ท่านประธานผู้กลัวภรรยาสุดโหด
ตอนที่1
เนื้อหาในนิยายเป็นจินตนาการของผู้แต่งโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านไม่ดราม่านะคะถ้าไม่สนุกตรงไหนขออภัยคะ
หลิวเมิ่ง(นางเอก)
หลิวเมิ่ง
นางเอก
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
เฟยหมิ่ง
พระเอก
ปี่จี(ย่าพระเอก)
ปี่จี
ย่าพระเอก
เฟยหลิน(แม่พระเอก)
เฟยหลิน
แม่พระเอก
หลงหมิ่น(พ่อพระเอก)
หลงหมิ่น
พ่อพระเอก
เดี๋ยวจะมีตัวละครอื่นโผล่มาอีกนะคะ
พระเอกความจำเสื่อมช่วงแรกนะคะ
ไปอ่านกันเลยคะ
หลงหมิ่น(พ่อพระเอก)
(เสียงดุดัน):เฟยเมิ่งพ่อจะไม่ยอมให้แก่กลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีก
เฟยหลิน(แม่พระเอก)
(ตวัดสายตามองลูกชาย):วันนี้...เป็นวันสำคัญของภรรยาแกนะ ทำไมแกถึงลืมไปได้
ปี่จี(ย่าพระเอก)
(เสียงสั่นด้วยความโมโห):ถ้าแก่ยังดื้อด้าน ย่าไม่ถือว่าแกเป็นหลานของย่าอีกต่อไป!
เฟยเมิ่งกำมือแน่น ความหงุดหงิดพุ่งสูง ทั้งที่เขาเองก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงทำเหมือนเขาผิดหนักนัก
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
(เสียงแข็ง):ผมไม่รู้ว่าทุกคนพูดถึงอะไร! ผมแค่จะไปดูแลจวี่จื่อแค่นั้น!
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
ประโยคนี้เหมือนมีดกรีดลงกลางใจหลิวเมิ่ง ที่ยืนอยู่ไม่ไกล หลิวเมิ่ง พยายามกลั้นน้ำตายิ้มจางๆ ทั้งที่หัวใจแทบแหลกสลาย...เพราะวันนี้คือวันเกิดของ หลิวเมิ่งเอง
ไม่นานหลังจากนั้นโทรศัพท์ของหลิวเมิ่งก็สั่นเบาๆ...
หน้าจอปรากฏข้อความจากจวี่จื่อพร้อมรูปถ่ายคู่เฟยหมิ่งที่กำลังยิ้มบางๆอยู่ข้อความไต้:รูปเฟยหมิ่งเลือกเค้าแล้วนะคะ...สุขสันต์วันเกิดนะที่ต้องอยู่คนเดียว🥰
มือของหลิวเมิ่งสั่นจนแทบทำโทรศัพท์หล่นน้ำตาที่กลั้นไว้พรั่งพรูออกมาหลิวเมิ่งกำลังจะขาดใจแต่ยังคงยืนหยัดอยู่เพราะรู้ว่าถ้าหลิวเมิ่งล้มลงตอนนี้ครอบครัวของเฟยหมิ่งจะยิ่งเจ็บไปกับหลิวเมิ่งด้วย
ตอนที่2
หลิวเมิ่ง(นางเอก)
(เดินไปหาครอบครัวของเขา):ใจเย็นๆกันก่อนนะคะ
เฟยเมิ่งหยุดก้าวทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นเขาหันกลับมาอย่างฉุนเฉียวสายตาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
มึงอย่ามายุ่งเรื่องของกู
เสียงของเขาดังกราดทั่วห้องในใจเขารู้สึกปวดหัวแปลบๆทุกครั้งที่มองหน้าหลิวเมิ่ง ทำไม...ทำไมร่างกายถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้ทุกที
หลงหมิ่น(พ่อพระเอก)
(ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าโกรธจัด):แกต้องขอโทษเธอเดี๋ยวนี้
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
ขอโทษทำไมกูไม่ได้ทำอะไรผิด!
เขาพูดพลางเดินตรงไปหยิบแจ็กเก็ตแขนของหลิวเมิ่งสัมผัสเขาเบาๆที่ข้อมือเขา
หลิวเมิ่ง(นางเอก)
อย่าไปเลย...วันนี้วันเกิดฉันนะ...
