สุนัขรับใช้ทรราช
1.เริ่มทำงาน
แฟรงค์
ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
แฟรงค์
คุณจะได้ทำงานที่นี่นะครับริสึ
แฟรงค์
ตอบให้กระชับกว่านี้
แฟรงค์
คนที่คุณต้องไปดูแลคือเด็กอายุห้าขวบ
แฟรงค์
คุณจะดูแลเด็กคนนั้นด้วยวิธีไหนก็ได้
แฟรงค์
เพราะราชวงศ์ที่นี่สอนให้เด็กๆกลายเป็นคนเข้มแข็ง
แฟรงค์
ไม่ว่าจะทุบตี ทำร้าย ให้เขาอดข้าว
ริสึ
เอ๋...ถ้าเป็นงานแบบนั้นมันไม่ยากไปสำหรับผมหรอครับ
แฟรงค์
ครอบครัวของคุณขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้าย
ริสึ
(ใครมันเชื่อแพร่ข่าวลือแบบนั้นฟระไม่ได้โหดร้ายซักหน่อยแค่เข้มงวดเฉยๆ!)
ริสึ
(เอ๊อะ แต่คนข้างหน้าเราเชื่อข่าวลือนั่นนี่หว่า)
แฟรงค์
เริ่มงานตั้งแต่ตอนนี้ไปกันเถอะ
แฟรงค์
อะ และคุณจะได้รับอำนาจในการดูแลเด็กคนนี้ทั้งหมดครับ
แฟรงค์
จนกว่าเด็กคนนั้นจะโต
ริสึ
อ่า...(งั้นหวานความว่าฉันมีอำนาจมากที่สุดในการดูแลงั้นสินะ ทำให้ฉันสะดวกในหลายๆทางเลยแฮะ)
แฟรงค์
ผมขอแนะนำครับองค์ชาย
แฟรงค์
คนๆนี้จะมาเป็นพี่เลี้ยงและองค์รักษ์ของท่านครับ
ริสึ
ผมริสึครับจากนี้เป็นต้นไปจะคอยดูแลรับใช้อยู่เคียงข้างท่านครับ//โค้งคำนับ
เอวาน
อืม ผมองค์ชายสาม เอวาน ครับ
เอวาน
เงยหน้าขึ้นเถอะครับ จากนี้ฝากตัวด้วยนะครับ//ยิ้ม
ริสึ
ครับ!(น..น่ารักเกินไปแล้วเด็กคนนี้พี่ชายคนนี้จะเอ็นดูเจ้าหนูให้มากๆเลยนะ💞💞)//เงยหน้า
ริสึ
(เอ๊ะ เมื่อกี้เหมือนเห็นสีหน้าเย็นชาของเด็กคนนี้แฮะ แม้จะเพียงครู่เดียวก็เถอะ)
ริสึ
(จากการที่พ่อบ้านคนนั้นบอกว่า ไม่ว่าจะทุบตี ทำร้าย ให้อดข้าว...)
ริสึ
(เด็กคนนี้คงคิดว่าฉันคงจะเหมือนคนรับใช้คนอื่นๆที่คอยรังแกตัวเองสินะ)
ริสึ
(แต่ว่านะเด็กคนนี้มีบางอย่างทำให้ฉันหลงไหลแฮะ)
แฟรงค์
ผมจะให้ริสึเริ่มทำงานวันพรุ่งนี้วันนี้ขอให้ท่านพักผ่อนและเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้ด้วยนะครับ
ริสึ
(เป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งจังนะ...)
ริสึ
เด็กคนนั้นจะนอนหลับไหมนะ
ริสึ
ถึงจะเป็นองค์ชายก็เถอะ แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็กห้าขวบ
ริสึ
เด็กห้าขวบที่แสดงสีหน้าเย็นชาและเบื่อหน่อยใส่เรา
ริสึ
ทั้งที่เด็กวัยนี้ไม่ควรมีสีหน้าแบบนั้นแท้ๆ
ริสึ
อืม...มาเตรียมของขวัญให้เด็กคนนั้นดีไหมนะ//หาของในกระเป๋าตัวเอง
ริสึ
อื้มสิ่งนี้แหละ...เด็กคนนั้นจะชอบไหมนะ?
