"แม่จ้าช่วยหนูด้วย" เสียงเด็กผู้ชายร้องหาแม่อยู่กลางตลาดคนผ่านไปผ่านมามองดูเด็กผู้ชายกับชายร่างสูงหนาคนหนึ่งที่ยืนมองเด็กผู้ชายอยู่ "หยุดร้องเดียวนี้น่ะ" ชายร่างสูงหนาบอกเด็กชายที่นั่งร้องไห้อยู่พื้นหยุดร้องไห้ "ลูกร้องแทนที่จะเอาลูกกลับมาบอกให้ลูกหยุดร้อง" เสียงคนที่มายืนมุมดูพูดเบาๆ ชายร่างสูงหนาก็ไม่รอช้ารีบบอกออกไปว่าไม่ใช่ลูกตัวเอง "เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกผมครับ" ชายร่างสูงหนาบอกทุกคนที่ยืนดู "จะไม่ใช่ได้ไงและพ่อหนุ่มเด็กก็นั่งร้องไห้อยู่กับพ่อหนุ่มอยู่นี้นานสักพักแล้ว" แม่ค้าในตลาดคนหนึ่งพูดขึ้น "หนูผู้ชายคนนี้พ่อหนูหรอจ้ะ" แม่ค้าคนนั้นถามเด็กผู้ชายที่นั่งร้องอยู่ข้างขาของผู้ชายร่างสูง "ครับ ฮือออ" ผู้ชายร่างสูงหนาเบิกตากว้างเมื่อเด็กคนนั้นบอกว่าเป็นลูกตัวเอง "แกหล่อขนาดนี้มีลูกแล้วอ่ะ" เสียงสาวๆที่มายืนมุมดูพูดกับเพื่อนที่มายืนดู " นี่นายไม่ใช่ลูกฉัน จะมาบอกว่าเป็นลูกฉันได้ยังไง" ผู้ชายร่างสูงหนานั่งคุกเข่าคุยกับเด็กผู้ชาย เด็กผู้ชายนั่งมองหน้าชายร่างสูงสักพักก็กอดคอชายร่างสูง ชายร่างสูงพักเด็กออกคนมองชายร่างสูงหนาเหมือนคนใจร้ายจะทำร้ายเด็ก เด็กผู้ชายร้องไห้นักกว่าเดิม ผู้ชายร่างสูงหนาลุกขึ้นยืนมองดูเด็กพร้อมกับมีเสียงคนพูดกัน "ใจร้ายมากพักเด็กตัวเล็กๆได้ลง" "นั้นดิ" คนพูดกันเต็มไปหมดผู้ชายร่างสูงไม่รู้จะทำยังไง อยู่ๆก็มีคนเรียกชายร่างสูงจากข้างหลัง "ไทม์" เสียงหนาพูดขึ้นทำให้ชายร่างสูงหนาหันไปดู "กัน" ชายที่เรียกชายร่างสูงเดินเข้ามาหาชายร่างสูงหนาแล้วมองเด็กน้อยผู้ชายที่นั่งร้องไห้อยู่พื้น "เกิดอะไรขึ้นว่ะ " "เด็กคนนี้บอกทุกคนว่าเป็นลูกฉันอ่ะดิทุกคนเลยคิดว่าฉันปล่อยลูกร้องไห้กลางตลาด" กันมองดูเด็กผู้ชายที่นั่งร้องไห้ก่อนจะนั่งคุกเข่าคุยกับเด็กผู้ชาย "หนูครับ พ่อแม่หนูอยู่ไหนเดียวอาพาไปหาพ่อแม่" กันพูดดีๆกับเด็กน้อยเด็กน้อยหยุดร้องและตอบกัน "หนูหลงทางกับแม่ พ่อหนูอยู่นี่" เด็กผู้ชายชี้นิ้วมาหาชายร่างสูงหนาที่ยืนดูอยู่ กันมองดูชายร่างสูงหนา ก่อนจะลุกขึ้นและพูดคุยกับชายร่างสูงหนา "เด็กหน้าจะไม่มีพ่อแน่ว่ะถึงได้บอกว่าแกเป็นพ่อ" "ดูแล้วหน้าจะไม่มีพ่อแม่ว่ะ" ชายร่างสูงหนาพูดขึ้น กันสายหัวไปมา "ไม่ใช่แน่ว่ะ ดูจากการแต่งตัวของเด็กแล้วหน้าจะไม่ใช่ขอทาน" กันมองดูการแต่งตัวเด็กผู้ชายรองเท้าผ้าใบ ชุดแขนยาวหนากางเกงยีนส์ผิวขาว "มีใครรู้จักเด็กไม่ครับ" ทุกคนสายหัวไปมาเมื่อกันถามขึ้น "นี่ไอ้หนูรู้จักชื่อแม่ไม่" ชายร่างสูงหนาถามเด็กน้อยที่นั่งอยู่พื้น เด็กน้อยบอกชื่อแม่ตัวเองกับชายร่างสูงหนา ชายร่างสูงหนากับกันพากันไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อประกาศตามหาแม่ของเด็ก ชายร่างสูงหนาประกาศใส่ไมค์ "นางสาว อันดา จินดามณีรัตน์ มารับลูกที่ประชาสัมพันธ์ที่ตลาดด่วน" ช่วงท้ายๆชายร่างสูงพูดเน้นคำ

