ร่างชายคนหนึ่งตื่นขึ้นมาในสถานที่อันว่างเปล่าความทรงจำของเขายังคงชัดเจนว่าเมื่อตะกี้เขากำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยอย่างหนักหน่วงไม่เป็นอันกินอันนอนเพราะเขาไม่ค่อยตั้งใจเรียน เกรดออกมาก็แย่ ที่บ้านก็บ่นเรื่องนี้รึที่นี้จะคือสวรรค์?
"ไม่เชิงหรอกนะที่นี้คือสถานที่ ที่วิญญาญมนุษย์จะมาเมื่ตายและข้าคือผู้ที่ตัดสินชะตากรรมของพวกเจ้า"เสียงที่แสนจะไพเราะของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขาเป็นเสียงที่เพราะมากที่สุดที่เขาเคยได้ยินมาก
"แต่ผมยังไม่ตายนะครับ"เขาหันหลังไปมองผู้หญิงคนนั้นก่อนเจอเข้ากับกลุ่มก้อนปีกนกขนาดใหญ่สีทองทั้ง6เป็นประกาย
"แต่ข้าได้ยินคำอธิษฐานของเจ้าที่ไม่อยากจะอยู่ที่นั้น และปรารถนาที่จะไปยังสิ่งที่พวกเจ้าเรียกว่าต่างโลก"เสียงผู้หญิงคนนั้นดังขึ้น ใช่แล้วเขาปรารถนาที่จะไปต่างโลกแม้จะเป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆแต่ตอนนี้มันอาจสามารถเป็นจริงได้
"ใช่มันสามารถเป็นจริงได้ ข้าสามารถส่งเจ้าไปที่นั้นได้"ทำไมถึงรู้ความคิดของฉันได้ล่ะ!? แต่เมื่อกี้บอกว่ามันสามารถเป็นจริงได้
"งั้นท่านสามารถส่งผมไปต่างโลกได้สินะ ส่งผมไปหน่อยได้ไหม?"เขาถามออกไปด้วยความดีใจที่ความฝันของเขาสามารถเป็นจริงได้
"งั้นผมสามารถขอพรได้ใช่ไหม"
"ได้แต่มันมีราคาที่ต้องจ่ายนะ เจ้าจะยอมฤา"
"ได้"
"จงบอกความปรารถนานั้นมา"
"งั้นผมขอให้ผมแข็งแกร่งมาก รวย และมีสาวสวยหลายคนคอยอยู่เคียงข้างผมไม่หายไปไหน"
"แต่ราคาที่เจ้าต้องแลกมันแสนจะมากมาย"
"ขอแค่ไม่เกินความสามารถ ไม่ว่าเดือนหรือดาวผมก็จะหามาให้ท่าน ได้ไหม"
"หึหึหึ ได้สิหลับตาซะ"เขาหลับตาก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปเขารู้สึกได้ถึงความอุ่นนุ่มที่มาประทับที่หน้าผากของเขา
เมื่อปีกสีทองกางออกเผยให้เห็นหญิงสาวแสนสวย ผมสีบลอนแพลตตินั่มยาวสลวยถึงหัวเข่า เป็นลอนเหมือนดั่งคลื่นมหาสมุทร ดวงตาเปล่งประกายคลายบุษราคัมเฉียวขึ้นเล็กน้อย ใบหน้ารูปไข่ แก้มสีชมพูสุขภาพดี จมูกโด่งรับกับริมฝีปากเล็กเป็นกระจับสีแดงอ่อน กำลังยกยิ้มขึ้น
15ปีแล้วที่เขามาเกิดใหม่ในต่างโลก เขาเกิดเป็น
องค์ชายลำดับที่สองของราชวงเฟอร์ดิเมียร์และเกิดจากแม่ที่เป็นสนมเอกลูชเซีย เฟต้า
ลูกสาวดยุค เบเนดิกต์ เฟต้า
พ่อของเขา องค์จักรพรรดิ ฟาบิอุส ดิ เฟอร์ดิเมียร์
แม้เขาจะเป็นองค์ชายรองแต่เขานั้นเป็นอัจฉริยะที่ร้อยปีมีครั้ง เก่งกว่าองค์ชายใหญ่หลายเท่า(ก็ไม่แปลกเพราะเขามีพรติดตัว) เอาชนะซรอดมาสเตอร์
ได้ตั้งแต่แปดขวบ สามารถอ่านหนังสือได้ตั้งแต่ห้าขวบ
และยังมีสาวสวยสิบคนที่เป็นเมดของเขาซึ่งถึงขั้นตายแทนได้มีครั้งหนึ่งที่เขากำลังจะโดนนักฆ่าทำร้ายพวกเธอได้เอาตัวมาบังเขาไว้
แต่แม้ว่าเขาจะเก่งมากแค่ไหนแต่ก็เป็นได้แค่ผู้ครองราชบัลลังก์ลำดับสอง เพราะแม่เขาไม่มีพลังวิเศษ ทำให้เขาไม่มีพลังวิเศษ แต่จักรพรรดินีนั้นมีพลังน้ำ องค์ชายใหญ่เลยมีพลังน้ำ
"องค์ชายไกอัสเพคะ!! เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพค่ะ!!"ฮารุหนึ่งในเมดของเขาพูดขึ้น ผมสีแดงเพลิงของเธอยุ่งไปหมดเพราะรีบวิ่งมาเรียกเขา
"มีอะไรหรอฮารุ รีบวิ่งหน้าตั้งมาเชียว"เขาถามฮารุพร้อมยิ้มเล็กน้อย
"องค์..องค์จักรพรรดินีได้เสนอชื่อท่านในการออกรบกับอาณาจักรฮิมท์เพค่ะ!!"เธอพูดด้วยใบหน้าหอบหายใจแรงแต่นั้นยังไม่เท่ากับสิ่งที่เธอเพิ่งพูดมา
"เสด็จพ่ออยู่ไหน อาจะไปหาเสด็จพ่อ"เราหันไปถามเฮเลีย
เมดใส่แวน ผมสีเขียวสว่าง
"ฝ่าบาทอยู่กับพระสนมเอกเพค่ะ"เธอก้มหน้าเล็กน้อยขณะพูด
เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะเดินไปตามโถงทางเดินของพระราชวัง เหล่าคนรับใช้มองเขาด้วยใบหน้าสงสาร
เมื่อเดินผ่านวังของจักรพรรดินี เขาได้เจอกับองค์ชายใหญ่
"อ้าว น้องรองนี้น่ามาทำอะไรหรอ"องค์ชายใหญ่พูดขึ้นผมสีฟ้าอ่อนของเขาถูกมัดรวมไวด้านหลังมองมาที่เขา
"ข้าจะไปหาเสด็จพ่อ"
"จริงสิ น้องรองได้รับเลือกให้ไปรบนี้น่าโชคดีนะ"องค์ชายใหญ่พูดขึ้นก่อนเอาหน้าเข้ามาใกล้
"ขอให้ตายไวๆนะ"องค์ชายใหญ่กระซิบ
ก่อนเดินฮัมเพลงจากไปอย่างอารมณ์ดี
เขาคิด ' อีกไม่นานหรอก พี่มาคัส '
.