ริสึ
ผมขอให้องค์ชายไปกับผมที่ลานประลองครับ
ริสึ
องค์ชายคงรู้อยู่แล้วว่ากระผมเป็นอัศวิน
ริสึ
จากนี้ไปนอกจากเป็นอัศวินองครักษ์ผมจะเป็นครูฝึกดาบด้วย
ริสึ
งั้นไปกันเถอะครับ//เปิดประตูให้องค์ชายไปก่อน
เอวาน
อะ...โทษทีพอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย//เดินนำริสึ
ริสึ
ครับ~//ยิ้ม+ปิดประตู+เดินตาม
สาวใช้
สาวใช้1:นี่ดูสิองค์ชายสามล่ะ รอบนี้จะโดนเลี้ยงแบบไหนกันล่ะคิกๆ//กระซิบ
สาวใช้
สาวใช้2:ไม่รู้สิ แต่ว่านะองค์รักษ์คนใหม่นี่หล่อจังเลยนะ//กระซิบ
ริสึ
(อะไรกัน เด็กคนนี้เป็นองค์ชายนะจะนินทาก็นินทาลับหลังไม่ได้รึไง แล้วกระซิบยังไงให้ดังซะขนาดนั้น)
สาวใช้
สาวใช้1:อุ้ยเขามองเราด้วยล่ะ!
ริสึ
(ชิ หลงตัวเองชะมัดแค่มองก็กระดี๊กระด๊าแล้ว)
อัศวิน
อะ..องค์ชายนานๆทีจะเห็นท่านมาที่นี่นะครับ~
เอวาน
อื้ม วันนี้ผมจะมาเรียนดาบที่นี่น่ะครับ
อัศวิน
อ๋า คนที่สอนคงเป็นคนที่อยู่ทางนั้นสินะครับ//หันไปมองริสึ
ริสึ
ผมริสึครับเป็นองค์รักษ์และเป็นครูุสอนดาบครับ
อัศวิน
เห็นว่าเป็นน้องใหม่อย่าเหลิงให้มากนะ//เดินเข้ามา
กระซิบริสึ
ริสึ
//จ่อดาบเข้าที่คอของอัสวิน
ริสึ
ถ้าเห็นว่าเป็นน้องใหม่แล้วคิดว่าฝีมือคงจะไม่ดีพอลองมาสู้กันไหมล่ะครับ
ริสึ
แต่คงไม่ไหวสินะ....//แสยะยิ้ม
ริสึ
เพราะว่าแค่ดาบที่จ่อคินี่แกยังรับมันไม่ได้เลย
ริสึ
ถ้าข้าไม่ยั้งไว้ล่ะก็แกตายแน่
อัศวิน
คึก!ฝากไว้ก่อนเถอะจำเอาไว้เลยนะ//เดินหนี
ริสึ
ขอไม่จำแล้วกันครับ//เก็บดาบเข้าฝัก
ริสึ
อ้า...องค์ชายคงเห็นภาพที่ไม่น่าดูขอโทษด้วยนะครับ//นอบน้อม
ริสึ
เอาล่ะองค์ชายเคยออกกำลังกายมาก่อนไหมครับ
เอวาน
อืม...ไม่บ่อยครับจำไม่ได้เลยว่า
ริสึ
อืม...จำไม่ได้สินะ งั้นเรามาเริ่มออกกำลังกายดีกว่า
ริสึ
บอกไว้ก่อนนะว่าผมน่ะเรื่องการฝึกผมจะเข้มงวดมากๆเลยล่ะ
ริสึ
ผมไม่อ่อนข้อให้ถึงแม้จะเป็นองค์ชายหรอกนะครับ!
