...⚠️!Warning!⚠️...
...เนื้อหาต่อไปนี้ แต่งตามเนื้อเรื่องหลักไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ตัวละครเสียหายแต่อย่างใด ตัวละครHazbin Hotel มี OOC เยอะพอสมควร โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ Vulgar words , Splash of blood , violence , Talking about sex งดดราม่าและติชมกันอย่างสุภาพด้วยนะ~...
.......
.......
.......
...****************...
...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วหลายศตวรรษ บนสรวงสวรรค์สีขาวบริสุทธิ์สะอาดตามีทูตสวรรค์ตนหนึ่งที่เกิดมาจากพระผู้เป็นเจ้า นามว่า ลูซิเฟอร์ มอร์นิ่งสตาร์ ทูตสวรรค์องค์นี้นั้นถูกสร้างมามีใบหน้าที่สวยราวกับเทพธิดาก็มิปาณและยังมีร่างกายสัดส่วนงามพอเหมาะให้ดูเหมาะสมแก่ทูตสวรรค์องค์นี้นักเป็นเทพที่ถูกสร้างขึ้นมาองค์แรกเพื่อติดตามและรับใช้พระเจ้าที่สวรรค์ชั้นเอกอย่าง เซราฟิม เป็นสวรรค์ชั้นสูงสุดของแดนสวรรค์แห่งนี้...
...ลูซิเฟอร์นั้นคอยรับใช้พระเจ้ามานานอย่างที่เคยเป็นและนับถือท่านเป็นบิดาของตนจนกระทั่งพระเจ้าสร้างเหล่าพี่น้องขึ้นมาอีก7องค์ นามว่า มิคาเอล กาเบรียล ราฟาเอล อูรีเอล ซารีเกล เรมีเอล และองค์สุดท้าย ราเกล ซึ่งถึงทั้ง7พระองค์นี้จะถูกสร้างมาในภายหลังของลูซิเฟอร์เขานั้นจึงต้องทำเคารพกับเหล่าพี่ๆของตนถึงแม้ว่าตนจะเกิดก่อนก็ตามแต่ยกเว้นแต่ มีคาเอลที่ต้องทำเคารพตนเพราะเขานั้นถือว่าโตสุดกว่ามีคาเอลนั้นเอง...
...แต่ทว่าทั้ง7พระองค์นี้ไปสวรรค์ชั้นตรี อย่างชั้นปกครองเทพ ซึ่งทั้ง7พระองค์นั้นต้องไปดูแลยัง อัครทูตสวรรค์เป็นเขตที่ตนนั้นจะได้เป็นหัวหน้าคุมเหล่าทูตสวรรค์นั้นเอง...
.......
... ....
ไม่กี่วันก็ผ่านมาได้ในไม่นานแดนสวรรค์นั้นสงบสุขรื่นเริงเป็นอย่างดีไม่มีสิ่งใดที่ต้องกังวลว่าจะเกิดขึ้นเสียแต่...
"ท่านพี่ขอรับ"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกถามอีกฝ่ายในขณะที่ตนนั้นกำลังเดินไปยังข้างหน้าที่ห้องรับประทานอาหารก็เอ่ยเรียกถามเสียงแจ๋วจนคนเป็นพี่จนคนที่ถูกเอ่ยถามนั้นใจเหลวทันทีเป็นใคร ใครก็แพ้น้ำเสียงนั้น
"มีกระไรหรือลูซิเฟอร์ เจ้าจักถามอันใดกับข้าอีก?"น้ำเสียงติดเล่นเอ่ยเสียงทุ้มออกมาถามดักก่อนเพราะเค้ารู้อย่างแน่นอนว่าคนน้องนั้นจะถามอันใดก็เตรียมรับคำถามนั้นที
.....
"ข้าอยากรู้ว่า..เหตุอันใดท่านพ่อจึงมิสร้างแดนนรกหรือขอรับท่านพี่..?"เอ่ยจบก็หันมามองด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเหล่าทูตสวรรค์ตัวน้อยทำกันก็เงยหน้าขึ้นมามองคนเป็นพี่อย่างกาเบรียลทันทีด้วยสายตาสงสัย
"......"
"ลูซิเฟอร์น้องข้า"กาเบรียลยังคงไม่ตอบคำถามของน้ำชายผู้เป็นที่รักแต่หันหน้ามาทางเขาและย่อตัวลงมาแล้วนำมือทั้ง2ข้างนั้นมาจับไหล่เขาไม่แน่นไว้หลวมๆแล้วจ้องมายังงตาของน้องชายที่ส่งสายตาสงสัยที่พอเขาเห็นก็รู้ได้เลยว่าน้องชายกำลังสงสัยเรื่องนี้อยู่ใบหน้าขาวหน้ามืดไปกว่าครึ่ง
"เหตุใดเจ้าจึงอยากรู้ว่าท่านพ่อจึงมิสร้างนรกใช่หรือไม่?"เขาหันมองหน้าน้องชายที่ไม่ได้ตอบอะไรแต่เพียงพยักหน้าให้แทนคำตอบถึงแม้ว่ามันจะดูเสียมารยาทแต่เขาเองก็ไม่ได้ว่าอันใดแก่ลูซิเเฟอร์
...
ถ้าให้เขาเล่าก็จะนานเสียคงหมดเวลารับประทานอาหาร ไม่ใช่ว่าเขากลัวตัวเองไม่ได้กินแต่เขากลัวว่าน้องชายสัดที่รักจะหิวเสียก่อนเพราะเรื่องพวกนี้นั้น....
