กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีการประทรวงของรัฐบาลในเมือง "อวาเรียม"ตั้งอยู่ใจกลางเมืองซึ่งเป็นเรื่องราวทั้งหมดของการประทรวงนี้คนในหมู่บ้านพร้อมใจกันขับไล่เพราะการมีอยู่ของ"ซื่อหลิน"เด็กชายผู้เกิดมาพร้อมดวงตาประหลาดซึ่งแตกต่างจากคนอื่นๆ การประทรวงในทั้งนี้ จึงทำให้"พระราชาทวารึดีพรทิบ"ต้องลงมาตรวจสอบด้วยตนเอง ในการเดินทางใช้เวลาไม่มากก็น้อยจนถึงที่หมายท่านเดินลงมาจากรถม้าที่ตกแต่งด้วยความหรูหราและตราของราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ ท่านได้ตรงไปที่ซื่อหลินและกล่าวถามชื่อของเขา
.......
..."เจ้าชื่ออะไร"...
.......
..."ซื่อหลินครับ"...
.......
เขาบอกชื่อของตนให้กับคนที่จ้องมองมาที่ตัวเองให้เขาไม่กล้าจะหันมองที่อื่น ได้แต่มองพื้น ท่านพรมองด้วยสีหน้ามึนงงก่อนที่จะเอ๋ยปากถาม
.......
..."ทำไมเจ้าไม่มองหน้าข้า"...
.......
..."ท่านคือผู้สูงส่งข้าต้องเครพต่อท่าน"...
.......
การพูดของเขาทำให้ท่านพรถูกใจตัวเขาเป็นอย่างมาก ท่านหันไปพูดคุยกับเลขาของตนเองและกล่าวบทสนทนา
.......
..."ข้าชอบเด็กคนนี้ยิ่งนัก ข้าจะถ้าชายคนนี้กลับไปที่ พระราชวังของเรา"...
.......
พูดเสร็จเลขาอึ้งไปสักพักก่อนที่จะถาม คำถามที่เจ้าตัวสงสัย
.......
..."ทำไมท่านถึงสนใจเด็กคนนั้นกัน?"...
.......
..."เขามีความสามรถ ไม่ควรที่จะอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ"...
.......
..."ท่านจะพากับจริงหรือพะย่ะค่ะ?"...
.......
..."เจ้าคิดว่าข้าพูดเล่นหรอ"...
.......
ท่านพรมองหน้าขอเลขาคนนั้น จ้องไปที่ดวงตาจนเธอทนไม่ไว้เพราะความกดดันเธอจึงทำตามที่ท่านขอ ท่านพรหันกลับไปมองที่ซื่อหลินก่อนที่จะขึ้นไปที่หอคอยเพื่อประกาศเกี่ยวกับการประทรวงนี้
.......
..."ข้าขอให้พวกเจ้าลมเลิกซะ ข้าหวังว่าพวกท่านจะเข้าใจในสิ่งที่ข้าสื่อ"...
.......
..."ทำไมท่านถึงพูดเช่นนั้น!!"...
.......
เสียงของคนในหมู่บ้านกลุ่มหนึ่งดังขึ้นพร้อมชี้หน้าราชาทวารึดีพรทิบ การพูดและการกระทำนั้นจึงต้องประหาร ท่านพรจึงส่งประหารชายคนนั้นในเวลานี้
.......
..."ข้าของสั่งประหารชายผู้นั้น!"...
.......
...ท่านพูดเสร็จทหารเหล่านั้นวิ่งเข้าไปจับชายผู้นั้นและประหารต่อหน้าทุกคนในหมู่บ้านทุกคนที่อยุ่ที่นี้ล้วนหวาดกลัวยกเว้นซื่อหลินและคนของพระราชา...
.......
..."งั้นข้าขอพูดอีกรอบ ข้าขอให้พวกเจ้าลมเลิกซะหวังว่าจะเข้าใจ"...
.......
เสียงเงียบสนิท คนในหมู่บ้านหันมองหน้ากันแต่กับไม่พูดอะไรกันเลย จึงตัดสิ่งใจไปในทางยอมรับ ท่านพูดเสร็จก็เดินลงมาและเดินตรงไปที่ซื่อหลินก่อนที้จะกล่าวคำชวนออกไป
.......
