เวลาหกโมงห้าสิบสองนาทีเวลายามเย็นที่มองเห็นพระอาทิตย์กำลังตกดินไปอย่างเชื่องช้าและกำลังเข้าสู่ช่วงเวลาค่ำคืนอันสงบไร้ผู้คนเดินขวักไขว่ ไม่มีรถสัญจรไปมา มีเพียงลมอ่อนๆพัดโชยเข้ามากระทบผ่านผ้าม่านสีครีมพร้อมกลิ่นหอมของดอกมะลิซ้อนที่ปลูกไว้รอบตัวบ้านส่งกลิ่นหอมอ่อนๆโชยเข้ามายังห้องสี่เหลี่ยมเหล็กบนบ้านสองชั้นที่มีหญิงสาวร่างอวบนอนหลับอยู่บนเตียงขนาดห้าฟุตด้วยความเพลียหลังจากกลับมาจากการทำกิจกรรมที่โรงเรียนในตัวเมืองที่ห่างกับบ้านเธอราวๆครึ่งชั่วโมงได้

....ติ้ง.....

เสียงแจ้งเตือนจากมือถือที่วางอยู่ข้างกายได้ดังขึ้นทำให้เธอต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์พร้อมดัตัวขึ้นมาจากเตียงด้วยความงัวเงียพร้อมหยิบมือถือมาเปิดดูหน้าเจอแสดงเวลา 20:31น.เธอได้เหลือบสายตาไปดูยังแจ้งเตือนที่ปลุกเธอตื่นจากความฝันอันแสนหวานชื่น เป็นข้อความแจ้งเตือนส่งมาจากคนไม่รู้จักกับเธอมาก่อนเธอทำได้แค่เพียงกดเข้าไปอ่านข้อความที่ส่งมายังไอจีของเขาด้วยความหัวเสียเพราะเธอเหนื่อยมากและอยากนอนพักแบบที่ไม่มีเสียงรบกวนจากใคร ทว่าด้วยลมออ่นๆโชยมาพร้อมกลิ่นมาลิซ้อนรอดผ่านมายังบานหน้าต่างเล็กๆที่เธอลืมปิดมันไปเสียได้ทำให้เธอต้องลุกขึ้นจากเตียงที่กำลังนั่งอยู่ด้วยความสะลึมสะลือไปปิดหน้าต่างพร้อมกับคิดว่า ยัยป้าคนนี้ทักทาไม่รู้จักเวลาเสียจริงไม่มีมารยาทที่สุดแล้วยัยป้าคนนี้ไปเอาไอจีฉันมาจากไหนหามันมาได้ยังไงแถมไอจีฉันยังปิดเป็นส่วนตัวและไม่เปิดรับคำข้อแล้วนางส่งคำขอมาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอได้แต่คิดอยู่ในใจด้วยความงุนงงก่อนจะเดินกลับมายังเตียงเพื่อหยิบมือถือมาตอบกลับข้อความ

น้องณัฐชาใช่มั้ยคะ

ทำเอาฉันสงสัยมาขึ้นอีกเพราะข้อความที่ส่งมาจากคนที่ฉันไม่รู้จักเขาเขียนชื่อฉันได้ถูกทุกตัวอักษรแล้วเขารู้จักฉันได้ยังไงหรือเพราะชื่อไอจีของฉันหรอ

