นานมาเเล้ว ว่ากันว่าพระเจ้าให้กำเนิดโลกใบหนึ่งซึ่งเรียกโลกนั้นว่า โลกแห่งแฟนตาซีมันเคยเป็นที่รักของพระเจ้า ประชากรบนโลก มนุษย์ เเละสัตว์โลกทุกๆสรรพสิ่ง ล้วนแล้วเป็นสิ่งที่พระองค์สร้างจากจิตใจบริสุทธิ์ ทุกคนนั้นก็รู้ดีว่า พระองค์รักใคร่ห่วงใยพวกเขามากและได้มอบพลังวิเศษที่เปรียบเสมือนชีพจรของโลกสิ่งนั้นคือ เวทมนตร์..

" ข้าจะมอบพลังให้เเก่เจ้า ที่รักของเราทั้งหลายเอ๋ย"

" เป็นพระกรุณาอย่างสูง กระหม่อมเคารพและซื่อสัตย์

ต่อท่านดั่งเยื่อใยที่พระองค์มอบให้เรา"

พระเจ้าได้มอบพลังมหาศาลให้เเก่เขาและสถาปณาเป็นผู้นำเหล่ามนุษย์พระองค์เฝ้ามองโลกจากบนฟ้าและไตร่ตรองสงสัยในสิ่งที่มนุษย์คนนั้นกล่าว

" ข้าก็อยากรู้เสียจริง ความซื่อสัตย์ของเจ้าจะนำผู้อื่นไปสู่ความถูกต้องได้รึไม่ เอาล่ะ มนุษย์เอ๋ย ข้าจะมอบบททดสอบให้แก่โลกที่เจ้าอาศัย" จากนั้นพระเจ้าผู้สร้างโลกได้สรรสร้างสิ่งมีชีวิตรูปลักษณ์แตกต่างไปจากมนุษย์ ปีศาจ แวมไพร์ และสิ่งมีชีวิตที่เกี่ยวพันธ์กับชีพจรโลก มหามังกรทั้ง6

 เมื่อเวลาผ่านไป ราชาแห่งมวลมนุษย์องค์แรกได้สิ้นอายุขัยราชบัลลังก์ต่อๆไปเป็นของลูกหลานและกาลเวลาย่อมเปลี่ยนไปเหมือนน้ำที่หยดบนหินจนกร่อน เมื่อลูกหลานที่สืบทอดบัลลังก์ได้รับเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่และหลงระเริงในอำนาจ ทำให้พลังกัดกินหัวใจที่แต่เดิมเคยสดใสบริสุทธิ์มารุ่นสู่รุ่น เขาได้ชักนำเหล่ามนุษย์ไปทางผิดและสนับสนุนพวกต่อต้านพระเจ้าอย่างพวกนอกรีต ความศรัทธาได้มืดหม่นลงไม่เพียงเเค่มนุษย์ด้วยกันเองสิ่งมีชีวิตที่สร้างมาร่วมกันเช่น ปีศาจ แวมไพร์ ชักนำให้มนุษย์เกิดความโลภและก่อสงครามทั้งสามจักวรรดิจนชุลมุนวุ่นวาย โลกปกคลุมด้วยร่างแหบิดเบือนไปด้วยโทสะความชั่วร้าย แต่...ความมืดหม่นย่อมมีเเสงสว่างส่องทาง..เหล่ามนุษย์ที่ยังคงเชื่อในพระเจ้าได้กอบกู้พลังและประกาศเป็นศัตรูกับปีศาจผู้ที่ริเริ่มการจลาจลระหว่างจักวรรดิ ราชาคนใหม่นั้นได้ต่อสู้และสร้างตัวตนมนุษย์ที่ใช้พลังส่วนหนึ่งของชีพจรของโลกได้ ผู้คนเหล่านั้น คือนักเวทย์

" แล้วตั้งแต่นั้นมาทั้งสามจักวรรดิก็เป็นศัตรูกันจนปัจจุบัน เอ้ย..//สกิด ฟังอยู่ป่าว?//สกิดอยู่ เห้ย!!"

" ห๊ะๆ!!?? ฟังๆ แต่เดี๋ยวนะ แล้วทำไมฉันต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้หลังตายด้วยล่ะ" ใช่ค่ะทุกคนฉันตายแล้ว...เเละคนตรงหน้าไม่สิ.ลูกไฟที่ลอยตรงหน้าคือ พระเจ้าเอง สาเหตุที่ฉันตายเหรอ?

เมื่อชาติที่แล้ว

ครึง~ เสียงฟ้าร้องของในวันนั้น มันไม่ได้ทำให้ฉันกลัวเท่าไหร่ก็เลยเดินชิวๆ ไปซื้อมาการองที่ร้านประจำหน้าสีแยกไปแดง

บรื้น~ (เสียงรถนะ) ซ่าๆ ซ่า~ (เสียงฝนตก)

" เเย่เเล้ว ลืมร่มไว้ที่ทำงานด้วย แย่เลย..ต้องวิ่งฝ่าฝนหรอเนี่ย.." ฉันชื่อ ลิลิธ เป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ ฉันอาศัยอยู่ตัวคนเดียวแต่ก่อนพ่อทิ้งฉันกับแม่กลับต่างประเทศ ส่วนแม่เสียชีวิตเพราะป่วยเป็นโรคร้ายแรง ฉันจึงอาศัยอยู่กับน้าหญิง ที่.... เห้อช่างมันเถอะ เมื่อเรียนจบก็ดิ้นรนหางานทำ จนอายุได้สิบเก้าปี ตอนที่ข้ามไฟแดงในเย็นฝนตกหนัก

"ไฟจราจร ก็รีบๆแดงสิเปียกหมดแล้ว" และทันใดนั้น

เปรี้ยง!!!!! เสียงฟ้าผ่าผ่าลงมา แล้วผ่าตรงไหนไม่ผ่า ผ่าตรงหัวกูพอดีเลยเนี่ย สภาพปัจจุบันหลังตายก็เป็นแบบนี้

" เเหะๆ โทษที ข้าทำพลาดไปเองมันเลยร่วงใส่หัวเจ้า😅" พระเจ้าขำแห้งแล้วกล่าวขอโทษ

" คราวหลังก็อย่าสะเพร่าสิ๊!!>

" หืม? สงบเสงี่ยมกว่าที่คิดอีกนะ "

" ช่วยไม่ได้นี่นา มันคือข้อผิดพลาดแล้วก็..ฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่ดิ้นรนแสนทรมานแล้วน่ะ แต่พอตายได้มานั่งฟังนิทานบ้าๆอะไรของท่านเนี่ย!?สดสาเาำนรพน(฿+"+@ " พระเจ้าทำหน้าเหว๋อด้วยความตามอารมณ์ไม่ทัน

" ใจเย็นก่อนๆ ที่ข้าเล่าให้ฟังเพราะข้าจะให้เจ้าไปเกิดใหม่ "

" //เงียบ"

"//เงียบ"

"//เงียบ"

"//เงียบ"

" แล้วจะเงียบทำไมฟ๊ะ!! พูดจริงโว้ยไม่ได้พูดเล่น" ฉันหยุดโวยวายแล้วหันไปจ้องหน้าพระเจ้าอย่างจับผิด

" เดี๋ยว- ไอ่โลกที่ท่านจะให้ฉันไปเกิด คือโลกที่ท่านเล่าน่ะนะ? //จ้องหน้า"

" เออดิ มึงก็หยุดจ้องหน้ากูได้ละ// นิ้วจิ้มตา."

" โอ๊ยๆๆ ตากรูว~"

" แต่ที่เล่าไป มันก็ตั้งบรรพบุรุษของบรรพบุรุษของทวดของทวดนู้นน~~ มันนานมาก ปัจจุบันโลกนั้นจะเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็ดีกว่าแต่ก่อน แต่สามจักวรรดิยังคงไม่ถูกกันเหมือนเดิม "

" แล้วท่านจะให้ฉันไปเกิดที่ไหนอ่ะ"

" ไม่เชิงเกิดใหม่เรียกไปสิงร่างคนอื่นดีกว่า" //ช็อค

" เดี๋ยวๆ เห้ย พูดอย่างกับฉันเป็นคนบาปหนาเลยเนี่ย!?"

" // เมินที่ฉันพูด. ฟังนะ ข้าจะส่งเจ้าไปเกิดเป็นราชินีแวมไพร์เดี๋ยวเอาความทรงจำของร่างเดิมให้ ไปดูเองละกัน .."