..."เจ้าจะกลับไปกลับข้าหรือไม่?"...
.......
..."ท่านจะถ้าข้ากลับด้วยทำไมหรือ?"...
.......
..."*หึ...งั้นข้าจะให้เวลาเจ้าคิด 1 สัปดาห์ พอถึงเวลา**นั้นเจ้าต้องหาคำตอบที่เหมาะสมกับเจ้ามาซะ*"...
.......
พูดเสร็จท่านพรก็เดินขึ้นรถม้าและส่งยิ้มให้ ซื่อหลินยืนคิดอยู่ตรงนั้นก่อนที่จะเดินกับบ้านของตน
.......
..."ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง"...
ซื่อหลินอุทานออกมา สายตาล้วนมองมาที่เขาคนเดียว จนเกิดการซุบซิบนินทาหลับหลัง ซื่อหลินรู้ทุกอย่างว่า ถ้าพระราชากลับไปแล้วการกระทำเดิมๆก็จะกลับมา
.
.
จบ ตอนที่ 1 :〖วิตกกังวล〗
ผ่านไป 1 สัปดาห์ พระราชาก็เดินทางมาที่เมืองอวาเรียมเพื่อจะมารับคำตอบที่รอคอยมานาน เสียงระฆังดังขึ้นผู้คนเดินมาต้อนรับพระราชาอย่างดี
.......
..."กระหม่อมไม่คิดว่าท่านจะเลยไม่ได้เตรียมของเลยขอรับ"...
.......
..."ไม่ต้องหรอกข้าแค่มารับคำตอบจากใครสักคนก็เท่านั้น"...
.......
..."..?.."...
.......
ผู้ใหญ่บ้านถึงกับงงกับคำพูดของพระราชาที่ตนนับถือ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาก็เดินไปต้อนรับและปริการอย่างดี จนถึงเวลาที่ซื่อหลินเดินทางมาถึงที่นัดหมาย
.......
..."ท่านมาเร็วเสียจริง"...
.......
..."เจ้ามาช้านะ"...
.......
ซื่อหลินเดินตรงเข้าหาพระราชาอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนกับตรงหน้านั้นไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่แต่เป็นคนธรรมดาแบบพวกเรา
.......
..."นี้เจ้า! ทำไมถึงได้กระทำตัวเช่นนั้น!!"...
.......
ทหารยามพูดขึ้นพร้อมชี้หอกไปทางที่ซื่อหลินเดินตรงเข้ามาซื่อหลินหยุดอยู่กับที่ พระราชายกมือของตนดันทหารคนนั้น เขาสะดุ้งกับการกระทำของพระราชาจึงเอ๋ยปากถาม
.......
..."ท่านจะทำอะไรขอรับ!"...
.......
..."อย่ามิอาจชี้หอกไปทางแขกของข้า"...
.......
..."แต่ว่า!.."...
.......
..."ไม่มีแต่"...
.......
สนทนาเงียบไปสักพักพระราชาดึงแขนกลับเข้าหาตนเอง หันมองไปที่ทหารคนนั้น สายหัวให้เล็กน้อยก่อนที่จะหันไปคุยกับซื่อหลิน
.......
..."เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่"...
.......
..."กระหม่อมไม่รู้ว่าจะไปดีหรือป่าว เพราะข้าก็มีครอบครัว"...
.......
..."เช่นนั้นข้าจะเอาตัวเข้าไป แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ทิ้งครอบครัวเจ้า ข้าจะพาครอบครัวเจ้าไปด้วย"...
.......
สุดเสียงคำพูดซื่อหลินก็ตอบตกลงทันที่ พระราชายิ้มออกมาก่อนที่จะพาซื่อหลินขึ้นรถม้ากลับไปที่พระราชวงศ์ของตน
.
.
ณ ประสาท [คฤหาสน์]
รถม้าได้มาถึงที่หมายพระราชาเดินลงมาพร้อมยื่นมือรับซื่อหลิน พวกเขาคุยกับเรื่องที่พักอยู่ๆลูกชายของพระราชาก็ได้กระโดดสวมกอดผู้เป็นพ่อของตน
.......
..."ท่านพ่อ!..ท่านพ่อไปไหนมาหรือขอรับ!"...
