ณ หมู่บ้าน1 ใจกลางหุบเขาลึก ล้อมรอบไป ด้วยต้นไม้ใบเขียว เป็นหมู่บ้านที่แคว้นเซียวเจี้ยน ตั้งขึ้นเพื่อให้คนในหมู่บ้าน ฝึกฝนตนเองให้กลายเป็นนักรอบสังหารมานานนับล้านๆปีไม่เคยขาดจนกระทั่งหมู่บ้านแห่งนี้มีอาเพษหมู่บ้านถูกสาปให้เป็นหมู่บ้านที่ขาดแคลนน้ำ ไม่มีข้าวปลาอาหารกิน ทำให้การฝึกนักรอบสังหารลดน้อยลงแทบขาดสาย จนเรื่องไปถึงหูจักรพรรดิแห่งแคว้นเซียวเจี้ยน

จึงทำพิธีแก้คำสาป จนหมู่บ้านกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง จนกระทั่งฟ้าได้ประทานเด็กคนหนึ่งลงมา เด็กคนนั้นมีความสามารถพิเศษ ถนัดทุกอน่างเรียนรอบสังหารเพียง2อาทิตย์ก็บรรลุทั้งหมด แต่ทว่าเด็กคนนั้นกลับใช้ชีวิตลำบากยากเย็นถูกลังแกอยู่เสมอ เธอเกลียดผู้คนภายนอกมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เธอไม่ชอบออกนอกหมู่บ้านมาเป็น10ปี พ่อแม่กลัวว่าลูกจะไม่มีที่พึ่ง จึงมานั่งปรึกษากันเงียบๆ"ข้ากลัวว่าลูกของเราจะเก็บตัวไม่ไปไหน" "ข้าก็กลัวนานนับ10ปีที่จูจูซานไม่ออกไปนอกหมู่บ้าน" "เอาแต่เก็บตัวอ่านตำรายานั้บครั้งไม่ถ้วน" จูจูซานเป็นเด็กที่มีควาพิเศษเธอนู้อนาคตและอดีต เธอเกิดมาเพื่อเป็นนักบอลสังหาร และปรุงยา ทั้งยาพิษ และยารักษาต่างๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อแม่ของเธอได้ออกไปตลาด ได้พบกับทำการกำลังประกาศหาผู้มีความสามารถรักษาองค์จักรพรรดิให้หายเป็นปรกติ พ่อแม่ของจูจูซานเห็นแววที่ลูกสาวจะได้ออกไปจากหมู่บ้านบ้าง เลยนำความมาบอกจูจูซาน เธอตกลงและจะออกไปหาสมุนไพรมาปรุงยา พ่อของเธอจึงรีบนำความไปบอกทหาร"นี่ท่านช่วยฟังทางนี้ที ลูกสาวของข้าสามารถรักษาองค์จักรพรรดิให้หายได้" ชาวบ้านยืนยันเป็นเสียงเดียว ทหารจึงตามพ่อของจูจูซานไป "ท่านพ่อท่านแม่ข้าจะออกไปหาสมุนไพรใช้รักษาองค์จักรพรรดิ อาจออกไป เป็นเวลานานกว่าจะกลับ ท่านทหารท่านรอข้าได้รึไม่" "แค่มีคนยื่นมือมารักษาต่อให้นานแค่ไหนองค์จักรพรรดิยืนยันขำขานที่จะรอ" ได้ยินดังนั้นจูจูซานจึงอกไปหาสมุนไพรทันที

จูจูซานจึงนอนเอาแรงตั้งแต่หัวค่ำ เพื่อเอาแรงไว้เดินทางไปยังหุบเขาที่ที่จะไปเอาสมุนไพร ตอนดึกแม่ของจูจูซาน นึกตื่นมาทำอาหารไว้ให้จูจูซานึกินกลางทาง พอใกล้รุ่ง จูจูซานตื่นมากินข้าวที่แม่