"ถ้าท่านพี่จะกังวลก็มิต้องเล่าให้ข้าฟังก็ได้ขอรับเพราะเรื่องนี้ข้าเองก็มิควรถามแบบนี้..."เหตุที่เขาต้องเอ่ยปากว่ากล่าวเช่นนี้เพราะดูทางหน้าที่มองแล้วดูรู้ทันทีว่าคิดอันใดอยู่จึงห้ามเสียก่อนเพราะอาจจะเป็นเรื่องที่...เขาไม่อาจควรรู้ก็เป็นได้
"...."
"ไปกันเถอะขอรับท่านพี่เพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาประชุมแล้ว"
"ข้าทราบแล้ว..ไปกันน้องรักข้า"
...****************...
ห้องรับประทานอาหาร
.
.
"เหตุใดพวกท่านทั้งสองจึงมาช้าเสียนานละท่าน?"เสียงทุ้มเอ่ยถามทั้ง2องค์ทูตสวรรค์ที่เดินมาพร้อมกันโดยมีเหล่าท่านพี่5รวมข้าด้วยก็เป็น6เสียเพราะยังไม่เริ่มรับประทานอาหารเพราะต้องรอคนให้ครบเสียก่อนซึ่งเขาเองก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกันว่าทำๆไม?ทั้งที่ๆเมื่อก่อนหน้านี้ท้องข้าร้องเสียจะทนไม่ไหวกับอาหารหลากหลายที่ทยอยๆเข้ามาวางตอนแรกข้ากะจะหยิบกินเสียแต่เสียดายทีโดนท่านพี่ราฟาเอลเอ่ยห้ามเสียก่อน
เฮ้อ...
"...."
"ข้าขออภัยที่พวกข้าทั้งสองนั้นมาช้าโปรดว่าพวกท่านจะให้อภัย"ร่างโปร่งบางที่ยังพอมีความเป็นบุรุษอยู่ออกมาพลางนำมือมาทาบกับอกบางข้างซ้ายและนำมืออีกข้างไขว้หลังโค้งตัวลงเล็กน้อยอย่างสำนึกผิดจริงมิได้แสแสร้ง
"มิเป็นไรๆมาเถอะมานั่งเสียอีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มการประชุมมิใช่รึลูซิเฟอร์น้องข้า"
"ขอรับท่านพี่ราฟาเอล"
พอเอ่ยถามเอ่ยตอบกันเสร็จก็จะเริ่มทานอาหารแต่ทว่า...
"พวกท่านทั้งสองกำลังมีสิ่งใดปิดบังข้ารึ"เสียงมีคาเอลเอ่ยออกมาพลางจ้องไปทางลูซิเฟอร์อย่างเสียมายาท
"..."
"หมายความเช่นไรรึมิคาเอล แล้วเหตุใดข้าจึงต้องปิดบังเจ้า?"เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามพลางมองไปที่ตาของอีกฝ่ายที่ถือสิทธิ์เป็นน้องชายอย่างมิอาจละสายตาเพราะหากมองดีๆเสมือนว่าคนตรงหน้าอาจจะต้องการสื่ออะไร
ตึกๆๆๆ
"ท่านมอร์นิ่งสตาร์ขอรับ"เสียงเหล่าทหารเอ่ยออกมาพลางก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเจ้าของชื่อแล้วกลับมายืนตรงอีกครั้งเมื่อบอกในสิ่งที่ได้รับมาแล้วจบ
"เข้าใจแล้ว...แล้วข้าจะตามไปหรือท่านพ่อให้ไปเสียตอนนี้?"
"ตอนนี้ขอรับ!"
...
อา...เขาจะได้เห็นเสียที..ชักตื่นเต้นแล้วสิลูซิเฟอร์
กรึก
"ข้าขอตัวขอรับ ขออภัยด้วยที่ครั้งนี้มิอาจทานอาหารมื้อนี้ร่วมกับพวกท่านได้"พูดจบก็ทำท่าทางเช่นเดิมแล้วโค้งตัวให้เพียงนิดก่อนจะขอลาออกไปด้านนอก
"...."
"ท่านพี่คิดว่าลูซิเฟอร์จะไปคุยอันใดกับท่านพ่อหรือ?"
ฟรึบ!
อึก!?...
"ท่านพี่ลูซิเฟอร์จะไปคุยอันใดกับท่านพ่อหรือขอรับท่านพี่..."น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาก็สามารถเดาได้ออกเลยว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นอะไร
"ข้าเองก็มิรู้...มิคาเอล เจ้าควรเก็บอาการอยากรู้ยากเห็นของเจ้าไปเสียก็รู้ว่ามันมิเหมาะมิควร"ราเกลเอ่ยออกมาพลางใช้แรงกดดันเพียงน้อยนิดให้อีกฝ่ายนั้นรับรู้
....
"ขอรับ ข้าขออภัยด้วยท่านพี่"
"เจ้าสำนึกก็ดีแล้ว...เอาละมาเริ่มทานกันเสียเถอะอีกประเดี๋ยวก็จะเริมการประชุมที่ศาลแล้ว"เสียงทรงพลังอำนาจแต่ก็มิอาจสู้ลูซิเฟอร์ มอร์นิ่งสตาร์ได้ พี่ใหญ่สุดอย่าง กาเบรียล เอ่ยออกมาพลางตบมือเบาๆสองครั้งเพื่อเป็นสัณญาณว่าเริ่มทานได้
สวรรค์ชั้น เสราฟิม
"ท่านพ่อท่านเรียกข้ามามีอันใดหรือขอรับ"เอ่ยจบก็คุกเข้าลงเล็กน้อยแล้วนำมือมาทาบไว้ที่อกด้านซ้ายและอีกมือไขว้หลังไว้แสดงกิริยานอบน้อมจนเทพสวรรค์สร้างผู้ที่เป็นเสมือนบิดาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเอ็นดูอีกฝ่าย
"ลุกขึ้นเถิดหนามอร์นิ่งสตาร์แสงดาวดวงน้อยลูกรัก ข้าเพียงแค่จะให้เจ้าช่วยอะไรเสียหน่อย"Godเอ่ยออกมาอย่างใจเย็นน้ำเสียงลื่นฟังแล้วสเดาะหูราวกับกำลังฟังเสียงดนตรีก็มิปาน
"ว่าแต่...ท่านพ่อมีกระไรให้ลูกรับใช้รึขอรับ"
"ข้าจะ..."
