ณ หอพักหลังมหาวิทยาลัย K ในกรุงเทพฯ

บรรยากาศยามเช้าที่หอพักหญิงในเวลานี้ อื้ออึงไปด้วยเสียงสาวๆที่ตื่นแต่เช้าเพื่อเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวจะกลับบ้านหลังจากสอบเสร็จวันนี้ช่วงบ่าย ไม่เว้นแม้แต่ห้องพักของสามสาว ที่มีพิมพิมล แป้งและพราว สาวคณะบริหารธุรกิจปีที่สาม ที่ต่างตื่นเต้นกับวันสอบวันสุดท้าย พิมพิมลเป็นลูกชาวสวนที่มาจากจังหวัดนครปฐม ส่วนแป้งและพราวเป็นสาวกรุงเทพฯที่บ้านทำอาชีพค้าขายอยู่ย่านเยาวราช ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ ม. ปลาย ส่วนกับพิมพิมลนั้นพึ่งมารู้จักกันที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ 

"แป้งกับพราวช่วยตรวจดูความเรียบร้อยของพิมหน่อยสิ" พิมพิมลพูดพร้อมหมุนตัวให้เพื่อนรักทั้งสองตรวจดูเสื้อผ้าชุดนักศึกษาของเธอ ที่ใส่แบบพอดีตัวกระโปรงนักศึกษาทรงเอผ่าหน้า ปักกิ๊บที่ผมนิดหน่อย แล้วปล่อยผมยาวสลวยไปข้างหลัง ดูสดใสน่ารัก สมกับเป็นวันสอบวันสุดท้ายของภาคเรียน ในชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัยปีสาม 

แป้งกับพราวมองหน้ากัน ทำตากรุ้มกริ่ม และเหมือนจะใจตรงกันด้วย ต่างพูดออกมาพร้อมกัน โดยมิได้นัดหมาย

แป้ง/พราว :"สวยแล้วจ้า"

"ถ้าสวยมากกว่านี้ก็จะเป็นนางฟ้าแล้วนะพิม" แป้งพูดเสริมมาอีก

ทำเอาพิมพิมลถึงกับขำออกมาในความปากหวานของเพื่อนสาว 

"ขอบคุณนะจ้ะ เพื่อนรักของพิม" พิมพิมลพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนทั้งสองคนที่แต่งตัวเสร็จไปก่อนแล้ว

"แป้งกับพราวเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วนะพิม สอบเสร็จคุณพ่อก็จะมารับเลย แล้วพิมล่ะ กลับวันนี้เลยรึเปล่า" แป้งพูดพร้อมถามพิมไปในคราวเดียวกัน เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนสาวจะมีคนมารับกลับบ้านหรือไม่

"แป้งกับพราวกลับด้วยกันเหรอจ้ะ" พิมพิมลถามสองสาวเพราะบ้านของทั้งคู่นั้นอยู่ใกล้กัน 

"แป้งอาศัยกลับกับพราวน่ะจ้ะ" แป้งรีบตอบทันที

"พิมโทรบอกทางบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ ว่าวันนี้สอบวันสุดท้าย แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนว่างมารับหรือปล่าว เพราะงานที่สวนก็ยุ่งมากๆ" หญิงสาวทำหน้ามุ่ยหลังจากบอกกับเพื่อน

"งั้นถ้าวันนี้พิมไม่ได้กลับ พิมจะนอนคนเดียวได้หรือปล่าว ที่หอจะเงียบมากเลยนะ คงจะกลับกันแทบหมดล่ะ"  พราวถามเพื่อนสาวและมีสีหน้ากังวล

"สบายมากจ้า พิมไม่กลัวผีหรอก" ถ้าผีออกมาพิมจะหลอกผีก่อน พิมพิมลรีบตอบ พร้อมกับทำหน้าหลอกผีเพื่อนทันที

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ" พิมพิมลพูดพลางทำมือส่งสัญญาณให้เพื่อน พร้อมกับทำหน้าทะเล้น ทำเอาสองสาวต่างขำออกมา ใบหน้าก็คลายความกังวล เมื่อตรวจดูความเรียบร้อยเสร็จแล้ว ทั้งสามสาวก็เตรียมออกจากห้องพัก