เตรียมไว้ และนำข้าวใส่ตะกล้าสานขนาดใหญ่สะพายบ่า แล้วออกเดินทาง ตอนนั้นเป็นความมืดสลัวๆ ทางที่จูจูซานมุ่งหน้าไปยังหุบเขาเซียงซาน ไม่มีไฟ มีเพียงแสงตะวันที่กำลังค่อยๆขึ้นเธอเดินทางตามทางไปแต่เธอเลือกที่จ่ะไปทางลัด แต่ทางลัดนั้นมีความอันตรายและทุละกันดาน

ณ นครโจ้วเฟยชิง

"อาการเสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้าง" "อาการทรุดลงขึ้นทุกวันเลยขอรับ" "แต่มีชายชราอ้างว่าลูกสาวของตนสามารถรักษาองค์จักรพรรดิได้" "งั้นข้าจะไปเดินเล่นที่หุบเขาเซียงซาน" "ท่านจะไปคนเดียวรึขอรับ" "อืม" องค์รัชทายาทแห่งนครโจ้วเฟยชิง ได้ฝึกฝนพลังเวทย์จนถึงขั้น7และเหลือขั้นสุดท้ายแต่ด้วยอาจารย์ที่เคยฝึกให้หายออกจากนครไป ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปตอนไหน แล้วเขาไปไหน

ด้านจูจูซานเดนทางจนมาถึงตีนเขา ทางทุละกันดานเริ่มวิบากขึ้น ทำให้เธออ่อนเพลียอาหารที่เตรียมมาไม่ เธอแอบฝึกพลังเวทย์จนถึงขั้น3เธอจึงเสกอาหารมาให้พอกิน พอกินเสร็จ เธออกเดินทางต่อ ทันใดนั้นเองเธอได้ยินเสียงเหมือนอะไรหล่นลงมาจากหน้าผาสูง เธอจึงรีบไปดู ปรากฏกลายเป็นร่างชายคนหนึ่งสวมชุดไหมกำมะหยี่สีดำตกลงมาจากผาสูง อาการของชายคนนั้นปางตาย เธอจึงเอาสมุนไพรที่เธอเก็บได้กลางทางมาสกัดเป็นยาแล้วค่อยๆทาอย่างเบามือ ก่อนเธอจะใช้เวทย์อุ้มชายดังกล่าวมาพักใต้ต้นไม้เธอไม่อยากให้ใครมาตายต่อหน้าเธอ เพราะเธอเคยเจอเหตุการณ์ที่เป็นบาดแผลในใจเธอมาตลอด(ไม่ได้ทำฉากดังกล่าว)

จูจูซานเป็นเด็กหญิงที่เกิดมาในตระกูลรองของนครโจ้วเฟยชิง เธอออกมาเดินเล่นนอกวังทำให้เธอหลงอยู่ในป่า ชายชรามาพบจึงนำเธอมาเลี้ยง(ไม่ได้ทำฉากดังกล่าว)เธออยากกลับไปยังแคว้นโจ้วอิงบ้านเกิด เธอเฝ้ารอให้ชายคนนั้นฟื้นคืนสติ ไม่กี่เพลาต่อมาชายคนนั้นได้สติฟื้นขึ้นมาแล้วเขาก็เห็นร่างบางร่างหนึ่งนอนอยู่ข้างเขาเขาไม่ได้รังเกียจเธอ เพราะเขารู้ว่าเธอเป็นคนรักษาเขาเขาเห็นท่าไม่ดีจึงใช้เวทย์อุ้มเธอออกเดินทางเพราะเขาไม่อยากให้หญิงร่างบางต้องมาตายในป่าลึก ตกเย็นร่างบางตื่นขึ้นมาพบว่าเธอนั้นถูกชายที่เธอช่วยชีวิตไว้แบกเธอเดินทางไปไหนก็มิรู้ได้ เธอจึงถามชายคนนี้นว่า"ท่านเป็นใครรึ" "เข้าต้องรู้ด้วยฤา" ร่างบางเงียบก่อนลายคนนั้นจะแนะนำตัว"ข้าชื่อโจ้วฝาง แล้วเจ้าล่ะ" "ข้าชื่อจูจูซาน"