[Natcha]:คะ

[Natcha]:พี่คือใครคะหนูไม่เห็นรู้จักเลย

[Nack]:พี่ชื่อแนคนะคะ เป็นช่างภาพที่น้องเคยทักมา แล้วจิงคิวพี่ไว้อาทิตย์หน้าค่ะ

[Natcha]:อ่อ สงสัยหนูลบข้อความไปเลยจำพี่ไม่ได้

[Nack]:พี่จะทักมาถามว่าได้โลหรือยังคะ พี่จะได้เตรียมตัวถูก

กว่าฉันจะนึกออกว่ายัยป้าคนนี้คือใครก็ใช้เวลานึกอยู่สักพักนึง เขาคือตากล้องที่ฉันได้จองคิวถ่ายรูปทำพอร์ตไว้มันนานมากจนทำเอาฉันลืมไปเลยว่าอาทิตย์หน้าฉันก็ต้องไปถ่ายรูปแถมฉันยังลบแชทเขาไปอีกเสียด้วยฉันอาจจะไม่ได้ตั้งใจลบแชทที่สำคัญขนาดนั้นหรอกแต่ด้วยฉันอาจจะเผลอมือไปลบผิดแชท น่าอายแหะที่บอกเขาไปว่าฉันไม่รู้จักเขาทั้งๆที่ฉันเป็นคนทักไปจ้างงานเขาเองเอบอายขี้หน้าแล้วมั้ยหล่ะยัยณัฐชา

"พี่แนคหนูซื้อมาฝาก กินได้มั้ยหนูไม่รู้ว่าพี่ชอบดื่มอะไร"

"ได้ค่ะพี่ดื่มได้ ขอบนะคะ"

"เริ่มถ่ายเลยมั้ยคะ"

ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้าของวันอาทิตย์ที่ควรเป็นวันหยุดพักผ่อนจากการเรียนที่ตึงเครียดมาตลอดทั้งสัปดาห์แต่ฉันกับต้องตื่นเช้ามาเพื่อถ่ายรูปพร้อมแสงแดดจากพระอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาคนชอบบอกว่าแสงตอนเช้ามีประโยชน์กับร่างกายแต่ฉันกับรู้สึกว่ามันฆ่าคนได้เลยทีเดียวทั้งแสบทั้งร้อนฉันตั้งใจมาเกือบชั่วโมงแต่มาถึงโลเคชั่นที่แดดแรงขนาดนี้ฉันยืนยังไม่ถึงสิบนาทีทำเอาฉันเหงื่อไหลพรากเหมือนคนพึ่งอาบน้ำมาใหม่จนพี่ตากล้องถึงกับต้องเดินเอาพัดลมพกพาที่เขานำมาดับความร้อนให้ตัวเองมายืนให้กำฉันที่กำลังยืนเอาทิชชู่ซับเหงื่อตามร่างกายฉันรับมาพร้อมยิ้มตอบและกล่าวคำขอบคุณพี่ตากล้องเธอก็ยิ้มกลับเป็นความหมายนัยต์ว่าไม่เป็นไรเขามีรอยยิ้มที่สวยงามชวนฝันมาก เวลาเขายิ้มดวงตาสองชั้นของเขากับกลายเป็นตาสระอิ ริมฝีปากที่บางสีชมพูยกยิ้มขึ้นทำให้ฉันได้เห็นลักยิ้มทั้งสองข้างของเขาได้อย่างชัดเจน 'น่ารักเสียจริง' พอฉันเห็นรอยยิ้มของเขาในใจฉันกับผุดคำว่า น่ารัก ขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าฉันโดนแดมากจนหลอนหรอกนะแต่เขาน่ารักมากเสียจริงถึงแม้เวลาเธอไม่ยิ้มหน้าเธอจะดุและน่ากลัวก็ตามแตาพอเธอได้ยิ้มโลกทั้งโลกสดใสขึ้นมาทันที

"กลับไงคะ"

"หนูรอแม่มารับ"

"งั้นเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ"

ใช่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมให้เขาอยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่าแม่จะมารับตอนนี้ก็เป็นเวลาราวๆห้าโมงกว่าๆท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีฉันกับเขานั่งรอกันอยู่ข้างฟุตบาทในตัวโรงเรียนที่ฉันกำลังศึกษาอยู่ที่ไร้ผู้คนเพราะวาสวันนี้เป็นวันหยุดไม่มีครูอาจารย์มาโรงเรียน จะก็เพียงคุณลุงพานโรงและรปภหน้าโรงเรียนเท่านั้นระหว่างนั้นรอคนมารับฉันเราก็มีการคุยแลกเปลี่ยนและเราประสบการณ์กันมากมาย

