...บทนำ โอกาสครั้งที่สอง...
ผมมองลงไปบนยอดเขาสูง ผมหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าเศร้า ในที่สุดเขาก็บีบบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้ ผมเชื่อใจเขามาตลอดชีวิต แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้
เขาทำร้ายครอบครัวของผม ทำร้ายคนที่ผมรัก แม้กระทั่งทำร้ายตัวผมเอง ผมจ้องมองหน้าผาอันมืดมิดตรงหน้า
" ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับผมด้วย "ผมกล่าวเสียงแหบแห้งออกมาด้วยความโศกเศร้า
" แต่ต่อไปนี้เขาจะไม่ได้เจอผมอีกแล้ว แค่ผมตาย เขาก็คงไม่เสียใจ " แม้ผมจะแอบเสียใจนิดหน่อยที่ทำแบบนี้เพราะผมก็ยังอยากใช้ชีวิตต่ออีกหน่อยแท้ๆ
ผมร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัวผมแทบพูดไม่ออก ร่างกายผมสั่นกลัวไปหมด เสื้อผ้าของผมขาดรุ่งริ่ง ตัวของผมเปื้อนไปด้วยเลือด จากเมื่อก่อนที่หน้าผมไร้แผลแต่ตอนนี้กับมีรอยแผลขนาดใหญ่ที่แก้มด้านซ้าย
" พ่อ...แม่...อีกไม่นานผมจะตามไป " เสียงของผมแตกร้าวด้วยความเศร้า ผมรู้ว่าเวลาของผมกำลังจะหมดลง และผมก็พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไป ผมจะได้กลับไปพบกับพ่อและแม่อีกครั้ง
ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและร้องเรียกผมในความมืด
" ซัน! นี่นายจะทำอะไร! " สายตาของผมหันไปมองยังแหล่งที่มาของเสียงผมจำได้ทันทีว่านี่คือภาคิน ชายผู้ทำร้ายชีวิตของผม
" นายมาทำไม " ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงขมขื่น แต่ดูเหมือนชายคนนั้นจะดูหงุดหงิดและอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเลย
" คิดจะทำบ้าอะไรอีกซัน นายคิดว่าถ้านายโดดลงไปแล้วฉันจะชอบนายงั้นหรอ!! "
ชายคนนั้นตะคอกกลับทันที ผมจ้องไปที่เขาสักพักก่อนจะหันหน้าหนีแม้แต่ในสถานการณ์นี้ นายก็ไม่คิดจะรั้งผมไว้
ผมไม่มีแรงที่จะเถียงกับเขาอีกผมหันหลังกลับและเริ่มเดินไปยังหน้าผาโดยไม่พูดอะไรอีก
ผมตัดสินใจกระโดดลงไปที่หน้าผา ผมหลับตาลงขณะที่ตัวเองกำลังดิ่งลงสู่พื้น แต่ในขณะนั้น ผมก็คิดถึงตัวเลือกที่ผมทำ
ถ้าเกิดว่าผมตัดสินใจออกจากชีวิตเขาตั้งแต่เริ่ม บางทีผมอาจจะไม่ลงเอยแบบนี้ผมหลับตาแล้วปล่อยตัวเพราะในที่สุดผมก็สามารถหนีจากเขาได้สักที
แต่ช่วงเวลาสั้นๆผมลืมตาขึ้นมาเพราะอยู่ๆก็มีแสงสว่างจ้าอย่างกะทันหัน มันรุนแรงมากจนผมต้องเอามือปิดตาเอาไว้
ไม่นานผมก็สังเกตเห็นว่าผมกำลังลอยอยู่กลางอากาศจริงๆ ร่างของผมล่องลอยไปในอากาศเบา ๆ โดยมีสร้อนคอทองคำแวววาวลอยเข้ามาใกล้ตัวผม แสงที่เล็ดลอดออกมาจากสร้อยคอคือส่องแสงอ่อน ๆ ทำให้ผมรู้สึกถึงความอบอุ่น
นี้คือ...สร้อยคอที่แม่มอบให้ผมตอนเด็กๆผมจำได้ว่าผมทำหายไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ?
ฮึก!!