" อ้าว แล้วทำไมต้องเป็นแวมไพร์อ่ะ ชื่อเดิม? ใช่ปะ? +-+"

" บัญชีคนเป็นมนุษย์เต็มโว้ย!!!ไม่ว่างสักที่ เจ้าก็ไปได้เเล้วไป๊! เดี๋ยวส่งพรถ่ายโทษไปให้!// ว่าเเล้วก็ถีบลงสวรรค์"

" อ้าวเห้ย!?!!!! โหดร้ายเกิ้น! // ร่วงลงไปเกิด"

" อย่าหาว่าข้าใจร้ายที่ไม่บอกเจ้านะ ลิลิธข้ามีเหตุผลอื่นที่ไม่ยอมให้เจ้าเป็นมนุษย์เพราะ ข้ารู้สึกว่าไม่อยากให้เจ้าเกิดในฐานะมนุษย์เลย แต่ข้าคาดเดาอนาคตที่มีคนเปลี่ยนเเปลงประวัติศาสตร์อย่างเจ้าก็ได้ เออ.บ่นไรของข้าวะ // ส่งพรไปให้ คนที่โดนถีบเมื่อกี้"

ฟึ่บ ณ คฤหาสน์ แวมไพร์

" แฮก..แฮก.. อะไรวะนึกว่าจะได้ตายอีกรอบซะแล้ว" ไอ่บ้าพระเจ้านั่น แม่งถีบไม่เยื่อใยกูเลย;^;

" อะ.. ถวายบังคมเพคะ ฝ่าบาททรงตื่นแล้วรึเพคะ//โค้ง" อ้อ~ คนนี้คือซานตี้ เลขานุการของฉัน อืม.. น่ารักจัง สุภาพแถมผมบลอนด์นั่นสวยมากๆเลยแหะ

"ตื่น?..//ทำหน้างง ครุ่นคิด"

" ฝ่าบาททรงหลับไปสามวันติดเลยเพคะ พวกหม่อมฉันกับซาเนส เป็นห่วงมากเลยเพคะ//ทำหน้าวิตก"

อ่า เหมือนเราจะหลับไปทีเดียวรวดสามวันเลยสินะ รู้สึกผิดที่ทำให้เป็นห่วงแหะ

//ลุกขึ้นไปแตะไหล่ซานตี้. "ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว"

" เพคะ ฝ่าบาทมิเป็นอันใด หม่อมฉันก็โล่งใจ//เดินออกจากประตู" ซาเนส? เอิ่ม... อ่อ! ผู้ช่วยผู้ชายคู่หู ซานตี้สินะ

" // เดินไปส่องกระจก. ว้าววว!~" ทำไมหน้าตาสวยน่ารักเวอร์งี้อ่าา ใช่ฉันเหรอเนี่ย? ผมสีดำ?เอ๋ ไฮไลท์สีเงินด้วย เจ๋ง~ ดวงตาสีฟ้าอ่อนราวกับแสงพระจันทร์ส่องตอนกลางคืนเลย ( จะอธิบายนะคับ- คือ ลิลิธเป็นราชินีแวมไพร์ไม่ได้สูงสุดของแวมไพร์ทั้งหมด อารมณ์แบบกษัตริย์ระดับล่างประมาณประธานธิบดีอะไรงี้ แต่ก็นับเป็นราชวงศ์แต่เป็นบุญธรรมครับ)

ปัง!!

"ขออภัยเพคะ! ฝ่าบาทคือ.." ฉันหันไปดูซานตี้ที่วิ่งถีบประตูเจ้ามาจะเเจ้งอะไรสักอย่างเเต่

" เห้!!~ ลิลิธ ฉันรู้ว่าเธอตื่นเเล้วนะ โผล่มาสิ เอ? ที่ไม่โผล่หน้ามาเพราะกลัวฉันแล้วพ่ายแพ้ให้งั้นเหรอ "

" แหม // ยิ้มแบบหงุดหงิด" เวลาต่อมา

ตู้มมม( เสียงระเบิดป่า )

"// เวทอัคคีทมิฬ" ไอ่เราก็ไม่ยอมคนซะด้วยสิ^-^; ถ้าถามว่าทำไมถึงต้องมาสู้กับยัยหน้าหล่อหัวแดงนี่น่ะ

เหรอ คือเรื่องมันอย่างงี้ นางคนนี้อ่ะชื่อ

 วิล บอน..บอน? บอนอะไรเนี่ยเเหละจำไม่ได้ แต่ในความทรงจำร่างเดิม ยัยนี่เป็นจอมเวทย์ระดับสูงที่เป็นคู่อริตีกับลิลิธประจำ ถ้าวันไหนไม่ได้สู้กันนี่คือ

แปลกมากๆแปลกโครตๆ เเปลกยิ่งกว่า ตัวประหลาดสปีชี่ใหม่อีก. ลักษณะของหล่อนเหรอ ก็...หน้าคมสวย(หล่อ)ผมสีแดงประบ่า ดวงตาสีม่วงแดงพิลึกๆอ่า (พูดความจริง แต่หน้าตาดีนะ) เมื่อเช้าตอนที่ฉันตื่นมาส่องกระจก แม่มตะโกนท้ามาซะไม่เกรงใจปราสาทเลย ..ก็เนาะคนมันเลือดร้อน

" นี่ ยัยแวมไพร์" เสียงหล่อนหล่อเวอร์~ ไม่ๆอย่าคิดงั้นดิ

" อะไร ฉันชื่อลิลิธ// ช็อตฟิว😐"

" เออ นั่นแหละฉันรู้สึกว่าพลังเธอมากขึ้นรึป่าวเนี่ย ไปทำไรมา?// ต่อสู้ไป ถามไป"

" หา?.. ฉันไม่รู้จำได้แค่ว่าตื่นมาจากการหลับไปสามวันแค่นั้นเอง//ตอบคำถาม ระหว่างลอย"

" ช่างเถอะ แต่ฉันจะกดหัวเธอลงให้ได้//ยิ้มแล้ว ร่ายเวทย์น้ำแข็ง" เอ้า ยัยนี่ดูถูกกันหรอ // ใช้เวทย์สายฟ้า

 เปรี้ยะ-- ตู้มมม !!!

" สนุกแหะ!😎// ชักดาบยาว + เวทย์เสริมน้ำแข็ง"

" จอมเวทย์ที่ไม่ใช้ คฑารู้สึกแปลกตาแปลกๆแหะ🤔//ยืนรอ "

" ที่แปลกน่ะ คือคำถามมากกว่านะ ไม้คฑาก็แค่ของพวกที่ไม่เปลี่ยนอาวุธแค่นั้นแหละ// ฟัน ด้วยความเร็วสูง"

" มันก็ไม่สมเหตุ อยู่ดีอ่ะ ช่างแม่มรู้แค่ว่า ฉันจะต่อยปากเธอโทษฐานมาท้าทายฉันเมื่อเช้า// หลบฉิวเฉียด+ ชักดาบคู่ออกมา"

" ก็แหม ได้ข่าวว่าตื่นเเล้ว เลยไปแหย่ไม่คิดว่าจะจริงจัง😂// ใช้ดาบแทง"

" ขำบ้าไร...อะ!? เกือบละ// เสื้อขาดนิดหน่อย"

" อ้าว หนีไมอ่ะ ไม่ได้ถือไม่กางเขนซะหน่อย😜//จะพุ่งเข้ามาฟันซ้ำ"

"วอนตรีนล้าา~ ยัยบ้านี่! ..// หายตัว"

" เอ๊ะ? //หันซ้ายหันขวา "

" อยู่นี่โว้ย //โผล่มาข้างหลัง🙃+ ใช้ดาบคู่ฟันคอ"

" เห้ย!!!? //ก้มตัวต่ำ ทำให้ผมขาดไป 2 เชนติเมตรจำนวน2เส้น" เอิ่ม ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึป่าวนะ แต่ทำไมมันค่ำเร็วจังวะ!? ยังเอายัยนี่ไม่ลงเลย

" นี่ ฉันพรุ่งนี้มาต่อกันดีกว่า พรุ่งนี้ฉันจะเด็ดหัวเธอได้เเน่!" ฉันพูดเบ่งใส่ จอมเวทย์ที่อยู่ตรงหน้า

" โห้ว~ มั่นหน้าา ฉันต่างหากเว้ยย! " วิลกอดอกท่าทางมั่นใจมองหน้าฉัน

" ไปๆๆ กลับไปซะ😩" แล้ววิลก็หันหลังเดินจากไป

ณ ปราสาท

" โธ่ ฝ่าบาทเนื้อตัวมอมแมมอีกแล้วนะเพคะ" ซานตี้บ่นเมื่อเห็นสภาพคนที่ต้องอาบน้ำให้

" มันเป็นเรื่องธรรมดาของการต่อสู้นี่นา// ทำหน้าตื้นตัน . ว๊ากก!! เย็นชิบหา--" อุตส่าห์ทำหน้าตื้นตันยัยนี่มาทำลายความภูมิใจคนอื่นด้วยวิธีสาดน้ำเย็นเนี่ยนะ..

