...บทที่1 งานเลี้ยงนองเลือด...

    เสียงดังโหวกเหวกของคนรับใช้หลายร้อยชีวิตที่กำลังวุ่นวายกับการจัดสถานที่ภายในคฤหาสน์สุดหรูอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะเสร็จให้ทันก่อนงานเริ่ม โดยมีหัวหน้าแม่บ้านคอยชี้นิ้วสั่งการอยู่ ทุกคนต่างก็ทำงานที่ได้รับมอบหมาย คฤหาสน์แมนเซียถูกเหล่าคนรับใช้เนรมิตรขึ้นจนกลายเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงที่ดูหรูหรายิ่งขึ้น ภายในงานตกแต่งด้วยวัสดุราคาแพง พร้อมกับอาหารมื้อค่ำสำหรับแขกที่มากมายหลากหลายไม่ว่าจะเป็นอาหารอิตาเลียนหรือแม้แต่อาหารไทยที่เชฟหลายสิบคนรังสรรค์เมนูขึ้นมาอย่างพิถีพิถัน ด้านนอกตัวคฤหาสน์มีบอดี้การ์ดวางกำลังเพื่อรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา กระจายรอบๆไม่เว้นแม้แต่ด้านหน้าเอง

“เร่งมือกว่านี้หน่อย..เดี๋ยวคุณหญิงก็จะออกมาตรวจแล้ว”เสียงหัวหน้าแม่บ้านตะโกนเร่งให้เหล่าคนรับใช้ที่กำลังจัดซุ้มอยู่ให้รีบเร่งมือเข้าเพราะเดี๋ยวคุณหญิงของบ้านก็จะออกมาดูสถานที่ ซึ่งเธอนั้นเข้มงวดเป็นอย่างมากยิ่งถ้ามีงานสำคัญแบบนี้เธอจะยิ่งเข้มงวดเป็นพิเศษ

“หัวหน้าแม่บ้านคะดอกไม้ที่ใช้จัดซุ้มไม่พอค่ะ”สาวใช้นางหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาบอก 

“วาไงนะ!!ไหนบอกว่าพอแน่นอนยังไงล่ะ”แม่บ้านเบิกตาโตอีกไม่กี่ชั่วโมงงานเลี้ยงก็จะเริ่มแล้ว 

“พอดีว่าคนส่งดอกไม้คนหนึ่งเกิดอุบัติเหตุระหว่างเดินทางมาที่นี่ค่ะจึงทำให้ล่าช้า”

“โอ๊ย…นี่โทรไปถามร้านดอกไม้หรือยังว้าจะมาส่งให้เมื่อไหร่”

หัวหน้าแม่บ้านกุมขมับ

“ทางร้านบอกว่าให้มารับเองค่ะเพราะคนส่งบาดเจ็บหนักจึงไม่สามารถมาส่งให้เราได้”

“งั้นไปเรียกบอดี้การ์ดสักคนมาสิ”แม่บ้านเอ็ด เธอจึงรีบเดินหายไปทันทีไม่กี่นาทีสาวใช้ก็เดินมาพร้อมกับบอดี้การ์ดคนหนึ่ง สวมชุดสูทสีดำรูปร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาจมูกโด่งรับกับริมฝีปากอย่างลงตัว พระเจ้า…เธอนึกว่าเขาเป็นดาราเสียอีก หัวหน้าแม่บ้านอึ้งกับควมหล่อของบอดี้การ์ดไม่นานก็ดึงสติกลับมา

“เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่า..”บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมเงียบของหญิงทั้งคู่ 

“คุณช่วยไปรับดอกไม้ที่ร้าน……ให้ทีได้ไหม”แม่บ้านเอ่ย เขาขมมวดคิ้ว

“แต่ว่าผมต้องคอยดูลาดเลา….”

“เดี๋ยวฉันจะบอกหัวหน้าบอดี้การ์ดให้”หัวหน้าแม่บ้านพูดตัดบท เขาชั่งใจอยู่สักพักจึงยอมไป

“เดี๋ยวผมไปเอารถก่อน”บอดี้การ์ดหนุ่มจึงเดินหายไปทันที เธอจึงถอนหายใจ และได้แต่ภาวนาให้เขากลับมาให้ทัน

    รถยนต์สึดำสนิทแล่นไปตามถนนที่ทอดยาวสองข้างที่มีต้นไม้ที่ปลูกเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำมือหนึ่งจับพวงมาลัยและขับอย่างช้าๆส่วนมืออีกข้างเท้าคางอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มที่มุมปาก ราวกับพึงพอใจในบางอย่าง เขาใช้มือเรียวล้วงในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์ยกขึ้นมาแนบหูเพื่อโทรหาใครบางคน

“เตรียมมตัวให้พร้อม……”สิ้นเสียงเขาก็เก็อมือถือเข้ากระเป๋าแล้วขับรถมุ่งหน้าไปทันที

   งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างอลังการ แขกมากมมายต่างมาร่วมงานเลี้ยงเพื่อร่วมแสดงความยินดีให้กับโฮเมิร์ส แมนเซีย เนื่องในโอกาสที่เขานั้นได้ขึ้นรับตำแหน่งประธานของเครือแอลเอ็นกรุ๊ปซึ่งเป็นบริษัทไอทีที่ใหญ่ที่สุดในทวีป พร้อมกับยอดขายที่พุ่งขึ้นสามร้อยเท่าซึ่งทำให้เขานั้นพอใจอย่างมาก เหล่านักธุรกิจชื่อดัง นักการเมือง และนักร่วมลงทุนกับเขาต่างมาร่วมงานเพื่อแสดงความยินดีแด่โฮเมิร์สมากมาย เป็นสาเหตุที่ต้องวางกำลังพลบอดี้การ์ดให้แน่นหนาเพื่ออารักขาความมปลอดภัยภายในงาน

“ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมแสดงความยินดีกับตำแหน่งใหม่ของผมในวันนี้ ผมยังมีประสบการณ์น้อยยิ่งนักกับตำแหน่งประธานแอลเอ็นแต่ผมจะทุ่มเทแรงกายเต็มที่เพื่อบริหารแอลเอ็นกรุ๊ปให้รุ่งเรืองต่อไป เชิญทุกท่านร่วมชนแก้วและก้าวไปพร้อมๆกันกับเรา คัมปาย ” โฮเมิร์สกล่าวแล้วชูแก้วไวน์ขึ้น