จู่ๆ สร้อยคอก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แต่ผมก็สังเกตว่ามันมีอะไรไม่รู้กำลังเล็ดลอดออกมาจากสร้อยคอ
ไม่นานความมืดก็แผ่ออกมาจากสร้อยคอ ราวกับมันพยายามออกมาจากสร้อยคอ ความมืดนี้ให้ความรู้สึกเป็นลางไม่ดีเอาซะเลย
" เฮ้ !! " เสียงหนักแน่นที่เปล่งออกมาจากสร้อยคอมันพูดขึ้นมาโดยที่ผมยังคงตกใจอยู่ น้ำเสียงของมันดูสงบและน่ากลัว
ส่งผลให้ผมรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ความมืดนั้นแตกต่างกับแสงสว่างที่ส่องมาจากสร้อยคอเมื่อก่อนหน้านี้มาก แต่ว่า...ทำไมมันถึงสามารถพูดได้
" คุณคงสับสนกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ " เสียงแห่งความมืดตอบกลับมา น้ำเสียงของมันยังคงสงบนิ่ง แต่ก็มีความรู้สึกอาฆาตพยาบาทและอันตรายแฝงอยู่ซึ่งแทบจะสัมผัสได้ ถึงความรุนแรงของมันที่เพิ่มขึ้นในตอนที่มันพูด
" นาย...นายเป็นผีในสร้อยคอหรอ? "
ความมืดหัวเราะเบา ๆเพราะตอบคำถามของ ผม
" ฉันดูเหมือนผีสำหรับคุณเหรอ? " ความมืดตอบอย่างสงบ
" งั้นนาย..นานเป็นใคร ? "
" ฉันชื่อ อาททิน แปลว่าความมืด " เสียงนั้นตอบอย่างสงบแต่แฝงไปด้วยความเคียดแค้นเล็กน้อย ความรุนแรงของความมืดยังคงแผ่รัศมีอันน่าขนลุกอย่างต่อเนื่อง
มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของมันที่ลอยอยู่ในอากาศ แต่มันก็ยังคงสงบอยู่ดูท่าคงไม่ได้มาทำร้ายผมหรอกใช่ไหม
" เอ่ออ คุณคงจะไม่ทำร้ายผมใช่ไหมคุณอาท "
" นายคงตายไปนานแล้วถ้าผมอยากฆ่าคุณจริง " อาททินตอบอย่างเยาะเย้ย อาททินดูเหมือนจะสนุกสนานไปกับการตอบสนองของผม ราวกับว่ามันกำลังเล่นสนุกอยู่กับผมอยู่
" งั้นนาย ต้องการอะไร " ผมถามไปด้วยเสียงที่จริงจัง
อาททินไม่ตอบสนอง แต่คราวนี้เหมือนจะไม่มีท่าทีประชดประชัน ราวกับว่ากำลังพิจารณาคำถามของผมอย่างจริงจัง
"ฉันไม่แน่ใจ ฉันไม่แน่ใจจริงๆ ว่าฉันต้องการอะไร..." ความมืดยอมรับ มันหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดอีกครั้ง “ฉันรู้แค่ว่าฉันอยากช่วยคุณ”
" งั้นเกิดใหม่ได้ไหม?หรือย้อนเวลา ฉันอยากจะแก้ไขทุกอย่างที่เกิดขึ้น " อาททินบอกว่าอยากช่วยผมงั้นแสดงว่าเขาก็เหมือน จินนี่ในตะเกียงแก้วเลยอ่ะดิ
อาททินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบผมว่า
" ตามทฤษฎีแล้ว ฉันสามารถส่งคุณย้อนเวลากลับไปได้... แต่เพื่อที่จะทำเช่นนั้น คุณจะต้องจ่ายราคาที่แพงกว่า "
" มันคืออะไร? "
ความมืดขมวดคิ้วและถอนหายใจลึก "เอาล่ะ…คุณอยากรู้จริงๆว่าราคาคืออะไรหรอ" สีหน้าของอาททินเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มอันน่ากลัวขณะที่มันพูด
" ถ้าอยากย้อนเวลากลับไปเกิดใหม่ ฉันเกรงว่าคุณจะต้องสละจิตวิญญาณ" อาทหยุดพูดชั่วคราว
" อืมม ฉันสามารถส่งคุณย้อนเวลากลับไปได้…แต่ก็ต่อเมื่อคุณเต็มใจที่จะมอบจิตวิญญาณของคุณให้กับผมเท่านั้น "
" จะเป็นถ้าผมยอมมอบจิตวิญญาณให้คุณ? " ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย
" ถ้าคุณให้จิตวิญญาณของคุณแก่ผม... ก็มันเป็นเรื่องที่ *ใหญ่* มาก " อาททินตอบโดยเน้นประเด็นสุดท้าย
" นั่นหมายความว่าเมื่อคุณตาย คุณจะมาหาผม จิตวิญญาณของคุณจะเป็นของผม และมันจะไม่เป็นของคุณอีกต่อไป " อาททินหยุดชั่วคราวก่อนที่จะเพิ่มเติมบางอย่างเข้ามา