ริสึ
เอาล่ะวิ่งรอบสนาม100รอบ
ริสึ
ครับ รออะไรอยู่ล่ะครับเริ่มสิครับ//ยิ้ม
เอวาน
เป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุกชะมัด//แผ่วเบา
ริสึ
(เห้อ...เหมือนฉันกำลังทรมานเด็กเลยแฮะ แต่นี่ก็เพื่อความอยู่รอดด้วย)
ริสึ
(หากอายุเยอะขึ้นกว่านี้คนรอบตัวจะเริ่มหนัักข้อกับเขามากขึ้น)
ริสึ
ถึงขีดจำกัดแล้วสินะ//เดินไปอุ้มเอวาน
ริสึ
(ทำได้ดีมากครับองค์ชาย)//ยิ้ม+พาเอวานกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอน
เอวาน
เห้อ...ไอ้หมอนั่นนี่เป็นวิธีการทรมานแบบใหม่งั้นหรอ
เอวาน
ให้ทำร้ายตัวเองแทนที่จะมาทำร้ายฉันรึไง
ริสึ
อ๊ะ องค์ชายตื่นแล้วหรอครับ//ยิ้มแย้ม+เดินเข้ามา
เอวาน
ทำไมต้องวิ่งเยอะขนาดนั้นด้วยล่ะครับ
ริสึ
มันขะเป็นการฝึกที่มีประโยชน์ในภาพหลังแน่ๆครับนอกจากความอดทนแล้วยังฝึกสมาธิด้วยนะครับ
ริสึ
อ่า...ผมมีของจะให้ครับ
ริสึ
สักครู่นะครับ//ค้นของในกระเป๋า
ริสึ
อะ เจอแล้ว//หยิบบางอย่างออกมา+ยื่นให้เอวาน
ริสึ
บันทึกว่าวันนี้เจออะไรมาบ้างน่ะผมก็มีเหมือนกันครับ
ริสึ
พอได้เขียนอะไรออกมามันช่วยบรรเทาความเครียดได้และยังรู้สึกดีอีกด้วย
ริสึ
แม้สมุดจะไม่ได้วิเศษอะไรมากก็เถอะนะครับฮะๆ
ริสึ
(น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆเด็กคนนี้)//ยิ้ม
เอวาน
(ผู้ชายคนนี้มันอะไรกัน แล้วไอ้รังสีที่เหมือนดอกไม้รอบตัวนี่มันอะไรน่าขนลุก)
เอวาน
(คงเป็นอุปกรณ์อะไรบางอย่างเพื่อสังเกตุการณ์ฮันรึเปล่านะ)
ริสึ
...(คงจะคิดแบบนั้นสินะ เป็นแค่เด็กแท้ๆแต่ต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอด)
2.ได้ยินนะ
ริสึ
นี่ก็ผ้านมาสัปดาห์หนึ่งแล้วแฮะที่มาอยู่ที่นี่
ริสึ
ทำไมองค์ชายถึงผอมลงล่ะ...ไม่ได้กินอาหารรึไง//มองเอวานที่กำลังวิ่ง
ริสึ
งั้นต้องลองสังเกตุแล้วล่ะ
ริสึ
องค์ชายครับวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ!//ตะโกนบอก
เอวาน
ทำไมวันนี้ถึงพอแค่นี้ล่ะครับ
ริสึ
ผมมีธุระครับคงต้องขอตัวก่อนนะครับ(นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย)
ริสึ
องค์ชายไปหาของกินเถอะครับ
เอวาน
อืม.....//มองไปทางอื่น
เอวาน
ผมคงหิวน่ะครับขอตัวก่อน
หน้าต่างของห้องอาหาร(ด้านนอก)
ริสึ
ทำไมเด็กคนนั้นช้าจัง ถึงเวลากินข้าวแล้วนะ
สาวใช้
เห้อ...ไร้ประโยชน์จริงๆ ยังจะมาขอข้าวกินอีก
ริสึ
(ไร้ประโยชน์?)//แอบมอง
สาวใช้
//หยิงขนมปังไปชิ้นหนึ่ง+ออกไปจากห้อง
ริสึ
อะไรกันเธอจะเอาไปไหน//กระโดดเข้าหน้าต่างห้องครัวที่เปิดอยู่
ริสึ
...หื้ม(เธอเข้าไปและออกมาจากห้ององค์ชาย นั่นข้าวเที่ยงของเด็กหรอ?)//เปิดประตูห้องของเอวานเข้าไปทันทีที่สาวใช้ออกไปแล้ว
ริสึ
เธอคนนั้นให้องค์ชายกินแค่นี้งั้นหรอ!