" Let's go ไปสอบกัน" พราวพูดพร้อมกับเดินนำออกไปก่อน 

เมื่อเดินเข้ามาภายในมหาวิทยาลัย ความโดดเด่นของสามสาว ทำเอานักศึกษาในมหาวิทยาลัยทั้งชายและหญิงมองตามกันเป็นแถว โดยเฉพาะพิมพิมล สาวสวยที่โสดเพียงคนเดียวในกลุ่ม ความสวยของพิมพิมลที่ได้มาโดยธรรมชาติสร้าง ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างที่สมส่วน ตากลมโต ผมยาวกลางหลังสีดำขลับ จมูกโด่งทรงหยดน้ำ ปากเป็นกระจับรับกับแก้มป่องๆ รูปร่างอรชร สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ความสวยงามที่ได้มาแบบธรรมชาตินี้ แม้กระทั่งผู้หญิงด้วยกันเองยังทึ่ง ทั้งสามสาวแต่งหน้าแบบอ่อนๆ แต่ก็ยังมีความโดดเด่น แป้งกับพราวนั้น มีความเป็นสาวหมวย ผิวขาว ตาตี่ เพราะว่ามีเชื้อสายจีนทั้งคู่

เมื่อเดินมาถึงโต๊ะม้าหินอ่อนที่ประจำก็เจอกับเชนและนัทนั่งรออยู่แล้ว พร้อมอาหารเช้าที่เตรียมไว้ให้สาวๆเหมือนเช่นเคย เชนรีบยื่นแซนวิชให้แป้ง แฟนสาวของเขา

"อาหารเช้าครับคนสวย"ทำเอาแป้งถึงกับยิ้มออกมาในความรู้ใจของแฟนหนุ่มที่สุด 

"ขอบใจนะเชน" แป้งส่งยิ้มหวาน

"นัทจ๋าาาา แล้วของพราวล่ะจ้ะ" พราวรีบส่งเสียงอ้อนถามแฟนของตนบ้าง

"เตรียมไว้ให้เรียบร้อยจ้า มีของทุกๆคนเลยนะ รีบทานกันเร็ว จะได้มีแรงทำข้อสอบ" นัทมองทุกๆคนด้วยสายตาอบอุ่นอ่อนโยน

"สอบวันสุดท้ายของปีสามแล้ว ทำให้เต็มที่นะ" พิมพิมลกล่าวออกมาและมองหน้าเพื่อนๆทุกคน

ทุกคนต่างหยิบแซนวิชขึ้นมาคนละอัน แล้วจับชนกันเพื่อเอาฤกษ์เอาชัย หลังจากทานแซนวิชเสร็จก็บำรุงร่างกายด้วยนมคนละกล่อง

"หลังสอบเสร็จแป้งและพราวก็กลับเลย แล้วเชนกับนัทล่ะ กลับวันไหนกันจ้ะ" พิมถามเพื่อนชายทั้งสองคน 

"เชนกับนัทก็กลับวันนี้เหมือนกัน สอบเสร็จก็จะขึ้นแท็กซี่ไปหมอชิตเลย แล้วพิมล่ะกลับวันไหน" เชนตอบพร้อมกับถามพิมไปในคราวเดียว

เมื่อเชนพูดจบ ทุกสายตาต่างจ้องมองพิม เพื่อรอคำตอบ ยังไม่ทันที่พิมพิมลจะได้ตอบหรือพูดอะไร โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้าพอดี

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะแม่"

[สอบเสร็จวันนี้ใช่มั้ยลูก]

"ใช่ค่ะแม่ พิมอยากกลับบ้านวันนี้เลยมีคนสะดวกมารับพิมมั้ยคะ"พิมพูดพร้อมส่งสายตาไปหาเพื่อนๆทุกคนที่รอคำตอบ

ทุกคนต่างส่งสายตามามองพิมพิมลเป็นจุดเดียวลุ้นว่าจะมีคนมารับมั้ย เพราะกังวลว่าถ้าไม่มีคนมารับ พิมจะต้องนอนในห้องพักคนเดียว

[ตอนนี้งานที่สวนยุ่งมาก ไม่มีใครว่างเลย แม่เลยวานพี่วัฒน์ไปรับหนูนะลูก]

"พี่วัฒน์ไหนคะแม่" พิมพิมลทำหน้างุนงง พร้อมกับเพื่อนๆก็งงไปด้วย  หรือจะเป็นเขา แค่คิดพิมพิมลก็ใจเต้นแรง

[พี่วัฒน์หลานคุณยายนุ่นบ้านสวนใกล้ๆเราไงลูก พี่เค้ากลับมาจากอเมริกาแล้วนะ]

พิมพิมลใจเต้นแรงมาก เป็นเขาจริงๆด้วย กลับมาก็ไม่ติดต่อมาหาเลย คนใจร้าย

"จะไม่เป็นการรบกวนเขาเหรอคะแม่"

[ไม่หรอกจ้า พี่เค้าอยากเจอหนูนะ] แม่มะปรางพูดและหันไปยิ้มกับคุณยายศรีที่นั่งข้างๆ

"พิมสอบเสร็จประมาณบ่ายสามโมง เดี๋ยวพิมจะโทรหาแม่อีกรอบนะคะ"

[ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวพี่วัฒน์จะโทรหาหนูเอง โอเคตามนี้นะจ้ะ"]

พูดเสร็จแม่มะปรางก็กดวางสายไปเลยทันที ทำเอาพิมพิมลคิดอะไรในใจบางอย่าง แม่กับยายแปลกๆแฮะ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย แล้วพี่วัฒน์คนใจร้ายนั่นอีก กลับมาตั้งแต่เมื่อไร ไม่ติดต่อมาหาเลย เห็นหน้าทางสื่อโซเชียลที่มีเพียงแค่ไม่กี่รูป จะมีแต่ช่วงเทศกาลกับวันสำคัญของเธอเท่านั้นที่เขาจะส่งคำอวยพรมาให้ ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ

"พิมจ้ะ แม่ว่าไงบ้าง ใครจะมารับเหรอ?" พราวเอ่ยถามเพื่อนสาว เมื่อเห็นว่ายืนเหม่อลอยไป

"อ๋อ... เป็นพี่ที่รู้จักน่ะแหละ อยู่บ้านสวนข้างๆ" พิมพิมลตอบแบบขอไปที เพราะคิดไม่ออกว่าจะพูดยังไงดี

"งั้นก็ดีแล้ว ไม่ต้องนอนที่หอพักคนเดียว วังเวงจะตาย" แป้งพูดออกมาพร้อมทำท่าขนลุก

"มีเวลาอีก 15 นาที จะอ่านเพิ่มอีกรึเปล่า" นัทถามเพื่อนๆ ที่นั่งรอบโต๊ะ

"ไม่ต้องอ่านแล้วล่ะ อ่านมาเป็นเดือนแล้ว อ่านจนจะอ้วกแล้วเนี่ย" พราวทำท่าเหมือนคนจะอ้วกจนต้องควานหายาดมในกระเป๋า จนเพื่อนๆต้องเอาสมุดมาพัดให้

"ถ้าสอบเสร็จนะ แป้งจะนอนกินเกาลัดคั่วหอมๆพร้อมกับดูซีรียส์ให้หนำใจเลย" แป้งพูดพร้อมกับทำหน้าฟินๆ จนเพื่อนๆอดขำไม่ได้

แม้จะคุยกันสนุกสนานแต่ในใจของพิมพิมลก็ยังวนเวียนคิดถึงแต่เขา คนที่จะมารับเธอกลับบ้านในวันนี้ ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยว่าเธออยากเจอเขาแค่ไหน คนที่เธอคิดถึง คนที่เป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอ คนที่เธอฝันถึงบ่อยๆ เขาจะคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่านะ?

ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่าน พิมพิมลจึงรีบสลัดความคิดนี้ออกจากหัวไปทันที เวลานี้เธอต้องตั้งใจสอบ 

เสียงสัญญาณดังขึ้น ทุกๆคนจึงรีบเก็บของเพื่อเตรียมเข้าห้องสอบ 

"ขอให้การสอบผ่านไปได้ด้วยดีนะ" พราวอวยพรทุกคน

ช่วงเวลาสอบผ่านพ้นไปด้วยดี

ทั้งห้าคนออกมาจากห้องสอบในเวลาไล่เลี่ยกัน พิมพิมลออกมาเป็นคนสุดท้าย ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เหมือนภารกิจที่หนักหน่วงผ่านพ้นไปเสียที หลังจากอ่านหนังสือหนักๆมาแรมเดือน

"เฮ้ออ โล่งมากเลย ผ่านไปสักทีนะกับการสอบ" พิมพิมลทำท่าบิดขี้เกียจ

แป้ง พราว และพิม ออกมาส่งนัทกับเชนขึ้นรถแท็กซี่ สามสาวโบกมือบ๊ายบายให้กับสองหนุ่ม ที่กำลังเดินทางไปสถานีขนส่งเพื่อไปต่อรถเดินทางกลับบ้านที่สมุทรปราการ

"แม่พิมส่งใครมารับเหรอจ้ะ"พราวเอ่ยถามพิมพิมลอีกครั้ง เนื่องจากช่วงเช้ายังไม่ได้รับความกระจ่าง

"แม่บอกว่าเป็นพี่วัฒน์ พี่ชายที่เคยเล่นด้วยกันสมัยตอนเด็กๆน่ะจ้ะ อยู่บ้านสวนติดกัน"

"ไว้ใจได้รึปล่าวพิม" แป้งถามด้วยความเป็นห่วง

"พิมไม่ได้เจอพี่เค้ามาเป็น 10 ปีแล้วน่ะสิ เขาไปเรียนที่อเมริกา " แม้ปากจะพูดไปแบบนั้น แต่สีหน้าและแววตากลับมีความน้อยใจอะไรบางอย่างที่ปกปิดเอาไว้ไม่มิด ทำให้แป้งและพราวจับสังเกตุได้จากแววตาของเพื่อนสาว

