...คำเตือน...

...เรื่องนี้เกี่ยวกับการทำร้ายร่างกาย จิตใจ และ การจบชีวิตตนเอง ลัทธิ ศาสนา ฯลฯ...

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่นักเขียนตั้งใจจะแต่งอย่างจริงจัง แต่ด้วยความเป็นนักวาดการ์ตูนเฉยๆ เลยทำให้แต่งฉบับนิยายไม่ถนัดเท่าไร ใช้คำผิดถูกตามคนวาด

เรื่องนี้อาจจะมีเนื้อหาเอียนเองไปทางดราม่ากีดกันทางสังคมในยุคก่อนๆ เรื่องนี้เน้นดราม่าเป็นหลัก ไม่เน้าเกี่ยวกับเรื่องเพศ ลัทธิศาสนามาเกินไป

...กลัวกฎหมายเฉยๆ...

...ปฐมบท...

...บทที่1 ตอนที่1...

...ภาวะเลือดจาง...

   เช้าฤดูใบไม้ผลิ สายลมเย็นพัดมาเบาๆกับแสงแดดอันอบอุ่น เป็นเวลาดีสำหรับการเดินเล่นยามเช้า

    "อากาศดีจังเลยเนอะ ริ" เพื่อนสมัยเด็กขอฉันเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะวิ่งมาจับสายจูงเจ้าปุ้ยไป

    ฉันมองตามหลังของเพื่อนที่วิ่งไปพร้อมกับเจ้าปุ้ย ฉันพลางคิดว่าถ้าเกิดชีวิตประจำวันแบบนี้หายไปคงจะแย่เลยสิ

    แต่ยังไงก็เถอะ การเอาหมาของคนอื่นไปมันก็ไม่ดีนะ!!!

...10ปีก่อน...

  "เอาล่ะ ริ อันนี้ลูกของเพื่อนแม่เอง ทำความรู้จักกันไว้นะ"แม่พูดขึ้นมาพลางผายมือไปทางเด็กสาวตัวเล็กที่ยืนยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

   "แม่จะปล่อยไปเล่นกันก่อนนะ แม่จะไปคุยงานต่อแล้ว เล่นกันดีๆล่ะ"แม่พูดขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มีเสียงหวานใสของเด็กสาวตอบกลับไป

"ค่ะ คุณน้า"

   ฉันหันไปมองทางเด็กสาวคนนั้น เธอตอบแม่ฉันด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะหันมาทางฉันแล้ว ลากฉันไปนั่งที่โซฟารับแขก

"เธอชื่ออะไรหรอ ฉันชื่อลูกแพร์ หรือนาชิ นั่นล่ะนะ"

เธอถามฉันแล้วยิ้มอีกครั้งพร้อมกับเงียบเพื่อรอคำตอบ

  "ริ..ยรา"ฉันตอบกลับไปด้วยความกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย เพราะฉันไม่รู้ว่าเธอจะเกลียดฉันเหมือนเพื่อนที่รร.รึเปล่า

  "งั้นหรอ...งั้นฉันขอเรียกเธอว่าริแล้วกันนะ"เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม...อีกแล้ว

"อื้ม แล..แล้วเธอไม่เกลียดฉัน..หรอ?"ฉันถามเธอไป

  เธอทำหน้าคุ่นคิดสักพักก่อนที่จะตอบกลับมา

"ใครจะเกลียดเธอกันล่ะ!! ฉันจะฟาดให้หมดเลย"

   เธอทำท่าประกอบด้วยล่ะ...บางทีเธออาจจะไม่ได้เกลียดฉัน..?

  "ริ ฉันเรียกเธอมา5รอบแล้วนะ ไม่ได้ยินรึไง"

แพร์ทำแก้มป่องแล้วหันหน้าหนีฉันเหมือนกำลังงอนอยู่

   "เธองอนฉันหรอ..?"