เอวาน
ก็เขาบอกว่าให้ผมกินแค่นี้ไม่งั้นจะอ้วนนี่ครับ...
ริสึ
(โธ่...ถึงจะดูเป็นผู้ใหญ่แต่ก็ยังเป็นเด็กไม่รู้ประสีประสาอยู่ดีสินะ)
ริสึ
ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปผมจะเป็นคนเตรียมอาหารให้องค์ชายนะครับ!
ริสึ
เอาล่ะเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลย
ริสึ
อาหารจากบรรพบุรุษของผมครับ
ริสึ
กินเจ้าไปซะ(เด็กคนนี้คงลังเลสินะ)
ริสึ
หรือมันไม่พอผมจะทำเพิ่มให้//ยิ้ม
ริสึ
//นั่งโต๊ะอีกฝั่งของเอวาน+นั่งมองเธอวานกิน
ริสึ
อะ แล้วก็ไม่ต้องสุภาพกับผมนะครับผมเป็นคนรับใช้เอวานนะครับ
เอวาน
อะหย่อยอังเอยอับ//ตักข้าวเข้าปาก+ยิ้ม
ริสึ
องค์ชายเคี้ยวให้เสร็จแล้วค่อยพูดสิครับ
ริสึ
(เฮือกรังสีความน่ารักกระแทกตา)
ริสึ
(สาวใช้คนนั้นคงต้องบอกเธอแล้วล่ะ)
เอวาน
(คนๆนี้....อาจจะเป็นคนดีก็ได้)
ริสึ
เธอเป็นคนทำอาหารให้องค์ชายใช่ไหม
ริสึ
ให้ท่านกินครบตามหลักหรือไม่?
สาวใช้
แน่นอนค่ะการเตรียมอาหารให้ถูกหลักเป็นหน้าที่ของดินฉันค่ะ
ริสึ
ข้าเห็นทั้งหมดว่าแกทำอะไร
ริสึ
ที่แกเอาเพียงขนมปังก้อนเดียวก้อนแข็งๆไปให้องค์
ชายกินน่ะ
สาวใช้
เรื่องนั้นมัน//แววตาสั่นไหว+กุมมือแน่น
ริสึ
จะบอกว่าข้ากุเรื่องงั้นหรอ
ริสึ
ข้าไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกนะ
ริสึ
ข้าได้รับสิทธิ์การดูแลสูงสุด ถ้าแกไม่ทำตามข้าจะตัดหัวแกไปแขวนไว้หน้าพระราชวัง
ริสึ
บอกข้ารับใช้คนอื่นไว้ด้วยข้าบอกแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้น
ริสึ
หากเจ้าไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ล่ะก็พวกที่มันเหลิงจะโดนตัดหัวทันที
ด้านนอกประตูที่สาวใช้วิ่งออกมา
สาวใช้
เหอะเป็นแค่องค์รักษ์ที่พึ่งเข้ามาแท้ๆ
สาวใช้
กล้ามากนะที่มาเหลิง
สาวใช้
จะบอกว่าพวกฉันเหลิงงั้นหรอ
สาวใช้
ราชวังต้องคัดเลือกคนให้เข้มงวดกว่านี้สิ!