"แต่พี่เค้าจำหน้าพิมได้ใช่มั้ย" พราวถามอีกหน เพราะยังทะแม่งๆอะไรบางอย่าง หรือนี่อาจจะเป็นคนในใจของพิมหรือปล่าวนะ ที่ไม่ยอมคบใครสักที อาจเป็นคนนี้หรือปล่าวที่ทำให้เพื่อนของตนเดินหน้าไม่ได้ ชักอยากจะเห็นหน้าซะแล้วสิ

"พิมโทรหาแม่อีกครั้งดีมั้ย" พิมพิมลมองเพื่อนสาวทั้งสองคนเพื่อขอความคิดเห็น

"เราว่าดีนะ โทรเลยพิม" แป้งรีบพูดทันที พราวก็พยักหน้าเห็นด้วย

พิมพิมลหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพาย เตรียมโทรหาแม่ ก็มีสายเรียกเข้าทันที เป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"

[ใช่น้องพิมมั้ยครับ]

"ใช่ค่ะ นั่นใครเหรอคะ?"

[พี่วัฒน์เองครับ เอ่อ... ตอนนี้น้องพิมอยู่ตรงไหน พี่เข้ามาในซอยหลังมหาวิทยาลัยแล้วนะ]

"อ๋อ..พิมอยู่หน้าหอพัก หลังมหาวิทยาลัยค่ะ"

[ อ๋อ... เห็นแล้วครับ]

หลังจากคนในสายกดวาง พิมพิมลก็หันหน้ามองไปทางถนนก็เห็นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาใกล้ๆกับที่ตนและเพื่อนๆยืนอยู่พอดี

ชายหนุ่มบนรถรีบเปิดประตูลงมา พร้อมกับเดินเข้ามาหาตรงที่สามสาวยืนอยู่

เมื่อเห็นเขายืนแบบเต็มตัว ความสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว พับแขนเสื้อขึ้นมาช่วงข้อศอก เผยให้เห็นช่วงแขนที่ขาว รับกับนาฬิกาข้อมือสีดำ ใส่กางเกงแบบเป็นเนื้อผ้าสีครีม มองไล่ขึ้นไปบนใบหน้าคมสันที่ขาวออร่า จมูกโด่ง ปากสีสวยได้รูปรับกับจมูกโด่งๆนั้น ส่งยิ้มหวานมาแบบเต็มพิกัด ทำเอาพิมพิมลใจเต้นแรง ตึกตัก ตึกตัก แทบจะทะลุออกมาจากอก

แป้งและพราว อุทานออกมาพร้อมกันเบาๆ

"ว้าว หล่อจังเลย!!!"

ทำเอาพิมพิมลที่ยืนอ้าปากค้าง หลุดจากภวังค์ทันที พร้อมเอ่ยออกมาเบาๆ

"พี่วัฒน์!!"

แป้งและพราวต่างสะกิดพิมพิมลทันที 

"นี่น่ะเหรอพี่วัฒน์ ทำไมหล่อเหมือนพระเอกเกาหลีจังเลยพิม"พราวกระซิบถาม

คำพูดนั้นของพราว ทำเอาภัควัฒน์ยิ้มออกมาทันทีด้วยความเขิน เขาแก้เขินด้วยการเกาท้ายทอยเบาๆ 

แป้งและพราวรีบยกมือสวัสดีชายหนุ่มทันที ทำเอาพิมพิมลต้องรีบยกมือสวัสดีตามไปด้วยอีกคน

"สวัสดีครับ ผมชื่อภัควัฒน์ครับ เรียกพี่วัฒน์ก็ได้นะ" ชายพูดแนะนำตนเองและส่งยิ้มให้

"นี่แป้งและพราวค่ะ เพื่อนของพิมเองกำลังรอทางบ้านมารับเหมือนกัน" พิมแนะนำเพื่อนๆให้เขารู้จัก

แป้งและพราวยิ้มพร้อมมองชายหนุ่มจนตาหยี

"กลับก่อนก็ได้นะพิม พ่อพราวใกล้จะถึงแล้วล่ะ"  

"อืม... งั้นพิมกลับก่อนนะ เดี๋ยวค่อยโทรคุยกัน"

"อืม โอเค" แป้งและพราวพยักหน้าให้กับเพื่อนสาว

ภัควัฒน์อาสายกกระเป๋าเสื้อผ้าของพิมพิมลไปเก็บที่ท้ายรถทันที ความหล่อบวกกับความทะมัดทะแมง ทำเอาสามสาว ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะกันเลยทีเดียว

"พิมกลับแล้วนะ บ๊ายบายจ้ะ" พิมพิมลพูดและโบกมือลาเพื่อนๆของตน ภัควัฒน์เปิดประตูรถรอ พร้อมกับส่งยิ้มลาสองสาว

"เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะจ้ะ" แป้งและพราวกล่าวพร้อมโบกมือให้พิมพิมล

เมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนออกไป พราวและแป้งต่างมองหน้ากันเพราะความสงสัย

"หรือว่า....พิมจะแอบมีแฟนแล้ว แต่ไม่บอกพวกเรา"แป้งพูดออกมาดวยสีหน้าสงสัย

"พราวว่าต้องมีอะไรแน่ๆ จู่ๆก็มีหนุ่มหล่อโผล่มารับพิมแบบนี้ มันน่าสงสัยนะ แป้งว่ามั้ย"

"ยิ่งกว่าน่าสงสัยอีกพราว พิมไม่เคยบอกเลยว่ามีพระเอกเกาหลีเป็นเพื่อนบ้าน เกาหลีเกาใจสุดๆ อร้ายยย อิจฉาพิมจังเลยเนี่ย" แป้งทำหน้าฟิน คิดถึงพระเอกเกาหลีคนนึงที่เธอคลั่งไคล้ และติดตามผลงานของเขาตลอด

ทั้งสองคนมองตามรถยนต์คันหรูที่เคลื่อนออกไปจนลับสายตา

บรรยากาศบนรถที่พิมพิมลนั่งอยู่ในขณะนี้ มีแค่เสียงเพลงที่เขาเปิดคลอเบาๆ พิมพิมลไม่กล้าที่จะหันไปมองเขาด้วยซ้ำ เพราะเมื่อกี้ที่เจอตัวจริงเขาในรอบหลายปีเธอก็แทบจะหมดแรง ความหล่อของเขามีพลังทำลายล้างสูงมาก จะมองมุมไหนก็ดูดีไปหมด พิมพิมลปรายตาไปมองแขนของเขาที่กำลับขับรถอยู่ ยิ่งใจสั่นไหว ผิวเขาขาวมากกว่าเธออีก ใช้อะไรบำรุงกันนะ เธอรีบเก็บสายตากลับมามองโฟกัสที่ถนนเหมือนเดิม บีบมือตัวเองเพื่อเก็บอาการประหม่า ภัควัฒน์เห็นเธอนั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา ก็ชำเลืองมองและอมยิ้ม สาวน้อยตัวเล็กๆในวันนั้น เติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่งในวันนี้ แม้จะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่เขาก็จำเธอได้ไม่ลืมเลือน ภาพเธอกับเขาในสมัยเด็กๆยังชัดเจนในความทรงจำเสมอ ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ต่างประเทศ ในเวลาที่เหงาก็ยังมีภาพถ่ายจากเมืองไทยส่งไปให้ดูแทนความคิดถึงเสมอ ภาพสาวน้อยที่ค่อยๆเติบโตเป็นสาวในทุกช่วงวัย แม้เขาจะไม่ได้อยู่กับเธอที่นี่ แต่เธอก็เป็นเพียงหนึ่งเดียวในใจของเขา ความรู้สึกผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอีกรูปแบบนึงได้ จนพื้นที่ในหัวใจของเขาไม่มีที่ว่างให้คนอื่นเลย และการที่เขากลับมาที่นี่ก็เป็นเพราะความต้องการของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เขาหวังเพียงอย่างเดียวว่า ขอให้เธอใจตรงกันกับเขา

ภัควัฒน์หันไปมองพิมพิมลที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา สำรวจใบหน้าหวานๆของเธอ แม้จะมองจากด้านข้างก็ยังสวยจนแทบไม่อยากละสายตา สิ่งที่เขาอยากจะรู้จากเธอมากที่สุดในตอนนี้คือ เธอกำลังคบหาดูใจกับใครอยู่หรือไม่ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ต้องเก็บไว้ในใจ หากถามออกไปในตอนนี้ที่เพิ่งพบเจอกันได้ไม่กี่นาที ก็คงจะเสียมารยาทมากๆ  ภัควัฒน์แอบมองหญิงสาวเป็นระยะ แอบสำรวจรูปร่างหน้าตาของเธออย่างเงียบๆ 

หญิงสาวก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไป ทำได้แค่มองออกไปนอกตัวรถ มองการสัญจรบนท้องถนน ในช่วงเวลาเช่นนี้ รถเริ่มมากขึ้น เพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงาน เมื่อรถติดไฟแดง เธอจึงหันหน้าไปมองเขาอีกครั้ง ทั้งสองคนสบสายตากันโดยบังเอิญ ทำให้พิมพิมลต้องเอ่ยถามออกมา

"พี่วัฒน์กลับมาตั้งแต่เมื่อไรคะ?"