   "เปล่า ล้อเล่นตั้งหาก"

  เธอหันกลับมาพร้อมกับหัวเราะด้วยความดีใจที่ได้แกล้งฉัน

   "มันไม่ตลกเลยนะ แพร์" ฉันดุเธอไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะตอบมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

   "ขอโทษค่ะ..."

....

  "กลับมาแล้วค่ะ มีอะไรกินบ้างคะ วันนี้"

    "ซุปฟักทอง กับมาม่าต้มยำจ่ะ"

    "อีกไม่นานหนูจะเป็นโรคไตเพราะแม่นะคะ"

    "ไม่หรอก"

  แม่ตอบฉันกลับมา ก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ เธอตักซุปและข้าวมาให้ฉันก่อนที่จะมานั่งกินด้วยกัน

"แม่มีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมวันนี้ไม่ร่าเริงเลย"

"ไม่มีอะไรหรอก แค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"

"ให้หนูไปซื้อยาให้ไหมคะ"

"ไม่เป็นไรหรอก ริ แม่โอเคแค่ต้องการนอนพักเฉยๆ"

"ค่ะ"

ฉันคิดว่าวันนี้ตอนเย็นแม่ทำตัวแปลกไป แต่ก็อาจจะ ไม่มีอะไร

....

เช้าวันนี้ฉันได้ยินเสียงพี่มาเคาะประตูห้อง อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนฉันเหนื่อยเกินไปเลยทำให้ปวดหัวแต่เช้านิดหน่อย

"อะไรหรอคะ พี่"

"แม่เข้าโรงพยาบาลน่ะ เลยมาบอกเผื่ออยากไปด้วยกัน"

"ทำไมล่ะคะ ทำไมแม่ถึงเข้าโรงพยาบาล"

"จู่ๆแม่ก็เป็นลมกลางทางม้าลายน่ะ เลยต้องเข้าโรงพยาบาล"

ฉันแอบตกใจในสิ่งที่พี่บอก ฉันเลยขอตามพี่ไปด้วย เพราะเมื่อวานอาการของแม่ก็ดูไม่ดีอยู่แล้วยังมาวันนี้อีก..

...

เมื่อถึงโรงพยาบาล ฉันรีบติดต่อพยาบาลเพื่อหาห้องผู้ป่วยของแม่โดยทันที

พอขึ้นไปถึง ภายในห้องว่างเปล่ามีเสียงเครื่องติดตามสัญญาณชีพจรเป็นครั้งครา

และถุงเลือดเทียมที่ต่อสายเสียบที่มือของแม่

"ริ มาแล้วหรอ แม่กำลังรอเลยล่ะ"

"ค่ะ..."

"แม่คงต้องบอกลูกสักนิด แม่น่ะ เป็นภาวะเลือดจาง แม่อาจจะหายไปเมื่อไรก็ไม่รู้ แม่เลยอยากบอกไว้ก่อนว่าแม่น่ะ รักลูกมากเลยนะ"

บางทีเวลาสูญเสียอาจจะใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆแล้วรึเปล่านะ...

...

"แฮร่!! ตกใจอ- เอ้า เป็นอะไรน่ะ ริ"

"ไม่มีอะไรหรอกน่า..."

"เธอไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนใช่ม๊ะ"

"ป..เปล่-"

"งั่นก็เล่ามาสิว่าเป็นอะไร!"

ฉันอาจจะไว้ใจเธอได้...ฉันได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง และอาการของแม่เช่นกัน

"ภาวะเลือดจางหรอ ก็อันตรายใช่เล่นเลยนะ.."

ฉันพยักหน้าเบาๆ พลางเช็ดน้ำตา...

...ปฐมบท...

...บทที่1 ตอนที่2...

......ครั้งสุดท้าย......

