สวัสดี...ฉันชื่อมิซากิ เด็กสาวมัธยมต้นธรรมดา คนนึงที่ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้น พร้อมกับเพื่อนรักคัตสึมากิและฮิโยชิมะ เพื่อนสุดแสนจะน่ารักและใจดีของฉันตั้งแต่เด็ก แต่ทุกอย่างๆ กลับเปลี่ยนไปเมื่อฉันได้เจอกับสึกุโมะกามิทั้งสองคน...พวกเขานั้นบอกว่าชื่อยูคามาริกับยูคายูคาโกริ และดันบอกมาบอกฉันว่ามีจิตวิญญาณดวงเดียวกับนางหญิงของพวกเขาในชาติอีก!? และยังมาขอให้ฉันช่วยตามหาอัญมณีสีเลือดที่ฉันแทบไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำว่ามันหน้าตาหรือเป็นแบบไหน ไม่มีแม้กระทั่งรูปหรือเบาะแสเลยสักนิด นี่มันจะยิ่งน่าแปลกและปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก...

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่คนที่พวกนายสองคนตามหาน่ะ!"

"ต้องใช่สิ! เธอมีดวงวิญญาณดวงเดียวกับนายหญิงของพวกเราในชาติก่อนด้วย! จะมาเถียงว่าใช่หรือไม่ใช่แล้วไม่ได้นะ!"

"เฮ้อ...ยูคาโกริ เงียบปากหน่อย ถึงฉันมันอาจจะดูแปลกหรือน่ารำคาญสำหรับเธอก็ตามนะมิซากิ แต่เธอคือความหวังเดียวของเราที่จะแก้คำสาปให้ตัวเราสองคนและเธอที่ถูกสาปได้"

"เดี๋ยวนะยูคามาริ นายบอกว่าคำสาปงั้นหรอ?"

และนี่คือสิ่งที่ฉันยอมร่วมมือช่วยพวกเขา เพราะถ้าฉันไม่ทำ...ฉันกับทั้งสองแฝดจะตาย และฉันไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น พวกเราจึงค่อยๆ ตามหาเบาะแสไปเรื่อยๆ แต่บางครั้งทั้งสองคนนั้นมักจะติดเล่นจนเกินไปนิด (...)

"ดูสิๆ! ฉันเห็นคนตรงนั้นเล่นน้ำอ่ะ ฉันอยากเล่นบ้าง!"

"ไม่ได้ยูคาโกริ พวกเรามาตามหาเบาะแสของอัญมณีสีเลือดกันนะไม่ใช่มาเล่นน้ำ"

ก็ประมาณนั้นล่ะ...เฮ้อ ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่ใช่ว่าฉันมีแค่พวกเราสามคนที่ตามหานะ ยังมีอีกหลายคนที่คอยช่วยเรา...และคอยจ้องจะทำบางอย่างด้วย

แต่ฉันไม่บอกหรอกว่ามันคืออะไรหรือใครหรอกนะ แต่ที่รู้ๆ คือพวกเรานั้นสนุกมากที่ได้ใช้เวลาร่วมกันตามหาเจ้าอัญมณีสีเลือด แม้จะมีอุปสรรคมากมายและสูญเสียใครบางคนไป แต่ฉันก็ยังคงยืนหยัดสู้ต่อไปได้ มาลุ้นกันว่าพวกเราจะทำสำเร็จกันไหมด้วยกันนะ!

...----------------...

...แนะนำตัวละครคร่าวๆ !...

คนนี้ก็คือน้องมิซากิ หรือนางเอกนั่นแหละ จริงๆ ถ้าอ่านใน RAW จะเป็น y/n แทนนะฮะ ! ประวัติขอปิดไว้ก่อนละกัน รออ่านในเนื้อเรื่องดีกว่า

 เครดิตนักวาดเป็นเพื่อนแอดในเฟสเองฮะ ไปติดตามงานได้นะ : FB : อมเจี้ยว ให้ลิงดู (อย่าขำชื่อเฟสเพื่อนแอดนะ555555555555)

สองคนนี้คือยูคามาริกับยูคาโกริ เป็นสึกุโมะกามิร่มทั้งคู่ที่เคยกล่าวไปตอนต้นนะค้าบ~ ส่วนอื่นๆ จะเปิดเผยทีหลังคับ

คนนี้น่าจะคุ้นอยู่แล้วถ้าใครอ่านเรื่อง SCult Idols แน่ๆ คนนี้คือยูทาโร่ ซาคากุจิ เป็นเพื่อนยัยน้องนางเอกเราเอง~! แถมเป็นภูติด้วยล่ะ แต่ไม่บอกดีกว่าว่าเป็นภูติประเภทไหน (~‾▿‾)~

ส่วนนี้คือเหล่าโฉมหน้าของเหล่าตัวร้ายในเรื่อง มีใครคุ้นหน้าคุ้นตากันบ้างน้า~รอติดตามอ่านได้เลย

"ถึงตัวข้าในอีกพันปีข้างหน้า ขอให้เจ้าทำความคำขอที่ข้าหวังไว้ให้สำเร็จด้วยเถิด ถึงแม้จะมีอุปสรรคมากมายรุมเร้าตัวเจ้า แต่เจ้าต้องสู้ต่อไป...ข้าจะรอดูพวกเจ้าทุกคนนะ ข้าฝากดูแลข้าในอีกพันปีข้างหน้าด้วยนะทั้งสองคน..."

