย็นๆนะขอรับข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะเข้าหาข้ายังไง"

"น้องสามเจ้าจะใจเย็นเกินไปแล้วดูก็รู้ว่าต้องการอะไรจากเจ้า

"พี่รองนี่ท่านก็เป็นไปกับพี่ใหญ่ด้วยหรือ"

ใช่ขอรับข้ารู้ทั้งในชาตินั้นและชาตินี้แต่ครั้งนี้มันจะไม่เหมือนเดิม

"เห้อ~พวกท่านเนี่ยใจร้อนเกินไปแล้วอย่างน้อยก็ต้องรู้ว่าพวกนั้นจะทำอะไร"

"นั้นสินะสงสัยข้ากับน้องรองคงใจร้อนเกินไปจริงๆ"

"พี่ใหญ่ท่านเองก็ไหลตามนํ้าเก่งเหมือนกันนะขอรับ"

"555 น้องสามเหตุใดถึงรู้ทันข้ากับพี่ใหญ่ทุกครั้งเลยน่า"

"ข้าเป็นน้องพวกท่านนะขอรับสำหรับข้าพวกท่านดูออกง่ายมาก"นี้คือความสุขที่แท้จริงสำหรับข้าข้าจะรักษามันเอาไว้แม้ต้องแลกมาด้วยชีวิตของ

ข้าก็ตาม

"เช่นนั้นก็ไปที่ศาลารับลมเเล้วกันที่นั้นสงบดีแต่ไม่เอาอย่างคราวที่แล้วนะขอรับพวกท่านปลุกให้ตื่นยากจะตายลำบากข้าต้องไปตายเสียวเยว่กับ

ตงจวิ้นมาลากลากพวกท่านกลับอีก"

"555ได้ๆเช่นนั้นก็ให้สองคนนั้นไปด้วยแล้วกัน"

"เป็นความคิดที่ดีขอรับ"

ณ ศาลารับลม

"พวกท่านอยากฟังอะไรผีผาหรือฉิน"

"ฉิน"

"ฉิน"

"พวกท่านไม่เบื่อหรือ"

"ไม่ข้าชอบฟังเจ้าบันเลงฉินยิ่งนักฟังแล้วสบายหูจนหลับได้เลย"

"เป็นอย่างที่พี่ใหญ่ว่า"

"เห้อ~แล้วพวกท่านอยากฟังเพลงอะไรขอรับ"

"แรกพบพาน"

"แรกพบพาน"

"อืม...เลือกได้ดีขอรับ"

เมื่อฉินเริ่มบันเลงเสียงอันไพเราะก็กระจายไปทั้วจวนเพราะคนบันเลงได้ใส่ลมปราณลงไปด้วยทำให้ได้ยินไปทั้วทั้งจวนซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับคนในจวน

"สองคนนั้นคงไปขอให้หรงเอ๋อร์เล่นดนตรีให้ฟังอีกแล้วสินะ"

"ท่านยังไม่ชินอีกรึ"

"จะว่าไปก็ชินแล้วละว่าแต่ฮูหยินแขกจะมาถึงเมื่อใด"

"น่าตะใกล้ถึงแล้วละเจ้าคะไปรอเขาที่ห้องทำงานเถิด"

"อืม"

ไปดูด้านของแขกคนสำคัญของจวนกันบ้าง

"เฟยเทียนนั้นเสียงฉินของผู้ใด"

"ถ้าเป็นในตระกูลสวีก็น่าจะเป็นคุณชายสามสวีหยางหลงขอรับ 'ท่านอ๋อง' "

"ไพเราะดีจริงๆ"