...1...

           แสงแดดยามเช้าลอดส่องสว่างผ่านทางหน้าต่างเข้าไปในห้องนอน ผ้านวมและหมอนถูกจัดอย่างเรียบร้อยตั้งแต่เจ้าของห้องตื่นนอนมาจัดเตรียมตัวเองและอื่น ๆ เพื่อไปโรงเรียนใกล้บ้าน เสียงปิดประตูห้องดังก้องเล็กน้อยจากการปิดประตูห้องเบา ๆ ก่อนเสียงเท้าจะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ใบหน้าที่ดูหล่อและสวยในเวลาเดียวกัน ผิวขาวเรียบเนียนอย่างเป็นธรรมชาติดูนุ่มน่าจับ สีผมดำเงาแวววาวเมื่อโดนแสง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ขนตางอนยาว คิ้วสวยเข้ากับใบหน้า รอยยิ้มที่หวานดูน่ารักน่าเอ็นดูและสดใสมีแก้มนิด ๆ ทำให้รู้สึกอยากหยิกแก้มอย่างหมันเขี้ยว เอวบางร่างเล็ก ขาเรียวยาวสวย แต่งตัวในชุดนักเรียนพร้อมกับกระเป๋าสะพายไว้บนไหล่เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน พร้อมกับพูดบอกคนในบ้านเหมือนทุกครั้งที่มักจะทำก่อนจะออกจากบ้าน

"แม่..พ่อ..ผมไปโรงเรียนก่อนนะจ๊ะ"

 ชายหนุ่มส่วนสูง171 เดินไปบริเวณหน้าบ้านแล้วหยิบรองเท้าผ้าใบที่ชั้นวางรองเท้าก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้เพื่อใส่รองเท้าผ้าใบ เสียงเท้าของหญิงสาวอายุ47ปีและชายหนุ่มอายุ41ปีก็เดินเข้ามาหาหันจากนั้นไม่นาน

"จะไปโรงเรียนแล้วหรอภพ ไม่กินข้าวเช้าก่อนหรอลูก?"

 ภพเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ที่ทำสีหน้าเป็นห่วงลูกของตนเองจะเป็นอะไรไปเนื่องจากยังไม่ได้ทานข้าวเช้า ภพที่ไม่อยากให้ผู้เป็นแม่ของตนต้องเป็นกังวลมากเกินไปจึงอธิบายให้ผู้เป็นแม่ฟัง

"คือว่าวันนี้เวรทำความสะอาดห้องมันเป็นเวรผมนะครับ เมื่อคืนผมผล็อยหลับไปด้วยว่าจะไปทำเวรความสะอาดห้องเรียนเสร็จก่อนก็จะทำการบ้านไปด้วยเลย"

 ผู้เป็นแม่ยังคงไม่หายกังวลแต่ก็เข้าใจสิ่งที่ลูกชายสุดที่รักตัดสินใจจึงพยักหน้ารับเข้าใจ แต่ด้วยความที่เป็นห่วงจึงเตือนลูกของตนเอง

"ถ้างั้นขับรถก็ระวังด้วยนะลูกและก็อย่าลืมดูรถด้วยล่ะเข้าใจไหม"

 ภพยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่อย่างอารมณ์ดีและขี้เล่น

"คร้าบ~แม่"

 ผู้เป็นพ่อยืนฟังสองแม่ลูกคุยกันอย่างเป็นห่วงเป็นใยและรักใคร่ก็อดที่จะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยพร้อมส่ายหน้าไม่ได้ ผู้เป็นพ่อหยิบแบงค์ห้าสิบในกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นให้ผู้เป็นลูกชายของตน

"ได้ตังค์หรือยัง อ่ะเอาไปห้าสิบ"

"โธ่~ พ่ออ่ะ"

"ห้าสิบก็พอแล้วมั้ง"

 ผู้เป็นแม่เห็นสามีของตนเองให้เงินลูกน้อยเกินไปก็คว้ากระเป๋าสตางค์สามีแล้วหยิบแบงค์ร้อยสามใบออกมาแล้วยัดมันใส่ในมือของลูกชายตนเอง