  ทุกอย่างเหมือนพังทลายลงอย่างช้าๆ โดยที่ไม่รู้ตัวก็อาจจะสูญเสียใครบางคนไปแล้ว

.....ตรงข้าม

  "แม่ควรบอก ริ สักหน่อยดีไหม"

  "ไม่หรอก ให้เขาได้รู้เองดีกว่า"

  "แต่ริอาจจะโทษตัวเองก็ได้นะ แม่"

  "รัน ริเคยเห็นพ่อตายต่อหน้ามาแล้ว คงไม่อยากให้ริได้เจ็บปวดเพราะแม่ตายต่อหน้าอีกใช่ไหม"

   "ก็คงอย่างนั้นแต่..."

 รันได้เพียงกลืนคำสุดได้เอาไว้ไม่เอ่ยออกมา เพราะตนรู้ดีว่า เวลาที่ริเห็นคนในครอบครัวตายต่อหน้าเจ็บปวดขนาดไหน

....

 "ริ! ดูนี่สิ โครงงานวิทยาศาสตร์วันนี้ฉันทำเสร็จแล้วล่ะ!"

แพร์พูดพร้อมกับเชิดอกด้วยความภาคภูมิใจ

 ฉันสงสัยว่าเธอดีใจขนาดนั้นเลยหรอ แต่ยังไงก็ควรดีใจแหละ เพราะเป็นครั้งแรกที่เธอทำเสร็จภายในวันเดียวล่ะนะ

"ดีใจด้วย"

"แน่อยู่แล้ว" แพร์ยิ้มออกมาก่อนที่จะรีบเดินหาครู

...

  "ริยรา เกรดเทอมนี้ของเธอแย่มากนะ...มีอะไรให้กังวลรึเปล่า"

     "เปล่าค่ะ"

 ภายในใจฉันยังคงคิดว่า 'ถ้าวันนึงแม่หายไป ชีวิตประจำวันที่แสนปกติของฉันอาจจะหายไปด้วยก็ได้"

 แต่ว่านะ ริยรา...ชื่อนี้น่ะ ความหมายไม่ดีเอาซะเลย...

เสียงเครื่องตรวจสัญญาณชีพจรดังขึ้นเป็นจังหวะเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย...ภาพที่คุ้นตายังคงทำให้ฉันหายใจไม่สะดวกเช่นเคย ฉันมองไปทางเตียงผู้ป่วย แม่นั่งมองภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ว่าบางทีแพร์อาจจะได้ไปอยู่ตรงนั้นเหมือนแม่ แต่ฉันไม่ควรคิดบ้าๆแบบนั้นเลยล่ะ

... คุณเคยได้ยินไหมว่า ดอกไม้ที่เบ่งบานย่อมมีการโรยรา...ใช่ คุณนั่นแหละ คุณที่อ่านอยู่นั่นแหละ...

...มาฟังฉันหน่อยดีกว่า ถ้าหากเปรียบคนเป็นดอกไม้คงเป็นดอกกล้วยไม้ สีเหมือนกัน...ต่างพันธุ์เหมือนต่างพ่อแม่...ชื่อไม่เหมือนกัน..เหมือนที่พ่อแม่บางคนตั้งชื่อลูกไม่เหมือนกันแต่ก็มีคนชื่อซ้ำ กล้วยไม้อาจจะสวยหมายถึงความหนากลีบและสีสันน่ะนะ กล้วยไม้อาจจะไม่โรยเหมือนดอกไม้ปกติ แต่มันจะเป็นการเฉาตาย สมมุติว่าดอกกล้วยไม้เริ่มเฉา..เปรียบกับคนเป็นโรคซึมเศร้า ถ้ามันเฉาสามารถเปลี่ยนให้มันกลับมาสวยงามและเฉิดฉายได้แต่หากดูแลไม่ดี...มันก็อาจจะเฉาตายเหมือนมนุษย์ที่เป็นโรคซึมเศร้า สามารถรักษาได้ แต่หากว่าคุณดูแลรักษาไม่ดีก็อาจจะทำให้ปิดชีพตัวเองได้...