“คัมปาย……”

“คัมปาย…”

“คัมปาย……” 

แขกในงานต่างยกแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นเหนือศรีษะพร้อมกับตะโกนพร้อมกันเพื่อแสดงความยินดี 

สายตาคู่หนึ่งจ้องมองเจ้าของงานที่ยืนยิ้มอยู่บนเวทีนิ่ง ดวงตาสีฟ้านน้ำทะเลที่ดูนิ่งจนไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และดูน่ากลัวในบางครั้ง 

“นายมาหลบอยู่ที่นี่ทำไม” เสียงใครบางคนเอ่ยขึ้นจากด้านหลังของเขาทำให้ชายหนุ่มออกจากภวังความคิดแล้วหันไปมมองต้นเสียง

“หัวหน้าวานให้ผมมาเปลี่ยนเขาเข้าห้องน้ำน่ะ”เขาพูด

“นายชื่อแอนดรูวใช่ไหม..งั้นเดี๋ยวฉันจะยืนตรงนี้แทนส่วนนายไปยืนเวรยามข้างนอกซะ”

แอนดรูวมองหน้าบอดี้การ์ดที่มาใหม่นิ่ง คนที่ถูกมองทำตัวไม่ถูกจึงรีบไล่ให้เขาออกไป

“แกจะมองหน้าหาพระแสงอะไรวะ..เชื่อฟังรุ่นพี่และทำตามซะ”รุ่นพี่ตะคอกใส่เขาอย่างหงุดหงิด แอนดรูวได้แต่กัดฟันแน่นและยอมเดินออกมาแต่โดยดี ยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาเขายิ้มอย่างเยือกเย็น อีกไม่กี่นาทีทุกอย่างก็จะจบสิ้น

   ผู้คนนที่อยู่ในงานต่างก็เพลิดเพลินไปกับการแสดงที่เจ้าของงานเลี้ยงเตรียมไว้โดยที่ไม่รู้สึกเลยว่าอันตรายกำลังเคลือบคลานเข้ามาหาพวกเขาอย่างช้าๆ

สาม..

สอง..

หนึ่ง..

แป๊ก.

เสียงดีดนิ้วของใครบางคนนดังขึ้น ไฟทุกดวงดับลง เหล่าผู้คนต่างก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เหล่าบอดี้การ์ดต่างวิ่งวุ่นไปทั่วแต่ก็ไม่ทัน

ตู้ม…….....

เสียงระเบิดดังขึ้นเหล่าผู้คนนในงานต่างก็แตกตื่นรีบวิ่งหนีตายกันอย่างวุ่นวาย

ตู้ม……….ปังๆๆๆๆๆๆๆ

“กรี๊ด……”เสียงกรี๊ดร้องดัังขึ้นท่ามกลางความมืด ต่างคนต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอด ชายชุดดำหลายสิบคนสาดกระสุนใส่เหล่าบอดี้การ์ดจนล้มลง 

“นายท่านรีบหนีเร็ว.”หัวหน้าบอดี้การ์ดควักปืนออกมาพะยุงผู้เป็นนายให้ลุกขึ้นแล้วออกไปจากงานเลี้ยงโดยมีบอดีการ์ดอีกสามคนคอยยิงสกัดเอาไว้ 

ปังๆๆๆๆ

เหล่าผู้ก่อการร้ายยังคงยิงกระสุนเก็บทุกคนที่เข้ามมาขวางเรื่อยๆโดยมีเป้าหมายคือสังหารคนของตระกูลแมมนเซียให้หมด 

“กรี๊ด..คุณแม่คะเกิดอะไรขึ้น”รอเรนลูกสาวคนเล็กของตระกูลนั่งหลบอยู่หลังเวทีโดยมมีบอดี้การ์ดคอยปกป้อง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยแล้วคนพวกนั้นมันเป็นใครกันทำไมถึงกล้าบุกเข้ามาแบบนี้”โฮแอนลูกชายคนนโตกล่าว ใช้มือสองข้างปิดหู 

“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน……กรี๊ด……”โจแอนนายหญิงของกระกูลกรีดร้องลั่นเมื่อบอดี้การ์ดห้าคนที่คอยยิงสกัดกั้นล้มลงต่อหน้าเธอและลูกๆ เลือดไหลเป็นทางยาว 

ปังๆๆๆๆๆๆ

ความทรงจำสุดท้ายก่อนที่จะสติหลุดไปคือเธอนั้นเห็นลูกทั้งสองคนของเธอถูกยิงเข้าที่ศรีษะแล้วล้มลงต่อหน้าต่อตา……

ห้องทำงานของโฮเมิร์ส 

   หัวหน้าบอดี้การ์พาโฮเมิร์สผู้เป็นนายเข้ามาหลบอยู่ที่ห้องทำงาน มีบอดี้การ์ดอีกสามคนยืนปกป้องอยู่ด้านนอก ทำให้เขาอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกัน พวกมันเป็นใครถึงกล้าบุกเข้ามาทำลายงานเลี้ยงของเขาแบบนี้……โฮเมิร์สคิดไม่ตก เขาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟารับแขก ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธและกลัวปนกัน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีบุคคลที่สามกำลังจ้องมองเขาในความมืดอย่างเงียบเชียบ 

“ไม่คิดว่าท่านจะหนีตายมาคนเดียวแบบนี้”

"!!!"