" ไม่ต้องเลยเพคะ หม่อมฉันเข้าใจเพราะอีกฝ่ายเป็นถึงจอมเวทย์คำสาปก็เเข็งแกร่งเป็นธรรมดา// ถูหลังให้ ลิลิธ"

" จอมเวทย์คำสาปเหรอ.. อะจริงสิ ซานตี้วันนี้วันไหนหรอ"

" วันข้างแรม 11 เดือน8 เพคะ//ยังคงถูหลังอยู่"

" เธออายุเท่าไหร่? "

" หม่อมฉันอายุ 20 ฝ่าบาท19 ซาเนส21 ..ส่วนจอมเวทย์นั่น 19 เพคะ ทำไมหรือเพคะ?// สาดน้ำ"

" ไม่มีอะไร๊!!-- เย็นอ่ะ!-- แค่สับสนวันเฉยๆ หลับไปนานคงลืมวันบ้างแหละ" ซานตี้จ้องหน้าจับผิด

"ถ้าถามวันพอเข้าใจเพคะ แต่อายุนี่...//จ้อง "

" อะไร!? ถามเฉยๆไง"

 วันต่อมา

ฉันยืนอึ้งกับเอกสารเเล้วงานต่างๆบนโต๊ะมีเรียงกันอย่างกับภูเขา นี่ไม่รวมกับกองด้านหลังโต๊ะนะแบบ

โครตเยอะแค่เห็นก็เหนื่อยแล้ว อ้อ! นึกออกแล้ว

(//แยกร่าง)

" ถ้าใช้ร่างแยกทำงานก็ได้นี่ เดิมทีก็ทำงานแบบหุ่นยนต์ไม่มีวันเหนื่อยอยู่แล้ว งั้นฝากด้วยนะลิธ2^^" ส่วนฉันน่ะเหรอ แน่นอนว่าต้องไปเที่ยวสิ้ รอไร

(//เดินๆมาในป่าลึก หันซ้ายหันขวามองรอบๆ)

"แหมๆดูสิ ใครมา.."

" คะ ใครน่ะ!?"

"ครั้งนี้จะมาเอาคืนถึงบ้านเลยรึไง ลิลิธ.//ปรากฏตัว"อ่อ เจ้าจอมเวทย์วิล..

" อ๋อ..ที่นี่ป่าใกล้บ้านงั้นเหรอ ได้! ครั้งนี้ฉันชนะเธอเเน่!//ชักดาบตั้งท่า"

" มาดูกัน แวมไพร์กับป่าอันไหนจะพังก่อนกัน// ชักดาบ+เสริมไฟ" ชิ้ง! (เสียงดาบๆ^) เสียงดาบเขาปะทะกันรุนเเรงเเละรวดเร็ดจนแถบมองไม่ทัน ประกายไฟจากการเสียดสี ประพริบออกมาติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง

" ไว ใช่ได้นี่ขอชื่นชม ยัยแวมไพร์! // พุ่งตวาดดาบมาตรงๆ"

" คิดจะเล่นเป็นเด็กรึไง//กระโดดสูงขึ้นไปบนต้นไม้" ในพริบตานั้น ดาบคู่สิน้ำเงินดำพุ่งตรงมาด้วยความเร็วเสียง

" อะ!- อะไรน่ะ โซ่หรอ!!? //ถูกพันขาโดนดึงลงไปข้างล่าง"

" อ๊ากก!! ..มันยังไม่จบ !// ง้างดาบ"

" จบแล้ว //ดีดนิ้ว"

ป๊อก มีหมอกควันสีเทาคลุ้งไปทั่วบริเวณที่ลิลิธถูกกระชากลงมา

" แค่กๆ แค่ก..แค่ก ควันอะไรเนี่--//ตกใจ"

"เดี๋ยวๆ ทำไมรูัสึกเหมือนโดนหิ้วอ่ะ ฉัน..ฉันหัวหลุดละเหรอ!?"

" ฮ่าๆ ยัยบ้า ถ้าหัวหลุดคงไม่ได้พูดแบบนี้แน่นอน//กระตุกยิ้ม" เดี๋ยว อะไรของยัยหัวแดงนี่อ่ะ ถ้าหัวไม่หลุดแล้ว //สำรวจร่างกาย. ห๊ะ... ทำไมมือฉันมันเป็นอุ้งมือแมวงี้อ่ะ นุ่มๆสีดำ เอ่อ..// จับใบหน้า. เห้ย..

" เห้ยยย!!! ทำไมฉันกลายเป็นแบบนี้ล่ะ!? ทำให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยนะเฟ้ย!! // กำลังดิ้นในขณะที่วิลหิ้วคอ" วิลเห็นแบบนั้นก็หัวเราะชอบใจ กับหงุดหงิดของแมวดำในเอื้อมมือ

" ฮ่าๆ.. // ชอบใจจนหยุดจำไม่ได้"

" เห้ย- ขำอะไรนักหนา รีบทำให้กูกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะเว้ย😾"

" ลืมไปแล้วหรอ ว่าฉันคือจอมเวทย์คำสาปนะเมื่อกี้ฉันร่ายคำสาปใส่เธอตอนเธอเผลอ..น่าเสียดาย ฉันไม่สามารถยกเลิกคำสาปกระทันหันได้น่ะ"

" เห้ย..เอาจริง..ดิ แล้ววิธีแก้คำสาปล่ะ" วิลกำกวงพึมพำอะไรของมันไม่รูั

" จูบน่ะ 😋 ... จูบบริสุทธิ์ด้วย" //เข้าสู่สภาวะเงียบ

ลิลิธ😶//เงียบเพราะช็อค

วิล😐// เงียบเพราะรอดูปฏิกิริยาอีกฝ่าย

" เห้ยๆ เห้ยย! มันไม่ตลกสุดๆไปเลยนะยัยจอมเวทย์-

อย่าคิดว่าว่าฉันไม่รู้ว่าเเกโกหกนะ//กางอุ้งเท้า พร้อมตะปป"

" นี่ ฉันก็ไม่ตลกเหมือนกันนะ คำสาปของฉันมีวิธีแก้เเค่วิธีเดียวไม่มีทางลัดเพราะมันคงไม่ใช่คำสาปหรอก อีกอย่าง แบบนี้เหมาะกับเธอดีนิ เจ้าเหมียวลิธ~..// ดึงแก้มลิลิธ"

" ยัย!-"

" เท่ากับฉันชนะเธอแล้วสินะ // มองด้วยสายตาเยือกเย็ก" ยัยบ้านี่ คิดจะพาฉันไปไหนเนี่ยไม่เกรงใจราชินีแวมไพร์เล้ย!

-------------------- สวัสดีครับ ผมไรท์เอง

อย่างแรกคือ ขออภัยหากมีข้อบกพร่องเรื่องการใช้คำอะไรไม่ค่อยดีขออภัยณ ที่นี้นะคับ ผมจะพยายามทำเนื้อเรื่องให้สนุกไม่น่าเบื่อ ตัวผมเองก็พึ่งจะทำนิยายยูริเนี่ยแหละคับ เอ~ ลิลิธจะเป็นไงบ้างน้อ?ติดตามต่อตอนที่2 ได้เลยคับ😋

   บ้านจอมเวทย์วิล

" นี่จะพาฉันไปไหนเนี่ย ปล่อยนะโว้ยย!!//ถูกเหวี่ยงเข้ากรง" โอย เจ็บอยู่นะ..

" โวยวายอยู่ได้ อยู่เงียบไปนะจะได้เหมาะสมกับผู้แพ้หน่อย// มอง"

" ฉันยังไม่แพ้เว้ย แค่กลายเป็นแมว เเกก็รีบแก้คำสาปดิ!!" สีหน้าวิลหงุดหงิด

" เหอะ! ไม่มีวันคิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะจูบกับแกเพื่อเเก้คำสาปรึไง.// เอาหน้ามาใกล้กรง"

" ไม่ใช่โว้ยย!!! หมายถึงให้หาวิธีอื่นสิ้! ยัยโง่ ทำไมฉันต้องมาลำบากคนเดียวด้วยเนี่ย! //ใช้เท้าตะปบกรงอย่างแรง"

//ชักสีหน้าหงุดหงิด "คิดว่าเธอเดือดร้อนคนเดียวรึไง.."วิลบ่นอะไรสักอย่าง

" เธอจะเดือดร้อนได้ไง คนที่ร่ายคำสาปใส่คือเธอนะ"

"อ่า..ก็ถูก แต่คำสาปนี้ร้อยปีมีครั้งนะ ไม่ได้มีบ่อยเลยลองใช้ดู แต่ไม่คิดว่ามันจะกระทบผู้ใช้" ฟังยังไงก็โกหกชัดๆ

" ไม่เชื่อก็อยู่ในกรงเงียบๆไปซะ จำไว้ ฉันจะไม่มีทาง(หาวิธี)แก้คำสาปให้เธอเพราะงั้นเธอก็เงียบสักที//เดินออกจากห้อง

// แอ๊ดด~ ปึก (ปิดประตู)

//ทำหน้าอิดโรย " เห้อออ~ ทำไมฉันต้องอยู่สภาพนี้จริงดิ.😾" พูดแล้วก็นึกถึงที่วิลว่าเมื่อกี้

' อยู่เงียบๆไปซะ'

" หน็อยย~ คิดว่าลิลิธคนนี้จะยอมรึไง ไม่มีทาง//ร่ายเวทย์ประเมินกรง" กรงเวทมนต์ กันไฟ กันน้ำ กันเวทย์ แต่ ไม่กันกายภาพ เสร็จแมวล่ะ!// กระแทกกรง

"อิสรภาพ! ฝากไว้ก่อนเถอะวิล ฉันต้องกลับมาแก้เเค้นแกแน่".//เดินเข้าป่า"

เวลาผ่านไปนานพอสมควรที่เดินเข้าป่ามา ยอมรับได้เลยว่าเหนื่อยๆทัศนวิสัยแมวต่ำมากๆ จนมองไม่เห็นทางที่ปกคลุมไปด้วยโพรงหญ้า และตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ป่าอะไร แต่เดินไปเดินทาก็รู้สึกได้ว่าทางข้างหน้าเป็นพื้นโล่ง

" ค่อยยังชั่ว..นึกว่าจะตายในโพรงหญ้าซะแล้ว เฮือก!//สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง"

กรรรรร!!!! //แยกเขี้ยว

" เกร์วูฟ!? ดันมาเจอไอ่ตัวยุ่งยากตอนที่ไม่มีพลังเวทย์อีก.//ถอยหลัง"

กรรรรรร!!!!// กระโจนมาโจมตี"

" อึก.....ใครก็ได้...!" ตายแน่ ตายชัวร์ จะบอกเรื่องนี้กับพระเจ้ายังไงดี เราจะตายสองรอบซะแล้วด้วย

แต่ทำไม มันอุ่นแปลกๆนะ..//ลืมตา

" !!!!!"