.......
..."ข้าหาเพื่อนใหม่ให้เจ้าด้วย"...
.......
..."เพื่อนใหม่?"...
.......
สุดเสียงคำถามผู้เป็นพ่อชี้ไปที่ซื่อหลินและเอ๋ยปากพูด
.......
..."นั้นคือเพื่อนของเจ้าเอง"...
.......
..."กระหม่อมขอฝากเนื้อฝากตัวขอรับ"...
.......
ซื่อหลินก้นหัวลงเล็กน้อย และกล่าวถามชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าตน
.......
..."ท่านมีชื่อว่าอะไร?"...
.......
..."ข้าคือ...ธาตุ!..แล้วเจ้าชื่ออะไรกัน"...
.......
..."กระหม่อมชื่อซื่อหลินขอรับ"...
.......
ทั้งสองแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ พวกเขาทั้งสองจับมือกันวิ่งเล่นโดยธาตุเป็นคนจับมือซื่อหลินวิ่ง และพูดคุยเป็นกันภาษาเด็ก
.
.
ปัจจุบัน [2013]
ณ เมือง ฮ่องกง
หอพักแห่งหนึ่ง เลขห้อง 188
มีเด็กชายคนหนึ่งอาศัยอยู่กับน้องสาว สองคนพี่น้อง ผู้เป็นพี่กำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า "ฟ้าประทาน" เขาอ่านให้น้องฟังคราวๆก่อนที่จะลุกขึ้นไปทำอาหาร เขามีชื่อว่า 'หลิน' ผมน้ำตาล สูง 177
น้องสาวชื่อ'ซื่อ' ผมเป็นสีขาว[คนเผือก] สูง155
ผู้เป็นพี่เดินตรงไปห้องครัวฝั่งตรงข้ามที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น หลินเดินไปเปิดตู้เย็นและถามน้องสาวว่า
.......
..."วันนี้จะกิน...ข้าวผัดไหม?...ซื่อ"...
.......
..."แล้วแต่พี่เลยค่ะ"...
.......
ซื่อตอบกลับผู้เป็นพี่คนเดียวของตน หลินหยิบของออกมาตู้เย็นที่เกี่ยวกับการทำข้าวผัด เช่น วัตถุดิบ เป็นต้น หลินเดินหาอุปกรณ์ที่จะทำอาหารแต่กับไม่เจอตะหลิว เขามองหาแล้วหาอีกก็ไม่เจอ
.......
..."ซื่อ!...เห็นตะหลิวไหม?"...
.......
..."ตะหลิว..ออฉันทำหาตอนไปเข้าค่ายนะ"...
.......
ซื่อพูดเสร็จ ผู้เป็นพี่เงียบไปสักพักก่อนที่จะมีเสียงเปิดประตู ซื่อเดินออกไปดูจึงได้เห็นว่าพี่ของตัวเองกำลังจะออกไปข้างนอก
.......
..."จะไปไหนนะ?"...
.......
..."จะไปซื้ออาหารสำเร็จรูปมากิน"...
.......
..."ฝากซื้อไอติมด้วยนะคะ"...
.......
..."โอเค"...
.......