"หนูนั่งอยู่ตรงนี้นะ"

"แสงดีมากพี่ถ่ายให้"

พี่เขาเห็นแสงสวยจากพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยต่ำลงทำให้ท้องฟ้าได้เป็นสีต่างจากตอนเช้าออกไปเขาเลยไดลุกออกจากที่นั่งแล้วปล่อยให้ฉันนั้นคนเดียวพร้อมบอกให้ฉันทำท่าเพราะฉันเป็นคนที่โพสท่าไม่เป็นเลยเขาจัดแจงทุกอย่างและแน่นอนว่าทุกภาพย่อมออกมาดี เขาถ่ายรูปให้ฉันอยู่สักพักจนแสงหมดก็มีเสียงล้อรถยนต์ขับเข้ามาข้างในโรงเรียนแน่นอนว่าต้องเป็นแม่ของฉันเพราะเวลาอย่างงี้ใครที่ไหนจะมาโรงเรียนกันได้หล่ะหลังจากที่ฉันได้ยืนขึ้นเพื่อรอให้รถยนต์แล่นมาจอดสู่ข้างหน้าเพื่อที่จะได้กลับบ้านฉันกับเขาก็ได้ลำลากันก่อนกับและฉันยังไม่ลืมที่จะขอบคุณเขาที่อยู่เป็นเพื่อนฉันในเวลาที่โรงเรียนเงียบเหงาเช่นนี้ถ้าเขาไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันคงเหงาตายแน่ๆฉันพูดจริงๆนะ

[Nack]:ถึงบ้านยังคะ

[Natcha]:ยังเลยค่ะ พีอาร์แล้ว

[Nack]:ใช่ค่ะพี่พึ่งถึงเลย หนูถึงแล้วบอกพี่ด้วยนะ

หลังจากที่ฉันนั่งรถมาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงกว่าได้ กว่าจะถึงบ้านของฉันท้องฟ้าก็มืดสนิทฉันรีบเดินจ้วงเท้าให้ไวที่สุดเพื่อที่จะลงตัวทิ้งไปยังเตียงสุดโปรดของฉันที่ร่างการเรียกร้องมาตลอดทั้งวันถึงแม้ว่าฉันอยากที่จะนอนสักแค่ไหนแต่ฉันก็ยังไม่ลืมที่จะทักหาเขา 'ถึงแล้วบอกพี่ด้วยนะ' คำนี้ยังคงก้องอยู่ในหัวราวกับโดนสะกดจิต เมื่อฉันเดินมาถึงยังห้องนอนของฉัน ฉันถึงกับทิ้งตัวลงนอนและหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากระโปรงเพื่อทักหาหาเขาว่า 'หนูถึงบ้านแล้วนะคะ' หลังจากที่ฉันทักหาพี่เขาไม่ถึงสามวิเขาก็ตอบกลับฉันมาทันทีเหมือนเขากำลังรอข้อความจากฉันอยู่และทำให้เราได้คุยเรื่องราวต่างๆนาๆที่ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องงานเลยแม้แต่นิดจนเลยเวลานอนของเราทั้งคู่ ฉันคุยกับเขาจนลืมไปเลยว่าฉันอยากพักผ่อนแค่ไหนแต่แค่เพียงฉันได้พูดคุยกับเขาดูเหมือนฉันจะหายเหนื่อยได้ง่ายมากขึ้นเป็นพิเศษ เขามีพลังวิเศษรึเปล่านะ