ฝั่งทางหญิงสาวสวยผิวขาวผมดำเงาตามหาเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่และถามคนในตลาดอีกฝั่ง "ป้าค่ะเคยเห็นเด็กผู้ชายในรูปไมค่ะ"หญิงสาวเอารูปเด็กผู้ชายคนหนึ่งให้แม่ค้าในตลาดดูแม่ค้าสายหัวไปมา หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะได้ยินเสียงประกาศของผู้ชายคนหนึ่งที่ประกาศชื่อตัวเองให้ไปรับลูก หญิงสาวได้ยินก็รีบวิ่งไปที่ประชาสัมพันธ์ทันที พอมาถึงก็เห็นเด็กผู้ชายอยู่กับชายร่างสูงหนาสองคนหญิงสาวไม่รอช้าวิ่งเข้าไปกอดเด็กผู้ชายทันทีเพราะเด็กผู้ชายกับเขาหลงกันได้สักพักแล้วแล้วเขาก็ตามหาเด็กผู้ชายนานแล้ว "อารันลูก" หญิงสาวกอดเด็กชายด้วยความเป็นห่วง ชายร่างสูงหนาสองคนมองดู "ลูกคุณหรอครับ" กันถามหญิงสาวที่กอดเด็กผู้ชายอยู่ "ใช่ค่ะ" หญิงสาวตอบกัน ก่อนที่ชายร่างสูงจะพูดเสียงดังขึ้น "นี่คุณดูแลลูกยังไงให้หายได้เนี่ย และคุณรู้ไหมว่าคนในตลาดเขาคิดว่าผมเป็นพ่อเด็กเขาว่าผมใจร้ายปล่อยลูกร้องไห้กลางตลาด เพราะลูกคุณบอกทุกคนว่า ผม เป็น พ่อ เด็ก" ชายร่างสูงหนาพูดด้วยความโกรธนิดๆพร้อมกับเน้นคำ "ใจเย็นๆดิไทม์ ค่อยๆพูดกัน" กันห้ามเพื่อนที่อารมณ์ขึ้น หญิงสาวมองดูและฟังอย่างไม่เข้าใจว่าทำไหมผู้ชายร่างสูงหนาถึงโกรธจนว่าเขาดูแลเด็กไม่ดี "นี่คุณก็เด็ก เขาก็ดื้อตามวัยเขานั้นและและอีกอย่างฉันก็ซื้อของจนลืมดูเขา อันนี่ฉันผิดฉันรู้ที่ฉันดูแลเขาไม่ดีแต่คุณก็ไม่ควรพูดแบบนี้ไม" หญิงสาวพูดบ่นออกไปทำให้ไทม์จะพูดโต้กลับแต่กันห้ามก่อน "พอแล้วไอ้ไทม์เขาก็มารับลูกเขากลับแล้วนี่ไง จะเอาอะไรอีก" กันพูดพร้อมมองหน้าไทม์ ไทม์มองหน้าหญิงสาว "เออจบก็จบ" กันถอนใจโล่งเมื่อไทม์ยอมจบเรื่อง "ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่ทำให้เสียเวลา" หญิงสาวพูดขอโทษกัน หน้าเปลี่ยนสีไม่เหมือนตอนคุยกับไทม์หญิงสาวทำหน้าขอโทษออกมาจากใจจริง กันยิ้ม "ไม่เป็นไรเลยครับ" หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะคุกเข่านั่งลงพูดกับอารันลูกชายตัวเอง "อารันครับขอโทษลุงเขาเร็วครับ อารันทำให้ลุงเขาเสียเวลา" หญิงสาวพูดบอกลูกก่อนที่เด็กชายจะยกมือไหว้ขอโทษไทม์กับกัน กันนั่งคุกเข่าลงเพื่อพูดกับเด็ก "วันหลังอย่าพูดว่าคนอื่นเป็นพ่อเราอีกน่ะเข้าใจไหมครับ บางคนเขามีเมียมีลูกมาด้วยเขาจะเข้าใจผิดกันน่ะครับ " กันบอกอารันเด็กน้อยตัวเล็กอย่างอ่อนโยนพร้อมกับรูปหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู อารันพยักหน้ารับพร้อมกับกอดคอแม่ตัวเอง "ขอบคุณอีกครั้งน่ะค่ะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณกันอีกครั้ง กันพยักหน้าพร้อมกับยิ้มรับก่อนที่หญิงสาวจะพาเด็กน้อยเดินจากไป ไทม์มองดูหญิงสาวกับเด็กน้อย "กลับกันไทม์" กันเอ่ยชวนไทม์กลับบ้านไทม์พยักหน้ารับและทั้งสองก็เดินไป