"กลับมาได้หนึ่งเดือนแล้วล่ะ"

"อ๋อ...ค่ะ"

ถามได้เพียงประโยคเดียวแค่นั้นเธอก็ต้องหันหน้าหนีเขาไปนอกรถอีกครั้ง เพราะการได้สบสายตากับเขาในเวลานี้มันช่างยากเสียเหลือเกิน ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร ช่างผิดกับสมัยเมื่อยังเป็นเด็ก เธอคนนี้ต่างจากเด็กหญิงตัวน้อยๆคนนั้นที่พูดเป็นต่อยหอย คิดแล้วก็น่าขำ ทำไมจะต้องคอยหลบสายตาเขาด้วย เพราะเขาก็คงจะเป็นพี่วัฒน์ของเธอคนเดิมนั่นแหละ คิดถึงเขามากไม่ใช่เหรอพิมพิมล เวลานี้เขาก็อยู่ตรงนี้แล้วไง....

"พี่ดีใจนะ ที่พิมจำพี่ได้"

"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะคะ" พิมพิมลพูดแล้วหันหน้าออกนอกตัวรถ แก้อาการประหม่า หากบอกออกไปตรงๆว่าพิมแอบส่องโซเชียลพี่อยู่นะคะ ก็คงจะดูไม่ดีเท่าไรมั้ง

"สิบปีที่ไม่ได้เจอกันเลย นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว"

 "ใครจะลืมได้ล่ะคะ คนทั้งคนนะ" พิมพิมลสบตาชายหนุ่มที่พูดตัดพ้อเหมือนน้อยใจ

 "พี่กลับมาเกือบๆจะเดือนนึงแล้วล่ะ แต่งานที่บริษัทยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปที่บ้านสวนเลย พอดีว่าวันนี้พี่โทรไปหาคุณน้าว่าจะเข้าไปที่บ้านสวน ท่านเลยวานให้พี่แวะรับพิมที่มหาวิทยาลัยไปด้วยกันเลย"

"คุณแม่บอกว่างานที่สวนยุ่งมากๆ ต้องรบกวนพี่วัฒน์ เกรงใจจังเลยค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกพี่เต็มใจ"

ภัควัฒน์รีบหันหน้าออกนอกตัวรถยิ้มออกมาทันที เพราะรู้ในความตั้งใจของแม่มะปรางและคุณยายศรีที่อยากให้ตนและพิมพิมลได้เจอกันเสียที แต่ก็ต้องรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ

"หิวมั้ย อยากกินอะไรรึเปล่า เพราะกว่าจะถึงบ้านก็ราวๆสองชั่วโมงเลยนะ"

"แวะปั๊มหน้าก็ได้ค่ะ พิมอยากซื้อขนม"

 "โอเคครับ" ภัควัฒน์รีบชิดซ้าย เปิดไฟเลี้ยวเตรียมเข้าปั๊มน้ำมัน

เขาจอดรถเติมน้ำมัน พิมพิมลก็ลงรถไปเข้าห้องน้ำแล้วตรงดิ่งไปร้านสะดวกซื้อทันที ออกมาพร้อมกับถุงหิ้วใบใหญ่ 

"พี่หิวจังเลย"

พิมพิมลรีบกางถุงแล้วยื่นไปข้างหน้าเขาทันที

"เอาชิ้นไหนหยิบเลยค่าาา" หญิงสาวก้มมองถุงขนมใบใหญ่ที่มีแต่ขนมของโปรดเธอทั้งนั้น และคิดว่าเขาน่าจะชอบเหมือนกัน 

ภัควัฒน์ชี้มือไปทางร้านก๋วยเตี๋ยวที่เปิดภายในบริเวณปั๊ม เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตก ที่มีคนทานอยู่หลายโต๊ะเลย น่าจะอร่อย

"อ๋อ.... เข้าใจแล้ว งั้นไปทานกันเลยค่ะ"

ทั้งสองคนพากันเดินไปที่ร้าน นั่งคนละฝั่งหันหน้าเข้าหากัน แม่ค้าก็มารับออเดอร์ทันที

รับเส้นอะไรดีคะ? แม่ค้าถือกระดาษและดินสอมาเตรียมจด  พร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ทั้งสองคน

"เส้นเล็กค่ะ!!"

"เส้นเล็กครับ!!"