ร่างท่วมสะดุ้งโหยงรีบหันไปมองต้นเสียงทันที แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบเข้ากับร่างสูงของใครบางคนนั่งไขว้ห้างอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา ทำให้มองเห็นได้ชัดเจน แอนดรูวกระตุกยิ้มเย็น หัวหน้าบอดี้การ์ดหันกระบอกปืนไปที่เขาแต่ก็ไม่ทัน เขายิงเข้ามือของบอดี้การ์ดข้างที่เหนี่ยวไกลมาที่เขาทำให้กระบอกปืนกระเด็นไปไกล

“อ๊าก……”หัวหน้าบอดี้การ์กรีดร้องเสียงดัง โฮเมิร์สก้าวถอยหลัง นึกหวาดกลัวและรักชีวิตขึ้นมา 

“แกเป็นใคร…ต้องการอะไรเงินใช่ไหม”เขาก้าวถอยหลังจนหลังติดกำแพง

“นะ..ในตู้เซฟมีพันล้านเอาไปได้เลย แล้วปล่อยฉันไปเถอะ”โฮเมิร์สพูดเสียงสั่นจังหวะนี้ชีวิตของเขาต้องมาก่อนเงินน่ะค่อยหาทีหลังก็ได้

“ฮ่าๆๆๆเศษเงินแค่นี้ฉันไม่อยากได้หรอก..นี่ต่างหาก”ร่างสูงชูเอกสารซองสีน้ำตาลขึ้น โฮเมิร์สตาลุกวาวเขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าได้ซ่อนเอกสารความลับสุดยอดเกี่ยวกับธุรกิจทั้งหมดและความลับของตระกูลในเซฟนั้นด้วยหากตอนนี้มันอยู่ในมือของแอนดรูวเรียบร้อย ถ้าถูกเปิดโปงเท่ากับตรูกูลของเขาล่มสลายในทันที 

“แก……”เขาพูดรอดไรฟันด้วยความโกรธ ร้องเรียกบอดี้การ์ดด้านนอกกให้เข้ามาแต่ก็ไร้เสียงตอบรับใดๆ

“ตระกูลแมคเพนสัน”แอนดรูวเอ่ย 

“แกคงจำได้สินะ” เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ตกใจปนสับสนของชายตรงหน้า 

“ในวันนี้ทุกคนต้องตายเหมือนกับครอบครัวของฉันเมื่อยี่สิบปีก่อน..”

“อย่าบอกนะว่าแกคือลูกชายของคาลอส แมคเพนสันไอ้ขี้ขลาดนั่น“

ปังๆ

“อ๊าก……”กระสุนถูกฝังเข้าที่ขาทั้งสองข้างของโฮเมิร์สทำให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นและร้องด้วยความเจ็บปวด ขายาวก้าวเข้ามาใกล้นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าใช้มือบีบคางเขาอย่างแรงจนเจ้าตัวร้องออกมา 

“ใช่…และตอนนี้ฉันกลับมาล้างแค้นให้กับตระกูลของฉัน จงดูเอาไว้ซะ”แอนดรูวพูดด้วยความโกรธ แล้วส่งสัญญาณให้ใครบางคนเข้ามา ประตูเปิดออกพร้อมกับชายชุดสีดำสนิทสองคนปรากฏตัว ทั้งสองโยนร่างที่ไร้ลมหายใจนั่นคือลูกสาว ลูกชาย และภรรยาของเขาลงพื้นตรงหน้า โฮเมิร์สสะตั้นทำอะไรไม่ถูก น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“จัดการทุกคนที่นี่อย่าให้รอดแม้แต่คนดียว……”

“รับทราบครับนาย”

สิ้นเสียงเขาก้าวเท้าออกไปจากห้องพร้อมกับเสียงหวีดร้องของโฮเมิร์สก่อนที่ลูกน้องของเขาจะปริดชีพตามหลัง

ปัง……

คฤหาสน์ของตระกูลแมคเพนสัน

สายตาเรียวไล่อ่านตัวอักษรบนเอกสารอย่างตั้งใจที่โต๊ะทำงานจนหมดทุกแผ่น เมื่อเขาได้เข้าใจทุกอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขายังขัดใจคือมีประวัติของใครบางคนที่อยู่ในหน้าสุดท้าย นี่เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่า แอนดรูวมั่นใจในการสืบประะวัติของตนเองที่จัดการอย่างละเอียดโดยไม่ขาดตกบกพร่องไม่เว้นแม้แต่ลูกที่เกิดจากชู้รัก ทำไมมีชื่อที่ไม่คุ้นอยู่ในนี้กัน แถมยังเป็นลูกนอกสมรสของโฮเมิร์สอีก แต่พอได้ลองค้นหาชื่อของมารดาผู้ให้กำเนิดเด็กเขาก็ยิ้มขึ้น หึ..คงจะต้องลองหาใหม่ให้ละเอียดกว่านี้เสียแล้ว

‘ไอริน ชัยธนวัฒน์’

...บทที่2 พบเจอกัน...

จิ๊บๆๆๆๆ……

เสียงร้องของเหล่านกน้อยที่บินออกจากรังเพื่อหาอาหารในตอนเช้า นกตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ขอบหน้าต่างของห้องชั้นสอง แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบกับร่างบางที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงนุ่มเล็กๆ เธอขยับตัวและหยีตาเล็กน้อย ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นหันมามองนกกระจิบที่บินมาเกาะที่ขอบหน้าต่างแล้วส่งเสียงร้อง ร่างบางค่อยยันตัวลุกขึ้นนั่งที่เตียงอย่างงัวเงีย สายลมพัดเข้ามาทำให้ผมยาวสลวยปลิวไสวเผยให้เห็นใบหน้าที่สวยราวกับนางฟ้า จมูกเล็กโด่งรับกับริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่เข้ากันอย่างลงตัวแม้จะไม่ได้แต่งแต่งอะไรก็ตาม

“ลืมปิดหน้าต่างอีกแล้วเหรอเนี่ย”เธอบ่นเบาๆให้ตัวเองที่ชอบเปิดหน้าต่างรับลมในยามกลางคืนแล้วลืมปิดทุกครั้ง หากว่าโจรบุกเข้ามาเธอคงได้ตายก่อนใครเพื่อน

“หนูไอซ์……ตื่นหรือยัง”เสียงของใครบางคนกำลังเรียกชื่อเธอจากชั้นล่าง ไอรินเบิกตากว้างหันไปมองนาฬิกาพบว่าเธอนั้นใกล้จะสายแล้ว เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีแล้วก็วิ่งกลับออกมาแล้วคว้าเอาผ้าขนหนูแล้วกลับเข้าไปใหม่เพื่ออาบน้ำแต่งตัว..

