.

ภายในอากาศที่ว่างเปล่ามีสีขาวโผลนพบร่างร่างหนึ่งลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศนั้นก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปยังที่ๆหนึ่ง

' ลืมตาไม่ได้ '

' อ๊ะ ได้แล้ว '

เปลือกตาเริ่มเปิดออกพบกับแสงสว่างมันแยงตาจนลืมตาไม่ได้จึงค่อยๆกระพริบตาปริบปริบเพื่อปรับโฟกัสให้มองเห็นสิ่งรอบๆตัวชัดเจนขึ้นก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเตียงที่นอนอยู่เพื่อนั่งสำรวจรอบตัวแล้วพบว่าตนอยู่ที่ห้องนอนในอดีต

' ย้อนเวลาหรอ '

เขาจำได้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเขาพึ่งโดนประหารไปเนื่องด้วยที่ตัวเขาเป็นภาชนะของคำสาป ' สุคุนะ ' 

ก่อนจะตายเขาจำได้ว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าคือโนบาระที่กำลังร้องไห้ให้กลับการประหารของเขาส่วนข้างๆคืออาจารย์โกโจและเมกุมิยืนตาแดงอยู่ข้างๆด้วยแววตาเศร้าแต่สายตาของอาจารย์โกโจแตกต่างไปนิดหน่อย

สายตานั่นมันเจ็บปวดราวกับว่าจะแตกสะลายเหมือนจะเสียสิ่งสำคัญไป

ได้โปรดคุณอย่าทำสายตาแบบนั้นจะได้ไหม

เขาไม่อยากเห็นแววตาแบบนั้นแค่นี้เขาก็เกลียดตัวเองมากพอแล้ว

ทั้งที่ปฏิเสธรับรักอาจารย์ไปแล้วเพราะมันเป็นไปไม่ได้อาจารย์กับลูกศิษย์น่ะ

แต่หัวใจของเขาก็ไม่อาจรักใครได้นอกจากอาจารย์อีกแล้ว

.

.

  ตอนนี้เขาลองไปเดินสำรวจรอบๆห้องและสิ่งของต่างๆดูแล้วมันเหมือนกับห้องของเขาเมื่อชีวิตก่อน

เขาไม่แน่ใจว่าเขาย้อนเวลามาหรือเขามาอยู่อีกโลกหนึ่งที่เรียกว่าโลกคู่ขนานกันแน่ก็ไม่อาจทราบได้

เขาควรจะทำอย่างไรต่อดีล่ะ 

" อ๊ะ บัตรประชาชน "เมื่อเขาคิดได้ก็เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วลองซอกๆหาบัตรที่เขาเก็บไว้ดูเพื่อเขาโลกนี้น่าจะเก็บไว้ที่เดียวกันและเขาก็พบมันที่นั่นจริงๆ

" อืม เกิดวันเดือนปีเดียวกันเลยแฮะ "

" วันนี้วันที่เท่าไหร่ "มองหาโทรศัพท์มือถือของเขาก็ไม่เจอที่โต๊ะเขียนหนังสือด้วยสิ

" หรือทำตกใต้เตียงเหมือนเขาในชีวิตก่อนนะ "ว่าแล้วก็เดินไปหาได้เตียงก็เจอกับมือถือของเขาที่ตกอยู่ตรงนั้นจริงๆด้วยแหละ

พอเขาเจอโทรศัพท์มือถือก็ทำการเปิดดูวันเวลาและปฎิทินทันที

.

9:47 น. XX/XX/XXXX

.

วันนี้คือวันที่คุณปู่เสีย

เมื่อเขารู้ว่าวันนี้คือวันที่เขาจะได้คุยกับคุณปู่เป็นวันสุดท้ายอีกครั้งก็รีบหยิบกระเป๋าเงินแล้วรีบลงไปชั้นล่างเพื่อไปโรงพยาบาลทันทีแต่ก็มีเสียงคนทักขึ้นมาเสียก่อน

" จะไปไหนยูจิ " คุณปู่ที่กำลังแต่งต้นไม้ในกระถางกล่าวทักหลานชายที่ดูรีบๆออกไปไหนสักแห่ง

" ปู่ " หลังจากที่หันหลังไปแล้วเจอเขากับคนที่ขัดตนไม่ให้ออกไปโรงพยาบาลก็น้ำตาตื้นขึ้นมาจนขอบตาแดงก่อนจะพุ่งตัวไปกอดคุณปู่ของเขาทันที

" ร้องไห้ทำไมหืมเราน่ะ " คุณปู่ที่โดนหลานตัวดีพุ่งเขามากอดแล้วร้องไห้ใส่ก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะกอดโอ๋หลานชายของตนซะด้วยซ้ำ

' ก็หลายข้ามันน่ารักน่าเอ็นดูนิข้าก็ต้องโอ๋เป็นธรรมดา 'คุณปู่คิดพร้อมกับกอดแล้วลูบหัวยูจิไปด้วย

.

.

หลังจากเขาหยุดร้องไห้ไปเขาก็ยังกอดคุณปู่อยู่ไม่ปล่อย

' นี่คือโลกคู่ขนานไม่ผิดแน่คุณปู่ของเขายังไม่ตาย '

" ดีจัง " ดีที่เขาได้คุณปู่กลับกลับคืนมาเขาคิดไปยิ้มไป

" มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่ายูจิทำไมร้องไห้แบบนั้น " คุณปู่ถามออกมาอยากห่วงๆ

" เปล่าครับแค่.. "

" ดีใจ "

" ดีใจ? " คุณปู่ทำหน้างง

" ครับ " เขายิ้มพลางกอดคุณปู่เเน่น

" ผมรักคุณปู่นะ "

" อืม ปู่ก็รักเราเหมือนกัน "

.