" วิล!? " วิลเอาตัวเข้ามายังไม่ให้ฉันโดนโจมตีแต่กลายเป็นเธอที่ได้รับบาดเจ็บแทน

" อึ่ก!..-- //กระอักเลือด+ ได้รับบาดแผลที่หลัง"

" ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!!?"

" เธอนั่นแหละ! มาที่นี่ทำไมยอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าให้อยู่ในกรงเงียบๆ!// มองด้วยสายตาดุ"

...****************...

ความเดิม จากก่อนหน้านี้

" เอ~ เจ้าเหมียวลิธทำอะไรอยู่น้า~ คงตะเกียกตะกายออกจากกรงสินะชัวร์ // วิลบ่น ในขณะที่นั่งจิบชาไปด้วย"

"เจ้านายขอรับ กรงที่ขังแมวดำมันไม่กันกายภาพขอรับ.." สตาร์เลอร์ สุนัขรับของเธอใช้กล่าว

//พร๊วด!! สำลักชา

แค่กๆ.. ห๊ะ ว่าไงนะ! ฉันใส่กรงผิดเหรอ!?// รีบวิ่งไปดูห้องที่ขังลิลิธ"

//ว่างเปล่า

" ชิบหายเเล้วไง!! ..แย่แล้ว//วิ่งออกจากบ้านทันที"

" เห้อ~ เจ้านายกรูว..😬 //เหนื่อยใจ

...****************...

 ปัจจุบัน

 แม่ม มองซะไม่กล้าเถียงเลย

// ร่ายเวทย์ไฟ

ครรรรร!!---//ตาย

"อึ่ก..--"

"วิล! อยู่นิ่งๆ// เค้น พลังวทย์เพื่อรักษา" ฉันเค้นพลังเวทย์เฮือกสุดท้ายเพืาอรักษาคนตรงหน้า แต่อย่างน้อยก็ได้ตอบแทนที่มาช่วยเอาไว้ละกัน เมื่อรักษาเสร็จฉันก็สลบไปด้วยความอ่อนเพลีย

" ลิลิธ? เห้ย! อย่าพึ่งสลบดิ เดี๋ยว.."

กรรร----

" ผู้ใดบังอาจ รุกรานป่าข้า" เสียงปริศนาดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง ไม่นานก็ปรากฏร่างยักษ์โผล่พ้นขึ้นผิวน้ำ มังกรรูปแบบตะวันออก ร่ากายใหญ่โตเกล็ดทมิฬสีเข้ม ดวงตาสีอำพันน่าขนลุก เขี้ยวกับเขายาวน่าเกรงขามขนรอบคอที่เป็นเอกลักษณ์คล้ายแผงคอสิงโต ออร่าความอันตรายประจุไปด้วยพลังเวทมหาศาลที่ไหลเวียนรอบตัว สิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างมาควบคู่กับสามเผ่าพันธ์ หนึ่งในมหามังกรทั้งหก มังกรมายา

" ชิบหายของจริงแล้วไง...//เหงื่อตก"

"เจ้าบังอาจมารุกรานป่าข้า " จ้องมาที่หน้าวิล

" เดี๋ยว..ทำไมมหามังกรข้าได้ได้รุกรานป่าท่านอย่างใด-.."

//โจมตีด้วยเวทมนตร์

ตู้มมม!!!!

"เห้ย!!!? ไม่ฟังกันเลยเหรอ // กระโดดหลบขณะที่อุ้มลิลิธมาด้วย"

// ชักดาบยาว

"สู้ก็ต้องสู้วะ! ..//วางลิลิธที่โขดหิน"

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

ในความฝัน ลิลิธ

"นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย... //หันซ้ายหันขวา" ขาวโพลนไปหมดเลยแหะ

"โย่ว~ ลิลิธ " ฉันหันไปมองต้นเสียง

" พระเจ้า!? ที่นี่ที่ไหน😲" ฉันเดินไปหา ลูกไฟรูปร่างคนที่กำลังนั่งโต๊ะญี่ปุ่น

" เป็นไงบ้าง คิดถึงกันล่ะสิ้~"

"คิดถึงก็ผีละโว้ย นี่ฉันตายแล้วหรอ? // ตื่นตระหนก"

" ยัง แค่สลบไปเพราะว่า โหมตัวเองมากเกินไป"

"อ่อ..จำได้เเล้ว แล้วข้างๆใครอ่ะ//ชี้" ฉันชี้ผู้หญิงผมสีม่วงที่นั่งข้างพระเจ้า"

" อ่อ เธอชื่อเคออนี่เป็นเทพีคำสาป"

// โบกมือ" เธอชื่อลืลิธสินะ..^^"

"โอะ..รู้ชื่อฉันด้วย? " เทพีคำสาปหรอ?..

" อื้ม~ ก็เห็นพระเจ้ามันอวยซะขนาดนั้น มานั่งนี่สิ//กวักมือเรียก" ฉันเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม

" มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรอคะ?"

//ยิ้ม " ถามได้ถูกคำตอบจังเลย ก็เรื่องคำสาปที่เธอถูกร่ายใส่นั่นแหละ"

//ตั้งใจฟัง

" คำสาปอะไรหรอคะ?..//สงสัย"

" คำสาปตราประทับนิรันดร์ ตอนแรกฉันว่าจะมาเก็บคำสาปนี้น่ะ แต่จู่ๆสัมผัสได้ว่ามันหายไป แล้วไม่ได้รู้สึกด้วยว่า ผู้สืบทอดรับไปแล้ว.."

" ผู้สืบทอด?"

" ผู้สืบทอดเวทมนต์คำสาปเป็นคนที่ถูกเลือกให้รับพลังในการครอบครอง เวทย์ศาสตร์มืด เป็นเวทย์เเก่นแท้ของธาตุมืดน่ะ รู้สึกว่ารุ่นนี้จะชื่ออะไรนะ ริว..ริน เรียว เอ๋?.//พยายามนึก"

" เรย์ค่ะ ท่านเทพีนั่นเพื่อนฉันเอง"

" ใช่ๆ! เรย์นั่นแหละ แต่เจ้านั่น ยังไม่ได้รับคำสาปเลยนะ หรือว่าคำสาปมันไปตกที่ ผู้สืบทอดของหล่อนรึป่าวไม่รู้" ใครอีกเนี่ย

"เข้าเรื่องดีกว่า..เธอรู้ตัวใช่มั้ยว่า เธอโดนคำสาปนี้"

" รู้สิ! ลำบากโครตๆ โดนยัยนั่นร่ายใส่จนต้องอยู่ในสภาพแบบนั้นอ่าา..ทำอะไรไม่ได้เลย จับปากกาก็ไม่ได้ด้วยซัำ//หงุดหงิด"

" ฮ่าๆ โทษทีนะลิลิธ ข้าจะบอกว่าคำสาปนั่นข้าไม่สามารถแก้ให้ได้นะ แต่วิธีแก้คำสาปคือได้ครอบครองรักบริสุทธิ์ // ยื่นชาปลอบใจ"

//รับชามาดื่ม" โธ่...แล้วฉันจะไปหาคนรักมาล่ะ ท่านเทพี.."

