เรื่องนี้จะเป็นรวมเรื่องจากทุกด้อม ไรท์จึงขอมาอธิบายคร่าวๆ เกี่ยวกับตัวละครที่มีในเรื่องแค่บางส่วนก่อน

...ยูริ โทอิจิโร่...

คนนี้จะเป็นจิ้งจอกเก้าหาง แต่บางทีในรูปอาจจะเห็นแค่หางเดียว เป็นคนเจ้าเล่ห์ หลอกคน เชื่อใจไม่ค่อยได้ตามสัญชาตญาณจิ้งจอกเก้าหาง แต่ถ้าเรื่องความรัก นั้นรักเดียวใจเดียว มิสึซากิกับกาคุนั้นหมั่นไส้มากๆ เพราะชอบแกล้งทั้งสองคนนั้นบ่อยๆ และมิสึซากิมักจะเรียกโทอิจิโร่ว่าหมาม่วงแทบจะทุกครั้ง และนี่คือสาเหตุที่เธอเรียกว่าหมาม่วง

......(ก็เป็นหมาม่วงจริงๆ ตามชื่อเล่นเลย55555555)......

อันนี้เป็นภาพแบบตัวเต็ม จะเห็นว่าโทอิจิโร่มีหางอยู่ใต้เสื้อคลุม

...----------------...

...มิสึซากิ โอมี่...

เรารู้ว่าถ้าใครอ่านนิยายเราน่าจะรู้ว่าน้องคนนี้คือใคร เพราะน้องนั้นมีหลาย au มาก แต่ใน au หลักน้องจะหน้าตาประมาณนี้

อันนี้จะเป็นอีกร่างของน้อง ซึ่งร่างนี้แหละโดนโทอิจิโร่ล้อว่าเตี้ยบ่อยมากๆ 555555555

และมีอีกหลาย au เลยที่ยังแปะไม่หมดแน่ๆ เพราะเยอะมาก555555555

...----------------...

...ชิซึคิ...

คนนี้นั้นเป็นหนุ่มหิมะ จะขี้ร้อนเป็นพิเศษ เพราะหนุ่มหิมะชอบอากาศเย็นๆ ชอบกินของเย็นและของมึนเมาเป็นที่สุด แต่ห้ามให้ดื่มเด็ดขาด ไม่งั้นได้อาละวาดบ้านแตกแน่ เพราะเวลาชิซึคิเมาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ บ้างก็พูดจาแพรวพราวหว่านเสน่ห์ไปทั่วและจะออกอาการเจ้าชู้หนักเป็นพิเศษ ถึงปกติจะเป็นเสือผู้หญิงอยู่แล้วก็ตามแต่...

หน้าตาของชิซึคิก็จะเป็นประมาณนี้ แต่ถึงจะหล่อแต่เค้าโสดสนิทนะ5555555555

...----------------...

...ฟูตาบะ ซาโอโตเมะ...

น้องคนนี้อาจจะมีบทย่อยนิดนึงเพราะน้องเป็นทั้งเพื่อนสนิทและเราก็เมนน้องด้วยเลยอาจจะอวยนิดหน่อย55546465555 น้องฟูตาบะนั้นน่ารักมาก มีผู้ชายล้อมรอมตั้ง 16 คนรวมถึงเมนทั้งเราด้วย เกิดอีกสักกี่ชาติถึงจะเจอผู้ชายล้อมรอบบ้างนะ~55555555555 แต่น้องสวยนะว่าไม่ได้...

ลูกสาวเราสวยม๊าก ก. ไก่ล้านตัว555555565555

...----------------...

ในตอนแรกอาจจะมีแค่นี้ แต่เดี๋ยวพอมีตอนต่อๆ ไป เดี๋ยวตอนนี้ก็จะมาอัพเดตตัวละครเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน ตอนแรกอัพพรุ่งนี้นะค้าบ~ ฝากทุกคนอ่านด้วยนะคะ !

「 ในวันนี้ก็อีกวันที่แสนจะปกติ แสงแดดบางๆ ค่อยๆ ส่องผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่นของโทอิจิโร่ที่กำลังนั่งจิบชานมอย่างสบายใจ พร้อมมิสึซากิที่รักของเขาที่เขามักเรียกเธอว่ายัยเตี้ยก็นั่งตรงกันข้ามกับเขา มิสึซากินั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักพลางนั่งจิบชาและใช้หางตามองตามหางจิ้งจอกของโทอิจิโร่ที่กระดิกไปมา โทอิจิโร่นั่นรู้ตัวตั้งแต่ที่เธอมองมาที่หางจิ้งจอกของเขา เขานั้นก็ปล่อยให้เธอมองต่อไปจนมิสึซากิเริ่มพูดขึ้น 」

" นี่นายช่วยหยุดแกว่งหางจิ้งจอกของนายไปมาได้ไหม? "

「 มิสึซากิรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่สิ่งนั้นทำให้เขานั้นชอบใจมากกว่าเดิมอีก โทอิจิโร่รักเวลาที่มิสึซากิหรือยัยเตี้ยนั้นรำคาญหรือไม่พอใจในสิ่งที่เขาทำ เขาแสยะยิ้มก่อนจะใช้หางจิ้งจอกพันรอบเอวเธอและดึงเข้ามาใกล้จนเธอแทบไม่ทันได้ตั้งตัว 」

" ทำไมล่ะ? หรือว่าเธอชอบให้ฉันทำแบบนี้สินะ รัดตัวเธอให้แน่นและอยู่ใกล้กันแบบนี้ ใช่ไหมล่ะยัยเตี้ย "

「 มิสึซากินั้นยิ่งรำคาญมากขึ้นกว่าเดิมอีกที่เขานั้นมารัดตัวเธอแบบนี้ แต่เธอก็ชอบเวลาหางจิ้งจอกนุ่มๆ ของเขามารัดรอบตัวแบบนี้มันก็ทำให้เธอรู้สึกดีและผ่อนคลายขึ้นบ้าง เธอจึงไม่ตอบอะไรและลูบหางจิ้งจอกของโทอิจิโร่ที่พันอยู่รอบๆ ตัวเบาๆ 」