จำไว้ให้ดีล่ะ คำของฉัน ในปัจฉิมบทเดี๋ยวคุณจะไม่เข้าใจเรื่องราว

...

แม่บอกว่าคิดมากไปอาจจะเป็นเรื่องไม่ดี...แต่ก็อดคิดไม่ได้เลย

แม่แทบจะออกไปไหนไม่ได้ ต้องเติมเลือดเทียมและวัดค่าชีพจรตลอดเวลา การเสียชีวิตในโรงพยาบาลน่ะ มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ เสียชีวิตที่บ้านเกิด หรือในสวนของตัวเองยังเป็นการเสียชีวิตที่มีความสุขมากกว่าเลย

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ไม่อยากให้แม่เสียชีวิตอยู่ดี ฉันยังอยากให้แม่ยิ้มจากใจจริงสักครั้ง

ฉันมองหน้าแม่ที่หลับไปก่อนจะปอกแอปเปิ้ล

พลางคิดว่าถ้าแม่หายดีจะพาแม่ไปเที่ยวที่ไหนดี

ในระหว่างที่คิดไปเรื่อย เสียงเครื่องติดตามสัญญาณชีพจรก็ดังลากยาวขึ้น ตอนนั้นฉันรีบหันไปมองกว่าจะเรียกสติตัวเองเสร็จก็ผ่านไปแล้วหลายนาที ซึ่งพี่ที่อยู่นอกห้องไปตามพยาบาลมาเรียบร้อยแล้ว

จริงๆนี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกแต่เป็นครั้งที่สอง...

...คุณคงคิดใช่ไหมล่ะคะว่า ยืนทำบ้าอะไรทำไมไม่รีบไปเรียกพยาบาล แล้วถ้าเกิดคุณอยู่ในอาการช็อกหนักละคะ คุณถูกปืนยิงที่ศรีษะล่ะคะ จะคงสติตัวเองไว้ได้ไหม ถ้าทำไม่ได้..หรือยังไม่ลองก็ลองจินตนาการสิคะ ถ้าเกิดรถเกิดเบรกแตกขึ้นมาคุณจะทำยังไง ตั้งสติเกิน1วิไหม ลองสิคะ แค่นึกกับพูดมันง่ายอยู่แล้วค่ะ ถ้าทำได้ก็ไม่เป็นไร...

...ถ้าทำไม่ได้อย่าอคติกับคนที่สะเทือนใจ...

ในงานศพมีแค่ญาติของแม่เพื่อนร่วมงานและก็เพื่อนของฉันกับพี่ชายแค่นั้น

ฉันเดินไปเอาข้าวเย็นมาให้แม่หน้าโรงศพ เพื่อเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้มอง แต่ฉันรู้ดีว่าแพร์มองฉันอยู่

ในเช้าวันนี้ก็ยังมีการทำพิธีตามปกติ แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านกลีบเมฆส่องลงมาเพียงเล็กน้อย นกเริ่มเปลี่ยนที่อยู่ เป็นลางว่าฝนจะตก แต่วันนี้เป็นวันเผาศพนี่นะ ฝนอาจจะตกตอนดึก

ช่วงบ่ายๆ มีการทำพิธีอีกนิดหน่อยก่อนที่จะเผา

ถึงช่วงที่ทำการราดน้ำมันน้ำตาฉันเริ่มคอเบ้า

แพร์ยืนอยู่ข้างๆฉัน เธอจับมือฉันไว้

เปวไฟเริงสั่นไหวตายสายลม ควันขาวอ่อนๆลอยขึ้นไปบนฟ้า...เสียงของไม้แห้งดังราวกับมีคนเหยียบมันเพื่อไปสู่ที่ ที่ต้องไป

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับบ้าน แพร์บอกกับฉันว่าให้ร้องไห้ออกมาได้เลย ณ ตอนนั้นภายในใจของฉัน เจ็บปวดราวกับใช้มีดกรีดที่แผลสด...เพื่อย้ำเติม