" และเมื่อผมมีจิตวิญญาณของคุณแล้ว… ผมจะทำทุกอย่างที่ผมต้องการกับคุณได้ "
ผมตกใจนิดหน่อยกับคำตอบสุดท้ายของเขานี่เขาคงจะไม่ทำมิดีมิร้ายผมใช่ไหมแต่เขาเป็นแค่ความมืดเขาไม่ใช่คนหรือปีศาจด้วยซ้ำ
อาททินยิ้มและหัวเราะเบาๆ เป็นการตอบสนองต่อการแสดงออกของ " ฉัน คิดว่านั่นเป็นการแสดงออกที่ค่อนแอบผิดหวังนิดหน่อย มาก "
อาททินพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพและขบขัน อาททินพูดอีกครั้ง " แล้วคุณกลัวเหรอ? "
อาททินถามอย่างเหน็บแนม น้ำเสียงขี้เล่นของเขาจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ดูน่ากลัวมากขึ้น
" คุณไม่ชอบความคิดที่ผมจะเอาวิญญาณของคุณไปเหรอ? " อาททินพูดด้วยน้ำเสียงคุกคาม
" ใช่!! นายน่ากลัวเกินไปที่จะมอบจิตวิญญาณให้ " การให้จิตวิญญาณกับใครก็ไม่รู้จักชั่งเป็นความคิดที่ไม่ดีสุดๆ ขอตายไปทั้งแบบนี้ดีกว่า
อาททินระเบิดออกมาเป็นเสียงหัวเราะดังสนั่นกับการแสดงออกของผม "เกรงกลัวสินะ!" เขาล้อเลียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำเสียงของเขากลายเป็นเสียงเยาะเย้ย
"นายกลัวฉันเหรอ?.." เขายังคงเยาะเย้ยผมต่อไป และล้อเลียนความรู้สึกกลัวของผม
"ฉันคิดว่านายอยากย้อนเวลากลับไป...แต่ตอนนี้นายกลับดูหวาดกลัว ดูเหมือนว่านายจะไม่ได้กล้าหาญอย่างที่คิด"
ผมนิ่งไปก่อนจะมองไปที่อาททิน
" งั้นนายก็ปล่อยให้ฉันตายสิ ยังไงฉันก็อยากตายอยู่แล้ว " อาททินสับสนเมื่อผมตอบเขาเช่นนั้น "
" จริงๆก็มีวิธีอยู่ที่คุณจะไม่ต้องมอบวิญญาณให้ผม นั้นคือคุณต้องยอมเป็นคนของผม เมื่อเป็นแบบนั้นคุณสามารถขออะไรผมได้1ข้อ "
ผมตกใจที่เห็นอาททินเอ่บแบบนี้ นาย...ผมยิ้มแล้วบอกกับอาทว่า สงสัยนายอาจไม่ได้เลวร้ายนะอาททิน
ผมคิดว่าพร้อมเขาอาจมีเหตุผลอื่นเพราะเวลาที่ผมพูดคำว่าตายหมอนั่นก็ ร้อนรนยังไงไม่รู้
" ได้สิ " ผมตอบไปด้วยเสียงเรียบ
" คุณแน่ใจหรอ " อาททินถามผมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ดูเหมือนเขาจะกังวลแปลกๆ
" คุณจะไม่สามารถตายได้เหมือนกับมีคำสาปติดตัวตลอดเวลา คุณจะไม่แก่ไม่ตาย " อาททิน อธิบายเกี่ยวกับข้อเสียให้ฟังแต่ผมก็คิดดีแล้ว
" ผมจะย้อนเวลาไปตอนที่ผมกำลังเรียนอยู่ " อาททินนิ่งไปสักพักก่อนตอบตกลง
อาททินบอกให้ผมหลับตาก่อนจะทำอะไรสักอย่างกับร่างกายของผม ไม่นานแสงสว่างก็หายไป
" ผมหวังว่าครั้งนี้ผมจะไม่ทำพลาดอีกนะ "
... บทที่ 1 โยนลงเตียง...
...ไม่มากจริงๆผมอยากจะกราบขอโทษท่านในทุกเรื่อง...
..." ซันทำตัวเป็นเด็กไปได้ วันนี้แม่ชวนแขกมาบ้าน อีกไม่นานคงมาถึงแล้ว " ...
...ก๊อกๆ...
..." เหมือนจะมากันแล้ว " ขณะที่แม่ของผมหันไปเปิดประตู ผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิดและเสียงแม่ของผมกำลังทักทายกับแขกอยู่...
... ผมยืนอยู่ข้างหลังแม่ของผมแต่เมื่อผมหันไปคนที่ยืนข้างๆแขกเหมือนจะเป็นลูกสาวหรือปล่าวนะแต่เมื่อผมมองเธอดีๆ...
...ผมก็ตกตะลึงกับความสาวและความน่ารักของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างแขกของแม่ เธอมีอายุรุ่นเดียวกับผม...
...มีบางอย่างเกี่ยวกับเธอที่น่าหลงใหล ดวงตาของเธอดึงดูดผมมาก ผมไม่สามารถหยุดมองเธอได้ แม้ว่าแม่ของผมจะพยายามสะกิดให้ผมเบือนหน้าหนี...
..." คะ..ครับ??? " ผมรีบหันหน้าไปหาแม่ก่อนจะเห็นว่าแม่ผมกำลังแอบยิ้มเล็กยิ้มน้อย...
