ไคเกะได้เดินเล่นที่สวนสถานะและได้พบกับป้ายประกาศหาตัวไปของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อของเธอคือ เวนาลิตี้ เดโซลมิน่า และมีอายุ 14 ปี ซึ่งทำให้ไคเกะรู้สึกสนใจ เขาจึงบินไปที่สถานที่ๆหนึ่งซึ่งเป็นบ้านของสาวน้อย เขาเอารูปในป้ายประกาศตามหามาเปรียบเทียบกับสาวน้อยคนนั้นและปรากฏว่าสองคนนี้เป็นคนเดียวกันแล้วก็ได้พูดขึ้นว่า

"เวนาลิตี้ พ่อแม่ของเธอตามหาแล้วนะรู้ไหม"

(เวนาลิตี้บอก)

"อย่ามายุ่ง แล้วก็ออกไปซะ"

(ไคเกะตอบกลับ)

"ถ้าเธอไม่กลับบ้านดีๆฉันจะอุ้มเธอกลับบ้านเอง"

เวนาลิตี้รำคาญและเดินหนี พอไคเกะได้เดินออกไป เวนาลิตี้เห็นว่าไคเกะออกไปแล้วจึงเดินออกมาและไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าใกล้ๆเพื่อที่จะไปหาเพื่อนของเธอที่เป็นเด็กๆตระกูลโทโจแต่ไคเกะไม่ได้กลับไปจริงๆเขาซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และแอบดูเหตุการณ์ทุกอย่าง

"หน้าไม่ต้อนรับแขกเลยนะ เวนนี่~"

(เขาได้พูดขึ้นก่อนที่จะแอบส่องอีก ทันใดนั้นมีผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งเดินเข้ามา)

"ส-สวัสดีค่ะ"

(ไคเกะได้หันมาแล้วบอกว่า)

"หวัดดี"

(เด็กผู้หญิงพูดขึ้น)

"ม-มาส่องอะไรหรอคะ?"

(ไคเกะมองที่ผู้หญิงและยิ้มขึ้น)

"ไม่มีอะไรหรอก อย่ามายุ่งดีกว่านะ~"

เด็กผู้หญิงได้เดินจากไปและเข้าไปในบ้านของเด็กกำพร้า ตัดภาพมาตอนกลางคืนไคเกะรับประทานอาหารมื้อเย็นของเขาก็ได้คุยกับเพื่อนของเขาที่ชื่อว่าเอลี่ย เธอได้ถามว่า

"เคสนี้เป็นไงบ้าง?"

"เด็กคนนั้นวีนมากเลย ไม่รู้ว่าโกรธมาจากไหน"

(เอลี่ย์คิดสักพักก่อนที่จะพูด)

"มันจะต้องมีอะไรแน่ๆ..."

ไคเกะพยักหน้าพร้อมกับเก็บจานอาหารและไปล้างจาน ไคเกะกับเอลี่ย์ได้ไปอาบน้ำนอนแต่เอลี่ย์ฝันร้านและแพนิค ทั้งสองเลยได้นอนด้วยกัน

เวลา 05:00 เอลี่ย์ได้ตื่นขึ้นพร้อมกับพรึมพำ

"เวลาทำงานมาถึงแล้วสินะ..."

"เอลี่ย์ อย่าเพิ่งขี้เกียจตอนนี้นะ ฉันเชื่อว่าถ้ามันจบแล้วเดี๋ยวเธอก็จะได้นอนยาวๆนะ~"

"สัญญา?"

"สัญญาจ้า~"

ทั้งสองได้เอานิ้วก้อยมาผูกกันเหมือนที่เด็กๆเล่นด้วยกัน

"ตอนนี้ฉันอายุ 18 แล้วนะ ส่วนนายที่เป็นเทวดาไม่แก่ไม่ตายน่ะ ก็คงจะ 10 ขวบตลอดไป..."

"แต่ตอนนี้ฉัน 1200+ แล้วนะ?"

ทั้งสองขำเล็กน้อย ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวและออกทำงานใน กรมคุ้มครองเด็ก

เวนาลิตี้ได้ออกมาจากบ้านและได้เจอไคเกะที่ดักรอหน้าบ้าน เธอตกใจและจะปิดประตูแค่ไคเกะจับประตูไว้ทัน เวนาลิตี้พยายามดันประตูให้ปิดแต่สู้แรงไคเกะไม่ได้จึงถึงขั้นใช้เท้าถีบ และก็ได้เห็นว่าไคเกะใช้เพียงแค่นิ้วชี้นิ้วเดียวดันประตู

"ไง~ จะสู้แรงเทวดาที่ฝึกมาร้อยปีหรอ"