" ก็ จอมเวทย์คำสาปนั่นไง"

พร๊วด!! //เดจาวูเหมือนใครบางคน

" แค่ก แค่ก คะ ใครจะไปชอบยัยนั่นกัน ท่านพูดอะไรออกมาเนี่ย// เลิ่กลั่ก+หน้าแดง"

" ถึงเจ้าจะพูดแบบนั้น แต่คนร่ายคำสาปคือเจ้าตัวนะการที่คำสาปนี้จะทำงานด้วยตัวมันเองได้ มันขึ้นอยู่กับคนสองคนเกิดมาลิขิตกันอยู่แล้ว.." ยัยนั่นเนี่ยนะ พรหมลิขงลิขิตอะไรล่ะ พรกมเช็ดเท้ามากกว่า

"โอะ?...//สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง"

" หืม? ดูเหมือนผู้สืบทอดทั้งสองทะเลาะกันเอง อยู่นะ รุนแรงถึงขั้นป่ารอบๆเสียหายเลย//มองข้าล่าง"

"ห๊ะ!!! วิลหรอ แย่เเล้วทำไงดี😨// มองเห็น วิลต่อสู้กับมังกรมายา"

" เจ้ารีบไปสิ ได้เวลาตื่นเเล้ว//พระเจ้าเปิดประตูเวทย์ให้" ฉันรีบวิ่งออกทันที

" แหม~ คำพูดที่บอกว่า จะไม่ชอบเด็ดขาด นี่มันอะไรนะ พอเห็นเขาตกที่น่าลำบากก็ร้อนใจขึ้นมา เกมือนที่เจ้าพูดไม่มีผิด// แซว"

" เจ้าก็ว่าไป สองคนนั้นก็ถูกสร้างมาให้เป็นคู่(กัด)กันอยู่แล้ว// จิบชา"

โลก ปัจจุบัน

"แฮก...แฮก..//ยืนหอบ"

" สิ้นฤทธิ์แล้วสินะ งั้นก็ตายซะ//ชาร์จพลัง"

//กระโจน

" เรย์หยุดนะ!!! หยูดเลยทั้งสองคน!! //กระโจนขว้างหน้า" ฉันกระโดดเข้าไปขว้างหน้า ยับยั้งการต่อสู้ทั้งสอง ...ไม่สนแล้ว จะโดนอะไรก็ไม่สนแล้ว

"ลิลิธ!!?.."

" // ชะงัก...เจ้าคือ? //ฉงน"

" ฉันเอง ลิลิธ"

...----------------...

...เวลาต่อมา...

" ฮ่าๆๆ! อย่างงี้นี่เอง สุดท้ายต้องอยู่ในสภาพแบบนี้นี่เอง// เรย์หัวเราะชอบใจใหญ่" หัวเราะอะไรอยู่ได้..ฉันหันไปมองจอมเวทย์หัวเเดงที่นั่งหันหลังเกาะ เก้าอี้ใบหน้าจิตตกตรงนั้น

" ใครมันจะไปรู้วะ ว่านั่นคือผู้ให้สืบทอดคำสาปแก่ฉัน ใครจะไปสู้ไหว..😱// บ่น"

" นั่นแหละ เรื่องก็ประมาณนี้เลยจำใจต้องอยู่กับยัยบ้านี่ ละก็ไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอนะเรย์// ส่ายหางไปมา"

" อื้ม ข้าก็ไม่คาดคิดเลย จะเจอเจ้า แต่ที่ตกใจกว่านั้นคือ ได้สู้กับผู้สืบทอดตัวเองเนี่ยแหละ เห็นข้าแบบนี้แต่เป็นคนใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์นะ แต่ว่าช่วงนี้ข้าคลายพลังเวทเพื่อจำศีลพอตื่นขึ้นมา ก็มักจะหงุดหงิดเป็นพิเศษ ขอโทษจริงๆนะ" เรย์ กล่าวขอโทษ

// ยิ้มตอบ . "จริงๆคนที่เจ็บไม่ใช่ฉันเลยไม่ซีเรียสอะไร//กระซิบ"

" ได้ยินเว้ย.."

"จริงสิลิลิธ ข้ามีเรื่องขอร้องเจ้า"

"เรื่องอะไรหรอ?//เอียงหัว"

" เมื่อสองวันก่อนมีกลุ่มนักผจญภัยมาตัดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่ข้าน่ะสิโครตโมโหเลย พวกมันไปทำอิท่าไหนไม่รู้เสียงดังมาก ข้าเลย สั่งสอนพวกมันที่ทำข้าไม่ได้หลับได้นอน// ใบหน้าจริงจรัง"

" เอาจริงดิ ฉันนึกว่าเธอจะโมโหเพราะพวกนั้นมาตัดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ซะอีก"

" หืม? ฉันไม่สนใจหรอกนะ ต้นไม้นั่นมันอยู่ใกล้แดนปีศาจ ข้าแค่มีหน้าที่เฝ้าป่าแค่บริเวณนี้ ที่พวกมันตัดไป มันเลยเขตป่าข้าด้วยซ้ำ😩"

" ให้ตายเถอะยัยบ้า อย่างน้อยเธอควรทำตัวให้สมกับผู้เจ้าป่าหน่อยสิ.. แล้วเรื่อง-"

" เรื่องที่จะขอคือ...//กระซิบๆ"

" อ้อ... ถ้าฉันตอนนี้คงเดินเข้าเดินออกไปไหนมาไหนไม่ได้หรอก แต่ฉันมีวิธีนึง//มองไปที่วิล"

" ฉลาดนี่เพื่อนรัก//เรย์ ยกนิ้วโป้ง"

"มองอะไร😒.."

......................

อาณาจักร์มนุษย์ แดนมนุษย์

" สรุปคือ ให้ฉันปลอมตัวเป็นนักผจญภัยแรงก์B ว่างั้น//วิลถามย้ำ"

" อื้ม ฉลาดดีนี่เจ้าทาส😸// เอามือไปตบหัววิล"

" เห้ออ~ ..ลิลิธ คือเรื่องคำสาป..ฉัน-"

" เธอไม่ได้ตั้งใจร่ายใส่ แต่กลไกคำสาปมันทำงานเองตามความเข้มข้นของพลังเวทย์ ใช่มะ ไม่ต้องขอโทษหรอก// หันไปโว"

" เออ รู้เรื่องดี แล้วฉันจะขอโทษเธอทำไม ทั้งที่เธอก็เอาตัวมาขวางฉันก่อนหน้านี้แล้ว งั้นหมายความว่า เจ้าเหมียวลิธ ใจอ่อนบ้างล่ะสิ ~// แซว"

" ใช่ที่ไหน!!- ที่ฉัน..ฉันแค่ไม่อยากติดหนี้บุญคุณเธอสองรอบต่างหาก!..// หันหน้าหนี" ยัยหน้าหล่อนี่ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ

" หิวยัง หาไรกินมั้ย?//หันไปถามแมวที่เกาะไหล่"

" อืมม.."

...----------------...

// นั่งที่โต๊ะ "จะเอาไร?.."

" อะไรก็ได้..."

" งั้น สตูแมคคารีนมั้ย?//ชี้"

"ไม่เอา เปื่อยเกิน//เปิดหน้าต่อไป"

" งั้น ฟองดูแบล็คเบอร์รีมั้ย//ชี้"

" ไม่เอา ไม่ชอบ หวานตัดขาเกินไป// เปิดต่อไป"

//จะไม่ทน" งั้น วากิล นกแอนเดรีย"

" ไม่เอา--."

" ไหนบอกว่า อะไรก็ได้ของมรึงไง!!-"

"เห้ย! แล้วจะเสียงดังทำไมเนี่ย!?"// เอาอุ้งมือปืดปาก

เวลาต่อมา

" งั้นคุณลูกค้ารับ แฮมเบิร์กกับ สเต็กโดคอน นะคะ" พนักงานร้านมาเช็ครายการสั่งอาหาร

" เห้ออ~ กว่าจะได้กิน//กุมขมับ"

" เวอร์ละ รอแค่นี้เอง😺"

" มันจะ ไม่มีปัญหาเลยเว้นถ้าแค่สี่ห้านาทีแต่นี่แม่งล่อไปครึ่งชั่วโมง พึ่งจะได้สั่งออเดอร์เนี่ย!? "

ปัง!!!!

" เห้ย อย่าขยับส่งของมีค่ามาให้หมด!!//ปืนจ่อคนในร้าน" เสียงเตะประตูดังสนั่น พร้อมกับโจรจำนวนสามคน คนหนึ่งถือปืนจ่อคนในร้านที่กำลังตื่นตระหนก บ้างก็ยกมือจำยอม แต่ท่ามกลางความกลหนนั้น..