สุดเสียงคำพูด เสียงปิดประตูก็ได้ปิดลง หลินวิ่งตรงไปที่ร้านค้าซื้อของอะไรเสร็จเรียบร้อยกำลังจะได้กลับบ้านอยู่ๆ รถบรรทุกก็พุ่งสนจนเสียชีวิตคาที่ เสียงระบบดังขึ้น สายตากวาดมองไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ สีดำสนิท หลินจ้องมองไปที่มือของตนและคิด -ไม่ใช่ว่าเราตายแล้วหรอ?- หลินมองหาสิ่งรอบตัวว่ามีอะไรหรือป่าว เดินวนไปรอบห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัส จับบายพนังกั้นที่อยู่ตรงหน้า เสียงปริศนาดังขึ้นทั้งหมด 4 ทิศ เป็นเสียงคนเดียวกัน -ไง เจ้ามนุษย์ - ใครบ้างคนถามออกมา หลินหันไปตามเสียงแต่ไม่รู้ว่าอยู่ทิศใด เลยหันมองทั้ง 4 ทิศ -แกเป็นใครกัน!!- หลินตะโกนถามออกไป พร้อมหันมองทุกๆ 1 นาที่ -เจ้าไม่มีวันได้เจอข้า- ชายผู้นั้นตอบกลับ เสียงแหลมตดำเข้ม ความรู้สึกที่ได้รับคือ สายตาที่จ้องมองมาที่หลิน ความรู้สึกเหมือนมีคน 100 คนจ้องมองมาที่เราคนเดียว หลินได้แต่ถามหาและวิ่งไล่ตามเสียงชายผู้นั้น -แกอยู่ไหนกัน!...ออกมานะ!- เขาวิ่งไปที่เสา เลข 3 เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกรอบ -อยากเกิดใหม่หารือไม่- เขาพูดออกมาจากข้างหลังพอหันไปก็ไม่เจอ -อยู่ไหน!- หลินวิ่งไล่ตามเสียงของผู้ชายคนนั้นจนไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน -เหนื่อยแล้วรึเจ้ามนุษย์- เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง มันใกล้ตัวเรามากๆแต่กับไม่เห็นตัวตนที่แท้จริงของเสียงนั้นสักที่ -ข้าจะรอเจ้านะ- สุดเสียงคำพูดนั้นหลินก็หลับตาลงช้าๆ ก่อนที่จะมีเสียงใครหัวเราะออกมา
.
.
จบ ตอนที่ 2 : 〖ปัจจุบันและหลังความตาย〗
ความรู้สึกหนักแน่นที่น่าอก เสียงเรียกชื่อดังขึ้น ดังขึ้น ดังขึ้น พอลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปตามเสียงที่เรียกก็ได้พบกับ ธาตุ ลูกชายของท่านพร หลินตกใจเป็นอย่างมากดูสบสนกระวนกระวาย
.......
..."ซื่อหลิน....เจ้าเป็นอะไร?"...
.......
..."ที่นี่ที่ไหน"...
.......
..."บ้านข้าเองแหละ..ว่าแต่เจ้าเป็นอะไร?"...
.......
ผมมองดูรอบๆ ในห้องนั้นตกแต่งไปด้วยสีขาวและสีทอง อาหารที่ได้กินคือเนื้อวัว เขามองผมด้วยความมึนงง ผมได้แต่ทำตัวให้ปกติมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แล้วค่อยหาวิธีกลับไปก็เท่านั้น ผมยกอกขึ้นหายใจเข้าหายใจออกพร้อมส่งยิ้มให้ธาตุ เขาตกใจกับการกระทำของผม ธาตุลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงมาทางผม
.......
..."นายเป็นอะไรกันแน่...การกระทำของเจ้าทำให้ข้าขนลุก"...
.......
..."**พูดเช่นนั้นข้าเสียใจนะ**"...
.......
ผมหั่นเนื้อเข้าปาก อาหารที่ได้กินเข้าไปโคตรอร่อย! ผมอยากอุทานออกมามากแต่ในสมัยนี้คนเราควรมีมารยาทตอนรับประทานอาหาร ผมหยิบผ้ามาเช็ดมือ และลุกขึ้นจากเก้าอี้
.......
..."เราไปเดินเล่นที่สวนดีหรือไม่"...
.......
..."เจ้าอยากไปดูดอกไม้รึ?"...
.......
ผมเงียบกับคำถามนั้นก่อนที่จะเดินตรงไปที่สวน
..."ไม่รู้สิ"...
การกระทำของซื่อหลินนั้น จะเป็นคนที่เย็นชาและไม่ควรยิ้มสักเท่าไหร่ ที่ผมยิ้มไปเพราะมันติดนิสัยนี้เนาะ ผมคิดว่ายังไงก็คงไม่โดนจับได้ตั้งแต่วันแรกหรอกแต่รู้สึกว่าเขาจ้องจะทะลุตัวผมอยู่แล้ว
.......
..."หลิน..เจ้ายิ้มอีกครั้งได้ไหม"...
.......
..."ทำไมข้าต้องยิ้ม"...
.......
..."เถอะน่า..ถือว่าข้าขอนะ"...
.......
..."...."...
.......
เขามองมาที่ซื่อหลิน ผมหยุดเดินเขาก็หยุดเดินตาม
..."หยุดทำไม?"...