.
.
.
.
.
"ท่านหมายความว่ายังไงกัน ที่จะให้ลูกเราไปเสี่ยงในสนามรบนั้น แม่ทัพเรามีมากมายทำไมไม่เลือกพวกเขา!!?"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น มองไปที่ชายที่ดูสง่าและหน้าเกรงขาม ผมสี
"ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้น?!"เขาถามแม่ของเขาแม้เขาจะรู้อยู่แล้วก็ตาม
"ไกอัส ลูกแม่ เสด็จพ่อของเจ้ากำลังจะส่งเจ้าไปสนามรบ"หญิงสาวที่แสนงดงาม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ขณะที่กอดเขา ศรีษะที่เต็มไปด้วยเส้นไหมสีชมพูอ่อนปลายแดง
"อะแฮ่ม.. ไกอัส พ่อขอโทษนะแต่มันจำเป็น พ่อได้สัญญากับจักรพรรดินีเมื่อนานมาแล้วว่านางสามารถขออะไรก็ได้จากพ่อ1อย่าง พ่อไม่คิดว่านางจะขอสิ่งนี้"จักรพรรดิพูดด้วยใบหน้าลำบากใจ
"ไม่เป็นไรขอรับเสด็จพ่อ ปต่ข้ามีเรื่องที่อยากจะขอเหมือนกัน ท่านให้ข้าได้หรือไม่"เขาพูดกับพ่อของเขา
"ได้ลูกรัก เจ้าขอมาเลยไม่ว่าอะไรพ่อก็จะให้"จักรพรรดิพยักหน้ารับ
"ลูกขอให้พี่ใหญ่ไปกับลูกด้วย"เขาพูดขึ้น
".....ได้ พ่อยอมรับ"
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อวันประกาศมาถึงเขาได้แต่งตัวเต็มยศให้สมกับการเป็นองค์ชายใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั้นใจ
"ฮึก..ฮื่ออ องค์ชายรองไม่น่าเลย องค์จักรพรรดินี้ทรงพระทัยดำมาก ฮื่อออ"เมเลียน เมดสาวขี้แยมัดหูหระต่ายพูดขึ้น
"ระวังปากหน่อยเมเลียน เดียวหัวก็ขาดหรอก!"มาซ่าเมดพี่ใหญ่สุดบอกกับเมเลียน
"ก็ข้าเสียใจนี้น่า ฮื่ออออ"
"เอาน่าเมเลียนข้าสัญญาว่าจะกับมาอย่างปลอดภัย"เขาให้คำสัญญากับเมเลียน
"ฮึก..จริงนะเพค่ะ"ใบหน้าเมเลียนตอนนี้เปื้อนน้ำตาไปหมดมองมาที่เขา
"องค์ชาย ไม่พูดปด"เขายืนยันอีกครั้ง
.
.
.
.
.
"ข้าขอประกาศต่อหน้าขุนนางทุกคนว่า องค์ชาย ไกอัส ดี เฟต้า เฟอร์ดิเมียร์ จะรับหน้าที่เป็นแม่ทัพใหญ่"จักรพรรดิพูด
ไกอัสมองไปที่จักพรรดินีและองค์ชายใหญ่เห็นใบหน้ายิ้มของทั้งสองทำให้เขายิ้มเมื่อคิดว่าจะเห็นหน้าเหวอของทัเงสอง
"แต่ฝ่าบาท องค์ชายยังเล็กอยู่เลยนะพะย่ะค่ะ"ขุนนางอาวุโสพูดแย้ง
"ข้ารู้แต่แม่ทัพรองที่คนที่ข้าจะให้ตำแหน่งแล้ว"จักรพรรดิพูดขึ้น
"ใครกันพะย่ะค่ะ" เหล่าขุนนางถาม
"องค์ชายใหญ่"
"อะไรนะเพค่ะ ฝ่าบาท!!!!?"องค์จักรพรรดินีร้องออกมา
ไกอัสก้มหน้ายิ้มมองไปที่องค์ชายใหญ่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