" เอ้ย วิลไอ่งั่งนั่นเตะก้านคอทีเดียวก็ตายแล้วมั้ง ไปดิ อย่าใช้เวทมนตร์นะ.." ----> ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

" เอาจริงดิ แค่เธอข่วนก็ระบมละมั้ง ไม่เอาขี้เกียจไป"-----> ไม่ต่างกัน

(ทุกคนในร้านจ้องมาที่ วิลกับลิลิธ จุดเดียว)

" เห้ยแม่หนู ส่งของมีค่ามาซะ หรือจะให้ร่างกายแทนก็ได้นะ หึๆ//ยิ้มหื่น" โอโห ไอ่เวรนี่... (จู่ๆก็หงุดหงิด)

" แง่ววว!!!!! // ตะปบเท้าข่วนเข้าเต็มแรง"

" โอ๊ยยยย!! ไอ่เเมวเวรนี่ //ปืนตก"

" อ้ากกกกก!!!//กระเด็น ติดกำแพง" โจรคนที่ฉันข่วนหน้ากระเด็นไปติดกำแพงเพราะเเรงเตะของใครสักคนที่ไม่ใข่ฉันหรือวิล

" มีฝีมือการใช้อาวุธ ทำไมไม่ไปสมัครกิลด์มาไล่เที่ยวปล้นคนอื่นเนี่ย มันน่าสมเพชนะ " เจ้าของเเรงถีบ คือผู้หญิงผมสีส้มแต่งกายชุดนักผจญภัยสายธนู ดวงตาสีเข้มของเธอกวาดมองโจรอย่างดูหมิ่น

" หน็อยย!! ตายซะ//วิ่งเข้ามาเอามีดเเทง"

" ได้แค่นี้เหรอ? // จับโจรคนที่สองทุ่มลงจนหมดสภาพ"

" อวดดี!!//วิ่งมาแทงข้างหลัง"

// ผู้หญิงคนนั้น จัดการใช้ลูกเตะทรงพลัง ถีบโจรกระเด็นไปชนกำแพงจนสลบ

" ผู้หญิงคนนั้น จัดการโจรทีเดียวสามคนได้สบายๆ พลังกายภาพมากขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นพลธนูเลยด้วยซ้ำ// นอนมองชิวๆ"

" นั่นสินะ แทบจะเป็นไปไม่ได้ในหมู่มนุษย์เลย// มอง"

ระวังตัวเอาไว้ดีกว่า---->ลิลิธคิด

ระวังไว้ก่อนดีกว่า----->วิลคิด

"เธอตรงนั้นน่ะ เป็นอะไรรึป่าว!?.//เดินมา"

" เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ //ตอบแบบงงๆ"

" ฟู่ว~ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว หืม?..// หันไปเห็นลิลิธที่นอนบนโต๊ะ"

// มองไรของมันวะ?

" ว้ายย~ เจ้าเหมียวขนฟู// อุ้มลิลิธเอาแก้มแนบหน้า"

" ฉันชื่อ วิล ส่วนเจ้านั่นชื่อลิลิธ//แนะนำตัว"

" ฉันชื่อ ไลก้า ค่ะ งุ้ยย~ เจ้าเหมียวลิธ//กำลังจะจุ๊บปากลิลิธ"

" // รีบดึงลิลิธกลับทันที .พอดีฉันเป็นนักผจญภัย

แรงก์B ว่าจะมาสมัครกิลด์ใหม่ที่นี่ค่ะ😅//วางลิลิธไว้ข้างโต๊ะ"

" อ่อ! พอดีเลย ฉันเป็นนักผจญภัยที่ เรดเวิร์นคลับน่ะค่ะ สนใจไปที่นั่นมั้ย

......................

" สรุปแล้ว วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลย..."

" นี่วิล ..ฉันว่า ยัยนั่นก็ไม่ได้อันตรายขนาดนั้นนะ//กระซิบ"

" เงียบซะ เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอกว่าพูดได้// กระซิบกลับ" เห้ออ~ ร่างแมวก็ยากเหมือนกันนี่เนอะ ไปไหนมาไหนก็ต้องเกาะไหล่ ยัยนี่...

ขณะ ที่กำลังจะเดินไปกิลด์

" นี่ วิลเรากำลังจะไปไหนอ่ะ ไม่เห็นบอกสักคำเลย//บ่น"

" ก็ไปสมัครกิลด์ไง ยัยโง่😬// เอามือตบหัวเเมว"

" เอ๋~!? แต่เรายังไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เช้าเเล้วนะ ไม่ยอมๆ ฉันหิวนะเฟ้ย🤕// ทำหน้าประท้วง"

" ไอ่คนที่มีสิทธิ์พูดประโยคนั้นคือฉันไม่ใช่เหรอ!? แล้วมันเพราะเธอไม่ใช่รึไง เรื่องมากอยู่นั่นแหละ ทำให้ไอ่งี่เง่าพวกนั้นเข้าร้านน่ะ // จ้องหน้าลิลิธ"

" อะไร ฉันไม่เกี่ยวนะ ต้องโทษไอ่พวกงั่งนั่นมากกว่าใครบอกให้มันมาปล้นเร็วเล่า!// เถียง"

ทั้งสองเถียงกัน สองชั่วยามจนมาถึงกิลด์ นักผจญภัย

// เข้าไป..

" ถึงแล้ว ยินดีต้อนรับสู่ เรดเวิร์นคลับนะคะ เดี๋ยวฉันจะพาไปพบกิลด์มาสเตอร์นะคะ// เดินนำ"

" อือ กิลด์ที่นี่ใหญ่จัง..เป็นคลับสองชั้นที่เปิดเป็นกิลด์สินะ// ลิลิธมองรอบๆ"

" ไม่เคยเห็นก็ไหว้ซะ😎// กำลังเดินตามไลก้าขึ้นชั้นสอง" เกินไปแล้ว ยัยหัวเเดง!

" อ้าว ยัยนี่! พูดงี้ก็งามเลยดิ// กางเล็บ"

หืม?... ในระหว่างที่เราไปไหนสักแห่งตามไลก้า ตอนที่กำลังจะเดินสวนใครสักคน ไลก้าก็ทักเขาก่อน

" สวัสดีค่ะ ท่านกิลด์มาสเตอร์"

" กิลด์มาสเตอร์ // จับอุ้งเท้าลิลิธอยู่''

"อื้ม นี่คือ คุณเรดเวิร์น กิลมาสเตอร์ของที่นี่ค่ะ" ไลก้า แนะนำ ผู้ชายผมสีเข้มที่ยืนข้างๆเธอ ถ้ามองจากภายนอกแล้ว เป็นหนุ่มหน้าเคะธรรมดา แต่งตัวนักผจญภัยสายดาบแรงก์สูงสุด แต่ยังไงก็ ดูเป็นมนุษย์ปกติทั่วไป

" สวัสดีครับ ผม เรดเวิร์น นาซโคล เป็นกิลด์มาสเตอร์ที่นี่ ไม่ทราบว่าคุณทั้งสองมีเรื่องอะไรรึป่าวครับ" เคะเวอร์~

" ค่ะฉันชื่อวิล พอดีเป็นนักผจญภัยแรงก์B แต่ยังไม่มีกิลด์เลยคิดว่าจะมาสมัครที่นี่น่ะค่ะ// วิลชูบัตรแรงก์"

" อ่อครับ ได้ครับถ้าไม่ติดตรงไหน เชิญไปสมัครข้างล่างได้ครับ// พาไป"

 พอถึงหน้าเคาน์เตอร์ คุณเรดเวิร์น ก็จัดเอกสารบางอย่างและยื่นให้กับวิล

" งั้นกรอก ใบประวัติก่อนนะครับ //ยื่น"

//รับมากรอก ...ส่วนข้อมูลในใบที่ยัยนี่กรอกก็ได้มาจากเรย์ที่เตี๊ยมไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งสบายใจได้มันปลอดภัยต่อผู้กรอกแล้วผู้อ่านใบประวัติแน่นอน

" นี่ค่ะ//ยื่นให้ เรดเวิร์น"

" ครับ นี่ใบกิลด์ เอ่อ..คือ คุณวิลครับ// อ้ำอึ้ง"

" คะ? "

" คือ คุณเป็นคนของกืลด์ที่นี่แล้ว ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณน่ะครับ"

" ได้ค่ะ ว่ามาสิ//ตั้งใจฟัง"

" คือ ผมอยากให้ไปตรวจสอบป่าแทบตะวันตกน่ะครับ พอดี มีรายงานมาว่า มีโจรพเนจรที่เฝ้าทางหุบเขาบุก

รบกวนพ่อค้าขนส่งในระแวกนั้น ทำให้เกิดปัญหาครับ บ้างก็ถูกปล้นไปนิดๆหน่อยๆ แต่ที่น่าเป็นห่วงสุดก็สายขบวนหลวงที่เร่งรีบจะเข้าเมืองต่างๆน่ะคับ เกรงว่า จะทำให้ผลผลิตแลกเปลี่ยนจากต่างเมืองจะล่าช้าเกินไป.." ป่าตะวันตกหรอ เหมือนจะ...อ่อ! ป่าที่ฉันไปเจอเรย์นี่นาแบบนี้จะพลาดได้ไง วิลคงต้องตกลงแน่นอน

" ทำไมต้องจ้างนักผจญภัยใหม่ล่ะคะ ฉันว่าการจ้างนักผจญภัยแรงก์สูงๆขึ้นไป น่าจะดีกว่านิคะ// ครุ่นคิด" วิลถามออกไป

" ไม่ใช่ว่าไม่จ้างไปนะคับ คือก่อนหน้านี้ก็ส่งไป แต่ทำภารกิจไม่สำเร็จ สภาพที่กลับมา ก็คนละอย่างกับตอนไปน่ะ😅" ขนาดแรงก์สูง ยังเอาไม่อยู่แล้วมันต้องเป็นโจรประหลาดแบบไหนกัน..