" หึ แปลว่าชอบเวลาที่ฉันทำแบบนี้ล่ะสิยัยเตี้ย "

" อืม...พอใจรึยัง ก็มันนุ่มและน่าลูบดีนี่นา "

「 เมื่อโทอิจิโร่ได้ยินก็แสยะยิ้มกว้างมากกว่าเดิมขณะมองดูมิสึซากิที่นั่งลูบหางจิ้งจอกของเขาเล่น เขาจึงค่อยๆ ขยับหางไปใกล้ๆ มือของเธอพร้อมนั่วจิบชานมของเขาไปทีละน้อย ขณะที่เธอกำลังลูบหางของเขานั้น ดวงตาสีฟ้าของเธอก็ไล่ไปตามหางจิ้งจอกที่ขยับไปมารอบๆ ตัวเธอและมันทำให้เธอจักจี้เล็กน้อย 」

" รับรองได้เลยว่าขนนั่นนุ่มกว่าที่คิดเธอด้วยซ้ำ ยัยเตี้ยของฉัน "

「 โทอิจิโร่ยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนจะวางถ้วยชานมลงบนโต๊ะข้างๆ ขณะที่มือของเธอพาดผ่านความยาวของหางจิ้งจอกของเขา หูของเขาเงยขึ้นอย่างแหลมคมเมื่อถูกมือของเธอสัมผัส และหางของเขาเริ่มปัดขึ้นไปที่ต้นขาของเธอเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกตัวและรีบปัดหางของโทอิจิโร่ออกไปไกลๆ ต้นขาของเธอ 」

" ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยหมาม่วง?! อย่าทำอีกนะ! "

" ทำไม? ไหนๆ เธอก็เป็นแฟนฉันแล้วนะยัยเตี้ย แค่จับแค่นี้เอง ไม่ต้องทำเป็นอายหรอก ชิซึคิไม่ได้อยู่บ้านสักหน่อย เธอจะกลัวใครมาเห็นพวกเราหวานกันรึไง? "

「 มิสึซากินั่งเงียบแต่กลับรีบเบือนหน้าหนี โทอิจิโร่ที่เห็นยัยเตี้ยหน้าแดงก็ค่อยๆ ใช้นิ้วจับปลายคางของเธอให้มามองแค่เขาเท่านั้น ดวงตาสีม่วงเข้มของเขาจ้องเธอไม่ละสายตา แต่นั่นยิ่งทำให้เธอยิ่งอยากเบือนหน้าหนียิ่งกว่าเดิม หางของเขาก็ยิ่งลูบไปตามตัวเธอมากขึ้นอีก แต่มิสึซากิดันไม่ปฏิเสธเหมือนครั้งก่อน เขาจึงค่อยๆ ขยับหน้ามาใกล้เธอให้มากขึ้นจนแทบจะจูบเธอได้ 」

" พอยอมจำนนง่ายๆ แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะยัยเตี้ย "

" หึ...ก็แค่ครั้งแรกหรอกย่ะ ครั้งอื่นไม่ให้ทำแบบนี้หรอกนะ! "

「 มิสึซากิถอนหายใจพลางนั่งนิ่งๆ ลูบหางของโทอิจิโร่เบาๆ แต่โทอิจิโร่นั้นอยากสนุกมากกว่านี้จึงใช้หางพันรอบตัวมิสึซากิและดึงตัวเธอมานั่งบนตักของเขา ก่อนที่หางของเขาจะกลับไปลูบต้นขาของเธอต่อ โทอิจิโร่ยิ้มพลางเลียเขี้ยวของเขาเล่นและรอดูว่ามิสึซากิจะทนได้อีกนานเท่าไร เขาก็ยังแกล้งเธอพลางค่อยๆ อุ้มเธอมานั่งบนตักของเขาและหันหน้ามามองดูใบหน้าของยัยเตี้ยที่เขินจนแดงเหมือนมะเขือเทศเพราะเขา 」

" นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ นะโทอิจิโร่ ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้ชอบให้ทำแบบนี้ นายก็ยิ่งทำอีกนะ "

" และเธอก็เป็นสาวน้อยแสนซนของฉันยัยเตี้ย "

「 เขากระซิบอย่างไพเราะที่หูของเธอขณะที่เขาเอามือลูบผมของเธอ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายของเธอและยิ้มเบาๆ ในขณะที่เขาจ้องมองที่เธอ ปากของพวกเขาอยู่ใกล้กันอย่างอันตรายพลางหางจิ้งจอกของเขาค่อยๆ กลับมาพันรอบเอวของเธอแน่นขึ้น ก่อนจะค่อยๆ กดเธอลงกับเก้าอี้พร้อมจับมือเธอยกขึ้นไว้เหนือหัว เพราะเธอนั้นจะได้ไม่สามารถขัดขวางสิ่งที่เขาจะทำได้ 」

" นายนี่มันหน้าด้านชะมัด "

" เธอก็ไม่ต่างกัน ถึงจะหน้าด้านก็เป็นผัวเธอละกันนะยัยเตี้ย "

" ... "

「 มิสึซากิงอนโทอิจิโร่และไม่สบตาเขาแม้แต่นิด เขาจึงค่อยๆ ดึงคอเสื้อของเธอออกและกัดเบาๆ จนเป็นรอยกัดแดงๆ ที่คอของเธอเป็นการลงโทษ เธอจึงเอาคืนด้วยการจูบไปตามคอของเขาพร้อมดูดจนเป็นรอยแดงเต็มคอของเขา โทอิจิโร่หายใจหอบเบาๆ ขณะที่ริมฝีปากของเธอบรรจบกับคอของเขา ปลายหางของเขาขดรอบข้อมือของเธอขณะที่มันพาดผ่านแขนของเธอ ศีรษะของเขากระตุกไปด้านหลัง ร่างกายของเขาสั่นเทาในขณะที่เขาส่งเสียงคำรามต่ำๆ ก่อนที่จะโน้มตัวไปกระซิบข้างหูเธอ ลมหายใจของเขาร้อนแรงปะทะเธอ 」