“ยายจ๋า..ไอซ์รีบวันนี้ขอไม่กินมื้อเช้านะ”ไอรินลงบันไดมาเห็นยายกำลังเตรียมโต๊ะอาหารอยู่ข้างๆมีตากำลังนั่งดื่มกาแฟพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ในตอนเช้าทุกวัน

“อย่างน้อยก็เอากล่องนี้ไปกินระหว่างทางด้วยสิ”ยายยื่นกล่องข้าวให้กับเธอ

“ขอบคุณจ้ะ”

“วันนี้ก็ทำให้เต็มที่ไปเลยนะ”ยายดึงเธอเข้ามากอด

“จ้ะยายรอดูชื่อในประกาศของทางมหา’ลัยได้เลย..”

“สู้เขาหลานตา”ตาทำท่าทางสู้ๆให้กำลังใจ ไอรินยิ้กว้างแล้วหอมแก้มทั้งสองคนเพื่อเอากำลังใจ

“รีบไปได้แล้วลูกอีกเดี๋ยวรถเมล์ก็มาแล้ว”ยายเอ่ยตัดบท

“เจอกันตอนเย็นนะคะ”ไอรินโบกมือลาทั้งสองคนแล้วรีบวิ่งไปที่ปป้ายรถเมล์ทันที เมื่อเธอมาถึงรถเมล์ก็มาจอดเทียบเพื่อรับผู้โดยสารทันที เธอหายใจโล่งอกที่วันนี้มาทัน ร่างบางนั่งลงที่เบาะ หยิบหนังสือขึ้นมาทบทวนอีกครั้งทั้งที่เมื่อคืนเธอก็อ่านจนดึกและเพื่อความมั่นใจ แล้วหยิบกล่องข้าวขึ้นมาแล้วตักข้าวเข้าปากไปด้วย

รถประจำทางแล่นมาจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เหล่าผู้คนที่มีจุดหมายคือที่นี่ต่างลงจากรถพร้อมกับผู้คนที่ต้องการเดินทางเดินขึ้นและลงรถสวนทางกัน ไอรินที่ลงจากรถมายืนมองถนนที่เป็นทางเข้าของมหาวิทยาลัยด้วยความมุ่งมั่น แต่ก็ต้องประหม่าเล็กน้อยเมื่อเธอยืนมองผู้คนมากมายที่มีเป้าหมายเดียวกันกับเธอคือการสอบเข้าศึกษาต่อที่สถาบันแห่งนี้ต่างเบียดเสียดกันยื้อมองดูรายชื่อของตนเองที่ติดอยู่บนบอร์ดประกาศ

“ฮู่ววว” ร่างบางสูดลมหายใจลึกๆแล้วพ่นออกมาเรียกสติ มองดูนาฬิกาเรือนเล็กบนข้อมือ นี่ก็ใกล้จะได้เวลาแล้ว ทบทวนสรุปอีกรอบเพื่อความแน่ใจดีกว่า ไอรินคิดในใจแล้วเดินออกไป

“ประกาศๆ……ขอให้ทุกท่านที่จะมาสอบเข้าศึกษาต่อที่นี่โปรดไปนั่งที่ห้องสอบตามหมายเลขที่ติดอยู่ที่บอร์ดด้วยค่ะ ประกาศอีกครั้ง…….....” เสียงตามสายของประชาสัมพันธ์ดังขึ้นทั่วมหาวิทยาลัยบ่งบอกว่าถึงเวลาเข้าสอบแล้ว ทุกคนต่างก็รีบเก็บสัมภาระแล้วเดินออกไปหาห้องสอบของตัวเองทันที เธอเองก็เช่นกัน ร่างบางหยุดเดินที่หน้าพระพุทธรูปประจำมหาวิทยาลัยก่อนจะยกมือไหว้

“ขอให้ลูกสอบผ่านด้วยเถอะ สาธุๆๆ” มือบางพนมยกขึ้นไหว้เหนือหัวแล้วลูปหัวตัวเอง ถึงเธอจะมั่นใจว่าตัวเองนั้นจำหนังสือก็เถอะ แต่หาที่พึ่งทางจิตใจก็ไม่แย่สักเท่าไร

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

“กรี๊ด…..ยัยไอซ์ฉันสอบเข้าคณะ…..ได้แล้ว” ไอรินมองเพื่อนสาวที่กระโดโลดเต้นอย่างดีใจเมื่อเธอนั้นได้ดูรายชื่อในมือถือ ไอรินรีบลุกออกจากเตียงและเข้าไปดูทันที

“ไหนๆ……จริงด้วยดีใจด้วยนะแก……” ทั้งสองกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“ขอฉันตรวจดูรายชื่อของฉันบ้างสิ”

“เอาเลยฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกัน”

ไอรินไล่สายตาอ่านรายชื่ออย่างตั้งใจ สายตาลุกวาวเมื่อเห็นชื่อของตัวเองติดอันดับท็อปของผู้เข้าสอบ มือบางสั่นระริกหายใจไม่ทั่วท้อง นี่เธอฝันไปใช่ไหมเนี่ย

“ยัยแฟร์หยิกฉันทีสิ ฉันคงฝันไปแน่ๆ”เธอพูดอย่างเหม่อลอย

“หืม..ทำไมเหรอ”เกวรินเพื่อนสาวของเธอแปกใจพรางชะโงกหน้าเข้าไปดูรายชื่อ

“ว้าว……แกติดันดับท็อปด้วยแหน่ะ สุดยอดไปเลยเพื่อนรัก”เธอโอบกอดเพื่อนรักแล้วกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เกวรินนึกไว้แล้วว่าเพื่อนของเธอนั้นจะต้องสอบเข้าได้เพราะไอรินนั้นหัวดีและฉลาดตั้งแต่ยังเด็กเธอภูมิใจในตัวเพื่อนของเธอและตัวเธอเองมาก

“เราไปฉลองกันดีไหม”

“เอาสิ……”

“เอาเป็นร้านชาบู และต่อด้วยคลับ..”

