ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนที่เน้นนักเรียนที่ชื่นชอบและเก่งในด้านกีฬาทุกประเภท ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้จะมีหอพักในโรงเรียน รวมแล้วสี่อาคาร เป็นหอพักชายสองอาคาร หอพักหญิงสองอาคาร ซึ่งฉันก็เป็นนักเรียนหนึ่งในนั้น ที่ต้องอยู่หอพักของโรงเรียนนี้ ที่นี่เป็นโรงเรียนที่ดูหรูหรามากมีการจัดระเบียบ กฏและการจัดตารางการเรียนให้นักเรียนเหมือนนักเรียนทั่วๆไป แต่ทุกวันหลังห้าโมงเย็นถึงหกโมงเย็น นักเรียนทุกคนต้องซ้อมกีฬาที่ตัวเองถนัดเพื่อพัฒนาความสามรถของตนเองให้ดีขึ้น ในโรงเรียนนี้มีคนอยู่สามคนที่ถือว่าเป็นเทพด้านกีฬาพวกเขาเล่นกีฬาเก่งเกือบทุกชนิด

ไลออนประธานนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้เขาเป็นคนที่เจ้าระเบียบ กฏทุกข้อในโรงเรียนนักเรียนทุกคนต้องทำตาม หมอนี่เป็นบุคคลที่ทุกคนในโรงเรียนกลัวมากที่สุด เพราะหมอนี่ไม่เคยปราณีใครเลยคนผิดก็ต้องรับผิด บุคคลิกถายนอกที่เห็นได้ชัดของหมอนี่ คือผู้ชายคนเดียวในโรงเรียนที่มีผมสีฟ้า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใบหน้าที่หล่อระดับพระเอกหนังเกาหลี แต่นิสัยของหมอนี่ช่างแตกต่างจากใบหน้าของเขาเหลือเกิน ทั้งปากปีจอ กวนแบบสุดๆ ที่สำคัญหมอนี่เป็นคนที่ฉันอยากจะเอาไม้กวาดไปฟาดหัวให้แตกนอนโรงพยาบาลซักสิบคืนฉันก็แค่คิดจะทำนะ

○＾ω＾○โฮ๊ะๆๆๆ

ดาร์กอนรองประธานนักเรียนที่ไม่พูดน้อยมากๆ(นายเป็นใบ้ป่าวนะ หยอกเฉยๆนะ)เฉยชา ทำหน้านิ่งๆตลอตเวลา ถ้าหมอนี่พูดกับใครแสดงว่าคนๆนั้นต้องสำคัญกับชีวิตหมอนี่จริงๆ(ฉันแน่ๆเลยสำคัญกับเขา´ε｀ ♡แฮร่ๆ) หมอนี่มีดวงตาสีฟ้า ผมสี บรอน เขาเป็นคนไม่ชอบใช้กำลังถ้าไม่จำเป็น(ถ้าไม่จำเป็นนะแต่ที่เห็นๆคงจะจำเป็นทุกวัน￣へ￣

ทิวลิปรองประธานนักเรียนคนที่สอง หมอนี่เป็นคนที่ดูเป็นมิตรกับนักเรียนในโรงเรียนมากที่สุดล่ะ (ที่สำคัญเขาชอบเล่นปิงปองเหมือนฉันด้วย เขิล>_< )หมอนี่มีดวงตาสีม่วง ผมของเขาสีแดงเพลิง เป็นคนที่ชอบความยุติธรรม มีน้ำใจ ใช้เหตุผลในการแก้ไขปัญหาเสมอ ใครที่ได้อยู่ใกล้หมอนี่ต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย

ทั้งสามคนนี้แหละที่เป็นเทพแห่งการเล่นบาสเก็ตบอล ถึงแม้จะเล่นได้ดีทุกประเภทแต่ที่เด่นที่สุดสำหรับสามคนนี้คือกีฬาบาสเก็ตบอล และที่สำคัญทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันค้า สนิทแบบสุดๆเพราะทั้งห้องอยู่ด้วยกันแค่สามคน ใครจะไปกล้ายุ่งด้วยล่ะ~_~ กริ้งๆๆ

กริ้งๆโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นฉันจึงกดรับสายในทันที

" นาข้าวแกอยู่ไหนมัวทำอะไรอีกสิบห้านาที จะเข้าเรียนคาปแรกแล้วนะ!!"

เสียงเพื่อนสุดที่รักของฉันแต่แปลกแหะเสียงดูสั่นๆ

/ เครๆ แกเดี่ยวฉันรีบไป เอาไรไหมฉันว่าจะไปซื้ออะไรมารองท้องก่อน/

ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรคงเป็นหวัดมั้ง

"ไม่เอาอ่ะแกรีบๆมาเลยมา "

เสียงที่เริ่มจะไม่ค่อยปกติ

/แกเป็นไรร้องให้หรอ/

"ป่าวๆฉันคิดถึงแกเฉยๆ"

เสียงที่ฉันเริ่มรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ

/รอฉันก่อนนะแกขอไปซื้ออะไร รองท้องก่อนอีกตั้งสิบห้านาที/

ในใจฉันก็อยากไปหาเพื่อนตอนนี้นะแต่ขอให้ฉันได้กินไรก่อน

"แต่แกรีบๆมานะฉันอยากเจอแก"