.

หลังจากวันนั้นเขาได้เข้ารับการศึกษาที่โรงเรียนธรรมดา ที่โลกคู่ขนานนี้ไม่มีไสย์เวทย์เลยเขาลองสำรวจที่ต่างๆแล้วไม่พบคำสาปแต่ภายในตัวของเขาก็ยังมีไสย์เวทย์ธรรมดาปกติที่ไม่ใช่ของสุคุนะ

และเขาพบกับอาจารย์โกโจของโลกนี้ด้วยแหละแต่ไม่ได้เป็นอาจารย์สอนที่นี่หรอกนะแต่ดันเป็นรุ่นพี่ของเขา2ปีล่ะ

ดีจังอย่างน้อยก็ได้รู้ว่าอาจารย์ในโลกนี้ก็ยังใช้ชีวิตได้ปกติดีทั้งๆที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยก็ได้

แต่อีกใจนึงของเขาพอเห็นว่าอาจารย์ใช้ชีวิตได้โดยที่ไม่มีเขามันก็เจ็บแปลกๆนะ

.

.

ณ ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ให้ความร่มรื่นกับมนุษย์ตัวน้อยๆที่กำลังนั่งกอดเข่าเอาหน้าแนบกับหัวเข่าจนติดกันพอมีอากาศหายใจได้เล็กน้อยได้มีอากาศเย็นๆสดชื่นให้กับมนุษย์ผู้นั้น

" ฮึก " เจ็บจังเลยนะความรักเนี่ยเขาก้มหัวติดหัวเข่าพร้อมกับพยายามไม่ให้น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาเพื่อไม่ให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบ้างประปรายมองเห็นน้ำตาของเขา

' อาจารย์โกโจจะเป็นยังไงบ้างนะหลังจากที่เขาตายไป ' 

" จะอยู่ได้เหมือนกับอาจารย์โกโจคนนี้หรือเปล่านะ " เขาเงยหน้าจากหัวเข่าขึ้นมานั่งมองท้องฟ้าที่ก้อนเมฆรอยผ่านไป

"คิดถึงจังเลยครับอาจารย์โกโจ "

.

" ผ้านี่ฉันให้ " คนที่เขาบ่นคิดถึงเมื่อครู่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้กับเขา

" อ่า ขอบคุณครับรุ่นพี่ " เขารับผ้าเช็ดหน้าที่ยื่นมาตรงหน้าของเขามาก่อนจะหันไปขอบคุณก่อนจะเช็ดน้ำตาลวกๆ

" มีเรื่องเครียดมากๆหรอถึงมานั่งร้องไห้แบบนี้ "

" เปล่าหรอกครับ "

" แค่คิดถึงใครคนนึง...ที่ไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้ว " พูดออกมาเสียงปกติก่อนจะพูดเบาเสียงลงตรงประโยคหลังๆ

" งั้นหรอ "

" ครับ " เขาตอบกลับก่อนที่ประโยคสนทนาของเราจะเงียบไป

" ผมขอตัวก่อนนะครับพอดีต้องกลับบ้านแล้วน่ะครับเดี๋ยวคุณปู่เป็นห่วง " เขาบอกกับรุ่นพี่โกโจก่อนจะเดินผ่านรุ่นพี่ไปแต่คำพูดของรุ่นพี่ก็ทำให้เท้าของเขาชะงักไป

" ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกันยูจิ "

" อาจารย์โกโจ?!!?? "

" ครับยูจิ " รุ่นพี่ที่อยู่ตรงหน้าของเขาพูดตอบกลับมาพร้อมยิ้มส่งมาให้

" ผมมาอยู่ด้วยแล้วนะยูจิ " 

" ฮึก ..ฮือออออาจารย์ " เขาเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือคนคนเดียวกันกับอาจารย์โกโจของเขาก็พุ่งเข้าไปกอดทันทีเลย

" โอ๋ๆนะยูจิของผม "กอดแล้วลูบหัวปลอบคนในอ้อมกอดไปด้วย

" ต่อจากนี้เราก็รักกันได้แล้วนะ "

" เธอไม่ต้องกลัวว่าศิษย์กับอาจารย์จะรักกันไม่ได้แล้ว "

" เพราะเราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันแล้วนิ "

" อืมม " เขาพยักหน้างึกงักในอ้อมกอดของคนตัวโตกว่า

" งั้นเราเป็นแฟนกันนะยูจิ "

" อืมม ครับผมจะเป็นแฟนกับรุ่นพี่ " เขาตอบตกลง

" ขอบคุณนะครับที่มาหาผม "

" อืม ไม่ว่ายูจิจะอยู่ที่ไหนผมก็จะตามมาหายูจิให้เจอไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนก็ตาม "

" สัญญานะ "

" ครับ ผมสัญญา " คนตัวโตกว่าก่อนจะก้มตัวลงมาใช้ปากแตะที่หน้าผากของคนตัวเล็กแผ่วเบาในการเป็นสัญญาของเราว่าจะหากันให้เจอไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหนก็ตาม

.

- end -

(ยังไม่ได้แก้คำผิด)