“ไปแค่ร้านชาบูดีกว่าฉันต้องทำงานพาทไทม์ตอนเย็นน่ะ”

“แค่วันเดียวเองน่าเดี๋ยวฉันขอยายจ๋าให้แกต้องให้ไปอยู่แล้ว”

“อืม……ก็ได้”ไอรินทำท่าคิดหนักก่อนที่จะตอบตกลงไปไหนๆเธอก็สอบเข้าคณะที่เธออยากได้แล้ว ไปเที่ยวสักวันคงไม่เสียหายอะไร

“เย้…งั้นเราไปที่บ้านไอซ์กัน” เกวรินลุกขึ้นแล้วลากแขนเพื่อนรัก

“ตอนนี้เนี่ยนะ”

“ใช่แล้ว..อีกอย่างร้านชาบูก็ใกล้จะเปิดแล้วด้วย”

“โอเคๆไปก็ไป”เธอถอนหายใจเบาๆแล้วยิ้ม ส่ายหัวให้กับคนตัวเล็กที่ดูจะดีใจเกินหน้าเกินตาที่วันนี้ชวนเธอไปเที่ยวได้สำเร็จ ก็นะ..เธอต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเเพื่อที่จะเก็บเงินไว้เรีนต่อ จะพึ่งแต่ตากับยายไปตลอดก็ไม่ได้เพราะท่านทั้งสองแก่ลงทุกวันเรี่ยวแรงก็เริ่มไม่ค่อยมีขึ้นทุกวัน เธอไม่อยากให้ทั้งสองคนที่รักมากต้องลำบากอีกแล้ว..

ทั้งสองเลือกเสื้อผ้าที่ไว้ใส่ไปเที่ยวในวันนี้อยู่นานโขในที่สุดก็ตัดสินใจได้โดยเพื่อนสาวของเธอนั้นสวมเดรสสั้นสีแดงเพลิงแต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันดูมีเสน่ห์และสวยมาก ส่วนไอรินนั้นสวมแคุ่ดกางเกงยีนสีดำกับเสื้อยืด เกวรินส่ายหน้าพร้อมกับทำมือไขว้กับแล้วส่ายหัว คงต้องเลือดชุดที่ดูดีกว่านี้สิ เธอจงจัดการเลือกชุดให้กับยัยคนล้าสมัยตรงหน้าใหม่ จนไอรินเอือมระอา กับอีแค่ไปกินข้าวกับไปคลับแค่นี้ไม่จำเป็นจะต้องแต่งตัวให้ดูดีเลยนี่นา……เธอบ่นอุบแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรยอมให้เพื่อนสาวตัวเล็กของเธอจับเปลี่ยนชุดเป็นตุ๊กตาจนพอใจ

คลับไนท์แห่งหนึ่ง

ไอรินถูกเพื่อนของเธอลากให้เดินตามอย่างไม่เต็มใจเสียเท่าไร ด้วยการแต่งกายที่ดูโป๊ของเธอนั้นเธอดูไม่ชินกับมันเอาเสียเเลย ก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองคนไปที่ร้านอาหารก็มีสายตาทุกจ้องมองที่พวกเธอกันเป็นตาเดียวทำให้เธอประหม่าเล็กน้อย

“ฉันว่าฉันไปเปลี่ยนชุดดีกว่า”

“หืออจะไปไหน….เข้าไปข้างในกันเถอะ”เกวรินดึงแขนเธอไว้

“ก็ฉันอายนี่”ไอรินทำท่าเขินแล้วเอามือลงไปดึงกระโปรงสั้นแนกเนื้อ

“เข้าไปเดี๋ยวก็หายอายเองแหละเค้าใส่กันเยอะจะตายไปอีกอย่าง……เธอน่ะสวยมากเลยนะ”เกวรินจ้องมองเพื่อนรักที่สวมเสื้อสายเดี่ยวกับกระโปรงหนังสีดำรัดรูปมันช่างเข้ากันกับเธอยิ่งนัก ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้เห็นเพื่อนของเธอแต่งตัวแบบนี้

“กะ…ก็ได้”

เสียงเพลงและเบสหนักดังกระหึ่มเหล่านักเต้นต่างพากันโชว์ลีลากันอย่างสุดเหวี่ยงที่ชั้นล่าง ส่วนชั้นบนของคลับเป็นโต๊ะที่เรียงรายกัน มีเหล่านักท่องราตรีมากมายต่างเพลิดเพลินไปกับเสียงเพลงและจิบเครื่องดื่มกัน มีบาร์หลายจุดพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟคอยให้บริการลูกค้า

“มีกี่คนครับ”แพนักงานต้อนรับเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“สองคนค่ะ”เกวรินเอ่ย

“งั้นเชิญด้านบนเลยครับ” พนักงานผายมือให้ทั้งสองเดินขึ้นไปชั้นบน ไอรินที่เพิ่งเคยมาที่แบบนี้ครั้งแรกมองไปรอบๆด้วยความตื่นตาตื่นใจ เหล่าผู้หญิงหลายคนนั้นแต่งตัวสั้นมากๆบางคนยิ่งกระโปรงสั้นกว่าที่เธอใส่เสียอีก ทำให้เธอนั้นดูเด็กไปเลย ตาสวยกลมโตมองไปรอบๆ

“แกนั่งลงสิ..”เกวรินสะกิดหญิงสาวให้นั่งลง

เกวรินสั่งเหล้าพร้อมกับกับแกล้มมาหลายอย่าง แล้วโยกไปตามจังหวะเพลงพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ไอรินที่มองดูเพื่อนที่กำลังสนุกอยู่ก็ส่ายหัวเบาๆ

“ดื่มเลย……วันนี้ฉันเลี้ยง ฉลองที่เราสอบติดมหา’ลัยได้..เอ้าชน……….”เกวรินตะโกนแข่งกับเสียงเพลง ยกแก้วเหล้าชูขึ้นตรงหน้าเธอเพื่อจะชนแก้ว ไอรินยิ้มแล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นชนกัน เสียงเพลงที่ดังและเร้าใจทำให้ทั้งสองเริ่มสนุกและไม่นานเกวรินก็ลุกขึ้นเต้น เมื่อทั้งสองเริ่มเมาได้ที่แล้วเกวรินรู้สึดร้อนวูบวาปทุกครั้งที่ยกขึ้นดื่ม สาตาเร่มพร่ามัวเพราะความเมา ไม่บ่อยนักที่เธอจะดื่มจึงไม่แปลกที่เธอจะเมาง่ายขนาดนี้ แล้วเธอก็ลุกขึ้นโยกไปตามเพื่อนโดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เธออย่างไม่วางตา

มือหน้ายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวที่โยกไปตามจังหวะอย่างสนุกสนานผ่านกระจกชั้นสามซึ่งเป็นห้องวีไอพีอยู่ เขาเอนกายพิงพนักโซฟาโดยที่ยังจ้องเธอคนนั้นไม่วางตา

“คุณสนใจเธอหรือ” ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้น

ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม

“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”เขาลุกพรวดขึ้นแล้วเดินออกไป..