/เดี๋ยวฉันจะรีบไปนะแกรอฉันแป็ปหนึ่งบาย/

นี่แหละค่ะเพื่อนรักของฉันน้ำตาล เป็นเพื่อนคนเดียวที่สนิท เอ๊ะ! แต่ทำไมมันถึงรีบแปลกๆนะเหลือตั้งสิบห้านาที

ฉันเดินไปโรงอาหารพร้อมกับซื้อนมช็อคโกแลตและขนมปังใส้พริกเผาหมูหยอก อาหารโปรดของฉัน แล้วจ่ายเงิน จากนั้นฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปหาน้ำตาลเพื่อนสุดที่รักของฉัน แต่คนในห้องก็ยังไม่มีซักคนเลยนี่น่า นอกจากน้ำตาลเพื่อนของฉันที่ทำหน้าเศร้า "แกเป็นอะไรป่าวอ่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

ฉันถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง น้ำตาลไม่ตอบแต่มันกลับร้องให้ออกมา

"ฮือๆอือๆๆๆๆๆฮือ"

แกไม่เป็นไรนะฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ฉันกอดเพื่อนแล้วเกือบร้องให้ตามแต่ฉันต้องเข้มแข็ง ซักพักน้ำตาลก็หยุดร้องให้แกพ่อแม่ของฉันจะเลิกกัน นั่นทำให้ฉันถึงกับพุดไม่ออกฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงฉันได้แต่กอดมันไว้แน่นๆแล้วพูดแค่

"ไม่เป็นไรนะแก"

หลายคนคงสงสัยทำไมน้ำตาลถึงร้องให้ ซึ่งฉันก็ยังไม่รู้คำตอบเหมือนกัน การเรียนในวันนี้ของฉันและน้ำตาลผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น ได้เวลาพักรับประทานอาหารแล้วค่ะ ตอนนี้ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วทุกคนออกจากห้องเพื่อไปรับประทานอาหารกันหมดเหลือฉันกับน้ำตาลในห้องเพียงสองคน

"น้ำตาลแกโอเครไหม มีอะไรบอกฉันได้นะถ้าฉันช่วยได้ฉันจะช่วย"

 ฉันมองน้ำตาลที่นั่งเหม่อลอยอยู่ สายตาของน้ำตาลมองไปนอกหน้าต่าง โดยที่คงไม่ได้สนใจ

ฉัน ฉันจึงจับมือน้ำตาลไว้แน่น

"แกยังมีฉันนะ ฉันไม่รู้ว่าแกเจออะไรมา แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่ทิ้งแกไปไหน"

น้ำตาลยิ้มบางๆให้กับฉัน แล้วก็พูดขึ้นว่า

"ใช่ฉันยังมีแกอยู่นี่น่า ฉันรักแกที่สุดเลยนะข้าว "

รอยยิ้มที่สดใสของน้ำตาลทำให้ฉันฉีกยิ้มกว้าง(จนเห็นฟันครบทุกซี่ ไม่ใช่ล่ะๆคนแต่งก็เกินไปหน่อยนะ>_<)

ฉันเลยเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อไม่ให้น้ำตาลเครียดอีก

"แกฉันหิวข้าวแล้วอ่ะ ป่ะไปกินข้าวเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ห้ามปฏิเศษนะค่ะคุณเพื่อนสุดสวย"

แฮร่ๆปกติฉันไม่ยอมเลี้ยงใครง่ายๆนะแต่นี่เพื่อเพื่อนค่ะเราทำได้(~_^)(หรือเพราะหิวข้าวมากๆด้วยนะ^.^)

มันหัวเราะเพราะคำพุดของฉัน จากนั้นเราก็ไปซื้อข้าวมานั่งกินตามปกติ

"เอ้ะๆเกิดอะไรขึ้นอ่ะทำไมเสียงดังจังตรงนั้นอ่ะ"

น้ำตาลพูดขึ้น ฉันพยายามยืนมองแต่ด้วยความสูงที่ไม่ถึงร้อยหกสิบ (ค่ะไม่ถึงร้อยหกสิบทุกคนได้ยินไม่ผิดนะค่ะมันคือความจริงค่ะฮือๆๆ ฮือสงสารนางเอกของเราทำไมต้องเตี้ยด้วยT_T)

"แกเกิดอะไรขึ้น!"

ฉันถามน้ำตาล

"อ้อไลออนประธานนักเรียนคงกำลังลงโทษเด็กนักเรียนที่หนีเรียนอ่ะ หมอนี่ไม่เคยลงโทษใครให้ใครเห็นนะแต่ทำไมวันนี้ถึง ..."

น้ำตาลพูดยังไม่จบฉันก็เห็นหมอนั้นเดินมาทางที่เราสองคนอยู่ พร้อมกับลากนักเรียนชายร่างใหญ่บิ้กเบิ้มอีกสองคนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำรอบดวงตาเลือดที่ปากยังไหลไม่หยุด นายนี่หรอไลออนนายผมฟ้าจอมพลังที่หลายๆคนพูดถึงแต่สำหรับฉันหมอนี่ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอกมั้งนะทำไมนายโหดจัง~_~