??
"จะอะไรหรือขอรับท่านพ่อ?"เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยปนอย่างรู้ซึ่งสิ่งนี้ก็ชี้แน่ชัดแล้วว่าคนเป็นบิดานั้นเอ็นดูคนที่ตัวเล็กกว่าพี่น้องคนอื่นๆด้วยความเอ็นดู
หึๆ
"ข้าคิดว่าข้าจะสร้าง..."
"มนุษย์"
?!
...----------------...
จบ ตอนที่ 1
...⚠️!Warning!⚠️...
...เนื้อหาต่อไปนี้ แต่งตามเนื้อเรื่องหลักไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ตัวละครเสียหายแต่อย่างใด ตัวละครHazbin Hotel มี OOC เยอะพอสมควร โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ Vulgar words , Splash of blood , violence , Talking about sex งดดราม่าและติชมกันอย่างสุภาพด้วยนะ~...
.......
...^^^.^^^...
...^^^.^^^...
...****************...
ในวันนั้นเองที่พระเจ้าบอกสิ่งที่จะสร้างจากความเป็นธรรมสร้างมนุษย์?คนแรกขึ้นมาโดย ชายคนแรกของโลกอดัมและตามมาด้วยลิลิธเพื่อให้ทั้งคู่นั้นรักกันโดยฝ่ายชายอย่างอดัมนั้นคิดว่าชายนั้นเป็นใหญ่สุดจึงบังคับให้ลิลิธไปด้วยกันแต่ลิลิธเธอเป็นหญิงรักอิสระจึงไม่เห็นด้วยกับความคิดผู้ซึ่งเป็นสามีจึงหนีออกมานั่งเศร้าเล่นกับนกน้อยใหญ่ที่สวนเอเดน
"ท่านพ่อเหตุใดอดัมถึงคิดเช่นนั้น?"เสียงใสของเด็กหนุ่มผู้ซึ่งเป็นทูตสวรรค์แห่งแสงของดวงดาวเอ่ยถามผู้เป็นบิดาของตนด้วยความสงสัยเพราะจากที่มองโลกเบื้องล่างแล้วอดัมไม่ควรทำแบบนั้นเลยสักนิดกลับกันเขารู้สึกสงสารผู้หญิงที่ชื่อลิลิธเสียมากกว่า
"เพราะสิ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขาควรทำ...ลูซี่น้องข้าแต่ท่านพ่อขอรับเหตุใดอดัมกับลิลิธถึงไม่รักกัน?"เสียงของราฟาเอลเอ่ยตอบแทนบิดาตนและถามเขาด้วยความสงสัยเกี่ยวกับความรู้สึกของมนุษย์ว่าทำไมถึงไม่รักกัน
"...."
"ราฟาเอล...สิ่งนั้นข้าเองก็มิรู้ใจของนิสัยพวกเขาทั้งสอง"
"ถ้าเป็นเช่นนั้นเหตุใดท่านพ่อจึงมิสร้างมนุษย์หญิงอีกคนขอรับ?"ลูซิเฟอร์ที่ได้ยินบิดาตนพูดแบบนั้นก็พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับการสร้างมนุษย์อีกคนซึ่งนั้นคือ อีฟ ผู้ที่ซึ่งจะมาเป็นภรรยาคนที่สองแก่อดัม
"จริงด้วย...ขอบคุณเจ้ามากลูกรัก"พระเจ้าผู้ซึ่งเป็นบิดาแก่พวกเขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นนิดๆพลางนำมือเรียวไปลูบหัวน้อยๆของลูซิเฟอร์ด้วยความเอ็นดู
คิกๆ
ตึกๆๆ
"ท่านพี่"เสียงของมิคาเอลเอ่ยออกมาหลังจากที่พวกพี่ๆทั้งหกและบิดาที่เดินออกไปแล้วจึงหันมาพูดกับพี่ชายตนเอง
"มีอันใดหรือมิคาเอล?"
"ข้า..ขอโทษที่ตอนนั้นข้าทำในสิ่งไม่ควรทำ"เขาเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดจริงไม่ได้แสแสร้งแต่อย่างใด
"ไม่มีอะไรต้องกังวลน้องข้า หากเจ้าสำนึกผิดจากใจข้ายกโทษให้เจ้าเสมอมิคาเอลเจ้าเป็นน้องชายข้านะ"ลูซิเฟอร์พูดออกมาพลางยิ้มตอบรับจากความรู้สึกมีคาเอลที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาจนแก้มปริด้วยความดีใจและความสุข
"จริงหรือท่านพี่! งั้นๆเราไปที่สวนดีรึไม่ท่าน!"มิคาเอลเอ่ยออกมาอย่างนึกตื่นเต้น พลางจับมือบางและชี้ไปทางสวนที่สามารถเข้าได้แต่พวกทูตสวรรค์ชั้นสูงเพียงเท่านั้น
ฮึๆ
"เอาสิ เจ้านำไปเลย"
"ขอรับ!"
.
.
