"ขอร้องล่ะฉันไม่อยากใช้แบล็คทริกเกอร์ทำร้ายใครอีกแล้ว!"

น้ำเสียงร้องไห้ของเด็กสาวเนเบอร์ที่ร้องไห้พร้อมขอร้องอ้อนวอนคำสั่งของผู้บัญชา

"หนีไปก็ไร้ประโยชน์น่า"

เสียงขู่ที่ดังขึ้นในหัวเด็กสาวตลอดเมื่อพยายามหนี​​​​​​จนหนีมาเจอกับเด็กหนุ่มคนนึงเข้า

"นี่เธอน่ะเป็นอะไรไหมบาดเจ็บตรงไหนไหม"

เสียงที่เรียกเธอคือเด็กหนุ่มผมดำที่พยายามกำจัดทหารทรีออนเพื่อช่วยเด็กสาว

"หมดแล้วสินะรีบหนีไปที่ปลอดภัยกันดีกว่านะ"

"อะ....อืม!!"

เด็กสาวที่ตกใจกำลังจะลุกขึ้นเมื่อเธอพยายามลุกเธอก็รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้า

"นี่เธอเป็นอะไรไหม"

เด็กหนุ่มผมดำได้ถามเด็กสาวเนเบอร์ขึ้นด้วยความเป็นห่วงทันที

"มะ....ไม่เป็นไรฉันไหว"

"นี่เธอน่ะชื่ออะไรหรอ"

เด็กหนุ่มผมดำจู่ๆก็ได้ถามชื่อเด็กสาวเนเบอร์ก่อนจะอุ้มเด็กสาวขึ้นหลังและเดินไปที่ปลอดภัย

"ชะ......ฉันชื่อ"

จู่ๆเด็กสาวเนเบอร์ก็ได้เงียบลงเพราะไม่รู้ว่าคนที่แบกเธออยู่จะไว้ใจได้ไหม

"บอกมาเถอะน่า"

"ชะ....ฉันชื่อคิราระ"

เด็กสาวเนเบอร์ได้บอกชื่อเธอไปโดยไม่ได้ลังเลอีกต่อไป

"เป็นชื่อที่น่ารักจังนะเธอน่ะ"

เด็กหนุ่มผมดำได้ชมเธอจนเธอไม่คิดว่าจะมีคนคิดว่าชื่อเธอน่ารักด้วยซํ้า

"แล้วนายล่ะชื่ออะไรหรอ"

เด็กสาวได้ถามชื่อเด็กหนุ่มผมดำที่แบกเธออยู่

"ฉันชื่อคุกะ คุกะ ยูมะ "

เด็กหนุ่มได้บอกชื่อเด็กสาวกลับไปทันที

"เธอน่ะมาจากไหนหรอแล้วมีเพื่อนไหม"

เด็กหนุ่มได้ถามเด็กสาวเนเบอร์จนเธอเงียบอีกครั้ง

.

.

.

.

.

.

"ไม่มีหรอก....นะเพื่อนน่ะ"

เด็กสาวเนเบอร์ได้พูดด้วยนํ้าเสียงเบา

"งั้นหรอ...งั้นฉันจะเป็นเพื่อนให้เธอและปกป้องเธอตลอดไปเองนะ"

เด็กหนุ่มได้พูดขึ้นจนเด็กสาวเนเบอร์นํ้าตาไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"นี่ตื่นซะยัยเนเบอร์"

".....???"

เสียงใครบางคนที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหน้า เมื่อมองก็เห็นชายหนุ่มจำนวนหลายคนแต่ล่ะมุมในชุด.....แปลกตาที่ไม่เคยเห็นเเละชายหนุ่มคนหนึ่งเขาจ้องหน้าฉันที่ไม่พูดอะไรจนฉันรู้สึกว่าเหมือนจะโดนเส้นอะไรสักอย่างที่ไม่รู้จัดรัดไว้จนหายใจแทบไม่ได้

"นี่เธอน่ะไม่คิดจะพูดอะไรสักอย่างเลยรึไงน่ะ"

.

.

.

.