..." สวัสดี " ผมได้ยินเสียงเธอเอ่ยขึ้นมาและมองมาที่ผมก่อนเธอจะยิ้มให้ผมแม่ผมรีบชวนแขกเข้าบ้านดูเหมือนจะมีแค่สองคน คือเพื่อนของแม่กับลูกสาว ...
..." ซันเอาน้ำมาให้แขกหน่อยสิจ๊ะ " ผมแปลกใจเมื่อแม่บอกให้ผมเอาน้ำมาให้แขกผมรีบไปเอาน้ำมาให้แขกของแม่และหญิงสาวคนนั่น ...
..." ซันมานั่งตรงนี้สิ " ผมรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อแม่ดึงแขนเสื้อผมแล้วบอกให้ผมนั่งลงข้างๆหญิงสาว...
...ผมรู้สึกประหลาดใจกับท่าทางกะทันหันของแม่ ผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นนี่แม่คงไม่จับผมแต่งงานหรอกใช่ไหม?...
...ผมเอ่ยในใจก่อนจะหันไปทางหญิงสาว...
..." สวัสดีครับ " ผมเอ่ยทักก่อนที่หญิงสาวจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า...
..." สวัสดี " จากนั่นผมก็นั่งเงียบๆ และมองดูแม่ของผมซึ่งดูเหมือนจะกำลังสนทนากับเพื่อนของแม่อย่างสนุกสนาน...
...จู่ๆแม่ผมก็หันมาแล้วบอกว่าเด็กข้างๆผมชื่อพลาย อายุเท่ากับผม...
..." ผมซันนะ "พอรู้จักชื่อหญิงสาวคนนั้นผมก็รีบแนะนำตัว...
...เธอยิ้มอย่างอบอุ่นและสุภาพขณะที่ผมแนะนำชื่อ...
...ผมหวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิดนะย้อนเวลามาแม่ก็จะหาแฟนให้ผมเลยหรอ.....
...3 ชั่วโมงต่อมา...
...ผมมองดูเพื่อนของแม่เริ่มเตรียมตัวออกเดินทาง ผมได้ยินแม่ของผมพูดคำอำลาสองสามคำก่อนที่เพื่อนของแม่จะจากไป ...
...ผมรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่แม่ไม่ได้พูดเรื่องหาแฟนให้ผมพอแม่ผมส่งแขกเสร็จแม่ผมก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า...
..." น่ารักใช่ไหม " ผมสะดุ้งเล็กน้อยที่แม่พูดแบบนี้ถ้าผมบอกว่าหญิงสาวคนนั่นน่ารักแม่คงจะคิดว่าผมชอบเธอแน่ๆ ...
..." น่ารักไม่เท่าแม่ผมหรอก~" แม่ผมหัวเราะเมื่อเห็นผมพูดแบบนี้ท่านยิ้มและเดินมาตบหลังผมเบาๆด้วยความเอ็นดู ...
..." วันนี้ลูกเรียนบ่ายสินะ นี่ก็เที่ยงแล้วรีบไปเถอะ " หลังจากแม่พูดเสร็จแม่ก็ก้มไปเก็บเศษขยะจากโต๊ะ...
..." มานี่สิครับ " ผมเรียกให้แม่ไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเริ่มจับผ้าเช็ดโต๊ะและจัดของแม่ผมทำหน้าแปลกใจ...
...ผมยอมรับว่าตลอดที่ผ่านมาผมไม่เคยช่วยอะไรท่านแบบนี้เลยถ้าท่านแปลกใจก็คงไม่แปลก...
..." ซันลูกเปลี่ยนไปมากเลยนะ " ผมหยุดชะงกก่อนจะตอบกลับแม่ด้วยรอยยิ้ม...
..." คนเราก็เปลี่ยนกันได้นะครับ "ผมก้มหน้าก้มตาเช็ดโต๊ะต่อไปแม่ผมเหมือนจะอึ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นผมพูดแบบนั่น ...
...แม่ผมหัวเราะขึ้นแล้วบอกว่าผมเปลี่ยนไปจริงๆทั้งการพูดและการกระทำ ต่างจากก่อนหน้านี้มาก ...
..." ซันรีบไปเรียนเถอะเดี๋ยวสายเอา ส่วนพวกนี้แม่ทำเองได้ " แม่ผมเดินมาจับผ้าเช็ดโต๊ะก่อนจะเอากระเป๋าสะพายข้างมาให้ผม...
..." อืมมม..ก็ได้คร้าบบบ " ผมเดินไปใส่รองเท้าและบอกลาแม่ก่อนจะเดินออกจากบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...
...ผมเดินไปทางป้ายรถเมล์ก่อนจะมีเสียงเรียกจากที่ไกลๆ...
..." นี่คุณครับช่วยผมช่วย " จู่ๆก็มีชายแปลกหน้าวิ่งเข้าหลบหลังผมเขามาพร้อมกับอันธพาลกลุ่มหนึ่งขณะที่ผมกำลังจ้องไปที่อันธพาล...
...ผมสังเกตเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม ใบหน้าของเขาหล่อเหลาและมีเสน่ห์จนผมเองก็แอบคิดว่าเขาหล่อกว่าไอ้คิมเยอะเลย...
..." มึงเป็นอะไรกับไอ้เวรข้างหลังว่ะ? " น้ำเสียงที่เขาพูดมาทำเอาผมก็แอบหวั่นนิดๆผมเหลือบมองชายตรงหน้าก่อนจะตอบว่า...
..." ไม่ได้เป็นอะไร " “...
..." กูไม่เชื่อ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่คุกคามพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าขนลุกบนใบหน้าของเขา...
...ชายคนนั้นดึงมีดออกมาก่อนจะกดมีดลงบนแก้มของผมเขายิ้มออกมาอย่างพอใจที่เห็นผมไม่ต่อต้าน...
...จากนั่นเลือดสีแดงก็เริ่มไหลลงมาจากแก้มขวาของผมผมผลักชายคนนั้นอย่างสุดกำลัง ทำให้เขาล้มลงกับพื้น...
...ตุบ!!...
...แต่ดูเหมือนชายคนนั้นจะไม่ได้รับผลกระทบจากการล้มเลย เขายิ้มก่อนจะลุกขึ้นแล้วใช้มือลูบแผ่นหลังของผมเบาๆ...
...ผมรีบถอยหนีจากชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เขาคว้าข้อมือของผมเอาไว้ได้...
..." มึงจะหนีไปไหน ตัวเล็กแค่นี้แต่ก็มีแรงผลักกูล้มได้นะ แบบนี้กูควรลงโทษไหมนะ " จู่ๆชายคนนั้นอุ้มผมไว้ในอ้อมแขน...
...แม้ว่าผมจะพยายามต่อต้านก็ตาม ดูเหมือนเขาไม่มีเจตนาที่จะปล่อยผมไปเลย ...
..." ปล่อยไอ้เวรนั่นไปกูจะกลับห้อง " ชายนั่นพูดกับลูกน้องที่มาด้วยผมอึ้งไปสักพักที่อยู่ๆผมก็กลายเป็นคนโดนจับ...
...ผมพยายามดิ้นรนเท่าที่จะทำได้ แต่ผมก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาได้...
..." ปล่อยกู!! " ชายคนนั้นยังคงเดินต่อไปโดยไม่ตอบกลับผมสักคำเขาแค่ยิ้มให้ผมก่อนจะเดินขึ้นห้อง ...
...เมื่อมาถึงห้อง ชายหนุ่มก็โยนผมลงบนเตียง...
..." อึก! ไอ้เวรเอ๊ย!! แม่งจะทำอะไรกูว่ะ " ผมที่ไม่ค่อยพูดหยาบมาก่อนแต่ต้องมาพูดเพราะไอ้เวรสมองกลับนี้...
...ชายคนนั้นไม่ตอบอะไรแค่ยิ้มและใช้มือเช็ดเลือดที่แก้มผมออก...
...เขาเริ่มใช้มือหนาลูบและสัมผัสร่างกายของผมทำเอาผมขนลุกไปหมดผมใช้มือซะบัดมือปลาหมึนของเขาออก ...
..." ไอ้เวร " ผมมองเขาก่อนที่เขาจะจับผมแล้วตรึงผมไว้บนเตียง จากนั้นเขาก็กัดไปที่ต้นคอของผม...
..." อึก!!! " เขายิ้มพอใจในขณะที่เขาค่อยๆ ลากลิ้นขึ้นมาที่แก้มขอผม...
...เมื่อผมรู้สึกว่าลิ้นของเขาเลียไปตามแก้มของผมแต่ผมสัมผัสได้ถึงสิ่งอื่น มีอะไรสักอย่างที่เป้าของเขา...
...ชายคนนั้นยิ้มให้ผมแล้วพูดว่า...
..." ชอบสินะ " ด้วยน้ำเสียงหวานเย้ายวน...
...ไม่นาน ริมฝีปากของเขาก็จูบริมฝีปากของผมอย่างเร่าร้อน...
..." อืม!!!! " ผมตกใจแรงที่เขาจูบผมทำไมผมถึงไม่มีแรงเลยเนื่ย!!...
...แม้ว่าผมจะพยายามดิ้น แต่เขาก็ยังจูบผมอย่างดูดดื่มต่อไป ปากของเขารู้สึกอบอุ่นและนุ่มนวล...
...ทำให้ผมรู้สึกซ่าไปทั้งตัว ผมรู้สึกได้ถึงลิ้นของเขาปนกับลิ้นของผม ...
...ตุบตุบตุบ...
...ขณะที่ผมตบหน้าอกของเขา เหมือนเขาก็รู้สึกได้ว่าผมหายใจไม่ออก เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะผละจูบออก ...
..." อ้าา!! มึง!! " ผมส่งสายตาโกรธเคืองให้เขา แต่ดูเหมือนเขาไม่สะทกสะท้านกับมัน เขาหัวเราะอีกครั้งและพูดว่า...