เขาเอ๋ยถามแต่ผมไม่สนใจแล้วหันไปหาเขา อยู่ๆเสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินเข้ามา
.
..."แม่...มาทำอะไรที่นี่"...
.......
..."แม่มาหาหลินนะ"...
.......
...ผมรับหันไปมอง ท่านส่งยิ้มมาให้ผม...
.......
..."มาหาผมหรือ?"...
.......
หลินชี้ใส่ตัวเอง ท่านพยักหน้าตอบรับแล้วเดินจูงมือหลินกับธาตุ พวกเรามองหน้ากันแล้วหันกับไปที่เดิม
หลินได้แต่คิดว่าสักวันหนึ่งต้องโดนจับได้แน่ เขาเลยเริ่มที่จะเปลี่ยนนิสัยและการกระทำทั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป
.
.
...ณ...
...พระราชวังแห่งหนึ่ง มีเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาที่ผมแล้วกอด เธอมีชื่อว่า เฟย์ เป็นวงค์หญิงคนที่ 3 ผมรู้สาเหตุแล้วว่าทำไมท่านหยกถึงพามาที่นี่ เพื่อที่จะให้ผมที่ชื่อว่าซื่อหลินนั้นสนิทกับเธอแต่ทำไม่สำเร็จเพราะมีธาตุผู้เป็นตัวเองขัดขวางงานหมั่นของเราไว้ เขาพูดคุยกับซื่อหลินว่า "ถ้านายต้องการอะไรฉันก็ให้หมด" คำนั้นฝั่งใจซื่อหลินไว้ เขาจึงขอให้ธาตุทำร้ายงานหมั่นของตนซะ...แต่แล้วคนหนึ่งธาตุก็พาหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาให้คฤหาสน์แล้วแนะนำตัวให้กับเขา "เธอคือคนรักของผมนะ" พ่อแม่ของธาตุตบมือแสดงความยินดีให้กับเขายกเว้นซื่อหลินเขาไม่พอใจกับเรื่องนี้เขาเริ่มลืมตัวตนของตัวเองจึงลงฆ่าคนรักของธาตุไป....ไม่ถึงชั่วโมงก็โดนจับได้ว่าเป็นคนฆ่าคนรักของธาตุไปซื่อหลินจึงโดนประหารชีวิต ทวาคำพูดสุดท้ายที่ได้คุยกันทั้งสองคน "ฉันรักนายนะธาตุ"...
คำพูดสุดท้ายและชีวิตสุดท้ายของซื่อหลินที่จบลงตรงนั้นไม่มีคำตอบรับจากธาตุ...เขามองด้วยสายตาว่างเปล่าทันทีที่ได้ยินคำว่า "ฉันรักนาย" เป็นคำพูดสุดท้ายของคนที่ตนเคยแอบรักมาเนิดนานเขาคิดในใจว่า-ทำไมพึ่งมาบอกกันตอนนี่-เขาคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่ากลางประชาชนมากมาย เขามองขึ้นบนฟ้าแล้วพึมพำอะไรสักอย่าง"ฉันจะตามนายไป" ธาตุพูดคำนี้ออกมา ผู้เป็นพ่อถามธาตุออกไปทันที่ "ธาตุ!..คำพูดเมื่อกี้แกว่ายังไงนะ!?" ผู้เป็นพ่อเอ๋ยถามออกไปสีหน้าและอารมณ์ทำให้ควบคุมไม่อยู่จึงลงด่าออกไป เขาผู้ไม่มีสติอยู่แล้วจึงโกรธแค้นผู้เป็นพ่อ เขาเริ่มซักดาบแล้วพึมพำ "ฉันก็รักนายซื่อหลิน" คำพูดสุดท้ายนี้คือคำอำลาของเขาและครอบครัวของตนเอง เขาไล่ฟันทุกคนที่อยู่บริเวณนี้จนหมด ธาตุนั่งคุกเข่าให้กับศพของซื่อหลินยกศพนั้นแล้วกอดไว้ "ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน" บทพูดสุดท้าย ของนิยายเรื่องนี้ก็จบลง
.
.
จบ ตอนที่ 3 :〖พบเจอ〗
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