" นี่เธอกล้าทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรยัยเตี้ย? อยากโดนลงโทษรึยังไง? "

" ก็ลองทำสิหมาม่วง ฉันก็จะทำแบบที่นายทำกับฉันเหมือนกันนั่นแหละ "

「 โทอิจิโร่ยิ้มกับคำท้าของเธอก่อนที่มือจะค่อยๆ เลื่อนลงมาจับเอวของเธอ มือของเขาวิ่งไปตามความยาวของสะโพกของเธอก่อนที่จะเลื่อนไปจนพอให้มือของเขาพาดผ่านต้นขาส่วนบนของเธอ นิ้วของเขาปัดไปตามเสื้อผ้าของเธอในขณะที่เขาส่งเสียงฟี้อย่างแมวเบาๆ ร่างของเขาแนบชิดกับเธอ ลมหายใจของเขาร้อนแรงปะทะเธอ ขณะที่ริมฝีปากของเขาค่อย ๆ เลื่อนลงมาที่คอของเธอ และเขาจูบเธอ ลิ้นของเขาเลียเธออย่างเย้ายวน มิสึซากิที่รู้สึกร้อนแปลกๆ เมื่อโทอิจิโร่ทำแบบนั้น แต่เธอก็ยังนิ่งเงียบก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ 」

" นายนี่มันหมาสมชื่อจริงๆ เลียฉันอย่าวกับฉันเป็นไอศครีมไปได้... "

" ก็ตัวเธอหวานเหมือนไอศครีมเลยนี่นา แต่ตอนนี้ฉันว่าไอติมแท่งนี้คงเริ่มละลายและเปียกนิดหน่อยแล้วล่ะ "

「 มิสึซากิหน้าแดงหนักกว่าเดิมจนแทบทนไม่ไหว ในขณะที่โทอิจิโร่กำลังจะจูบมิสึซากิ ชิซึคิกับฟูตาบะก็ดันเดินเข้ามาเห็นพอดี ทำให้เขาต้องรีบถอยห่างออกและจับตัวมิสึซากิไปนั่งที่เดิมของเธอ มิสึซากิที่ยังปรับตัวไม่ทันก็ยังคงนั่งเขินอยู่อย่างงั้นพลางไม่มองไปหาทั้งสองคนที่เดินเข้ามาเห็น 」

" พวกเราสองคนคงไม่ได้มาขัดจังหวะเวลาหวานกันใช่ไหมคะคุณโทอิจิโร่? "

" ไม่หรอก แล้วธุระที่ฉันให้ไปทำน่ะเสร็จแล้วงั้นหรอ? "

" คะ ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วล่ะคะคุณโทอิจิโร่ "

「 ฟูตาบะยิ้มพลางมองไปหาเพื่อนรักของเธอที่เอาแต่นั่งเขินอยู่คนเดียว ชิซึคิถอนหายใจเบาๆ เพราะเขาเห็นแบบนี้จนชินชาไปแล้ว โทอิจิโร่ยังคงยิ้มและไม่สนใจอะไรตามเคย และยังวางแผนจะทำให้มิสึซากิอายมากกว่านี้อีก แต่ตอนนี้เขาต้องคุยธุระที่สำคัญของเขาเสียก่อน... 」

( คราวหน้าเธอโดนฉันแน่...ยายเตี้ย )

( ฉันก็จะเอานายคืนเหมือนกันนั่นแหละโทอิจิโร่! )

「 บ่ายฤดูร้อนที่เงียบสงบเฉกเช่นทุกปี หลังจากพ้นตำแหน่งไมโกะมาเป็นเกอิชา คายะได้เวลาว่างช่วงกลางวันมากขึ้นแทนที่จะต้องซ้ำตั้งแต่เช้าจรดเย็นทุกวัน จนตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปีจนเธออายุได้ 21 ปีแล้ว 」

"โอ๊ะ อันนี้สวยจังเลย โทโมเอะจะชอบไหมนะ"

「 เด็กสาวเดินเฉจากริมถนนเข้ามายังร้านแผงลอยข้างทางเพื่อดูเครื่องประดับสีสันสะดุดตาและหันมาถามความเห็นจากน้องชาย 」

"ถ้าท่านพี่เป็นคนให้จะอะไรก็คงชอบทั้งนั้นล่ะครับ"

「 โทวะตอบพี่สาวและกางพัดกระดาษที่พกติดตัวออกมาพัดให้ตัวเองบ้างให้คายะบ้าง แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พูดเกินจริงเลย ใครๆในกลุ่มเซ็นคิก็รักคายะทั้งนั้นโดยเฉพาะเขาและน้องสาว ไม่ว่าคายะจะให้อะไรก็ดีใจทั้งนั้ อืม...บางทีอาจรวมไอ้หนุ่มนั่นด้วยอีกคน แม้โทวะจะไม่ชอบใจนักที่ต้องกล่าวถึงลูกชายขององเมียวจิที่ผูกสัญญากับพ่อตัวเองเท่าไร ใครดูก็รู้ว่าไอ้หมอนั่นหลงพี่สาวของเขาเสียแทบแย่ 」

"เอ...นั่นใช่คายะกับโทวะรึเปล่านะ?"

「 ฟุรินะที่มองเห็นทั้งสองก็แอบตื่นเต้นเล็กน้อย เธอนั้นออกมาซื้อของให้อาโออิตามที่เขาบอกที่ร้านใกล้ๆกัน ดวงตาสีเขียวของเธอจ้องมองทั้งสองคนสักพักก่อนจะยิ้มน้อยๆ เธอรีบจ่ายเงินและรีบเดินมาหาทั้งสองคนพร้อมของเต็มมือ 」

"ไงคายะกับโทวะ มาหาซื้ออะไรหรอ?"