.

.

.

.

.

.

.

.

สายลมอ่อนๆ ค่อยๆ พัดผ่านเข้ามาผ่านลูกกรงที่ขังนางไว้ ถึงนางจะไม่ต้องการให้มันแบบนี้ แต่เพื่อให้พวกพ้องปลอดภัย นางผู้นี้พร้อมทำทุกอย่างแม้แต่ชีวีของนางก็กล้าสละเพื่อพวกพ้อง เธอจับมือสองแฝดไว้แน่นก่อนที่นางนั้นจะโดนประหารข้อหาจงใจสังหารลูกชายของตระกูลอันยิ่งใหญ่ที่กำลังจะได้เติบใหญ่ ถึงในใจเธอจะรู้ว่าเป็นฝือมือใครก็ตาม แต่นางทำเพียงเงียบและทำตัวเป็นแกะรับบาป แม้ทั้งสองแฝดจะไม่อยากให้นางไป แต่นางต้องได้รับโทษ ทั้งสองมองดูเจ้านายของตนเองถูกประหารอย่าโหดเหี้ยม แฝดทั้งสองทำเพียงยืนนิ่ง ถึงจะโกรธแค้นเพียงใดที่เจ้านายของตนต้องมารับโทษแบบนี้ทั้งๆ ที่นางไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด แฝดทั้งสองค่อยๆ กลับไปบอกข่าวร้ายกับพวกพ้องคนอื่นๆ พวกพ้องคนอื่นๆ ที่ได้ยินก็รู้สึกโกรธและเสียใจมาก

??? : ทำไมพวกเจ้าสองคนไม่ช่วยนายหญิงออกมาล่ะ!

??? : พวกข้าขอโทษ...พวกข้าสองคนพยายามพานางหนีออกมาแล้ว แต่นางบอกไม่อยากหนีออกมาด้วยน่ะ

.

.

.

.

.

แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็ถูกตัดไปอย่าเงียบๆ ...

มิซากิค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเริ่มหายใจแรงและค่อยๆ สงบสติตัวเองสักพัก

มิซากิ : (ฝันแปลกๆ นั่นอีกแล้ว ฝันที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าพวกเขาเป็นใครบนโลกนี้ ฉันอยากจะลองถามพวกเขาสักครั้งจังว่าเรื่องทั้งหมดที่ฉันฝันใช่เรื่องจริงไหมนะ)

มิซากิรีบไปแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน แต่ก่อนที่เธอจะไป แม่เลี้ยงที่ดูแลเธอก็เตรียมอาหารเช้าไว้ให้เธอแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มบนหน้าของเธอ รอให้มิซากิมาทานอาหารเช้าด้วยกัน มิซากินั้นยิ้มกลับและค่อยๆ เดินไปนั่งทางอาหารกับแม่เลี้ยงของเธอ แม้มิซากิจะไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของเธอนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เธอก็รักแม่เลี้ยงคนนี้มากๆ ถึงคนคนนี้จะไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่เธอก็ยังคงรักคนคนนี้เหมือนแม่

แม่เลี้ยง : มิซากิ...หนูยังฝันแปลกๆ ถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นกับพี่น้องสองแฝดนั้นอยู่ไหม?

ถึงแม่เลี้ยงจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เธอนั้นก็ยังรอคำตอบจากเธอ

มิซากิ : คะแม่...หนูไม่รู้แล้วว่าต้องทำยังไงถึงจะเลิกฝันถึงเรื่องแปลกๆ นี่สักที ตอนที่เห็นภาพนั้นก็เกือบเสียแม่ไปครั้งนึงแล้ว

แม่เลี้ยง : มิซากิ...ลูกไม่ต้องกลัวว่าแม่จะเป็นอะไรหรอก แแม่จะอยู่ข้างหนูตลอดนะ อย่าทำหน้าซึมแบบนั้นสิลูกแม่

มิซากิ : คะแม่ แต่สัญญากับหนูอย่างนึงได้ไหมคะ

แม่เลี้ยง : ได้สิมิซากิ แม่พร้อมรับฟังลูกนะ

มิซากิ : สัญญากันนะคะว่าแม่จะอยู่ทานข้าวกับหนูทุกวันแบบนี้นะคะ

แม่เลี้ยง : ได้สิมิซากิ แม่สัญญา...