..." นายไม่รู้จักวิธีจูบหรอ " แม้เขาจะเป็นคำนำหน้าจากมึงเป็นนาย แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีสุดๆ จูบแรกผมไม่ควรโดนขโมยไปแบบนี้สิ!! ...
...เขาเลื่อนปลายนิ้วไปตามริมฝีปากของผม ทำให้พวกเขารู้สึกเสียวซ่านิดหน่อย...
..." นี่เป็นจูบแรกของนายหรือเปล่า? "เขาพูดอย่างสนุกสนานและมีรอยยิ้มบนใบหน้า...
..." ... " ผมหันหน้าหนีก่อนจะทำหน้าบึ้ง...
...เขายิ้มขณะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของผม ขณะที่เขาปลดกระดุมเสื้อผม มืออีกข้างของเขาก็ลูบไล้ร่างกายของผม ...
..." หยุด!!Nooo!!สต๊อป!! มึง.มึงจะทำไรว่ะ "ผมใช้มือกุมเสื้อเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาถอดเสื้อของผมได้...
...แต่เขาดึงมือของผมออกและมัดตรึงไว้กับเตียง เขาขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ลมหายใจของเขาตกลงบนผิวหนังของผมขณะที่เขากระซิบว่า...
..." ชู่ว อย่าดื้อสิ " ...
...บทที่ 2 ปล่อยเลยตามเลย...
..." ฮึก!!! ปะ..ปล่อย " แม้ผมจะขอให้เขาปล่อยผมแค่ไหน แต่เขากลับเพิกเฉยต่อคำวิงวอนของผมและยังคงถอดเสื้อของผมออกต่อไป ในที่สุดเขาก็ถอดมันออกได้สำเร็จ โดยเผยให้เห็นผิวหนังที่เปลือยเปล่าของผมต่อสายตาของเขา...
...เขาใช้มือลูบไล้ร่างกายของผม หยอกล้อและสำรวจผิวของผมทุกตารางนิ้ว ทำให้ผมอ้าปากค้างและดิ้นภายใต้สัมผัสของเขา...
..." ปล่อยเถอะนะครับ!!! " ผมเริ่มขอร้องเขาหวังว่าเขาจะยอมปล่อยแต่เขากลับไม่ตอบกลับ...
..." อ๊า!!! หยุ...ดก่อน "...
...ผมร้องออกมาด้วยความเสียวเมื่อเขาใช้ลิ้นเลีย ไปตามหน้าอกของผม ริมฝีปากและลิ้นของเขาสำรวจไปทุกตารางนิ้วของร่างกายของผม ส่งผลให้ผมตัวสั่นสะท้านไปทั่วร่าง ...
...นี่..หมอนี่เอาจริงหรอเนี่ยไปอดยากมาจากไหนว่ะ!! ...
...จากนั้นเขาก็โน้มตัวขึ้นมายิ้มให้ผมแล้วกระซิบข้างหูผมว่า...
..."นายชอบที่ฉันเลียหัวนมนายแบบนี้ไหม?"เขาถามผมด้วยรอยยิ้มแต่ในขณะเดีวยกันมือของเขาก็เลื่อนมือลงมาที่ซิปกางเกงของผม และกระตุ้นความรู้สึกบ้างอย่างที่ทำให้ร่างกายของผมสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่า ...
..." อ้า..มะ..ไม่ " ผมเอ่ยตอบด้วยเสียงเบาๆ...
...เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้และกระซิบด้วยน้ำเสียงเย้ายวน...
..." นายต้องผ่อนคลายและให้ฉันจัดการเรื่องนี้เอง " เขาเริ่มโดยการค่อยๆ ดึงกางเกงยีนส์ของผมลง เผยให้เห็นชุดชั้นในของผม...
...ผมหลับตาก่อนจะขอให้มันจบเร็วๆเพราะตอนนี้ผมไม่มีแรงอะไรสู้กับเขาได้เลยคนแปลกหน้าคนนี้เป็นใครกันทำไม..ถึงต้องทำกับผมแบบนี้ด้วยว่ะ!!...
...เมื่อชายคนนั้นเห็นผมหลับตาเขาจึงค่อยๆจูบเปลือกตาของผมอย่างช้าๆ ก่อนผมจะลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าเขากำลังเริ่มดึงชุดชั้นในของผมลงอย่างช้าๆ...
...ในที่สุดเขาก็ถอดชุดชั้นในของผมออก เผยให้เห็นส่วนที่บอบบางของผม ...
..." น่ารัก " ไม่นานเขาใช้ริมฝีปากและลิ้นลูบไล้บริเวณที่บอบบางของผม ทำให้ผมเกิดอาการสั่นซ่านไปทั่วร่างกาย ...
..." อ้า...อื๊อออ " ผมครางเสียงออกมาโดยไม่ตั้งใจเขายังคงจูบและเลียบริเวณที่บอบบางของผมอย่างต่อเนื่อง ...
...เมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของผมจู่ๆรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นร่างกายที่ล่ำสันและรูปร่างสมส่วน...
...เขาขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ลมหายใจของเขาลอยผ่านผิวหนังของผมขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเย้ายวน ...
..." มาดูสิว่าคุณจะยังซิงไหม " เขาวางนิ้วเบา ๆ บนจุดลับของผมก่อนจะค่อยๆใช้นิ้วดันเข้าไปช้าๆ...
..." อ๊า..อืออ " ผมจ้องไปที่ร่ายกายของเขาก่อนจะคิดในใจว่าวันนี้คงไม่รอดย้อนอดีตมาก็โดนเอาเลยหรอเนี่ย ถึงนี่อาจจะเป็นครั้งแรกของผมหลังจากย้อนเวลามาแต่ก็ยังดีกว่ามอบครั้งแรกให้กับไอ้เวรคิมนั้น...
...เอาเถอะๆก็มาถึงขนาดนี้แล้วยอมๆไปเขาหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
..." นี่อย่าใช้แต่นิ้วสิ " เมื่อผมพูดแบบนั้นเขาก็แก้มัดเชือกที่ตรึงมือผมไว้จากนั้นผมก็ใช้มือบางของตัวเองลูบไปที่ลำปืนขนาดใหญ่ของเขา...
...ผมไม่ทันได้สังเกตเลยว่าของเขาจะใหญ่ขนาดนี้ทำเอาผมหยุดชะงักไปชั่วคราว...
...เมื่อเขารู้สึกว่ามือของผมเลื่อนลงมาที่ลำปืนใหญ่ของเขา...
...เขายิ้มให้ผมเมื่อเห็นท่าทางของผมก่อนเขาจะใส่นิ้วจากนิ้วเดีวยเป็นสองนิ้วที่จุดลับของผม ...
..." อ๊า!!! เจ็บ! " ผมร้องขึ้นด้วยความเจ็บมันเจ็บจังหรือนี่เป็นครั้งแรกหรอถึงเจ็บแต่ก่อนไม่เห็นเจ็บเลยผมใช้มือสองข้างโน้มกอดไปที่ชายตรงหน้าก่อนจะกัดที่ต้อคอเขาเพื่อเอาคืนที่เขากัดต้นคอผม...
...เมื่อเขารู้สึกว่าผมกัดไหล่ของก็สัมผัสผมแรงขึ้นมาเขาเริ่มขยับนิ้วขึ้นลงช้าๆ ...
...เมื่อเขาเห็นผมดิ้นและคร่ำครวญภายใต้สัมผัสของเขา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่ผมดิ้นรนและหายใจหอบ...
...เข้าเลื่อนนิ้วขึ้นลงตามจังหวะร่างกายของผม เขาดูสนุกกับการได้ยินเสียงหายใจหอบและขาด ๆ หาย ๆ ของผม ...
..." อ๊า..ผม..ผมจะเสร็จ..อึก!! อ้าอ๊า.. " ...
...เมื่อเขาได้ยินว่าผมใกล้จะสำเร็จแล้ว เขาก็เพิ่มความเร็วของนิ้ว เขาดันนิ้วเข้าไปลึกกว่าเดิมในตอนที่ผมจะเสร็จทำเอาผมร้องออกมาด้วยความเสียว...
..." อ๊า!!! อืมม์..แค่กๆ " เขามองมาที่ผมก่อนจะยิ้มที่เห็นผมทรุดตัวลงหลังจากความเหนื่อยล้าแต่ดูเหมือนเขาเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...
...ผมจ้องไปที่ปืนใหญ่ของเขาที่กำลังชูชันขึ้นมาผมพลางคิดในใจคนเราจะมีไอ้นั่นใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไง ...
..." ผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วสิ " เขาจับมือผมลูบคลำไปที่ปืนใหญ่ของเขาก่อนจะบอกให้ผมชักให้เขาผมเองก็ไม่มีทางเลือก...
...จึงค่อยๆให้มือสองข้างลูบคลำไปยังส่วนต่างๆของปืนใหญ่ของเขาผมชักขึ้นลงตามเอวของเขาที่ขยับ...
...จากนั้นเขาก็ใช้มือหนากดศีรษะผมลงจ่อที่ปืนใหญ่ของเขา...
..." อมสิ " ผมอึ้งไปสักพักก่อนจะตอบเขาด้วยท่าทีจริงจัง...
..." ของนายใหญ่ขนาดนี้อมไม่ได้หรอกนะ " ปากผมได้ฉีกกันพอดี...
...ไม่นานเขาจับผมไว้กับเตียงโดยใช้มืออันแข็งแกร่งของเขาจับขาของผมไว้แน่น ขณะที่เขาจ่อปืนใหญ่ของเขากับจุดลับของผม...
..." งั้นขอใส่เข้าไปละนะ!! "...
...ตลับ!!...