ริสึ
ผมได้ยินนะครับ//ชะเง้อหัวออกมาจากห้องอาหาร+ปิดประตูกลับเข้าไป
สาวใช้
...//เดินไวขึ้น+เว้นระยะห่างพอสมควร
สาวใช้
ไอ้บ้านั่นน่าหงุดหงิดโว้ยย!!
สาวใช้
หน้าตาดีแค่ไหนถ้าทำนิสัยแบบนี้มันต้องสั่งสอน!!
สาวใช้
ก็ไอ้องค์รักษ์คนใหม่น่ะสิ
สาวใช้
เป็นแค่คนที่พึ่งเข้ามาแท้ๆเลย!
อัศวิน
งั้นเรามาสั่งสอนกันดีไหม?
อัศวิน
เพราะมีหลายคนเลยที่ไม่ชอบมันในหมู่อัศวินด้วยกันน่ะ
สาวใช้
อืม...พวกสาวใช้ตอนนี้คงมีแค่ฉันด้วยสิ
ริสึ
เอ๋...ผมบอกแล้วนะครับว่าผมได้ยิน//เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ริสึ
แม้จะไกลจากห้องอาหารแล้วก็จริง จะทำอะไรผมก็ไม่ว่าหรอกนะ
ริสึ
แต่ถ้ามากวนเวลาทำงานล่ะก็....(พ่อจะเชือดทิ้งให้)//แสยะยิ้ม
ริสึ
ถ้าอยากทำแบบนั้นล่ะก็สู้ฝึกกับผมเป็นการฝึกฝีมือดีกว่า
ริสึ
เข้าใจใช่ไหม//เย็นชา❄️
ริสึ
งั้นผมขอตัวล่ะ//เอียงหัว+ประสานมือพร้อมยิ้ม
ภายนอกที่คนอื่นเห็นนั้นอาจเหมือนพวกเขานั้นคุยถูกคอกันดี
แต่ในมุมของคนสองคนที่อยู่ต่อหน้าริสึนั้นกลับขนลุกและกดดันเป็นอย่างมาก
ริสึ
งั้นผมขอตัวแล้วกันครับ
ริสึ
ถ้าอยากทำแบบนั้นล่ะก็เรียกผมได้เลยนะครับ ถ้าต้องการล่ะก็นัดผมไปที่ลานประลองเลยนะ//ยิ้ม
เอวาน
อะไรกันเจ้าพวกนั้นแม้แต่การหาเรื่องไม่ใช่แค่กับเราหรอ...
ริสึ
กินเสร็จแล้วหรอครับ//นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งให้ตัวเท่ากับความสูงของเอวาน
เอวาน
อื้ม...ผมกินอิ่มแล้ว
ริสึ
งั้นวันนี้เราไปห้องสมุดกันนะครับ
ริสึ
ขอเสียมารยาทนะครับ~//อุ้มเอวาน
ริสึ
ไม่เป็นไรหรอกครับ//ใช้มืออีกข้างลูปหัวเอวาน
ริสึ
(อ่า...พอโตไปเด็กคนนี้คงสูงกว่าเรามากๆแน่เลย)
ริสึ
(เชื้อสายของราชวงศ์นี่ค่อนข้างสูงกันอยู่แล้วด้วย)
ริสึ
(แต่ว่านะเราเตี้ยตามพันธุกรรมด้วยแหละ)
ริสึ
(ตอนเรียนอัศวินเป็นคนเดียวเลยที่ตัวเล็กกว่าเพื่อน....ก็ยังผ่านเข้ามาได้อีกนะเฮ้ออ)
เอวาน
คิดอะไรอยู่นี่เดินเลยห้องสมุดแล้วนะครับ
ริสึ
อะ...คิดอะไรเพลินไปหน่อย
เอวาน
มำไมต้องเรียนอะไรยากๆแบบนี้ด้วย
ริสึ
เราต้องเรียนรู้ตั้งแต่ตอนนี้ล่ะ~
ริสึ
แต่นี้เป็นแค่ประวัติของราชวงศ์เบื้องต้นหากท่านอายุมากขึ้นผมถึงจะให้อะไรที่ยากกว่านั้นแน่ๆครับ
เอวาน
ไม่ได้ต้องการซักหน่อย
ริสึ