"ดูหมือนว่าทั้งคู่จะเข้ากันได้ดีเลยนะ ว่ามั้ยกาเบรียล"เป็นราเกลที่พูดขึ้นมาเพราะแอบดูว่าทั้งคู่จะคืนดีกันมั้ย แต่ก็เป็นอย่างที่คิดทั้งคู่คืนดีกับอาจจะเป็นเพราะมิคาเอลค่อนข้างติดนิสัยเรื่องความรักจากพี่ๆด้วยล่ะนะแต่จากที่ดูแล้วพี่ที่มิคาเอลรักที่สุดคงไม่พ้นลูซิเฟอร์เป็นแน่
"แล้วเราจะเอายังไงกันต่อ เรื่องลิลิธ?ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมฟังอดัมเลยต่างจากอีฟที่เธอยอมฟังอดัมทุกอย่าง อย่างไร้ข้อกังขา"
"ข้าเองก็ไม่รู้ราเกล ที่รู้ตอนนี้อย่าพยายามสงสัยโลกเบื้องล่างเสียดีกว่า"
"ขอรับ"
.
.
"มิคาเอลข้าต้องขอตัวไปพักก่อนเจ้าเองก็ด้วย"ลูซิเฟอร์พูดหลังจากเล่นกับน้องชายที่รักไปเมื่อไม่นานที่สวนจึงขอตัวไปพักเพราะตนเองก็เริ่มอยากจะพักแล้ว
"ขอรับท่านพี่งั้นข้าขอตัวลา"
"...."
ไปแล้วสินะถ้าหากเราลงไปที่โลกมนุษย์จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าแอบลงไปก็คงไม่มีใครว่าอะไรได้หรอกนะลูซิเฟอร์ที่คิดอย่างนั้นจึงไปที่ประตูทองเพื่อลงไปยังโลกเบื้องล่างและหน้าประตูนั้นมีทหารคอยเฝ้าอยู่สองคนแต่ทั้งคู่ก็ไม่แม้จะเอ่ยถามว่าทูตแห่งแสงจะไปที่ไหนจึงปริปากเงียบไว้
(ทางสะดวกเลย)
เขาที่คิดแบบนั้นจึงใช้ปีก3คู่มุ่งตรงลงไปที่สวนเอเดนที่ลิลิธที่ตอนนี้เธอกำลังอาบน้ำอยู่ที่แม่น้ำที่มีความสมบูรณ์ธรรมชาติ ลูซิเฟอร์ที่มาเห็นจึงหันหลังให้สตรีที่ตอนนี้รู้ถึงตัวตนของเขาเธอยิ้มเล็กน้อยพร้อมลุกขึ้นจากน้ำเดินไปหยิบผ้าไหมสีขาวสะอาดตามาคลุมร่างกายไม่ให้เปลือยเปล่า
"ท่านทูตสวรรค์ตัวน้อยมาทำอะไรที่นี่งั้นหรอ?"ทางลิลิธที่เห็นว่าเขาอยู่ทางนั้นจึงเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงไพเราะทันทีที่เขาหันหน้าไปมองใบหน้างดงามของสตรีผู้นี้ใบหน้าของเขาก็เกิดริ้วรอยแดงขึ้นมาจางๆ
"เรา...เราๆแค่ลงมาดูอะไรนิดหน่อยน่ะ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยทางเธอที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มเอ็นดูอีกฝ่ายขึ้นมาจึงชวนไปนั่งเล่นแถวๆต้นไม้ยักษ์ตรงนั้น
เขาไม่ได้พูดหรือเอ่ยขัดอะไรเพียงพยักหน้าตอบรับเพียงเท่านั้น
"ท่านทูตสวรรค์ตัวน้อย...ท่านทำไมถึงลงมาที่นี่งั้นหรอ?"
"เปล่าหรอกเราแค่นึกสนุกอยากดูอะไรที่แปลกตาไปบ้างก็เท่านั้นที่นั่นไม่มีอะไรให้ข้าทำนอกจากงานของกาารดูแลหรอกนะ"เขาพูดอย่างไม่ค่อยอะไรนักเพราะหน้าที่ของเขามีเพียงแค่จัดการอะไรเล็กๆน้อยๆเพียงเท่านนั้น
อืมม....
"จะว่าเราเสียมารยาทก็ได้ แต่ทำไมเธอถึงไม่ฟังอดัม?"
.....
"คงเพราะเขาชอบบังคับ คุณก็น่าจะรู้นิสัยของเขาแสงตัวน้อยมันต่างจากกันฉันชอบความอิสระแต่เขามักใช้การบังคับ และเขาอย่างคิดว่าชายนั้นควรเป็นใหญ่"ลิลิธที่ได้ยินที่เขาพูดแบบนั้นจึงพูดออกมาเธอไม่ได้โกรธแต่แค่ไม่ชอบการความคิดของอดัมที่ชอบการใช้ความบังคับแก่เธอ
แบบนี้เองสินะ เธอถึงมานั่งเศร้าที่สวนเอเดนแห่งนี้....
แซกๆๆ
"มีคนมา...เราขอตัวไปก่อนลิลิธ"ลูซิเฟอร์ที่รู้สึกว่ามีคนมาทางนี้จึงขอตัวกลับสวรรค์แต่ก่อนที่จะกลับดันถูกเรียกขึ้นซะก่อน
"เดี๋ยวก่อน!..คือท่านชื่ออะไร?"
....
"ลูซิเฟอร์"เขาพูดก่อนจะใช้ปีกทั้ง3คู่บินขึ้นไปเหนือฟากฟ้าแล้วหายไปตามที่ลิลิธมองอีกคนไปแล้วจึงเดินหายออกไปพลางยิ้มเล็กน้อย
.
.
ลูซิเฟอร์...งั้นหรอ?เป็นชื่อที่ไพเราะเลยน่ะ
.