" อืม..แล้วรางวัลค่าเควสเเรกล่ะคะ"

" ไม่มีปัญหาครับ ถ้าคุณทำสำเร็จ จะเลื่อนเเรงก์ให้ทันทีหนึ่งขั้น กับเหรียญทองเจ็ดเหรียญครับ" ว้าว!~ รางวัลดีเลยนี่✨

"งั้นขอ ลดเหรียญทองเหลือห้าเหรียญทอง แลกกับ ข้อมูลได้มั้ยคะ//เสนอ"

" ได้ครับข้อมูลอะไร..//ถาม"

" คือ คุณเรดเวิร์นได้ยินข่าวที่กลุ่มนักผจญภัยโดนมังกรมายาเล่นงานบ้างรึเปล่า..//เริ่มแผนเก็บข้อมูล"

"ครับ เหมือนจะ..อ่อ! ใช่ๆ พวกนั้นเป็นคนของกิลด์ผมเอง //นึกออก"

" อยากรู้ว่า คุณทำไมถึงจ้างวานงานอันตรายแบบนั้นล่ะคะ// ถามจี้จุดประเด็นมาก"

" เอ่อ.. เรื่องนั้นผมไม่ทราบว่าพวกเขาไปรับภารกิจนั้นจากไหน เควสที่ผมรับมาแจกบอร์ดมันมาจากทางราชวงศ์ที่มีส่วนรับผิดชอบหน้าที่นี้น่ะครับ บางทีอาจจะมีเควสอันตรายระดับพิเศษติดมาด้วยก็ได้ " นั่นไง! เบาะแสแรก.. แต่สีหน้าวิลดูจะไม่ถูกใจเท่าไหร่นะ

ปึก! //มือตบโต๊ะ

" งั้นตกลงค่ะ ฉันจะรับเควส คุ้มกันขบวนหลวงเส้นทางหุบเขานั่นเอง " แจ๋วว~😺

"ครับ รบกวนด้วย"

// ? " แล้ว..ฉันต้องกลับมารายงานกิลด์มั้ยคะ? " ถามอะไรออกไปเนี่ยยย!?

" อ่อ ถ้ากลับมารายงานได้ก็ดีครับ😄"

//กำลังจะเดินออกประตูกิลด์

" นี่ สาวน้อย อย่าพึ่งไปสิ ภารกิจนั้นอันตรายนะ ให้พี่ไปส่งดีกว่า .." ชายเล่นกล้ามร่างใหญ่ท้วง

" // โบกมือปฏิเสธ ไม่ล่ะ ฉันไม่มีเวลามายืนฟังนายพล่ามอะไรหรอกนะ //เมิน"

" อ้าว!! นังนี่ กล้าเมินฉันเหรอะ! //โมโห แล้วมาไปคว้าวิล"

//หมับ

" ฉันบอกแล้วไงว่า ไม่มีเวลามาเล่นกับไอ่พวกกล้ามสมองน้อย! // เตะก้านคอ"

อ๊าก!! // ทีเดียวดับ

 ทุกคนในกิลด์รวมถึงพวกแรงก์สูงอึ้ง ตาค้าง

" เห้อ~ เรื่องปกติล่ะเนอะ😅(น่ากลัวชะมัดผู้หญิงคนนั้น) "

......................

พอออกมาจากกิลด์

// สีหน้าบูดบึ้ง

" นี่ ทำสีหน้าให้มันดีๆ ให้มันเหมือนคนรับภารกิจแรกหน่อย เมื่อกี้ก็พุ่มพล่านจัดการไอ่กล้ามนั่นไม่คิดหน้าคิดหลัง// เตือน"

" จะให้ฉันถูกใจได้ยังไง.. ไปสืบข้อมูลได้มาแค่นี้เอง😩"

" แล้วจะใจร้อนทำไมเล่า! เราแฝงตัวมานะ ไม่ใช่เป็นพลเมืองที่นี่ ใจเย็นๆหน่อยสิเดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดหรอก" ยัยบ้านี่ สมองก็คงไม่ต่างกับไอ่กล้ามนั่น😾

"เห้ยๆ มองแบบนั้นหมายความว่าไง 😒//จ้อง"

" ป่าว แค่คิดว่าคนที่จะจับโจรน่ะคือฉันคนนี้😼// พูดโว"

" อะไรๆ เป็นแค่เเมว คนจริงคือฉันต่างหากเว้ย// ขิง"

 มาถึงขบวนสินค้าหลวง

" โอ้... นี่ นักผจญภัยที่ทางกิลด์ให้มาคุ้มกันใช่มั้ยครับ🤠"

" อืม..ค่ะ ไม่คิดว่า ภารกิจจะแพร่มาเร็วขนาดนี้😅"

" ครับ..งั้นพวกเราออกเดินทางเลย ดีมั้ย// ถักถาม"

// มองท้องฟ้า

" ปกติแล้ว เวลาที่โจรพเนจรมาปล้น เป็นเวลาไหนคะ" วิล ยิ้มแล้วถามคนขับม้า

" เอ่อ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนครับ ส่วนมากคนที่โดนปล้นจะเป็นตอนกลางคืน " ยัยบ้านี่ คิดจะทำไรอีกเนี่ยคงไม่ได้คิดว่า ตอนกลางคืนจะจับโจรคาหนังคาเขาหรอกนะ

" ตกลง เดินทางตั้งแต่ตอนนี้เลย// มั่นใจ" นั่นไงว่าแล้ว

" เอ่อ..//ตกลงแบบงงๆ"

 ในขณะที่เริ่มเดินทางมาประมาณชั่วโมงนึงไล่ตามเส้นทางหุบเขา พวกเราค่อนข้างจะระวังเนื้อระวังตัวอย่างมากเพราะเป็นที่ที่โจรพเนจรจะโจมตี แต่ทางเขาแบบนี้ค่อนข้างยาว จนเวลาผ่านไปจนค่ำ ทำให้พวกเราต้องหยุดพักระแวกนั้นก่อน

" เสบียงยังพอเหลือ น่าจะอีกสามวันคงถึงเมือง ซาเฟเรียแล้วล่ะคับ// นั่งคนสตูในหม้อ"

// นั่งทำหน้าฟินกับแมวดำ .. ในที่สุดก็ได้กินข้าวสักที~😌

" เอ่อ คุณวิลครับ"

" อ้อๆ ฟังค่ะ เมืองซาเฟเรียเป็นเมืองแบบไหนหรอคะ// กิน สตู"

" เป็นเมืองที่ ครึ่งอสูรอาศัยอยู่น่ะครับ อ่ะ..ฟืนจะหมดแล้ว//เหลือบไปดูกองไฟ"

" เดี๋ยวฉันไปหาฟืนเอง // เดินเข้าไปในป่า"

" หาวว~ ง่วงเป็นบ้า // งัวเงีย" ฉันเดินเซด้วยความง่วง

" แหม แล้วแบบนี้มาบอกว่าจะจับโจร ตัวแค่นี้ได้แค่จับหนูล่ะมััง-// แซะ"

" เออว่ะ! พึ่งนึกได้ เหลืออีกสามวัน คนอย่างเธออยู่เฉยๆดีกว่า เดี๋ยวพี่โชว์เองไอ่น้อง😼// โม้ "

" ใคร-."

" เรย์ ฉันมาหาแล้ว!// ตะโกน" ใช่จุดประสงค์ที่เราเดินมาเก็บฟืนเพราะว่า แวะมาหาเรย์เพื่อเอาเบาะแสมาส่ง

// โผล่หัวพ้นผิวน้ำ

" มาเร็วจัง?.."

" พอดีมาส่งเจ้าแมวโพงนี่ หาฟืน//ชี้ฉัน"

" ใครบอกว่า แมวโพงนะ พูดไม่เข้าหูเฟ่ย!😾// กางเล็บ"

" แล้วใครเป็นน้องแกไม่ทราบ// ยิ้มเยาะ"

(เห้อ กัดกันอีกละ)------> เรย์คิด

" เดี๋ยว พอๆ ยังไม่พ้นวันใหม่ก็ทะเลาะกันละ พวกเจ้าเนี่ย"

" ก็ยัยนี่ บอกว่าฉันเป็นน้อง😒// หันไปบ่นทางอื่น"

" ก็อายุเท่ากันนั่นแหละ เป็นไงบ้างเบาะแส//หันไปถามลิลิธ"

" อื้ม.. ก็รู้แค่ว่า พวกที่จ้างวานกลุ่มนักผจญภัยพวกนั้น อาจจะเป็นราชวงศ์ที่รับผิดชอบออกเควส ให้กิลด์ต่างๆ"

" งั้นเหรอ ได้มาแค่นี้สินะ...//ครุ่นคิด"

" จะว่าไป ฉันอยู่ในร่างนี้มันก็รู้สึกทำอะไรก็ลำบาก..เธอพอจะมีวิธีเบาคำสาปลงมั้ย"

" ถ้าถามว่ามีมั้ย ก็มีนะแต่มันไม่ได้ทำให้เบาลงทำได้แค่

ให้คำสาปถูกถอนชั่วคราวน่ะ// ลิลิธตาเป็นประกาย"

" หรอ!!? แบบไหนๆ😺// หูผึ่ง"

" การกิน สมุนไพรที่ทำจากเกล็ดข้าน่ะ😅"

// ค้าง...

" แล้วฉันต้องไปหายาที่ไหนอ่ะ// สงสัย"

" ถ้าเกล็ดกับสมุนไพรน่ะมีให้ แต่คนปรุงยาอยู่หลังเจ้านู่นน// ชี้วิล ที่กำลังเก็บฟืน"

......................