ไม่ต้องการยังไงแต่ก็ยังต้องเรียนรู้ครับ
ริสึ
พยายามเข้านะครัยองค์ชาย
ริสึ
มาเรียนรู้ไปพร้อมกับผมเถอะครับ
ริสึคอยสอนเรื่องพื้นฐานต่างๆ
ไม่ว่าจะเป็นการอ่านการเขียนการคำนวณต่างเป็นทักษะที่จำเป็นทั้งนั้น
ริสึ
ดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย//เก็บหนังสือเข้าที่
ริสึ
คงเหนื่อยน้าดูเลยไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปไวขนาดนี้เนอะองค์ชาย//หันไปมองเอวาน
ริสึ
...คงเหนื่อยจริงๆนั่นแหละ เราคงยัดเยียดเขามากเกินไปสินะ//อุ้มเอวาน
ริสึ
ฝันดีนะครับ//ลูบหลังของเอวานเบาๆ+ยิ้ม
3.ผมคืออัจฉริยะ
เอวาน
อื้ม...ไม่ได้กินอิ่มนอนหลับแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ//ขยี้ตา
สาวใช้
องค์ชายตื่นแล้วใช่ไหมทีนี้ไปกินข้าวเถอะ
สาวใช้
อะไรกันเล่าเดี๋ยวนี้ชักจะเหิมเกริมไปแล้วนะ//ตีไปที่แขนของเอวาน
เอวาน
ขอโทษครับ!//สั่นกลัว
สาวใช้
เหอะคงเพราะอัศวินคนนั้นสินะ
สาวใช้
ถ้าแกเอาไปบอกคนอื่นละก็แกจะโดนมากกว่านี้
สาวใช้
รีบไปแล้วแล้ว อารมณ์เสียจริงๆ//เปิดประตูออกนอกห้อง
เอวาน
ฮึก....ทั้งที่คิดว่าจะเลิกทำกันแล้วแท้ๆ//ร้องไห้
ริสึ
อืม...วันนี้เอวานมาที่ลานประลองช้าจัง
ริสึ
อะ...องค์ชายมาแล้ววันนี้ข้าจังนะครับ
ริสึ
ใครเป็นคนทำองค์ชายร้องไห้กัน
ริสึ
บอกผมมา!//จับไหล่สอวข้าวของเอวาน
ริสึ
!!//ตีหน้าเข้ม+เปิดแขนเสื้อข้างขวาของเอวานขึ้น
เอวาน
ไม่มีหรอก!ฉันทำผิดเองต่างหาก//ผลักริสึออก+วิ่งหนี
ริสึ
เห้ออ(คงจะยังไม่เชื่อใจฉันสินะ)//กุมขมับ
เอวาน
(ไม่อยากโดนแบบนั้นอีกหรอกนะ)
สาวใช้
สาวใช้1:เมื่อเช้าฉันตีเด็กคนนั้นไปพอออกจากห้องฉันก็ได้ยินเสียงร้องไห้ด้วยล่ะ
สาวใช้
สาวใช้2:อะไรกันเป็นเด็กขี้แยแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
อัศวิน
อัศวิน1:โอ้ดูสิว่ามีใครมา
อัศวิน
อัศวิน2:องค์ชายไร้ประโยชน์ล่ะ
อัศวิน
อัศวิน1:อะไรกันสีหน้าแบบนั้นน่ะ//ผลักเอวานจนล้ม
อัศวิน
อัศวิน2:อย่างนี้ต้องโดนสั่งสอน!//เตะไปที่ท้องของเอวาน
สาวใช้
สาวใช้1:อย่าทำที่ใบหน้าล่ะเดียวองค์รักษ์นั่นจะรู้เอา
สาวใช้
สาวใช้2:นั่น!พูดถึงก็มาเลย//ชี้ไปทางริสึ
อัศวิน
อัศวิน2:อ้ามแหม๋ เหมือนเขาจะไม่สนใจนะ
อัศวิน
อัศวิน1:วันนี้แกโชคร้ายที่เจ้านั่นไม่สนใจนะ!