"ค...คือว่าช่วยปล่อยฉันหน่อยจะได้ไหมคะ"

คิราระพูดด้วยเสียงที่เหนื่อยล้าและความรู้สึกหายใจลำบากกับความอึดอัดร่างกาย

"คงมัดไว้แน่เกินไปจริงด้วยสินะ"

จากนั้นชายหนุ่มที่มีหนวดเคราเล็กๆตรงคางก็พูดขึ้น

"!!!...รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคะแล้วพวกคุณเป็นใครต้องการอะไรกับฉันกันแน่คะ"

คิราระถามออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

"ชั่งเถอะพอถึงที่ยานลงจอดเดี๋ยวเธอก็รู้เอง"

"หมายความว่ายังไงกันแน่คะ"

"อา...อีกไม่นานก็จะถึงแล้วสินะ!"

{ความรู้สึกเหมือนจะเห็นอะไรสักอย่างของฉันก็มองเห็นเส้นทางเลือกแบ่งเป็นสามทางอีกแล้วเส้นทางที่หนึ่งคือโดนจับขังเหมือนเมื่อก่อนที่จะเจอคุกะ เส้นทางที่สองแอบหนีออกไปจากกรงขังจนเจอคนที่พาไปเจอคุกะส่วนเส้นทางสุดท้ายยอมบอกข้อมูลทุกอย่าที่ฉันรู้มาโดยตลอด}

[ ยานสำรวจกำลังลงจอด]

[ผู้ที่อยู่ในบริเวณดังกล่าวโปรดระวัง ]

"พวกเราได้สิ่งนี้ที่ยึดจากเนเบอร์คนนี้ได้ครับและของพวกนี้ขอมอบให้กับคุณครับ"

จากนั้นคิราระก็โดนโยนเข้ากรงขังแล้วโดนสั่งให้พูดทุกอย่างที่รู้ออกมาแต่กลับเงียบและมองสำรวจหาโอกาศหนี

"เสียงนี้มันอะไรกันน่ะ"

ทันใดนั้นคิราระก็ได้ยินเสียงเเปลกขึ้นมาทันที

"เอาล่ะ ขอโทษที่หางานให้พวกเธอทำทันทีนะ แต่ฉันมีภารกิจใหม่ให้พวกเธอทำ"

{ความรู้สึกเหมือนจะเจอคนที่ไว้ใจใครสักคนอีกครั้งนี่มันอะไรกัน}

"นี่คิราระ หนีกันเถอะฉันคำนวณได้แล้วเวลาหนีน่ะ"

ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของลาบิสจากแหวนที่เป็นเเบล็คทริกเกอร์บอกว่ามีทางหนีแล้ว

"นี่ลาบิสฉันเลือกเส้นทางได้แล้วล่ะไปกันเถอะ"

"นี่คิราระเอาแบล็คทริกเกอร์สร้างร่างโคลนก่อนไปสิ"

"เข้าใจแล้วลาบิสรีบปลดล็อคประตูเร็ว"

ทันใดนั้นคิราริก็ได้เอาแบล็คทริกเกอร์มาสร้างร่างก็อปปี้ตัวเองขึ้นมา

"ได้แล้วล่ะ"

ทันทีที่ประตูเปิดออกคิราระก็หนีออกจากห้องขังกับลาบิสจนวิ่งชนใครจนได้

"อ...เอ๊ะ..ขอโทษนะคะคุณเป็นอะไรไหมคะ"

ทันทีที่คิราระมองดูดีๆก็พบกับชายหนุ่มผมสีทองดวงตาสีฟ้าราวกับน้ำทะเลที่พอมองดูเค้าก็เหมือนจะอายุเยอะกว่าด้วย

"นะ...น่ารักจัง"

"ไม่ใช่สิ"

"ต้องขอโทษด้วยนะคะให้ฉันช่วยนะ"

คิราระได้ยื่นมือให้ชายหนุ่มที่วิ่งชนลุกขึ้นจากพื้นโดยไม่ลังเลและรีบหนีจากเขาจนเดินต่อเพื่อหาทางออกจนเดินไม่ไหวและได้ทรุดลงพื้น

"นี่เธอเป็นอะไรไหมไหวไหมนี่".

.

.

.

.