มือทั้งสองอันอบอุ่นของแม่เลี้ยงนั้นค่อยๆ ดึงร่างกายเล็กๆ ของเธอเข้าไปใกล้และลูบหัวเบาๆ ดวงตาที่แสนอ่อนโยนนั้นเริ่มมีน้ำตาไหลรินออกมาเล็กน้อย ค่อยๆ ไหลลงตามแก้ม ก่อนค่อยๆ ปล่อยเธอออกจากกอดอันแสนอบอุ่น

แม่เลี้ยง : เตรียมไปโรงเรียนเถอะมิซากิ เพื่อนลูกคงน่าจะรอลูกอยู่แน่เลย

มิซากิ : คะแม่ งั้นหนูไปโรงเรียนก่อนนะ

แม่เลี้ยงยิ้มและโบกมือลาผู้เป็นลูกสาว หลังจากที่มิซากิไปลับตาแล้ว แม่เลี้ยงมองรูปถ่ายของเธอกับมิซากิพลางมองท้องฟ้าไปด้วย

แม่เลี้ยง : ลูกสาวเธอโตขึ้นเยอะเลยนะ แถมสวยเหมือนเธอเลยนะ [???] ...

.

.

.

.

.

ณ โรงเรียนมิลเลอร์ฟิลด์

มิซากิ : (ทำไมวันนี้เงียบกันจัง หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกละเนี่ย?)

ในขณะที่ มิซากิกำลังจะเดินเข้าห้องเรียน ฮิโยชิมะกับคัตสึมากิก็รีบวิ่งมาจับมือมิซากิและพาวิ่งมาหน้าโรงเรียน ถึงมิซากิจะงงนิดหน่อยก็ปล่อยให้เพื่อนรักทั้งสองพาเธอไป

ครูห้อง 1 : ตอนนี้ทุกคนมากันครบหรือยัง?

คัตสึมากิ : มิซากิมาแล้วคะ!

ครูห้อง 1 : ในที่สุดก็มานะ มิซากิ ครูคิดเธอจะไม่มาซะแล้ว

มิซากิ : ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีหนูตื่นสายนิดหน่อยน่ะคะ

ครูที่เห็นแบบนั้นก็ทำเพียงยิ้มและไม่ว่าอะไรต่อ และไม่มีสีหน้าโกรธเคืองแม้แต่น้อยที่มิซากินั้นมาสาย ก่อนจะหันมาพูดกับทุกคนที่ยืนรออยู่

ครูห้อง 1 : วันนี้ที่ครูพาพวกเธอมารอที่หน้าโรงเรียนเพราะว่าครูจะพาไปชมพิพิธภัณฑ์ที่เพิ่งเปิดใหม่ใกล้ๆเกี่ยวกับวัตถุโบราณ ทั้งของของไทย จีน หรือแม้แต่ญี่ปุ่น ทุกคนคงไม่ได้ลืมใช่ไหมคะ?

มิซากิ : (ฉันลืมไปสนิดเลยแฮะ...)

​​​​ครูห้อง 1 : ไหนๆ คอนนี้ทุกคนก็มาครบแล้ว เตรียมตัวขึ้นรถได้เลยคะ

มิซากิ, คัตสิมากิ และฮิโยชิมะค่อยๆขึ้นรถไปตามเพื่อนคนอื่นๆ ขณะที่มิซากิมองออกไปด้านนอกเพื่อดูวิวรอเพื่อนคนอื่นๆขึ้นรถมา วิญญาณของผู้หญิงในฝันที่หน้าตาเหมือนเธอก็เคาะกระจกรถเบาๆ  มิซากิมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาหวาดกลัวนิดหน่อย แต่เมื่อคัตสิมากิเรียกชื่อมิซากิ วิญญาณผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป ถึงมันจะแปลกสำหรับคนอื่นๆ แต่มิซากิก็ยังคงไม่ชินกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไรนัก

คัตสิมากิ : มิซากิทำไมดูเหม่อๆ แบบนั้นล่ะ เธอเห็นอะไรแปลกๆ อีกแล้วใช่ไหมเนี่ย?