บ้านสวน

"ระวังล้มน่ะลูก" หญิงสาวพูดบอกเด็กน้อยที่วิ่งขึ้นบันไดบ้านและตัวเองก็เดินตามมาติดๆ "อ้าวอันดากลับมาแล้วหรอลูก" หญิงแก่คนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวกับเด็กน้อยกลับมา "จ้ะแม่" อันดาตอบกลับคำแม่ "ยายเพ็ญครับวันนี้รันไปเจอพ่อมาด้วย" หญิงแก่ทำหน้า งง เพราะอารันไม่มีพ่อก่อนที่อันดาจะเล่าเรื่องให้แม่ฟัง พอเล่าเสร็จเพ็ญก็รูปหัวหลานและพูดสอนหลาน

"อารันครับอารันไม่มีพ่อแต่อารันมีแม่น่ะครับแม่อารันเก่งมากด้วยเพราะว่าแม่ของอารันเป็นทั้งพ่อและแม่ให้อารันเลยน่ะครับ"

อันดายิ้มให้กับแม่ตัวเองที่สอนลูกตัวเองให้ เพ็ญยิ้มพร้อมรูปหัวอารัน อารันพยักรัก " ครับยายเพ็ญ" เพ็ญยิ้มให้หลาน "อารันคนเก่งของแม่ไปอาบน้ำมารอกินข้าวน่ะครับ" อันดานั่งคุกเข่าพร้อมกับรูปหัวอารัน "ครับแม่" อารันวิ่งเข้าไปในบ้าน เพ็ญรูปหลังอันดาพลางปลอบอันดาไปด้วย อันดายิ้มให้แม่ก่อนที่ทั้งสองจะไปทำอาหารกัน สักพักอารันก็วิ่งออกมาจากตัวบ้านอันดากับเพ็ญก็พากันเอาอาหารมาวางที่โต๊ะ "โหห มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย" อารันเอ่ยพูดขึ้น ทำให้อันดาและเพ็ญยิ้มขึ้นมาอารันนั่งลงเก้าอี้ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักชิมอาหาร รสมือยายกับแม่" หืมมม อร่อยมากครับ" เพ็ญอดที่จะหัวเราะอย่างเอ็นดูไม่ได้ อันดายิ้มและนั่งลงเก้าอี้พร้อมกับเพ็ญและพากันกินข้าว