ร่างบางอ่อนเพลียจากการใช้เวทย์ทำให้เธอฟุบหลับบนบ่าของโจ้วฝาง "ตัวแค่นี้มาทำอะไรกลางป่า" พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบจึงหันไปดู ก็เห็นร่างบางหลับ ทำให้เขาตัดสินใจเดินทางต่อโดยไม่กวนร่างบาง"ร่างบาง ผมสีดำ สวมชุดกำมะหยี่สีขาวหายากเทียบกับชุดของข้า มีปิ่นปักผมหยกสีขาวราคาแพง เครื่องประดับหยกขาว" ทำให้เขาใช้เวทย์ย้อนความของเธอ เขาจึงได้รู้ว่าความจึงแล้วร่างบางนี้เป็นราชธิดาแห่งแคว้นรองของนครของเขา เขาเป็นคนเงียบๆ เย็นชา ไม่สนวันสนเดือน และไม่สนหญิงใดทั้งสิ้น แม้แต่ช่วยเหลือหญิงสาวยังมิเคยทำสักครั้ง แล้วแากของโจ้วฝางก็พูดว่า"เจ้าเด็กไร่เดียงสา ทำอะไรก็น่ารักเสียจริง" เขาตกใจเมื่อเขาหลุดพูดคำนั้นให้ร่างบางที่เขาไม่เคยจะมองหรือช่วยสักครั้ง แล้วเขาก็ยิ้มอ่อนให้ร่างบางก่อนจะวางเธอลงแล้วเสกกระท่อมเล็กๆมีเตียงไม้เขาเหนื่อยล้าจากการใช้เวทย์ทำให้โจ้วฝางผลอยหลับไป

เช้ารุ่งขึ้น ร่างบางตื่นขึ้นมาเห็นชายร่างหนานอนอยู่ข้างเตียงไม้ เธอตกใจที่เธอมาอยู่ในกระท่อม เธอจึงคิดได้ว่าคงเป็นฝีมือโจ้วฝาง เธอใช้เวทย์สืบดูประวัติของโจ้วฝาง การดูประวัติของฝ่าย โดยชายจะนึกภาพ แต่หญิงจะเอามือทาบอกชายเพื่อนึกดู เธอ จึงเอามือทาบอกชายร่างหนาเพื่อนึกดู เธอจึงได้รู้ว่าเขาคือองค์รัชทายาทแห่งนครใหญ่ เธอตกใจอยู่ซักพัก ก่อนชายร่างหนาจะตื่นขึ้น สายตาสองคู่จับจ้องกันได้รัยะเวลาหนึ่งร่างบางจึงสะบัดหน้าหลบ โจ้วฝางจึงถามขึ้นว่า"เจ้ารังเกียจข้ารึ"

"เปล่า ข..ข้า" ชายร่างหนาเอามือปิดปากจูซานไว้ก่อนจะพูดเบาๆว่า"เจ้าอยากมีสวามีหรือไม่" ทำเอาร่างบางใจเต้นผิดจังหวะ ก่อนร่างหนาจะสวมกอดร่างบาง จูซานจึงพยายามขัดขืน โจ้วฝางได้แต่ยิ้มอ่อน"ปล่อยข้าได้ฤาไม่" ร่างหนาจึงปล่อยรางบางแต่หันมาหอมแก้มจูซานแทน ทำเอาร่างบางเขินตัวบิดพูดผิดพูดถูก ร่างหนาได้แต่กลั้นยิ้มที่เห็นร่างบางพูดผิดๆถูกๆเพราะความเขินแล้วเขารู้สึกว่าเด็กคนนี้คือคนที่เขารักตั้งแต่พบเพราะไม่อย่างงั้นเขาคงตายตั้งแต่วันนั้นไปแล้ว