ไคเกะพูดเหมือนเยาะเย้ย เธอโกรธและเสกพัดใบมีดปลุกจิตวิญญาณแห่งหิมะพร้อมกับพัดเขาออกไป แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ไคเกะเสกบาเรียแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์มาป้องกัน

"ใจเย็นหน่อยสิ~"

เขาพูดขึ้น

แต่เวนาลิตี้ใช้พลังจิตทำให้ไคเกะนึกถึงอดีตของตัวเอง เขานึงถึงตอนที่ลูกบุญธรรมสิบคนคนของเขาเสียชีวิตไคเกะล้มลงไปนอนกองกับหิมะและหดหู่ ด้วยความหนาวเย็นของอุณหภูมิทำให้เขาหนาวสั่นแล้วก็สลบไป พอตื่นขึ้นมาเขาก็ได้นอนบนตักของเวนาลิตี้เขารู้สึกฟินมากและอบอุ่นในตักของเธอ อยู่ๆเธอได้พูดขึ้น

"อ-อา... ฉันขอโทษนะ... ฉันแค่... หงุดหงิดไปหน่อย"

(ไคเกะบอก)

"ไม่เป็นไร... ฉันเข้าใจ.... เธอก็แค่ป้องกันตัวใช่มั้ยล่ะ..."

(เธอพูดติดอ่าง) "อ-อา...."

พร้อมกับลูบหัวของไคเกะเบาๆ

(ไคเกะถอนหายใจเล็กน้อย)

"รู้สึกดีชะมัด..."

เขาพึมพำ ไคเกะได้ลุกขึ้นและกลับบ้านของเขาแต่ก่อนที่จะไปก็ได้บอกลาเวนาลิตี้ อารมณ์ของไคเกะดีขึ้นและไม่หลงเหลือความเศร้าแต่อยู่ดีๆเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และก็ได้หันหลังเห็นผู้ชายคนนึงเขามีลักษณะตัวสูงมีผมหงอก

"แก...เสกภัยพิบัติฆ่าลูกฉัน...ไอ้แก่เทวดาปีศาจ..."

ผู้ชายคนนั้นได้มองไคเกะด้วยความรู้สึกผิดเหมือนอยากจะขอโทษเขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้นและปล่อยให้ไคเกะต่อว่าเขา

"กลิตช์แกมันปีศาจสาระเลว! ถ้าทำได้ขนาดนี้แกก็ไม่ใช่เทวดาแล้ว!"

(กลิตช์ก้มหน้ามองพื้นด้วยความเศร้าและพูดขึ้น)

"ให้อภัยผมด้วยครับคุณไคเกะ แต่มันเป็นคำสั่งพระเจ้าให้ผมเสกอัคคีภัย"

(ไคเกะไม่รับฟังคำแก้ตัวของกลิตช์และพูดว่า)

"แต่อัคคีภัยนั้นมันโหดร้ายเกินไปและฆ่าลูกฉัน ตั้งสิบคนเลยนะ!? เพราะสักทีเถอะกลิตช์ แล้วก็อยากให้ฉันเห็นหน้าอีก"

(กลิตช์หงอย)

"ผมแค่อยากจะขอโทษ...แต่มันก็คงฟื้นคืนชีพลูกของคุณไม่ได้"

(กลิตช์เดินจากไป แต่ไคเกะพูดขึ้น)

"เดี๋ยวก่อน...ฉันมีคำถาม"

กลิตช์งงและหันกลับมา หลังจากที่ไคเกะลองนึกถึงเรื่องราวของตัวเองเขาได้หันกลับมาและถามกริตช์ถึงเหตุผลว่าทำไมพระเจ้าต้องออกคำสั่งให้เขาสร้างภัยพิบัติอัคคีภัยและทำให้ลูกของเขาตาย

(กลิตช์ตอบกลับ)

"ผมไม่ทราบครับ...มันเป็นความลับทางการสวรรค์"

ไคเกะไม่พูดอะไรแล้วกลับบ้านไปเมื่อเขากลับถึงบ้านก็ได้พบกับเอลี่ย์พี่รอเขาอยู่

"เอิ่มมม...ขอโทษที่กลับช้านะ"

(เอลี่ย์ยิ้มให้เขา)

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ไคเกะเดินและมานั่งใกล้ๆเธอ มองจอคอมพิวเตอร์เกี่ยวกับข่าวที่เธอดูอยู่

"เด็กสาววัย 16 ปีอาศัยอยู่บนตึกหลัง 63 ชั้น?"

(เอลี่ย์หันมาทางไคเกะ)

"ใช่คนเดียวกันกับเวนาลิตี้ไหม?"