ไอรินนั่งลงที่โต๊ะ รู้สึกมึนหัวและตาลาย คว้าเอาแก้วของตัวเองขึ้นมาดื่ม เธอสำลักออกมาหล้าที่มีรสชาติขมแปร้หกเลอะหน้าอกขาวจนเป็นดวง

“แก……ขอไปเข้า……”เธอชะงักแล้วหน้าแดงก่ำเมื่อหันไปเห็นเพื่อนกำลังจูบกับผูชายอยู่อย่างเมามัน ค่อยๆลุกออกจากโต๊ะพยายามประคองสติให้เดินไปถึงห้องน้ำ มือบางคลำไปตามทางเดินอยางช้าๆด้วยความเมา ขาเจ้ากรรมดันไปสะดุดเข้ากับพื้นต่างระดับอย่างจัง เธอคิดว่าตัวเองต้องล้มหัวฟาดดพื้นแน่ๆแต่ก็คิดผิด มือหนาของใครบางคนดึงร่างของเธอไว้ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วดันตัวออกจากเขา แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อตาของเธอเริ่มพร่ามัวเข้าไปทุกที มองเห็นคนตรงหน้าไม่ชัด

“ขอบคุณนะคะ……ที่ช่วย”สติของเธอเร่มเลือนลางเต็มทน ภาพบางอย่างก็ลอยขึ้นมามันเป็ฉากที่้พื่อนของเธอกำลังจูบกับผู้ชายแปลกหน้าอยู่ ในใจเธอก็อยากจะลองจูบบ้างแต่อีกใจกนึ่งก็กลัว ด้วยความเมานำพาให้เธอจับคอของชายหนุ่มตรงหน้าก้มลงมาจูบ ไอรินหลับตาพริ้มรสชาติหวานปนขมแทรกไปทั่วปากบาง เธอจูบเขาอย่างเงอะงะด้วยความที่ไม่เคยจูบมาก่อน

แอนดรูวที่กะจังหวะว่าจะมาเจอเธอแล้วให้ลูกน้องมาจับตัวเธอไป เมื่อจงใจเดินมาดักหญิงสาวที่ทางเข้าเข้าน้ำ มองดูร่างบางเดินเกาะกำแพงมาอย่างช้าๆเพราะความเมา เขาเดินเข้าไปตรงหน้าหล่อนจนเธอนั้นชนเข้ากับเขาอย่างจัง ทั้งสองจ้องมองกัน แต่ตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเธอก็ดึงคอเขาเข้าไปจูบ ความตื่นเต้นที่ไม่เคยมีมาก่อนกลับเกิดขึ้นอย่างหน้าประหลาด เข้าจูบตอบเธอเช่นกัน มือหนาโบกมือไล่ให้ลูกน้องถอยออกไปก่อน ทั้งสองจูบกันอยู่เนิ่นนานโดยที่ไม่สนคนที่เดินผ่าน และก็ไม่มีใครสนใจเพราะเป็นภาพที่เห็นเป็นปกติอยู่แล้ว

ในเมื่อเธอเข้ามาอ่อยฉันเองแบบนี้ ก็ขอเล่นสนุกหน่อยก็แล้วกัน….

...บทที่3 คืนนั้น NC...

   แอนดรูวค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงโดยที่ยังจูบเธออยู่ เขาใช้ลิ้นสอดเข้าไปที่โพรงปากแล้วหยอกล้อกับลิ้นของเธอ มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างบางอย่างหลงใหลแล้วสอดเข้าไปใต้กระโปรงสั้นของเธอ ดึงซับในตัวน้อยลงมาช้าๆโดยที่ยังแลกลิ้นกันอยู่ ไอรินรู้สึกร้อนวูปวาบไปทั้งตัวยิ่งเขาเล้าโลมเธอมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เธอนั้นรู้สึกดีอย่างประหลาด เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน เป็นครั้งแรกที่เธอจูบกับผู้ชายแถมยังเป็นคนแปลกหน้าอีก หากว่าเป็นตอนปกติเธอคงจะขัดขืนเขาไปแล้วแต่ด้วยความเมาและความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอต่อต้านเขาไม่ลง ร่างบางแอ่นอกรับสัมผัสจากชายหนุ่มที่กำลังค้นคลึงหน้าอกของเธอ เขาจูบไล้ลงมาที่อกสาวแล้วจัดการถอดออกจนเผยให้เห็นเนินปทุมถันที่สวยงาม เขาตะลึงไปชั่วขณะนี่เขาเริ่มเมาจนตาลายเสียแล้วหรือนี่ ตัวเธอนั้นช่างงดงามราวกับนางฟ้า จนผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วยเทียบไม่ติดเลย ไม่รอช้าเขาใช้ปากงับแล้วดูดดุนอย่างเพลิดเพลินสลับข้างไปมาทำให้หญิงสาวใต้ร่างของเขาดิ้นเร่าด้วยความเสียวหกระสัน เสียงครางเล็กลอดออกมาอย่างน่ารัก ให้ตายสิ..เขาไม่เคยรู้สึกต้องการมากขนาดนี้มาก่อน