.
สวรรค์
"ลูซิเฟอร์ มอร์นิ่งสตาร์..."เสียงทุ้มเข้มเอ่ยออกมามองมาทางเทวดาช่างฝันที่ตอนนี้อยู่หน้าประตูทองโดยที่ลูซิเฟอร์นั้นไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีคนอยู่ตรงหน้าร่างโปร่งบางเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะก่อนที่ตนจะลงไปยังเบื้องล่างนั้นก็กวาดสายตาดีแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ทางกาเบรียลที่เห็นอีกฝ่ายจึงเดินเข้าไปหาพลางมองนิ่งๆจนอีกฝ่ายก้มหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด?
"ท่านพี่...คือว่า"
"ไม่ต้องแก้ตัวลูซิเฟอร์ อย่ามาโทษข้าก็แล้วกันนะเพราะข้าคงต้องกักบริเวรเจ้าชั่วคราว"เขาพูดก่อนจะเดินนำหน้าไปที่ห้องของน้องชายก่อนที่ลูซิเฟอร์จะเดินตามไปหลังจากถึงห้องแล้วเขาก็เดินเข้าห้องไปและกาเบรียลก็ล็อกประตูห้องและหน้าห้องของลูซิเฟอร์ก็มีโซ่สีทองอร่ามล็อกไว้อย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้อีกคนออกมาจากอาณาเขตที่เขาทำไว้ ตามจริงเขาก็ไม่ได้จะทำแบบนี้แต่กฎก็คือกฎเขาไม่อาจฝ่าฝืนได้
ภายในห้อง
...
ภายในห้องอันเงียบซะงัดไม่มีแม้แต่เสียงอะไรที่ออกมาตรงเตียงขนาดใหญ่มีร่างๆหนึ่งนอนแหงนหน้ามองเพดานสีขาวสะอาดตาพลางนึกถึงใบหน้าของหญิงที่บิดาตนสร้างใบหน้าสวยสีผมบลอนด์ที่เหมือนกับตัวเขาและนัยน์ตาสีม่วงของดอกไอริสมันจ้องมนสะกดที่ทำให้เขารู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูกกับอกด้านซ้ายจนต้องนำมือเรียวมากุมไว้ใบหน้าของบุตรแห่งแสงกำลังขึ้นสีแดงระเรืออย่างนึกแปลกใจ
ตึกตัก ตึกตัก
"ไม่ได้สิ...เราห้ามมีความรู้สึกแบบนี้มัน.....ไม่ดีเอาซะเลย"เขาพูดพลางคิดเพราะทูตสวรรค์ทุกคนไม่ควรมีความรู้สึกแบบนี้อย่างเช่นความหิว พวกเขาไม่จำเป็นต้องกินอาหารก็ได้ไม่มีความรู้สึกหิวแต่ที่จะกินเพราะมีเรื่องต้องคุยธุระอะไรกันจริงๆ
"แต่ว่า...ถ้าเกิดเราไม่ลงไปอีกลิลิธจะโดนอดัมข่มเหงอะไรบ้างละ...?"
เฮ้อ...
ค่อยหาโอกาสลงไปแล้วกัน
.
.
วันต่อมา
ก๊อกๆ
?ใครมากัน
"เข้ามา...ครับ"
แกร๊ก!
"คุณลูซิเฟอร์มาที่ห้องประชุมด้วยค่ะ"หญิงสาวเทวทูตชั้นเสราฟิมอย่างเซร่าเอ่ยขึ้นมาพลางเปิดประตูเข้ามาเพื่อบอกสิ่งที่ท่านกาเบรียลฝากมาบอกให้แก่ลูซิเฟอร์บุตรแห่งแสงพลางเวทที่อยู่รอบๆรวมถึงโซ่ทองที่อยู่หน้าประตูก็หายไปด้วยคงเพราะสิ่งที่กาเบรียลทำคงเพราะตักเตือนลูซิเฟอร์เอาไว้
"ห้องประ...ชุม?"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยเพราะตามทีคนที่ต้องมาตามตนควรเป็นทหารหรือไม่ก็น้องชายอย่างไมเคิลหรือมิคาเอล
"ท่านพระผู้เป็นเจ้าให้ดิฉันมาตามท่านค่ะ"เซร่าพูดขัดความสงสัยของคนตรงหน้า
"เข้าใจแล้ว"
.
.
ห้องประชุม
ในห้องประชุมสีขาวทองภายในห้องนั้นตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูกต่างฝ่ายต่างปิดปากเงียบไม่มีใครเอ่ยพูดออกมาจนลูซิเฟอร์ที่ทนความกดดันไม่ไหวจึงเอ่ยขัดบรรยากาศอันกดดันนี่ลง
"ที่เรียกมาประเขารักและเอ็นดูมากกว่าบุตรคนอื่นๆจะไม่ใช่ลูซิเฟอร์แห่งแสงอีกต่อไปความหวาดกลัวนี้เขาก็ไม่อาจรับรู้ได้นรกขึ้นมาเพื่อลองรับคนบาปเพราะตอนนี้มันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนข้ากลัวว่าสักวันคนบาปพวกนั้นจะขึ้นมาก่อกวนสรวงสวรรค์แห่งนี้"
นรก? คนบาป?