"อ๊ะ ฟุรินะจัง สวัสดีตอนบ่ายจ้ะ ให้พี่ช่วยถืออะไรไหมคะคนเก่ง"

「 คายะหันกลับมายิ้มให้อย่างอ่อนโยนตรงข้ามกับโทวะที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยและชักพัดกลับมาบ้องปากตัวเอง 」

"สวัสดีตอนบ่ายครับ ท่านพี่ฟุรินะ"

「 เด็กหนุ่มพูดเรียบๆตามมารยาท จริงๆก็ไม่ได้ถึงกับไม่ชอบฟุรินะหรอกนะ ที่ไม่ชอบน่ะคือที่คายะเรียกฟุรินะว่าคนเก่งมากกว่า คำนั้นน่ะเป็นของเขาต่างหากเล่า 」

"สวัสดีตอนบ่ายเหมือนกันนะทั้งสองคน ส่วนเรื่องของนี่ไม่ต้องช่วยถือหรอกคะพี่คายะ แค่นี้เบาๆเอง ฉันกลัวชุดสวยๆของพี่คายะจะเปื้อนหมดน่ะ"

「 ฟุรินะยิ้มเล็กน้อยให้คายะ พลางหรี่ตามองโทวะที่ดูจะไม่ชอบเธอสักเท่าไร เธอก็ทำเพียงกลอกตาเล็กน้อยและไม่สนใจเขาสักเท่าไร ทำเหมือนเขาไม่ได้อยู่ในสายตาเธอ 」

"โทวะ"

「 คายะหันไปปรามท่าทางไม่เป็นมิตรของน้องชายที่ส่งสายตาประท้วงว่ายังไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อยก่อนจะหันกลับมาหาฟุรินะ 」

"ออกมาช่วยงานที่ลีแยงอีกแล้วหรอคะ ขยันจังเลยนะคะฟุรินะจัง"

「 คายะยิ้มอย่างอ่อนโยนและถกแขนเสื้อกิโมโนของตัวเองขึ้นเพื่อตอดเครื่องประดับที่หยิบขึ้นมาเมื่อครู่ให้ฟุรินะ อย่างที่คิดว่าผมสีแดงของฟุรินะและโทโมเอะจะต้องเข้ากับหวีปักผมสีเข้มแบบนี้จริงๆด้วย 」

"แต่ว่าอย่าฝืนตัวเองมากเกินไปนะ มีอะไรก็บอกให้พวกพี่ช่วยได้ตลอดเลยนะคะ"

"คะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยอาจจะบอกนะคะ แล้วพี่คายะให้หวีปักผมนี้กับฉันทำไมกันหรอ?"

「 ฟุรินะมองดูหวีปักผมที่พี่คายะให้มา แก้มเธอแดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองดูทั้งสองคน แต่อารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเวลามองโทวะ 」

"พี่สาวจะให้อะไรน้องต้องมีเหตุผลด้วยหรอคะ"

「 คายะหัวเราะเบาๆและชักมือของตัวเองกลับมาประสานไว้ที่ตักดังเดิมก่อนจะหันกลับไปที่แผงลอยอีกครั้ง 」

"โทวะเองก็เลือกมาสักอันด้วยสิ แล้วก็เอาไปฝากโทโมเอะกับท่านพ่อท่านแม่คนละอันด้วย อาคิตะก็อาจจะอยากได้เหมือนกันรึเปล่านะ"

「 เด็กสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่เลือกเครื่องประดับผมอย่างอารมณ์ดี 」

"ท่านพี่ ผมกับท่าพี่อาคิตะเป็นผู้ชายนะครับ ของแบบนี้ไม่ต้อง---"

「 โทวะยังท้วงไม่ทันจะเสร็จก็ถูกมือของพี่สาวที่กวักเรียกตัวเองให้ไปหาและย่อตัวลงให้คายะเกล้าผมและเสียบปิ่นรูปดอกไม้แต่โดยดี 」

"ความงามไม่มีเพศหรอกนะ"

「คายะยิ้มอย่างอ่อนโยนและชักมือกลับมาตามเดิม 」

"เห็นไหม โทวะเหมาะกับสีอ่อนจริงๆด้วย"

"นายนี่ทำตัวดีๆ ก็เป็นสินะ คิดว่าจะทำแต่หน้าหยิ่งใส่คนอื่นซะอีก..."

「 ฟุรินะยิ้มและมองโทวะ ถึงตัวเธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ แต่ก็พอเห็นผู้ชายอย่างโทวะเสียบปิ่นดอกไม้แบบนี้ก็สวยดี 」

(ถ้าท่านพี่อาคิตะเสียบปิ่นแบบนี้จะเป็นไงกันนะ เห็นหมอนี่เสียบปิ่นดอกไม้ดูก็สวยดี)

「 ดวงตาสีเขียวของเธอมองไปที่ร้านแผงลอยสักพัก พลางมองหาเครื่องประดับที่น่าจะเหมาะกับพี่ชายของตน คายะเองก็ดูเหมือนจะเริ่มสนุกกับการเลือกเครื่องประดับผมไปพร้อมกับฟุรินะพอๆ กัน 」

"อาคิตะคุงผมสั้น ลองเลือกเป็นหวีทัดหูเป็นไงคะ แบบนั้นน่าจะไม่หลุดจากผมง่ายๆด้วยใช่ไหมล่ะคะ"

「 เด็กสาวเสนอขึ้นและหัวเราะเบาๆอย่างนึกสนุกพลางช่วยกันเลือกกับโทวะและฟุรินะ 」

"ถ้าเป็นสีเขียวด้วยเหมือนสีตาอาคิตะคุงโทวะคิดว่าจะเข้าไหมจ๊ะ"

「 คายะหันไปถามความเห็นจากโทวะไม่ให้น้องชายรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ถึงจะเป็นของที่จะให้อาคิตะแต่เมื่อเห็นพี่สาวดูชอบใจแล้วโทวะเองก็ต้องตอบและช่วยเลือกอย่างจริงจังโดยช่วยไม่ได้ 」

"ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นหยกสินะครับ"

"อืม...น่าจะเหมาะนะ ถ้าพี่อาคิตะใส่น่าจะดูแปลกดี"

「 ฟุรินะหัวเราะเบาๆ แต่ดันไม่คิดเลยว่าคนที่เธอพูดถึงนั้นยืนอยู่ข้างหลังเธอพอดี อาคิตะที่โดนอาโออิใช้ให้ไปตามหาฟุรินะเพราะตอนนี้ที่ลีแยงมีลูกค้าเยอะมาก ถึงเขาจะไม่อยากมาเลยก็ตาม จนสายตาของเขาไปสะดุดเห็นทั้งสามคนยืนอยู่ที่ร้านแผงลอย เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาน้องสาวและแตะไหล่เบาๆ 」

"หัวเราะอะไรของเธอหรอฟุรินะ?"