พิมพิมลกับภัควัฒน์พูดออกมาพร้อมกัน

"คุณสองคนใจตรงกันเลยนะคะ เป็นแฟนกันใช่มั้ย ชอบทานเส้นเล็กเหมือนกันเลย" แม่ค้าส่งยิ้มมาหาทั้งสองคน

ทั้งสองคนส่งสายตาหากันโดยอัตโนมัติ พิมพิมลรีบโบกมือปฏิเสธ

"มะ...ไม่ใช่นะคะป้า" พิมพิมลทำหน้าตาตื่นรีบพูดตะกุกตะกักออกมา หันไปมองภัควัฒน์ก็เห็นเขานั่งยิ้มแฉ่งส่งยิ้มไปหาแม่ค้า ทำหน้าตากรุ้มกริ่ม โดยไม่พูดอะไรออกมาเลย เป็นเธอที่ร้อนรนออกตัวแค่คนเดียว ยิ่งทำให้แม่ค้ายิ้มเพราะคิดว่าเธอคงเขินอาย

"ไม่เป็นไรค่ะ ตอนป้าสาวๆก็แบบนี้แหละ" แม่ค้าหันไปพูดเหมือนปลอบใจชายหนุ่ม ที่หญิงสาวไม่กล้ายอมรับ ภัควัฒน์ยังคงนั่งยิ้มให้ป้าแม่ค้าอยู่เหมือนเดิม

"เส้นเล็กหมูน้ำตกสองชาม รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าเอาน้ำมาให้ก่อน" ป้าทวนซ้ำ และรีบไปเอาน้ำมาให้สองแก้ว

พิมพิมลจึงชวนภัควัฒน์คุยเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ป้าเข้าใจผิด

"พี่วัฒน์ยังชอบทานเส้นเล็กอยู่เหรอคะ?"

"พี่ก็ทานมาตลอด ทุกครั้งที่กินก๋วยเตี๋ยวเลยล่ะ ติดมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ ก็เราพาพี่กินแต่เส้นเล็กนี่นา"

คำตอบนี้ทำเอาพิมพิมลหวนนึกถึงอดีต ช่วงเวลานั้น.... ทุกครั้งที่พี่วัฒน์ของเธอมาจากกรุงเทพ เธอมักจะพาเขาเข้าไปเล่นในสวนกับเพื่อนๆ เขาโดนทั้งมดและยุงกัด ขึ้นผื่นแดง คันตามตัว ก็ไม่ปริปากบ่นสักคำ ชวนไปไหนก็ไปหมด ไม่ว่าจะปีนต้นไม้ เล่นน้ำในท้องร่อง เก็บผักบุ้ง จับปลาจับหอยที่ทุ่งนา สุดท้ายก็เป็นเธอนั่นแหละที่ต้องหายามาทาให้เขา พี่วัฒน์ผู้ใจดี ตามใจพิมทุกอย่าง แม้จะอายุห่างกันตั้งห้าปี แต่ก็ไม่เคยขัดใจหรือรำคาญเธอเลยสักครั้ง ก่อนจะพาเขาไปส่งที่บ้าน เธอต้องปลอบใจโดยการพาเขาไปกินก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตกเจ้าเด็ดแถวบ้าน และต้องเป็นเส้นเล็กเหมือนกันเท่านั้น เธอถึงจะพอใจ เมื่อคิดถึงอดีตช่วงเวลานั้น ก็ทำเอาพิมพิมลยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ภัควัฒน์ที่นั่งตรงข้าม ก็เผลอยิ้มตามไปด้วย

"น้องพิม น้องพิมครับ"

เสียงของชายหนุ่มทำเอาพิมพิมลหลุดจากภาพจำภายในอดีตทันที

"คะ พี่วัฒน์ เรียกพิมเหรอ" หญิงสาวหันหน้ามาตามเสียงที่เขาเรียก

"ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วครับ ใจลอย คิดถึงใครอยู่เอ่ย"

พิมพิมลทำหูทวนลม แล้วปรุงก๋วยเตี๋ยวทานทันทีถ้าบอกว่าคิดถึงเรื่องสมัยเป็นเด็กๆระหว่างเขาและเธอก็ปล่อยไก่แย่เลยน่ะสิ แอบเหล่ตามองไปทางชายหนุ่มเล็กน้อย เห็นเขาชิมก๋วยเตี๋ยวก่อนปรุง เหมือนตอนเด็กๆ เขายังมีนิสัยเหมือนเดิมเลยสินะ ไม่เปรี้ยว ไม่หวาน ไม่เค็ม กินง่ายๆ เรียกได้ว่าทำมาแบบไหนก็กินได้หมด 

"น่ารักจัง" พิมพิมลพึมพำออกมาเบาๆ 

ทำเอาภัควัฒน์รีบถามกลับทันที

"ชมพี่เหรอ?" ชายหนุ่มชะงักและเงยหน้าถาม

"เปล่าซะหน่อย พี่วัฒน์หูฝาดแล้วค่ะ"

พิมพิมลรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง อาการหูแดงของหญิงสาวทำเอาภัควัฒน์ยิ้มออกมา 

