"ออก้าลงมากินข้าว!!" เสียงตะโกนจากข้างล่างนั้นได้ดังขึ้นมาเพื่อให้ผมได้ยิน "รู้แล้วครับ" ผมได้ตะโกนกลับไปด้วยเสียงงัวเงีย ผมลุกออกจากเตียงพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ซ่า ซ่า ซ่า เสียงน้ำไหลดังไม่หยุด "มีอะไรกินบ้างครับแม่" ผมได้ถามแม่ออกไปโดยไม่คิดอะไร "เอ่อคือแม่ทำไว้หลายอย่างแต่กินให้เสร็จก่อนแล้วกัน" แม่ของผมได้พูดแปลกๆจนผมสงสัยจึงรีบกินข้าว เมื่อผมกินข้าวเสร็จผมจึงได้ถามแม่ว่า "แม่จะบอกว่าอะไรนะครับ" "ถ้าแม่บอกออก้าจะโกธรแม่มั้ย" "ไม่ครับแม่บอกมาเลย" ผมที่ตั้งใจฟังและรออย่างใจจดใจจ่อ "แม่จะบอกว่า...." "ครับ?" ผมที่รอแม่พูดจนเริ่มทนไม่ไหว "คือแม่จะให้เราไปอยู่คอนโดได้มั้ยจ้ะ" "ได้ครับ" เมื่อผมได้ยินคำที่แม่จะบอกจึงรู้สึกใจหายไปชั่วครู่แต่ก็ยังพอได้ "งั้นไปเก็บของก่อนเลยจ้ะ" "ครับ" ผมเดินขึ้นไปบนห้องนอนที่ผมอาศัยมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อผมเก็บของเสร็จหมดแล้วก่อนผมจะไปผมได้ยืนมองห้องของผมซึ่งห้องนี้ผมรักมากถึงขั้นไม่ให้ใครเข้าห้องเมื่อยืนอำลาเสร็จผมจึงได้เดินลงไปหาแม่ "แม่ครับ" "จ้ะ?" "แล้วที่แม่จะให้ผมไปอยู่คอนโดเนี่ยแม่ได้จองคอนโดรึยังครับ?" ผมที่ยืนถามอย่างสงสัย "โอ้..แน่นอนจ้ะแม่จองไว้ให้แล้วที่เหลือไปถามพนักงานนจ้ะ" ก่อนผมจะไปผมเดินไปกอดแม่ "แม่จะคิดถึงลูกนะ" แม่ได้กอดกลับพร้อมน้ำตาแต่ผมยังคงสงสัยว่าทำไมแม่ต้องให้ผมไปอยู่คอนโดด้วยทั้งที่บ้านเราก็ไม่ได้มีอะไรแย่ลงเลยบ้านเรายังดูปกติทุกอย่างแต่ผมก็ไม่ได้แย้งอะไรและหลังจากที่ผมเดินออกจากบ้านได้ไม่นานก็มีสายนึงโทรเข้ามา ฮัลโหลครับ(ในสาย) นี่นายไม่อยู่บ้านหรอ(ในสาย) คือผมจะมาอยู่คอโดน่ะครับมีอะไรรึป่าว(ในสาย) อ่องั้นฉันไม่กวนแล้ว(ในสาย) เมื่อเธอพูดเสร็จผมจึงกดวางสายคนที่โทรมาหาผมคืนรุ่นพี่ที่มหาลัยน่ะครับตอนนี้ผมอายุ 24 ปีแล้วผมอยู่ปี 4 เรียนค่อนข้างจะหนักเมื่อผมเดินไปสักพักก็ถึงป้ายรถเมย์แต่ผมกวักมือเรียกแท็กซี่คงไม่แปลกใช่มั้ยครับ "พี่ครับไปคอนโด×××ไหมครับ" "อ๋อไปครับๆ" เมื่อพี่คนขับบอกว่าไปผมจึงขึ้นมาบนรถและบรรยากาศก็เงียบซึ่งอีกนานเลยครับกว่าจะถึงผมก็เลยหลับไปเพราะความง่วง 34 นาทีผ่านไปก็ถึงที่หมายของผมสักทีครับพี่คนขับได้ปลุกผมและบอกว่าถึงเเล้ว ผมเลยถามพี่คนนั้นไปว่า "กี่บาทครับ" "200 