(น้องสาว????)

"โอ๊ะ อาคิตะคุง สวัสดีตอนบ่ายจ้ะ"

「 คายะหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบหวีทัดหูประดับหยกลายนกกระสาขึ้นมาและเอื้อมมือขึ้นไปสางผมและเสียบหวีให้เขา โทวะหัวเราะเบาๆจากหลังพัดและส่ายหัว 」

"โดนท่านพี่จับเล่นแต่งตัวกันหมดเลยสินะครับ"

"อืม อาคิตะคุงต้องสีเขียวจริงๆด้วยล่ะนะ ฮิฮิ"

「 หญิงสาวชักมือกลับมากอดอกด้วยความพึงพอใจในผลงานของตัวเอง ทั้งอาคิตะ,ฟุรินะและโทวะโดนเธอจับทำผมตรงนั้นเลยทุกคน คายะเหลือบมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปหยิบเครื่องประดับอีกสองสามอย่างไปฝากครอบครัวและเพื่อนๆในกลุ่มเซ็นคิก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายเงิน 」

"นายนี่ดูตลกจัง แปลกตาดี เห็นแต่วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องไม่ก็หายตัวออกไปข้างนอกจนดึกถึงกลับบ้าน"

「 ฟุรินะมองพี่ชายของตนพลางหัวเราะ อาคิตะที่เห็นน้องชายหน้าหวานของตนหัวเราะก็ถอนหายใจพลางลูบผมสีแดงยาวของเขาเบาๆ 」

"แล้วเมื่อไรเธอจะกลับไปช่วยงานอาโออิล่ะ รู้ไหมว่างานที่ลีแยงน่ะยุ่งมาก ที่ฉันมาเพราะมาตามเธอนั่นแหละ"

"เห ลีแยงยุ่งขนาดนั้นเลยหรอ ให้พี่ช่วยไหมคะ"

「 คายะยิ้มอย่างอ่อนโยนและประสานมือเข้าด้วยกันไว้แนบตัก 」

"ท่านพี่..."

「 โทวะพยายามปรามพี่สาวของตนที่เหมือนจะมีจิตสาธารณะมากไปหน่อย แต่สาวน้อยผมสีน้ำเงินเหมือนจะไม่ทุกข์ร้อน 」

"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา คืนนี้พี่ไม่ต้องไปย่านเริงรมย์ด้วย ได้ออกแรงหน่อยสดชื่นดีออก"

「 คายะยิ้มร่าอย่างสดใส เด็กหนุ่มได้แต่ถอนหายใจและส่ายหัวอยู่ข้างหลังพี่สาว แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามไปด้วยตลอดอย่างช่วยไม่ได้ 」

"ล-แล้วแต่เลย พอดีฉันมีธุระเลยอาจจะไม่ได้ไปช่วยด้วยอีกแรง งั้นฉันไปล่ะ"

「 อาคิตะหน้าแดงระเรื่อ พยายามใช้มือบังหน้าตัวเองและหันหน้า ฟุรินะที่เห็นก็ทำเพียงแตะไหล่พี่ชายของตนเบาๆ ก่อนที่อาคิตะจะรีบเดินหายไปกับผู้คน 」

"งั้นพวกเรารีบไปลีแยงกันดีกว่า ก่อนที่ฉันจะโดนอาโออิบ่นจนหูชาซะก่อน~"

"หืม อาคิตะคุงเนี่ยงานยุ่งแบบนี้ทุกวันเลยหรอคะ?"

「 คายะถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็นขณะที่เดินตามฟุรินะไปยังลีแยงโดยมีโทวะเดินตามมาข้างหลังและถอนหายใจจากหลังพัดกระดาษอย่างเอือมๆ ท่านพี่เนี่ยไม่รู้อะไรเลยจริงๆแฮะ แต่ก็ดีแล้วล่ะมั้งที่หมอนั่นไม่ได้มาด้วย 」

「เด็กหนุ่มยักไหล่พลางคิดกับตัวเองและเดินตามสาวๆ (?) ไปยังมิลค์ฮอลลีแยง 」

"ประจำเลยคะ...ถึงไม่รู้ว่าไปทำธุระที่ไหน เคยลองถามแล้วก็ไม่เคยตอบ แต่ช่วงนี้กลับบ้านดึกบ่อยๆ จนบางทีพ่อกับแม่ก็แอบเป็นห่วงอยู่บ้าง"

「 ฟุรินะถอนหายใจเบาๆพลางคิดว่าทำไมพี่ชายไปทำธุระที่ไหนทุกวัน ก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อยและพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้น 」

"นั่นสินะคะ"

「 คายะพยักหน้าเบาๆก่อนจะผลักประตูเข้าไปในร้าน 」

"ขอรบกวนหน่อยนะคะ"

「 เด็กสาวยิ้มอย่างสุภาพขณะที่เดินเข้ามาและทักทายลูกค้าและชาวบ้านใกล้เคียง คายะก็คือคายะที่ไม่ว่าไปไหนก็เป็นที่รักอยู่ดีล่ะนะ 」

"ขอรบกวนด้วยครับ"