"ลูซิเฟอร์ลูกรัก เจ้าอย่าได้สงสัยในโลกเบื้องล่างเข้าใจใช่มั้ย?"ก่อนจะยกเลิกการประชุมเขาได้หันมามองแสงดาวดวงน้อยๆที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่สร้างเขาขึ้นมาพลางบอกยกเลิกการประชุมให้ทุกคนแยกย้ายได้
"ท่านพ่อ...นรกกับคนบาปหมายความยังไง"
"ลูซิเฟอร์ลูกรักเฮ้อ...เรื่องนี้ข้าไม่อาจะบอกเจ้าได้มันอันตรายเกินไปและน่ากลัวเกินกว่าที่ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังหวังว่าจะเข้าใจข้านะลูกรัก"godเอ่ยขึ้นมาพลางเดินมาข้างหน้าลูซิเฟอร์พลางกดจูบลงที่หน้าผากอีกคนอย่างห่วงกลัวว่าสักวันพวกคนบาปจะขึ้นมาทำร้ายเหล่าลูกๆที่เขาสร้างขึ้นมากลัว...เขากลัวเหลือเกินว่าสักวันลูซิเฟอร์แสงดาวดวงน้อยๆคนนี้ที่เขารักและเอ็นดูมากกว่าบุตรคนอื่นๆจะไม่ใช่ลูซิเฟอร์แห่งแสงอีกต่อไปความหวาดกลัวนี้เขาก็ไม่อาจรับรู้ได้
"เข้าใจแล้วครับ"ลูซิเฟอร์พูดพลางกอดบิดาตนไว้หลวมทางGodที่โดนกอดก็กอดกลับอีกคนเช่นกัน
"ดีมากเด็กดี...ไปพักเสียเถอะ"
"ครับ..."
.
.
.
แต่หารู้ไม่ความหวาดกลัวที่พระเจ้ากลัวนี้กำลังจะเข้ามาเยือนสวรรค์ในไม่ช้าก็เร็ว....
.
.
.
.
[จบ]
ผ่านมาสามวันที่ลูซิเฟอร์บุตรแห่งแสงนอนนิ่งอยู่ในห้องนอนนี้ไม่ออกไปเจอใครไม่ออกไปทำอะไรและขาดการตรวจสอบอะไรในหลายอย่างๆก็ว่าได้เขาทั้งนอนคิดและนั่งคิดเรื่อง นรกและคนบาป อยู่เพราะท่านพ่อบอกว่าเรื่องพวกนี้ห้ามแม้แต่จะสงสัยแต่ก็ตามที่เห็นยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุทูตสวรรค์ตัวน้อยนี้
เขาพลางคิดว่าสิ่งที่ห้ามยุ่งหมายความว่าอย่างไร?คนบาปน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?คนในนรกโหดร้ายขนาดนั้นเชียวหรอ?แต่ก็ไม่ได้ถามใครออกไปได้แต่เก็บเงียบคิดอยู่ในใจเรื่องพวกนี้เพียงคนเดียวแต่ทว่า
ในเมื่อพ่อเขาบอกว่าห้ามคิดสงสัยงั้นเขาก็จะลงไปดูด้วยตาของตัวเองว่ามันเป็นจริงอย่างที่พ่อพูดมั้ยคิดจบก็มุ่งตรงไปที่ประตูลวดลายสวยงามแต่พอเปิดออกกลับพบกับ ราฟาเอลพี่คนที่สองของเขายืนอยู่ด้านหน้าประตูมองหน้าเขาอยู่โดยที่เขาไม่ได้รับรู้เลยสักนิดว่ามีคนมาหา
"ท่านพี่ราฟาเอล...มีอะไรมาหาข้างั้นรึ?"
"....."
"ข้าเห็นเจ้าไม่ออกมาจากห้องสามวันกลัวว่าจะเป็นอะไรไปข้ากับไมเคิลผลัดกันมาหาว่าเจ้าจะออกมารึไม่พวกข้าเป็นห่วงกลัวว่าเจ้าจะเป็นอะไรไป ไม่ได้ทุกข์เศร้าอยู่ใช่รึไม่?"เหตุที่ราฟาเอลแบบนี้เกิดเพราะหากบุตรคนโปรดของพระเจ้าเกิดอาการเศร้าหรือเสียใจนั้นถือเป็นบาปใหญ่ของเหล่าพี่ๆเลยก็ว่าได้เพราะงั้นพวกเขาจึงต้องพยายามที่จะทำให้น้องของพวกเขาอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาเพราะเขาเองก็ไม่อยากให้น้องๆของเขาต้องมาโศกเศร้าเสียใจ
"ข้าไม่เป็นอะไร ท่านอย่าห่วงเลย"
"เข้าใจแล้วล่ะ แล้วนี่...เจ้าจะไปที่ไหน?"
.....
(ลืมเรื่องนี้ไปเลยแฮะ)
"อ๋อ...คือว่าข้าจะไปที่สวนนิดๆหน่อยๆแล้วก็กลับห้อง ท่านพี่มีอะไรรึเปล่า?"
"...."
"เปล่าหรอก เดี๋ยววันพรุ่งนี้ท่านพ่อมีอะไรจะบอกอย่าลืมไปที่ห้องทำงานท่านล่ะ"เขาไม่ลืมที่จะบอกในสิ่งที่ท่านพ่อฝากส่งสารมาด้วย
"เข้าใจแล้วครับ"ทันทีที่พูดจบราฟาเอลก็พยักหน้ารับทราบจึงเดินออกไปเพื่อไปตรวจงานของตนต่อทางลูซิเฟอร์ที่เห็นแบบนั้นก็เดินออกไปเพื่อหวังไปที่ประตูทองแต่กลับเจอกับ กาเบรียลยืนตรวจสอบอะไรสักอย่างน้อยครั้งที่พี่คนโตของตนจะมาที่ประตูทองหากไม่จำเป็นจริงๆเขาจึงรอไปสักระยะเพื่อรอให้คนตรงหน้าไป ผ่านไปไม่นานกาเบรียลที่เดินออกไปแล้วลูซิเฟอร์ก็รีบพุ่งไปที่ประตูทองใช้ปีก3คู่พุ่งไปก่อนที่ประตูทองนั้นจะปิด
เขาว่าถ้าไปที่ใต้พิภพแล้วจะไปเยี่ยมเยียนลิลิธสักหน่อยตรวจสอบดูว่าเธอได้โดนอดัมบังคับอะไรรึเปล่าถึงแม้อดัมจะมีอีฟแล้วแต่เขาไม่วางใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ขอให้ตาเห็นก่อนที่จะสบายใจแล้วกัน
.