"พี่จะให้ลูกแค่ห้าสิบเองหรอ มันไม่พอหรอกนะ พี่ก็ให้ลูกไปเลยสามร้อยลูกจะได้ไปซื้ออะไรทานด้วย"

 ภพที่เห็นผู้เป็นพ่อทำหน้าปลาตายพร้อมถอนหายใจอย่างยอมจำนนก็หัวเราะขำขันเล็กน้อย ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้แม่กับพ่อก่อนจะเอาเงินใส่กระเป๋าเสื้อ ผู้เป็นแม่ก็ลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดูและยิ้มอย่างสดใสพร้อมสายตาที่อบอุ่น

"ขอบคุณครับคุณแม่คุณพ่อ~"

"จ้า~ลูกชายของแม่"

"ถ้างั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ"

"อืม ขับรถระวังด้วยล่ะ"

"เข้าใจแล้วครับพ่อ"

  ภพลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมสะพายกระเป๋าเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ก่อนจะขึ้นไปนั่งแล้วสตาร์ทเครื่องพร้อมเอาขาตั้งรถขึ้นแล้วหยิบหมวกกันน็อคในตะแกรงเหล็กหน้ารถมาใส่ก่อนขับรถไปโรงเรียนโดยมีผู้เป็นพ่อและแม่ยืนดูจนลูกชายของพวกเขาที่ขับรถไปโรงเรียนรับสายตาไปก่อนจะกลับไปทำงานของตนเอง

ภพเมื่อขับรถถึงโรงเรียนก็ขับรถไปจอดที่ลานจอดรถก่อนจะเดินไปตึกเรียนของตนเพื่อทำตามจุดประสงค์ที่จะทำ ช่วงเวลานี้เป็นเวลาหกโมงเช้า มันอาจจะเช้าเกินไปสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับบ้างค... ก็ว่ามันสายเกินไป

   ภพก้าวเท้าเข้าอาคารเรียนก็ได้ยินนํ้าเสียงเรียบนิ่งและเย็นยะเยือกจนรู้สึกขนลุก ฟังแล้วก็เหมือนว่าเจ้าของเสียงนี้จะพูดอย่างไม่ค่อยพอใจมากนัก

"ภพ นายมาช้า"

 ภพหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยืนรออยู่ตรงบันไดใต้เงาอาคารด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ

"นายจะให้ฉันมาหานายตอนตีสามหรือไง?"

"ถ้ามาได้ก็ดี ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวโคตรเหงา"

"เห้อ~ ฉันแค่ประชด เข้าใจไหมว่าประชดอ่ะ"

  เจ้าของเสียงที่คุยกับภพก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาสีดำทมิฬ ผิวซีดจนเห็นเส้นเลือดผมสีดำสนิทและร่างกายกำยำโปร่งใส่จนสามารถมองทะลุได้

   สวัสดีครับผมชื่อ ยิ่งภพ รัตนาอรุณ ตอนนี้ผมอายุ18ปี และใช่ผมมีเพื่อนเป็นผีที่จำอะไรไม่ค่อยได้แถมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมกับเขามาเป็นเพื่อนกันได้อย่างไง เรื่องมันคงเริ่มตั้งแต่ตอนผมอายุหกขวบที่เริ่มสามารถเห็นและสื่อสารกับวิญญาณ ตอนแรกมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรจนกระทั่งมันเริ่มมีผลกระทบกับผมจนผมเกือบตายแต่ก็รอดมาได้เพราะมีผีตนนี้นี่แหละครับที่คอยเข้ามาช่วยผมทุกครั้งที่มีปัญหากับเรื่องสิ่งลี้ลับ ผมเคยถามเรื่องของเขาแต่เขาก็บอกว่าจำอะไรไม่ได้ผมก็เลยตั้งชื่อให้เขาว่า วายุ สาเหตุที่ตั้งชื่อเขาแบบนี้เกิดมาจากเวลาที่เขาจะมาปรากฏตัวก็มักจะมีลมพัดเบาๆมาด้วย

นี่คงคือการภพเจอและเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่างของชะตาที่ลิขิตให้เจอกันแต่อยู่ด้วยกันคนละภพ

...****************...