เอวาน
ฮึก!!(พวกผู้ใหญ่เป็นเหมือนกันหมด!)//งอตัว
เอวาน
อึก...//ลุกขึ้น+กลับห้องนอน
เอวาน
เจ็บชะมัด//ล้มลงที่นอน+หลับทันที
ริสึ
ไอ้พวกนั้นพอลงที่ข้าไม่ได้เลยลงที่องค์ชายแทยงั้นหรอ//ทำแผลให้เอวาน
เอวาน
อะไรเนี่ยใครมาทำแผลให้?
ริสึ
องค์ชายตื่นรึยังครับผมเอาข้าวมาให้
ริสึ
ขออนุญาตนะครับ//เปิดประตู
ริสึ
ทานนี่ก่อนนะครับ//ยิ้ม+วางจานข้าว
ริสึ
ไม่กินหรอครับหรืออยากให้ผมป้อน//จับช้อน
ริสึ
ก็บอกว่าไม่ต้องสุภาพไงครับ(นี่ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงของเด็กคนนี้)
ริสึ
(ที่เขาสุภาพนั่นก็เพราะกลัวที่จะโดนทำร้าย)
เอวาน
ก็บอกว่ากินเองได้ปล่อยช้อนลงเลยนะ!
ริสึ
ต้องแบบนี้สิครับ//ยิ้ม
ริสึ
ผมมียศต่ำกว่าดังนั้นไม่ต้องเกรงใจกันหรอกนะครับ
ริสึ
ไม่ต้องห่วงครับจะไม่มีใครทำอะไรองค์ชายได้อีกครับ
ริสึ
ฮาว...ง่วงจังเลยนะ//งัวเงีย
ริสึ
อะ...ขออภัยครับองค์ชายผมเผลอตัว
เอวาน
ลงมานอนสิ//ตบที่เตียง
ริสึ
ครับ(อ...องค์ชายดุเราครั้งแรก!?)//หงอย+ไปนั่งข้างๆเอวาน
เอวาน
ข้าจะไปอาบน้ำเจ้าก็นอนไป
ริสึ
(โอ้ การพูดเปลี่ยนไปเลยจริงๆแฮะ)
ริสึ
(นี่แหละปรับตัวไวจริงพวกที่มีเชื้อราชวงศ์เนี่ย)//หลับตา
ริสึ
(ต้องอยู่กับเด็กคนนี้อีกนานเลยนะ...)
เอวาน
//อาบน้ำเสร็จ+มองริสึ
เอวาน
น่าเบื่อแฮะออกไปข้างนอกดีกว่า//เปิดประตูออกไปข้างนอก
เอวาน
ฮึ่มม เพราะเจ้าบ้านั่นเลยไม่ได้อยากรู้เกี่ยวกับราชวงศ์คนอื่นซักหน่อย
เอวาน
อ๊ากก แต่มันสนุกกว่าที่คิด
เอวาน
คงต้องไปที่ห้องสมุดอีกรอบแล้วล่ะ
เอวาน
ครั้งที่แล้วที่มามัวแต่สนใจหนังสือเลยลืมสังเกตรอบๆเลยแฮะ
เอวาน
มันใหญ่มากเลยแฮะที่นี่//หันไปเจอหนังสือเล่มหนึ่ง
องค์ชายยยยยยยย!!//เสียงของริสึตะโกน
เอวาน
...//เปิดประตูห้องสมุด+ชะเง้อมอง
ริสึ
ปล่อยผมไว้ในห้ององค์ชายคนเดียวได้ยังไงกันน//เบะปาก
ริสึ
คุณชายมาที่ห้อวสมุดเพื่อเรียนรู้หรอครับ
เอวาน
อะไรกัน...ท่านพี่คนอื่นๆอยู่ดีกินดีงั้นหรอ?