.
มาแล้ว...ภายในนรกนั้นที่ๆเขามามันค่อนข้างต่างจากสวรรค์ลิบลับเลยในนี้มีแต่สีดำแดงไปทั่วบริเวรมีทั้งคนที่รูปร่างที่เขาไม่เคยเจอซึ่งทูตสวรรค์ตัวน้อยนี้ไม่ได้กลัวเลยสักนิดบางตนมีของเหลวสีแดงไหลทะลุออกมาจากเบ้าตาจนดูน่ากลัวบางตัวมีดาบแทงเข้าไปในดวงตาจนลูซิเฟอร์ที่เห็นแบบนั้นเขารีบนำมือมากุมปากแทบจะไม่ทันแต่ทว่ายังไม่ทันจะได้สำรวจรอบๆกับโดนมือหนาของใครบางคนคว้าเอวบางเข้าซอกมุมแออัดจนลูซิเฟอร์ที่โดนคว้าแบบนั้นไปเขาตกใจจนเกือบจะหันไปเอ็ดด่าอีกคนแต่กลับต้องชะงักเพราะมือหนาที่คว้าตัวเขามาปิดปากบางจนนัยน์ตาสีอำพันสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ
คนตรงหน้าที่ปิดปากเขาลักษณะสูงเพรียวทั้งตัวเต็มไปด้วยสีแดงทั้งตัวทรงผมอีกคนเป็นผมบ็อบสีผมสีแดงปลายดำดวงตาของอีกฝ่ายมีตาสีแดงเข้มไอริสสีแดงสดและมีรูม่านตาสีดำบางๆอีกมือไขว้หลังถือไม้เท้าที่รูปลักษณ์เป็นไมค์สีแดงสีตัวของคนนั้นออกไปทางเทาเข้มและมีเท่ากีบสีแดงและนิ้วสีแดง และมีผมสีดำขนาดใหญ่สองกระจุกยื่นออกมาจากด้านบนศีรษะทำให้เขานึกถึงหูของกวางที่สวนเอเเดนและมีเขากวางสีดำเล็กยื่นออกมาจากกระหม่อม บนใบหน้าของคนตรงหน้ามีรอยยิ้มกว้างเต็มไปด้วยฟันสีเหลืองอันแหลมคม
มันทำให้อีกคนดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกเลย
"ไม่ทราบว่า~ ท่านทูตสวรรค์ผู้สูงส่งมาทำอะไรในนรกนี่งั้นหรอ"หลังจากคนตรงหน้าเห็นว่าพวกนั้นไปกันหมดแล้วก็นำมือออกจากปากบางนั่นพลางนำมือที่มาปิดปากตนเช็ดที่เสื้อของตัวเองจึงทำให้เขาสงสัยว่า คนตรงหน้ารังเกียจการสัมผ้สตัวหรอ?
"อ่า คือเรามาสำรวจอะไรนิดๆหน่อยๆน่ะว่าแต่...เจ้า?"
"ฮ่าๆ~ ขออภัยเป็นอย่างยิ่งที่เสียมารยาทกับผู้สูงส่งเช่นท่าน ข้าอลาสเตอร์ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รู้จักท่าน!~"อลาสเตอร์พูดพลางจับมือของคนตรงหน้าขึ้นมาแล้วกดจูบอย่างแผ่วเบาแต่ไม่รู้ทำไมทันทีที่อีกฝ่ายทำแบบนี้แล้วเขารู้สึกเหมือนมีหนามแหลมๆมาทิ่มตำจนเขารีบสะบัดแขนอีกคนออกก่อนจะลูบแขนตัวเองไปมาทั้งตัวของทูตสวรรค์ตัวน้อยกำลังสั่นเทาเล็กน้อยเหมือนดั่งนกน้อยที่พลัดพลาดจากแม่นกในวัยแรกเกิด
"ข้าบอกนามข้าไปแล้วตาท่านแล้วที่รัก"
ที่รัก....คืออะไร?
"เรานามว่า ลูซิเฟอร์ มอร์นิ่งสตาร์ บุตรแห่งดวงดาวผู้เป็นแสงสว่างบนสรวงสวรรค์"เขาพูดพลางนำมือทาบไว้ที่อกข้างซ้ายและมือที่ว่างนั้นไขว้หลังแล้วโค้งให้นิดๆหน่อยๆ
"โอ้ว!ฮ่าๆ ยินดีเป็นอย่างยิ่งท่านทูตสวรรค์ผู้สูงส่งท่านลูซิเฟอร์ยินดีอย่างยิ่งเลยครับ~"
"....."
"ว่าแต่...ที่รักนี่คืออะไรงั้นหรอ?"
ทันทีที่พูดแบบนี้ทำเอาปีศาจกวางสีแดงยิ้มหลอนตรงหน้าถึงกับชะงักค้างมองมาทางลูซิเฟอร์ด้วยสายตาแปลกใจนิดๆแต่ใบหน้ายังคง คงที่กับรอยยิ้มแสยะอยู่เหมือนเดิม
"ไม่น่าเชื่อ ว่าท่านจะไม่รู้จักท่านนี่ช่าง ใสซื่อจริงๆใสซื่อจนข้ายังแปลกใจฮ่าๆ"
??