เสียงกระซิบนั้นทำให้เขาหยุดชะงัก
หัวใจเขาหนักแปลกๆ แต่เขาก็สะบัดมือออกอย่างแรง
"กูไม่สนใจวันเกิดมึง! ปล่อยกูไป!"
จวี่จื่อส่งข้อความมาอีกครั้งพร้อมรูปใหม่
จวี่จื่อ(นางร้าย)
"เฟยเมิ่งกำลังซื้อของขวัญให้เค้าอยู่เลยค่า~ 🎁"
เฟยหมิ่งเห็นข้อความนั้นแล้วยิ้มเย็น
"เห็นมั้ย? แคนดี้รออยู่"
แต่ทำไม...ทำไมการเดินออกจากบ้านครั้งนี้รู้สึกเหมือนต้องฝืนตัวเองขนาดนี้
หลิวเมิ่ง(นางเอก)
คุณไปเถอะค่ะ"
*หันไปมองพ่อของเฟยเมิ่งแล้วส่ายหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าไม่ต้องห้ามเขาแล้ว*
เฟยเมิ่งหยุดชะงักที่ประตู มือจับลูกบิดแน่นจนข้อนิ้วขาว
"..."
เขาหันกลับมามองหลิวเมิ่งด้วยสายตาที่สับสน
ทำไมคำพูดง่ายๆของเธอถึทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกแทงกลางอก
ในใจเขาคิดว่า 'นี่มันไม่สมเหตุสมผล...กูควรจะรู้สึกโล่งใจไม่ใช่เหงรอ?'
ตอนที่3
หลงหมิ่น(พ่อพระเอก)
(กระแทกไม้เท้าลงพื้นด้วยความโมโห):"ลูกชายขายชาติ! ถ้าแกก้าวออกจากบ้านนี่วันนี้ อย่าหวังว่าจะได้กลับมาอีก!"
แต่เฟยเมิ่งแทบไม่ได้ยินเสียงพ่อ
สายตาของเขาจดจ้องอยู่ที่หลิวเมิ่งผู้กำลังยืนตัวตรง แม้น้ำตาจะไหลแต่ยังยิ้มได้
ความรู้สึกแปลกๆพวยพุ่งในอก
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
"มึง...มึงไม่โกรธกูเหรอ?"
เสียงของเขาหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว
มือของเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นตะวันส่ายหัว
ร่างกายเขารู้สึกขัดแย้ง - อยากออกไปหาจวี่จื่อแต่ทำไมขากลับยึดติดกับพื้นแบบนี้
[จวี่จื่อ]เสียงโทรศัพท์เรียกเข้ามา
"เฟยเมิ่ง...เค้าไม่สบายจังเลย..."
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
"กูไปแล้ว!"
แต่ทำไมเสียงมันดังเกินจำเป็น
และทำไมใจเขารู้สึกเหมือนมีอะไรขาดออกไป
เสียงประตูปิดสนิทดังกระแทกเข้าใสหัวใจตะวัน
ราฟาเอลเดินอย่างเร็วไปยังรถยนต์หรูของเขา แต่ทุกก้าวรู้สึกหนักหน่วงผิดปกติ
ในรถ
มือของเขากำพวงมาลัยแน่นจนเจ็บ
ทำไม...ทำไมภาพสายตาของตะวันที่เต็มไปด้วยความเข้าใจกลับตามหลอกหลอนเขา
[จวี่จื่อ]:
โทรศัพท์สั่นอีกครั้งเขากดรับสายด้วยความหงุดหงิด
เฟยเมิ่ง(พระเอก)
"กำลังไป!"
เสียงกระชาก
แต่เมื่อมองกระจกหลังรถ
ภาพคฤหาสน์ที่ค่อยๆเลือนลางทำให้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหาย
ความทรงจำบางอย่างพยายามจะผุดขึ้นมาในหัว
ภาพจวี่จื่อในชุดเจ้าสาว...เสียงหัวเราะของเธอ...
แต่ทันใดนั้นความปวดหัวอย่างรุนแรงก็โจมตีเขา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