บ้านเจ้าสัว

ไทม์เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่อย่างเหนื่อยๆพอกำลังจะเดินขึ้นบันไดก็มีเสียงที่ทำให้ไทม์หยุดเดินต่อ "หายหัวไปทั้งวันคนในบ้านเป็นอะไรก็ไม่รู้หรอก" เสียงหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นไทม์หันไปมองและเดินลงมาจากบันไดเพื่อมาหาหญิงวัยกลางคน "อะไร ใครเป็นอะไร" ไทม์พูดน้ำเสียงแข็งๆ หญิงวัยกลางคนหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น "พ่อแกจะตายอยู่แล้วยังไม่รู้จักกลับมาดูอีก" ไทม์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่าง งง "พ่อเป็นอะไร" ไทม์ถามอย่างร้อนใจ "พ่อแกป่วยเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้าย" ไทม์เบิกตากว้างและนิ่งไปก่อนจะได้สติวิ่งเข้าไปหาพ่อที่ห้องนอน ไทม์วิ่งเข้ามาในห้องพ่อ พ่อนอนโทรมอยู่บนเตียงมีคนใช้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง "พ่อ พ่อเป็นอะไร" ไทม์ถามพ่ออย่างร้อนใจกลัวพ่อจะเป็นอะไรไป พ่อไทม์จับมือไทม์ก่อนจะพูดกับธาม "ไทม์ต่อไปนี้เราจะเที่ยวไปวันๆไม่ได้แล้วน่ะ เราจะเป็นคนที่ได้ดูและธุระกิจและทุกๆอย่างต่อจากพ่อ" หญิงวัยกลางคนยืนอยู่หน้าประตู้ได้ยินก็รู้สึกโกรธและกำหมัดแน่น เพราะหญิงวัยกลางคนเป็นแม่เลี้ยงของไทม์เป็นเมียใหม่ของพ่อไทม์แม่ไทม์ตายในอุบัติเหตุทางรถ ไทม์จับมืิอพ่อไว้ "พ่อไม่เอา ไทม์จะไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรไปไทม์จะหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษาพ่อ" พ่อไทม์ยิ้มเพราะลูกตัวเองพึ่งจะคิดได้และเป็นผู้ใหญ่ได้ "ไทม์ ต่อไปนี้ลูกต้องโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่น่ะ ลูกต้องอยู่ให้ได้และดูแลธุระกิจและทุกๆอย่างที่พ่อมอบให้เป็นอย่างดีน่ะลูก" เมียเลี้ยงของไทม์ที่ได้ยินก็ยิ่งโกรธเพราะตัวเองดูแลพ่อไทม์มาตลอดตั้งแต่แม่ไทม์ยังไม่ตายแต่กลับจะไม่ให้อะไรตัวเองเลย "สัญญากลับพ่อน่ะลูกว่าจะดูและธุระกิจของพ่ออย่างดี พ่อตั้งใจทำบริษัทนี้ขึ้นมาน่ะลูก" ไทม์พยักหน้ารับคำพ่อก่อนจะกอดพ่อพ่อไทม์ยืนกระดาษหนึ่งให้ไทม์ ไทม์รับกระดาษจากพ่อแล้วหยิบขึ้นมาดู ในกระดาษเป็นรูปบ้านสวนหลังหนึ่งอยู่ติดคลองน้ำสวยและดูดีมาก ไทม์มองพ่ออีกครั้งด้วยความ งง ว่าพ่อให้กระดาษนี้ตัวเองทำไหม "คนที่อยู่บ้านนี้จะช่วยลูกได้ยามที่ลูกลำบาก พ่ออยากให้ลูกไปที่นั้นเพื่อทำความรู้จักกับทุกคนพ่อไม่อยากให้ลูกรังเกียจคนที่ไม่รวยหรือลำบากกว่าเราน่ะ" ไทม์มองดูภาพบ้านในกระดาษ ก่อนที่พ่อไทม์จะบอกที่อยู่ของบ้านหลังนี้

ไทม์กลับมาห้องพร้อมกับกระดาษในมือที่พ่อให้ไว้ ไทม์ล้มลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยและคิดย้อนไปตอนที่พ่อบอกตัวเองอยู่ห้องพ่อ

[ไทม์จำไว้น่ะเขาสำคัญกับเรามาก และเป็นสหายพ่อตอนที่พ่อลำบาก อย่าทำให้สหายคนนี้ของพ่อหายไปน่ะ]

"สำคัญขนาดนั้นเลยหรอว่ะ" ไทม์คิดย้อนไปพร้อมกับพูดออกมาคนเดียว ก่อนจะเก็บกระเาษไว้ในตู้หัวที่นอนและไปอาบน้ำ