「 โทวะพูดเรียบๆ และเก็บพัดลงขณะที่เดินเข้ามาเล็กน้อย ดวงตาหรี่ลงอย่างครุ่นคิดถึงเรื่องน่าสงสัยเดี่ยวกับอาคิตะที่ดูมีลับลมคมนัยขึ้นทุกวัน 」

"ขอรบกวนน้าคะ~"

「 ฟุรินะยิ้มและรีบเดินเข้าร้านจนเกือบล้ม แต่ดีที่พอทรงตัวได้ เธอรีบเอาของที่ซื้อไปให้อาโออิหลังร้านและรอรับออเดอร์จากลูกค้าที่ดูเหมือนจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ 」

"อ๊ะ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะฟุรินะจัง"

「 คายะรีบหันขวับไปหาหนุ่มน้อยหน้าหวานแต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทรงตัวกลับมาได้ก็วางใจและเดินตามไปหลังร้าน 」

"ท่านลุง ท่านน้า คายะมาช่วยงานค่า!"

「 เด็กสาวทักทายและยิ้มแย้มอย่างสดใสโดยมีโทวะเดินตามมา 」

"ก็ตามนั้นครับ... ท่านพี่ เดี๋ยวผมล้างจานเอง ไปจัดการข้างหน้าเถอะครับ"

「 เด็กหนุ่มเสนอตัวและถอดเสื้อคลุมแขวนไว้ก่อนจะเริ่มแบ่งงานกับคนอื่นๆที่เหลือ ก็เป็นบ่ายหน้าร้อนอีกวันที่วุ่นวายล่ะนะฟุรินะยิ้มแย้มตลอดทั้งวันและรอรับออเดอร์ลูกค้าทุกคนโดยมีคายะคอยช่วยด้วย จนลูกค้าค่อยๆลดลงจนหมด ฟุรินะถอนหายใจพลางเตรียมตัวปิดลีแยงและทำความสะอาดร้าน เธอนั่งลงสักพักพลางเช็ดเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าออก 」

"ขอบคุณทั้งสองที่มาช่วยนะ ถ้าไม่มีพวกเธอสองคนคงเหนื่อยมากกว่านี้แน่ๆ เลย"

"ด้วยความยินดีค่า"

「 คายะยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกทีแม้จะดูออกได้ไม่ยากว่าเธอเองก็เหนื่อยไม่น้อยเหมือนกันและนั่งลงที่เคาต์เตอร์ 」

"ท่านพี่ มืดแล้ว รีบกลับเถอะ"

「 โทวะเดินออกมาจากหลังร้านและหยิบเสื้อคลุมของตัวเองพาดบ่าไว้ดังเดิม 」

"เอ๋ น่าเสียดายจัง อยู่คุยกับทุกคนต่ออีกนิดก็ได้นี่นา"

「 คายะแย้งอย่างอิดออด ก่อนที่ฟุรินะจะพูดแย้งขึ้นมา 」

"นี่นายน่ะ ให้พี่คายะนั่งพักสักครู่ก่อนไม่ได้หรือไงย่ะ!"

「 ฟุรินะพูดด้วยเสียงไม่ค่อยใจใส่โทวะพลางมองเขา เธอที่เหนื่อยอยู่แล้วทำให้อารมณ์ของเธอเสียง่ายนิดหน่อยโทวะหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยพอใจ 」

"ครับ ผมคิดน้อยไปหน่อยเอง"

「 สุดท้ายเพราะขี้เกียจจะเถียงด้วยเด็กหนุ่มจึงตัดบทสนทนาอย่างไม่ใส่ใจแม้สายตาของเขาจะอ่านได้ไม่ยากว่า 'แล้วจะทำไม?' 」

"ไม่เอาน่าๆ เรื่องแค่นี้ไม่ต้องทะเลาะกันหรอกค่ะ โตมาด้วยกันแท้ๆ มีกันอยู่แค่นี้นะรักกันไว้หน่อยสิคะ"

「 คายะหัวเราะเบาๆและส่ายหัวพลางพยายามปรามไม่ให้ทั้งสองคนตีกันเอง ฟุรินะไม่พูดอะไรพลางกลอกตาไปมา ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าโทวะเลยก็ตาม แต่เธอก็ไม่อยากทำให้พี่คายะรู้สึกกังวลจึงยอมเงียบ คายะเหมือนจะเห็นว่าทั้งสองคนดูจะมีบรรยากาศอึดอัดไม่น้อยเลยคายะจึงหรี่ยิ้มบางๆและพูดขึ้นมา 」

"อื้ม! ไหนๆก็มืดแล้วกลับบ้านคนเดียวคงอันตรายแย่ โทวะช่วยไปส่งฟุรินะจังหน่อยได้ไหมจ๊ะ เราป็นผู้ชายนี่นา"

「 โทวะไม่ได้ชักสีหน้าหรือแสดงอาการไม่พอใจออกนอกหน้าเท่าไรนักแต่แย้งขึ้นมาเล็กน้อย 」

"ท่านพี่ แต่ว่าท่านพี่ฟุรินะก็เป็---"

"จะไปหรือไม่ไปจ๊ะ"

「 เมื่อถูกพี่สาวขัดกึ่งดุขึ้นมาเด็กหนุ่มก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากชักพัดกระดาษขึ้นมาบ้องปากที่เหมือนจะเบ้อย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมา แต่แล้วก็ต้องลุกขึ้นมาทำตามคำสั่งพี่สาวตัวเองอยู่ดี 」

"รอผมกลับมารับที่นี่ ห้ามไปไหนนะครับท่านพี่"

「 โทวะยังไม่วายหันกลับมาท้วงพี่สาวคนโตอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ คายะลุกขึ้นและดันทั้งสองคนไปหน้าร้าน 」

"เถอะน่าๆ ที่นี่มีทั้งท่านลุงกับท่านน้า พี่ไม่เป็นไรหรอก ไปส่งให้ถึงนะเข้าใจไหม"