พอแล้ว" เมื่อพี่คนขับพูดราคาผมก็จ่ายตังเขาไปตามจำนวนที่บอก "นี่น่ะหรอคอนโดที่แม่จองไว้ให้ทำไมรู้สึกหลอนๆแฮะ" ผมรู้สึกไม่ชอบมาพากลยังไงก็ไม่รู้ความรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบมากครับน่ากลัวใช้ได้ไม่รู้ว่าแม่ผมเขามองยังไงให้ดูสวยดูดีแต่ผมก็ได้แต่คิดว่ามันคงจะถูกแม่เลยให้ผมอยู่ ตึก ตึก ตึก เสียงผมเดินเองครับดังใช้ได้เลย เมื่อผมเดินเข้าไปผมได้เดินตรงไปที่เคาท์เตอร์ "พี่ครับห้องที่จองไว้อยู่ไหนครับ?" "อ๋ออยู่ชั้น 3 ห้องหมายเลข 304ค่ะ" ทุกคนครับพนักงานที่นี่น้ำเสียงเยือกเย็นมากครับแถมมีอยู่คนเดียวด้วยแต่จะว่าไปที่นี่มันมืดๆนะครับหรือว่าที่นี่โดนตัดค่าไฟ555ขนาดผมนึกในใจผมยังขำ "เอ้ะนี่ใช่ห้อง 304 ป่าวว่ะ" (อาจจะมีคำหยาบนะคะแอดลืมบอก) ใช่ด้วยหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้าไปผมได้กลิ่นอะไรซักอย่างกลิ่นมันเหมือนกับของคาวเลยครับคุ้งทั่วห้องตอนแรกผมก็คิดว่ามีซากสัตว์อะไรตายแต่พอเดินดูทั่วห้องก็ไม่เห็นมีอะไรแถมห้องยังสะอาดอีกด้วยมีระเบียงด้วยนะครับ ผมได้กดโทรหาใครบางคน ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด โหล(ในสาย) ไปเที่ยวกันป่ะ(ในสาย) ที่ไหน(ในสาย) ผับ(ในสาย) เคเดี๋ยวกูไปนะ(ในสาย) อืมเจอกัน 20:00 ที่ผับ×××นะ(ในสาย) โอเคคับ(ในสาย) ผมกดวางสาย "กี่โมงแล้วว่ะ" ผมได้พูดกับตัวเองพร้อมก้มลงดูที่นาฬิกา [ 18:13 ] ยังมีเวลาอีกชั่วโมงครึ่ง "หิวจุงไปหาอะไรกินดีกว่า" เมื่อผมพูดจบผมก็เดินไปที่หน้าประตูในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูนั้นเอง ตึ้ง!! ผมได้ยินเสียงนี้ดังมาจากข้างห้องผมตกใจไปครู่ก่อนที่จะเดินออกไปและล็อคประตูห้อง ในขณะที่ผมเดินอยู่นั้นผมก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบเลยครับแต่พอเดินไปเรื่อยๆก็รู้สึกเหมือนมีคนตามหลังมา ตึก ตึก ตึก ผมได้หยุดเดินและหันหลังกบับไปมองด้วยความคิดว่าอาจจะเป็นคนข้างห้องที่เดินตามมาแต่สิ่งที่ผมมองกลับว่างปล่าวไม่มีอะไรทั้งสิ้นไม่มีแม้แต่เสียงคนเมื่อผมเห็นแบบนี้ก็เริ่มกลัวจึงรีบเดิน "นานป่ะ" ผมได้พูดกับคนคนนึง "ไม่เท่าไหร่" ใช่ครับคนที่ผมคุยด้วยคือเพื่อนผมเอง "แล้วมิ้นอ่ะ" "มิ้น? มิ้นไหนหรอ?" "ก็ที่บอกจะชวนมาไง" "กูยังไม่ได้พูดเลยนะ?" เมื่อผมได้ยินดังนั้นจึงเริ่มงง