(เขามองจอสักครู่)

"ไม่ใช่นะ" เอลี่ย์พูด "อ๋อ นั่นสินะ"

เป็นอีกวันที่ไคเกะสืบเรื่องของเวนาลิตี้และได้หลบหลังต้นไม้ต้นเดิม แล้วก็มีเด็กสาวขี้สงสัยคนเดิม เดินเข้ามาถามคำถามเดิม ทุกอย่างมันก็เป็นเหมือนเดิมสำหรับไคเกะ

"บ้านเด็กกำพร้าหน้าเยี่ยมดีนี่"

ไคเกะขอเข้าไปที่บ้านของเด็กๆเพราะไม่อยากถูกสงสัยและได้เป็นการสอดแนมด้วย และเด็กผู้หญิงก็ต้องรับเขาเด็กทุกคนในบ้านมีสมาชิกอยู่ 6 คน

(เด็กผู้หญิงที่ตัวสูงและร่างกายกำยำแนะนำตัวเอง) "สวัสดี! ฉัน ยูบะ โทโจ"

(พี่น้องฝาแฝดเป็นกระต่าย 2 สี คนพี่พูด)

"ฉันคือกระต่ายเหลืองชื่อ คิอิโระ โทโจ"

(คนน้องพูด)

"ฉันเป็นกระต่ายสีส้มชื่อ โอรันจิ โทโจ"

(และคนสุดท้ายที่เป็นเด็กไร้เพศและเป็นเชฟของประจำบ้านนี้)

"ว่าไง ฉัน โดไฮเอ็น โทโจ หวัดดีจ้า"

"สวัสดีเด็กๆ ฉันชื่อ ไคเกะ อุซาโตะ ยินดีที่ได้รู้จัก" (เขาลูบหัวโดไฮเอ็นและยิ้มให้กับเด็กทุกคน)

(อยู่ๆเด็กๆก็หันไปทางเดียวกันและเจอกับเวนาลิตี้ที่ยืนอยู่)

"นายมาทำอะไรที่นี่? ฉันไม่อยากให้นายยุ่ง..."

"เอิ่มมมม... ฉัน ขอโทษนะแต่มันเป็นภารกิจที่จะตรวจสอบที่นี่"

"…"

เวนาลิตี้เดินจากไปและกลับไปที่บ้านของเธอ

อยู่ๆ เอลี่ย์โทรมาหาเขาถึงงานและเหตุด่วน

"ไคเกะ!?! ฉันมีเรื่องด่วนค่ะ..."

"ห๊ะ? ว่ามา"

"มีข่าวเกี่ยวกับ... ลูกของคุณค่ะ หนึ่งในเด็กกำพร้าของคุณที่ชื่อว่า เนโคร ยังไม่ตายค่ะ แต่ถูกลักพาตัวไปไหนสักแห่ง"

"… เนโคร... โอเค เอลี่ย์ ฉันจะกลับไปตอนนี้แหละ"

ไคเกะวางสายโทรศัพท์และบอกกับเด็กๆถึงเรื่องงานของเขาและจะต้องไปแล้ว เด็กๆทุกคนพยักหน้า

"เดินทางปลอดภัยนะ!" (ยูบะพูด)

"บ๊ายบายจ้า" (โดไฮเอ็นพูด)

"จะกลับมาหาพวกเราอีกไหมนะ..." (โอรันจิพูด)

"บาย..." (คิอิโระพูด)

ไคเกะได้ใช้ปีกเทวดาของเขาเพื่อบินไปที่บริษัทของกรมคุ้มครองเด็ก และได้สแกนบัตรพนักงาน

[ไคเกะ อุซาโตะ, ฝ่าย: หัวหน้าการสอดแนม]

[ยืนยันตัวตน, ผ่าน]

ไคเกะเดินขึ้นลิฟท์ขึ้นไปชั้น 3 หลังจากนั้นเขาก็โผล่ขึ้นมา และเดินไปหาเอลี่ย์ แบบหล่อเท่

"ไง เรื่องของเนโครเป็นยังไงบ้าง"

"เพื่อนของฉันบอกว่า ต้องสำรวจอีกเยอะแยะเลย เพราะว่าพื้นที่ที่ชาวบ้านชาวเมืองบอกว่าเจอลูกของนาย มันอยู่เหมือนเมืองใต้ดินอะไรสักอย่างนึง"

"รู้สึกคุ้นๆแฮะ"

"ก็ลูกๆนายตายที่นั่น..."

"อย่าจี้ปมดิเฮ้ย! 👹"

"ไม่จี้ก็ได้… ท่าน CEO ของพวกเราได้บอกว่า อยากได้ทีมสำรวจกับทีมสอดแนมลงไปที่นั่น ส่วนทีมแพทย์กุมารอย่างพวกฉันจะลงไปที่หลังและรอสถานการณ์อยู่ข้างบน"

"ได้เลยไม่มีปัญหา เรื่องการสำรวจผจญภัยไว้ใจพี่😎"

"ฮิๆ~"