“อ๊า……”ไอรินเผลอครางออกมาโดยไม่รู้ตัวยิ่งเขาดูดหน้าอกเธอแรงเท่าไรความเสียวยิ่งเพิ่มขึ้น มือบางกดหัวของเขาลง เขาหยุดชะงักแล้วลุกขึ้นเธอมองตามเขาอย่างเสียดายแต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อเขานั้นถอดเสื้อผ้าออก เจ้ามังกรยักษ์กำลังผงาดอยู่ตรงหน้าเธอมันกระตุกและตั้งเด่นตระหง่านราวกับต้องการที่จะปลดปล่อยอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มจับขาเรียวแยกออกจากกันโดยไม่พูดอะไรแล้วก้มลงไปเลียที่ใจกลางของหญิงสาว ความรู้สึกแปลกใหม่นี่มันช่างรู้สึกดียิ่งนักถึงอยากจะต่อต้านแต่ร่างกายของเธอกลับไม่เป็นไปตามที่ใจนึก ความเสียวซ่านที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนทำให้น้ำหวานพรั่งพลูออกมา แต่กระนั้นเขาก็ไม่ยอมหยุดยิ่งลงลิ้นรัวมากยิ่งขึ้น ร่างบางดิ้นไปมา ร้องครางอย่างสุขสมในหัวขาวโพลนมีแค่ความรู้สึกเสียวเข้ามาแทนที่จนยับยั้งไม่ได้

“อ๊าๆๆๆ……อ่าส์..เสียวค่ะ..”ไอรินร้องครางอย่างไม่อายยิ่งทำให้ชายหนุ่มได้ใจสอดลิ้นเข้าไปที่รูสวาทของเธอน้ำรักไหลออกมามากมาย เขาลากลิ้นขึ้นไปที่ต้นคอขาวแล้วจูบเพื่อประทับตราและอีกหลายแห่งบนร่างกายของเธอ

“ฉันจะใส่เข้าไปแล้วนะ”แอนดรูวกระซิบเบาที่ใบหูขาวโดยไม่รอคำตอบเขาจับเจ้ามังกรจ่อที่รูสวาทแล้วถูไถที่กลีบสาวก่อนจะดันเข้าไปจนสุด ไอรินรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ท่อนร่างมือบางดันแผงอกแกร่งของเขาเอาไว้ 

“ฉันเจ็บค่ะอย่าพึ่งขยับนะคะ”เธอเอ่ย ชายหนุ่มชะงักแล้วแช่ไว้ไม่นานเขาก็ค่อยๆขยับเอวช้าๆเพื่อให้เธอได้ปรับร่างกาย ความเจ็บค่อยๆน้อยลงความเสียวเข้ามาแแทนที่เธอโอบกอดเอวหนาแล้วแอ่นสะโพกรับเขาอย่างเต็มใจ เมื่อเห็นคนตัวเล็กใต้ร่างเริ่มปรับตัวได้เขาก็ค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้น

เธอขยับสะโพกรับเขาพร้อมกับครางออกมา จังหวะนี้เขาไม่สนอะไรแล้วเร่งจังหวะอย่างเต็มที่ แล้วปลดปล่อยธารน้ำขุ่นออกมาเต็มรูสวาทของเธอ ทั้งสองคนหอบหายใจประสารกัน กระนั้นเขาก็ยังต้องการเธออีกจึงขยับเอวเข้าออกอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ขัดขืนโน้มคอของชายหนุ่มเข้ามาบดจูบอย่างเร่าร้อนแลกลิ้นผลัดกันชิมความหวานกันและกัน และยังคงบรรเลงเพลงรักกันต่อไปทั้งคืน……

“อื้อ..”ร่างบางขยับตัวเล้กน้อย ลืมตาตื่นแล้วมองไปรอบๆห้อง 

“โอ๊ย…เกิดอะไรขึ้นเนี่ย..”ไอรินพยายามดันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ร้องโอ๊ยออกมาด้วยความเจ็บท่อนล่าง เธอเบิกตากว้างเมื่อลับดับเหตุการณ์ได้ว่าเมื่อคืนนั้นเธอทำอะไรลงไปบ้าง มองไปรอบๆห้องอีกครั้งแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่าไม่มีใครนอกจากเธอ ร่างบางค่อยๆลุกออกจากเตียงเดินกระเผกไปเข้าห้องน้ำ 

“แกทำอะไรลงไปเนี่ยยัยไอซ์เอ๊ย……”เธอบ่นตัวเองแล้วคิดไม่ตก 

   ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันบ่างร่างกาย หยดน้ำที่เกาะตามร่างกายก็หยดลงบนพื้นตามทางเดิน เธอนั่งลงบนเตียง ตกใจกับคราบเลือดที่เลอะบนที่นอนสีขาวเป็นวงใหญ่ นี่คงจะเป็เลือดของเธอแน่ๆไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้  เธอเหลือบไปเห็นจดหมายพร้อมกับเงินปึกใหญ่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอหยิบมันขึ้นมาอ่าน ในจดหมายเขียนเป็นภาษาอังกฤษประโยคสั้นๆที่ทำเอาเธอนั้นฉุนกึกในทันทีที่อ่าน

….

I really enjoyed it.

  หลังจากที่เหตุการณืในคืนนั้นผ่านไปสองอาทิตย์ ไอรินคิดไม่ตกกินไม่ได้อยู่สามวัน แต่ในที่สุดเธอก็บอกกับตัวเองว่าให้ปล่อยวาง มันเป็นแค่เรื่องในอดีต อีกอย่างเธอก็ไม่รู้จักเขา เขาก็ไม่รู้จักเธอ ยังไงโลกก็ไม่ลมขนาดที่จะมาเจอกันรอบสองได้หรอกน่า.. ไอรินบอกกับตัวเอง 

แป๊ะๆ

เธอตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติกลับมา แล้วลุกขึ้นยืนแล้วกลับเข้าไปทำงานต่อ 

“พี่แอร์หนูมาเปลี่ยนแล้วค่ะ” ไอรินยิ้มย่างร่าเริง

“อ้าวไอซ์วันนี้มาเร็วจัง”

“หนูว่างค่ะอยู่บ้านแล้วรู้สึกเบื่อๆเลยมาไว”

“นี่อะไรหรือคะ”เธอถามรุ่นพี่ที่กำลังจดบันทึกรายชื่อลูกค้าอยู่บนเค้าเตอร์

“กำลังทบทวนแขกในวันนี้น่ะ พี่กำลังจะบอกแกพอดีเลย” มาบางรับบันทึกนั่นมาแล้วไล่อ่าน