และจะเป็นไงต่อไปรอนะคะทุกคน

จำแอดได้บ่ฆร่ะ😩💅

ไปละบั๊ยบัยยนะคะจุ๊ฟมั้วะ

ตอนนี้ผมเมาแบบเดินเซแล้วครับแต่ผมก็ยังพอที่จะมีแรงเดินหรือพูดอยู่

"เห้ยกูกลับก่อนนะ"

ผมที่ง่วงมากจึงบอกไอทิวไป เพื่อนผมชื่อทิวนะครับหรือจะเรียกมันว่าไอขี้เกียจก็ได้เพราะวันๆมันแทบจะไม่ทำอะไรเลยนอนอย่างเดียว

"เออๆไปดีมาดีนะก้า"

เมื่อทิวบอกแบบนั้นผมก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะกลับบ้านแต่ทันใดนั้นเอง

"พี่คะ"

"ครับ?"

เสียงเด็กผู้หญิงอายุราวๆ 12 ปีดังขึ้น

"หนูมีอะไรจะให้ค่ะช่วยรับไว้ได้มั้ยคะ"

"อะไรหรอครับ"

เด็กผู้หญิงคนนั้นได้ยื่นบางสิ่งบางอย่างให้กับผมซึ่งสิ่งที่เธอให้มันใส่ถุงมานะครับ

"มันคืออะไรครับ"

"เอาเป็นว่าช่วยรับไว้เถอะค่ะ"

ตอนที่เธอตอบผมมาผมรู้สึกขนลุกมาเลยครับเพราะน้ำเสียงของเธอค่อนข้างจะเยือกเย็นเป็นบ้าแถมเธอยังยิ้มอย่างสยดสยองอีกด้วยเมื่อผมเห็นว่าเธอหายไปแล้วจึงเดินออกมาจากที่นั่นซึ่งมันเป็นผับนะครับ

ตึก ตึก ตึก ตึก

ผมได้ยินเสียงเหมือนกับตอนที่กำลังจะออกจากคอนโดเลยครับมันน่ากลัวมากและผมก็ได้ยินมันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมใจกล้ากว่าครั้งอื่นจึงหันกลับไปมองและก็เหมือนเดิมที่ไม่มีใครเลยไม่มีแม้แต่เสียงลมพัดแร่ตอนนี้ผมต้องการกลับบ้านให้เร็วที่สุดเพราะตอนนี้อากาศเหมือนกำลังจะแข็งตายทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ร้อนแทบละลายผมที่เดินนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนตอนนี้ถึงห้องของผมแล้ว

"อ่าถึงสักทีนะ"

ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดห้องนั้นได้มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น

ตึ้ง!!

"เหี้ย!!"

(ชิปหายละคนโบราญเขาห้ามทักเสียงแปลกๆตอนกลางคืนนี่หว่า)

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็รีบเปิดห้องแล้วเข้าห้อง

"เชี่ยเกือบไปละกู"

หลังจากที่บ่นกับตัวเองเสร็จผมก็ได้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

ซ่า ซ่า ซ่า

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จผมก็ดันหิว

"มีไรแดกบ้างว่ะ"

ผมค้นตู้เย็นไปเรื่อยๆจนเริ่มรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกว่ามันมีกลิ่นคาวๆเหมือนกับเลือดผมได้กลิ่นนี้ออกมาจากตู้เย็น

"อี๋ กลิ่นไรว่ะเนี่ยเหม็นชิปหาย"

ผมว่ามันเหม็นแปลกๆเพราะที่นี่ห้องก็ออกจะแพงการ์ดก็เยอะมันจะมีการ ฆ.ต.ก ก็เป็นไปไม่ได้แต่ตอนนี้ผมง่วงมากๆง่วงจนไม่อยากรู้สึกอะไรแล้วนอกจากนอน

"นอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปมอ"

ใช่แล้วครับอย่างที่บอกผมเรียนมหาลัยซึ่งพรุ่งนี้มอเปิดครับต้องรีบนอนหน่อย

----------------------------‐----------‐------------------------------------------

"เห้ยไอก้ามาละว่ะ"

เสียงไอทิวดังมาแต่ไกล

"เฮ้ยเสียงมาก่อนตัวเลยนะมึง"

"แล้วไอคิมไม่มาหรอว่ะ?"