..." อ๊า!! นาย..เจ็บ!!" เขายัดปืนใหญ่เข้ามาในร่างของผมในคราวเดียวก่อนจะเริ่มขยับตัวขึ้นลงช้าๆ...
...ผมเจ็บจนน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่เขาก็ใช้มือหนาเช็คน้ำตาผมออกก่อนจะจูบลงที่แก้มที่เป็นแผลอยู่เขาจูบผมเรื่อยๆก่อนจะจบลงด้วยการจูบริมฝีปากของผม ...
..." อืมมม " ผมครางออกมาเบาๆก่อนจะรู้สึกว่าจากความเจ็บที่ตรงนั้นก็กลายเป็นความเสียวซ่าแปลกๆ ...
..." ซี๊ดดด...ทำไมนายถึงแน่นขนาดนี้กัน ผ่อนคลายหน่อยสิ " เขาเริ่มขยับเบาๆเป็นวงกลมรอบๆจุดลับผมเพื่อให้ผมคลายตัวมากขึ้น...
...สวบ!...
..." ฮ๊าาาส์!! เดี๋ย..ว.ทำไมอยู่ๆ.นายก็ อ้า!! " ชายคนนั้นกระแทกเข้าตรงจุดเสียวของผมเน้นๆทำเอาร่างเล็กของผมเสียงซ่าไปทั้งตัว...
...การกระแทกของเขาทำไมถึงได้ตรงจุดขนาดนี้เขาทำอย่างชำนาญก่อนจะกระแทกหนักขึ้นเรื่อยๆทำเอาผมร้องออกมาเสียงหลง...
...หลายนาทีต่อมาเขาก็ยังคงกระแทกผมเรื่อยๆทั้งที่ผมเองก็เสร็จไปหลายรอบแต่ชายคนนี้ยังไม่เสร็จเลยสักครั้ง ผมเองก็เริ่มเหนื่อยหอบแล้วสิ...
...ตลับๆ!(เสียงกระแทก)...
... " อ๊า!! เบา..บะ..เบาหน่อย..อึก.!!ฮ๊าาส์ " ผมทนความเสียวไม่ไหวจึงกัดไปที่ต้อคอเขาอีกครั้งเขากระแทกดีเกินไปแล้ว รู้สึกดีสุดๆเลย...
...เขายิ้มก่อนจะจูบผมพร้อมกระแทกแรงๆไปตรงจุดเขาเองก็ครางออกมาเบาๆก่อนจะจูบผมแรงขึ้นและกระแทกรัวขึ้น...
...ตลับ!! ตลับ! (เสียงกระแทก)...
..." ฮึก..จะเสร็จแล้ว " ผมนอนครางเบาๆก็จะนึกขึ้นมาได้ว่าเราไม่ได้ใส่ถุงยางเลย...
..." ฮึก!อ๊า!อย่า..แตกในนะ! " ผมเอ่ยแต่ก็เหมือนจะไม่ทันเขาก็แตกใส่ข้างในไม่นานน้ำหวานของเขาก็ไหลทะลักออกมาจากที่ลับของผม...
..." อ่าาเอาออกไม่ทันแล้วสิ " เขายิ้มพร้อมกับยัดปืนใหญ่เข้าไปที่ลับผมอีกครั้ง เขาใช้มือเรียวยาวจับไปที่ ลูกชายของผมก่อนจะค่อยๆชักขึ้นลงพร้อมกับเอวของเขาที่ขยับตาม...
..." เดี๋ยว!! นี่นายจะต่ออีกหรอ " ผมเอ่ยทักด้วยความตกใจผมเหนื่อยจนอยากจะพักแล้วนะทำไมหมอนี้ถึงทำต่อได้สบายๆเลยว่ะเนื่ย!...
..." เมื่อกี้พึ่งเริ่มเองนะ ต่อจากนี้สิของจริง " ชายคนนั้นกระซิบข้างหูผมก่อนจะเริ่มกิจกรรมตามจังหวะ...
...[ สวัสดีค่าา ข้อความจากนักเขียนเองเด้อหวังว่าจะมีคนอ่านเห็นนะถึงจะไม่มีคนอ่าน เรารู้สึกชอบเรื่องนี้มากแต่เหมือนคนอื่นก็อาจจะไม่ได้ชอบแบบเรา เราแอบผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ค่อยมีคนอ่านเลย แต่ก็เข้าใจได้เพราะเราพึ่งเริ่มแต่งอาจมีอะไรผิดพลาดไปบ้าง แต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี หวังว่าทุกคนจะไม่คาดหวังเรื่องนี้มากเพราะเราพึ่งแต่งได้ไม่นาน ยังไม่รู้อะไรเยอะเกี่ยวกับคำ แค่แอบน้อยใจนิดหน่อยที่นิยายไม่ได้เป็นไปตามที่คิด แต่เราก็จะแต่งจนจบ!! เพื่อตัวเราและเพื่อนักอ่านสักคนที่หลงเข้ามา ช่วยเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ ขอบคุณน้าาา]...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