[meme]:ตื่นยัง ออกไปหาไรกินกันเดี๋ยวไปรับ มีเพื่อนอาไปด้วยคนนะ

อาฉันที่เป็นวิศวกรวันนี้เขาว่างงานเลยจะมาหาและรับไปกินข้าวแต่เช้า 'อีกแล้วหรอ' ฉันต้องอาบน้ำแต่งตัวออกไปเจอคนเยอะๆอีกแล้วหรอฉันไม่ชอบเลยแม้แต่นิดเรียกว่าฉันติดบ้านหรือว่าขี้เกียจออกไปพบปะผู้คนใหม่ๆก็ว่าได้แต่ตอนนี้ฉันคงต้องลุกออกจากที่นอนไปอาบน้ำแล้วไม่งั้นคงไม่ทันแน่คงต้องรีบไม่งั้นมีหวังคนได้โดนบ่นหูชา หลังจากอาของฉันได้รับฉันเพื่แไปยังร้านอาหารพวกเราก็มีการพูดคุยกันระหว่างทางตามประสาอาหลาน คงไม่พ้นเรื่องเรียนเป็นแน่ ทว่าฉันเป็นคนนหัวไม่ดีนักไม่ใช่หัวไม่ดีหรอกนะฉันว่าฉันก็เป็นคนเก่่งคนนึงเลยแหละแต่ฉันติดขี้เกียจเป็นพวกเด็กประเภทไม่สนใจเรียนเลยสักวิชาวันๆเอาแต่นั่งเล่นมือถือไม่ก็หลับยังดีที่ยังมีเพื่อนคอยดึงแต่ฉันก็รอดมาได้ทุกเทอมเลยนะฉันได้แค่หวังว่าหลังฉันจบม.6ฉันคงต้องขยันกว่านี้ เพราะติดFแล้วมันแก้ไม่ได้เหมือนติด0ตอนม.ปลายหน่ะสิ

"ไหนอะเพื่อนอา"

"นั้นไง" เขาพูดพร้อมชี้มือไปยังหญิงสาวร่างสูงที่สวมใส่เดรสสีแดงสดผ่าข้างชึ้นมาเพื่อเปิดให้เห็นต้นข้าที่มีผิวพรรณสีน้ำผึ้งเล็กน้อยผมสีน้ำตาลคาราเมลของเธอยาวถึงกลางหลังคิ้วโก้งดั่งคันศรดวงตาสองชั้นที่เชี่ยวคมเหมือนนกอินทรีย์เธอนั้นทาปากสีชมพูตุ่นปัดแก้มให้ดูเหมือนมีเลือดฝาดบนแก้มสองข้างของเธอทำให้ดูเป็นผิวที่สุขภาพดีเธอใส่รองเท้าส้นสูงสีดำสนิท

"อ้าวณัฐชาหรอ"

เธอเอ่ยทักทายฉันอย่างเป็นกันเองฉันได้เพียงแต่ยิ้มตอบพร้อมยกมือไหว้คนที่โตกว่าที่เด็กควรทำกับผู้ใหญ่ แต่ฉีนก็สงสัยนะอาของฉันพึ่งอายุยี่สิบบวกทำไมถึงมีเพื่อนที่แก่กว่าได้ขนาดนี้ฉันต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไปเมื่อเสียงของอาฉันดังขึ้น

"รู้จักกันหรอ"

"ใช่เรารู้จักกัน"

เขารีบเอ่ยตอบอาของฉันเธอพูดพร้อมส่งยิ้มหวามาให้ยังฉันที่นั่งอยู่ตรงข้ามข้างหน้าของเธอสายตาเราสบกันฉันกับต้องหลบสายตามันทำเอาฉันเขินแทบแย่เพราะอะไรหน่ะหรอเพราะว่าฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะแต่งตัวแบบนี้เป็นด้วยเพราะในไอจีจองเธอ เธอโพสแต่รูปที่น่ารักๆดั่งหญิงสาวแรกแย้มถ้าถามว่าฉันรู้ได้ยังไงหน่ะหรอ เพราะฉันส่งคำขอติดตามไอจีเธอไปและตามส่องโพสของเธอทุกโพส เรียกว่าส่องก็ไม่ถูกสิในเมื่อฉันติดตามไอจีเขาอยู่ด้วยแล้ว คงต้องเรียกว่าดูความเป็นไปของเพื่อนในโซเชียลและทำความรู้จักเขาผ่านรูปภาพที่เขาโพสจะดีกว่า