"...ที่นี่คือ"

"ห้องวางแผนหน่วยฉันเองและนะ"

"งั้นหรอคะงั้นขอโทษที่รบกวนนะคะพอดีมีเรื่องที่ต้องรีบไปจัดการน่ะค่ะต้องขอบคุณที่ช่วยไว้นะคะ"

"นี่คิราระรีบไปกันเถอะฉันจับพลังงานของเลพิก้าได้แล้ว"

ทันใดนั้นเสียงลาบิสก็ดังขึ้นมาข้างหูของคิราระทันที

"ต้องรีบแล้วสิ"

{จะต้องรีบไปหาคูกะให้ได้}

สีหน้าอันอ่อนแอและนํ้าเสียงดูเหนื่อยของคิราระทำให้ชายหนุ่มที่ดูยิ้มตลอดเวลาเอ่ยขึ้นมาถามว่าเธอต้องการจะไปที่ไหนทันที

"นี่เธอจะไปไหนงั้นหรอ"

"ไปข้างนอก ไปหาเพื่อนน่ะ"

"งั้นให้ฉันพาเธอออกไปนะ"

ชายหนุ่มที่ดูร่าเริงอาสาจะพาเด็กสาวออกไปนอกฐานทัพด้วยตัวเอง

"ขอบคุณนะที่จะพาฉันออกไปน่ะ"

จากนั้นเสียงที่คิราระได้ยินขึ้นมาอีกคือมีเนเบอร์คนอื่นนอกจากเธอที่นี้ด้วย

{เสียงนี่มันอะไรกัน}

"นี่เธอไหวไหมเนี่ย"

"วะ....ไหวค่ะ"

.

.

.

.

.

.

.

"มีการยืนยันแล้วว่าตอนนี้มีแบล็คทริกเกอร์อยู่ในบอร์ดสาขาทามาโคมะด้วยและเด็กสาวเนเบอร์ที่หน่วยสำรวจจับมาได้หนึ่งคนและเด็กคนนั้นก็มีเเบล็คทริกเกอร์อยู่ด้วย"

"แบล็คทริกเกอร์....!"

"ของสาขาทามาโคมะงั้นหรอ"

"หน่วยมิวะช่วยอธิบายรายละเอียดที่ซิ""พวกเราต้องลงมือคืนนี้เลยครับ!"

{เอ๊ะคืนนี้งั้นหรอ}

{ต้องรีบแล้วสิ}

"ศัตรูของเรามีทริกเกอร์ที่เรียนรู้ทริกเกอร์อื่นๆ ไม่ใช่หรอ ตอนนี้มันอาจจะกำลังเรียนรู้ทริกเกอร์ที่สาขาทามาโคมะอยู่ก็ได้ยิ่งเราปล่อยไปนานเท่าไหร่เราก็ยิ่งเสียเปรียบนะ"

{บ้าน่าอย่าอย่าบอกนะว่าคุกะจะโดนจัดการจริงๆ}

"นี่คุณรู้ไหมว่าสาขาทามาโคมะไปทางไหนน่ะแค่บอกก็พอ"

"นี่เธอจะไปที่นั่นทำไมหรอ!!"

"พอดีมีเหตุผลที่ต้องรีบไปน่ะขอร้องล่ะนะ"

พอชายหนุ่มเห็นเด็กสาวตรงหน้าที่ทรุดเมื่อกี้ต้องการไปที่สาขาทามาโคมะเขาก็บอกเส้นทางการไปทันที

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยต้องรีบไปแล้วงั้นรบกวนอีกเรื่องได้ไหมคะพอดีไม่รู้ทางออกน่ะ"

"ได้สิ"

จากนั้นชายหนุ่มก็พาคิราระออกมาจากฐานทัพและได้ถามเธออีกครั้ง"นี่เราจะได้เจอกันอีกมั้ย"

"แน่นอนสิคะ"

คิราระได้ยิ้มบอกลาชายหนุ่มที่ช่วยพาเธอออกมา

"นี่คิราระถาชื่อเค้าไว้ด้วยดีกว่าไหม"

จากนั้นเสียงลาบิสก็ดังขึ้นและลาบิสก็ออกมาจากแบล็คทริกเกอร์

"ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็มาเจอเค้าอีกตอนนี้รีบไปกันเถอะฉันรู้สึกว่าคงอาจได้สู้กับคนพวกนั้นอีกแน่"

.

.

.

.

.

ฝากติดตามคิราระจังด้วยนะคะ!เจ้าตัวบางครั้งก็น่ารักจนตกรุ่นพี่ได้หลายคนบางที่เวลาต่อสู้ก็จริงจังบางทีก็ป่วนมากจนโดนโกรธ​เลย

เรื่องนี้เราเน้นผ่อนคลายอาจจะมีตึงเครียดบ้างแต่ไม่มากแน่นอน...ค่ะ

ฟิคนี้เป็นฟิคแรกที่ทำแบบบรรยายอาจมีอัพช้าก็ได้นะคะ