"ไหนๆท่านก็มาที่นี่แล้ว~ สนใจไปรับประทานอาหารกับข้ารึไม่?"
....
"เอาสิ เพราะเราเองก็ไม่รู้จะทำอะไรดีเหมือนกัน"
"งั้นเชิญท่านตามข้ามาเลยท่านทูตสวรรค์ลูซิเฟอร์"เขาพูดพลางผายมือไปด้านหน้าเพื่อเชิญให้อีกฝ่ายตามตนไป
.
.
.
"ที่นี่คือ....?"เขาถามออกมาด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็นเพราะเมืองที่อลาสเตอร์พามามันดูสงบสุขเป็นอย่างมากและภายในเมืองแห่งนี้ผู้คนต่างแต่งตัวอย่างลูกผู้ดีของปี1910เป็นอย่างมาก
"ฮ่าๆ!ที่นี่คือ Canibal~! ที่รักกระผมจะพาไปที่ๆหนึ่งรับรองว่าท่านต้องชอบแน่"ว่าจบปีศาจเช่นอลาสเตอร์ก็เดินนำมาที่ร้านๆหนึ่งพลางเปิดประตูให้เขาเข้าไปด้านในก่อนและเจ้าตัวก็เดินตามหลังราวกับเป็นบอร์ดี้การ์ดมาเฝ้าเจ้านาย
กริ่งๆ
"ท่านอยากกินอะไร?"
"...."
"เราไม่รู้...เจ้ามีสิ่งที่แนะนำรึเปล่า?"เขาส่ายหน้าพลางมองบรรยากาศในร้านที่ชวนผ่อนคลายนี่
"งั้นสิ่งนี้ท่านน่าจะชอบ ท่านไปนั่งก่อนเดี๋ยวข้ามา"
.
.
ตึกๆ
".... นี่คือ?"เขามองสิ่งที่อีกคนเอามาวางไว้ตรงหน้าคล้ายเค้กกับชาขาวที่บนสวรรค์เองก็มีเขาเองก็ชอบมากเช่นกัน
"เค้กวานิลลาครีมสดและชาขาว ข้าว่าท่านน่าจะชอบ"
.....
"เจ้าไม่มากินด้วยรึ?"เขามองอีกคนที่เดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาและนั่งมองหน้าเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มแสยะจนเขาเห็นมาสองถึงสามครั้งอยากจะถอยหนีไปให้ไกล
"โอ้ว~ ไม่ล่ะขอบคุณพอดีว่าข้าไม่ชอบของหวานน่ะครับ"พูดพลางแสยะยิ้มกว้างตาหยี่เป็นรูปสระอิเขาที่เห็นแบบนั้นรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
ลูซิเฟอร์ไม่ได้พูดต่อแต่เขานำมือเรียวบางไปหยิบซ้อมที่อยู่ข้างโต๊ะด้านซ้ายถัดจากจานเค้กพลางตักเค้กวานิลลาครีมเข้าปากบางความหวานกำลังลงตัวครีมสดที่อีกฝ่ายบอกมันนุ่มละมุนราวกับปุยเมฆที่เพียงแตะก็สลายละลายหายไป เนื้อเค้กกำลังนุ่มละมุนไม่ถึงกับแข็งจนกินไม่ได้ควบคู่กับชาที่อีกฝ่ายเตรียมให้ก็ยกจิบเพียงน้อยนิดนัยน์ตาสีอำพันเบิกกว้างมองชาและขนมเค้กที่เขาไม่เคยกินเอ่ยปากชมกับขนมที่เขาไม่เคยแม้แต่จะชิม
"มันอร่อยมาก! เราว่าเจ้าพลาดของอร่อยแล้วนะ"
"ไม่ล่ะครับผมชอบของเข้มมากกว่าของหวานพวกนี้ ท่านไม่เคยกินหรอ?"
"ไม่เราไม่เคย เพราะทูตสวรรค์อย่างเราไม่จำเป็นต้องกินและไม่รู้สึกหิว"อย่างที่ลูซิเฟอร์ว่าเหล่าทูตสวรรค์ไม่ว่าจะชั้นต่ำหรือสูงไม่จำเป็นต้องกินก็อยู่รอดได้เป็นเดือนเป็นปี เพราะหากรู้สึกหิวนั่นก็กลายเป็นว่าเราไม่ใช่เทพอีกต่อไปเพราะกฎที่5 ห้ามมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์ เพราะนั่นสามารถให้ชาวสวรรค์ตกลงมายังนรกได้ซึ่งกฎพวกนี้คนเป็นกาเบรียลพี่คนโตสุดเป็นคนดูแล
"ลำบากน่าดูนะครับ"
"ก็ไม่หรอกเราชินแล้วกับกฎพวกนี้"
'ท่านลูซิเฟอร์มีประชุมค่ะ'
เสียงจากเซร่าที่เอ่ยผ่านจิตเสียงเข้ามาด้านโซนประสาทมา เขาที่ได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นก่อนจะขอตัวลาและเดินหายไปจากร้านเพื่อเข้าประตูทองที่ตอนนี้ทุกคนรออยู่ที่ห้องประชุม
.
.
"ช่างเป็นทูตสวรรค์ที่ใสซื่อจริงๆ คราวหน้าหากเจอกันอีกครั้งคงสนุกน่าดู~:)"อลาสเตอร์พูดก่อนจะเดินออกไปจากร้านแล้วเดินไปที่ซอกของมุมแออัดและใช้เงาของตัวเองหายไป และนี่คือจุดที่อลาสเตอร์หานไป7ปี
.
.
.
[จบ]
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