เอวาน
ทำไมถึงมีแต่ผมที่โดนปฏิบัติแบบนั้นได้ล่ะครับ
ริสึ
....(นั่นคงเพราะคำนายบ้าบอคอแตกน่ะสิ)//เงียบ
ริสึ
(แม้จะเห็นเด็กคนนี้ยิ้มแต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่จริงใจ)
ริสึ
(เด็กคนนี้เคยยิ้มแบบจริงใจบ้างไหมนะ)
ริสึ
(องค์ชายทำให้นึกถึงตัวเองเมื่อก่อนเลยแฮะ)
ริสึ
องค์ชายพนุ้งนี้ออกนอกวังกันเถอะ
เอวาน
พูดแล้วห้ามคืนคำนะ!//ตื่นเต้น
ริสึ
ครับๆ(เด็กยังไงก็คือเด็กล่ะนะ)
ริสึ
(แต่เด็กคนนี้มักจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ตลอดเลยนะ....แต่นั่นก็เพื่อเอาตัวรอดในวังเฮงซวยนี่ล่ะนะ)
ริสึ
(ไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาทำงานที่นี่ด้วยซ้ำ)
ริสึ
กลับห้ององค์ชายกันเถอะครัยตอนนี้//อุ้มเอวาน
ริสึ
ไม่ครับองค์ชายตัวเบามากๆ
ริสึ
(ถึงจะมีเชื้อสายราชวงศ์แต่เพราะการกินอาหารไม่ถูกหลักทำให้การเจริญเติบโตช้า)
ริสึ
(อิจฉาพวกราชวงศ์ที่โตกันไวจริงๆนะ)
ริสึ
(ถ้าเป็นเราแต่ก่อนคงคิดแบบนั้นล่ะนะ เพราะตอนนี้อยากกลับไปเป็นเด็กอีกรอบ)
ริสึ
นั่นมันเพราะพันธุกรรมครับ!
ริสึ
แต่ว่านะเพราะเตี้ยแบบนี้แหละเวลาทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็นจุดเด่นเท่าไหร่
เอวาน
ก่อนอื่นข้าจะสูงกว่าริสึให้ได้เลยล่ะ
ริสึ
ครับหวังว้าจะเป็นแบบนั้นนะครับ
เอวาน
ว่าแต่พวกอัศวินไม่มีเกณฑ์ด้านความสูงหรอที่ข้าอ่านเจอข้าว่าความสูวต้อง170ขึ้นไปนะ
ริสึ
เพราะผมเป็นคนพิเศษครับ
ริสึ
ว่าง่ายๆพวกเขารับผมมาเพราะผมเป็นอัจฉริยะครับ
ริสึ
พวกที่ฉลาดมากๆไงล่ะครับ
ริสึ
แต่บอกไว้ก่อนเลยนะความฉลาดน่ะไม่ได้เป็นพรสวรรค์หรอนะครับ
ริสึ
มันคือพรแสวง//ยิ้มเห็นฟัน
เอวาน
อะ//ใช้มือสองข้างจับแก้มของริสึ
ริสึ
องค์ชาย?//กระพริบตาปริบๆ
ริสึ
องค์ชายจะฆ่าผมด้วยการทำตัวน่ารักแบบนี้งั้นหรอเนี่ย//ยิ้ม
ริสึ
แฮะๆองค์ชายของกระหม่อมเป็นคนปากไม่ตรงกับใจนี่เอง
เอวาน
ฮึ//หันหน้าหนี+กอดอก
ริสึ
(คงเริ่มเชื่อใจกันแล้วสินะองค์ชาย~)
เอวาน
ข้าจำคนๆนี้ได้แล้วล่ะ
เอวาน
อ่า...เปล่าหรอก//ปิดปากตัวเอง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