“ทำไมหรือคะ”ไอรินถามอย่างสงสัย

“เป็นรายชื่อแขกต่างชาติที่จะเข้ามาพักที่ห้องวีไอพีวันนี้ตอนบ่ายน่ะ อย่าลืมยิ้มต้อนรับอย่างสุภาพและอย่าทำให้แขกไม่พอใจล่ะ”รุ่นพี่กำชับ เธอได้แต่พยักหน้า มองดูเธอเดินจากไป

ก่อนที่จะก้มลงอ่านเอกสารอีกรอบเพื่อความมั่นใจ

   ประตูโรงแรมถูกเปิดออกโดยพนักงานต้อนรับ ทุกคนไหว้ทักทายแขกอย่างนอบน้อม แอนดรูวเดินตามพนักงานไปที่ที่ห้องพักวีไอพีทันที เขามองมายังพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์บริการของโรงแรมแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินผ่านเธอคนนั้นไป ไอรินรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อแขกวีไอพีคนนี้จ้องมองมาที่เธอ เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำสงสัยคงยิ้มทักทายตามประเพณีบ้านเกิดของเขาล่ะมั้ง.. เธอพยายามคิดบวก

    “นายครับให้จัการเลยมั้ยครับ”ลูกน้องคนสนิทกระซิบ ชายหนุ่มสวมชุดคลุมอาบน้ำนั่งจิบไวน์รสเริสอยู่บนโซฟาหรู สายตาทอดมองไปที่วิวเมืองข้างนอกกระจก ในใจนึกถึงแต่ใบหน้าสวยของเธอคนนั้น 

“ไปเอาตัวมา”เขาเอ่ยเสียงเรียบ ลูกน้องคนสนิทโค้งคำนับแล้วเดินออกไปทันที

“ไม่คิดว่าเธอจะเป็นฝ่ายเดินมาหาฉันเอง ไอริน..”แอนดรูวยิ้มที่มุมปาก เขาไม่นึกมาก่อนว่าโฮเมิร์สจะมีลูกสาวที่เกิดจากสาวใช้สวยขนาดนี้ แถมลีลายังเด็ดอีกด้วย…เขานึกเปลี่ยนใจขึ้นมาจากที่ตั้งใจจะมาฆ่าเขากลับไม่ลงมือ เปลี่ยนมาเป็นทรมานเธอแทนโดยการเป็นของเล่นของเขาจนกว่าจะพัง แค่คิดก็สนุกแล้ว..

   ก๊อกๆๆ

“นายท่านผมพาเธอมาแล้วครับ”

……

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ลูกน้องคนสนิทจึงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับไอรินที่ตอนนี้เธอดูประหม่าและแปลกใจมาก จู่ๆผู้จัดการก็บอกให้เธอเข้ามาพบแขกวีไอพีด้วยสีหน้าเคร่งเครียดโดยเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าธอนั้นไปก่อเรื่องอะไรไว้ เพราะตลอดการต้อนรับเธอนั้นทำตามที่รุ่นพี่สั่งทุกอย่างโดยไม่ขาดตกบกพร่องใดๆ เธอคิดไม่ตก ประตูห้องถูกเปิดออกโดยชายร่างสูงใส่สูทสีดำสนิท หัวใจของเธอเต็นเร็วขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่ก้าวเข้าเท้าเดินเข้าไป แล้วเขาก็หยุดอยู่ที่หลังโซฟาที่มีชายคนหนึ่งกำลังนั่งมองวิวข้างนอกโดยที่ไมพูดอะไร ชายชุดดำโค้งให้เขาแล้วเดินออกไปทิ้งให้เธออยู่ตามลำพังกับเขา ยิ่งทำให้เธอประหม่าเข้าไปอีก เธอจะเริ่มต้นพูดยังไงดี……

“เอ่อ…เรียกฉันมามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”ไอรินเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ มือสองข้างกุมกันแน่น

“เธอน่ะจำฉันไม่ได้เหรอ”เขาพูดขึ้นโดยที่ยังนั่งมองวิวจากด้านนอกกระจกอยู่ 

“คะ??”ไอรินทำหน้าสงสัย เธอจะไปรู้จักเขาได้อย่างไร

   เขาวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะกระจกแล้วลุกขึ้นยืนเต็มตัว หันมามองที่เธอ ไอรินอึ้งไปชั่วขณะคนตรงหน้านั้นช่างหล่อและหุ่นดีมาก ทั้งใบหน้าขาวเนียน จมูกก็โด่งรับกับริบฝีปาก ดวงตาสีน้ำทะเลที่ว่างเปล่า ช่างเป็นใบหน้าที่ไร้ที่ติจริงๆ เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำที่โชว์ให้เห็นแผงอกแกร่งอยู่ ไอรินเบิกตากว้างแล้วหันหลังให้เขาทันที 

“คืนนั้นเธอเด็ดมากเลย”เขาเดินเขามาใกล้แล้วกรซิบที่หูของเธอเบาๆ ทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำ ตาบ้านี่ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เธอคิดในใจ แต่พอมองหน้าของเขาก็รู้สึกคุ้นๆเหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“สงสัยเธอคงจะจำไม่ได้” แอนดรูวยืนกอดอกนิ่ง

“ขอประธานโทษค่ะคุณลูกค้าดิฉันไม่รู้ว่าคุณพะ..อุ๊บ..”ไอรินชะงักเมื่อชายตรงหน้าเข้ามาจูบเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เขากอดเธอแน่นพยายามสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอ ไอรินรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจมือไม้อ่อนแรง เขาค่อยถอนจูบแล้วมองใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ

“พอจะจำได้หรือยัง”

“นี่คุณละ..อุ๊บ.”ไอรินโดนเขาปิดปากด้วยรสจูบของเขาอีกครั้งและรุนแรงขึ้นมือหนาของเขาสอดเขาไปใต้กระโปรงของเธอลูบไล้ต้นขาของเธออย่างหื่นกระหาย

“ยะ……หยุดนะคะ!!”