「 โทวะหรี่ตาอย่างไม่ชอบใจแต่ก็ขัดอะไรไม่ได้จึงเดินไปหาฟุรินะ 」

"งั้นก็ไปกันได้แล้วครับ มืดกว่านี้ยุงจะหามเอาเสียก่อน"

"แต่เดี๋ยวฉันกลับเองก็ได้ ไม่จำเป็นต้องให้โทวะไปส่งหรอกพี่คายะ"

「 ฟุรินะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย เพราะเธอรู้แน่ว่าถ้าไปกับโทวะ มีหวังได้มีปากเสียงกันตลอดทางเป็นแน่ แต่ดูเหมือนคายะจะรู้ดีอยู่แล้วแต่ก็แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจอะไร 」

"เอาน่า ยังไงก็มืดแล้ว ช่วงนี้สถานการณ์ก็ใช่ว่าจะเรียบร้อยดี ถึงจะไม่ไกลมากแต่ไปด้วยกันนี่ละปลอดภัยกว่า"

「 เด็กสาวยิ้มกุ้มกริ่มก่อนจะพยายามดันหนุ่มน้อยทั้งสองคนออกไปนอกร้าน 」

"ถ้างั้นก็เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ"

「 ว่าแล้วคายะก็ปิดประตูลีแยงค์ตามหลังกึ่งบังคับกลายๆ 」

(ทำไมพี่ไม่อยู่ตอนที่ฉันต้องการเนี่ย!!! ยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้หมอนี่อยู่ อาคิตะ...นายหายหัวไปไหนกัน!!!)

「 ฟุรินะถอนหายใจและพยายามไม่สนใจคนข้างๆ เธอ เธอจึงเอาแต่หันหน้าหนีเขา 」

"เวลาเดินมองทางสิครับ"

「 โทวะพูดเสียงเรียบและกอดอกขณะที่เดินอยู่ข้างๆ พัดกระดาษในมือข้างหนึ่งยังคงบ้องปากไว้เหมือนติดเป็นนิสัยแล้ว ริมฝีปากพึมพำบ่นกับตัวเองเบาๆ 」

'ให้ตายสิ คิดว่าตัวเองอายุเท่าไรกัน ไม่รู้จักโตสักที'

"เหอะ...คิดว่าพูดแล้วคนอื่นไม่ได้ยินรึไง นายก็ไม่ต่างกันหรอก ก็แค่ลูกแหง่พี่ที่ไม่ได้ต่างกันอะไร เอาแต่พัดกระดาษนั่นบังหน้าอยู่ได้ คิดว่ามันช่วยบังหน้าที่แสนจะน่าเกลียดของนายได้รึไง มีปากก็ช่วยหุบไว้หน่อยก็ดีนะ จะได้ช่วยลดเสียงน่ารำคาญลงได้เยอะเลย"

「ฟุรินะแสยะยิ้มพลางมองชายข้างๆ เธอ พรึ่บ! พัดกระดาษถูกพับปิดเก็บเข้าไปในแขนเสื้อแทบจะในทันทีที่ฟุรินะพูดจบ มือหนาคว้าคางของเขาไวและบีบแน่นเชิดให้หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเด็กหนุ่มผมสีเข้มที่สูงกว่ามากอยู่แล้วแต่ยังจะมีส้นสูงเสริมขึ้นมาอีก แสงจันทร์สีซีดสะท้อนใบหน้าคมได้รูปและขนตายาวเป็นแพ เหมือนคนเป็นพ่อไม่มีผิด 」

"ตรงไหนที่ว่าน่าเกลียดหรอครับ ชี้ให้ดูหน่อยสิ"

「 โทวะยิ้มเยาะอย่างเย้ยหยันและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ 」

"เพราะเท่าที่ผมเห็นตอนนี้ ไม่มีส่วนไหนบนร่างเล็กๆนี่ที่สู้ผมได้สักส่วนเลยนะ ท่ า น พี่ "

"ทุกส่วนของนายนั่นแหละ แล้วนายจะร้อนตัวทำไมกัน ฉันยังไม่ได้เอ่ยเลยด้วยซ้ำว่าเป็นนาย"

」 ฟุรินะกัดฟันแน่พร้อมยกเท้าเหยียบลงไปที่นิ้วเท้าของอีกฝ่ายอย่างแรง 」

"หุหุ คนที่เดาไม่ออกว่าคำพูดโง่ๆแบบนั้นสื่อถึงได้แค่คนเดียวคงจะสมองมีปัญหานะครับ ว่าไหม?"

「 เด็กหนุ่มยิ้มเยาะอย่างไม่ทุกร้อน แรงบีบที่อุ้งมือเพิ่มขึ้นอีกจนเกือบจะเหมือนกับคุกคามและกดฟุรินะเข้ากับกำแพงด้านหลังอย่างกึ่งบังคับให้ยอมจำนนต่อพลังทางกายภาพที่เหนือกว่า อย่างไรเสียเขาก็เป็นภูติ ภูติชั้นสูงที่แข็งแกร่งและอันตรายยิ่งกว่าลูกมนุษย์ตัวเล็กๆตรงหน้า แม้แม่ของ'ท่านพี่'ที่ว่าจะเป็นภูติก็ตาม 」

"มีแรงแค่นี้เองหรอ กระจอกงอกง่อย..."