ผมถามด้วยความประหลาดใจ

ผมลืมบอกไปที่จริงแล้วผมมีเพื่อน 2 คนนะครับคนนึงชื่อ ทิว คนนึงชื่อ คิม พวกผมอยู่ปี1ครับ

"ไอคิมมันหายไปไหนก็ไม่รู้กูโทรหาตั้งหลายสายแต่ไม่รับ"

เมื่อทิวพูดแบบนั้นผมก็รู้สึกใจหายแวบเลยครับเพราะไอคิมกับไอทิวที่จริงแล้วมันเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่อยู่อนุบาลละครับ

"เชี่ยไปติดใครอีกป่ะว่ะ"

แต่ผมก็คิดเพียงแค่ว่าที่มันหายตัวไปเพราะมันติดผู้หญิงครับเพราะปกติมันก็ติดผู้หญิงเป็นธรรมดาติดจนเป็นสันดาน

"งั้นรีบไปเรียนก่อนเดี๋ยวอาจารย์จะว่าเอา"

ทิวไม่ได้ตอบผมว่าไอคิมมันไปติดใครแต่บอกเพียงแค่ว่ารีบไปเรียนดีกว่าซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรเพราะไอทิวมันเป็นเด็กเรียนอยู่แล้ว

"อืม"

หลังจากเดินเล่นคุยอะไรกันไปสักพักก็ถึงห้องที่เราเรียนซึ่งมันเงียบแปลกๆมันดูเงียบจนเหมือนเป็นโรงเรียนร้างทั้งๆที่คนก็อยู่เต็มห้องแถมก่อนหน้านี้ก็ยังมีคนอยู่ที่โรงอาหารเยอะแยะ

"ไอทิวมึงว่ามันเงียบแปลกๆป่ะว่ะ"

ผมได้กระซิบบอกไอทิว

"กูก็ว่างั้นเงียบชิปหาย"

ทิวก็กระซิบตอบกลับผมมา แต่ในขณะนั้นเองอยู่ๆผมก็รู้สึกหน้ามืดตามัวเหมือนกำลังจะเป็นลม

"โอ๊ยปวดหัวชิปหาย..ละกูเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ไงว่ะ"

เมื่อผมตื่นมาก็รู้สึกปวดหัวแต่ที่น่างงคือผมมานอนที่ห้องพยาบาลได้แต่ยังไงก็ตามผมก็ยังคงรู้สึกง่วงอยู่จึงได้ผลอยหลับไปอีกครั้ง

ผ่านไป 2 ชั่วโมงผมนอนเต็มอิ่มละครับแต่ผมก็ยังปวดหัวเหมือนเดิมปวดจนลืมตาแทบไม่ได้

"ไอทิว!!..ไอทิวอยู่ไหน"

ผมได้ตะโกนเรียกไอทิวเพื่อนของผมแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับอะไรทั้งนั้นจนตอนนี้ผมเรียกไอทิวจนคอผมเริ่มแห้ง ซึ่งแถวๆห้องพยาบาลมันมีตู้น้ำอยู่ครับและผมกำลังจะไปกินน้ำพอดี แต่มันเอาอีกแล้วครับผมได้ยินเหมือนเสียงคนเดินตามแต่ครั้งนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะหันไปมองครับเพราะผมค่อนข้างปวดหัวแถมยังต้องแบกตัวเองอีก

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ผมรู้สึกอึดอัดไปหมดรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามแถมยังคั่นเนื้อคั่นตัวอีกแต่ทำไงได้เพราะตรงนี้มีผมอยู่คนเดียวพอเดินๆไปสักพักก็ถึงแล้วครับตู้น้ำที่ผมบอก

"อ่าถึงซักที..หิวน้ำชิปหายเลย"

ผมได้หยอดตังแล้วก็กดน้ำเมื่อได้น้ำมาแล้วก็เดินไปที่ห้องเรียนแต่พอผมไปที่ห้องเรียนเพื่อนของผมหายหมดเลยครับแถมยังคงมีกลิ่นเลือดอีกด้วยผมรู้สึกว่านี่มันจะตามหลอกหลอนผมไปถึงไหนกันแน่

----------------------------------------------------------------------------