มิซากิ : ฉันสบายดีคัตสิมากิ แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง

ถึงแม้เธอจะรู้ว่ามิซากิโกหกเธอว่าเธอสบายดี แต่สายตาและน้ำเสียงของเธอนั้นมันแสดงออกมาว่าเธอนั้นกำลังคิดอะไรบางอย่างที่เจ็บปวดอยู่ เธอทำเพียงแค่ดึงมิซากิเข้ามาใกล้ๆและกระซิบเบาๆ

คัตสิมากิ : อื้ม ฉันเข้าใจแล้วล่ะ

ฮิโยชิมะที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มและนั่งข้างๆมิซากิ ก่อนจะซบไหล่เธอเบาๆ ทั้งสามนั้นนั่งอยู่แบบนั้นจนถึงพิพิธภัณฑ์ที่ครูนั้นได้บอกไว้ในตอนแรก ครูค่อยๆให้ทุกคนค่อยๆลงจากรถและพาชมรอบๆพิพิธภัณฑ์ ด้านในนั้นมีของโบราณมากมาย เช่น เครื่องปั้นดินเผา กระจกสีที่เรียงออกมาเป็นรูปภาพได้อย่างสวยสง่า แม้แต่เครื่องประหารในสมัยก่อนที่ในตอนนี้หาดูได้ยากมากๆก็มี มิซากิที่ชอบอะไรแบบนี้ก็เอาแต่จดทุกอย่างที่เห็นและได้ยินจากครู แต่เธอดันไปสะดุดตากับสร้อยคอที่มีทับทิมสีแดงเลือดพร้อมโซ่เงินดูเข้ากันได้ดีในตู้จัดแสดง มิซากิจึงมองมันสักพักก่อนที่ทุกอย่างรอบๆตัวเธอเปลี่ยนไปอีกครั้ง ถึงเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอบ่อยแค่ไหนก็ตาม...เธอก็ยังคงไม่ชินอยู่ดี

หลังจากที่รู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวปกติแล้ว เธอจึงค่อยๆลืมตามองดูรอบๆว่าทุกอย่างกลับมาเป็นปกติหรือยัง แต่สิ่งที่เธอเห็นกับตรงข้ามกัน ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวนั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง มีดอกไม้และต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมด แต่ท้องฟ้ากลับเป็นสีแดงเลือดและดวงอาทิตย์เป็นสีดำ ขณะที่มิซากิกำลังเดินดูรอบๆนั้นก็มีมืออันอุ่นและนุ่มดึงเธอเข้าไปใกล้ มิซากิที่ไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจนิดหน่อยและค่อยๆมองหน้าทั้งสองคน ทั้งสองนั้นหน้าตาและรูปร่างเหมือนกันมาก ต่างกันแค่อีกคนหนึ่งเป็นชาย อีกคนนั้นเป็นหญิง และทั้งสองคนดูไม่มีท่าทีที่จะทำร้ายมิซากิ เธอจึงเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไร เพราะคนเรานั้นตัดสินเพียงแค่ภายนอกไม่ได้เหมือนที่แม่เลี้ยงเคยบอกเธอไว้ มิซากิจึงคอยมองดูทั้งสองเงียบๆ จนหนึ่งในนั้นค่อยๆหันมาหามิซากิและค่อยๆพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

??? : เธอจะต้องนายหญิงที่กลับชาติมาเกิดใหม่เหมือนที่ภูตแห่งกาลเวลาบอกแน่นอน!

​​​​มิซากิ : เอ่อ...พวกนายสองคนเป็นใคร แล้วใครคือภูตแห่งกาลเวลา?

??? : เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองแหละ รออีกสักหน่อยนะมิซากิ...

มิซากิ : เดี๋ยวก่อนทั้งสองคน!!!

ขณะที่ทุกอย่างรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไปและทั้งสองคนนั้นจางหายไป มิซากิจึงพยายามจะตามทั้งสองไป แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ เธอถอนหายไปเบาๆและสงสัยมากขึ้นว่าสองคนนั้นเป็นเป็นใครแล้วรู้จักชื่อของเธอได้ยังไง

​​​​​

มิซากิค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้งและดูรอบตัวเธอ ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้ว คัตสิมากิและฮิโยชิมะที่เห็นมิซากิตื่นแล้วจึงเริ่มถามเธอ

คัตสิมากิ : มิซากิเธอเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นตอนดูสร้อยอัญมณีสีเลือดก็ล้มลงไปแบบนั้น เกิดอะไรขึ้นหรอ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?

มิซากิ : ไม่มีอะไรมากหนอก ฉันแต่หน้ามืดนิดหน่อยน่ะ

ฮิโยชิมะ : งั้นก็ดีแล้วนะมิซากิ พวกเราสองคนเป็นห่วงแทบแย่เลย

ขณะที่รถเริ่มขับกลับโรงเรียนมิลเลอร์ฟิลด์ เสียงหัวเราะเบาๆก็ดังขึ้นเล็กน้อยพร้อมมองรถที่มิซากิและเพื่อนของเธอขึ้นอยู่

??? : ในที่สุดพวกเราก็เจอท่านเสียที...นายหญิงของพวกเรา