「 ฟุรินะใช้ขาของเธอเตะไปที่เป้าของโทวะอย่างแรงพอที่จะทำให้เขาเจ็บ ก่อนจะรีบผลักออกไปให้ห่างตัวมากที่สุด 」

"คุราฮาชิ ฟุรินะ"

「 ชายร่างสูงพูดเสียงเย็นเฉียบ แม้จะยอมถอยให้เล็กน้อยแต่มือข้างที่ว่างอยู่บีบข้อมือของหนุ่มร่างบางตรงหน้าแน่น 」

"ชักจะมากไปแล้วนะ รู้จักที่ของตัวเองซะบ้าง คิดว่าท่านพี่เอ็นดูเข้าหน่อยแล้วตัวเองอยู่ในระดับเดียวกับผมจริงๆหรือไง"

「 นัยน์ตาสีเข้มในเงามืดเหมือนจะเรืองรองขึ้นมาอย่างน่าขนลุกเมื่อเด็กหนุ่มเริ่มจะมีน้ำโห มากพอจะทำให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นอันตราย 」

"ถ้ายังล้ำเส้นมามากอีก อะไรที่ยื่นเกินเลยมาซี้ซั๊วะผมจะฉีกมันทิ้ง จำไว้ซะ"

「 มือหนาที่คว้าข้อมือของคู่สนทนาไว้เริ่มบีบแรงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้แต่คงจะมากพอจะทิ้งรอยช้ำเป็นจ้ำบางๆไว้แน่ โทวะมองคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างเย็นชาครู่หนึ่งก่อนจะสะบัดมือออกทิ้งให้ฟุรินะเซถอยหลังกลับไปเล็กน้อย แต่ไม่แรงพอจะกระแทกอะไรจนเป็นอันตรายได้ถือว่ายั้งมืออยู่บ้าง เด็กหนุ่มล้วงแขนเสื้อหยิบพัดกระดาษออกมาปากบ้องปากไว้อีกครั้งก่อนจะพูดเสียงเรียบ 」

"ถ้าคุยกันรู้เรื่องแล้วก็ไปเถอะครับ ท่านพี่คายะจะรอนานเอา"

"เหอะ..."

「 ฟุรินะถอนหายใจพลางมองไปที่อื่น พยายามควบคุมอารมณ์ตนเองสักพักก่อนจะรีบเดินไปก่อนโทวะโทวะเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อและเดินตามไปเงียบๆอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยอมพับพัดกระดาษเก็บเข้าไปในแขนเสื้อก่อนจะกอดอกและเดินตามไปโดยไม่พูดอะไรด้วยสีหน้าเรียบเฉย 」

(หมอนั่นคิดอะไรอยู่กันเนี่ย...หน้าหมั่นไส้ชะมัด)

「 ฟุรินะเบ้ปากพลางมองโทวะเงียบๆ นิสัยเหมือนพ่อไม่มีเปลี่ยน ถึงจะเกลียดขี้หน้าแต่ก็หยุดมองไม่ได้สักที 」

"มองอะไรครับ"

「 เด็กหนุ่มถามขึ้นเรียบๆและเดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจจะชะลอฝีเท้าให้คนข้างหลังที่ช่วงก้าวสั้นกว่าหรือหันมามองหน้าคู่สนทนาด้วยซ้ำ 」

"มองคน จบม่ะ"

「 ฟุรินะพูดอย่างเรียบๆ ไม่ได้สนใจอะไรมาก พลางเบ้ปากใส่โทวะ 」

"ผมไม่ใช่คนครับ"

「 โทวะหัวเราะเบาๆและส่ายหัวกึ่งจะล้อเลียนแต่ก็ยังเดินต่อไปข้างหน้า 」

"ช่างเถอะ..."

「 ฟุรินะที่คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรจึงพูดอย่างห้วนๆ 」

"นายนี่ปากดีแถมกวนจัง...แต่ก็สมกับตัวนาย ดูกวนอยู่แล้ว"

「 ฟุรินะหัวเราะและพยายามไม่มองคนที่เดินอยู่ข้างต้น เพราะกลัวจะเจ็บตัวอีก เธอเดินไปข้างหน้าพลางจับข้อมือที่เจ็บเล็กน้อย ค่อยๆ นวดไปเรื่อยๆ ถึงมันจะไม่ค่อยช่วยเลยก็ตาม 」

"แล้วไม่จริงตรงไหนล่ะครับ"

「 โทวะกล่าวต่ออย่างไม่ใส่ใจนักและเดินต่อไปโดยไม่ได้เหลือบมองคนข้างหลังเช่นกัน 」

"นี่นายน่ะ...ฉันขอถามหน่อยเถอะ เลิกทำตัวเย็นชาสัก 1 วิได้ไหม? ฉันรู้สึกอึดอัดแปลกๆ น่ะ ถ้าขอมากไปก็ไม่เป็นไรหรอก"

「 ฟุรินะหยุดเดินครู่หนึ่งพลางจับมืออีกฝ่ายเบาๆ สีหน้าของเธอดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงไม่สบตาเขาอีกตามเคย โทวะสะดุ้งและสะบัดมือออกโดยอัตโนมัติแล้วชักมือกลับมาก่อนจะหันกลับไปมองอย่างไม่เต็มใจ เด็กหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ถึงอย่างนั้นก็ยอมชะลอฝีเท้าตัวเองลงให้คนข้างๆเดินตามทัน 」

(อืม...สงสัยจะเป็นพวกไม่ชอบโดนแตะตัวแฮะ รีบกลับบ้านดีกว่า)

「 เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรตลอดทางที่เหลือ เมื่อถึงที่หมายโทวะก็ยืนกอดอกเงียบๆ พัดกระดาษถูกพับเก็บไว้อยู่ในมือข้างหนึ่งและจ้องฟุรินะนิ่งๆรอให้กลับเข้าไปในบ้านก่อนจึงจะไป เพราะอย่างไรเสียคำสั่งที่ได้รับมาจากคายะคือให้พาไปส่งถึงบ้าน 」

"อืม ก็ขอบใจละกันที่มาส่งจนถึงบ้านนะ ถึงจะมีปากเสียงนิดหน่อยก็เถอะ ส่วนนายก็ระวังตัวด้วยล่ะ"

「 ฟุรินะพูดพร้อมยิ้มให้โทวะเล็กน้อย ก่อนจะรีบปิดประตูหนีเข้าบ้านของตนไป ส่วนโทวะหรี่ตาเล็กน้อยไม่ได้ตอบรับอะไร ยังไงเสียคนที่ชวนทะเลาะก็เป็นฟุรินะแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงกัน แต่ก็ช่างเถอะ เด็กหนุ่มหันหลังกลับเพื่อเดินกลับไปหาพี่สาวที่ลีแยง 」