"ก็นั่งกันอยู่สองคน ไม่ชมพี่แล้วจะชมใคร" ชายหนุ่มยังจ้องหน้าไม่วางตา เห็นว่าหญิงสาวเขินจึงเลิกแหย่ แล้วทานก๋วยเตี๋ยวต่อ

หลังจากทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จ ทั้งสองคนก็มุ่งหน้ากลับนครปฐมทันที

"พี่วัฒน์กินขนมมั้ยคะ" พิมพิมลพูดและยื่นถุงขนมไปให้ 

"พี่ขับรถอยู่คงทานไม่สะดวก ป้อนหน่อยสิ"

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันหน้ามาส่งสายตาอ้อนวอน ก่อนจะหันกลับไปมองถนนเหมือนเดิม ช่วงเวลานี้รถเยอะมากพอสมควร ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ เขาแอบมองอาการของหญิงสาว พลางยกนิ้วมือเคาะพวงมาลัย ลุ้นในใจว่ารุกหนักเกินไปหรือปล่าว หากว่าเธอปฏิเสธ เขาจะทำยังไงดี

"ป้อนก็ได้ค่ะ" พิมพิมลพูดออกมาเบาๆ พอให้คนที่ขับรถอยู่ได้ยิน คนตัวโตอย่างเขา ทำไมถึงยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่เลยนะ เฮ้อ!! เจอวันแรกก็อ้อนซะแล้ว

ภัควัฒน์ยิ้มด้วยความดีใจ หันหน้ามาอ้าปากรอ ส่งเสียงใสๆออกมา พร้อมกับทำตาปริบๆ

"อ้าาาาา" 

ทำเอาพิมพิมลเขินจนหน้าแดง ต้องรีบหันหน้าหนีออกไปนอกรถ หยิบขนมจะไปป้อนเขา แต่หันหน้าไปอีกทาง มือไปอีกทาง ขนมไม่ถึงปาก ทำเอาคนที่อ้าปากรอ รีบพูดออกมา

"ยื่นมาทางนี้ครับ พี่อ้าปากรอจนเมื่อยแล้วนะ"

พิมพิมลรีบหันไปมอง แล้วป้อนขนมเข้าปากเขา ชายหนุ่มรีบงับขนมเข้าปากทันที พร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่ม ยิ้มด้วยความชอบใจ อาการเหมือนเด็กห้าขวบได้ขนมที่ถูกใจ

"อร่อยมั้ยคะ ขนมตัวนี้ออกใหม่ พิมชอบมากเลย" พิมพิมลยกถุงขนมโชว์เขา แล้วหยิบขนมเข้าปากทาน ทำหน้าฟินๆ

"อย่าทานแต่ขนมเยอะเกินไปนะ ต้องทานอาหารให้ตรงเวลาด้วย เดี๋ยวปวดท้อง" ชายหนุ่มเน้นย้ำเพราะเป็นห่วงสุขภาพ เพราะสมัยเด็กๆเธอติดเล่น ติดขนมจนทานข้าวได้น้อย ต้องเคี่ยวเข็ญให้ทานทุกวัน

"โอเคค่ะ พิมจะปฏิบัติตามคำสั่งค่ะ" หญิงสาวทำท่าตะเบ๊ะใส่เขา จนภัควัฒน์เผลอตัวเอามือลูบหัวเธอเบาๆ เหมือนตอนเด็ก พิมพิมลสบสายตากับเขา ภาพความทรงจำเก่าๆลอยเข้ามา 

"ไม่ชอบทานยา ก็ห้ามป่วย ยามันไม่อร่อยเหมือนขนมหรอกนะ" คำพูดนี้เขาพูดบอกเธอตั้งแต่เด็กๆ จนผ่านมาสิบปีก็ยังพูดเหมือนเดิมเป๊ะ

"พี่วัฒน์พูดเหมือนเดิมเป๊ะเลย ไม่ขาดไม่เกิน พิมไม่กล้ากินขนมต่อแล้วเนี่ย อย่าดุได้มั้ย" หญิงสาวทำหน้ามุ่ย

"ทานได้ เพราะเมื่อกี้ทานอาหารแล้ว ที่พี่ห่วงคือห้ามทานขนมก่อนทานข้าว เข้าใจมั้ย" ชายหนุ่มส่งสายตาแสดงความห่วงใย จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนจากเขา จึงมีท่าทีอ่อนลง

"วิธีเดียวที่พี่วัฒน์จะเลิกบ่นได้ คือการมาทานด้วยกัน พิมจัดให้เลย" พิมพิมลหยิบขนมป้อนภัควัฒน์จนเต็มปาก ชนชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นแสดงท่าทีว่าพอก่อน