"หา? จะให้ฉันปรุงยานั่น เหรอ?// ทำหน้างง"

" ใช่ข้าขอร้องเเทนเพื่อนข้าล่ะ เจ้าก็เป็นผู้สืบทอดของข้า ทำเพื่อ..-//ยังพูดไม่ทันจบ"

" ได้ๆ ไม่ต้องเซ้าซี้ก็ได้😬// ตกลงแบบไม่เต็มใจ"

เวลาผ่านไป ฉันนั่งเล่นกับกัยเรย์เอ่อ..ถ้าเรียกให้ถูกต้องเรียกว่า เล่นบนหัวเรย์มากกว่า แผงคอของมังกรเรย์นุ่มมาก น่านอนสุดๆ

" นี่แหน่ะ// เกาะเขา"

" มันจักจี๋ นะลิลิธ //ส่ายหัว"

" เหวอๆ~ เดี๋ยวสิ ฉันจะตกน้ำ"

// สะบัดหัว

" ว๊ากก!!~ฉันๆฉันกลัวน้ำเรย์!//.จุ๋ม~"

ไม่นานเรย์ก็ใช้หัวช้อนฉันขึ้นมา โห่ววว~~ ใจหายหมด🙀

" แฮ่ก... ถ้าฉันจมน้ำจะทำไง!?// โมโห"

" แค่หยอกเล่นเอง// ขำชอบใจ"

" เห้ย! ยาเสร็จแล้วเว้ย มัวแต่เล่นน้ำไม่ต้องกลับแล้วร่างดงร่างเดิม!!// วิลตะโกนเรียก"....

"โธ่ว~ แค่นี้เอง ทำเป็นบ่น// ก้มไปเลียยาที่ปรุงเสร็จ"

// อึ๋ยย~~~🤢 " แม่งโครตขมเลยโว้ยย!!" ขมมาก ขมโครตๆ ขมชิบหา- !

" เเล้วยาบ้านเเกหวานรึไง!// โวยวาย"

" น่า~ ลิธมันขมเป็นเรื่องธรรมดา ทนกินเดี๋ยวเจ้าก็กลับคืนร่างเดิมเเล้ว" ฉันทำหน้ายี๋หลังจากเลียไปแค่ปลายลิ้น

" รีบๆกรอกเข้าปากซะ คนปรุงยามันเสียน้ำใจ😈// ทำหน้าโหด "จู่ๆ วิลก็เดินมา หยิบแก้วยามากรอกปากฉัน

" เดี๋ยววิล ..เดี๋ยว--อุก😫"

// วางแก้ว

"เอือก---😵"

" ยังไม่ตายเฟ้ยย!! จะเวอร์ไปไหน..หืม ?!!" ทันใดนั้นร่างแมวของฉันก็เริ่มมีปฏิกิริยาสว่างวาบ จากก้อนขนฟูสีดำ เริ่มค่อย กลายร่างกลับเป็นมนุษย์ดังเดิมจน...

ปิ๊ง!

" กลับสู่สภาพเดิมจริงด้วย!😆 เอ๋? " ฉันมองไปที่ทั้งสอง แต่ทั้งคู่ก็เอาแต่หน้าเเดง วิลนี่เรียกว่า หน้าแดงจนหันไปทางอื่นด้วยซ้ำ ..ทำไมอ่ะ!? เกิดไรขึ้น

" ใช่ลิลิธ เจ้ากลับร่างเดิมแต่เจ้า...🤭// เรย์หยุดพูดแค่นั้นฉันเลย ก้มลงมองที่ตัวเอง พบว่าต้องตกใจ

" !! แม่งก็ว่าล่ะทำไมเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร อย่างน้อยก็บอกกันบ้างสิวะว่า ฉันล่อนจ้อนอยู่เนี่ยย!!😣--"

" ยัยบ้า จะเสียงดังทำไม นกตื่นหมดแล้วใส่เจ้านี่ไปก่อน😳// โยนเสื้อคลุมให้ " ยัยนี่ ฉวยโอกาสมองชัวร์--

" ใจเย็นๆ เดี๋ยวข้าลงไปหาเสื้อให้เจ้ายืมก่อนก็ได้//เรย์เสนอ"

"ด่วนเลย ฉันเริ่มหนาวแล้ว.."

" ยัยโง่ แล้วใครสอนให้ไปเล่นน้ำตอนกลางคืน//หันไปบ่นทั้งที่ยังหน้าแดง"

" ทำไม พูดงี้เป็นห่วงเหรอ😏"

" ไม่ใช่นะเว้ย! เดี๋ยวไม่มีคู่แข่งจับโจรต่างหาก!// เถียงด้วยความเขิน"

" ค่าๆ~" เชื่อก็ได้ ตั้งแต่เมื่อกี้เเล้ว เอาเสื้อคลุมมาให้ฉันใส่...ทั้งที่รอให้เรย์ลงไปเอาเสื้อก็ได้ วิลเธอนี่มัน..

// โผล่ขึ้นมา (ในร่างคน)

" มาแล้ว จะใส่ให้เดี๋ยวนี้.."

" เดี๋ยว..//หันไปมองวิล"

" ฉันไม่ดูหรอกน่า เป็นผู้หญิงทั้งคู่มองไปก็ไม่เห็นเป็นไรนี่// หันหลัง "

" ก็ฉันค่อนข้างละเอียดอ่อนเรื่องนี้😋" เเละเรย์ก็จัดการใส่เสื้อให้ฉัน

.....

" เสร็จแล้ว เดี๋ยวเสื้อคลุมข้าจะ--"

" ไม่เป็นไร มันอุ่นดี ไว้กับฉันเนี่ยแหละ"

//หน้าแดง ------> เจ้าของเสื้อได้ยิน

" ไปกันได้แล้ว ไม่รุ้ว่าโจรบุกมาแล้วมััง มานานขนาดนี้"

" ค่าๆ จะไปแล้ว"

// จ้อง ยัยหัวดำตรงหน้า

" ข้าลืมบอกเจ้าไป ยามีฤทธิ์แค่ห้าวันนะ ระวังไว้ด้วยล่ะ//เรย์กล่าว"

" อืม ขอบใจสำหรับยานะ//เดินกลับไป"

//เรย์มองส่งทั้งคู่จน ลับตา

" เห้อ~ เหนื่อยใจกับความสัมพันธ์ทั้งคู่จริงเลย เอาแต่ปากแข็งอยู่ได้😩"

...----------------...

เย้ๆ! ~ ฉันได้ร่างเดิมที่แสนน่ารักกลับคืนมาแล้ว ต่อไปจะทำอะไรก็สะดวกไปหมด แล้วก็ถ้ามีโอกาสจะแก้แค้นวิลให้น่วมเลย คอยดูเถอะ โทษฐานที่มาทำแบบนี้กับฉัน

" โอะ ? คุณวิลคนนั้นคือ ??//ชี้มาที่ฉัน"

" อ่อ เธอชื่อลิลิธ จะเป็นมาช่วยคุ้มกันขบวนน่ะ// แถแบบเนียนๆ"

" งั้นเหรอครับ ค่อยสบายใจหน่อยผมเเค่เกรงว่าคุณวิลอาจจะสู้ โจรพเนจรไม่ได้น่ะครับ"

" ฮ่าๆ คนอย่างยัยนี่สู้ไม่ได้อยู่แล้ว ต้องฉันคนนี้สิ แข็งแกร่งที่สุด😎 //โว"

//ตบหัว" อย่าเอาแต่เสียงดังสิโว้ย.."

" 😅 งั้น ผมจะอธิบายต่อนะคับเมือง ซาเฟเรีย เป็นเมืองที่อยู่แถบตะวันตกใกล้หุบเขา เป็นเหตุผลที่ทำให้ผู้คนไม่ค่อยได้ยินชื่อเสียงของเมืองนั้นเท่าไหร่ แต่เป็นเมืองสำคัญขึ้นชื่อเรื่องของ การเกษตรน่ะครับ

" การเกษตร? แบบไหนคะ"

" พวกไวน์ บลัดดี สุราพวกนี้น่ะครับ ส่วนใหญ่นำเข้าจากที่นั่น พวกเราเลยต้องเดินขบวนแลกเปลี่ยนสินค้ากัน "

" อ่อ เข้าใจแล้ว เพราะเมืองอยู่ใกล้หุบเขา เลยใช้ทางหลวงไม่ได้ เลยเป็นสาเหตุที่โดนปล้นบ่อย ท้ายที่สุดก็ต้องมาจ้างวานฉัน.." อย่างงี้นี่เอง พวกเครื่องดื่มสุราของมนุษย์ ไวน์เลือดของแวมไพร์ก็ผลิตมาจาก

เมือง ซาเฟเรีย คิดแล้วก็อยากดื่มไวน์เลือดที่นั่นเลย~

ในระหว่างที่พวกลิลิธ ตั้งแคมป์ไฟค้างคืน ก็มีเงาปริศนามองดูพวกเขาจากที่สูง

"!! // หันไปมอง"

//ว่างเปล่า

" มีอะไรเหรอ ลิลิธ ?"

" ป่าว ไม่มีอะไร .." ฉันรู้สึกไปเองรึป่าวนะ..?